Mijmering 50 Knoflook oogst, pasta met groentjes en kaas, klusdag, herinneringen opduiken en verhaal acht Mart...

Een vriend is iemand die het lied van je hart heeft leren kennen en het opnieuw zal zingen als jij daar even de moed niet voor hebt…

Annemiek.

Mijmering 50 2025.

Tip… De aardbeien oogst voorbij krijgen de planten uitlopers. 

De eerste plant het dichtste bij de moeder is het sterkste. 

Vul kleine potjes met aarde en druk het jonkie daarin. 

Zet vast met een stukje dubbel gebogen draad zodat het kind de aarde blijft raken.

Knip de uitloper voorbij dit kind af, 

om te voorkomen dat de moederplant teveel wordt belast. 

De “navelstreng” kan verbroken als het kind voldoende wortels heeft gevormd.

Zet de kindjes einde zomer samen op rijtjes in een nieuw stukje grond. 

En dat ijzerdraad? 

Spaar je op en zijn sluitingen van broodjes of peperkoek of waar ze maar aanzitten. (Zie foto)

Tip 2…Knoflook oogst op kleine schaal. 

In september stak ik teentjes knoflook in de grond. 

Het puntje net zichtbaar boven de aarde. 

Daar groeiden stengels aan die ik tijdens de winter gebruikte.

In het voorjaar werden de stengels dikker en liet ik ze met rust, 

ze voorzagen de knoflookbol van groeikracht. 

De stengels droogden en werden eind juni (dus nu) de knoflookbollen uitgestoken. 

 Het is geen grote oogst omdat ik tijdens de winter roofbouw pleegde, 

maar toch…zal ik in september weer teentjes knoflook in de aarde steken…

Tip 3… De spinazie is in de reclame en komt pasta/spinazie/gorgonzola  op het menu.

Spaghetti had ik nog van de Kerstman.

Goede olijfolie altijd in huis.

Een derde van een pakje gorgonzola ( in de vriezer.)

Klontje roomboter.

Schepje bloem.

200 ml melk van een klein pakje.

De werkwijze zie je op de foto’s bij het verhaal van Mart...als je die nog niet wist.

Tip 4…Een mens denk veel nodig te hebben en kan met weinig uitkomen. 

Vele plastic potjes vonden al hun weg naar mensen die ze gebruiken als zaaipotje. 

De grote kast afgevoerd van mijn hofje werd een klein kastje, 

dat half kaduuk eerst boven stond. 

Daarop werden glasplaten gelegd 

die ik nog had liggen zodat weersinvloeden minder grip hebben op bovenblad kastje.

In de bovenste diepe lade kwamen vele kleine potjes 

en onderin een kistje met de terracotta potten. 

De kliko’s kwamen als bescherming daar tegenaan 

en kan ik gemakkelijker bij het zijraam om te wassen, 

maar vooral meer ruimte om te oefenen met de elektrische rolstoel.

Mijn leventje…Klusdag! Ahmed heeft met twee zonen het busje van Samira geladen na mijn ontspul actie. 

De jongens hebben als een legpuzzel geen cm onbenut gelaten. 

Het was heerlijk te zien hoe vader met de jongens omging, 

liefdevol leidend en zo leerzaam voor hen.

Even waren we weer terug in de tijd toen Ahmed in het consuminderhuis samen met mij ideetjes uitwerkte, 

kluste en langzaam sociale contacten kreeg. 

Hij leerde de Nederlandse taal en was dagdelen afgeleid van zijn groot verdriet.

Hij had zijn zeven kinderen in een oorlogsland achter moeten laten. 

Ik zag zijn mogelijkheden en mijn doel was zijn groei in de Nederlandse samenleving te stimuleren. 

Toen ik hem na anderhalf jaar niets meer leren kon heb ik hem op een kostelijke manier overdragen aan zijn “begeleider” van Mens Ontwikkel Bedrijf. 

Al die tijd was niets gedaan om Ahmed aan werk te helpen. De begeleider kende Ahmed niet eens meer. 

Het pracht verhaal daarover hebben jullie nog
tegoed.

Ik heb uiteindelijk de poppetjes in het gezin kunnen verwisselen… 

Fatima thuis en Ahmed groeiend naar een opleiding, vaste baan kostwinner en een vast werk contract. 

We hebben gisteren nog lang gepraat en herinneringen opgehaald. 

