dinsdag 11 februari 2025

Mijmering 12 Tuinwerk, het verborgen egel huisje, Bloemkes op tafel, hutspot en een verhaaltje...

Beste mensen,

Weinig mensen zijn gelukkig

omdat het bereiken van geluk eigenlijk te eenvoudig is....

Al eens tuinwerk geprobeerd?…

 Annemiek.

 Mijmering 12 2025.

Tip… De uit de border uitgegraven sleutelbloemen zijn in de woonkamer tot volle bloei gekomen. 

Weinig water geven en ze blijven lang mooi. Het kan nog steeds…

De uitgebloeide plantjes gaan terug in de border en graaf ik (om te wisselen) weer plantjes in de knop uit. 

Tegen Pasen komen daar nep eitjes bij met veertjes en maak je een Paasstukje ervan.

De eerste bloemknop van de geraniums die overwinterden is open gegaan. Eveneens bij de stekjes… 

Het mag nu…  Komende zomer zullen het volwaardige planten zijn.

Schrijf alvast op je kalender bij augustus “geraniums stekken.”


Tip 2…Blauwe regen snoeien in januari (nou ja twee weekjes verder) brengt in de zomer bloemen tussen het blad op de nieuwe scheuten.

Tip 3… De kamperfoelie maakte slagzij door de harde wind.

 Soms moet je dan rigoureus de kop eraf halen. 

In de lente zal hij weer uitlopen.

Al dat snoeihout kwam op de schuilplek van de egeltjes waar nog geen egel in is geweest. 

Ik had nog geen kattenvoer en water erin gezet en dat moet wel om de beestjes te lokken.

Tip 4…nog een fuchsia stekje. Een tweede stekje in een kannetje water kreeg wortels en werd in een potje met potgrond

gezet. 

Ze mogen samen in de woonkamer op de vensterbank staan,

 om tegen eind mei buiten de zomer te ervaren.

Een kwakkelende Franse overwinterende geranium kreeg een nieuwe pot en knapt wel weer op.

Tip … Hutspot… altijd lekker. Te moe opeens ga ik op de automatische piloot en schil evenveel wortels dan aardappels.

Twee dikke uien erbij. En worden de wortels in de lengte middendoor gehakt met het mes en een hamertje…

Daarna kan ik ze in stukjes snijden en gaan ze allemaal gesneden in de pan. 

Anderhalve beker water erbij met iets zout.

Als de boel gaar is eventueel afgieten en klontje boter erbij plus nootmuskaat en scheutje melk.

 De stamper erdoor en verder op smaak maken met eventueel peper…

Mijn leventje… Heerlijke middag werken in de tuin… 

Wat kan er al veel gedaan worden en ik werk me warm… 

Het hoeft niet allemaal tegelijk en het mos tussen de klinkertjes doet Frans aan. 

Misschien laat ik het zo.

De oude vijftigjarige seringenboom  heeft ook mos begroeiing en lijkt aan een kant een beetje af te sterven. 

Maar eens kijken of overal blad aan komt. 

Dood hout kan er beter uit.

De blauwe regen heeft veel dode takken die verpulveren onder mijn handen. 

Gelukkig heeft hij ook veel jonge scheuten gekregen en komt wel goed. 

Hoe het verder ging met Annemiek en zoon Samir?

Een kort verhaal geeft je een beeld. 

Hij kwam weer thuis...

 31 augustus  2006

Vlucht U.A.957 van Washington naar Brussel aankomst 7.25 uur brengt mijn kind terug!

 Daar was een korte vlucht aan vooraf gegaan van Boston naar Washington. 

Daarvoor vier uur in een Greyhoundbus van Albany new York naar Boston. Meer dan twintig uur onderweg van new York naar Brussel.

Het laatste stukje naar huis wil ik mijn zoon graag tegemoet komen. Zoals ik hem vroeger uit school haalde en hem meermalen in zijn leven tegemoet ben gekomen…Samir mijn zonnekind.

Ik wil zien hoe hij door de deuren in de aankomsthal in Brussel Airport komt.

 Hans Erfkemper maakte het mogelijk, door spontaan te zeggen: “Daar maak ik tijd voor” “We gaan hem samen halen!”

Twintig jaar geleden gaf Hans (directeur van basisschool De Harlekijn) een plekje op zijn school aan een weinig doorsnee kind. Vandaag haalt hij een weinig doorsnee man van het vliegveld!

Om half vijf ben ik op gestaan en werd in het donker graan bij de kipjes (Charlotte en Madelon) gestrooid. Ze moeten zichzelf redden vandaag. 

Alle vertrouwen in Hans, die vele malen per jaar naar vliegvelden af en aan rijd. Hij zal op tijd zijn en op tijd aankomen in Brussel.

Onderweg werd er bijgepraat en herinneringen opgehaald o.a. van een lessenaartje in basisschool “De harlekijn,” waar mandarijntjes lagen te rotten in een laatje. 


Elke dag kwam er eentje bij. Omdat de ma van Samir haar kind gezond wilde houden en hij geen tijd voor mandarijntjes had.

