woensdag 30 oktober 2024

Mijmering 102 Havermout koekjes, schuur ontspullen, boerenkool stamppot met "schnitzel" en een verhaaltje...


Beste mensen,

Het is de tegenwind,

Die de vlieger doet stijgen…

Annemiek.

Mijmering 102 2024.

Tip… De herfst nodigt uit om taartjes en koekjes te gaan bakken. 

De taart met pompoenmarmelade is voor een lieve vriendin die een jaartje ouder werd. 

Ook een manier om te feliciteren.

Tip 2…Havermoutkoekjes.

Ingrediënten:

250 gram boter of margarine

150 gram suiker

1 ei

2 dl melk

1zakje bakpoeder

Snuf zout

Ongeveer 250 gram havermout

Ongeveer 400 gram bloem en meer

Werkwijze: Meng de droge bestanddelen door elkaar en voeg het ei, een deel van de melk en de boter toe. 

Met twee messen de boter in blokjes snijden en met de hand verder kneden. 

Bloem en de rest melk  toevoegen en kneden tot het deeg loslaat van je handen.

De helft van het deeg uitrollen tot een lap en koekjes uitsteken.

Ik gebruik hiervoor het plastic ringetje van een rolletje hansaplast dat buigzaam gemakkelijk de koekjes loslaat.

Bovendien ga ik voor kleine koekjes want ze zijn heel machtig.

De oven (halverwege het koekjes uitsteken) voorverwarmen op 180 graden.

Bak de koekjes lichtbruin anders worden ze te hard…

Tip 3…Tijdmanagement van deze week is schuur ontspullen. 

Wie bewaard die heeft wat en soms weet je niet eens meer wat je nog hebt. 

Het ontspullen begon met de ijzerboer appen.

Vanaf de schuurdeur ben ik rechts langs de muur begonnen met alles bekijken en sorteren. 

Wat doorgegeven kon worden op een hoopje gezet. 

Waar ijzer aanzat kwam op het tuinpad naar het trottoir. 

Daar blijft het spul twee dagen liggen en ieder die iets bruikbaars ziet kan het meenemen. 

(Zie briefje)

Wat moet een mens als ik met een riek met gebroken steel. 

Een derde steekschop en kilometers spandraad.

Het is raadzaam bij ontspullen af en toe afstand te nemen en pauze maken. 

Ontspullen doe je niet in een keer en gegarandeerd bij de volgende ronde gaan weer spullen weg 

waar je nu nog niet aan toe bent.

Tip 4… Boerenkoolstamppot met “schnitzel” van knolselderij.

Ingrediënten:

De nodige kruimige aardappels

Verse boerenkool… nee geen voorgesneden uit de super, maar vers op de markt of groentewinkel.

Klontje boter

Nootmuskaat

zout/peper

Schijf beetgare knolselderij

Paneermeel peper/zout en een ei.

Werkwijze…De aardappels schillen, wassen en in kleine stukken gesneden opzetten met weinig water en iets zout. 

De boerenkoolbladeren van de stronk scheuren, wassen en klein snijden.

Zorg dat de kool tien minuut vanaf kookpunt meekookt met de aardappels dat is het lekkerste.

 Eventueel afgieten en de stamper erdoor met klontje boter en nootmuskaat en/of peper.

Natuurlijk is boerenkool lekkerder als de vorst erover is gegaan.

 Daar wilde ik niet op wachten. 

De schijf voorgekookte knolselderij werd door paneermeel gewenteld, 

losgeklopt ei (met iets peper/zout) en weer door paneermeel. 

In zonnebloemolie bakken op lage pit en op tijd keren.

Mijn leventje… Wat een energie en blijheid brengt het buitenwerk. 

Nog frietolie genoeg heb ik de binnenkant poort en schutting ook maar in de olie gezet.

 Oliespetters op mijn kleren, gezicht, haar en van olie druipende tuinhandschoenen. 

Ik maal er niet om.

Toen de bak olie uit mijn wapperende handen viel kreeg het stoepje ook nog een oliebadje. 

Rustig blijven Annemiek! 

