Beste mensen,
Wees in deze sombere tijd als een licht dat wandelt door de nacht
en ontmoet mensen die gedoofde sterren weer aansteken...
Annemiek
Mijmering 14 2024.
Tip…Spinazie
in de reclame en kreeg ik vanzelf een menu idee.
Pasta
met spinazie en bechamelsaus.
Ingrediënten:
Een halve zak spinazie
1 beker pasta
Halve eetlepel boter
Halve eetlepel bloem
Scheut melk.
1 ei kan ook nog (ik nam een beetje mozzarella.)
Werkwijze:
De
pasta opzetten in ruim water en koken volgens gebruiksaanwijzing.
Je kan een ei
meekoken. Ik had nog wat mozzarella die in de bechamelsaus ging.
De spinazie wassen en met aanhangend water in een pan
laten slinken.
De schaar erdoor in de pan, is het gemakkelijkste.
Klontje boter smelten, bloem erbij en even garen.
Scheutjes melk toevoegen en goed roeren met de garde. Op smaak maken met snuf
zout. Bij mij hoefde dat niet … de kaas gaf smaak genoeg.
Tip
2… De vloerkleed tas startte door een reep van het vloerkleed af
te knippen. Natuurlijk is dat heftig en je kan elke dag een stuk verder knippen
of een sterk iemand vragen je daarbij te helpen...
Ikzelf heb een goeie schaar
die riet kan knippen (bij de bouwmarkt gekocht.)
Het ontwerpen doet ieder voor zichzelf en we missen nog
lange naalden met grote ogen.
Die worden nog aangeschaft en werden de
onderdelen tas al uitgerafeld.
Er gaat geen draad verloren en geen stukje
vloerkleed. Alles wordt hergebruikt. In de tas komen zomerbloeiers.
De tas komt aan de muur of aan een tuinstoel te hangen. Een groter model kan bij een tafelpoot.
Al doende werden wijzigingen in het ontwerp aangebracht
en in de mijmering zal ik de voortgang laten zien…
Tip
3… Rijstebrij is heerlijk tijdens deze koude dagen. Warm
lauw of koud gegeten.
Ingrediënten:
1 liter volle melk
100 gram gebroken rijst
100 gram suiker.
Als afwerking kaneel, speculaaskruiden of marmelade
direct in de kommetjes op de warme rijst aanbrengen en hoef je niet meer te roeren.
Werkwijze:
Een
cm water aan de kook brengen op de bodem van een pan met dikke bodem.
Melk toevoegen en aan de kook brengen.
De rijst en suiker
toevoegen en even goed doorkoken.
Op lage pit laten sudderen maar wel in de buurt blijven
om af en toe te roeren en pit hoger of lager zetten.
In het deksel van mijn pan
zit een opening waardoor de rijst niet overkookt.
Een houten lepel tussen pan en deksel kan ook. De
rijstebrij dikt nog iets, dus kook hem niet te lang, met op het laatst vaak roeren om aanbranden te voorkomen.
Tip
4…Snelle gemakkelijke prei quiche voor vier personen.
Ingrediënten:
3 dikke prei (nu in de reclame 3 voor 1 euro LIDL)
5 blaadjes bladerdeeg of meer
4 eieren
1 doosje slagroom
Geraspte kaas
Bij mij werd het laatste beetje mozzarella verwerkt.
Werkwijze:
De
prei werd gewassen en het witte stuk in de lengte doorgesneden en in reepjes.
De groene bladeren werden ook gebruikt en bleef alleen het meest grove buitenste
stukje blad over.
De prei met een eetlepel water in een pan iets laten slinken en af laten koelen. De nodige bladerdeeg lapjes die in je ovenschaal passen ontdooien.
De
oven voorverwarmen op 180 graden…
In een kom de eieren loskloppen met een vork en de
slagroom toevoegen.
De hoeveelheid geraspte kaas naar smaak erbij.
Een vuurvaste ovenschaal met olie invetten en met het
bladerdeeg bedekken.
De prei op het deeg verdelen en met de
eieren/slagroom/kaas overgieten.
Ik heb geen zout toegevoegd omdat die genoeg in de kaas
zit. Bovenop kwam geraspte kaas en de
laatste dunne schijfjes mozzarella.
In de oven bakken tot de randjes deeg lichtbruin
zijn en de quiche bovenop middelbruin.