Op het moment dat Hans en ik aankwamen in Brussel Airport landde het vliegtuig vanuit Washington. 

Een stroom van donker gekleurde mensen kwam uit de klapdeuren. Afrika?? Even later de “Amerikanen.” En…Samir.

De blauwe regen
voor de snoei beurt

De eerste reactie van Hans: “Hij is niets veranderd”. En met een glimlach zag ik mijn zoon zoals ik hem zo goed ken. Zijn hoofd bedekt met een capuchon. 

Een baard van twee dagen, zijn rugzak en een haveloze laptoptas aan zijn lange lijf. In de ene hand de prachtige koffer die ik hem gaf. 

Aan de andere hand een vreselijk oud exemplaar dat nauwelijks sloot. Eigenlijk hoorde er een touw omheen. Hier en daar leek er iets uit te vallen. Zijn skateboard misschien? Zoiets past bij Samir. Daar heeft hij totaal geen moeite mee.

 Toen waren zijn armen om me heen en een stralende lach voor Hans… Dat had hij niet verwacht!

Nu zit de zoveelste vuile was in de wasmachine en zijn er twee poezen aan mijn katten collectie toegevoegd.

Mijn zoon is als een te vast opgedraaide wekker. Hij praat urenlang door, mist de vrienden in Albany nu al en verdwijnt uiteindelijk naar het winkelcentrum. 

Gisteren deed hij nog een parachutesprong vanuit een eenmotorig vliegtuigje en was er nog een afscheidsfeest, georganiseerd door vrienden. Hij moet nog op aarde terug komen lijkt het wel.

Het egel huisje.

Als een spons zuig ik al zijn bekende gebaren op. Hoe hij kijkt en beweegt. Hoe moe hij is en hoe “hyper”.

Zaak is nu zo lang mogelijk wakker blijven vertelt hij. Als hij nu naar bed gaat is hij midden in de nacht uitgeslapen. Jetlag! Tegen de avond verdwijnt hij naar Heerlen. 

De inhoud van de koffers geven zijn leven prijs van de laatste zeven maanden.  Bijna alle kleren zijn vuil. De laatste zes weken geen tijd om naar de

Het verborgen egel huisje.
Aan mij zal het niet liggen.

“laundry” te gaan.  Hopen losse papiertjes en bierviltjes met gedichten. Liefdevol en macaber… Dat schrijven heeft hij van zijn ma.

 

De dollars werden geteld en plannen doorgesproken. Gevoelens uitgewisseld en in de man zie ik de puber en het kind.

Wat is hij wijs geworden. Zo volwassen! Ik weet… deze vijf maanden zijn even een tussenstop. Om af te studeren aan Hogeschool Fontys afdeling toegepaste natuurwetenschappen.

Zo snel als maar mogelijk is gaat hij weer terug naar de USA om verder te studeren aan de universiteit in Albany new York. Hij is gelukkig in Amerika. Mijn zoon die nooit in een rijtje passen wilde blijft nooit lang op een plek. Hij is een wereldburger geworden.

Ver weg aan de zijlijn blijft zijn ma achter… Het is goed zo. Vele offers werden al gebracht dit kan erbij. Het enige dat ik voor hem wil is: Gelukkig zijn!! Waar en met wie dan ook!!

Annemiek

zaterdag 8 februari 2025

Mijmering 11 variatie groente pannetje, rozijnen mikskes, kaneelbroodjes, de bonusfamilie en het laatste verhaal van boek twee

Beste mensen,

Loslaten is machteloosheid toegeven,

Loslaten is niet meer tevergeefs proberen om de ander te veranderen of de schuld te geven.

Loslaten is minder vrezen…

Annemiek.

Mijmering 11 2025

Tip…Variatie maaltijd groentepannetje…Als je spinazie of snijbiet kan toevoegen aan een groentepannetje kan dat ook met witlofblaadjes.

De basis en start  waren een paar sjalotjes  die op moesten, fruiten in iets zonnebloemolie.

Een flink stuk courget in stukken,

Daarna wat paprika in stukken

Twee tomaten in stukken

Peper/zout

Roerbakken en ondertussen de witlof in de lengte doormidden snijden. 

Het harde stukje verwijderen en de kolfjes in grove stukken snijden.

Ik had nog mozzarella die op kon, en werd in stukken gesneden. 

De kaas laten smelten bij de rest in de pan. 

De witlof in grove stukken snijden en een minuut mee omroeren. 

Verrukkelijk moet ik zeggen…

Tip 2…Verder ontspullen en doorgeef plekjes. Jeffrey de huishoudelijke hulp doet werk wat ik niet kan 

en heeft de ruimte onderaan de oven leeggehaald en schoongemaakt.

Vergeten bakblikjes die ik niet meer gebruik staan op het doorgeefplekje op de eetkamertafel. 

Ze gaan mee als ik naar de bonusfamilie ga.


Op het aanrecht rechts is het plekje van wat naar de schuur moet. 

Op de traplift staat wat naar boven moet en bovenaan de trap wat naar beneden moet…

Tip 3… De bloemknoppen worden niet meer uit de overwinterende geraniums geknipt. 

