Leven is mensen omhelzen en goed doen,
juichen om elke ster die uit de hemel valt...
op de plek die je bedoelde
bij een mens die nooit klaagt…
Annemiek.
Mijmeringen 118 2024.
Het “uithangen” kan ook door een katoenen doekje in een
zeefje of vergiet. Als het vocht maar weg kan lopen.
Misschien heb je eigengemaakte confituur of ander fruit.
met de mixer.
Brede glazen kocht ik eens bij de RD4. Whiskey glazen doen het natuurlijk ook.
De hangop werd gemengd met ietsje suiker en een beetje
slagroom, en kwam in een spuitzak.
Daarop weer wat confituur plus een toef slagroom… plus
wat je nog wil…een chocolaatje of….?
Tip 2… Een gestoofd peertje als nagerechtje op een bloemig bordje kan natuurlijk ook.
De peertjes zijn nog steeds in de reclame en stoven zag
je in een eerdere mijmering.
Een bolletje ijs op een bordje met een peertje en
een toefje slagroom.
Kerst is vrede brengen en rust…
voor een slaapkamer van een meneer.
Daar heb ik dan Samira bij nodig met haar ouwe busje die ze Godzijdank weer door de keuring had gekregen.
Samira deed het voorbereidende werk door onderzoek waar laminaat het goedkoopste en toch duurzaam is. De afmeting van de ruimte is ook belangrijk natuurlijk.
Bij de Hornbach moesten we zijn wist ze, en werd haar
busje bijna naar binnen gereden en Annemiek achter de rollator gezet.
Volgens Samira kostte een ondervloer evenveel dan de laminaat, nou dat lijkt me sterk.
Ze was het aantal pakken al aan het berekenen en tot mijn verbijstering doet ze dat met haar brilletje op het puntje van haar neus, gebogen over haar telefoon.
Er kwam een mevrouw van de Hornbach erbij die we om
inlichtingen vroegen. Mevrouw was vakbekwaam en bevestigde onze vermoedens dat
het vilttapijt met gaten eerst van de vloer moest.
Daarop kwam een ondervloer die ergens achteraan lag en droeg ik Samira op alvast laminaat kleuren te bekijken want lang staan kan ik niet.
De pakken ondervloer kostte natuurlijk niet veel en
kwamen we weer bij Samira. “Was het flatje gehorig?” Vroeg de Hornbach mevrouw.
Kwam er veel bezoek? Nee dus… alleen verzorgende verpleegkundigen en die lopen
altijd op sportschoenen.
Rolstoelbanden strepen op de vloer volgens Samira daarom
maar donker grijze laminaat. “Nee hoor,” was mijn reactie. Goed om een diepe
depressie te ontwikkelen en die eventuele strepen kreeg je met een
vochtig
doekje met auto/was wel van de vloer.
Het werd licht grijs met een wolkje crème van lente… en zeven pakken volgens Samira…die totaal blokkeerde omdat ze wist voor wie de vloer was en al dat geld...
Er zou een meneer
ons helpen met laden en moest ik opeens kijken naar een vloerkleed. Of Samira
me helpen kon?
Mijn benen werden wel erg zwaar vond ik en na een vette knipoog
naar de Hornbach mevrouw togen we richting vloerkleden.
Ondertussen werden de laminaat pakken geladen op een
platte kar en toen dat met een schuin oog bekeken, gedaan was, vond ik opeens
mijn vloerkleed. Zoiets als voor in in een boeren huis of zo.
Samira kon het vloerkleed wel dragen op een schouder want
die synthetische dingen wegen niks. Het kleed werd op de pakken laminaat gelegd.
Voordat ze denken en kijken kon hield ik haar blik vast, of ze het busje kon
halen en met de opening bij de deur kon zetten?
Ik heb snel afgerekend daar hoefde ze niet bij te zijn en
toen een meneer in opdracht van mevrouw Hornbach de kar naar buiten reed had
Samira nog steeds niets in de gaten door de stress…
De pakken laminaat lagen al bijna allemaal in het busje
toen Samira riep ”Stop!” “Het is teveel!
“ “Nee lieverd het is niet teveel want je zoon krijgt ook in zijn woonkamer een
nieuwe vloer… In elkaars armen hebben we staan trillen en ergens boven ons keek
“Hij die de sla laat groeien,” met een glimlach toe…
Annemiek.
ps de verhaaltjes over mo komen nog voor Kerst.