Die olie op de stoep slijt wel weg en de handschoenen en kleding werden direct in een sopje van afwasmiddel en lauw water voorgewassen. 

In de avond in de wasmachine en hing alles de dag erna alweer op de waslijn.

De friet olie was toen al heerlijk in het hout getrokken en met een zachte handveger werden de kruimels van “De krekette” van de poort geborsteld.

Mijn huishoudelijke hulp Jeffrey werkt samen met mij in teamverband. 

Hij sopte alle deuren terwijl ik keukenkasten schoonmaakte. 

Jawel op de ladder en werd weer een tip toegepast. 

Op de bovenste kastplanken liggen kranten eh wijkblad papier dat eenmaal per half jaar wordt verschoond.


Op de plastic dozen die ik van de eega van Gerda erfde staat met permanent marker
geschreven wat erin zit. Gemakkelijker kan haast niet. 

Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: Onderweg naar vrijheid.


Kookles van Mo.

Een grote pan kwam op het gasstel, daar ging olijfolie in. Dianne en ik maakten groenten schoon terwijl Mo lamskoteletjes aanbraadde. Dat zou Chacchouca worden vertelde Mo. Het eenpansgerecht kende vele variaties en altijd werd plat brood erbij gegeten. Dat was te koop bij een Arabische winkel in Geleen. Er gingen uien knoflook stukken wortel, paprika en  geweekte kikkererwten in, plus een kwart witte kool inclusief stronk. Verder Arabische tomatenpuree wat water zout en harissa. Overal werd aan geproefd en de harissa bleek erg pittig te zijn.

Dianne en ik wilden alles weten over de Arabische keuken en hoe couscous werd gemaakt. We spraken af om in de toekomst eens bij mij thuis te koken. Ik had inmiddels een gasfornuis met oven en daardoor meer mogelijkheden. Dianne zag zichzelf niet bij haar moeder thuis met een Tunesiër aan de kookpot staan. Verder waren we een beetje bang van de norse medebewoner van Mo. Tussen het koken door dronken we zwarte thee uit piepkleine glaasjes met mierzoet amandelgebak dat droop van de honing. We vonden het zalig.

Even later kwamen Nelleke en Lisa erbij en barstte het huisje uit zijn voegen. De medebewoner vertrok na een korte woordenwisseling. Toen werd de sfeer vrolijker. Met z’n allen gezellig rond de tafel met de pan in het midden. Het brood had eigenlijk warm moeten zijn en we hadden net genoeg bordjes. Mo at het gerecht met zijn handen. De groenten en de saus handig opnemend met stukjes brood. We spraken af om bij elke ontmoeting elkaar woordjes te leren. Zo leerden wij Arabisch en hij Nederlands.

Het eerste woord dat we elkaar leerden was: brood, “gops” in het Arabisch. “A tini gops”


(fonetisch) “ik wil brood”. Al snel kregen we in de gaten dat de Arabische taal heel moeilijk was. De keelklanken, de “hash” zoals Mo die uitsprak, was onmogelijk na te doen. We leerden die dag nog goedendag zeggen: “Salem Malaikum” met de bijbehorende hand op het hart en smakelijk eten. Fonetisch schehe taiba…

Het huisje daverde van ons gelach toen het kinderboekje eerste klas op tafel kwam. Het boekje ging over een meisje en een hond. Mo leerde de klemtoon op woorden te leggen. Nooit meer vergeet ik hoe hij dat deed. Heeft de hond geen huis?? Met heel overdreven het laatste woord de hoogte in.

Wat later schreef Mo onze namen in Arabische leestekens. Tot onze verbazing schreef hij van rechts naar links. Hij liet ons een Tunesische krant zien die hij kocht in Geleen. De achterpagina was de voorpagina. De letters leken in niets op wat wij kenden. Het was een leerzame dag en het eten was verrukkelijk. De volgende les zou couscous maken zijn. Er werd bedankt met omhelzingen en huiswaarts gekeerd. De komende dagen was Mo en zijn huisje het gesprek van de dag.

En zo werd Mo een regelmatige gast in mijn huis. Het lag voor de hand, Annemiek altijd in voor iets nieuws leerde couscous maken. Een gerecht waar we wel een halve dag mee bezig waren. Echte couscouskorrels waren in die tijd alleen te koop in Arabische winkels.

