Mijmering 111 pastasaus van restjes, schoonmaaktipjes, naailes voor Nadra en een verhaaltje...

 Beste mensen,

Leven is mensen en dingen omhelzen en weer loslaten,

niets en niemand bezitten en juichen om elke ster

die uit de hemel valt...

 Annemiek.

Mijmering 111 2024.

Tip…Als de laatste bladeren zijn gevallen komt het blauwe regen blad aan de beurt. 

Rondom de jonge kruisbesstruikjes werd een bedje van haar blad gelegd, 

want de echte vorst moet nog komen en blad beschermd tegen de ergste kou.

Tip 2… Achterstallig onderhoud heb je snel. Je huis is vaak de sluitpost. 

Mijn huishoudelijke hulp is wat het woord zegt en kan niet alles. 

De Kerstactie voorbij “stof” ik het opgehoopte stof met het borsteltje van de stofzuiger aan de slang.

Langs richels en plinten rondom de PC. 

Het toetsenbord op de kop en later tussen de lettertjes. 

De kruimels uit een lade en de onderkant van de trippelstoel en de traplift. 

Door het verlengde van het stijve stukje van  de slang en het borsteltje kan ik zelfs bij de plinten zonder diep te bukken.

Een vlek op het Brussels kant kleedje. 

Jammer dan… en wordt het kleedje gedraaid en komt
het kunstwerkje op de vlek. 

Geen mens die het ziet en wassen doet het kleedje geen goed…

Tip 3… Pastasaus van restjes voor spaghetti…

Ingredienten De restjes kan van alles zijn en ik had:

1 dikke ui

Bosje stengel van knoflook uit de tuin

Half bakje champignons

Paprika uit de vriezer

Doperwtjes uit de vriezer

Veel tomaten uit de vriezer

Half bakje voorgekookte witte bonen uit de vriezer.

Doosje tomatensaus (passata)

Peper/zout

Paar blaadjes salie en bosje tijm uit de tuin

Spaghetti

Olijfolie

Zonnebloemolie.

Werkwijze: De paprika en tomaten uit de vriezer halen en de tomaten in een bakje water leggen.

De gesnipperde ui aanfruiten in zonnebloemolie en even later de geborstelde, 

kort afgespoelde, in stukken gesneden champignons erbij.

De inmiddels half ontdooide paprika in stukken snijden en toevoegen. 

De passata toevoegen en de half ontdooide tomaten van velletje ontdoen.

In stukken snijden en toevoegen. 

Inmiddels staat de pan water voor de spaghetti op hoge pit. 

Op kookpunt de spaghetti toevoegen en ik breek ze in twee of drie 

omdat spaghetti eten met
wapperende handen onmogelijk is.

Terug naar de pastasaus vind ik hem te dun en voeg diepvrieserwtjes en wat voorgekookte witte bonen toe. 

Die vullen en binden de saus.

Ik had ook nog wortels erbij kunnen  doen maar in dit stadium is dat te laat. 

Zout/peper en salieblad plus knoflookstengels  in snippers geknipt komt erbij.

Op lage pit sudderen met de deksel schuin op de stoofpan. 

De spaghetti afgieten, terug in de pan en een scheut olijfolie toevoegen. 

Nog even met de schaar erdoor.

Spaghetti op een diep bord saus erop en eventueel geraspte kaas al hoefde dat voor mij niet.

De rest van de spaghetti ging in de sauspan en morgen kook ik nog wat spaghetti bij, 

warm de saus en kan inclusief de rest spaghetti van vandaag verwerkt.

Tip 4… De hoes van de topper van mijn bed is inmiddels droog en helemaal vlekvrij. 

Jeffrey de hulp heeft de hoes om de topper getrokken en het bed opnieuw opgemaakt.

De hoes was van de oude topper die doorgelegen was en om de nieuwe ging voor extra bescherming. 

Zoiets als een kussensloop om een kussen.

De oude topper heb ik indertijd in drie stukken gezaagd met een elektrisch mes.

Het kop en voeteind werden pracht traag/schuim kussens voor in stoelen. 

Ze werden in vorm geknipt en een passende hoes erom gemaakt. 

Het middenstuk werd in plakken, repen en vlokken geknipt voor vulling in kussens…

Mijn leventje…Nadra leert met de naaimachine omgaan en ze was zo enthousiast dat ze thuis al had geoefend. 

De draad brak want ze had de naaimachine niet goed ingeregen. 

