Mijmering 112 Pompoen marmelade, pompoenpitten roosteren, drankje van sinaasappel vruchtvlees en verhaaltjes.

Beste mensen,

Vriendschap is een vorm van herkenning

een soort houden van

 Vriendschap verdubbelt vreugde en halveert smart....

 Annemiek

Mijmering 112 2024

Tip. Hergebruik. De herfstkrans van een overbuur werd Kerstkrans. Meneer staat altijd klaar voor een hand hulp, dan doe je iets terug.

Het herfstspul van de krans werd kortgeknipt en kwam hulst uit het gemeenteplantsoen erover heen. 

Wat besjes en dennenappels die jarenlang werden hergebruikt. Een plastic knolletje tussen het echte groen en een hergebruikte strik. 

De echte kaardenbollen uit mijn tuin zijn de kers op de taart eh krans…Nu mijn voordeurkrans nog…

Mijn poortkrans van hulst kreeg een kerstklok en een rode strik en zie ik op de foto hoe rommelig de touwfranjes staan. Die worden afgeknipt…Minder is meer…

Tip 2… Bij Gerda voor de deur lag een pompoen als decoratie die net voor de vorst werd gered van de bevriezingsdood. Gelukkig maar en de pompoen bracht drie kilo schoongemaakt vruchtvlees op.

Op de markt werd drie kilo perssinaasappels gekocht voor drie euro die door de meisjes van de bonusfamilie met de hand werden uitgeperst. Dat bracht anderhalve liter sap op.

De pompoenstukken met het sap werd opgezet, aan de kook gebracht en gaar gekookt op lage pit. 

Akram zette de staafmixer erin en werd het moes.

Daar kwamen vijf pondspakken 2:1 geleisuiker bij, eigenlijk moesten dat viereneenhalve pak zijn, 

maar we gaan voor een iets dikkere marmelade om ook als taartvulling te kunnen gebruiken.

Tip 3 pompoenpitten roosteren. Fatima spoelde de pompoenpitten af, die werden gedroogd op een schone theedoek en op een bakblik gelegd. 

Daar kwam wat olijfolie overheen en werden ze in de oven geroosterd. 

De pitten gaan tussen je tanden of je vingers open en komt de groenige binnen/pit vrij die heel gezond en vooral lekker is.

Bij de familie gaat geen eten weg en werd zelfs het vruchtvlees van de sinaasappels verwerkt… Zie je hoe de meisjes het vruchtvlees van het bittere wit van de schil scheiden? 

Dat vruchtvlees gaat (zonder de pitten) in een kannen vol water met een uitgeknepen citroen en wat citroenschil.

Er kan suiker bij en blijft een paar uur staan. De blender erdoor en door een zeef. In glazen met ijsblokjes een gezonde heerlijke drank.

Akram maalt de pompoenstukken
met de staafmixer.

De sinaasappelschillen werden in een pannetje met iets water opgekookt. De schillen worden zacht en komt olie uit de schil als je er hard op drukt op de bodem van het pannetje.

Wel moet er steeds ietsje water bij en wordt de substantie gebruikt als gezichtsmaskertje.

Mijn leventje… Meer dan 5 kilo pompoenmarmelade werd gemaakt en kokend heet  in grote weckpotten gegoten. Met de suiker erbij komen we wel op zeven kilo. 

Het was heerlijk met alle kids samen te doen. Suaad kreeg ook nog een momentje begrijpend lezen en leert ze snel.

 Nadra maakte thuis alle theedoeken af met de naaimachine en staat band op gordijnen naaien als thema voor de naailes. Nog een dubbel verhaaltje dan maar?

Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: 

Nellekes verdriet…

Waarom kwam ze niet meer zo vaak? Nelleke, mijn hartsvriendin. Wat was er nu eigenlijk? Waarom wilde ze onlangs tijdens onze dag winkelen niet over Mo praten? Ik zag haar minder en minder. Wat was er nou…..?