We waren samen naar zo’n winkel in Geleen geweest en ik keek er mijn ogen uit. Gedroogde peulvruchten en vele specerijen met vreemd opschrift. Een Arabisch sprekende winkelbediende prees het lamsvlees aan, dat in stukken in de vitrine lag. Halal geslacht…waar we ook van alles over wilden weten. De prachtige groenten die altijd net iets anders waren dan bij de groentewinkel van ons dorp. Er waren ook soorten die ik helemaal niet kende. Het boeide uitermate…

Kip in reparatie.

Ik kocht een couscous pan. Die leek het meest op een rijststomer. Het was een aluminium pan in twee delen. Onderin de pan ging water en er bovenop kwam een soort zeef/vergiet met een deksel erop. In dat vergiet gingen de couscouskorrels om gaar te stomen. Op de naad tussen vergiet en pan werd een lap katoen gewikkeld om te voorkomen dat stoom ontsnapte. Zo werden die korrels dikker…  Ze moesten ook nog kleuren begreep ik.

Tijdens het kookproces werden de couscouskorrels vele malen vanuit het vergiet in een platte bak geschud. Vervolgens werd wat saus uit de groenten/vlees pan over de korrels verdeeld.

Alles werd voorzichtig door elkaar gehusseld. Dat was precies werk, de korrels mochten niet gaan plakken maar moesten wel de saus opnemen, voordat ze weer in het vergiet gingen voor de volgende ronde.

Dit kon je alleen leren door ervaring, werd me duidelijk. Na verloop van tijd werden de korrels dikker. De saus met vlees en groenten was toen al lang klaar. Heerlijke geuren doortrokken mijn keuken. Het lamsvlees, de specerijen en de vele groenten. De Arabische muziek, zeker als Mo meezong met “Oem Kartoem” zoals hij haar noemde. En ik? Ik raakte helemaal in de ban van de mooie Afrikaan. Hij vertaalde de tekst en ik leerde de betekenis van de woorden.

Soms kwam Nelleke kijken hoe ver we waren. Dan dekte ze alvast de tafel met mijn mooiste

Herfst hofje.

tafelkleed en kaarsjes. Couscous eten deed je met een grote groep mensen, je dierbaren. Met familie tijdens hoogtijdagen zoals Laid Kebier of met vrienden zoals bij ons.

Als iedereen aan tafel zat en druk bezig met eten werd Mo melancholiek. Ik zag het wel. In gedachten was hij dan thuis in zijn land bij zijn moeder en de familie. We leefden met hem mee! Zeker toen hij vertelde dat hij de maan een boodschap meegaf op haar weg naar zijn land. Wat een gevoelige, poëtische man!

zondag 27 oktober 2024

Mijmering 101 Een taartje voor de vogels, hergebruik frituurolie, hete bliksem en een verhaaltje...

Beste mensen,

Ideeën zijn mooi, 

maar zonder uitvoering blijven het ideeën.

Annemiek

Mijmering 101 2024.

Tip… De sedum in de glazen vaas krijgt eenmaal per week schoon water. 

Hij staat onder het afdak wortel te schieten…Geduld is een schone zaak.

Tip 2… Wasjes buiten op de lijn nemen in oktober de tijd om te drogen. 

Shirts en broeken open ophangen droogt sneller maar dat wisten jullie al. 

Ze vangen in ieder geval de geur van buiten drogen…

 en nadrogen kan altijd nog ergens binnen.

Tip 3…Hete bliksem op het menu, omdat drie appeltjes op moesten en ik gek ben op het gerecht.

Ingrediënten:

Evenveel aardappels dan appels

Twee dikke uien.

Klontje boter

Zonnebloemolie

Peper/zout

Eventueel witte bonen voor het plantaardige eiwit maar hoeft niet.

Werkwijze: Schil en was de aardappels en appels. Snij de aardappels kleiner dan de appels. 


Samen opzetten met wat zout en een beker water. 

Beslist niet meer water!

Want je kan de aardappels/appels niet afgieten. 