Ook niet meer uit de stekjes.

Tip 4 en mijn leventje… De bonus familie schildert de woonkamer en het trappenhuis. 

Gerda en ik kunnen even geen handwerk les en bak les geven.

 Alles staat op de kop en bijna iedereen is aan het werk. 

Tijd om ze te verwennen met kaneelbroodjes en krenten mikskes.

Het recept van het snelle deegje maken kennen jullie nu wel al zal ik de truukjes nog even vermelden…

Smeer de uitgerolde deeg lap in met zonnebloemolie waar suiker/kaneel (gelijke delen ) mee ingesmeerd wordt. 


Bij de lap oprollen steeds de rand met water natmaken voor je verder rolt. 

De rol steeds ietsje optillen voorkomt dat de kaneel/suiker verschuift.

De sluiting onder houden als je de rol flink aandrukt.

Nu de oven voorverwarmen op 200 graden.

De rol iets langer trekken kan ook nog. 

De kopskanten van de rol kunnen bij de rest deeg als er geen kaneel opzit of een beetje.

Dunne plakjes snijden geeft kleinere broodjes. 

In bloemvorm op het bakpapier leggen zodat ze elkaar tijdens het bakken raken. 

Deze breekbroodjes blijven daardoor zacht…

De kaneelbroodjes met water bestrijken voor ze in de oven gaan. 

Uit de oven direct insmeren met pompoen of abrikozen jam.

Bij de rozijnen mikskes de rozijnen ruim van te voren in water zetten zodat ze opzwellen. 

De rozijnen door bloem rollen voordat ze kort met het deeg worden mee gekneed.

De uitgerolde plak deeg insmeren met pompoen sinaasappelmarmelade of abrikozenjam.

Bij het oprollen van deze deeg lap hoef je geen water te gebruiken. 

Wel ook hier de rol iets optillen voordat je verder rolt. 

Om te voorkomen dat de jam eruit sprietst.

De rozijnen mikskes met water bestrijken voordat ze in de oven gaan. 

Uit de oven hoeft er niets mee worden gedaan dan opeten. 

Bak ze lichtbruin en net gaar om hard worden te voorkomen…

 Het laatste verhaal uit het bewerkte manuscript van mijn boek: Onderweg naar Vrijheid. 

De laatste druppel…..

Door alle spanning, teveel werk en zorgen was ik meestal te moe en te ongelukkig voor een liefdesspel.

Ik kon het niet meer opbrengen. Dat was wel eens anders geweest. Een man kan ongeluksgevoel wegvrijen. Een vrouw moet zich gelukkig voelen om er überhaupt aan te willen beginnen. Mo zocht er iets achter en dacht dat ik een ander had. Zijn collega’s hadden wellicht gelijk toen ze vertelden dat Nederlandse vrouwen allemaal hoeren waren? Mo zag overal minnaars die er niet waren.

Er was een ongegronde ziekelijke jaloezie bij Mo ontwaakt. Liep toevallig een man gelijk met mij de trappen af dan was dat mijn minnaar volgens Mo en hadden we een afspraak gemaakt Hij had het immers zelf gezien en gehoord! Alweer psychoses…  


Al dat geruzie is niet goed voor een kindje dus wendde ik ook wel passie en verliefdheid voor om Mo maar te bewijzen dat hij de enige was. Faken, noemen ze dat.

Ons kindje leek van alles niet veel mee te krijgen. Ik spon een web van licht rond het kind en hield hem ver van zijn sombere vader. 

Zijn wereldje bestond uit de pluche beestjes “muisie” en de beer, het fietsje en het veldje met de bal in de zon. 


Voor mij was het wel duidelijk dat het bij dit ene kindje zou blijven.  Samir zou vriendjes moeten krijgen, hij was teveel op zichzelf gericht.

Vlakbij de flat was een peuterspeelplaats. Dat zou wellicht iets voor hem zijn. Al was het maar voor één ochtend in de week. Zullen we daar maar eens een kijkje gaan nemen, zonnekind van mij?

Op een slechte dag stond Mo opeens twee uur na vertrek naar zijn werk, weer thuis. Zijn gezicht en handen flink gehavend. Hij was weer geschorst wegens slaande ruzie met een collega. Hij had gelijk en die collega niet, beweerde hij. Mo was gewoon doodziek! Het bleef maar aan de gang.


Nu in 2025 weet ik dat Mo aan een psychische storing leed die hij ontkende. Het meest lijkend op Asperger die in 2025 een vorm van autisme wordt genoemd.

Terug naar 1980: Er zou een maatschappelijk werker van het bedrijf komen praten. Het was niet duidelijk of Mo weer terug mocht komen. Dat zou afhangen van de resultaten van het gesprek met de maatschappelijk werker.

Gelukkig liet meneer niet lang op zich wachten. Het grootste deel van het gesprek fungeerde ik als tolk. Ik vertelde wat Mo verzweeg of door de taalbarrière niet zeggen kon. De discriminatie van Arabische collega’s omdat Mo een Nederlandse vrouw trouwde.

