Mijmering 120 Appelbeignets, restjes Kerst verwerken, snij truukje en verhaaltjes...

Beste mensen

Langs de straat van straks

komt men aan het huis van nooit

Maak voornemens die je aankan,

ze zetten zoden aan de dijk

En maken je trots…

 Annemiek

 Mijmering 120 2024.

Tip…In elke winter zit een lente verborgen en als je goed kijkt kan je de lente al zien.

Bladknopjes in de hortensia en piepkleine blaadjes in de kruisbessen struikjes.

De sleutelbloemen die verhuisden hebben bloemknopjes en blaadjes in wording. 

De kou zal ze niet deren, ze staan met hun voetjes eh worteltjes in de aarde…

Terug komen met je voetjes op de aarde wens ik je, als al het feesten voorbij zal zijn. 

Minder verspillen in ieder geval. De laatste dag van het jaar leek het me goed het nieuwe jaar in te luiden met een bont
bonen/groentesoepje… van alles wat overbleef van Kerst.

Starten met de gesnipperde ui fruiten en afblussen met om te beginnen een liter water en twee groentebouillonblokken.

Een bekertje linzen kwam erbij om je te wapenen tegen de kou.

De paprika waarvan helften werden gebruikt en de andere helften in de vriezer gingen. 

Daar vond ik nog voorgekookte witte bonen waarvan een aantal naar de soep verhuisden.

Kleine tomaatjes die ik opeens niet meer kan halveren werden zo in de soep gegooid. 

Met een antieke suikerklontjestang werden ze bijna gaar  in de soep uitgeknepen.

Nog een truuk werd gevonden als dikke winterwortels niet te snijden zijn. 

Het kleine hobby hamertje hoort vanaf nu bij de keukenattributen. 

Groot mes in de lengte op de wortel en de hamer erop. 

Werkt ook bij aardappels en andere grote knollen en rapen, o.a. knolselderij heb ik gemerkt.

Tot slot wat prei die op moest in dunne sliertjes gesneden en heel kort meegekookt.

Tip 2… De Brabander in mij wil oliebollen al zal ik ze niet kopen maar appelbeignets bakken op mijn manier.

Twee goudrenetten werden gekocht, geschild en van klokhuis ontdaan met een appelboor.

Een dik beslag werd gemaakt van:

Zelfrijzend bakmeel

1 ei

Snuf zout

Melk

Bloem met bakpoeder kan als ZR bakmeel ontbreekt,  en andere appels doen het ook

De appels in schijven snijden, door het beslag halen en in een wok of koekenpan in zonnebloemolie bakken.

Het bespaart je uren in de rij staan bij de oliebollenkraam en klauwen vol geld. 

Het kan nog best op de valreep van het oude jaar…

Met als beloning een verhaaltje voor de liefhebbers…

 Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: Onderweg naar Vrijheid. 

Mateur.

Vele uren later leek het wel, Toen de schemering de dag had verdreven, kwamen we aan in Mateur. Moeizaam werd uitgestapt en de koffers uitgeladen. De laatste kilometers was er meer ruimte in de louage geweest. Hier en daar waren reizigers uitgestapt. Het was me een beetje ontgaan… Vermoeidheid!

De standplaats van de louage was bij het treinstation. Hoe laat het ook was, overal renden grotere kinderen rond. Later zou ik begrijpen dat ze in opdracht een plaats moesten reserveren voor familie.  Niemand wist hoelang een reis zou duren.

Aankomst en vertrek was altijd bij benadering.

De slechte wegen, kuddes schapen en de slechte auto’s waar zomaar een stuk af kon vallen, speelde mee. De kinderen voetbalden tijdens “de wacht” en als een bal ontbrak, werd  een bal gemaakt van lappen of papier.  “Kruuf Kruuf,” riepen  ze en Mo vertelde, dat ze de voetballer Johan Cruijff bedoelden… Iedereen leek op de hoogte te zijn van de komst van de Nederlandse vrouw.

Een horde kinderen snelde ons vooruit naar ons logeeradres, het huis van  “Ammel Heddy.” We liepen in de schemering via “tussendoor” paadjes en weggetjes langs witte huizen zonder ramen van één verdieping hoog. Blauwgeverfde deuren en kozijnen. De geur van olijfolie butagasstellen en zwarte thee…..

Er stond een groepje mensen voor een deur ons op te wachten. We werden hartelijk ontvangen door een lange smalle Arabier met een rond paars mutsje. Dat moest Ammel Heddy zijn.

Hij leek een jaar of 65 met vriendelijke ogen en een zachte stem. Zijn vrouw die binnen wachtte was een stuk kleiner, veel jonger en broodmager. Mo stelde haar voor als Saloa zijn oudste zus. Saloa was kinderloos begreep ik later. Na verschillende miskramen en een doodgeboren tweeling had ze de moed opgegeven. Bij elke poging om een kindje te krijgen was Saloa smaller en smaller geworden.

Heddy had uit zijn eerste huwelijk een bijna volwassen dochter die Dalila heette. Een bijzonder mooi meisje dat bij de bank werkte. Ze wist dat ze mooi was en we waren uitersten. Tot mijn verbijstering sprak ze me in vloeiend Frans aan en even later in de Engelse taal toen ik het Frans zo snel gesproken niet volgen kon. Dalila was hoger opgeleid dan ik, evenals broer Ali en Joesoef. Annemiek was degene met de taalbarrière.