Dat was de eerste les. 

Ze heeft vier theedoeken omgezoomd nou ja…gescheurd van een flanellen laken werden het maat  theedoeken.

Het voelt alsof ik een dochter of kleindochter naaien leer en dat heet gelukkig zijn. 

Ze heeft zes lappen mee als huiswerk tot de spoel leeg is denk ik wel. 

Dan zal ze wel vast lopen want dat spoel vullen zag ze pas een keer. 

Jeffrey zet de knoppen van
de lades muurvast

Hieronder nog een verhaaltje.

Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: 

Een tweede kans.

Wanneer zou hij voor het laatst hebben gegeten? “Eet je Gops (broodje) mee?” vroeg ik aan hem. Ik hoefde eigenlijk niets maar deed het voor hem. De tafel werd gedekt met wat kaas en tomaten. Broodjes uit de diepvries gehaald en even in de oven gezet. Eieren werden gebakken en verstolen aftastende blikken gingen heen en weer. Ik wilde zijn moede hoofd zo wel tussen mijn handen nemen en die diepliggende ogen kussen. Een lach om die prachtige mond brengen. De rimpeltjes gladstrijken. Wat leek hij smal.

Eerst maar eens praten waarom alles zo gelopen was. Ik wilde weten waarom hij steeds weer zo wantrouwig werd.

Er was geen reden voor. Omdat “anderen” (overwegend Arabische collega’s) dachten dat ik een “vlinder” was?

De plantjes groeien naar het licht,
dus moeten soms omgedraaid.

Dat was ik niet en ook niet van plan te worden!

Mo wist dat toch? Ik was niet zoals de vriendin van Abdessalem, die de een na de andere Arabier wilde uitproberen. Mo moest tegenover zijn vrienden/collega’s  daar duidelijker over zijn.

Toen vertelde Mo eindelijk wat er allemaal in hem omging. Het bracht wat begrip.

Een moslim begint zelden of nooit een serieuze relatie met iemand van een andere godsdienst. Alleen als ze werd “bekeerd”. Dat wilde ik toch niet? Nee, dat wilde ik niet. Verder had ik alles tegen. Ik was gescheiden (tweedehands) en geen moslim. Iedereen van “zijn wereld” nam aan dat ik een “vlinder” was. Alles wees erop. Regelmatig werd hij aangesproken dat hij best een aardige “vlinder” op had gedaan.

Voor de rust liet hij dat maar zo. Hij ging gewoon de strijd niet aan. Best slap, maar ook begrijpelijk. Puur uit zelfbehoud en zette hij mij hiermee in een verkeerd daglicht! Er werd heel negatief gesproken over dergelijke vrouwen. Als hij daar lang genoeg naar luisterde, bleef er wel iets van hangen begreep ik.

Tweejarige geraniums.

Als hij serieus voor me koos moest hij voor me opkomen. Ik ging mezelf zeker niet langer meer opsluiten om ruzie te voorkomen en wilde ook samen met hem uit.

Mo moest me voor de Arabische vrienden duidelijk als partner naast zich plaatsen en aangeven dat ik geen vlinder was. Doordat Mo niet duidelijk was over de aard van onze relatie werd er jacht op me gemaakt. Jacht op “vlinders” staat vrij. Vlinders waren immers algemeen bezit. In hun cultuur was ik zeer geliefd: mollig en licht van huid. Regelmatig sprak een Arabier me aan met de vraag: ben je nog met Mo? Zo niet dan was er interesse wist ik om (tijdelijk) overgenomen te worden…..omdat hun vrouw in het thuisland zat en/of ze verloofd maar nog niet getrouwd waren. Soms bleef een huwelijk jarenlang geheim al heb ik dat ook bij Nederlanders gezien. Getrouwde mannen met kinderen die uitgingen en deden of ze vrijgezel waren.

Trouwen deed een Arabische man meestal met een veel jonger meisje van eigen volk. Maagdelijk en van goede familie. Hoe wist ik zeker of Mo serieuze bedoelingen had als hij niet openlijk voor me uitkwam? Ook iets om over te denken. Ik moest rekening houden met het feit dat het eens over zou zijn. Serieus of niet. Het bleef een moeilijke relatie. “Houden van” was niet eens genoeg. Toch gingen we het weer proberen. Geen mens krijgt een garantiebewijs voor levenslang samen gelukkig zijn.

Plantjes van stekken.

