Beste mensen,
Loslaten is niet meer ontkennen maar accepteren.
Elke dag nemen zoals die komt,
groeien en leven
voor de toekomst,
Hoe kort die ook zal zijn…
Annemiek
Tip…Op
de fiets naar de markt brengt beweging en ongesorteerde
groenten/fruit tegen lagere prijs dan in de supers.
Natuurlijk moet je goed kijken want er zijn ook aanbieders met A1 kwaliteit waar het nog duurder is dan bij de supers.
Soms een gunfactor bij vriendelijke mensen.
De mandarijnen bij de LIDL waren in de reclame 1,49 de kilo.
Op de markt zelf uitgezocht drie kilo voor 3,50 euro.
De markt is een uitje, bewegen en een sociaal gebeuren…
Tip 2… energiezuinig ten top… tijdens zonnige winterdagen zet ik in de ochtend de verwarming even aan.
Als de woonkamer op temperatuur van 18 graden is gekomen zet ik de verwarming weer uit.
Van 10 uur in de ochtend tot ongeveer 16.00 uur, zolang de zon wil schijnen.
Dat werkt prima… en scheelt heel veel stookkosten. Als ik bezoek krijg blijven de gordijnen open.
Tip 3… doorgeven. Manuela had ijsbergsla over en de vis was bij PLUS in de reclame.
Twee halen een betalen. Geroosterde paprika, tomaatjes en
schijfjes courget erbij en werd het een feestmenu…
Het was me ontgaan en heeft Floor in
de nacht een grote drol op de kokosmat gelegd.
De mat werd met het laatste afwassop uitgeschrobd met de poets WC borstel.
Daar paste de mat net onder.
Om 20.00 uur vanavond gaat het alweer vriezen tot morgenmiddag.
Niets beter dan vorst om geuren uit spul te halen en… te drogen.
Tip
5…Bietjes stamppot met uien en appel.
Ingrediënten:
Evenveel bieten dan aardappel
1 flinke appel of twee kleintjes
Peper/zout/nootmuskaat
Klontje boter/scheutje melk.
Werkwijze: De rauwe bieten opzetten met schil in water en aan de kook brengen en garen.
Je kan de bieten ook eerst schillen en in dobbelsteentjes
snijden.
Dat scheelt veel in kooktijd al verlies je dan vitaminen.
Voor de puree de aardappels schillen, klein snijden en
met een beker water met iets zout opzetten.
Ondertussen de uien van schil ontdoen en grof snijden.
De
aardappelpan kreeg de kookmuts over het kopke en op die pit werden de uien
gefruit met ietsje zout.
De appel geschild, in vieren delen en in parten.
De appel
met de uien meebakken maar ze moeten wel heel blijven.
Noormuskaat, klontje boter en scheut melk toevoegen.
De uien/appels door de aardappelpuree en in de kookmuts
om warm te blijven want de bietjes moeten nog even.
De bietjes van schil ontdaan en in dobbelsteentjes mengen met de rest.
Op smaak brengen met zwarte peper en zout…
Deze stamppot is voor
twee dagen en een deel voor een maaltijd in de vriezer…
Mijn leventje… De tweepitter op stroom heeft wel eens fratsen.
Helaas zit de stekker nu onder het gasfornuis ingestoken en was achteraf gezien niet zo slim.
Als woensdag mijn hulp Jeffrey komt moeten we daar iets op bedenken en zal hij in ieder geval even een wonder moeten verrichten onder het fornuis.
Verloren pijpenkrullen…..We zaten weer in het vliegtuig naar
huis. Bij de Nederlandse ambassade was
een uitreisvisum geregeld. Samir was doodmoe van het reizen in de louage en
huilde aan één stuk door. Met beide vuistjes wreef hij over zijn hoofdje. Zijn
prachtige blonde pijpenkrullen zaten helemaal in de knoop van het gewrijf.
Oooh God, wat krioelde daar allemaal…..? Luizen! Mijn kindje had luizen. Moeilijk te zien omdat ze de kleur van zijn haar hadden. Daarom jeukte het zo. Radeloos keek ik Mo aan en wees…..
Thuisgekomen na een moeizame treinreis van Schiphol naar Limburg
werd direct de schaar in zijn krullenpracht gezet. Een flesje DDT-shampoo en
een luizenkam tegen de neten werd aangeschaft. Als apen controleerden we elkaar
op de beestjes. Samir was de enige. Hij moest ze in de kinderkamer in Ain
Draham hebben opgelopen….
De neerwaartse spiraal.