De quiche werd na een half uurtje afkoelen in vieren
gesneden. Een deel voor morgen,
twee delen na afkoeling in bakjes in de vriezer
en een deel warm gegeten voor vandaag.
Mijn
leventje…en tip… De maandagmorgen vriendinnengroep start
steevast met koffie/thee en de belangrijke zaken van afgelopen week bespreken.
Daarna sport dus oefeningen die we opvoeren. Iedereen wist wel iets en is vanzelf
een serie oefeningen ontstaan die we afwerken. (Thuis kan dat op woensdag en vrijdag nog eens.)
Daarna werken we op maandag verder aan de knutsels en dat is
voorlopig de vloerkleed tas.
Alle onderdelen zitten in een grote doos die in de
schuur wordt gezet en een flanellen laken komt over de eetkamertafel.
Een
geweldige tip die vriendinnen bijeenkomst in mijn huis en je kan eens een keertje overslaan
als het zo niet uitkomt.
Afgelopen maandag moesten we Samira even missen…Komt
ook weer goed…
De
korte verhalen zijn geliefd merk ik en hierbij het eerste deel van de serie
Trip to America…
Trip to America deel 1
Landgraaf 31 Augustus 2008
Daar zit ik dan aan de zijkant van mijn huis, zes uur in de ochtend. Om
vier uur liep de wekker af omdat ik niet wil jakkeren en mezelf dit kwartiertje
afscheid nemen van de poes en het hofje gun.
Amerika is wel het laatste land waar ik met vakantie naar toe zou gaan.
Samir woont in Albany N.Y. U.S.A.
Ik ga hem opzoeken en enige tijd zijn
dagelijkse leven mee beleven en zien hoe hij daar leeft, studeert en werkt.
De nacht vervaagt en de dag neemt de scepter over. Mijn koffer staat klaar
bij de poort inclusief de trolley met de handbagage. Verder mijn rugzak en een
koeltas met broodjes en koffie voor onderweg. Hoe rijk gezegend ben ik met
vrienden die me naar Schiphol willen brengen. De reis zal 24 uur duren…
De autorit verloopt voorspoedig o.a. dankzij d de navigatie en wat geluk.
Onderweg staat een tankstation in brand. Later zal blijken dat na ons, aan
beide zijden de weg wordt afgesloten. Ruim op tijd komen we aan…
Reizigers naar Amerika moeten vier uur voor vertrek aanwezig zijn. Direct maar
“inchecken” dan weet ik tenminste dat het goed zit met al die
medicijnpaspoortjes en Engelstalige doktersverklaring. Ik vlieg met
DELTA-AIRLINE een Amerikaanse luchtvaartmaatschappij dus zitten er Amerikanen
bij de desbetreffende balie. De koffer wordt gewogen en het gewicht goed
bevonden. Net geen 23 kg wat het uiterste toegestane gewicht is.De medicijnen worden ter sprake gebracht waarna de reizigers achter mij
naar een ander loket verwezen worden en er een Nederlandstalige medewerker
bijkomt. Er zal een katheter open gemaakt moeten worden. Men vraagt of er
naaldjes inzitten.
Ze verwarren katheters blijkbaar met insuline-spuiten voor
suikerpatiënten. De Engelstalige bijsluiters en medicijnpaspoorten worden
uitgebreid gelezen en goed bevonden. Ik kan doorgaan wordt me verteld.
Opgelucht haal ik adem. Dat is drempel een. Eerst maar eens naar het toilet
voordat ik in de vertrekhal de taxfree shops ga bekijken...
Drank chocolade kaas tulpenbollen en zaadshops. Alle aankopen in plastic
verpakt. Er wordt bij de kassa naar het ticket gevraagd omdat niet alles wat te
koop is ook naar alle landen ingevoerd mag worden. Het zou vreselijk zijn als
je inkopen gedaan in de wachtruimte even later bij de
douane in de vuilnisbak
moet.
Ik zie dat een zakje tulpenbollen 18,99 euro kost. Er zitten hooguit vier
stuks in het zakje. Vier
pompoenzaadjes kosten vijf euro. Wat een afzetters. Er
mag geen zaad Amerika in weet ik dus laat ik alles maar gewoon liggen waar het
ligt. Ik ga niet lopen stressen in de rij voor koffie. Ik hoef niet naar Mac
Drek Café Amsterdam of wat nog allemaal in die hal ligt. Ik heb mijn flesje
water en dat is voldoende.....