Uiteindelijk ben ik maar eens naar haar toegegaan. Tijd voor een openhartig gesprek. Deed zij
tegenwoordig ook aan discriminatie? Nee toch? Ze gaf nooit aanleiding zo te denken. Ze was een wereldmens. Haar gezellige flatje met de meubeltjes die ze van haar oma kreeg. De rode kater en de lapjeskat maakten het nog gezelliger. Overal lagen wel muziekinstrumenten. Een gitaar. Een mandoline. Muziekpapier.

Haar huis was helemaal Nelleke. Het lange haar gedragen in een vlecht. Een plectrum tussen haar tanden terwijl ze dromerig speelde op haar gitaar. De lange zigeunerrok en de blote voeten. Wat hield ik van haar. Ze kleurde mijn

kinderjaren en strooide roze bloemen in de hardheid van mijn jeugd. Ik ben niet altijd goed met haar omgegaan en daarover was wel eens een spijtgevoel. Nam ze me misschien toch iets kwalijk? Ze sprak daar niet over.

Er volgde een moeilijk gesprek. Eindelijk hoorde ik wat haar bezighield. Ze hield van Mo. Ze kon het niet verdragen hem te zien in mijn huis. Hij had gekozen. Haar zus was ook al verliefd geweest. Het gaat altijd over. Haar zus had inmiddels een ander vriendje. Voor Nelleke zou er ook iemand komen. Veel later hoorde ik dat het ook zo was gegaan….. Ik zag haar nooit meer na die zomer van weleer. Ze koos voor afstand om Mo te vergeten…

De jeugdjaren met Nelleke werden kostbare herinneringen, waar geen nieuwe meer bijkwamen. Zij koos voor deze weg… die ik moest respecteren.

Een oud pannendekseltje zonder knop,
omgekeerd op een pan, werkt uitstekend
om iets te laten inkoken. Door het extra gaatje.

 Vanaf dat moment zijn onze wegen gescheiden. Het was een verschrikkelijk veel te zwaar offer. Dagen, maanden en jaren later kon ik nog huilen om dat grote verlies! En eens…..zal ik haar ergens tegenkomen en vertellen dat het me spijt als ik haar ongewild heb gekwetst en vertellen hoeveel ik van haar hield! Nu in 2024 weet ik dat die dag ook is gekomen, maar dat is een ander verhaal.

 Ik kleur je dagen met zonneschijn!

Als je echt van iemand houdt wil je niet dat hij lijden moet. Ik verzweeg weer meer en meer om de pijn van Mo weg te houden. Dat deed ik en hij misschien ook wel?  Ondanks eerdere afspraken. 

Hij en ik samen….. dan was alles goed! Zonder Arabische mensen van zijn werk en zonder mensen van mijn familie, collega’s en/of kennissen. Een enkele keer kwam nog een zus of broer uit Eindhoven. We hadden het echt wel geprobeerd en gaven het op. Vredige wandelingen langs het kanaal. Hand in hand terwijl ik luisterde als hij vertelde over “mijn land” zoals hij gloedvol vertellen kon.

De zomer…..de zwaarste tijd in Tunesië, als alles verdroogde op het veld. Dat was de tijd van citroenen en sinaasappels, de pepers en de paprika’s. Ze rijpten en kleurden in de warmte, als er al water was om te gieten.

Hij was zo mooi als hij vertellen kon. Over hitte en zandstormen. In geen enkel huis was er verwarming, dat hoefde niet. Je wist niet beter. Soms kwam er een dagdeel lang geen water uit de kraan. Ik zag het allemaal voor me. We spraken niet over de problemen die we dagelijks ondervonden. Zo gauw we samen buitenkwamen was het spitsroeden lopen. Door het verschil van huidskleur vielen we altijd op. Vooral vrouwen keken vaak naar hem en meteen daarna naar degene die ernaast liep.