Vooral over de acht jaar toen het uiteindelijk is gelukt zijn zeven kinderen met vader te
herenigen. 

Een meer dan 5 jarig durende lijdensweg voor hem en zijn kinderen…

Lezers van mijn blog hebben dit financieel mogelijk gemaakt en nogmaals... en steeds weer...spreekt hij zijn dank daarvoor uit…

Ik weet niet of je het in de gaten hebt...We hebben gezamenlijk zeven levens gered. Een van de verhalen zal over dit gezin gaan en het zal een lang heel openhartig verhaal worden. Je zal niet weten wat je leest…  Maar eerst wat kortere verhalen… en nog twee stukjes over Mart…

Foto recept pasta met spinazie
en gorgonzola.

Mart deel acht…

Inmiddels waren donkere wolken aan de horizon verschenen. Ik werkte alleen nog in Consuminderhuis Heerlen Molenberg. In Consuminderhuis Landgraaf hadden twee vrienden van mij de leiding. Met een van de twee was ik al tientallen jaren bevriend. 

Ik heb ze persoonlijk voor dit werk opgeleid. Tijdens een bespreking waarbij een bestuurslid aanwezig was gaven ze aan niet meer met me te willen samenwerken. Waarom werd niet medegedeeld.

Ik heb daar toen ook niet naar gevraagd, lamgeslagen en sprakeloos over het feit dat vrienden die vertelden altijd direct en open te zijn… dit duidelijk niet waren. Daar bleken ze een
bestuurslid bij nodig te hebben.

 Ik heb de mededeling aangehoord en wat de gevolgen daarvan waren werd vervolgens door het bestuurslid medegedeeld. Het is me ontgaan…totaal in shock niet meer in staat iets op te nemen. Het bestuur vond schijnbaar dat de twee nu aan zet waren…

Opeens keek ik met nieuwe ogen naar de organisatie.

Een bestuur dat ver van de uitvoering stond en niet verder keek dan “spullen uitgeven en consuminderles geven?” Alsof dat het enigste was…

Begrepen ze dan niet dat het belangrijkste deel van mijn werk, vertrouwelijke gesprekken met een mens in nood niet delen kon?

 Hadden ze dan geen inzicht hoeveel mensen in nood gedupeerd werden, door mij weg te sturen?

Hoe krijg je het trouwens voor elkaar iemand die zoiets moois heeft opgericht te vragen de sleutel in te leveren? Het was mijn levenswerk…

Ik zag opeens de beperktheid en onkunde van de mensen om me heen. Te weinig

inlevingsvermogen? Ik wil daar nu vele jaren later niet meer op in gaan. Je ziet zoiets meer bij vrijwilligersorganisaties…Mensen die meeliften, medestanders om zich heen verzamelen en opeens hun slag slaan.

Je moet trouwens voor dit werk heel stevig in je schoenen staan. Mensen die “recht” meenden te hebben op mooie spullen die binnen kwamen en ze van mij niet kregen… Het had gevolgen…

Regelmatig werd ik flink aangepakt en is nu de tijd gekomen om dit te publiceren. Anonieme vandalisme werd gepleegd. Mijn E-BIKE driewieler werd gedeeltelijk vernield. Tegen de 800 euro schade. Gelukkig was ik voor vandalisme verzekert.

Eieren werden naar binnen gegooid door ramen die op kiep stonden van mijn huis. Ik werd in
mijn gezicht gespuwd bij een winkelcentrum en bedreigd. Er was een meneer die me vertelde, met zijn gezicht dicht tegen het mijne dat hij me aan een vleeshaak zou ophangen en slachten… Hij zorgde wel dat geen mens dat hoorde. Ach het hoorde bij mijn werk…en ik weet dat een van de 100 bedreigingen echt wordt uitgevoerd en hoopte  dat “Hij die de sla laat groeien” me beschermde.

Inmiddels werkte ik alleen nog maar in consuminderhuis Molenberg. Gemeente Heerlen en wonen zuid (wooncorporatie) gaven enorme steun. Enkele bewoners (gezinnen) van Landgraaf die mijn steun nog hard nodig hadden probeerde ik mee te nemen naar Molenberg wat ook gedeeltelijk lukte. Daar
waren Fatima en Ahmed ook bij.

