We hebben nog altijd onze dromen
om het onbereikbare aan te raken...
en zoete herinneringen om na te genieten…
Voor twee personen is het recept een volledige maaltijd waar een frisse salade bij kan en aardappelgratin of… niet.
Betaalbaar en heel gemakkelijk te maken.
Misschien nog een nagerechtje…en helemaal top.
1 flespompoen
Half bakje champignons
Teen knoflook
Stukjes geitenkaas of roomkaas
olijfolie
Peper/zout
Verse kruiden als je hebt zoals: rozemarijn salie
oregano(had ik niet) en tijm.
Als je wil gedroogde cranberries (had ik niet maar kan de
volgende keer.)
Balsamico stroop had ik niet wel balsamico/azijn waarvan ik een scheut met een eetlepel appelstroop heb gemengd…
Werkwijze: De oven voorverwarmen op 180 graden…
De
flespompoen middendoor snijden en met een lepel de pitten eruit trekken.
De oven voorverwarmen op 200 graden
De
flespompoen op een vel bakpapier op een ovenplaat leggen en bestrooien met
peper/ zout plus ruim olijfolie.
Iets peper/zout toevoegen, de gesnipperde knoflookteen erbij en even later de gekneusde walnoten.
De verse kruiden kleinsnijden/knippen/rissen van
stengels en toevoegen.
De pompoen na de eerste bakronde bij de hals iets uitscheppen om plaats te maken voor de vulling.
(Pompoen en pompoenvulling kan
je enkele uren van te voren al maken en koel zetten.)
Vul de pompoen met de vulling en plaats op een oven bakblik op bakpapier.
Leg stukjes geitenkaas of roomkaas bovenop de vulling. (ik nam roomkaas)
Zet de pompoen 20 minuut in de oven en prik met een vork of
breinaald of de pompoen gaar is.
 |
| Pompoen na de eerste bakronde. |
Uit de oven de balsamico stroop over de pompoen gieten.
Het recept uitproberen was een generale repetitie en ik zou zelf niets veranderen aan het recept,
alleen iets meer vulling maken voor zo’n mega flespompoen.
Verrukkelijk en helemaal
genoeg moet ik zeggen en kan je al die dure half voorbereide super markt zooi
laten waar ze liggen…
Mijn leventje… De hulp Jeffrey was snipverkouden en werd saliethee gezet.
Twee volle bekers heeft hij gedronken en voelde zich aan het eind van zijn werktijd een stuk beter.
Gedroogde saliethee mee om de komende dagen
thee van te zetten. Aan mij zal het niet liggen…
Jeffrey heeft een haak voor de stofzuigerslang aan de
wand van de bergruimte geschroefd. Dat is noodzaak voor mij.
Staande of op de trippelstoel zittend goed te overzien en te pakken.
Nu zoek ik nog een kleine vrolijke combinatietang voor op het toilet waarmee ik de katheters kan losdraaien.
Die komt met een mooi lint om de kraan van het wasbakje. Slim moet een mens zijn…Nog een verhaaltje?
Een
verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: Onderweg naar
Vrijheid.
Balans opmaken… Het contact met mijn familie was
inmiddels zeer beperkt. Wel kwam regelmatig een brief van een zus of broer. De
onaangekondigde bezoeken van mijn vader waren ook voorbij. Onder invloed van
mijn moeder denk ik wel. Ze schaamde zich voor het feit dat haar dochter met een
buitenlander hokte. Mo en ik gingen ook niet meer naar Eindhoven, huiverig als we waren voor de racistische
opmerkingen.
Toch was er wel aanloop. Iets verder in de straat woonde een echtpaar waar we wel eens mee optrokken. Lia en Jan. Ik kende Lia uit mijn jeugd. We woonden als kind in dezelfde straat in Elsloo. Pas geleden was ik haar tegengekomen in de supermarkt. Verder ging ik gewoon naar mijn werk. Mijn vakantiedagen zou ik later wel opnemen. Na vier dagen kwamen er al ansichtkaarten uit Mateur met de tekst “lief skatje” en vele kruisjes. Verder Arabische lettertekens die ik niet thuis kon brengen.
Ach, hoe groot was de taalbarrière nog op schrift….. En terwijl mijn lief in de schoot van zijn familie verbleef maakte ik balans op van alles wat ik achter me had gelaten en bedacht hoe een en ander was verlopen.
