Mijmering 116 Contant geld, groente burgers, stamppotje en een verhaaltje...

Beste mensen,

Humor en zelfspot zijn de kamelen

waarmee ik door alle woestijnen des levens trek.

Met in mijn rugzak dat halfvolle glas.

 

Annemiek.

 

Mijmering 116 2024

Tip… Bij de pinautomaat van plus staat een lange rij wachtenden. Het is op zaterdag de
enigste geldautomaat in omtrek die nog niet leeg is. 

De mensen halen contant geld in huis op advies van o.a. de banken. Maar hoeveel?

Dat ligt aan de hoogte van je wekelijks huishoudgeld. Als je daarbij ook nog een auto hebt zal kosten benzine erbij moeten. 

Ik hoop dat meer mensen gaan minderen in uitgaven en daardoor wat cash aan de kant kunnen leggen.

In ieder geval houdbare boodschappen extra  in huis halen, dat is nooit weg en wat flessen water.

Tip 2… Groenteburgertje.

Op een waterkoude zaterdag heb je zin in iets warms en stevig. Een groenteburger brengt je ook nog vitaminen.

Ingrediënten groenteburger:

1 aardappel

Halve of hele courget

Halve ui

1 ei

Eventueel een wortel

Eventueel stuk selderijknol als je hebt

Peper/zout

Zonnebloemolie.

Werkwijze: De helft van een ui werd geschaafd plus een aardappel en courget. Een wortel zou erbij kunnen of een stuk/rest knolselderij als het maar harde groente is.

De groente mengen met 1 ei, peper/zout en zoveel bloem als nodig om een samenhangend geheel te krijgen.

In een stoofpan of wok zonnebloemolie verhitten en met twee lepels hoopjes van de smurrie dichtschroeien. Dan trekt de olie niet in de burger.

Omkeren en na dichtschroeien op lage pit garen. De groenteburgers kunnen warm en koud gegeten worden en je kan er ook “hamburgers” van maken tussen een broodje met een blaadje sla schijfje tomaat en ringetje rauwe ui. Dan ook maar een sprietsje tomatenketchup.

Tip 3… Je merkt het al mijn menu’s richting Kerst zijn minder duur, lekker, heel gezond maar zeker niet sober.

Zuurkool met witte bonen maak ik voor drukke dagen. De eerste dag puree en zuurkool apart, de twee dag als stamppot of invriezen. Nog eens het receptje?

Ingrediënten en werkwijze: De nodige aardappels schillen en klein gesneden opzetten met weinig water en iets zout.

De zuurkool apart in een pannetje opzetten met weinig water. Daar komen halverwege de voorgekookte witte bonen bij. 

Heb je die niet… dan op het laatst een klein potje witte bonen zonder vocht toevoegen.

Een goudrenet schillen en in partjes bakken in iets zonnebloemolie. Van de aardappels puree maken met een klontje boter, nootmuskaat en eventueel melk.

Bij de zuurkool/witte bonen een klontje boter. Serveren met de gebakken appeltjes, en de
overgebleven puree en zuurkool mengen voor morgen of invriezen.

Tip 4…Zoals je ziet op de foto’s is mijn “derde warmte pit” mijn kookmuts.

Tip 5…een lege shampoo flacon wordt voor de helft met water gevuld, even schudden en op het aanrecht gezet.

Hoe vaak heb je niet even een bodempje inweeksop nodig en komt een scheut uit de shampoo flacon goed
van pas.

Mijn leventje…Een korte mijmering deze keer door een kleine ingreep en een val maar gelukkig niets gebroken. Alleen wat geschaafd “aan het pak”  wat alweer herstellende is.

Kerstbroodjes kneden zit er voorlopig niet in, al vind ik wel een “geitenpaadje.” Zoveel mooie dingen gebeuren om me heen…

Een Vlaamse Gaai komt nu bijna dagelijks mijn hofje bezoeken en vind steeds ruim doppinda’s in de voermand. Na vele bezoekjes heb ik hem/haar Joop genoemd. 

Jeanke eekhoorn schijnt nog niet in winterslaap te zijn zodat afgelopen week Joop en Jeanke elkaar bijna troffen. 

Terwijl Joop nog een nootje pikte kwam Jeanke over het dak van buur al aangelopen.
Diergaarde van Deursen…

Er kwam nog een gift en nog eentje waardoor ik net voor kerst een mevrouw en haar zoon nog heel blij kan maken in iets heel noodzakelijks aanschaffen. Heel hartelijk dank daarvoor in juichend koor zoooooo blij.