Mo die de zwaarte van discriminatie niet had verwacht en onderschat? Zeker niet aankon en in een zware depressie was beland.

Misschien toch therapie stelde de maatschappelijk werker voor.

Als Mo beloofde op gesprekstherapie te gaan zou hij komende week weer voor halve dagen het werk mogen hervatten. Bij weer een volgende slaande ruzie zou hij op staande voet worden ontslagen. PFF…..door het oog van de naald. De therapeute die kwam, sprak vloeiend Frans. Een Arabische man houdt de vuile was binnen. Dus kwamen de problemen niet ter sprake.

Ze babbelden wat over koetjes en kalfjes en de vrouw was zichtbaar helemaal weg van de mooie Arabier die met zijn charme de gesprekken leidde naar veilig gebied. Na een tijd ging het een stuk beter met hem, vertelde Mo, dus werd de behandeling gestopt…..zonder resultaat.

De peuterspeelplaats… De eerste ochtend dat Samir naar de peuterspeelplaats zou gaan was al

De bonus familie aan het verven.

ingepland. Wat zou ik veel doen in huis. Het kwam er niet van. Misschien was zijn ma nog wel meer van streek dan het kind. Het losmakingsproces tussen moeder en kind start bij de peuterspeelplaats. Onzin natuurlijk, maar toen voelde het wel zo.

De uren werden afgeteld naast de telefoon. Zou de juf wel bellen als het niet meer ging? Maar natuurlijk ging het wel en af en toe ook niet. Nee, hij was niet gemakkelijk en hij domineerde met vuur en vlam. Ik had niet anders verwacht. Het zou goed voor hem zijn te leren dat alles gedeeld moest worden, dat is de eerste les van omgang met leeftijdgenootjes.

Samir werd op een fijne leerzame manier beziggehouden en dat voelde goed. De tekeningen die hij vol trots mee naar huis bracht werden opgeplakt op muren en deuren. Een voorbeeld van een voorgedrukte muis inkleuren lukte niet erg. Mo kon het kind daar niet voor prijzen. Wellicht had hij hogere verwachtingen van zijn ruim driejarige zoon.

Qammar oftewel Maantje.

Wie en wat was eigenlijk wel nog goed bij Mo, alleen hijzelf? Hij kon een voorbeeld aan zijn zoon nemen die heel leergierig alles wilde leren. Een eigenschap die zijn vader zeer zeker niet (meer?) bezat. Alles wat Mo deed was met eigen ogen “zien” hoe fout iedereen was, en hij had altijd gelijk. Al die jaren heb ik niet beseft hoe ego Mo was…

Er vielen bittere woorden tussen Mo en mij. Samir moest vooral stil gemakkelijk en volgzaam zijn volgens Mo. Al die eigenschappen bezat het kind dus niet! Samir was vuur en vlam, korte concentratie en heel eigenwijs. Zoals zijn vader als kind was geweest…

Samir was verder zeer leergierig, bewegelijk en kon bij tijden moeilijk te bereiken zijn. Op zichzelf gericht, maar ook in zichzelf gekeerd, alsof hij in zijn eigen wereldje leefde. Hij hoorde je dan niet en moest je meer moeite en tijd nemen om zijn aandacht te trekken. Op ooghoogte hem aanraken en aankijken. Er kwam een moment dat hij weer eens niet “luisterde” naar zijn vader. Mo verdroeg dit niet en gaf hem een klap om zijn oren.

Suaad.

Misschien schrok hij er zelf wel het meest van. Wie zal het zeggen….. De klap kwam te hard aan. Wanneer zou de volgende klap zijn? Ik kan me een nacht herinneren waarin Mo tegen de morgen pas thuiskwam.

Ik werd wakker doordat hij stond te kotsen op de plee. De woede steeg naar ongekende hoogte en ik kon met moeite mezelf beheersen. Ik zou willen schoppen, slaan en trappen tegen die weerzinwekkende zatlap die alle moois uit het leven van zijn kind,  mij  en zichzelf beschadigde en vernielde… Dat moest hij maar in zijn eentje verder doen… Maar waar moest ik heen?

Tijdens nachtelijk waken maakte ik vluchtplannen die in de ochtend weer niet doorgingen. Angst voor het onbekende…waar moest ik heen?

Alie

 Een lente die ten einde liep. Geen enkel vriendelijk woord wat nog gezegd kon worden. Starre stilte en tersluikse blikken. Onterechte beschuldigingen over gekocht vlees wat volgens Mo wel eens varkensvlees (haloef) zou kunnen zijn. Hij smeet het in de vuilnisbak.

Er was een harde onverschilligheid over me gekomen. Alleen Samir kon me nog ontroeren en blijdschap brengen. Het was zo’n mooi kind vol leven en interesse. Moeilijk ook door zijn eigenzinnigheid. Eten was tijd verspillen volgens het kind. Je moest van goeden huize komen om hem aan tafel te krijgen en te houden. Regels en tafelmanieren werden al jong bijgebracht.

