Beste mensen,
Waar we in het leven het meest naar verlangen
is iemand die ons helpt te doen wat we kunnen...
al wordt de plank wel eens fors misgeslagen…
Mijmering 2 2024
Dag twee van mijn ziekenhuisverblijf brak om middernacht aan en de boodschap was nuchter blijven tot een bericht kwam van de ok. Inmiddels lag ik al tig uur in een operatiehemd klaar tot tegen 10 uur in de ochtend groen licht de operatie aankondigde.
Toen ik de “slachtbank” zag waarop ik bewerkt zou worden
brak lichte paniek uit, denkende aan de pijn die de overstap zou brengen… Ik
zou al verdoofd zijn en niets daarvan merken werd me verzekerd en dommelde ik
weg…
Terug bij de levenden was de pijn inderdaad aanvaardbaar,
anders en wel te doen als ik stil bleef liggen… Petra mijn aanspreekpunt was al
gebeld door de chirurg, dat de operatie van
haar moeder (?) met succes was verlopen, al was een langere pin dan gebruikelijk
in mijn heup gezet.
Het zou me worst wezen en hield mijn dementerende kamergenoot me vooral bezig met
De stand van zaken was als volgt: Blij met de
suprapubische katheter zodat urine probleemloos werd afgevoerd, moesten mijn
darmen weer op gang worden gebracht.
Dat duurde een week omdat er geen topinamboer of
pastinaken onder mijn bed groeiden, en ik moest overgeven van die vreselijke
poeder movicol.
Uiteindelijk hebben ongezouten pinda’s geholpen, elke
avond een handje vol. Ik kreeg vieze puddinkjes met veel E nummers erin als bijvoeding
waar ik ook misselijk van werd. Dus weg ermee…
Misselijk van de pijn als ik op de Steady werd gehesen en
aan de wasbak werd gezet of op de toiletpot. Door de hoge werkdruk in de zorg
hing ik veel te lang aan dat ding te huilen en te bidden omdat door ADCA ik
mijn lijf niet zolang overeind kon houden…en wat was ADCA? Ze kenden wel ACDA
en de Munnik dus zei ik voortaan A.L.S waarmee de ziekte heel veel overeenkomst
heeft.
Het kwam wel of niet binnen en geen mens had tijd zich in
dossiers te verdiepen. Vanaf het begin waakte ik over de suprapubische katheter
en het gaatje in mijn buik. Ik verzorgde het zelf want de haastige handen in wegwerpwashandjes
die die richting op gingen in een halfslachtige poging van wassen trokken aan
het slangetje. Gelukkig had Petra mijn verzorgingskoffertje met alle attributen
o.a. barrière crème gebracht.
Door de werkdruk in de zorg kan niet de kwaliteit
geleverd worden die nodig is en dat is voor de verpleegkundigen misschien wel
even erg dan voor de patiënt. Ik deed zoveel mogelijk zelf…. Maar zag ook
wanhopige mensen die vaak ontevreden reageren en verpleegkundigen die
riedeltjes afwerken van wat gebruikelijk is bij o.a. gebroken heup. Het
ontaarde voor mij in een drama…
Op een ochtend nadat ik via de steady weer veel te lang aan de wasbak had gehangen was mijn energie al vroeg op. Al twee nachten niet geslapen door het geschreeuw en gebonk van de dementerende buurman was hij middenin de nacht overgeplaatst naar een eindelijk vrijgekomen eenpersoons kamer.
Ik was kapot…en dacht eindelijk te kunnen gaan slapen
maar een verpleegkundige vond het tijd om me na het moeizame ochtend ritueel, nog
anderhalf uur in een stoel te zetten tot de lunch.
Ze luisterde niet naar mijn uitleg van te weinig energie,
regels waren regels en plaatste een plank op de stoel zodat het een soort grote
kinderstoel werd waar ik niet uit kon.
Ze vond een strakke kous die volgens haar wel latexvrij
zou zijn (latexallergie) en trok die over mijn been waar het vocht uit moest.
Die kous was dus niet latexvrij en snoerde ook nog opgerold mijn bovenbeen af.
De bel bij de hand en de deur gesloten raakte ik weldra in paniek want op de
bel werd niet gereageerd…
Ik voel nu ik het beschrijf nog het trauma dat ik daarmee
opliep. Mijn handen armen en hoofd begonnen te schokken door ADCA en weldra
mijn hele body. Ik belde tevergeefs… huilde… hardop biddend, tot een leerling
even kwam kijken en in opdracht vertelde dat ik nog een uur moest blijven
zitten.
Ik smeekte… inmiddels zeiknat van het zweet maar ze deed
met angstogen haar opdracht en ging weg. Ik zag haar niet meer tot de
fysiotherapeute om de hoek kwam kijken en ik wederom smeekte: ”Haal me eruit!”
Ze rende naar me toe en op haar knieën maakte ze me los
en riep om hulp. Totaal over mijn toeren werd ik in bed gelegd en heb twee uur
gehuild. Ik heb ADCA en niet alleen een gebroken heup…Het was ze wederom
ontgaan!!
De eindverantwoordelijke kwam met me praten en vertelde zich
diep te schamen voor wat was gebeurd en ik vertelde dat terecht te vinden en
hoopte dat ze dit mee zou nemen in haar ervaringspakket tijdens haar loopbaan. Verder
het gebeuren maar achter haar te laten want wie ben ik om een mens te
veroordelen… Op de laatste dag van mijn verblijf heb ik dit trauma nog gedeeld
met de afdelingsarts en elke dag kwamen wel weer de tranen als ik eraan dacht…
Misschien heeft mijn verleden hiermee te maken. Als kind van dertien… de gewelddadige verkrachting moeten ondergaan en daarna een leven lang me nooit meer in situaties begeven waarin ik niet de regie had…In elke relatie had ik de broek aan…
Ik vreesde weer
een EMDR therapie nodig te hebben want ook ik heb door een heel zwaar verleden
een PTSS dat af en toe op komt duiken… wat op dat moment inderdaad gebeurde… Later
las ik mijn overdracht dossier van het ziekenhuis waar alleen in stond dat
mevrouw in een stoel zat te huilen van de pijn…
Ze hebben het niet geweten… al die verpleegkundigen die
zo hun best doen en onderbetaald keihard werken onder hoge druk. Niets
menselijks is me vreemd en het zij ze vergeven…Toch was ik dolblij weg te kunnen naar De Plataan
revalidatie…
Annemiek.