Even later besluit ik een fles Ierse Whisky voor Samir te kopen. Glenfiddich
van 12 jaar oud. Heel betaalbaar en ik weet dat ik mijn zoon er een groot
plezier mee doe. Tegen elf uur neem ik plaats op een comfortabele bank
tegenover het bord waar de aankomst en vertrektijden van alle vluchten opstaan.
Er is nog steeds geen vertraging. DELTA -AIRLINES vlucht naar New York vertrekt
volgens het bord nog steeds om twintig minuten voor een. Opeens betrap ik
mezelf met een stuk chocola. Stress eten. Het winkeltje naast de bank was te
aanlokkelijk.
Bij sommige vluchten staat het woord “Gate open” en het is me niet
duidelijk of ik naar D4 gate moet als inderdaad die “Gate” open is, of eerder.
Een stel Brabanders weten het ook niet maar moeten wel hetzelfde vliegtuig
hebben. Ze besluiten nog eventjes te wachten. Mijn gevoel zegt me dat ik maar
eens moet gaan kijken.
Onderweg naar de Gate zijn door een grote glaswand meerdere vliegtuigen met
DELTA AIRLINE opschrift zichtbaar. Bij D4 staat een hele rij mensen voor
controle. Er staat een vuilnisbak waar de flesjes frisdrank in gekieperd worden
Mijn waterflesje is zo wie zo leeg. Weg ermee. Een Marechaussee stelt even
later de meest vreemde vragen. Wie mijn koffer inpakte. Of de koffer ergens
onbeheerd achter bleef.
Op welke manier ik van thuis naar Schiphol kwam en waar
de koffer lag tijdens die reis. Nogmaals worden de reisdocumenten gecontroleerd
en verzocht mijn bril af te zetten. Mijn schoenen moeten uit en mijn riem uit
mijn broek. De handbagage wordt grondig doorzocht en ikzelf wordt uitgebreid
gefouilleerd door een vrouwelijke marechaussee.....Het gaat wel met kleding aan
maar de vingers komen overal. Onder bh. Beugels en tussen billen. Een
onwaardige belevenis moet ik zeggen.
Het is een gemêleerd gezelschap wat het vliegtuig binnen gaat. Een ding hebben
ze allemaal gemeen. Gemakkelijke kleding. Een mevrouw heeft al een tijdje met
haar voeten zitten draaien Ze heeft natuurlijk ook goede tips gekregen of
wellicht vliegervaring. Met een glimlach denk ik aan alle goedbedoelde “goede
raad” die me de laatste drie weken is gegeven. Ik zou maar een dik vest
meenemen bij de handbagage want in vliegtuigen is het koud.
Ik hoef geen vest en heb een natuurlijke winterjas “maatje meer” die ik
vanaf mijn geboorte al draag. Verder moest ik zeer zeker steunkousen aandoen
volgens mijn pedicure. Goed tegen stuwing van vocht in voeten en benen tijdens
die acht uur durende vlucht. Laat ik nu nooit vocht in voeten en benen hebben
dus nu ook niet neem ik aan. Wat een kul! Er was zelfs iemand die me een
blijvende katheter aanraadde.
Hoefde alleen het kraantje open. Ja, ja....als iedereen van het toilet gebruik
kan maken kan ik dat ook met mijn wegwerp kathetertjes... Alle goedbedoelde raad heb ik eens door
gedacht, achter me gegooid en mijn eigen gezonde verstand gebruikt…
Even na 13.00 uur Nederlandse tijd komt er beweging in het vliegtuig. Mijn
stoel (nummer 42) staat op het hoekje van een rijtje van drie. Kan ik heerlijk
mijn ene been strekken in het gangpad. Er hangen wel vijf TV toestellen aan het
plafond en de cockpit met de piloot is in beeld. Lijkt me een heel capabele
meneer moet ik zeggen al versta je geen woord van wat hij vertelt door het vele
lawaai wat passagiers maken.