Binnenkort was mijn moeder jarig. Ze moesten maar wennen aan mijn donkere vriend. Openheid. Maar toch waren we alweer aan het verzwijgen. Omdat we niet steeds problemen wilden bespreken. Ik verzweeg dat de buren over ons roddelden in het trappenhuis. “Zij die zich met buitenlanders ophoudt.” Dat was over mij. Er werd ook heel negatief over me gedaan door Nederlanders. Ik hield me niet  met buitenlanders “op”. Ik had een Noord-Afrikaanse vriend. Dat was iets heel anders. Dachten ze soms dat ze meer waard waren omdat ze blank waren? Was ik voor de buren ook al een “vlinder oftewel een snol?” Dit soort gebeurtenissen verzweeg ik voor Mo….. Waar lag de grens? Wat wel en wat niet verzwijgen? Ik wilde vooral de vuiligheid uit onze relatie houden en verder wilde ik ook wel eens op stap met een vriendin.

Eerst maar eens naar Eindhoven. De verjaardag van mijn moeder. Al mijn broers en zussen waren aanwezig. Oh, wat was het zwaar….. God wat was DAT zwaar! Mo, die niet van honden hield en die grote zenuwachtige Dobermann van mijn vader die hem steeds maar weer opzocht. De hond leek zijn angst te voelen. Een van mijn broers wilde grappig zijn. “Ken je die film van die slaven (kunta kinte) die door honden werden achterna gezeten? Honden ruiken of het een slaaf is of niet.” Er werd wat gegrinnikt. “Hed jullie Annemiek unne zwarte?” vroeg tante Mien iets te hard.

Mo zweeg met een verbeten gezicht. Hij verstond het woord “zwarte” wel. Niemand richtte het woord tot hem. Hartelijkheid was er niet. Wat een stress. Maar niet te lang blijven. Onderweg naar huis deden we of het wel meeviel. Maar dat was niet zo. Het viel helemaal niet mee!

We deden alsof, omdat we verder wilden met elkaar. Waar waren de afspraken nou? We wilden toch alles doorpraten? De uren die we bij thuiskomst samen doorbrachten waren zo vol liefde en troost dat we maar zwegen over de dag. Streep er weer onder. Twee verliefde mensenkinderen die schuilen bij elkaar…..

Annemiek.

Mijmering 110 Mexicaanse tortilla's, Hutspot anders, wastipjes, de tweede ronde Kerstactie en een verhaaltje...

De tweede ronde kerstactie.

Beste mensen,

Een keten is zo sterk als de zwakste schakel

waar zwakke mensen

die zich niet kunnen verdedigen meetellen,

telt iedereen mee....

Annemiek

Mijmering 110 2024.

Tip…Het wordt al drukker in de winkels, de mensen hebben korte lontjes. 

Koop alleen wat je echt nodig hebt.

Tijd om nog even voorraad in te slaan wat ik nog nodig heb in december, en verder de winkels te mijden.

 De closetpapier in de reclame en werden zes grote pakken ingekocht. Tot in het nieuwe jaar kom ik daarmee uit.

Er is bloem rijst en pasta, plus koffie en koffiemelk in grote voorraad, voor de duidelijkheid uit eigen portemonnee betaald. 

De maand december kom ik liever niet in winkels/supers.

 December in de stilte met een boek en een kaarsje aan. 

Als het weer het toelaat door het bos fietsen op de verharde paden. 

Ik vier geen feestdagen… die  vier ik op mijn eigen manier, elke dag weer.… Jij ook?

Tip 2… In Maasmechelen hadden ze een zijgangetje in de super ALDI 

waar restartikelen met grote korting lagen. 

Een mens denk veel nodig te hebben en kan met weinig uitkomen. 

Dus koop ik NIET wat ik nog eens nodig denk te hebben maar WEL wat NODIG is. 

Flanellen witte kussenslopen per twee verpakt van 9,95 voor twee euro. 

De bonte van 7,95 voor twee euro. 

Een euro voor een kussensloop is peanuts en de mijne zijn goed aan het verslijten.

Tip 3… De hooimadam nou ja de gewatteerde deken nog eens onder je aandacht. 

Zoals ik al aangaf werd een kilo gedroogde bonen in de week gezet in een pan met water. 

Gewoon op het aanrecht zetten in de avond.

De avond erop zijn ze verdubbeld zoals je ziet en werden ze aan de kook gebracht. 