Dan glijd het moes zo in het riool. 

Het gerecht moet net droog gekookt zijn als de boel gaar is.

 Witte bonen erbij als je hebt.

Met de stamper door de hete bliksem met een klontje boter en wat peper. 

De uien schillen en in schijven snijden. 

In een stoofpan met iets zout en zonnebloemolie garen en bruinen. 


Een plukje uien apart op je bord en de rest door de bliksem scheppen…

Oh ja… dit gerecht heet hete bliksem omdat het zo lang kokend heet blijft, dus je bent gewaarschuwd.

Tip 4… Een taart voor Jeanke eekhoorn en de vogels. Knutselen in de zon en ergens weet ik heel mooi mos te staan dat in de nodige grote plakken werd opgerold. 

Een plastic bak werd ermee bekleed en met garen omwikkeld.

Met een lijmpistool werden doppinda’s op het mos gelijmd en voor de kleur een lijntje rode besjes, 

die ik vrijdag verzamelde aan de bosrand. 

De vier vakken bovenop de taart werden gevuld met stukjes vetbol en nootjes.

 Zoals je ziet kwam de taart op een taartstolp op de tuintafel…

De deksel van de viooltjes pompoen is beschimmeld en kan weg. 

De pompoen zal nog wel enkele weken overeind blijven…waarna de viooltjes in een mandje worden overgezet. 

Tip 5... verduurzamen. De planken van het hek en de houten poort beginnen wat kaal te worden en ik heb nog afgewerkte frietolie. 

Niet dat ik een friteuse heb, maar soms krijg ik de flacons aangereikt of duik ze op uit de
container bij de PLUS. 

De planken zijn weer waterafstotend door ze met een handvegertje rijkelijk in te vetten. 

De bank voor de schutting kreeg ook een kwastje mee… 

De binnenkant van het hek komt nog als ik energie heb bijgetankt…

Tip 6... Kasten verder reorganiseren. Achterin lage kasten reiken gaat niet meer. 

Een mand naar voren trekken wel waarin overzichtelijk staat wat ik bij de hand wil hebben.

Dat naar voren trekken gaat gemakkelijk als de plank is bekleed met een stukje vinyl. 

De pan op de bovenste plank glijd gemakkelijk over een tapijttegel.

Mijn leventje…  De zonnige dagen nodigden uit om op de fiets de breeveertien op te gaan. 

Via de Kakert heb ik geprobeerd de boerderijwinkel van fam Grooten te vinden. 

Oriëntatievermogen heb ik niet en ben op een gegeven moment in Heerlerheide beland. 


Onderweg nog mooie rode besjes gevonden en omdat ik altijd een snoeischaar bij me heb…kwam een ideetje boven drijven.

Ergens in Heerlerheide was een mooie landweg met bomen omzoomd die eindigde bij een steile trap met een fietsgeul, 

waar je met de fiets aan de hand vanaf zou kunnen.

 Uiteindelijk ben ik beneden gekomen en vond een bord waar Schelsberg op stond. 

Die komt in Heerlen Centrum uit weet ik, maar welke kant op was me even niet duidelijk.

Een aardige mevrouw wist het wel en kwam ik via de Sittarderweg in het centrum. 

De stad door gefietst en nog op een terrasje in de zon beland. 

Via de bekende weg weer richting Landgraaf. 

Als een mens maar in beweging blijft nietwaar, op een zeldzaam zonnige dag in oktober…

Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: Onderweg naar vrijheid.

 Mo.

Achtentwintig jaar, een opvallend mooie man. Tenger van bouw en met zijn “Africa-look”-kapsel paste hij perfect in het modebeeld van die tijd. Soul, reggae en kleurlingen. Hij was trots op zijn enorme bos kroeshaar waar hij veel aandacht aan besteedde. 

Een zeer verzorgde meneer waar menigeen een voorbeeld aan kon nemen. Altijd glad geschoren en bij elkaar passende kleding. Ik herinner me een lichtgrijze pantalon met zeer wijd uitlopende pijpen. Dat heette in die tijd een “soulbroek”.


