Hij/zij die de kunst heeft geleerd, met zichzelf te
leven,
Zal zich nooit vervelen.
Annemiek
Mijmering 87 2024.
Tip…Nog steeds worden stekjes van uitlopers van de aardbeiplanten geknipt en in een kom water gelegd.
De kleinste
wasteil kan nog gevuld met jonge aanplant…Hoe meer jonkies hoe meer oogst in
seizoen 2025…
De aardbei planten die ik heb zijn doordragend zodat ze in de herfst ook nog oogst brengen.
Tip 2…nieuwe voermand/speeltuin voor de vogels en Jeanke.
Jawel
de touwen van de vogelvoermand zijn geknapt terwijl Jeanke trapezewerk
uitvoerde.
materiaal maar wat?
Er was nog een rooster waar touwen aan bevestigd kunnen worden
en werden negen touwen tot drie vlechten gevlochten.
Met tayraps werden de vlechten aan de rooster bevestigd,
De “vogelvoermand” werd direct aan de boom opgehangen
voordat iemand me betrapt op
de ladder.
De pinda’s waaien eraf vrees ik en moest de rooster een beetje “aangekleed” worden.
Middenin kwam mos waar de doppinda’s opkwamen.
Nu even opletten of het nieuwe “huis ”Jeanke en de vogels bevalt…
PS… Ze zijn er
gek mee…
Ingrediënten
pastasaus en maak maar veel:
1 ui
Enkele tenen knoflook
Een kom overrijpe tomaten die in de vriezer lagen
1 dikke paprika
Zeker twee wortels
Half handje witte rozijnen
1 doosje tomatensaus
Oregano kan natuurlijk ook maar had ik niet.
Peper/zout.
Olijfolie of zonnebloemolie
Pasta…ik nam spaghetti.
Werkwijze: De gesnipperde ui fruiten in iets olie
en iets later de gesnipperde knoflook
toevoegen.
De wortels schillen, wassen en in stukjes erbij evenals de bleekselderij en dan pas de paprika.
De bevroren tomaten hebben vijf minuut in een bakje water gelegen
en
kon het vel gemakkelijk verwijderd.
De bijna ontdooide tomaten gingen in stukken in de saus die even aan kookpunt werd gebracht.
Als je
minder vocht in de saus wil…(inkoken) dan een houten lepel tussen deksel en
pan.
De pasta garen, afgieten en een scheut olijfolie erbij.
De saus die teveel was kwam kokend heet in schone potten met direct de deksel op de pot.
De potten zijn een rijk bezit voor als ik een slechte dag heb.
Alleen een beetje pasta garen, een potje pastasaus uit de kast en opwarmen.
Een gezond potje van eigen maaksel.
Tip
4… September
is de maand om knoflook te poten.
Dat hoeft geen speciale knoflook te zijn.
Elk plekje in je tuin is goed.
Met 20 cm tussen ruimte.
De puntjes moeten net nog
zichtbaar zijn.
De teentjes gaan wortelen en komen stengels uit de puntjes die je de hele winter als knoflook kan gebruiken.
Heb je geen tuin?
Zet dan een bloempot op je balkon of
op de vensterbank binnenshuis.
Tip
5…Pompoen/sinaasappelmarmelade.
3 kilo schoongemaakte pompoenstukken
Anderhalve liter sinaasappelsap met vruchtvlees, vers geperst of
5 pondpakken geleisuiker 2:1
Werkwijze: Drie kilo pompoenstukken samen met anderhalve liter sap aan de kook brengen en garen.
De
blender erdoor en weer aan de kook brengen.
Zie gebruiksaanwijzing pak hoelang je de marmelade op kookpunt moet houden.
Meestal 4 minuut en dan echt op kookpunt flink borrelend.
De gelei kokend heet in schone potten gieten,
De potjes die ik cadeau wil
geven
krijgen nog een stoffen dekje.
De goede opmerker las dat ik schoon in de pan 4.5 kilo vruchtvlees/sap heb.
Daar is een reden
voor.
De pompoenmarmelade wordt daardoor aan de dikke kant en kan tevens gebruikt voor taartvulling en alle soorten gebak en vlaai.
Natuurlijk ook op crackers je boterham of in de yoghurt of bij ijs.
(uit drie kilo sinaasappels haal je iets meer dan anderhalve liter sap)
Achteraf gezien kost echt sinaasappelsap minder dan de pakken in de super
Wel meer werk maar meer
smaak.
Tip 6…
pompoenpannenkoekjes.
Ingrediënten:
Een ei toevoegen
Snuf zout
De nodige bloem om de prut tot samenhangende hoopjes
te kunnen vormen.
Poedersuiker.
Werkwijze zie foto’s.
Mijn leventje…Natuurlijk heb je een verzameling potjes nodig voor de pompoenmarmelade.