Vanaf kookpunt 5 minuut aan de kook houden en de pan in een gewatteerde deken wikkelen. 

Daarna mag je hem enkele uren vergeten en koken de bonen gratis gaar in eigen warmte.

Afgieten afkoelen en in hergebruik bakjes in de vriezer. 

Zoals je ziet bakjes van roomboter die iemand voor me spaarde en kleine eenpersoons ijsbakjes…

Zo kijk je met nieuwe ogen naar verpakkingsmateriaal…dat je misschien gaat hergebruiken.

Tip 4… Mexicaanse tortilla’s.

Ingrediënten:

Wraps

Klein blikje chilibonen

Klein blikje mais

Een ui

Blok kaas om te raspen

Beetje ketchup (ik koop die in tubes omdat ze weinig wordt gebruikt)

Ik nam een zelfgemaakte vegaburger uit de vriezer, maar een beetje gehakt of vega gehakt
kan ook.

Mextex kruiden

Zonnebloemolie

Werkwijze: De ui snipperen en fruiten in een stoofpan. 

De vegaburger in stukjes gesneden mee roerbakken en de kruiden toevoegen en meebakken.

 Dan laten ze hun smaak vrij.

De bonen en mais afgieten en toevoegen plus ketchup en wat geraspte kaas. 

Opwarmen op lage pit terwijl in een koekenpan de wraps werden verwarmd.

De vulling op de wraps verdelen, 

een lijntje ketchup erop en nog wat geraspte kaas. 

De wrap dichtvouwen en in een ingevette vuurvaste schotel leggen.

 Van boven bevochtigen met olie en ruim geraspte kaas erop.

In de oven tot de kaas mooi lichtbruin is en deze oen was iets te laat… 

Geen probleem en werd met een schaar het verbrande stukje wrap weggeknipt… 

Heerlijke pittige winterkost…

De overige wraps werden per twee verpakt in de vriezer gelegd.

Tip 5…Hutspot oftewel wortelstamppot anders.

Ingrediënten:

Evenveel wortels dan aardappels (bloemige soort)

Twee dikke uien

Peper/zout/nootmuskaat

Klontje boter

Eventueel scheut melk

Zonnebloemolie

Klontje boter.

Werkwijze: Schil de aardappels en wortels en snij in kleine stukken. 

Zet op in een pan met een beker water en iets zout. 

Vanaf kookpunt 15 minuut garen op lage pit.

De uien van schil ontdoen en in dunne ringen snijden. In de stoofpan fruiten tot lichtbruin.

De aardappels/wortels zo nodig afgieten en de stamper erdoor.

 Eventueel melk toevoegen peper/zout/nootmuskaat en klontje boter. 

De uien door de stamppot scheppen.

Tip 6... Superwasmiddel bij moeilijke vlekken heb je niet nodig. 

De hoes van mijn topmatras had wat vlekjes die plaatselijk met puur wasmiddel werden ingesmeerd. 

Dat kan ook gewoon afwasmiddel zijn. 

De tijd doet het meeste werk en enkele uren later kan de was aangezet 

met iets mindere dosering omdat je al doseerde op de vlekken.

 Vlekken verdwenen!

Tip 7… De wasmachine reinigen doe je net voor de was wordt aangezet.

 Een dipje van het wasmiddel waar de klep en randjes mee werden schoongemaakt. 

Het rekje op de wasmiddel bakjes heeft vele moeilijke plekjes.

 Moeilijk schoon te maken? 

Ik gooi het ding bij de bonte was in de wasmachine… Blietzenblank.

Mijn leventje… Vandaag reed Ahmed met me mee naar Maasmechelen naar de ALDI. 

Afgelopen weekend hebben mensen geld overgemaakt dat op drie euro na helemaal werd omgezet in boodschappen.

Deze keer geen vlees maar houdbare producten die uitgedeeld kunnen worden, ja ook een deel voor de kindjes van Ahmed.

 Wij allemaal danken de goede gevers met grote blijdschap.

Tijdens de handwerk les op zondag werd het eerste resultaat met trots afgewerkt. 

Gerda geeft handwerkles en ik leer begrijpend lezen aan Suaad. 

Morgen komt Nadra met naaimachine naaien leren bij mij thuis.

Het is heerlijk om deze vlijtige kinderen de weg te wijzen. 

Ze zijn eindelijk thuis en gelukkig dat zie je. 