De carrièrevrouw van weleer, waar werk op de eerste plaats had gestaan. Op die plaats stond nu de liefde. Daarna het werk en was ik heel tevreden met mijn baan directieserveerster.
De toen nog 40urige
werkweek en alle vrije tijd met koken, bakken en kleding maken invulde. “Vaders
knechtje” was eindelijk vrouw geworden. Vrouw, minnares, geliefde… Er was geen behoefte aan meer. Ik was geliefd en gelukkig.
Ik hoorde
mijn moeder nog zeggen: ”meisjes hoeven niet te leren. Die trouwen en krijgen
kinderen.” Zou ze dan toch gelijk hebben? Kon “vaders knechtje” van weleer
tevreden en gelukkig zijn in de vrouwenrol? Zat het afhankelijke “vrouw-zijn” toch in mijn genen? Zou het te doen zijn die af en toe opkomende vrijheidsdrang
te onderdrukken? Hadden andere vrouwen dat wellicht ook?
Oh wist ik maar hoe anderen dat voelden. Nelleke was er niet meer om mee te brainstormen. Het was een en al oppervlakkigheid om me heen. Er waren geen vrouwen waarmee ik een diepgaand gesprek kon voeren. Niet met lia, noch mijn collega’s. Hoe vrouwelijk was dit mens? Was het moederschap voor me weggelegd? Een verre droom van een gezin. Daar hoorde een kindje bij. Maar ik begon daar niet aan, als een relatie niet echt goed zou zijn…
 |
| De laatste frambozenoogst 10 december. |
Nu in 2024 weet ik Je kunt plannen en
zekerheden inbouwen wat je wil. Het leven loopt anders en geeft geen
garantiebewijzen…
Hoe zou het zijn.
Mijn
gemijmer in de eenzame avonden, bracht me op toekomstdromen. Een kindje in een
wiegje. Een kleintje van Mo en mij. Zou hij een goede vader zijn? Met een mooi
bruin baby’tje dat op hem lijken zou. Een jongetje als het kon… Het grootste
achterkamertje leek mij zeer geschikt als babykamer. Het was er zo warm en
gezellig als het licht van de na
Zou een kindje van ons daar ooit spelen? Een klein bruin jongetje met een krullenbol? Hoe dacht Mo over kinderen? Voor mij was het de enige reden om te trouwen. Een relatie wordt niet beter met een “boterbriefje.” Zijn zoon of dochter, daar hoorde een Arabische achternaam bij. (door een huwelijk verkregen) Natuurlijk ook een Arabische voornaam. Was dat niet te veel gevraagd? Een hoogzwangere bruid? Een deel van hem en een deel van mij in aantocht…dan pas zou ik willen trouwen. Een kindje van mezelf zou ik alle liefde geven die mij was onthouden. Een gewenst kind zou het worden.
 |
| De laatste frambozen snoei voor de winter. |
Alle zaken
die ik nooit mocht. Liefde krijgen en zorg. Aandacht en er mogen zijn… Mijn
leven lang hoor ik de stem van mijn moeder: ”vuile rotjong!” “Jullie hadden
nooit geboren moeten worden!”
De arme
vrouw leefde in een tijd waarin vrouwen weinig keus hadden. Je moest in haar
jonge tijd wel heel sterk zijn om alleen in de wereld te staan, dus werd getrouwd,
verliefd of niet. Als vrouwen niet trouwden verzorgden ze hun ouders. Dat was
niet aan de orde voor een oudste dochter zoals mijn moeder. Overblijven en
ouders verzorgen was een lot wat jongste dochters wel eens trof. Er was geen
andere keus voor Marie, mijn moeder ook
al wilde ze eigenlijk helemaal geen kinderen.
Trouwen met de meest hardwerkende man was het enige wat voor mijn moeder bleef en ze had goed gekozen na eerst verkering te hebben gehad met de broer van mijn vader die ik later heb leren kennen als een goedige meneer waar weinig initiatief inzat. Marie had nog op tijd gewisseld… Zo kon je ook “carrière” maken. Mee liften in de glorie van je echtgenoot. Je huid zo duur mogelijk verkopen zoals ze wel eens vertelde.
Ze was in de verkeerde tijd geboren. Ze moest meevaren in het huwelijksbootje met de huwelijksplichten en keer op keer zwanger worden. Ongewenst moeder worden is een wreed lot.
Ongewenst geboren worden
is nog wreder.
Annemiek