Alle sleutels van consuminderhuis Landgraaf moest ik inleveren tijdens een agressieve actie van een bestuurslid in consuminderhuis Heerlen. Hij wilde ook mijn telefoon afhandig maken. Die had ik zelf gekocht dus kreeg hij niet…Wel ben ik toen totaal ingestort en hebben vrijwilligers met een goed hart me voor mezelf beschermd door me zeker 24 uur geen seconde alleen te laten. Bij de sleutelafname waren ook Mart zijn sleutels van zijn schuurtje van het moestuintje in Landgraaf…

Inmiddels had ik genoeg aan mijn hoofd want de coronatijd was
al enkele weken gaande en nieuwe regels noodzakelijk. Elke vrijwilliger en de mensen die kleding kwamen uitzoeken moesten mondkapjes dragen. Er kwam een desinfecteer apparaat bij de ingang van Consuminderhuis Molenberg en werd erop gelet dat in de kledingruimte maar een beperkt aantal mensen aanwezig waren, zodat men anderhalve meter afstand van elkaar kon nemen. In het huis was voor de vrijwilligers eenrichtingsverkeer met pijlen op de vloeren aangegeven.

Er waren strenge regels bij ophalen en brengen van inboedel. Het spul werd voor de deur gezet of opgehaald vanaf de voordeur. Mensen konden het spul zelf halen of brengen in busjes of aanhangers. We werkten met een harde kern vrijwilligers zo lang mogelijk door. Alle cursussen vervielen. Kookles handwerk/knutsel les en budgetteren leren. Het was heerlijk met Mart samen in de stille moestuin van consuminderhuis Molenberg te werken.

We vonden een klimrek voor klimbonen uit, door een kaduke wasmolen middenin de tuin te zetten en touwen te spannen van de zij/armen naar de aarde. Daar kwam een dikke steen aan elk touw en Mart zette de droogmolen vast zodat hij niet draaien kon bij storm. Rondom elke steen werden klimbonen gezaaid die omhoog naar het touw werden geleid… We lachten ons kapot toen de planten gingen groeien, bloeien en bonen kwamen aan de touwen… Het was een paradijs.

Inmiddels was ook het laatste stukje “jungle” opgeschoond waar pompoenen werden gepland. Het was puur gelukkig zijn… Mart heeft in die tijd nog een pracht stoepje gelegd van kapotte trottoirtegels die hij in mozaïek legde met kiezelsteentjes tussen de stukken. We gooiden niets weg… Mart die echt moest leren te leven zonder Annemiek… Nog een lange weg te gaan…

Annemiek

Mijmering 49 De verminkte Aarde, stormschade, leven verlengen, ontspullen en verhaaltje Mart deel zeven...

Beste mensen

Zoveel dingen doe je samen, zoveel deel je met elkaar, Maar als het erop aan komt, heeft elk mens een opdracht en een eigen weg te gaan.

Annemiek

Mijmering 49 2025

Tip…Hoe dapper is de danig verminkte courgetplant. Ik noem hem Aarde. 

Door slakkenaanvallen geteisterd kwam toch een mannelijke bloem in de plant. 

Een vrouwelijke bloem zit eraan te komen. Er is nog hoop voor de mishandelde Aarde…

Tip 2…courgetkoekjes af en toe op het menu. Weet je het recept nog?

1 kleine courget of driekwart van een grote… raspen en dat kan met schil.

1 kleine ui klein snijden of…raspen.

Peper/zout en een ei.

Bloem erbij en mengen tot een samenhangend mengsel

Met zonnebloemolie bakken in een stoofpan, dichtschroeien en direct op lage pit garen en omdraaien.

Tip 3... Stormschade brengt nieuwe ideetjes. 

Een van de vier glasplaten op het afdak lazerde naar beneden.

 Ik laat het niet repareren want ik heb nu een kleiner afdak met een aangrenzende pergola. 

De blauwe regen mag erom heen dansen. Wat een vrolijkheid volgens seizoen.

Het lage bankje was van Floortje en kan ik nu afscheid van nemen, 

Ik kan daar niet op zitten...

Tip 4… leven verlengen…

Twee van de drie tuinstoelen zijn aan de kop van de ruggen stuk. 

Het onderstel is nog prima. 

De twee staan nu onder het afdak met de rugleuning tegen de muur van de schuur. 

Daar kunnen ze nog lang mee en de zit is lekker hoog, 

zeker nu  de stoelkussens erin liggen die droog blijven onder het afdak... 