Vandaag hebben Ahmed Fatima en ik nog uitgebreid terug gekeken op dit wonder van geluk. 

Na tien jaar zijn kinderen in de armen te kunnen sluiten, waar we vijf jaar voor hebben gestreden. 

Ze hebben nu ook een moeder Fatima die ze zonder meer accepteren. Wat meespeelt is omdat de meesten zich hun biologische moeder niet meer herinneren.

Nu nog een verhaaltje uit de tijd toen Annemiek jong was…

Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: 

De stilte en de kou...

Natte sneeuw en hagel. Het kerstspul opgeruimd. Het warme goud en rood. Een wit gezichtje in de spiegel en de stilte in huis. Winter! In mijn hart en in de straat. Natte kliederboel en dikke jassen. De lege plek in mijn bed en de krant die niet gelezen werd. De moeizame dagelijkse weg naar mijn werk en een leeg huis waar niemand op me wachtte.

Punnikresultaat dat boven het bed komt te hangen.

Het werd heel stil in mij. Als na een druk verjaardagsfeest wanneer de gasten zijn verdwenen. Vuile ramen en de winterkou die erger leek dan ooit. Stof op de meubels. De fut was eruit! Een hele zondag in bed met een boek. De bel en de telefoon uitgetrokken. Ik wilde even niemand zien en met niemand praten. De wereld was voor mij even opgehouden met draaien. Van iemand houden maakt een mens heel kwetsbaar.

Het leven moest door. De was en de boodschappen. Soms, huilend als een klein kind, als ik bijvoorbeeld een pluk kroeshaar in de haarborstel vond. Of een Tunesische krant tussen het oud papier. In de brievenbus lag een briefje van Nelleke. Ze was aan de deur geweest, de bel stond uit terwijl het licht brandde in de slaapkamer. Misschien was ze Mo

Oma Annemiek leert begrijpend lezen.

tegengekomen en de tamtam deed de rest.

Op een dag, onderweg van het winkelcentrum naar huis, zag ik hem opeens het trappenhuis binnengaan. Vanaf een afstand stond ik te kijken… roerloos… De sleutel was ingeleverd bij zijn vertrek, dus kon hij niet binnen. Heel stilletje heb ik daar gestaan, en zijn slanke gestalte nagekeken. Even later heb ik me weer omgedraaid het winkelcentrum in. Ik wilde hem niet meer zien en niet meer ontmoeten. Hoe kon het ooit goedkomen. Als hij al die slechte dingen van me dacht had onze relatie geen toekomst.

Ik werd zo beroerd van de slapeloze nachten. Al dat malen en het gemis. Mijn zus maar eens opzoeken. Ze begon er natuurlijk ook weer over….. Een allochtoon was volgens haar altijd zo minderwaardig. Daar haalde ik mezelf mee omlaag. Ik ben maar kort gebleven en heb wat rondgewandeld in de stad. De laatste trein naar huis.

Terwijl ik in mijn tas de huissleutel zocht, kwam uit een schaduwhoekje van het trappenhuis zijn
bekende gestalte tevoorschijn. “Annemiek, kunnen we praten?” Wat zag hij er slecht uit. Donkere kringen onder zijn ogen en zijn gezicht leek smaller dan voorheen. “Jij praat, ik luister!” was mijn antwoord. En terwijl de koffie doorliep kwam er een verward verhaal. Over collega’s die hem negatief hadden beïnvloed met hun praatjes en roddels.

Omdat ik een gescheiden vrouw was deugde ik niet volgens hen. Ik was in die Arabische winkel

Gerda leert handwerken.

geweest omdat ik ook wel eens een andere Arabier wilde, volgens hen….. Volgens hen! Volgens hen! ”En jij gelooft dat allemaal Mo?”

“Nee, nu niet meer.” Stilte! En terwijl ik bedacht hoe gemakkelijk hij te beïnvloeden was, zat hij daar maar in stilte. Voorovergebogen, zijn grote handen op zijn knieën. “Ik zal ze niet meer geloven Annemiek. Geef een chance.” Er liep een eenzame traan over zijn wang en er zat een vlek op zijn anders zo vlekkeloze broek. Mijn hart ging naar hem uit. Ik moest nadenken… Of er nog een nieuw begin kon zijn!

Ik werd zo moe en wanhopig van alle roddelverhalen die degene die “van me hield” zomaar geloofde….. Maar wat miste ik hem!

Annemiek.