De laatste tien dagen voor Kerst zie je mij niet meer in een super. Alleen wat groente halen op de markt. 

Een Kerstconcert van een harmonieke  vandaag en als God wil een heel klein eindje fietsen door de kou… en ja ik zal voorzichtig zijn.

Nog een verhaaltje dan maar? Van verlangen naar een kindeke, hoe toepasselijk net voor Kerst…

 Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: Onderweg naar
Vrijheid. 

Dromen en mijmeren. Terwijl Mo in Mateur Tunesië was... weefde ik in Nederland toekomstdromen. Mijn kindje was welkom als Mo er klaar voor zou zijn om vader te  worden. Daar is tijd oor nodig. Hoe heerlijk was het hem weer te zien nadat de tijd voorbij was gekropen. 

De grote koffer bleef nog even ongeopend in de gang. Eerst moest er bijgepraat worden en bemind. Zijn vertrouwde lijf en de steeds weer terugkerende lieve momenten in de nacht.

 Ontbijt tegen de middag in bed, de zachte kleuren van zonlicht gezeefd door het gesloten gordijn van ons eiland.

Uren kon ik kijken naar zijn slapend gezicht. Het fijne lijntje boven zijn bovenlip. De lange donkere wimpers. Het kroezend haar. Zijn huid leek dieper bruin en glanzender dan voorheen. Hoe secuur was hij in het verzorgen van zijn lichaam. 

Zijn okselhaar kort geknipt, zijn intieme plekjes geschoren voor de hygiëne. Zijn sterke baardgroei waardoor hij zich soms wel twee keer per dag moest scheren. 

Hij was steeds omgeven door de kruidige geur van zijn aftershave. Hij sliep maar door terwijl ik over zijn eigenschappen nadacht.

Er zou weer driftig gespaard worden na zijn vakantie. En soms…..begon ik erover hoe een kindje van hem en mij zou zijn.

Volgens Mo is en was het Arabische ras altijd dominant aan het Europese ras. Het kindje zou meer op hem lijken dan op mij vertelde hij. Eigenlijk wilde ik dat ook wel graag. Hoe mooi zijn donkergekleurde mensen. Vooral hij. Ja! 

Hij wilde wel een kindje als we genoeg gespaard hadden. Kinderen kosten geld. Onze gesprekken gingen in die tijd vaak over opvoeden. Misschien stuurde ik het gesprek wel die kant uit. Waar het hart vol van is, loopt de mond van over.

In Tunesië wordt weinig gestuurd en/of bijgeschaafd aan kinderen vertelde hij. Manieren leren komt als ze groot genoeg zijn om te begrijpen waarom die manieren zijn. Kleine kinderen werden vrijgelaten en verwend zoals hij in zijn jeugd. Was dat zo?

Spelen, eten en ravotten, slapen zoals het uitkwam. Zomaar ergens op een schapenvacht of bij moeder of wie dan ook op schoot….. Zo waren zijn vroegste jeugdjaren verlopen. Als een kind omvalt van de slaap dan pas wordt het kind in “bed” gelegd vertelde hij. Er is geen vaste tijd en het bedje was vaak een matras op de grond, of bij moeder in bed. 

Babykleertjes werden pas aangeschaft als het kindje geboren was. Het zou het noodlot tarten zijn alles klaar te zetten voor een kind. Er werd gekeken waar behoefte aan was, als het moment zich aandiende. Vooral moest je familie de kans geven kleertjes en spullen aan te dragen als God/Allah je een kindje had geschonken...

Hoe vreemd het ook klonk, ik kon een heel eind meegaan in die gedachte. Al zou deze Arabische manier van "zorg" in Nederland niet aan de orde zijn. 

Mo met zijn charme, zijn zorg en zelfs zijn tafelmanieren was het goed gekomen. Hij beschikte over mannelijke zowel vrouwelijke vaardigheden. Omdat hij alleen woonde had hij natuurlijk ook veel geleerd over huishouden. Het eindresultaat van zijn “opvoeding”, daar was niets op aan te merken. Op het doorleren na, dat was bij hem misgelopen. Misschien was hij geen studiehoofd maar daar is niets mis mee. Het leven leert een mens veel.