 Saloa mocht ik vanaf het eerste moment. Zij en haar man waren meer op mijn niveau. Met gebarentaal wees Saloa me de weg naar de kamer die ze voor ons had bedoeld. Er stond een tweepersoons bed met een nogal doorgezakte spiraal en matras, waar grof geweven beddengoed op lag. Er stond een stoel en een zelf getimmerde bank. Tot mijn verbazing stonden de meeste meubels op glazen pootjes zoals vroeger bij ons de kachels. Er was een deur en een raam in de kamer met uitzicht op een betegelde binnenhof.

Later zag ik dat alle kamers met raam en deur naar de hof gekeerd lagen. De buitenkant van het huis was dicht op de voordeur na. Het hart van het huis, was een heerlijke open plek. Je kon er in volledige privacy leven in de buitenlucht. De was doen of theezetten op een petroleumstelletje, gekleed in een niemendalletje. Geen mens die je zag… Er stond een bananenboom in het hart van de hof. Het was de hemel op aarde.

Voorlopig was ik zo moe dat ik al bijna sliep toen ik het bed zag. Maar waar was de plee? Mo moest

eraan geloven. Achter een grof houten deur, dicht bij de voordeur, was een klein hokje. Een betegelde vloer met een gat in het midden, zonder WC pot.

Mo deed me voor hoe ik moest hurken met mijn voeten links en rechts van het gat. Een spaarzaam lampje bescheen de acrobatiek. Er was een kraantje met een kan ernaast. De kan had een lange tuit. Met al je rokken omhoog terwijl je met een hand water langs je billen goot en tegelijk wassen is een hele klus. Je kwam gewoon handen tekort. Evenwicht houden met mijn zwanger lijf vermoeid van de reis kwam daar als extraatje bij.

Ik was liever in de vrije natuur gaan plassen….. Aan een grote boodschap durfde ik voorlopig maar niet te denken…..

Terwijl de eerste nacht voorbij ging sliep ik dicht tegen Mo aan. Dat ging vanzelf met het doorgezakte bed. We rolden steeds naar elkaar toe. Vroeg in de morgen klonk vanuit de moskee de shahada over de stad. Een van de mooiste geluiden op aarde.

De gedragen woorden van de Muezzin riepen de mensen op tot gebed. Esch heddo le ilahe il Allah. We esch heddo enne Mohamed rasoel Allah. (fonetisch.) In de Arabische taal zou je het heel anders schrijven. Er ging een warm gevoel door me heen. We waren in Mateur! In Tunesië. Het land van Mo. Mijn Mo en zijn familie…..

Tijd om op te staan en de badkamer te zoeken. Er was geen badkamer! Wel een keuken waar Saloa al druk bezig was bij een stenen aanrecht. “Spagier” (goedemorgen)…..was het enige woord wat ik verstond van haar spraakwaterval. Weldra verstonden we elkaar prima met gebaren en oogcontact. Er was thee, “Gops” (brood) en warm water, gekookt op een gaspit aangesloten op een gasfles. Het warme water kon ik meenemen naar onze kamer waar we ons konden wassen begreep ik. Oké!

Voor de open deur van onze kamer hing een stuk vitrage om de vliegen buiten te houden.

Verder hingen er geen glasgordijnen voor de ramen. Alleen een grof geweven overgordijn voor raam en deur. De prachtig gekleurde vloertegels liepen zonder drempels door van kamer tot kamer en hof. Met een zachte bezem werd de tegelvloer elke dag geveegd. Multifunctioneel. Er waren weinig stoelen. Iedereen zakte gewoon door de knieën in kleermakerszit of op een laag bankje. Saloa kon zo uren doorbrengen met groente schoonmaken en wassen….. Mo ging vroeg op pad om meteen maar de uittreksels te regelen bij het gemeentehuis.

Ik deed lekker rustig aan met de koffers openmaken, het beddengoed uitkloppen en Saloa helpen met afwassen. De afwas werd op de vensterbank te drogen gezet in het open raam. Er waren uitsparingen in de stenen vensterbank waar de borden in pasten. De zon deed de rest. Saloa was zeer zuinig met water. Ze controleerde bijna dagelijks de meter en vertelde op haar manier dat het water veel “Floes” (geld) kostte. Het gebaar van duim en wijsvinger is internationaal.

Het primitieve leven stond me heel erg aan. Een mens kan zichzelf helemaal wassen met een klein emmertje water. Alle water werd weer hergebruikt voor op de plee...

Bijna elke dag na het ontbijt werd de vuile was in de week gezet in grote platte stalen schalen met een diameter van wel een meter. Zoiets als een diep bord van metaal met twee oren. Saloa zette de schalen gevuld met water al vroeg in de zon, vuile licht gekleurde was en wat waspoeder erin en roeren.

De tijd, de warmte van de zon en het waspoeder deden het werk. Wat een uitvinding. Zo simpel. Het ijzer van de schalen geleidde de warmte van de zon naar het water. Natuurlijk werd het water alleen handwarm maar helemaal goed. Het sop werd weer hergebruikt voor de volgende was.