Die spaart mijn vriendin Manuela voor me.
 |
| Manuela. |
We delen lief en leed evenals met de vriendinnen Petra Samira en Sonja en ze zijn een zegening.
Komt nog de woensdagvriend, We bellen elke dag in de late avond soms urenlang. Dan is er nog de bonusfamilie en bij Gerda
kan ik in directe nood terecht… Ze woont in dezelfde straat. Wat een rijkdom.
zeer dierbaar. Het kost me teveel energie waar ik dagen van moet bijkomen.
Door de hersenziekte is een vertraagde informatieverwerking ontstaan.
Dat is al enige tijd geleden begonnen en heeft niets met intelligentie verlies te maken.
Gelukkig maar. Vrienden weten inmiddels dat ik soms “even terug” zeg,omdat ze sneller praten dan ik verwerken kan.
De snelheid waarmee ik kan reageren is eveneens trager evenals informatie uit mijn geheugen opdiepen, plannen en organiseren.
Daardoor moet ik topprestaties leveren in het dagelijkse leven,zeker tijdens een gesprek wat
ontzettend vermoeiend voor me is.
De wereld gaat te snel voor me…Door de buitenwereld wordt deze vertraging vaak gezien als dementie wat het absoluut niet is.
Deze bijwerking van de hersenziekte was de reden dat mensen in het consuminderhuis Landgraaf indertijd niet meer met me wilden samenwerken.
Ik werd verwijderd uit dit pracht project dat ik zelf oprichtte. Ik heb het hen allang vergeven al heeft het me bijna de kop
gekost.
Als je mensen moet "bijscholen "om hen inzicht te kunnen geven om eventueel steun te krijgen? Dat ging me te ver en kostte teveel energie.
Daarom heb ik het indertijd zo gelaten en bleef voor mij nog consuminderhuis Molenberg.
 |
| Waar je moet snijden werd al aangegeven door moeke natuur. |
Landgraaf. Tja infiltranten...
Mijn werk is eigenlijk nog steeds
hetzelfde en is het mooiste wat je een mens kan geven: Grip op leven… Zelfs de
openhartigheid in de verhalen brengen bewustwording en daardoor verwerking
en…lering. Het is een eer dit werk nog steeds te mogen doen vanuit een liefdevolle begripvolle basis...
Bijna negentien en verliefd op mijn baas. Slecht slapen, steeds aan hem moeten denken. Zijn troostende armen weer om me heen willen voelen.
Hoe beschut en veilig was dat geweest. Het zou mooi zijn als ik die gevoelens voor mijn verloofde Hans zou hebben.
Zo was het nooit geweest en zou ook niet komen omdat Hans voelde als een jonger broertje…
Hij was voorspelbaar en vooral gezellig. Dat was een andere manier van “houden van.”
Hij voelde voor mij
veilig. Liefde heeft vele gezichten. Met Hans samenleven zou een vrolijke
bedoening worden. Open huis, vrienden ontvangen. Daar waren we het roerend over
eens.
Sinds kort begreep ik dat bij verliefdheid passie kwam
kijken. Tot mijn 19e jaar kende ik dat gevoel niet…
Als Fred “mijn” kantine binnenkwam wist ik dat hij er was zonder dat ik hem zag. Mijn lichaam reageerde direct. Vlinders in mijn buik en een snellere ademhaling.
Mijn ogen zochten de zijne. Ik weet niet wanneer hij mijn
“symptomen” in de gaten kreeg. Moedigde hij ze aan? Zijn controles liep hij
sinds kort op een tijdstip dat er meestal niemand aanwezig was. Als we alleen
waren werden onze gesprekken persoonlijker.
Tijdens een van die gesprekken kwam hij terug op de dag
dat hij me in tranen had aangetroffen. Hij vroeg waarom ik toen die black-out
had gekregen en vertelde ik een beetje van de problemen met mijn moeder thuis.
Hij vond het al gek dat ik zoveel werkte.
“Kan je verloofde haar niet eens de waarheid zeggen?” vroeg hij. Ik vertelde dat Hans bij de marine was en inmiddels alweer lange tijd op zee. Soms duurde het weken voor zijn schip weer aanmeerde in de thuishaven Den Helder. Ik vertelde hem maar niet dat Hans niet tegen mijn moeder was opgewassen. Dat was trouwens niemand, zelfs mijn vader niet. “Daarom ben je zo gespannen,” merkte Fred op.
 |
| Pompoen pannenkoekjes bakken. |
“Omdat je verloofde op zee zit.” Hij had zo zijn eigen
invulling; vanaf het begin nam hij aan dat ik Hans en de seks miste. Ach mannen!
Wist hij veel dat seks niet bestond in de relatie tussen Hans en mij,… dat zou
als incest voelen. Ik zweeg…
Fred was van mening dat ik een temperamentvolle vrouw was
die niet zo lang zonder man zou moeten doorbrengen. Dat hij degene was die dat temperament
deed ontvlammen, ontging hem.