Bij een zuinig mens als ik lagen die kussens in de plastic binnenshuis.

En welke stoelen nu om de tuintafel komen? Eentje maar… en hoe goed passend bij de oude tafel. 

Ooit heeft deze stoel in de woonkamer gestaan  en mag nu met pensioen in het stille hofje. 

Een van de twee huislook tafeltjes kreeg ook een andere plek.

Tip 4…Ontspullen! Zelfs de bloempottenkast op het hofje ontkwam daar niet aan en werd helemaal leeggeruimd. 

De helft van wat erin zit kan doorgegeven en/of geruimd. 

Ik begon met de felgekleurde potten eruit te sorteren. 

Twee wijnkistjes werden met potten gevuld, 

een voor de terracottapotten en een voor de plastic potjes die ik nog gebruik. 

Wederom werden drie stapels gemaakt van spullen…

Wat kan weg…

Wat kan doorgegeven…

Welk spul ga ik nog gebruiken…

Waar de potten die mogen blijven voor nodig zijn? 

Om de geraniums in over te potten als de winter komt en ze verhuizen naar de vensterbanken boven. 

Verder voor stekjes oppotten van plantjes die ik wil vermeerderen.

Een kast slopen is peanuts met een flinke hamer. 

Zoals je ziet een mep tegen het bovenblad en daarna de achterkant en zijkanten.

De planken kunnen fijn hergebruikt… 

Het klein hout kwam bij elkaar in een bak. 

Het gevaarlijk glas in een andere bak. 

Ahmed komt vrijdag heel vroeg om de bus van Samira te laden en brengen ze alles weg. 

Het ladekastje van boven wordt de nieuwe pottenkast waar een glasplaat opkomt.  

De zolder is leeg, een slaapkamer is leeg, 

de tweede kamer is voor driekwart leeg en staat in mijn slaapkamer alleen het hoognodige. Ontspullen brengt ruimte in je huis en in je hoofd nietwaar?

Mijn leventje… Doordat de blauwe regen eind januari werd gesnoeid 

brengt hij een zomerlang bloemen tussen de nieuw uitlopende takken. 

Je zou dit ergens kunnen opschrijven om niet te vergeten.

Ik maak het geluk mee van het kind van de seringenboom die nu even hoog is als moeder. 

Ze geven beiden schaduw waardoor de sering/hortensia niet verbrand door de kokende zon,

 en een schaduwplekje is ontstaan bij de schuur. 

In de bijen/vlindertuin krioelt het van de bijen en de vlinders en Joop de Vlaamse gaai komt nog steeds zijn nootjes halen. Wat een zegeningen die ik dagelijks tel met grote dankbaarheid...

Terug in de tijd...Mart deel zeven… 

Eindelijk kwam Mart zijn bijstandsuitkering binnen en werd uitbetaald vanaf datum aanvraag. Dat was 5 maanden later dan zijn laatste inkomen en was een huurschuld van duizenden euro’s ontstaan. Plus schuld premie zorgverzekering.

Eerst had zijn ID verlengt moeten worden, (in Eindhoven) want zonder ID kan geen uitkering aangevraagd. Mart was met zijn trauma daar niet toe in staat geweest. Gelukkig had bemoeizorg hierin voorzien met een lening uit het noodfonds, nadat Marts verhuurder aan de bel trok bij maatschappelijk werk. De verhuurder was een particulier met een restaurant en was zo coulant Mart niet op straat te zetten…

Bijen/bloementuin.

Toen de eerste bijstand binnen kwam legde de zorgverzekering direct beslag op Mart zijn uitkering tot 10% onder minimum. Meer kon toen wettelijk niet. Van wat overbleef werd de huur en zoveel mogelijk afbetaling huurschuld betaald.

We bleven Mart nog steeds uiterste houdbaarheid voedsel geven en houdbare boodschappen uit ons “winkeltje” Het winkeltje bleef gevuld door geld wat o.a. overbleef van mijn Kerstactie. Zijn schulden kon hij daardoor sneller aflossen en een spaarpotje opbouwen…voor tijden van nood.

Hij leefde in die tijd van 15 euro per week en heb ik nog meegemaakt dat hij schuldenvrij was. Toen heb ik aan Mart een aardewerk spaarvarken gegeven met een eerste briefje erin. Een klein spaarpotje betekend voor mensen als hij stabiliteit.