Terwijl Saloa met de hand waste spoelde ik het sop uit het wasgoed. Het werk bracht twee mensen uit twee verschillende werelddelen nader tot elkaar. Bij Saloa heb ik de liefde geleerd van handwasjes in de zomerzon.

Het besloten hofje en de bananenboom, de twee vrouwen aan de was in vredigheid. Steeds naar elkaar kijkend woorden leren en glimlachen. Met het laatste sop dat drie of vier keer was hergebruikt werden de vloeren gesopt. Het spoelwater na…  Een klets water over de vloer… Ooh… daarom stonden alle meubels op glazen pootjes! Met een klein vloertrekkertje aan een steel werd het water naar een put op het hofje getrokken. Het kostte weinig tijd en de zon droogde de vloeren verder op. Dweilen hoefde niet. Kleding uitkloppen en luchten. Wassen en drogen bedden en dekens luchten, alles kon zo vanuit de kamers op het hofje. Veilig en zonder inkijk... Ik had er eeuwig willen blijven.

Annemiek

Mijmering 119 Winterzonnewende Sabbatical Time en verhaaltjes...

 Mijmering 119 2024.

Winterzonnewende… 22 december. De kortste dag voorbij. 

Langzaamaan wordt het stil in mij…

Alle liefde woorden zijn gezegd geschreven en gewenst, van zegeningen genoten. Gedeeld, met grote dankbaarheid ontvangen, doorgegeven en goed gedaan. Tijd voor sabbatical time voor Annemiek… 

De mijmeringen komen weer… dus ben gerust. Op de valreep nog…

 Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: Onderweg naar Vrijheid. 

Een klein rood hansopje…

Soms ging Mo een pilsje pakken in Geleen bij zijn land/dorpsgenoot Abdessatar. Ze maakten daar een uitje van. Samen deden ze de Arabische winkel aan; kochten harissa, couscous, bijzondere groentesoorten en keurden het schapenvlees. Steevast belandden ze na de aankopen bij bar Abdella. Daar ging ik niet meer heen.

Het bracht alleen maar problemen. Ik wachtte wel thuis en hoorde de verhalen als Mo terugkwam. Abdessatar zou gaan trouwen en was verloofd met een meisje uit Mateur. Na hun huwelijk zou het meisje naar Nederland komen Dan zou Abdesattars oudere Nederlandse “vlinder” worden afgedankt. Dat zou niet zonder slag of stoot gaan. Ach ja… dat was hun probleem. Ik hield me ver van Abdessatar en zeker van zijn “vlinder.”

De weg van de minste weerstand is een rustige weg. Ik koos ervoor… Mo en ik winkelden samen in het winkelcentrum en gingen naar de weekmarkt voor onze deur. Lange wandelingen in de pracht natuur rond Maas en Kanaal. Als Mo ging hardlopen fietste ik soms achter hem aan, om de tijd en snelheid op te nemen.

De vriendengroep van Nelleke en haar zussen waren we verloren. Ieder ging haar eigen weg. De zussen hadden verkering en Nelleke had afstand genomen omdat ze van Mo hield. Optrekken met collega’s bleef beperkt tot de werkuren. Af en toe Lia en Jan met de kinderen op bezoek en een oude kennis van mij die de Franse taal bij Mo kwam ophalen. soms kwam een zus uit Eindhoven een dag heen en weer met de trein…

Ik herinner me een dag vol stil geluk in november. De warme herfstkleuren in het bos waar we hand in hand liepen….. Het gevoel dat we niet meer samen maar met z’n drietjes waren, liet me maar niet los. In mijn fantasie zag ik een klein ventje door de bladeren scharrelen. Helemaal in de ban van de kleine beestjes en het bos.

Een klein beweeglijk eigengereid ventje. Was het wonder toen al gebeurd vroeg ik me af? Voelde ik diep in mij het nieuwe leven dat was ontstaan? Enkele dagen later werd ik vroeg in de ochtend misselijk van de geur van koffie. Er waren meer zaken die me opvielen. Waren mijn borsten niet extra gevoelig en iets opgezet? Zekerheid willen hebben, joeg me naar de huisarts.

Hoelang was ik over tijd…..? Niet? Komende week zou ik het weten? Verbaasd werd ik aangekeken. “Kom over vier of zes weken maar eens terug”, vond hij. Ik kon voelen wat ik wilde. De man nam me niet serieus. Wat boos verliet ik de praktijk. Later zou blijken dat je toen al bestond…..mijn zonnekind. Zo klein als een hartje van een madelief…..

Met mijn heel anders dan normaal aanvoelend lijf ben ik langs de babykleertjeszaak gelopen. In gedachten zag ik een jongetje met krulletjes en een getint zacht huidje. Hetzelfde jongetje als in het bos. Welk pakje zou daarbij passen? Kijken om te kijken. Duiken in diepe zachtheid en wollige piepkleine pakjes en sokjes. Broekjes en hemmetjes. Slofjes en speeltjes. Een rood hansopje met een gele beer op het voorpand heb ik toen gekocht. Een piepklein kleerhangertje was erbij.