Verder droeg hij jeans van het Italiaanse merk Panmo. Het enige merk dat hem leek te passen met zijn lange benen en smalle heupen. Zijn schoenen blonken altijd als een spiegel en hij hield van leren jasjes. Hij bezat een colbertmodel van lichtbruin leer en een jackmodel in zwart. Verder was er nog een donkerblauw leren jasje voor naar zijn werk.

Mo werkte als lasser bij de Volvo in twee/ploegen/diensten. In zijn vrije tijd deed hij aan hardlopen, deed zijn kleine huishouding, ging op stap en schreef met grote regelmaat brieven naar zijn familie in Mateur en Ain Draham in Tunesië.


Zijn verzorgde uiterlijk, zijn melancholieke ogen en zijn charme maakten hem snel tot het middelpunt van onze groep. Jammer dat hij zo slecht Nederlands sprak. Maar dat was te leren. Met z’n allen gaven we hem les. Daar voelde Mo wel wat voor. We keken eens rond voor lesmateriaal.

Wie had nog kinderboekjes van de eerste klas? Maar eerst gingen we bij hem eten! Daar wilde hij graag hulp bij hebben. Dianne misschien? Dianne durfde niet alleen. 

Thuis was er commentaar geweest over de afspraak met de buitenlander. 

 Als Annemiek of Nelleke meeging? Dan mocht het wel…

Chacchouca, couscous en harissa.

Het huis van Mo lag achter een slijterij. Na het uitgaan, tijdens onze tocht huiswaarts, waren we steeds aan de voorkant voorbij gekomen. Het was even zoeken. 

Drie kleine woningen met plat dak stonden in de achtertuin van de zaak. Huisje 22A, 22B en 22C lagen achter een parkeerterrein van grind. Het leken wel seniorenwoningen. Bij het middelste huis ging de deur open en Mo verscheen in de deuropening.


Dianne was best zenuwachtig en ik ook wel een beetje. Nelleke zou later komen. De ons zo bekende Mo leek heel anders in zijn huisje. Er klonk Arabische muziek en er was een huisgenoot begrepen we. De huisgenoot stelde zich wat nors voor. 

Hij droeg vreemd gevormde leren sloffen met een spitse punt naar boven gekruld. Via de buitendeur kwamen we direct in een kleine woonkamer waar ook een kookgedeelte was. Er stond een eethoek die de kamer bijna geheel vulde. Er was een aanrecht en wat planken met kookgerei erop.

Mo liet ons zijn kamer zien die links van de woonkamer lag. Een eenpersoonsbed paste precies tussen twee muren. Vlak daarnaast stond een tweedeurskast. Ook was er een wasbak met warm en koud water met een badmatje ervoor. Alles was piepklein maar
kraakhelder. 

Verder was er in het gebouwtje nog een toilet en een douche. De kamer van de huisgenoot Abdesalam lag rechts van de woonkamer, daar zijn we uiteraard niet geweest… Sanitair en woonkamer waren voor gemeenschappelijk gebruik. Ze huurden het gemeubileerd voor een woekerprijs, hoorde ik later.

Voor de ramen hingen overgordijnen met grote bloemen erop. Zoals de slaapkamergordijnen van vroeger bij mijn moeder thuis. Inboedel en aankleding waren van het soort spul dat de mens zoal wegdoet, maar Mo was trots op zijn huis. Dianne en ik keken elkaar eens aan. Terwijl Mo Arabisch sprak met de medebewoner kregen we de indruk dat ze elkaar niet mochten. Dit werd later bevestigd. Een Marokkaan en een Tunesiër dat ging niet zo goed samen. Er was een groot verschil begrepen we na verloop van tijd. Maar eerst werd chacchouca gemaakt.

Annemiek.

donderdag 24 oktober 2024

Mijmering 100 Griesmeelpudding taartje, rucola stamppot, bieslook omelet, herfstblad als afdeklaag en een verhaaltje.

Beste mensen,

Ook halverwege de berg

Kun je mooi uitzicht hebben…

Annemiek.

Mijmering 100 2024.

Tip… Het bovenste schijfje van een knolselderij in een bloempot is geworteld. Kleine blaadjes komen boven de aarde. 

