Mijmering 8 Aan mijn kraag het tuinpad opgesleept...eindelijk thuis!!

 

Beste mensen,

Juist als je alle controle loslaat...

En eindelijk weer in handen van vrienden durft te leggen
toont het leven zich in alle omvang en schoonheid...

Annemiek.

Mijmering 8 2024

Half januari naderde evenals de vaardigheidstesten of ik wel naar huis kon op de 15e. Spannend…Ergotherapie stond op de planning, koffie maken aan een keukenblok en eten koken… Jawel staande en me langs het aanrecht bewegende.

Het moest zoals thuis gaan en ik vertelde aan Daan dat ik koffie maak op de consumindermanier. Een beker water aan de kook brengen in een pannetje, filter erop met een filterzakje en een schepje koffie erin. Kokend water opgieten en voilà…

Zoiets had hij nog nooit gezien en kreeg hij en passant een lesje consuminderen. De dag erna zou ik linzensoep maken en werd een boodschappenlijstje gemaakt.

Groente voorsnijden doe ik altijd zittend aan tafel, meestal buiten, heb ik hem vertelt. Door adca fladderen mijn handen en vliegen schillen alle kanten op wat buiten geen probleem is…

Daan had nergens gedroogde linzen kunnen vinden en kwam met zo’n zak kant en klaar veel te dure zooi aanzetten… Verder een paprika in krimpfolie nou ja we deden het ermee…

De soep was natuurlijk amper gebonden door die pret linzen en vroeg ik een aardappel. Die hadden ze nog ergens en werd geschild en geraspt om de soep te binden. Even op hoge pit en kwam het goed.

De soep mocht op de plaat blijven staan om verder in te dikken en werd een handdoek over de pan gelegd als kookmuts. De dag erna hebben de “peuten” er heerlijk van gesmuld… en eigenlijk had ik de soep voor Mariska gemaakt…

Uiteindelijk kwam het groene licht van de arts na een bespreking van de kopstukken. De fysio en ergo en werden al wat spullen met Petra meegegeven naar huis… De nacht van zondag op maandag 15 januari heb ik geen oog dicht gedaan… Het was gelukt!! De 15^e december gevallen, de 16^e geopereerd, de 22^e december naar revalidatiecentrum en 15 januari naar huis…Hallejua…

Tijdens het ontbijt heb ik afscheid genomen en al eerder van Annelies. Mariska kwam nog even afscheid nemen met de overdracht voor de fysiotherapeut thuis. Petra en Pascal kwamen me ophalen en het was stervenskoud met hopen sneeuw. Ik was tot tranen geroerd toen we wegreden…Zo onwerkelijk dat ik naar huis zou gaan… naar Floor, het hofje en hoe het verder zou gaan…

In de Coonenlaan voor mijn huis lagen bergen sneeuw op het pad naar de voordeur waar Pascal ruwweg met een bezem een paadje maakte. Petra ging achterom om Floor vast te zetten en moest ik uit de auto zien te komen aan die verrekte rollator…

Mijn schoenen vonden amper grip half op de spekgladde trottoirband en de goot. “Pak mijn hoofd,” riep ik naar Pascal die me in de kraag greep en achter de rollator trok. Jankend ben ik het tuinpad op gelopen met Pascal direct achter me. Hij moedigde me aan en dacht dat ik huilde van de pijn… Dat was van geluk lieve Pascal… eindelijk thuis dankzij vrienden waarvoor ik hen eeuwig dankbaar zal zijn…

Annemiek