Mo was heel snel geïrriteerd als het kind dreinde… en ging het opeens weer mis. Een flesopener met een flinke houten steel kwam neer op het kleine handje. Het zal wel niet zo bedoeld zijn geweest maar het kwam heel hard aan.

Ahmed en zijn oudste zoon Akram

Ik heb me met het kind op de kinderkamer teruggetrokken. Vertwijfeld en allebei van streek. Nee…..ik wilde geen sorry meer horen….. Het snikkend ventje met de natte lap op het handje was op den duur in slaap gevallen dicht tegen me aan. Het was alsof ik opeens buiten mezelf naar mijn leven kon kijken. Het werd heel rustig in mij.

Dit was de laatste druppel en Genoeg!! De volgende ochtend ben ik met het kind naar de huisarts gegaan. Het handje bleef dik en de wachtkamer vol mensen die aan het kindje met het dikke handje vroegen of hij gevallen was. Samir antwoorde: “Pappa daan.”

Toen we aan de beurt kwamen zag de huisarts genoeg aan mijn gezicht.  “Foto’s maken en vandaag weer terugkomen,” sprak hij kortaf. Mo was werken en de weg naar het ziekenhuis  snel gemaakt. Er werd een breuk geconstateerd in de middenhandsbeentjes, daar doen ze bij zo’n klein kind niet veel aan. Daarna weer naar de huisarts die net klaar was met zijn spreekuur. Hij keek me aan en vertelde dat ik de

Qammar

lijdensweg van het kind verlengde door de relatie in stand te houden. Ik stond er immers bij en liet het gebeuren….. Zo had ik het nooit bekeken. De huisarts zou deze keer geen melding maken bij jeugdzorg vertelde hij. Bij herhaling van dergelijke misstanden zou hij dat wel doen. Op den duur zou dat uit de ouderlijke macht ontzetten kunnen worden. Of ik me dat wel realiseerde?

Nee, daaraan had ik nog niet gedacht. Er volgde een lang gesprek met de arts waarin ik aangaf niet meer te geloven dat Mo van de drank af kwam of in therapie zou gaan. Niet kunnen en/of willen. Mo bleef een zorgmijder… Als voor een kind zijn vader gevaar betekend, moet zijn moeder de verantwoording nemen. Opeens wist ik dat Mo niet weg moest gaan, maar ik… samen met Samir. Een radicale breuk zodat Mo niet steeds weer terug zou komen, stennis maken aan de deur en me ergens zou opwachten. Het kind had genoeg geleden… Maar waarheen? De band met familie was verwaterd.

Alie maakt de trap schoon.

“Was er geen verre vriendin waar ik tijdelijk heen kon?” Vroeg de huisarts… Nee! Wel kennissen dichtbij en ik kon en wilde geen mens in gevaar brengen door te vragen of ik daar tijdelijk wonen mocht. De huisarts heeft wat heen en weer gebeld waarna een adres in Geleen werd gegeven. Ik kon er terecht vandaag nog of morgen. Het adres was een tijdelijk opvangadres voor dakloze moeders en kinderen, geleid door kloosterzusters. Ik kon er enkele dagen en twee nachten blijven. De ochtend daarna vertrekken om verder weg te zoeken naar onderdak.

De 45 jaar oude beautycase.
Hoe laat was het eigenlijk? Nog enkele uren voordat Mo thuis zou komen van zijn werk. Ik had de kracht niet meer hem onder ogen te komen.

Terwijl Samir nog eventjes zat te spelen zijn wat tassen en plastic zakken gevuld met warme kindertruien terwijl het zomer was. De mooie koffers helemaal vergeten en alleen de beautycase meegenomen. Het lievelingsspeelgoed en het paspoort van het kind. De pas van mij. Warme jassen en een boterham voor onderweg. De ziekenfondskaart en alle contante geld wat er maar in huis was.

Voor mezelf ben ik alle kleding vergeten. Een laatste blik door de flat waar ik had liefgehad en een stukje ben gestorven. Niet de moed voor een afscheidsbrief.

Te lang gewacht? Te veel kansen gegeven? Te veel van een mens gehouden? Te veel verloren!!!  Ik zou Mo wel bellen… of niet. De sleutel nam ik mee. Samir wilde weer “zelf doen,” de trap af en vasthouden aan de spijltjes van het ijzerwerk. Ja, “zelf doen” en sterk zijn. Een gebroken hart geneest nooit meer. Zelf doen in een mist van tranen. Zo onbeschrijflijk moe! De straat over naar de bushalte. Het kleine handje in mijn hand. De bus naar Geleen…

Toi et moi… et je t'aime toujours, mais notre enfant juste un peu plus. Nos chemins doivent donc se séparer...

Annemiek

Einde van het herschreven manuscript van mijn boek

Overleven, Onderweg naar vrijheid.

dinsdag 4 februari 2025

Mijmering 10 Bietjesstamppot, sla doorgeven, vriesdrogen, luizen en verhaaltjes...


Beste mensen,

Loslaten is niet meer ontkennen maar accepteren.