Hij zou dat geld nooit aanraken voor drank, gokken of drugs daar deed Mart niet aan.

Mijn zus wilde haar pracht renfiets verkopen en ze is veel kleiner en slanker dan ik. Een maatje 36 zal ze hebben, ze is hoogblond en als we samen erop uit gingen geloofde geen mens dat we zussen waren. Toen ik haar het verhaal van Mart vertelde wilde ze de fiets direct gratis aan hem geven. Zo gebeurde…alleen had ik gezegd dat de fiets van mijn zwager was. Dat leek me beter…

Een zomerbloeier die nog een jaartje
wilde blijven.

Mart was diep ontroert en poetste en smeerde de fiets dat hij nog meer blonk dan toen hij hem kreeg, want mijn zus was en is nog steeds heel precies… De fiets hing bij Mart  binnenshuis hoog aan de muur en omdat geen tas erop kon, naaide Mart van een gevonden stukje leer een klein stuurtasje. Zo mooi en sterk als ik nergens ooit had gezien. Hij verraste me steeds weer opnieuw…

Mart ging nog steeds mensen uit de weg, werkte het liefst na openingstijden in de tuinen en struinde door het consuminderhuis als het gesloten was. Soms stond een klein voorwerp op de tafel van zijn werkruimte waar hij me attent op maakte. Dat wilde hij uitschrijven. Meneer had smaak en oog voor degelijkheid. Een thermos of elektrische waterkoker. Altijd alleen functionele dingen. Een paar nieuwe leren  handschoenen had ik voor zijn verjaardag gekocht. In cadeauverpakking natuurlijk. Hij was verbijsterd dat ik zijn verjaardag datum  wist. Na lange stilte zei hij: “Dankjewel moeder” Ik heb hem maar niet omhelst… aanraken was niet gewenst. Blote armen of korte broek droeg hij nooit. Zijn mishandeld lijf bleef angstvallig verborgen…Het is iedereen ontgaan behalve mij…

Annemiek.

Mijmering 48 Pinkpop, vele tipjes, fietstherapie van hogerhand en ontroerend "Mart" verhaaltje...

Beste mensen,

Eenvoud…is niet het kenmerk van de beginner. Het is het duur bevochten stempel van de meester…

Annemiek.

Mijmering 48 2025.

Tip… Pure therapie die fietstocht afgelopen week naar de RD4 kringloopwinkel. 

Verkeerde afslag genomen in Heerlen (zat te suffen) en was ik opeens in Zeswegen. 

Terug maar weer en via het centrum toch in de Cramer beland. 

Twee mooie kopjes voor 50 cent per stuk en een bloempot voor een euro.

Die bloempot moest de goudkleur pot vervangen van de orchidee die ik een tijd geleden van Fatima/Ahmed kreeg. 

Ik wordt echt een beetje misselijk van goudkleur en ik geef de “gouden” pot wel aan hen terug. 

Ze houden ervan. De orchidee is opeens mooi in de crème pot van Royal Flower  Villeroy Boch die in gevoelswaarde beslist veel meer waard is dan die ene euro.

Intussen had ik met dat verdwalen weer 30 km erop zitten en thuis gekomen was mijn sleutelbos zoek. 

Enkele vriendinnen hebben een reserve en geen probleem. 

Toch maar de dag erna vroeg opgebeld naar de RD4 die aan mijn stem hoorden dat ik spraakproblemen heb. 

In ieder geval werd de sleutelbos bij de fietsenstalling buiten gevonden. 

Ik heb hem beschreven met de vier kleuren “jasje” om de sleutels.

 Helemaal niet gek om je sleutelbos “aan te kleden” met iets geks of een labeltje… 

Natuurlijk niet met je naam erop…

Tip 2… Zoveel bezems zoveel steelbevestigingen. Steel gebroken en hele bezem weg? 

Ik dacht het niet en werd om een steel die over was een lapje omheen verwerkt zoals te zien op de foto…

Flink met de steel op de stoep stoten en blijft hij wel zitten. 

Zo niet dan kan het lapje doordrenkt worden met kokend heet lijmpistool met zo’n stift…

als je die nog ergens hebt liggen.

Tip 3… Ik heb me verkocht aan een keukenloper bij KARWEI

Het ding is amper een jaar oud en   al versleten. 

Of lopen daar in de nacht duizenden kabouters overheen? 

