Mijmering 107 Hulstkrans met geleende besjes, "appelbeignets"voor peanuts, maaltijd groentesoep, structuur en een verhaaltje...

Beste mensen,

Sta open voor dit moment en alle momenten die nog komen,

Vooral als je de meeste boterhammen al hebt gesmeerd.

Annemiek

Mijmering 107 2024.

Tip…De oude keukenmat kreeg een plekje voor de achterdeur in de regen. 

Het voelt fijn mijn voeten alvast vochtig te kunnen afvegen voor ik binnenkom op de
droogloopmat.

Tip 2… De plastic zipperzakjes zijn prima voor hergebruik en uitspoelen gaat gemakkelijker als dat direct na gebruik wordt gedaan. 

Zeker als er diepvries spul in zat. Ophangen aan kasthandgreep en na een paar uur de zakjes keren en weer ophangen. 

Goed voor het milieu en je portemonnee.

Tip 3… Conservenpotten worden opnieuw gebruikt (fruit inmaken) 

en het etiket verwijderen gaat vanzelf als je de pot in een

litermaat zet en die vult met water. 

Dat kan hergebruik afwaswater zijn, dus kost geen kneup. 

De tijd doet het werk…Daarna kan de pot bij de afwas.

Tip 4…Het topje van de fuchsia gezet in een kannetje water heeft genoeg wortels 

om als plantje in potgrond verder te gaan. 

Ze mag tijdens de winter op de vensterbank in de woonkamer verblijven zodat ik haar vaak zie en kan vertroetelen. 

Floor de dwarsligger drinkt tegenwoordig uit dat kannetje op de kast 

en zal ik dagelijks bij moeten vullen willen de stekjes niet droogstaan…

Tip 5… Structuur. Als elke meter lopen moeilijk gaat helpt structuur in je leven. Voorbeeld?

1…Zoveel mogelijk overtollige zooi uit je huis verwijderen.

2…Oplossingen zoeken voor praktische problemen. Voorbeeld: Ik kan de shampooflacon niet meer indrukken om te doseren.

 De dop eraf zagen om een grotere opening te krijgen is een optie, maar wat een gedoe.

Manuela had een staand doseerapparaatje op batterijen. 

Daar werd de shampooflacon op de kop in gezet om leeg te lopen. 

Als ik mijn hand onder het tuitje hou komt een hoeveelheid shampoo eruit.
Geweeeeeeeeeldig!

Ik hoefde daarvoor niet in muren te laten boren… 

Nu nog oplaadbare batterijen kopen en een oplader bij de action of zo.

3…Alles steeds op de plaats leggen waar het hoort dan verkwist je geen energie met zoeken.

Verder spullen die naar boven moeten op de trap(lift) leggen en wat naar de schuur moet op de keukenvensterbank bij de achterdeur. Dat spaart moeizaam lopen.

4… Bij voor en achterdeur gaat automatisch een lampje aan als iemand voor de deur staat.

Daarmee zet ik mezelf (sleutel in slot) en een eventuele inbreker of mensen die verkeerd willen in het zonnetje. Een deurbel met camera aan de voordeur kost je niet de kop.

 Onaangekondigde bezoekers aan de deur laat ik niet binnen maar sta ze te woord via de microfoon, waar ik ook ben.

5…De achter en voordeur zijn altijd op slot als ik binnen ben en de sleutel uit het slot anders komt bij nood nog geen mens binnen en moeten ze ruiten inslaan. Vrienden hebben sleutels van mijn huis.

6… Mijn telefoon altijd bij de hand voor als ik val en niet zelf overeind kan komen.

7… Omdat door de ziekte die ik heb, de kans groot is dat ik stik als ik alleen ben en me verslik werd de Heimlich greep bij mezelf geoefend. Ik heb al ervaring ermee helaas. Einde structuur tipjes.