Elke dag nemen zoals die komt,

 groeien en leven voor de toekomst,

Hoe kort die ook zal zijn…

Annemiek

Mijmering 10 2025.

Tip…Op de fiets naar de markt brengt beweging en ongesorteerde groenten/fruit tegen lagere prijs dan in de supers. 

Natuurlijk moet je goed kijken want er zijn ook aanbieders met A1 kwaliteit waar het nog duurder is dan bij de supers. 

Soms een gunfactor bij vriendelijke mensen.

De appels waren B kwaliteit met kleine plekjes (geen rot) en waren drie kilo voor 3,50 euro. 

De mandarijnen bij de LIDL waren in de reclame 1,49 de kilo. 

Op de markt zelf uitgezocht drie kilo voor 3,50 euro. 

De markt is een uitje, bewegen en een sociaal gebeuren… 

Wat in de mand zit, zat allemaal in een nieuwe fietstas, Dat had ik niet verwacht, ze lijken klein maar zijn heel groot.

Tip 2… energiezuinig ten top… tijdens zonnige winterdagen zet ik in de ochtend de verwarming even aan.  

Als de woonkamer op temperatuur van 18 graden is gekomen zet ik de verwarming weer uit

De gordijnen tussen voor en achterkamer gaan dicht en wordt de voorkamer daardoor verkleind en via de grote ramen door de zon verder verwarmd. 

Van 10 uur in de ochtend tot ongeveer 16.00 uur, zolang de zon wil schijnen. 

Dat werkt prima… en scheelt heel veel stookkosten. Als ik bezoek krijg blijven de gordijnen open. 

Bij het uitvallen van de stroom mogen koukleumen zich bij me komen warmen.

Tip 3… doorgeven. Manuela had ijsbergsla over en de vis was bij PLUS in de reclame. 

Twee halen een betalen. Geroosterde paprika, tomaatjes en schijfjes courget erbij en werd het een feestmenu…

Tip 4…vorstwinst. De meneer van het bouwbedrijf die wat kwam repareren had (per ongeluk neem ik aan) de opening kattenbak tegen de muur gezet. 

Het was me ontgaan en heeft Floor in de nacht een grote drol op de kokosmat gelegd.

De mat werd met het laatste afwassop uitgeschrobd met de poets WC borstel. 

Goed uitspoelen buiten wordt een glijbaan en het uitspoelen onder de keukenkraan. 

Daar paste de mat net onder.

Om 20.00 uur vanavond gaat het alweer vriezen tot morgenmiddag. 

Niets beter dan vorst om geuren uit spul te halen en… te drogen. 

Al eens van vriesdrogen gehoord?

Tip 5…Bietjes stamppot met uien en appel.

Ingrediënten:

Evenveel bieten dan aardappel

1 flinke appel of twee kleintjes

Enkele uien of sjalotjes wat je hebt

Peper/zout/nootmuskaat

Klontje boter/scheutje melk.

Werkwijze: De rauwe bieten opzetten met schil in water en aan de kook brengen en garen. 

De schil eraf wrijven en de bietjes in dobbelsteentjes snijden.

Je kan de bieten ook eerst schillen en in dobbelsteentjes snijden. 

Dat scheelt veel in kooktijd al verlies je dan vitaminen.

Voor de puree de aardappels schillen, klein snijden en met een beker water met iets zout opzetten.

Ondertussen de uien van schil ontdoen en grof snijden. 


De aardappelpan kreeg de kookmuts over het kopke en op die pit werden de uien gefruit met ietsje zout.

De appel geschild, in vieren delen en in parten. 

De appel met de uien meebakken maar ze moeten wel heel blijven.

De aardappels uit de muts afgieten en de stamper erdoor.

 Noormuskaat, klontje boter en scheut melk toevoegen.

De uien/appels door de aardappelpuree en in de kookmuts om warm te blijven want de bietjes moeten nog even.

De bietjes van schil ontdaan en in dobbelsteentjes mengen met de rest.


 Op smaak brengen met zwarte peper en zout… 

Deze stamppot is voor twee dagen en een deel voor een maaltijd in de vriezer…

Mijn leventje… De tweepitter op stroom heeft wel eens fratsen. 

Dan trek ik even de stekker eruit en steek hem weer in. 

Helaas zit de stekker nu onder het gasfornuis ingestoken en was achteraf gezien niet zo slim. 

Als woensdag mijn hulp Jeffrey komt moeten we daar iets op bedenken en zal hij in ieder geval even een wonder moeten verrichten onder het fornuis.

 Een verhaal uit het bewerkte manuscript van mijn boek: Onderweg naar Vrijheid. 

Verloren pijpenkrullen…..We zaten weer in het vliegtuig naar huis. Bij de Nederlandse ambassade  was een uitreisvisum geregeld. Samir was doodmoe van het reizen in de louage en huilde aan één stuk door. Met beide vuistjes wreef hij over zijn hoofdje. Zijn prachtige blonde pijpenkrullen zaten helemaal in de knoop van het gewrijf.

Oooh God, wat krioelde daar allemaal…..? Luizen! Mijn kindje had luizen. Moeilijk te zien omdat ze de kleur van zijn haar hadden. Daarom jeukte het zo. Radeloos keek ik Mo aan en wees….. 