Thuisgekomen werden mijn ervaringen van die dag verteld. Mo was ervan overtuigd dat aanstaande moeders inderdaad zelf wel voelden of ze zwanger zijn. Daar heb je geen dokter voor nodig. In Tunis gingen ze daarvoor niet eens naar de dokter. Het rood hansopje werd opgehangen aan de spiegel in de toekomstige babykamer. De deur bleef nu altijd open, en keken we steeds weer naar dat rode pakje met dat vrolijke beertje. Het hing klaar voor het piepklein graag gewild kleine mensje dat zeker weten zijn leventje al leefde onder mijn hart…..

 Lange verhalen…

Nee! Ik was niet verbaasd toen de dokter bevestigde dat ik inderdaad zwanger was. Binnenkort moest ik maar een afspraak maken bij de verloskundige…..

Ach, dat kwam nog wel. Eerst moest ik nog in stilte genieten van mijn groeiend zonnekind. Waarom je een Arabische naam zou krijgen en waarom je zo gewenst was. Dat kon ik je niet vaak genoeg vertellen. Jij zou nooit te horen krijgen dat je nooit geboren had mogen worden.

Altijd zou ik er voor je zijn, wat het leven ons ook brengen zou. Een moeder/kind band is de sterkste band op aarde. Nog eventjes hielden Mo en ik het blije nieuws geheim….. Er was nog niets te zien, dacht ik. Maar hoe goed kenden de collega’s Annemiek. De misselijkheid in de vroege morgen, dat hou je niet lang geheim.

Vaak dromerig met een glimlach in afwezigheid. Dat valt op. De felicitaties kwamen wat aarzelend. “Of we nu gingen trouwen?” Ach… daar had ik nog niet over nagedacht. Daar moesten we het nog over hebben. Naïef? Hoezo? Ze zagen alweer olifanten en beren. Getrouwd of niet, ik kreeg een kind van de man waar ik van hield. Een gewenst kind voor hem en voor mij. Hij was dolblij net als ik. Een kindje als God het wil, is de bekroning op een liefde.

 In januari 1977 vroeg Mo me ten huwelijk. Ik had niet anders verwacht. Zaak was, er vaart achter te zetten, de geboorte van ons kind werd half juli verwacht. Er moesten uittreksels opgevraagd uit het bevolkingsregister van Mateur in Tunesië.

Zijn broer Ali zou ze gaan halen op het gemeentehuis en opsturen. De man scheen nooit tijd te hebben leek het wel. Om een of andere reden duurde het allemaal veel te lang. Februari en maart verstreken. Uiteindelijk werd duidelijk dat het formulier persoonlijk afgehaald moest worden. Het begon erop te lijken dat ik duidelijk zwanger en ongetrouwd de familie van Mo zou ontmoeten…

Een vlucht is zo geboekt. Een deel van het babygeld voor de uitzet zou eraan moeten geloven. Twee mooie positiejurken werden gekocht. Tot op mijn enkels. Daar hield ik toen van. Het hoorde bij de dromerige romantiek waarin ik me al maanden bevond. Mo wilde goed voor de dag komen, dus werd een koffer set van Samsonite gekocht. Een grote koffer plus een iets kleinere. Daar hoorde een pracht van een beautycase bij. Alles in lichtblauw.

Vele cadeautjes verdwenen in die koffers en de dag van vertrek bracht Jan van Lia ons naar Schiphol. Eindelijk zou ik mijn toekomstige schoonfamilie zien.

Alles was rozengeur en maneschijn. De grote Boeing van Tunis Air met de Arabische stewardessen. Over mijn hoofd werd over de “zwangere vrouw” gesproken in de Arabische taal. Er werden extra kussens aangesleept en terwijl de Arabische muziek klonk gingen de deuren dicht en begonnen de motoren te loeien….. De tranen zaten hoog van zoveel heerlijkheid. In het vliegtuig hield Europa al op, leek het wel. Ik zou mijn toekomstige schoonmoeder ontmoeten en de broers en zussen. Ali zou ons komen afhalen op het vliegveld van Tunis de hoofdstad van Tunesië.

Nee. Hij bezat geen auto, alleen een bestelbusje met gereedschap. Hij regelde wel een Louage. Louages zijn een soort taxi’s die lange afstanden rijden. Grote auto’s met acht zitplaatsen waar meerdere mensen op afspraak  lange afstanden mee reizen. Naarmate de tijd verstreek werd Mo wat stilletjes. De spanning hoe de familie zou reageren op zijn toekomstige vrouw?

”Annemiek, geen kus voor Ali alsjeblieft. Dat doen Arabische vrouwen niet.” Ik zou eraan denken…..

Een veld vol voorjaarsbloemen.

De aankomst in Tunis zal ik nooit vergeten. De deuren van het vliegtuig die opengingen en de vliegtuigtrap die werd aangekoppeld. De wolk van geuren die ons omringden. Vreemde en herkenbare geuren. Velden vol voorjaarsbloemen langs de landingsbanen zover je kijken kon. De lucht leek zo zuiver… De warmte van het vroege voorjaar, die voor mij zomers aanvoelde. In de winterkoude ingestapt. In de zomer aangekomen. Het leek een wonder.