Als iedereen zijn/haar plaats heeft gevonden en de handbagage in de
daarvoor bestemde opberging zit gaat de reis beginnen. Langzaam komt er
beweging in het toestel dat zijn weg zoekt naar de startbaan. Een verlichte
tekst PLEASE CLOSED YOUR SEATBELT is de volgende fase. Stewardessen lopen rond
om te controleren of het ook gebeurd. Dan brullen de motoren harder en harder
terwijl het vliegtuig een aanloop lijkt te nemen. Nog sneller en sneller. Alles
rammelt en als ik vrees dat de vleugels er zo wel af zullen vallen en de
gierende motorgeluiden niet meer aan te horen zijn gaat het toestel los van de
aarde!
Hoger en hoger als een vogel op de vlucht. Nog hoger terwijl mijn oren
dicht gaan zitten en even slikken niet echt helpt. Mijn maag maakt een
buiteling en nog hoger klimt het toestel zodat huizen kleine blokjes zijn en
water kleine meertjes lijken. Daarna niets meer dan de wolken en zelfs dat niet
eens meer...
16.00 uur. Enkele uren in een vliegtuigstoel, het is niet echt iets voor mij.
Een kussentje in mijn nek en proberen te slapen terwijl stomme avonturenfilms
draaien. Af en toe opstaan en maar eens naar de plee. Even mijn gezicht wassen
en een plas. De meest vreemde lunch aller tijden is zojuist geserveerd. Pasta
met tomatensaus in een bergje spinazie. Er is een broodje bij en roomboter met
ceddar (Amerikaanse kaas op oliebasis) Verder wat sla en twee zoute crackers.
Het toetje is een koekje met chocola. Er is koffie, thee en frisdrank.
17.00 uur. Mijn make-up bijgewerkt en een paar rondjes gelopen door de
gangpaden. Ik loop langs jolige jongelui die melig worden en verliefde
stelletjes die uit verveling gaan tongzoenen. Je moet er maar achter zitten
zoals ik en alles mee moeten krijgen. De derde film begint en er steekt een
vreselijke hoofdpijn op. Oh wat verlang ik naar de stilte van de bosrand en de
poes op mijn hofje. Rijen mensen voor een stinkend toilet waar ik naast zit en
een vergeten poederdoos ligt op de grond. Twee paracetamolletjes en verder
niets meer...
De meute is aan de wijn gegaan en wordt luidruchtiger. Nog eventjes! De
gezagvoerder komt weer in beeld en vertelt dat de vlucht er bijna op zit, hoe
warm het bij aankomst is en de tijd zes uur verder dan op onze horloges. De
vlucht is korter dan gepland. We hadden inderdaad wind mee. Het toestel
verliest hoogte met de bijbehorende mindere zaken zoals oren die dicht gaan
zitten. Slikken en gapen helpt wel. Opeens een schokje en we zijn aan de grond.
Er gaat een wanhopig geluid door de pantry en even later wordt duidelijk
waarom. Er is druk verkeer van aankomende vliegtuigen dus is er geen plaats aan
THE GATE. We moeten wachten tot een speciale bus die LOUNGE heet ons komt
ophalen. Wachten en blijven zitten terwijl je naar buiten wil, de frisse lucht
in. Drie kwartier verder zitten we in de lounge die smoorheet is. Het is buiten
32 graden en de airco is stuk. We komen in een aankomsthal en worden gesplitst
in twee rijen. Amerikaanse staatsburgers rechts de overige links.
 |
| Deel een tas van vloerkleed. |
De overige worden begeleid door streng uitziende douane ambtenaren... In
het vliegtuig moesten twee pagina’s vreemde vragen ingevuld worden. Of je met
dieren, aarde en zaad in aanraking bent geweest. Of je handel wil drijven en
waar je naartoe gaat. Je naam en adres. Hoe lang je blijft, je paspoortnummer
en nog meer.. Ik hoop dat alles goed is ingevuld. Bij geslacht heb ik vrouw
ingevuld i.p.v. femal. Foutje. De jolige kids vragen hulp aan me.... nou ze
zoeken het maar uit.
Vandaag geen hulpverlening. Voor straf…omdat ik uren naar die tongzoenen
heb moeten kijken. Ik kruip naar voor in de rij. Ik heb het helemaal gehad en
sluit aan in de rij van de meest vriendelijk uitziende meneer. Stress! De
meneer bekijkt mijn paspoort en stelt enkele vragen die ik niet kan verstaan
van de zenuwen. Ik bied mijn verontschuldiging aan in de Engelse taal en vertel
de meneer dat ik de taal niet vloeiend spreek. Hij heeft met me te doen en
vertelt dat zijn Nederlands ook miserabel is.
