Weinig mensen zijn gelukkig
omdat het bereiken van geluk eigenlijk te eenvoudig is....
Al eens tuinwerk geprobeerd?…
Weinig water geven en ze blijven lang mooi. Het kan nog steeds…
De uitgebloeide plantjes gaan terug in de border en graaf ik (om te wisselen) weer plantjes in de knop uit.
De eerste bloemknop van de geraniums die overwinterden is open gegaan. Eveneens bij de stekjes…
Het mag nu… Komende zomer zullen het volwaardige planten
zijn.
Schrijf alvast op je kalender bij augustus “geraniums stekken.”
Tip
2…Blauwe regen snoeien in januari (nou ja twee weekjes verder)
brengt in de zomer bloemen tussen het blad op de nieuwe scheuten.
Tip 3… De kamperfoelie maakte slagzij door de harde wind.
Soms moet je dan rigoureus de kop eraf halen.
Al dat snoeihout kwam op de schuilplek van de egeltjes waar nog geen egel in is geweest.
Ik had nog geen kattenvoer en water erin
gezet en dat moet wel om de beestjes te lokken.
Tip 4…nog een fuchsia stekje. Een tweede stekje in een kannetje water kreeg wortels en werd in een potje met potgrond
Ze mogen samen in de woonkamer op de vensterbank staan,
om tegen eind mei buiten de zomer te
ervaren.
Een kwakkelende Franse overwinterende geranium kreeg een nieuwe pot en knapt wel
weer op.
Twee dikke uien erbij. En worden de wortels in de lengte
middendoor gehakt met het mes en een hamertje…
Daarna kan ik ze in stukjes snijden en gaan ze allemaal gesneden in de pan.
Als de boel gaar is eventueel afgieten en klontje boter erbij plus nootmuskaat en scheutje melk.
De stamper erdoor en verder op smaak
maken met eventueel peper…
Mijn leventje… Heerlijke middag werken in de tuin…
Het hoeft niet allemaal tegelijk en het mos tussen de klinkertjes doet Frans aan.
Misschien laat ik het zo.
De oude vijftigjarige seringenboom heeft ook mos begroeiing en lijkt aan een kant een beetje af te sterven.
Dood
hout kan er beter uit.
De blauwe regen heeft veel dode takken die verpulveren onder mijn handen.
Gelukkig heeft hij ook veel jonge scheuten gekregen en komt wel goed.
Een
kort verhaal geeft je een beeld.
Hij kwam weer thuis...
Vlucht
U.A.957 van Washington naar Brussel aankomst 7.25 uur brengt mijn kind terug!
Daarvoor vier uur in een Greyhoundbus van Albany new York naar Boston. Meer dan twintig uur onderweg van new York naar Brussel.
Het laatste
stukje naar huis wil ik mijn zoon graag tegemoet komen. Zoals ik hem vroeger
uit school haalde en hem meermalen in zijn leven tegemoet ben gekomen…Samir
mijn zonnekind.
Twintig jaar geleden gaf Hans (directeur van basisschool De Harlekijn) een plekje op zijn school aan een weinig doorsnee kind. Vandaag haalt hij een weinig doorsnee man van het vliegveld!
Alle vertrouwen in Hans, die vele malen per jaar naar vliegvelden af en aan rijd. Hij zal op tijd zijn en op tijd aankomen in Brussel.
Onderweg werd er bijgepraat en herinneringen opgehaald o.a. van een lessenaartje in basisschool “De harlekijn,” waar mandarijntjes lagen te rotten in een laatje.
Elke dag kwam er eentje bij. Omdat de ma van Samir haar kind gezond wilde houden en hij geen tijd voor mandarijntjes had.
Op het moment dat Hans en ik aankwamen in Brussel Airport landde het vliegtuig vanuit Washington.
Een stroom van donker gekleurde mensen kwam uit de klapdeuren.
Afrika?? Even later de “Amerikanen.” En…Samir.
De blauwe regen
voor de snoei beurt
De eerste reactie van Hans: “Hij is niets veranderd”. En met een glimlach zag ik mijn zoon zoals ik hem zo goed ken. Zijn hoofd bedekt met een capuchon.
Een baard van twee dagen, zijn rugzak en een haveloze laptoptas aan zijn lange lijf. In de ene hand de prachtige koffer die ik hem gaf.
Aan de andere hand een vreselijk oud exemplaar dat nauwelijks sloot. Eigenlijk hoorde er een touw omheen. Hier en daar leek er iets uit te vallen. Zijn skateboard misschien? Zoiets past bij Samir. Daar heeft hij totaal geen moeite mee.
Nu zit de zoveelste vuile was in de wasmachine en zijn er twee poezen aan mijn katten collectie toegevoegd.
Mijn zoon is als een te vast opgedraaide wekker. Hij praat urenlang door, mist de vrienden in Albany nu al en verdwijnt uiteindelijk naar het winkelcentrum.
Gisteren deed
hij nog een parachutesprong vanuit een eenmotorig vliegtuigje en was er nog een
afscheidsfeest, georganiseerd door vrienden. Hij moet nog op aarde terug komen
lijkt het wel.
Het egel huisje.
Als een spons zuig ik al zijn bekende gebaren op. Hoe hij kijkt en beweegt. Hoe moe hij is en hoe “hyper”.
Zaak is nu zo lang mogelijk wakker blijven vertelt hij. Als hij nu naar bed gaat is hij midden in de nacht uitgeslapen. Jetlag! Tegen de avond verdwijnt hij naar Heerlen.
De inhoud van de koffers geven zijn leven prijs van de laatste zeven
maanden. Bijna alle kleren zijn vuil. De
laatste zes weken geen tijd om naar de
Het verborgen egel huisje.
Aan mij zal het niet liggen.
“laundry” te gaan. Hopen losse papiertjes en bierviltjes met
gedichten. Liefdevol en macaber… Dat schrijven heeft hij van zijn ma.
De dollars
werden geteld en plannen doorgesproken. Gevoelens uitgewisseld en in de man zie
ik de puber en het kind.
Wat is hij wijs geworden. Zo volwassen! Ik weet… deze vijf maanden zijn even een tussenstop. Om af te studeren aan Hogeschool Fontys afdeling toegepaste natuurwetenschappen.
Zo snel als maar mogelijk is gaat hij weer terug naar de USA om verder te studeren aan de universiteit in Albany new York. Hij is gelukkig in Amerika. Mijn zoon die nooit in een rijtje passen wilde blijft nooit lang op een plek. Hij is een wereldburger geworden.
Ver weg aan de zijlijn blijft zijn ma achter… Het is goed zo. Vele offers werden al gebracht dit kan erbij. Het enige dat ik voor hem wil is: Gelukkig zijn!! Waar en met wie dan ook!!
Annemiek