Een opgekrulde rand is best gevaarlijk en heb ik de “krul” flink nat gemaakt, en 24 uur twee zware antieke strijkijzers erop gezet. 

Vervolgens een flink stuk “dubbelzijdig” plakband (dat ik niet had) gemaakt van een stuk ducktape. 

De miskoop gaat nog eventjes mee. 

En verlang ik naar de kokosmat uit mijn kindertijd,,,

E

Tip 4 Jozo zeezout 500 gram 1,79 euro. Zeezoutmolentje inhoud 70 gram kost rond de drie euro.  

Jawel bij de PLUS. Het molentje kan niet hergebruikt… dacht je? 

Met een tangetje kan de dop eraf en na vulling weer erop gedrukt… 21 euro besparing… 

Het molentje vul je vanuit het pak met een trechtertje…

Tip 5… De CV ketel hangt op zolder en warmwater uit de keukenkraan begane grond tappen kost een vermogen. 

Je zou water voor de afwas in een pannetje kunnen koken op de elektrische kookplaat,

 of… het koude water in gietertjes opvangen nu potplanten buiten om water schreeuwen…

 Of nog beter in pannetjes om eten mee te koken.

Tip 6… Nog niet moe van sla kan je een bakje champignons bakken met iets zout en kerrie. 

Dit bovenop gemengde sla en helemaal goed…

Mijn leventje… Pinkpop in Landgraaf en een van de parkeerterreinen ligt zo ongeveer in mijn achtertuin. 

Ik heb sluipwegen bedacht om de hereweg over te kunnen steken.

 Heel vroeg op pad helpt ook en de goeie bakker is al om acht uur open. 

Dan liggen die pinkpoppers nog te slapen, met een houten kop in hun tentje. 

Tot drie uur vannacht zijn ze doorgegaan hoorde ik… 

Het is ze gegund, ik doe mijn dut wel overdag… 

Als maar niemand sterft van de hitte/uitdroging. De organisatie is goed geregeld…

Terug in de tijd...Mart deel zes…Het ging wel eens goed mis… bijvoorbeeld toen een ego vrijwilliger/meneer, zonder overleg een binnengekomen bosmaaier wilde uitproberen. En dat in Mart “zijn” tuin…  

Door het hels kabaal was ik daar direct bij en vond Mart in een hoekje met gebogen hoofd, klaar om te vluchten… 

De bosmaaier werd direct gestopt in Mart zijn stilte tuin en bleef ik even bij hem. Dit kon Mart duidelijk nog niet aan. Ik probeerde me in te leven in Marts wereld van diep beschadigd mens en leerde veel.

Ik gaf hem ook in deze tuin de vrije teugel. De tuin lag in het hart van het huis veel dichterbij
mensen dan in Landgraaf. Dat is goed en stonden vaak ramen open waardoor een beker koffie werd doorgegeven, als iemand “koffie!” riep, want Mart pauzeerde nooit tussen de vrijwilligers. Hij wilde liever alleen zijn en forceren heeft geen zin.  

We aanschouwden (voor wie het wilde zien) het wonder van geven en krijgen in de helende samenwerking van moeder Aarde en Mart…

 Ik zag Mart zijn groeiende zelfverzekerdheid toen hij van angstig gebogen mens, rechtop ging lopen. 

Ik hoorde zijn “goedemorgen” als hij vroeg het plein opkwam en amper iemand reageerde.
Een pracht gespierde tevreden man in pocketformaat…. Ik zag hem wel eens op de fiets met zijn flamboyante pet (in het zwart) die opeens was verschenen.

Aan eigenwaarde gewonnen verdroeg Mart al meer mensen om zich heen. Regelmatig zette ik hem voor het blok als bijvoorbeeld de deelnemende vrouwen van de kookworkshop in zijn tuin kwamen oogsten. 

Ze vroegen dan aanwijzingen aan Mart…die hij op afstand ook gaf, want ik was verdwenen, naar net om de hoek waar ik stond te luisteren.

Ik vroeg regelmatig zijn raad over de tuin en voegde me naar zijn plan omdat dat zo heerlijk helend voor hem werkte…  Soms vroeg ik zijn hulp bij de vrachtwagen laden met een inboedel voor een mens in nood. Ook dat ging goed…

De jungle die eerst onze tuin overwoekerde met brandnetel, wilde bramen en mos is door Mart verwijdert inclusief de penwortels tot 60 cm diep. 