Tip 6…Met de vaatdoek van gisteren veeg ik vandaag de toiletpot nog eens bij en gooi hem op de vloer van het WC tje. Met mijn voet “dweil” ik de katheterdruppels op en gaat de doek rechts bij het raam op het aanrecht.

De vaatdoek van vandaag ligt steeds op het aanrecht vlakbij het GFT bakje, streng gescheiden van de vaatdoek van gisteren om vermenigvuldigen van bacteriën te voorkomen.

Als ik naar buiten ga wordt de vieze vaatdoek van gisteren op de lijntjes van de seringenboom (vuile was boom) gehangen om te drogen. Droog komt de doek en schuursponsje van gisteren op de traplift om als ik naar boven ga in de 60 graden wasgoed mand te komen tot ik een wasmachine vol bij elkaar heb.

Tip 7…closetpapier als keukenrol kan natgemaakt  op het ingedroogd soepvoer plekje gelegd. (voer van Floor) De tijd weekt het vuil los en hoef ik bij
het voorbij komen papier of doek inclusief vuil maar op te pakken.

De tijd weekt het aangekoekte restje chili van de bodem stoofpan los. Bij vorst aan de grond de pan met iets water erin buiten zetten werkt nog beter heb ik per toeval ontdekt…

Tip 8…Op de markt is je “gulden een daalder waard.” De winterwortels zijn bij de PLUS 35
cent per stuk. Dan pak je de grootste/dikste voor in de soep. Op de markt kocht ik twee kilo wortels voor 2,50 euro en het bleken 20 stuks te zijn. Dat zou bij de PLUS 7,00 euro zijn geweest. Alleen op de wortels had ik al 5 euro bespaard.

Conference peren kosten op de markt 3,50 per drie kilo en mandarijnen dezelfde prijs. Tros bananen 1 euro en de bietjes ook een euro. Als je een luie donder bent en geschilde bietjes op een schaaltje bij de super koopt, doen andere mensen het werk voor je, voor veel geld… Ik verdien dat uurloon liever zelf.

Als ik zo’n luie donder mevrouw  in de super voor me in de rij zie staan met voorgesneden,  geschilde spul, en kaas in blokjes, hoop ik altijd dat ze zelf een baan heeft en niet haar man voor die luiheid hoeft te werken.

Natuurlijk moest ik in de kou om acht uur op de fiets maar bewegen doet goed en de vriendelijkheid van de marktmensen achter de kramen is hartverwarmend.

Als ik terug fiets komt me altijd een echtpaar tegemoet. Mevrouw met een slangetje in haar neus achter de lege rolstoel lopend en meneer ernaast met de handen op de rug, wandelen ze naar de markt. Onze groet naar elkaar is altijd een beetje juichend…Zoiets als “We zijn er nog!”

Tip 9… Insteekhoezen worden mapjes als je een lintje door de gaatjes rijgt. Overzichtelijker voor mijn te bewaren stapeltjes. Floor hielp me ijverig mee...

Tip 10… Hulstkrans met geleende besjes. In het gemeenteplantsoen naast mijn huis staat een hulststruik in de verdrukking. Nee hij heeft geen besjes…het arme ding, maar nu opeens wel… Die zijn hergebruikt van de taart van Jeanke die nu op is.

De krans is ook hergebruikt en zat hedera op, die verdroogd eraf werd geknipt en in de border
komt om de aarde te verrijken en kleine beestjes in te laten overwinteren.

Mijn leventje… Akram de oudste zoon van Ahmed is alweer een stapje verder op zijn persoonlijke ladder. 

Het begon met fietsen leren en kreeg hij een fiets van een eh…nou ja. Oefening baart kunst met de Nederlandse taal en straatnamen lezen.

Nu is hij aangenomen bij een pizza zaak en is pizzabezorger in proeftijd. Nee niet zwart… Hij krijgt 10 euro per uur, in contract na die proeftijd en de sociale dienst is ingelicht. 

Ik brand kaarsjes voor hem en ben gek van trots en geluk… Ik zou haast een pizza gaan bestellen en laten bezorgen maar gaat me toch te ver.