 In augustus zou de hitte niet te harden zijn vertelde Mo. Alles zou verbranden en verdrogen door de hitte. De vliegtuigtrap afgedaald liepen we richting aankomsthal. Alle koffers moesten open en er was een levendige discussie over het aantal maanden dat ik zwanger was begreep ik……Vanaf zes maanden moest een doktersverklaring overlegd worden. Bij het reisbureau in Nederland was daar niets van bekend. We werden apart gezet en Mo vroeg gestrest naar een hem bekende meneer die bij Tunis Airport werkte.

We zetten het meeste van ons geld om in dinars terwijl we wachtten. De “vriend” was inderdaad aanwezig en hoorde de problemen aan. Er wisselden heel onopvallend wat dinars van eigenaar en het probleem leek opgelost.

Eindelijk voorbij de glazen wand was Ali zo gevonden. Een kleine man en duidelijk ouder dan Mo. Ze omhelsden elkaar op een manier die je nooit bij Europese mannen ziet. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen van zoveel innigheid tussen de beide broers. Gelukkig dacht ik op tijd aan de raad van Mo. Geen gezoen van vrouw naar man.

Een krachtige handdruk volgde waarna zijn hand op zijn hart werd gedrukt en er snel werd weggekeken. Naar vrouwen keek je niet te lang begreep ik. Dat zou een belediging zijn. Later zou de frêle stille man me vele soorten bloemen laten zien die kenmerkend waren voor zijn land.

De louage stond al op ons te wachten en na veel geschreeuw en onderhandeling over dinars werd de reis begonnen. De stank van de benzine, de knoflookadem van de vele mensen in de propvolle auto maakten me wagenziek.

Er moest regelmatig gestopt worden en de vrouwelijke inzittenden troostten me met glimlachjes naar mijn buik. Strelingen van wildvreemden die me koelte toewuifden. De zorg voelde weldadig aan en ontroerde diep.

Ergens onderweg werd een watermeloen gekocht en de stukken gedeeld. Van geld dat Mo aan Ali had gegeven. Tijd genoeg leek het wel. Niemand wist hoelang de reis zou duren. Dat was niet belangrijk. Er werd meer gestopt dan gereden. Onder andere bij een slager die vers vlees verkocht aan de rand van de weg. Er werden na aanwijzing gewoon stukken afgesneden van een karkas dat aan een haak hing in de deuropening van een huis. Iemand probeerde de vliegen eraf te houden met een vliegenmepper. Het vlees werd gewoon in krantenpapier gewikkeld en vele inzittenden van de louage kochten een stuk.

De “straat” die in de hoofdstad nog een brede boulevard was geweest werd smaller en smaller. Soms half verhard zodat stofwolken opvlogen. Hier en daar stonden we langere tijd stil als een kudde schapen de weg overstak. Smoezelige kinderen in grote getale. De chauffeur ging wel eens in gesprek met een vriend langs de weg. Er werd “gops” (brood) gekocht en een handvol olijven in een stukje papier rond gedeeld. Daar moet het zijn geweest dat ik de tijd heb losgelaten.

Beseffend dat ik of gek zou worden van de stress of proberen te leven in het moment…

Daarna ben ik in slaap gevallen. Nee! Niet op de schouder van Mo. Dat was not done in het openbaar… Ik sliep tegen de zachtheid van een wildvreemde gezette vrouw en droomde dat ik Mo was kwijt geraakt…

Annemiek.

Mijmering 118 Top nagerechtjes voor peanuts en een Kerstverhaaltje...

Beste mensen

Leven is mensen omhelzen en goed doen,

juichen om elke ster die uit de hemel valt...

op de plek die je bedoelde

bij een mens die nooit klaagt…

 Annemiek.

Mijmeringen 118 2024.

Tip…Een top feest nagerechtje voor peanuts is hangop. Begin met volle yoghurt in een filterzakje uithangen in een filterzakjeshouder. (Een liter yoghurt is wel voor zes personen.)

Het “uithangen” kan ook door een katoenen doekje in een zeefje of vergiet. Als het vocht maar weg kan lopen.

Misschien heb je eigengemaakte confituur of ander fruit. 

Een doosje slagroom (zeker 24 uur in de koelkast) stijf kloppen
met de mixer.

Brede glazen kocht ik eens bij de RD4. Whiskey glazen doen het natuurlijk ook. 

De hangop werd gemengd met ietsje suiker en een beetje slagroom, en kwam in een spuitzak.

Onderin de glazen kwam een lepeltje confituur waarop de hangop werd gespoten. 

Daarop weer wat confituur plus een toef slagroom… plus wat je nog wil…een chocolaatje of….?

Tip 2… Een gestoofd peertje als nagerechtje op een bloemig bordje kan natuurlijk ook. 

Om je te laten weten dat na elke winter een lente zal komen.

De peertjes zijn nog steeds in de reclame en stoven zag je in een eerdere mijmering. 

Een bolletje ijs op een bordje met een peertje en een toefje slagroom.

Kerst is vrede brengen en rust…

Vanuit een gevoel van dankbaarheid  zegeningen tellen. Op de valreep waren nog wat eurootjes binnen gekomen en kon ik met nou ja…wat erbij, nog een wondertje verrichten. Nog wat laminaat kon gehaald
voor een slaapkamer van een meneer.