Een uitvinding van mij werd gelanceerd en werd door Mart uitgevoerd. We waren daar samen heel gelukkig mee…

Mart zeefde de aarde…  tot 50 cm diep in sleuven af te steken en de kluiten op een eenpersoons metalen bed met spiraal te gooien. Alle onkruidwortels werden op die manier eruit gezeefd.

 Mart werkte elke week tijdens openingstijden twee lange ochtenden gestaag door…maanden lang, en het stuk geschoonde aarde groeide door de tijd heen. Soms werkten hij en ik buiten openingstijden alleen in de tuin.

Dan dronken we binnen koffie in het stille consuminderhuis en liet ik hem overal rondstruinen en vertelde dat wat hij nodig had, in zijn huis of van kleding hij gratis kon krijgen. 

Alle vrijwilligers mochten meenemen wat ze nodig hadden, maar moest wel uitgeschreven worden aan het einde van hun werktijd. Dat uitschrijven was ter controle, om te voorkomen dat vrijwilligers een hele straat van kleding voorzagen om zich
belangrijk te voelen.

Zomaar iets in je tas stoppen was diefstal en vloog je eruit…Al mochten we volgens de wet niet in handtassen kijken. Ik heb al meegemaakt dat een mevrouw in drie uur werktijd steeds dikker werd onder een wijde jurk, op slippertjes was gekomen en met schoenen aan naar huis ging. Niet de moeite nemend het spul te laten uitschrijven.  Mart zou nooit teveel nemen wist ik. Hij was 100% te vertrouwen. Hij wel…

We maakten plannen waar een pad in de moestuin moest komen van gebruikte gratis op te halen trottoirtegels. De mensen van de kledingafdeling zochten naar twee nette donkere heren winterjassen in kindermaat voor Mart. Een werk jack was zo gevonden als het maar zwart was.

Van de gemoedelijke meneer in consuminderhuis Langraaf waar hij nog steeds driemaal per week voedsel haalde kreeg hij een horloge want die had hij niet. Hij keek waar de zon stond en schaduwen die langer werden. Tijdens zijn werk droeg hij geen horloge. Als zijn maag rammelde of de anderen naar huis gingen fietste hij ook aan.

 Een bestuurslid wilde zijn telefoon aan hem geven omdat hij zelf een nieuwe had. Ik wist al dat Mart die niet wilde en het was zo…Mart heeft nooit een telefoon gewild alsof hij onvindbaar wilde blijven, ondergedoken voor mensen uit het land waar hij oorspronkelijk vandaan kwam. Nooit heb ik een angstiger mens gezien dan Mart. Als ik hem nodig had fietste ik naar zijn “huisje” waar na herhaaldelijk kloppen tegen het raam en roepen wie ik was, hij de deur op een kiertje open deed.

Bedbodems waren indertijd
voor mij bouwmaterialen.
We kregen velen binnen,
 altijd zonder bed.

Er kwamen hergebruik hoge werkschoenen en nette “heren” schoenen in zijn kindermaatje 39. Altijd in effen zwart want een andere kleur zag hij niet zitten…Zijn inmiddels meer aanwezige glimlach was adembenemend… Toen het voorjaar naderde hielden we werkbespreking over het zaaien, want ik had alweer een plan.

In de matrassen/bedden ruimte werd een afgeschutte plek ingericht met als “muur” twee kasten waar zaaigoed en klein tuingereedschap in kwam. Oude dressoirs werden tegen de ramen geplaatst, waar zaaibakjes op kwamen waarin nieuw leven zou groeien. Toen ik hem de ruimte liet zien keek hij het eerste naar de ramen die aan de buitenkant van tralies waren voorzien van vlecht betonstaal.

Ik hoopte dat de ruimte voor hem veilig zou voelen ook al was er geen vluchtweg… al wist ik beter. Mart was niet weg van die ruimte.

Tot ik hem een sleutel gaf van het consuminderhuis inclusief “zijn” ruimte. Tijdens openingstijden kwam hij niet in die ruimte en werkte in de tuin. Buiten openingstijden wel…Dan deed hij de achterdeur op slot en de deur van de bedden/matrassenruimte wagenwijd open. waarin zijn werkplaatsje lag. Het is iedereen ontgaan maar mij niet…

Annemiek.