Twee dagen geleden waren we bij zijn zus en zwager in Ain Draham geweest waar Samir speelde en sliep tussen zijn neefjes en nichtjes in de kinderkamer. Wat konden we nu doen? Niets! Tot we thuis zouden zijn en allemaal aan de luizenkuur moesten. Wellicht was er al eentje overgesprongen naar Mo en mij, bij het knuffelen van het kind.


Thuisgekomen na een moeizame treinreis van Schiphol naar Limburg werd direct de schaar in zijn krullenpracht gezet. Een flesje DDT-shampoo en een luizenkam tegen de neten werd aangeschaft. Als apen controleerden we elkaar op de beestjes. Samir was de enige. Hij moest ze in de kinderkamer in Ain Draham hebben opgelopen….

De neerwaartse spiraal.

Mo was weer aan de slag op zijn werk. Met lood in zijn schoenen; elke verkoudheid aangrijpend om ziek thuis te kunnen blijven. Terug in de sleur van alledag sloeg de depressie  bij hem weer toe. De uitstapjes in het weekend naar Bar Abdellah waren geen uitzondering maar een wekelijkse gewoonte geworden. De zondagen overdag wandelden we met Samir of gingen naar een speeltuin.


Er waren best mooie momenten die herinnerden aan de tijd toen we elkaar pas kenden. Vooral als we samen kookten en vakantieherinneringen ophaalden was er vredig geluk. De passie als we elkaar liefhadden. Mo was toch een erg mooie man. Ik betrapte mezelf erop dat ik hem ermee thuis probeerde te houden wat soms lukte en soms niet. Hij haalde nooit drank in huis maar bracht zoveel mogelijk avonden in de kroeg door.

Te vaak met een kater naar zijn werk of weer ziek gemeld… Stel je voor dat Mo ontslagen zou worden. Elke maandagmorgen werd het moeilijker om hem op tijd naar zijn werk te krijgen.


Een frans of Arabisch sprekende psycholoog of maatschappelijk werkster zou misschien helpen. Mo beheerste de Nederlandse taal nog steeds niet goed genoeg om over gevoelszaken met een vreemde te kunnen praten, als hij dat al wilde. We spraken drie talen door elkaar heen. Ons Nederlands was vergeven van Franse en Arabische woorden. Met een vreemde zou dat niet te doen zijn. Mo zou de Nederlandse taal beter moeten leren zodat hij zonder mij kon zeggen wat hem dwars zat. Misschien zat IK hem wel dwars. Van elkaar houden is loslaten… Mijn liefde was groot genoeg om hem los te laten. Misschien wilde hij wel scheiden omdat hij de problemen had onderschat die een huwelijk tussen twee culturen meebracht. Nederlands leren? Hij stond er nog steeds niet voor open.

Alle zorg maakte me stilletjes en minder vrolijk. Een mindere eigenschap stak de kop op: stress-eten.


Terwijl Mo steeds smaller werd kwam ik aan. In kledingzaken liep Mo steevast naar het kledingrek maat 38. Daar hingen de leukste kleertjes, terwijl ik intussen bij maat 44 moest kijken…..

Mo zijn vrije val naar de diepte ging door. Er waren nachten in het weekend dat hij wegbleef. Te dronken om naar huis te komen. Dan sliep hij bij Abdessatar in Geleen en kwam in de loop van de volgende dag tegen de middag met rode ogen weer boven water. Tijdens die wakende nachten werkte ik vaak gewoon door, tot ik de onderburen thuis hoorde komen.

Samir sliep er wel doorheen. De motor van de naaimachine was voor hem achtergrondgeluid geworden. Soms zat ik lamgeslagen de hele nacht op de bank naar de TV te kijken tot er niets meer op was. Van tijd tot tijd maakte ik zachtjes de voordeur open, luisterend naar elk geluid in het trappenhuis. Nee, hij kwam nog niet naar huis. Angst, zorg, stress….. De afhankelijkheid van een man met een drankprobleem maakte me gek. Verdienste van twee dagen naaiwerk werd in één avond in de kroeg verzopen..


Hoe langer hij wegbleef, hoe hoger de kroegrekening. Hoe moest ik blij een kind grootbrengen met een depressieve zatlap als echtgenoot die steeds verder weg leek te zakken in een neerwaartse spiraal. Soms was er woede, soms medelijden en begrip en altijd verdriet.

Oh…..hoeveel respect zou ik voor hem hebben als hij eens iets deed om uit die slachtofferrol te komen. Dit passieve was niet mijn stijl. Mijn kindje zou ik toch een veel gelukkiger jeugd geven dan mijn eigen jeugd? Tijdens de pilcontrole bij de huisarts werd steevast gevraagd hoe het thuis was. De huisarts wist van de drankproblemen van mijn man.

 Ik moest steeds weer aandringen bij Mo om aan de antidepressiva te gaan volgens de huisarts. Mo bleef alle hulp van therapie en medicatie afwijzen ondanks herhaaldelijke gesprekken en smeekbeden. Mo was een zorgmijder. Ons gezinnetje leek meer en meer bij de “losers” van de samenleving te horen.