Mo was weer aan de slag op zijn werk. Met lood in zijn schoenen; elke verkoudheid aangrijpend om ziek thuis te kunnen blijven. Terug in de sleur van alledag sloeg de depressie bij hem weer toe. De uitstapjes in het weekend naar Bar Abdellah waren geen uitzondering maar een wekelijkse gewoonte geworden. De zondagen overdag wandelden we met Samir of gingen naar een speeltuin.
Er waren best mooie momenten die herinnerden aan de tijd toen
we elkaar pas kenden. Vooral als we samen kookten en vakantieherinneringen
ophaalden was er vredig geluk. De passie als we elkaar liefhadden. Mo was toch
een erg mooie man. Ik betrapte mezelf erop dat ik hem ermee thuis probeerde te
houden wat soms lukte en soms niet. Hij haalde nooit drank in huis maar bracht
zoveel mogelijk avonden in de kroeg door.
Te vaak met een kater naar zijn werk of weer ziek gemeld… Stel je voor dat Mo ontslagen zou worden. Elke maandagmorgen werd het moeilijker om hem op tijd naar zijn werk te krijgen.
Een frans of Arabisch sprekende psycholoog of maatschappelijk
werkster zou misschien helpen. Mo beheerste de Nederlandse taal nog steeds niet
goed genoeg om over gevoelszaken met een vreemde te kunnen praten, als hij dat
al wilde. We spraken drie talen door elkaar heen. Ons Nederlands was vergeven
van Franse en Arabische woorden. Met een vreemde zou dat niet te doen zijn. Mo
zou de Nederlandse taal beter moeten leren zodat hij zonder mij kon zeggen wat
hem dwars zat. Misschien zat IK hem
wel dwars. Van elkaar houden is
loslaten… Mijn liefde was groot genoeg om hem los te laten. Misschien wilde
hij wel scheiden omdat hij de problemen had onderschat die een huwelijk tussen
twee culturen meebracht. Nederlands leren? Hij stond er nog steeds niet voor
open.
Alle zorg maakte me stilletjes en minder vrolijk. Een mindere eigenschap stak de kop op: stress-eten.
Terwijl Mo steeds smaller werd kwam ik aan. In kledingzaken liep Mo steevast naar het kledingrek maat 38. Daar hingen de leukste kleertjes, terwijl ik intussen bij maat 44 moest kijken…..
Mo zijn vrije val naar de diepte ging door. Er waren nachten
in het weekend dat hij wegbleef. Te dronken om naar huis te komen. Dan sliep
hij bij Abdessatar in Geleen en kwam in de loop van de volgende dag tegen de
middag met rode ogen weer boven water. Tijdens die wakende nachten werkte ik
vaak gewoon door, tot ik de onderburen thuis hoorde komen.
Samir sliep er wel doorheen. De motor van de naaimachine was voor hem achtergrondgeluid geworden. Soms zat ik lamgeslagen de hele nacht op de bank naar de TV te kijken tot er niets meer op was. Van tijd tot tijd maakte ik zachtjes de voordeur open, luisterend naar elk geluid in het trappenhuis. Nee, hij kwam nog niet naar huis. Angst, zorg, stress….. De afhankelijkheid van een man met een drankprobleem maakte me gek. Verdienste van twee dagen naaiwerk werd in één avond in de kroeg verzopen..
Hoe langer hij wegbleef, hoe hoger de kroegrekening. Hoe
moest ik blij een kind grootbrengen met een depressieve zatlap als echtgenoot
die steeds verder weg leek te zakken in een neerwaartse spiraal. Soms was er
woede, soms medelijden en begrip en altijd verdriet.
Oh…..hoeveel respect zou ik voor hem hebben als hij eens iets
deed om uit die slachtofferrol te komen. Dit passieve was niet mijn stijl. Mijn
kindje zou ik toch een veel gelukkiger jeugd geven dan mijn eigen jeugd?
Tijdens de pilcontrole bij de huisarts werd steevast gevraagd hoe het thuis
was. De huisarts wist van de drankproblemen van mijn man.
Ik moest steeds weer aandringen bij Mo om aan de antidepressiva te gaan volgens de huisarts. Mo bleef alle hulp van therapie en medicatie afwijzen ondanks herhaaldelijke gesprekken en smeekbeden. Mo was een zorgmijder. Ons gezinnetje leek meer en meer bij de “losers” van de samenleving te horen.
Probleemgezin? Dat wilde ik niet. Daar hoorden we toch niet
bij? Het afglijden van mijn echtgenoot…..daardoor gleden ook ons kind en ik af.