Hoe was dit gevoel eigenlijk ontstaan? Hoe kreeg ik weer
controle? We waren beiden niet vrij…en ik wilde geen huwelijk ontwrichten. Fred
was twintig jaar ouder en had wijzer moeten zijn. Achteraf gezien was hij toen wellicht
in de midlife crisis.
Als we alleen waren vertelde hij wel eens over zijn jonge
jaren als kok op de wilde vaart. Ik hing aan zijn lippen en zag het schip voor
me met Fred in de kombuis. In elke haven een ander schatje. Ja, ja….. Hij
vertelde dat hij laat getrouwd was en nog steeds een beetje losbandig. Nou, dat
was wel duidelijk. Dat krachtige van hem trok me aan, zijn leidersnatuur en
zijn intelligentie. Een boeiende man en altijd op zoek naar hoe mensen in
elkaar zaten door hun lichaamstaal te bestuderen. Dat heb ik van hem geleerd.
Het boeide me zijn pokerface proberen te doorzien. De manier waarop Fred zijn personeel boven hun kunnen opjoeg met een blik of gebaar. Kijken of ze stressbestendig waren. Daar had ik al wat staaltjes van gezien.
Wat was hij boeiend, mensen die het allemaal wel goed
vonden, zoals de jongste kok Toontje, konden beter een andere baan zoeken. De
manier waarop hij Toontje aan kon gaan was bikkelhard en wreed. Dat heb ik hem
wel met mijn blikken vertelt maar niet met woorden, dat durfde ik niet. Ik had
daar niets mee te maken. Waar gewerkt wordt vallen spaanders en ook echte
mannen maken fouten.
Ik hoorde bij zijn team…Volgens hem joeg ik mezelf wel
op…daar hoefde hij niets aan te doen. Omdat ik zo gemotiveerd en
perfectionistisch in mijn werk was, had ik niet veel moeite met hem. Ik werkte
hard, meer dan voor 100%. Er kwamen nooit klachten en had mijn baas geen
klachten over mij. Er was maar een enkel iets waarin hij me corrigeerde.
“Ben je in bed ook zo fanatiek?” vroeg hij wel eens. Dan
glimlachte ik maar. Ik zou niet weten hoe ik in bed zou zijn. Die paar oriënterende
vrijpartijtjes met Hans waren niet voor herhaling vatbaar geweest, maar dat
vertelde ik hem niet. Ik begreep niets meer van mezelf. Ik hield toch niet van
mannen die me de baas waren? Die waren na de verkrachting door Koen toch een
bedreiging? Tenminste volgens mij zat ik zo in elkaar. Waarom trok Fred me dan
zo aan?
Hij las me als een open boek vertelde hij, maar niet echt… en zag alleen wat hij wilde zien weet ik nu. Ik gaf geen verdere openheid, niet over mijn relatie met Hans en niets meer over thuis dan wat hij al wist en toch werd ik emotioneel steeds afhankelijker van hem.
De afgeschreven slaatjes en de broodjes die over waren gaf
ik aan de armere werknemers, of aan de tuinlieden. Hij liet me merken dat hij
het wist, maar verbood het niet.
Soms kwam hij heel dicht bij me staan terwijl er nog
mensen in de kantine waren en streek met een vinger over mijn dij terwijl hij
me aankeek. Dat voelde van hem niet als een bedreiging, terwijl ik trilde van…
ja van wat? Angst emotie? De macht die hij over me kreeg werd groter…
Ik had er iets van moeten zeggen, maar zweeg...
Nieuwsgierigheid, de spanning, een wondere wereld die ik nooit had gekend en steeds
weer opnieuw wilde ervaren. De vlinders in mijn buik duidelijk aanwezig als
Fred dicht bij me stond. Dan werd ik zacht onder zijn blik. Als zijn ogen mijn
mond zochten en mijn lichaam aftastten, om terug te keren bij mijn ogen. Dan
werd ik warm, trillend als een blaadje in de wind. Soms bewoog hij zijn lippen
als in een zoen.
Ik kreeg steeds minder controle over mijn lijf. Controle
die Fred leek over te nemen. Opbouwende spanning die ik maar niet kwijtraakte
en dat zag de ervaren man. Hij dacht dat het kwam omdat ik Hans te lang moest
missen, maar het was verliefdheid en passie die voor het eerst in mijn leven
ontwaakte door en voor de verkeerde man.
Halve nachten en dagen dagdromen, hoe het met hem zou zijn wat zeker nooit mocht gebeuren.
Spelen met de gedachte mocht wel. Daar deed ik niemand
kwaad mee. Er werd tussen ons veel gesproken zonder woorden, met oogcontact. En
heel soms iets van minieme lichaamstaal, dat is gevaarlijk spel en gedoemd om
fout te gaan. Ik was verloofd en hij getrouwd, het kon niets worden, het mocht
niets worden.
Stoppen
ermee!
Annemiek