Daar heb ik dan Samira bij nodig met haar ouwe busje die ze Godzijdank weer door de keuring had gekregen. 

Hoe ik in dat busje kom moet je niet vragen en we genieten van elk moment…

Samira deed het voorbereidende werk door onderzoek waar laminaat het goedkoopste en toch duurzaam is. De afmeting van de ruimte is ook belangrijk natuurlijk. 

Bij de Hornbach moesten we zijn wist ze, en werd haar busje bijna naar binnen gereden en Annemiek achter de rollator gezet.

Eerst maar eens de dikte van die laminaat bekijken en 16 mm was volgens mij karton. We moesten tenminste 18 mm hebben want de betreffende meneer ligt in een ziekenhuisbed of zit in een rolstoel en dat overhevelen moet kunnen.

Volgens Samira kostte een ondervloer evenveel dan de laminaat, nou dat lijkt me sterk. 

Ze was het aantal pakken al aan het berekenen en tot mijn verbijstering doet ze dat met haar brilletje op het puntje van haar neus, gebogen over haar telefoon.

De plattegrond van het flatje had ik haar toen al ontfutseld en mijn spraakwaterval al over haar heen gestort, zodat ze blokkeerde. Vooropgezet plan weet je…

Er kwam een mevrouw van de Hornbach erbij die we om inlichtingen vroegen. Mevrouw was vakbekwaam en bevestigde onze vermoedens dat het vilttapijt met gaten eerst van de vloer moest.

Daarop kwam een ondervloer die ergens achteraan lag en droeg ik Samira op alvast laminaat kleuren te bekijken want lang staan kan ik niet.

Met de mevrouw had ik intussen om de hoek een klein onderonsje en de plattegrond bekeken.

De pakken ondervloer kostte natuurlijk niet veel en kwamen we weer bij Samira. “Was het flatje gehorig?” Vroeg de Hornbach mevrouw. Kwam er veel bezoek? Nee dus… alleen verzorgende verpleegkundigen en die lopen altijd op sportschoenen.

Rolstoelbanden strepen op de vloer volgens Samira daarom maar donker grijze laminaat. “Nee hoor,” was mijn reactie. Goed om een diepe depressie te ontwikkelen en die eventuele strepen kreeg je met een
vochtig doekje met auto/was wel van de vloer.

Het werd licht grijs met een wolkje crème van lente… en zeven pakken volgens Samira…die totaal blokkeerde omdat ze wist voor wie de vloer was en al dat geld...

 Er zou een meneer ons helpen met laden en moest ik opeens kijken naar een vloerkleed. Of Samira me helpen kon? 

Mijn benen werden wel erg zwaar vond ik en na een vette knipoog naar de Hornbach mevrouw togen we richting vloerkleden.

Ondertussen werden de laminaat pakken geladen op een platte kar en toen dat met een schuin oog bekeken, gedaan was, vond ik opeens mijn vloerkleed. Zoiets als voor in in een boeren huis of zo.

Samira kon het vloerkleed wel dragen op een schouder want die synthetische dingen wegen niks. Het kleed werd op de pakken laminaat gelegd. Voordat ze denken en kijken kon hield ik haar blik vast, of ze het busje kon halen en met de opening bij de deur kon zetten?

Ik heb snel afgerekend daar hoefde ze niet bij te zijn en toen een meneer in opdracht van mevrouw Hornbach de kar naar buiten reed had Samira nog steeds niets in de gaten door de stress…

De pakken laminaat lagen al bijna allemaal in het busje toen Samira riep ”Stop!”  “Het is teveel! “ “Nee lieverd het is niet teveel want je zoon krijgt ook in zijn woonkamer een nieuwe vloer… In elkaars armen hebben we staan trillen en ergens boven ons keek “Hij die de sla laat groeien,” met een glimlach toe…

Annemiek.

ps de verhaaltjes over mo komen nog voor Kerst.

Mijmering 117 Stoofpeertjes, Kersttaart (per punt ingevroren,) spinazie met gorgonzola en een verhaaltje...

 Beste mensen,

Laat op tijd wat hooi van je vork vallen

en stap uit de rij van te druk

fiets of kuier door de natuur en geniet

dat heet gelukkig zijn....

 Annemiek

 Mijmering 117 2024.

Tip…Spinazie op het menu…Een restje gorgonzola in de vriezer bracht me op het idee.

Ingrediënten:

Enkele kruimige aardappels

Zakje spinazie

Restje gorgonzola of ander restje kaas

Klontje boter/ nootmuskaat

Scheutje melk

Peper/zout

Werkwijze: De aardappels schillen, wassen en klein gesneden opzetten met een beker water en iets zout.

De spinazie wassen en grof snijden of knippen. 

De gorgonzola in blokjes snijden. 

Als de aardappels gaar zijn is het vocht meestal verkookt.

De stamper erdoor en klontje boter, nootmuskaat en scheut
melk tot een romige puree verwerken. 

De gorgonzola door de puree roeren op zeer laag pitje en de spinazie erdoor scheppen.

Op het bord Parmezaanse kaas of kaas van een blok raspen. Verrukkelijk menu met een kommetje yoghurt na…

Tip 2... Peertjes stoven, bij de LIDL zijn de Gieser Wildeman in de reclame.