Probleemgezin? Dat wilde ik niet. Daar hoorden we toch niet bij? Het afglijden van mijn echtgenoot…..daardoor gleden ook ons kind en ik af. Samir was nog klein maar waar was de zekere toekomst?

Het kostte heel veel energie om de vuile was binnen te houden. Niemand mocht van zijn vluchten in drank weten. Kwam hij veel te laat thuis of helemaal niet….. Ik probeerde het voor de buitenwereld te verbergen en zweeg….. ik schaamde me dood. De stille verwijtende blikken van mij naar Mo….. Hij was er niet van gediend en noemde me gros hippopotame dans le (dik vet nijlpaard.)

Maar dan wel in de Franse of Arabische taal. En ze hielden zo van Rubensvrouwen? De voortdurende spanning als hij thuis was liet me zelfs verlangen naar de avonden dat hij wegging.

Seizoenen wisselden en een baby werd een piepklein kleutertje. Oh, wat hield ik van mijn zonnetje. Hij was heel erg ondernemend. Een driewielertje en een houten stepje werden aangeschaft. Dit blije kind...daar moest Mo toch beter door worden? Soms ging het ook even heel goed. De drie weken dat hij alleen naar Mateur ging waren een baken van rustige vrede. Nee, ik ging niet mee. Er was geen geld voor. Er was zelfs een kleine lening opgepakt zodat Mo tenminste kon gaan met koffers vol cadeaus omdat het beeld van de geslaagde man hooggehouden moest worden…..

Bezinning…..

Het geluk van de eerste dagen met mijn lief was als zand tussen mijn vingers weggestroomd. De vaderrol zoals die naar mijn mening moest zijn, pakte hij maar niet op. Het bleef bij even vasthouden als ik de fles klaarmaakte.

Op zijn manier hield hij van zijn zoon. Hij was trots dat Samirs zoveel op hem leek. “Wat een mooi kind, ” was de uitspraak van passanten als we erop uit gingen. Ik kleedde Samir in felgeel, okergeel en wit. Hij was een plaatje met zijn donkere huid en lichte krullen.

Hij sprak duidelijk en ontwikkelde zich voorspoedig. Dat kwam door zijn leergierigheid, het samen praten en zijn onderzoekende aard.

Alles moest door Samir open gemaakt en bekeken worden hoe het functioneerde. Als het object geen geheimen meer had kreeg het zijn aandacht niet meer. Een wetenschapper in de dop. Zijn drift en temperament baarde me wel zorgen.

Verder was hij overactief en vroeg voortdurend aandacht. Kwam er bezoek kon het voorkomen dat hij het bezoek in bovenbeen of arm beet. Hij was gewend mijn voortdurende aandacht te krijgen en zijn reacties als dat even niet zo was, waren fel. Dan zette ik hem kort even apart in zijn kamer voor straf en begon hij steevast het behang van de muur te scheuren.

Er waren wel meer manieren waarop hij aandacht vroeg. De oven of het gas aanzetten, speelgoed of sleutels van deuren halen en in de plee gooien. 

Vervolgens klom hij op de bril en trok alles door met een schaterende lach. Hij haalde veel kattenkwaad uit waar hij wel een korte straf voor kreeg. Na drie minuten was hij alweer geboeid door iets anders en wist niet meer waarvoor de straf was geweest. Een langere straf zou niet gewerkt hebben.

Ik zag soms wel en meestal niet de humor van zijn acties in. Hij zou een vrolijker ma moeten hebben met meer tijd, die met hem naar het bos zou gaan. Als een jong veulentje zou hij moeten rennen. Zijn energie uitschreeuwen in de natuur, klimmen en doodmoe gaan slapen.

Hoe mooi was het niet langs het Juliana kanaal. Picknicken en balspel met het kind en de speeltuin. Misschien een hond om uit te laten langs het talud bij de brug. Zomeravonden buiten en niet achter de naaimachine. Ik deed wat ik kon. Naar mijn mening was het altijd  te weinig. Tot laat in de avond naaiwerk om de volgende dag eventjes naar de speeltuin te kunnen.

Dit heerlijke prachtige kindje kwam tekort. Moest het dan zo verder gaan? Dit Godsgeschenk was toch wel Genoeg om jezelf bij elkaar te rapen, Goddomme Mo… Pak je nu eens bij elkaar Mo! Woede pakte zich samen in mijn hart en in mijn hoofd.  

Sinds kort was Mo mijn grote liefde niet meer. Ik kon zelfs niet meer naar hem opkijken met mededogen. Er was alleen nog maar meelij, woede en soms afkeer. Annemiek, de vechter, kon op de lange duur geen begrip meer opbrengen voor Mo die het jarenlang al erbij liet zitten. Ergens ver verscholen hield ik nog wel van hem, maar was nooit meer gelukkig. De liefde van mijn leven? De liefde van mijn leven was MIJN ZOON…..

Annemiek