Op de markt zijn nog volop knollen met groen te koop dus proberen kan nog steeds. 


Het is zo leuk om te doen en heb je een winterlang soepgroente op de vensterbank.

Knolselderij kan niet alleen in de soep maar ook prima gemengd met aardappel in stamppotjes, dus die knol komt wel op.

Tip 2…Griesmeelpudding taartje met frambozen.

Ingrediënten:

1 liter volle melk

110 gram griesmeel naturel

Frambozen/bessen of wat je hebt.

Eventueel confituur of vruchtensaus..

Werkwijze: Bij de gebruiksaanwijzing op het pak van Koopmans staat 100 gram griesmeel. 

Ik neem 10 gram meer.

Op de bodem van de pan 1 cm water aan de kook brengen voorkomt aanbranden van de griesmeelpudding. 

De melk in de pan en aan de kook brengen. 

Griesmeel en suiker toevoegen en 3 minuut al roerende laten doorkoken.

De pudding in een met koud water omgespoelde puddingvorm gieten. 

Bovenop dun suiker strooien voorkomt velvorming. 

De pudding af laten koelen en vervolgens enkele uren in de koelkast zetten. 

Ik maak de pudding een dag van te voren in de avond.

De pudding op een platte schaal storten en garneren met verse vruchten 

en/of confituur of vruchtensaus.

Tip 2… Herfstbladeren rondom planten in je tuin vormen een natuurlijke beschermlaag. 

Het bodemleven gaat ermee aan de slag om humus van het blad te maken. 

Het blad wat op oprit en stoepjes valt kan daarbij. 

Wel blad van gazon verwijderen als je dat al hebt…

De bladbakken van de gemeente zijn volgens mij overbodig… 

maar wie ben ik nietwaar?

Tip 3… stamppotje van rauwe rucola. De rucola in de wasteil is net genoeg voor een stamppotje. 

De rucola werd afgeknipt goed uitgezocht en gewassen. 

In stukken geknipt en gemengd met een scheutje azijn, een halve gesnipperde ui en ietsje zout. 

Mengen en even laten staan. 

Maak aardappelpuree en schep de rucola door de puree.

Tip 4… Bieslook omelet. Nog volop bieslook in de tuin werd een bieslook omelet gemaakt voor bij het stamppotje. 

Twee eieren loskloppen met een snuf zout en veel fijngeknipte bieslook. 

Op matig vuur laten garen en de omelet oprollen.

Tip 5… Een omgekeerde kom als stolp over de pudding werkt prima. 

Een bordje om een kommetje mee af te dekken idem. 

Folie heb je niet nodig…

Mijn leventje… Vroeg in de morgen is Jeanke al aan het werk op mijn hofje en graaft pindanoten onder. 

Hij klimt in de blauwe regen en duikelt over het hek naar buur.

 Plezier door een dier…

Bij het snoeien van de kamperfoelie heeft het pottenpopje
schade opgelopen. 

Teveel om nog eens te repareren. Ze heeft haar tijd wel gehad en werd uit elkaar gehaald.

Mijn Floortje haar nagels moesten geknipt en de laatste keer met een dierenarts aan huis, liep dat mis en eindigde met een bloedbad. 

Floor verliest ook alweer gewicht en werd een afspraak bij de dierenkliniek gemaakt. Dankjewel Petra en Pascal voor de begeleiding, vervoer etc.

Onder verdoving werd een algehele controle bij Floor verricht. 

Bloed afgenomen (nee ze had geen blauw bloed) en onderzocht, haar tanden bekeken en haar lijfje afgetast. en Haar nagels geknipt nu ze toch even van de wereld was... 

Helaas had ik de meegenomen handschoenen niet aan toen de verdovingsprik werd gezet…

De uitslag was dat haar schildklier te snel werkt. 

Daar zijn medicijnen voor die geen mens zonder gevaar voor eigen leven bij haar erin krijgt. 

Dus dat is geen optie… Verder kan dieet/voer helpen van Hill’s 35 gram per dag. Dat lijkt me veel te weinig voor Floor. 

De brokjes vind ze in ieder geval lekker. In de nacht sloop ze nog even naar beneden hoorde ik... om stiekem een hapje te nemen uit de koelkast eh…haar voerbak.

Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: Onderweg naar vrijheid. 

Een huis om in thuis te komen…

Uiteindelijk kwam de rust en het genieten. We maakten boswandelingen, Nelleke en ik, naar plekjes met herinneringen. Onderweg werd van alles verzameld om Kerststukken te maken. 

Onze pap...
De bibliotheek voorzag me van historische romans, de Engelse en Franse koningshuizen en de invloed
van godsdiensten door de eeuwen heen.

Een Kerstconcert in de oude kerk van Elsloo en plekjes herontdekken waar moeder natuur het meisje Annemiek troost had gegeven. 

Het kasteelpark en “onze boom.” Het bunderbos… Eindelijk was ik thuis gekomen…

Nelleke gaf gitaarles aan kinderen, terwijl ze zelf nog studeerde aan het conservatorium. Ze woonde vlakbij en soms kookten we samen.


In Eindhoven waren nog twee van mijn zussen en een broer getrouwd en kwamen wel eens aan. Met mijn zussen schreef ik brieven die ik nog steeds heb, zo ging dat in die tijd. 

De volgende scheiding zat eraan de komen, deze keer mijn zus Petra. Mijn oudste zus met de baby zat in een andere levensfase. We groeiden wat uit elkaar en was goed zo. We waren en zijn tegenpolen…

Voor mijn vader ging ik met regelmaat naar Eindhoven en verdroeg moeder, al nodigde ik haar in die tijd nooit uit…

Elk weekend gingen we wel een keer naar het klaverblad Nelleke en ik, en wie mee wilde van Nelleke ’s zussen sloot zich aan. Even dollen met elkaar en was de tic in de cola welkom. Steeds weer gingen er kwartjes in de jukebox. Altijd weer dezelfde nummers. George McCrae Rock Your Baby… Procol Harem: A whiter shade of pale, Otis Redding: Sitting on the dock of the bay… Bekenden werden dansmaatjes en na verloop van tijd vrienden.

Reismandje met
toebehoren.

We gingen meestal met de bus en als het weer het maar even  toeliet, lopend terug…via Beek naar Elsloo. Het maakte niet uit hoelang we daarover deden, als Nelleke en ik de zussen maar veilig thuis afleverden…

Bij ons groepje hoorde weldra een Noord-Afrikaan. Een jonge man uit Tunesië. Daar wilden we alles van weten. Waarom hij hier was en hoe hij tegen de Nederlandse samenleving aankeek. Of hij moslim was en wat zijn geloof inhield…

De gesprekken met hem verliepen moeizaam. Hij sprak Arabisch en Frans. Enkele woordjes Nederlands. Als we naar huis liepen ging hij met ons mee. Hij woonde ook in Elsloo waar de zusjes van Nelleke woonden. We kwamen langs zijn huis aan de stationsstraat.

Onderweg beantwoordde hij onze vragen en zong wel eens Arabische liedjes. Met veel gebaren begrepen we wel hoe het zat. Waar hij vandaan kwam en hoe hij heette. Mohamed, geboren in Mateur. We noemden hem weldra Mo of Matri. 

Floor op dieet.
Zo noemden ze hem ook op zijn werk. Aan zijn lach te zien leek hij er geen moeite mee te hebben. Wat zijn achternaam was daar kwamen we voorlopig niet achter. We begrepen er niet veel van. Soms heette hij: “Tahar”. Een andere keer “Ghoulem” of “Larbi”. Hij gebruikte afwisselend alle drie de namen.

Dianne, de jongste, had zijn voorkeur. Ze was achttien, klein van stuk met blond kroezend haar. 

Ze deed hem denken aan zijn eerste meisje “Malika,” vertelde hij. Maar dan in het blond. Steeds weer vroeg hij of ze een afspraakje met hem wilde maken. Kon ze hem eens opzoeken in zijn huis? Dianne zou het overdenken. Ze was wel een beetje huiverig voor de mooie maar aardige Afrikaan. Als haar zusje mee mocht? “We mochten allemaal mee”, vertelde Mo. Hij zou voor ons Arabisch koken…

Annemiek