Ingrediënten:

1 kilo stoofpeertjes

1 a 2 kaneelstokjes

1 eetlepel suiker

Rest rode wijn of port.

Werkwijze: De peertjes schillen met de dunschiller en de steeltjes eraan proberen te laten.

Zoek een stoofpan waar het aantal peertjes precies in passen.

Giet de rode wijn in de pan met ongeveer evenveel water, de suiker en de kaneelstokjes.

Breng aan de kook en stoof op laag pitje de peertjes gaar. 

Keer de peertjes af en toe om ze egaal rood te laten kleuren…

Als ze gaar zijn, af laten koelen in de pan.

Hoe je de peertjes serveert? Als bij/groente of als nagerecht met een bolletje ijs en slagroom. De peertjes kunnen nu al gemaakt en ingevroren.

Wil je gebonden sap? Een deel van het sap in een pannetje aan de kook brengen en een beetje sap met een eetlepel aardappelzetmeel in een kopje oplossen. 

Bij het kokende sap en op laag pitje laten binden. Te dik? Dan giet je een scheutje sap erbij…

Tip 3…Een eenvoudig kersttaartje wordt heel speciaal als je het zelf maakt.

Ingrediënten voor de biscuit:

Weeg alle ingrediënten van te voren en zet klaar.

6 eieren

50 gram suiker in een kommetje

80 gram suiker in een ander kommetje

90 gram bloem gemengd met 60 gram maïzena in een derde kommetje.

Twee mengkommen waarvan de ene op een pannetje heet water wordt gezet. (au bain-marie)

Een met boter ingevette springvorm doorsnee 24 of 28 cm.

Werkwijze: Eieren splitsen met trillende handen is niet zo gemakkelijk en splits ik ei voor ei boven een glas. Als je ziet dat het dreigt te mislukken kieper dan het hele ei bij de eigelen.

Een pannetje water aan de kook brengen en van de pit af. Daar komt de mengkom op met 50 gram suiker en het eigeel van de zes eieren.

Het eiwit komt in de tweede kom en wordt even opzij gezet.

De eigelen werden met de suiker op de verwarmde kom tot een romige crème geklopt.

Als grote bellen opkomen is de crème goed. Een schone theedoek over de kom en laat maar op het warme pannetje staan…

Nu komt het eiwit aan de beurt. Met schone gardes met de mixer het eiwit stijf kloppen, waarbij je steeds iets van de 80 gram suiker toevoegt.

De oven voorverwarmen op 165 graden.

Het stijf geslagen eiwit bij de eigelen voegen en de bloem/maïzena door een zeefje in gedeeltes erbij en omscheppen. Doe dit heel voorzichtig zodat het beslag luchtig blijft.

Beslag in de springvorm en in de oven… ongeveer 50 minuut. Steek met een breinaald in de
biscuit. Als de naald droog eruit komt is de biscuit gaar.

Uit de oven de biscuit een half uurtje in de vorm laten en daarna de ring verwijderen. Het opmaken van de taart is gemakkelijker als je de plaat eronder laat.

Het opmaken van de taart: Rooster een zakje amandelschaafsel in de koekenpan. Snij de biscuit overdwars in twee delen. 

Als slagroom heb ik drie pakjes gebruikt van de LIDL en een dag van te voren al gekoeld in de koelkast. Drie schepjes suiker en drie zakjes slagroomversteviger erbij.

De beide delen met slagroom insmeren en bij een deel aardbeien of frambozenconfituur of een potje vlaaivulling.

De taartdelen op elkaar en rondom besmeren met slagroom. Amandelschaafsel rondom erop drukken en dat gaat prima door de bodemplaat springvorm. 

De bovenkant met slagroom insmeren en had ik net nog genoeg slagroom voor een randje.

Bovenop werd de overige amandelschaafsel gestrooid al hoeft dat niet. De taart wordt ingevroren en dan is niet teveel frutsels bovenop handig.

Slagroomtaart per taartpunt invriezen:

Snij middenin de taart een rondje en snij stukken van de taart. Op een langwerpige schaal werden taartstukken gezet en enkele uren in de vriezer gezet. 

De slagroom is nu bevroren en kunnen de stukken taart zonder schade per stuk verpakt in
plastic zakjes.

In de vriezer zetten en de kan de schaal voor de tweede keer gevuld met taartstukken. Na enkele uren weer per stuk verpakken.

Diep bevroren kunnen de taartstukken beter gestapeld en had ik plaats voor de (hergebruik ijs/doos) met stoofpeertjes.

Het rondje van de taart heb ik opgegeten bij de koffie en de twee stukken taart die overbleven werden kregen een soepkom als  “stolpje.”

Mijn leventje…Natuurlijk heb ik taart invriezen per taartstuk meer gedaan en als  ik bezoek verwacht, wordt de avond van te voren twee stukjes taart uit de vriezer gehaald. 

Direct het zakje eraf halen en de stukjes ieder onder een “stolpje” zetten in de koelkast.

Ga je voor mooi dan kan altijd nog een chocolaatje erin gestoken worden. Je zal zien dat het opgespoten randje mooi blijft. Inmiddels heb ik gebak en gestoofde peertjes in de vriezer plus ijs. 