Mijn jeugd was heel anders dan het zijne geweest. Hij was gewenst en in liefde grootgebracht. Ik niet!

Toen de “spelerei” voor hem voorbij was en de school begon…waren er toch moeilijkheden gekomen. Het vrijgevochten jongetje wilde niet elke dag zoveel uren naar school. Hij moet een zeer eigenwijs ventje zijn geweest. Zijn vader is er vaak aan te pas gekomen.

Later werd zijn vader ziek en de aandacht verslapte. Mo ging zijn eigen weg en spijbelde. Hoe jong ook. Hij wist alles beter en ging zijn eigen weg. Er was een winkelier die het jongetje klusjes liet doen in ruil voor snoep, eten en aandacht, dat trok. Thuis was de gezelligheid weg, de ziekte van vader en de zorg hoe het verder moest gaan. De meeste dagen ging hij niet eens meer naar huis. Hij bleef gewoon op zijn “werk”.

Oudere broers deden moeite het ontspoorde ventje in het gareel te drukken wat niet echt lukte. Vader overleed na een lang ziekbed en de lagere school werd door Mo moeizaam afgemaakt. Zijn toekomst lag wellicht in de winkel? Er zou gewerkt moeten worden als er niet gestudeerd werd. En zo werd hij de enige zoon van het gezin die niet doorleerde. Zijn vader was er niet meer om zijn jongste zoon te stimuleren.

Zijn moeder kon hem niet aan en moest zelfs gesteund worden door de gezamenlijke kinderen. Er was niet eens geld meer voor studie. Mo zou voor zichzelf moeten zorgen met familie hulp wellicht? Om de beurt deden broers en zussen hun best om een toekomst te scheppen voor het jongere broertje.

De familieband is hecht. Een kind het huis uitzetten zoals mijn moeder bij mijn broer Piet had gedaan is daar niet aan de orde. Mo bleef na school een tijdje bij de winkelier “werken” die hem te weinig uitbetaalde. Er was niet meer. De zaak was te klein en de omzet te laag. Enige tijd woonde hij bij zijn oudere zus en zwager in Ain Draham die hem stimuleerden in de verpleging te gaan. Beiden werkten in Urgence Ain Draham (ziekenhuis) waar zijn zus verloskundige en zijn zwager als arts werkzaam waren. Daardoor was er invloed en konden ze iets voor Mo doen. Het mocht niet baten.

 

Een sopje achter de hand.

De gezondheidszorg was niets voor Mo en is hij weer naar Mateur vertrokken. Zijn broer met het schildersbedrijfje kon wel tijdelijk een werkkracht gebruiken. Daarna leefde hij bij zijn moeder en kluste wat voor de kost. Er was altijd eten en er waren kleren voor de moeilijke jonge adolescent. De broers en zussen bleven maar druk op hem zetten.

De bemoeienis van zijn familie werd hij meer dan beu. Het leek wel of ze hem steeds een kant op wilden drukken die hij niet wilde. Het geld dat zijn zus hem toestopte als er niets meer was nam hij met schaamte aan. Het gaf haar nog geen recht hem te dwingen, was zijn mening. Hij wilde niet in de ziekenzorg.

Hij zou weer moeten gaan leren, iedereen zou bijleggen… De irritatie steeg… Hun zorg zag hij als bemoeizucht. Uiteindelijk kwam een groep zakenlui uit Nederland werknemers werven voor een bedrijf in Born: DAF auto-industrie. Daar zou hij nog iets kunnen leren in techniek en tegelijk werken voor goed geld.

De wijde wereld in en weg van de bemoeienis van familie. Het was een vlucht die hij met beide handen aangreep. Hoe mooi kon hij vertellen over zijn eerste vliegreis, de aankomst en de vreselijke kou in Nederland in februari. Het papieren koffertje dat niet bestand bleek tegen regen en sneeuw. De te dunne kleding en zijn voorliefde daarna voor wollen truien onder een colbertjasje omdat de meesten niet begrepen dat over een colbertje een overjas hoorde.

Aangekomen in Limburg, Geleen in carnavalstijd en zien dat die Nederlanders hartstikke gek waren. Met veel humor sprak hij over die tijd. Meer en meer kreeg ik een beeld van de zoekende puber/adolescent die was ontspoord omdat zijn vader te vroeg gestorven was? Een beeld dat werd gekleurd door mijn liefde voor hem. Hoe begrijpelijk allemaal…..

Annemiek