Het prettige van de toekomst is
dat het met een dag tegelijk komt...
een ongeluk operatie en therapie gebeuren in stapjes.
Dat is te doen dus waar maak je, je druk om....
Annemiek.
Mijmering 1 2024.
Daar is ze dan weer, een gevallen vrouw op 15 december 2023 en als een feniks herrezen weer thuis op 15 januari 2024. Zonder mijn trouwe vrienden was dat niet mogelijk geweest, samen met de vele sterretjes in de zorg die me gietenpaadjes in loodsten…
Je komt ze allemaal tegen tijdens de
komende week (weken?) waarin ik deze mensen beschrijf. Een maand waarin ik veel
bewustwording opdeed en nieuwe beslissingen nam. Kortom een anders dan anders
Mijmeringen en wens ik je veel leesplezier…
Hoe het begon? Met een bak wintergroenten en potjes pompoenmarmelade brengen naar
We zien elkaar niet zo
regelmatig de lieve mevrouw en ikke en als dat zo is, lijkt het gisteren. Het
was heerlijk en we raken nooit uitgepraat…
Het is inmiddels traditie(?) dat de familie (en mevrouw) met
Kerst een fles goede port aan me schenkt en daar waren nog chocolade
Kerstmannen bij en lavendelzeep en een kaart met een tekst die ik wellicht nog
eens lezen zal? De goede gaven staan weer in de kast van de lieve mevrouw…
“Trek de voordeur maar dicht” riep mevrouw nog terwijl ze
zich naar het toilet haastte…Nou die voordeur daar kreeg ik ruzie mee en in het
slot wilde niet lukken met mijn armen vol kostbaarheden en mijn tas. Adca (vorm
van A.L.S)met als bijwerking duizeligheid deed me de das om… Terwijl ik van het
stoepje viel dacht ik niet aan val breken, dat kan ook niet met je armen vol
kostbaarheden…
Van de overkant van de straat kwam al een meneer
aangesneld die zich voorstelde als Tom. Ik vertelde hem dat ik waarschijnlijk
mijn linkerbeen had gebroken want dat lag er zo raar bij. Meneer was het
daarmee eens en belde al 112 en nam ik de leiding weer over… ik rook geen drank dus vroeg ik of die fles
port nog heel was… Die hield ik hevig trillend (door ADCA) nog steeds strak
omarmd. Achteraf gezien moet meneer gedacht hebben met een alcoholist te doen
te hebben…
Meneer Tom stelde voor de regie aan hem over te laten en leek me een goed ding als de
cadeautjes veilig voor de voordeur waren gezet en aangebeld. Meneer Tom gaf me mijn tas in handen en op mijn vraag waar de chocolade Kerstmannen waren gebleven, bleek ik daar middenin te liggen.
Er kwam een lieve mevrouw van de overkant met een
kussentje, die vroeg of ik een deken wilde. Liever niet want ik had het
bloedheet…Meneer Tom stelde nog wat vragen en greep ik hem opeens bij zijn
mouw… “Laat me niet alleen!”
Dat was meneer nog niet van plan en kwam het blauw licht
en de sirene van de ambulance dichterbij… De lieve mevrouw was inmiddels aan de
voordeur: “Oh… Annemiek!”
Twee tengere ambulance broeders stelden vast dat het
moeilijk zou worden me van die plek weg te halen. Ik lag op een smal stoepje
tussen de gevel van het huis en een perkje met een boompje. Mijn beste broek
werd aan flarden geknipt en wat onderzoekjes gedaan…“Hoeveel weegt u,” en leek
het me wijs daar geen kilo om te liegen…
De politie werd gebeld samen met nog twee tengere agenten
met verborgen spierbundels werd ik geschept op een brancard die van twee kanten
onder mijn body werd “geschoven.” Het gebrul zal wel twee straten ver hoorbaar
zijn geweest…Goed vastgebonden hebben de vier mannen me van het stoepje geplukt
en waren we onderweg naar Zuyderland afdeling Heerlen.
Mijn trouwe driewieler werd gestald bij de lieve mevrouw
en kon ik me eindelijk overgeven…wetende dat mijn kostbare fiets veilig stond.
In het verleden ben ik herhaaldelijk opgestapt uit het ziekenhuis als de noodzakelijke ingrepen waren gedaan. Weglopen was deze keer niet aan de orde, want het “gebroken been” bleek een gebroken heup te zijn en een operatie noodzakelijk. Het operatie team was overbelast… de hele zorg overbelast en zou gekeken worden of ik ertussen geschoven kon worden.
Vrijdag
15 december rond de middag… nuchter blijven en pijn lijden…werd gevraagd wie
mijn contactpersoon was… Hoe zo? Ik regelde altijd alles zelf en alleen… en
toch wilden ze een naam. Samira waarmee ik de werkgroep “Grip op geld en
leven,” leidt was net vertrokken naar Marokko naar haar zieke vader die een
been amputatie moest ondergaan…
Ik moest even het antwoord schuldig blijven op die flauwe kul vraag van contactpersoon en appte naar dierbare vriendinnen dat ik in het ziekenhuis lag. Ondertussen was de brancard een bed geworden en waren ze onderweg naar de geriatrische breuken afdeling of zo… op de gewone afdeling was zeker geen plaats meer.
Tot mijn verbazing zat mijn vriendin Petra me daar al op te wachten en brak ik…”Hij die de sla laat groeien” had de volmaakte contactpersoon mijn kant op geschoven inclusief haar warme liefdevolle verschijning getooid met engelenhaar…
Ik hoefde dit drama niet alleen te ondergaan en was tegelijkertijd mijn vriendin Manuela al onderweg per direct de zorg voor Floortje over te nemen… Ik ben een gezegend mens met zoveel liefde om me heen…
Laat in de avond kwam een afgetobde doooodmoeie chirurg me nog vertellen dat het niet was gelukt me tussendoor te opereren. Dat was maar goed zo en zou wellicht mijn hele poot eraf zijn gegaan…
Ik kreeg een boterham boter kaas en koffie… Een mes waren ze
vergeten en dat duurde me te lang… Met mijn vinger heb ik de boter op het brood
gesmeerd…. Wordt snel vervolgt…
Hartegroet Annemiek.