Samir was nog klein maar waar was de zekere toekomst?
Het kostte heel veel energie om de vuile was binnen te
houden. Niemand mocht van zijn vluchten in drank weten. Kwam hij veel te laat
thuis of helemaal niet….. Ik probeerde het voor de buitenwereld te verbergen en
zweeg….. ik schaamde me dood. De stille verwijtende blikken van mij naar Mo….. Hij
was er niet van gediend en noemde me gros hippopotame dans le (dik vet nijlpaard.)
Maar dan wel in de Franse of Arabische taal. En ze hielden zo van Rubensvrouwen? De voortdurende spanning als hij thuis was liet me zelfs verlangen naar de avonden dat hij wegging.
Seizoenen wisselden en een baby werd een piepklein kleutertje. Oh, wat hield ik van mijn zonnetje. Hij was heel erg ondernemend. Een driewielertje en een houten stepje werden aangeschaft. Dit blije kind...daar moest Mo toch beter door worden? Soms ging het ook even heel goed. De drie weken dat hij alleen naar Mateur ging waren een baken van rustige vrede. Nee, ik ging niet mee. Er was geen geld voor. Er was zelfs een kleine lening opgepakt zodat Mo tenminste kon gaan met koffers vol cadeaus omdat het beeld van de geslaagde man hooggehouden moest worden…..
Bezinning…..
Het geluk
van de eerste dagen met mijn lief was als zand tussen mijn vingers weggestroomd.
De vaderrol zoals die naar mijn mening moest zijn, pakte hij maar niet op. Het
bleef bij even vasthouden als ik de fles klaarmaakte.
Op zijn manier hield hij van zijn zoon. Hij was trots dat
Samirs zoveel op hem leek. “Wat een mooi kind, ” was de uitspraak van passanten
als we erop uit gingen. Ik kleedde Samir in felgeel, okergeel en wit. Hij was
een plaatje met zijn donkere huid en lichte krullen.
Hij sprak duidelijk en ontwikkelde zich voorspoedig. Dat kwam door zijn leergierigheid, het samen praten en zijn onderzoekende aard.
Alles moest door Samir open gemaakt en bekeken worden hoe het
functioneerde. Als het object geen geheimen meer had kreeg het zijn aandacht
niet meer. Een wetenschapper in de dop. Zijn drift en temperament baarde me wel
zorgen.
Verder was hij overactief en vroeg voortdurend aandacht. Kwam
er bezoek kon het voorkomen dat hij het bezoek in bovenbeen of arm beet. Hij
was gewend mijn voortdurende aandacht te krijgen en zijn reacties als dat even
niet zo was, waren fel. Dan zette ik hem kort even apart in zijn kamer voor
straf en begon hij steevast het behang van de muur te scheuren.
Er waren wel meer manieren waarop hij aandacht vroeg. De oven of het gas aanzetten, speelgoed of sleutels van deuren halen en in de plee gooien.
Ik zag soms wel en meestal niet de humor van zijn acties in.
Hij zou een vrolijker ma moeten hebben met meer tijd, die met hem naar het bos
zou gaan. Als een jong veulentje zou hij moeten rennen. Zijn energie
uitschreeuwen in de natuur, klimmen en doodmoe gaan slapen.
Hoe mooi was het niet langs het Juliana kanaal. Picknicken en
balspel met het kind en de speeltuin. Misschien een hond om uit te laten langs
het talud bij de brug. Zomeravonden buiten en niet achter de naaimachine. Ik
deed wat ik kon. Naar mijn mening was het altijd te weinig. Tot laat in de avond naaiwerk om de
volgende dag eventjes naar de speeltuin te kunnen.
Dit heerlijke prachtige kindje kwam tekort. Moest het dan zo
verder gaan? Dit Godsgeschenk was toch wel Genoeg
om jezelf bij elkaar te rapen, Goddomme
Mo… Pak je nu eens bij elkaar Mo!
Woede pakte zich samen in mijn hart en in mijn hoofd.
Sinds kort was Mo mijn grote liefde niet meer. Ik kon zelfs niet
meer naar hem opkijken met mededogen. Er was alleen nog maar meelij, woede en
soms afkeer. Annemiek, de vechter, kon op de lange duur geen begrip meer
opbrengen voor Mo die het jarenlang al erbij liet zitten. Ergens ver verscholen
hield ik nog wel van hem, maar was nooit meer gelukkig. De liefde van mijn
leven? De liefde van mijn leven was MIJN
ZOON…..
Annemiek