Iets anders… Petra is goed ziek en heeft geen kinderen of broer/zussen die haar eventueel kunnen verzorgen. Ze is de mantelzorger voor haar man en haar ouders en soms ook van mij en Floortje.

Zaterdag heb ik voor haar en haar man, voor twee dagen maaltijdsoep gemaakt en “appelbeignets” die smaken als oliebollen en kan je die dure
oliebollenkraam links laten liggen. 

Het kost amper olie dat is nog het grootste voordeel.

Appelbeignets…

Ingrediënten:

Van twee dikke appels maak je een kom vol

Beslag maken van

Zelfrijzend bakmeel (300 gram?)

Snuf zout

Een ei

Melk.

Werkwijze: Beslag maken als volgt. Bakmeel en zout in een kom droog mengen en ei erbij. Steeds beetjes melk toevoegen tot een klontjesvrij dik beslag.

De appels schillen en met een appelboor het klokhuis verwijderen. Een dun schijfje van kop en kont snijden en (laten) opeten. De appel in schijfjes snijden en door het beslag slepen.

De “beignets” bakken in een bodempje zonnebloemolie in een stoofpan. De beignets kan je ook met oud/nieuwjaar maken en kost een tiende van gekochte oliebollen/beignets. 

Poedersuiker erop strooien dan is het helemaal echt. Je hebt geen poedersuiker? Suiker malen in een schone koffiemolen…

Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: Onderweg naar vrijheid. 

Een bloeiende bloem in zonneschijn.

Als iemand van je houdt stijgt je eigenwaarde. Ik voelde me mooi, vol liefde en leven. Met stralende ogen deed ik mijn werk, vol energie. Huppelend rende ik trap op en af, dansend door het leven. Collega’s kregen het snel in de gaten.  Annemiek was verliefd! Dan wil je delen en vertellen hoe geweldig “hij” is. Met verbijstering hoorde ik de reacties aan: “Hoe heet hij?” “Een buitenlander?” “Ben je niet bang?” “Is iemand van hier niet goed genoeg?” “Weten je ouders het?” “Dat heb jij toch niet nodig?” Oh, ze hadden het beste met me voor. Maar wat deed het pijn!

Rassendiscriminatie!

Was dat nog niet voorbij in Nederland? Blijkbaar niet! De vele negatieve reacties temperden mijn blijdschap een beetje. Er waren ook uitzonderingen. Mijn vrienden leken Mo als mijn geliefde wel te accepteren. Het maakte de pijn wat zachter. Toch was er iets veranderd. Vriendschappen onderhouden kost tijd.

Hoe moeilijk was het om tijd en aandacht te verdelen tussen mijn geliefde en mijn vrienden. Hoelang was het geleden sinds we allemaal samen waren geweest?

Een afspraak werd gemaakt. Een etentje bij mij thuis zou alles wel weer in het reine brengen. Als vanouds kookten we een grote hoeveelheid couscous. Met couscous vierde je een feestelijke gebeurtenis nietwaar.

We vierden onze prille liefde met mijn vrienden die inmiddels ook de zijne waren geworden. Maar waarom was de sfeer niet als voorheen? Waar lag dat toch aan. 

Was Dianne een beetje jaloers misschien? Had ze Mo toch voor zichzelf gedacht? Nelleke was ook al zo stil. Kon dan niemand echt blij zijn met ons geluk? Ik begreep het niet en vroeg er ook niet naar.  Misschien meende ik door te negeren de spanning te laten verdwijnen?

Later op de avond toen iedereen weg was kwam het pas ter sprake met Mo die niets had gemerkt.
Namen ze ons kwalijk dat er minder tijd voor vrienden was? Misschien moest iedereen nog wennen. Maar even afwachten, later erop terug komen en toch maar uitpraten. Gissen had geen zin.