Dat kalmeert en ik beantwoord de
vragen verder moeiteloos.” Ik ga naar mijn zoon die ik een jaar niet zag.” Dat
laatste heeft hij natuurlijk niets mee te maken maar vond ik charmant klinken.
Ik vertel hem het adres van mijn zoon en de dag dat ik terug ga naar Nederland.
Er wordt een foto van dit vermoeid mens gemaakt en ik moet vingerafdrukken
zetten van mijn linker en rechter wijsvinger. Dan mag ik gaan. Richting bagage
carrousel waar mijn koffer juist voorbij komt. Wat een geluk! Ik sleur de
koffer over de reling en stuit op een volgende douane ambtenaar. Die loodst me
naar een mevrouw die vraagt of ik een overstap moet halen voor een volgende
vlucht of in New York blijf. Ik weet het even niet meer...Oké....New York. Dan
een deur door en....
Daar staat Samir! Oh ma ik ben zo trots
op je! Dan omhelzen we elkaar en is alles goed!
Samir vraagt of we even moeten rusten. In Godsnaam niet zeg, liever verder
reizen, het zal toch niet ver meer zijn? We moeten nog uren blijkt wel. Het jonge stel uit Brabant wil graag
weten hoe ze in een bepaalde wijk van N.Y. komen. Ze haken aan en met z'n
vieren reizen we een stuk met een AIRTRAIN en de METRO. Ik raak de kijk op
afstanden kwijt. Het stuk dat we afleggen is even ver als van Heerlen naar
Sittard en dat allemaal in een stad. We zitten nog steeds in N.Y. en heb ik
geen idee hoe groot de stad is. Ondergrondse stations die aan Brussel doen
denken.
Grauw donker en verwaarloosd. Het Brabants stel moet er een halte eerder
uit. We belanden in MANHATTAN. Hoge wolkenkrabbers en smerigheid ten top.
Vandaar uit vertrekt er een Greyhoundbus naar Albany waar we moeten zijn. Ook
dat is nog steeds New York. We moeten wachten en Samir zet me in een koffieshop
terwijl hij kaarten gaat kopen voor de Greyhound. Ik ben doodmoe maar kan nog
alles opnemen.
In de koffieshop zit een studente uit de Oekraïne die de grote stad N.Y.
Bezoekt. Ze studeert in Californië en wacht op een vriend die haar vergezellen
zal op de terug reis. Ze is een beetje bang van de drukte, vertelt ze, wat me
wel verbaasd van een jong kind van midden 20.
Een zwerver schuimt de
afvalbakken af waar hij niets vind. Hij zit onder de zweren en krabt steeds aan
zijn benen in een veel te grote broek. Hij is omgeven met urinegeur. Mijn hart
draait om in mijn lijf. Gelukkig komt een mevrouw die hem enkele dollars in
zijn hand drukt. Hij is te ziek en te apathisch om te bedanken en schuifelt
verder.
Ha, daar komt mijn zoon. De kaarten zijn gekocht en de reis kan vervolgt
worden. Nog even wachten in de rij voor de bus vertrekt. De meeste mensen
zitten gewoon op de vloer van de hal. Toch maar niet. Ik zou niet meer op
kunnen staan vrees ik, dus hang ik tegen een pilaar. Steeds weer kijken naar
Samir is mijn voornaamste bezigheid.
 |
| Samir en Annemiek in Manhattan |
Als de bus vertrekt wordt N.Y. bij nacht zichtbaar.. We beginnen aan een
diepgaand gesprek en de tijd verloopt snel. Bijna vier uur verder (en nog
steeds in New York) stopt de Greyhound Downtown Albany.
We nemen een taxi omdat
ik echt niet meer die steile heuvel op lopen kan met mijn tijdelijke voetblessure.
24 uur onderweg… Driehoog de trap op en een heerlijke douche. Naar bed en
proberen te slapen met achtergrondgeluiden die me steeds weer uit mijn slaap
zullen halen...
Samir woont net tussen de betere wijk en de achterbuurt.
Gierende sirenes van politie ambulances en vuilniswagens in de nacht...New
York.Annemiek
en geraspt voor een worteltaart.