Mij zie je niet meer in de super alleen even heel vroeg op de zaterdag markt… Nog een
verhaaltje?

 Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: Onderweg naar Vrijheid. 

De pil

Alweer een verpakking leeg. De voorraad alweer op. Een afspraak bij de huisarts voor een nieuwe halfjaarlijkse lading anticonceptiepillen.

 “He, Annemiek! Stop! Niet afspraak.” kwam de stem van Mo uit de badkamer. Stilte!!  Wilde Mo nu ook? Was dit het moment? Ja! Ik wil! Wil je echt?

Vol geluk omhelsden we elkaar. “Hadden we genoeg voor een baby uitzet? In Tunis zorgen ze allemaal samen voor een kind," was zijn antwoord. Nou in Nederland niet… maar het was nog niet zover. 

Misschien zou ik niet direct zwanger zijn. Oh, wat hield ik van die geweldige man, die vader wilde worden. Een kindje van hem. Zo mooi en getint.

Zwarte krulletjes op donkere huid. Een jongetje zou het zijn. Dat wist ik zeker. Meisjes pasten niet bij
mij. Of wel? Zou hij me nog mooi vinden met een dikke buik? Waar moest het wiegje staan? Ik was door het dolle heen. Maar even voorzichtig aan doen. Een tijdje zonder pil zonder zwanger te zijn is beter werd er verteld.

Enkele weken later liep ik hunkerend langs de babyzaak in het winkelcentrum. De snoezige pakjes en sokjes in de etalage. Blauw en roze paste niet bij een donker huidje. Geel zou het worden. Hardgeel,
oker en wit. Pakjes en sokjes waren er wel in die kleuren. 

Voor de spiegel thuis duwde ik mijn buik vooruit. Die was een beetje dikker dan normaal. Ik moest ongesteld worden vandaag of morgen. Babyzaken maar eens van me af zetten voorlopig. Tijd genoeg! Gedachten laten zich niet sturen. 

Foto’s van de kleine neefjes en nichtjes van Mo werden opgezocht. Daar keken we dan lang naar en

probeerden er iets van te maken…..Zo ongeveer zou ons kind eruit gaan zien. Namen! Welke namen hadden de voorkeur?

Een Arabische naam moest het worden als het kindje toch meer op de vader dan de moeder zou lijken.

We zochten eventuele namen en schreven op die onze voorkeur hadden. Malika, Dalila, Samira. Nee…..geen Joesoef, Mustapha of Ali. Wel Samir en Majdie kwamen op ons lijstje. Welke naam we ook kozen, als het een jongetje was zou Mohammed er aan voorafgaan.  

Een Arabier draagt de namen van zijn voorouders mee. Mo was een afkorting van Mohammed. Voluit Mohammed Tahar Bin Larbi Ghoulemallah. Tahar was de naam van zijn vader die de zoon van Larbi was… Ghoulemallah was de familienaam. 

Steeds meer stond de deur van de toekomstige babykamer open. De muurkast werd geïnspecteerd. Daar zou veel babyspul in passen als een commode niet voldoende zou zijn. 

Helaas was ik weer ongesteld geworden dus zover was het nog lang niet. Ons leven verliep in gelukkige verwachting, zonder problemen. Die gingen we gewoon uit de weg omdat we nergens heen gingen.

Af en toe was er contact met de zussen. Er werd veel geschreven in die tijd. De strijd om zo snel mogelijk het ouderlijk huis te ontvluchten verbond de kinderen van Deursen. Het leek de enige verbondenheid. Mijn jongste zus was sinds kort ook getrouwd en thuis weg. Mijn oudste zus  had al een kind. We kwamen zelden bij elkaar. We vertrouwden elkaar voor geen meter.

Plaats voor taartpunten
en gestoofde peertjes.

Inmiddels begreep ik waarom de band tussen broers en zussen zo slecht was en bleef. Moeder had steeds tweedracht gezaaid in het gezin en bleef daar ook mee bezig. Ze kocht  als het ware informatie en “goodwill” bij de zussen waar degenen met hang naar geld op in gingen. Ik hoor het haar zeggen: ”Hier hedde duuzend gulden, maar nie tege onze Annemiek zeggen.”  ” Hedde gij nog contact, hed ze nog die zwarte?”

De meesten wilden wel “duuzend gulde.” Uit berekening… maar zeker ook op zoek naar aandacht en moederliefde die er nooit was geweest en nooit zou zijn. Zo waren en werden de kinderen van Deursen steeds weer uitgespeeld tegen elkaar. 

Een vreemde was eerder te vertrouwen dan een broer of zus. Ik las het in de brieven die bewaard werden in een schoenendoos. Een doos voor brieven van Mo van zijn familie en een voor de brieven van mijn zussen aan mij.

Tussen mijn ouders en mij was het contact verwaterd. Dat contact had dan van mij moeten komen
omdat liefde bij moeder ontbrak en vader de kerk in het midden liet, anders had hij geen leven. De strijd om moederliefde die er niet was had ik al tijden geleden opgegeven en geld van die kant heb ik nooit gewild en nooit aangenomen.

We hadden elkaar niets te vertellen leek het wel. Als moeder mijn Arabische lief niet accepteerde bleven ze maar weg. Rust en vrede. 

Annemiek