Tijd om eens naar Eindhoven te gaan om mijn geliefde voor te stellen aan mijn familie. Mo was er een beetje huiverig voor. Wat niet hoefde. Hoe mijn ouders ook reageerden het deed niets af aan mijn gevoel voor hem. Nou…..het werd een ramp! De taalbarrière, het Brabants dialect van mijn moeder tegenover de man die Frans, Arabisch en een paar woorden Nederlands sprak.

Mijn tactloze moeder. Ze begon steeds harder te schreeuwen, alsof dat hielp. Mijn vader zei ook al niet veel. Die voelde de spanning van moeder natuurlijk aan. Ik vertaalde zoveel mogelijk in woorden die Mo wel begreep en hield daarmee moeizaam het gesprek op gang.

Er werden broodjes met ham geserveerd waar Mo bedenkelijk naar keek. “Haloef?” (varken) vroeg hij een beetje huiverig. Dat beviel mijn moeder niet. “Nou, ze zijn niet bedorven hoor. Daar is zij mee grootgebracht. Spek en worst”, vertelde ze.

We zijn maar niet te lang gebleven. Het was geen succes. Die nacht bleef Mo bij me slapen. Het was immers weekend. We zochten troost bij elkaar. Er werd niet meer over het bezoek gepraat. Alleen maar gevreeën alsof we de nare zaken snel wilden inruilen voor mooie momenten. Zijn armen om me heen. Kon het altijd maar zo blijven!

“Spik en wors. Haloef  koop jij niet?” was zijn vraag. “Nee! Nu niet
meer, nu ik jou ken.” Ik wist dat een mohammedaan geen varkensvlees eet. Daar had ik geen enkele moeite mee. Lamsvlees was heerlijk en er was kip en rundvlees. Ik miste niets. “Geloofde ik in God?” “Ja, ik geloof in God. Of hij nu Allah heet, God, of De Schepper!” Ik geloofde in God maar niet in een kerk. Daar zou hij het mee moeten doen.

Ik zag God in al wat leeft, de natuur, in bomen en planten, in kinderogen en sinds kort in de liefde. Dat was mijn persoonlijke mening. Na een tijdje begreep ik dat zijn God (Allah) veel van zijn mensen verwachtte. Ook was er een oneindig vertrouwen in Allah. Mo gebruikte een vaak terugkerende uitspraak: Bismallah (het is de wil
van Allah)! Het scheen zijn stopwoord te zijn. Mo vertelde over zijn familie…

Latifa, zijn zus, baarde vier kinderen. “Dat was toch wel genoeg met een fulltime baan erbij”, volgens mij. “Als Allah het wil zou ze er nog tien krijgen”, was zijn mening.
Nou, als ik de pil niet nam, zou ik ook al zwanger zijn geweest. Dat doe je pas als je zeker weet dat een relatie goed is en er een toekomst voor je kind is.

Als ik van een brug spring en erop vertrouw dat God me vangt, waar ben ik dan mee bezig? Een mens draagt zelf de verantwoording voor zijn/haar daden dus zeker voor het aantal kinderen dat hij/zij op de wereld zet. God gaf ons hersens om te gebruiken. Volgens Mo was mijn geloof niet sterk genoeg! God (Allah) stond en staat boven alles. “Als God het van je verlangt sterf je voor hem”, was zijn mening. “Waarom zou een God dat verlangen?”

Er was veel te bespreken. Het verschil in cultuur, opvoeding, godsdienst enz. Te veel om op te noemen. De rassendiscriminatie. Hoe ging hij daar mee om? Dat was hij niet gewend in zijn land. Zijn vader was ambtenaar geweest. Hij was van gegoede familie waar naar opgekeken werd. Hoe ging hij om met de neerbuigendheid van mijn familie die misschien wel wat niveau betreft onder de zijne stond? En terwijl ik keek naar de slapende man naast me nam ik me voor hem bij te staan bij al die discriminatie. Houden van is geven! En alle slechte zaken weghouden van degene die je liefhebt. Weldra zou ik weten hoe dat voelt…..

Annemiek