We spraken niet over het feit dat er geen telefoontjes meer van mijn familie kwam. Alleen hij en ik. Dan waren er geen problemen. In het weekend ging Mo wel eens marathon lopen langs het kanaal, kilometers ver. Ik fietste er achteraan om de kilometers op te nemen. Zijn lange benen en zijn frêle bouw waren uitermate geschikt voor atletiek. Hij wilde conditie opbouwen. Steeds een snellere tijd. Als hij nu eens meedeed met wedstrijden? “Nee hoor!” Daar had hij helemaal geen zin in.

Nu in 2024 weet ik dat Mo altijd problemen kreeg met andere mensen. Als klein kind op school en thuis met zijn familie was hij al het zwarte schaap geweest. Met zijn kamergenoot in Elsloo en op zijn werk. Omdat hij niet de moeite nam om de Nederlandse taal te leren, werkte ook negatief en “hoorde “ hij altijd wel iets anders dan wat er werd gezegd. Hij had vaak zijn eigen negatieve invulling van wat “men” van hem dacht en zag dat als de waarheid. Onze relatie was daardoor extra moeilijk.

We werden op den duur mensenschuw volgens mij. Ook steeds weer botsen op discriminatie is niet leuk. De vragen van  mijn collega’s of “hij” me niet sloeg of opsloot. Al die kritiek. Bij een Arabier heb je immers niets te vertellen volgens hen.

Bij een vrouw zou hij het niet laten. Ze mochten er vier hebben volgens mijn collega’s. Hoe feller de discussie hoe meer ik het voor Mo opnam. Ze wisten alles veel beter leek het wel. Dan vertelde ik hoe gelukkig ik was bij Mo. Nee! Hij sloeg me zeker niet en hielp in huis. Zijn perfecte lichaamsverzorging en zijn uitstraling daar kon menige man niet aan tippen.

Bij hem voelde ik me de mooiste vrouw van de wereld terwijl ik dat echt niet was. Ik vertelde over de Islam en hoe in elk land de godsdienst anders geïnterpreteerd werd. Tunesië is het meest Europees gericht omdat het aan de kop van Afrika onder Italië ligt.

Een echtgenote was de norm en vrouwen van families die het konden betalen studeerden, vooral in grote steden. Een man met vier vrouwen? Dat was in Saoedi-Arabië en soms in andere landen in Afrika. In Tunesië zeer zeker niet. Ja, ja, wie gelooft is zalig! Er werd meelijwekkend naar me gekeken. En stiekem werd ik uitgelachen.

 Mijn collega’s geloofden er niets van. Studeren? Waar moesten ze dat in die landen van betalen… Die Mo kon mooi vertellen volgens mijn collega’s.  Als hij naar Nederland kwam om te werken waren ze echt niet zo rijk. Alles was uit zijn duim gezogen volgens hen.

De gegoede familie? Wat naïef om dat te geloven….. En dan gastarbeider zijn? Zijn vader dood? Die kon dus niet bevestigen dat hij ambtenaar was geweest.

Ik kon net zo goed tegen de muren praten; niemand luisterde of geloofde me. Omdat ik het te rooskleurig voorstelde misschien? Mo legde het slimmer aan. Die vertelde gewoon zo weinig mogelijk. Mo verzweeg veel.

De weg van de minste weerstand, daar hield hij van. Niemand had iets met onze relatie te maken alleen hij en ik. Af en toe, als hij moe van zijn werk kwam en weer beïnvloed leek, stelde hij wel erg veel vragen. Dan leek hij weer gehersenspoeld. Waar ik was geweest na mijn werk? Bij de buurvrouw? Hoe lang en waarom? Daar kregen we dan ruzie over.

Floortje wast haar pootjes
in de warmte
van de airco verwarming

Hij moest me vertrouwen zoals ik hem. Door de buitenwereld kregen we altijd weer ruzie. Het lag dus aan de buitenwereld volgens Mo. Maar natuurlijk is dat niet zo. Als een relatie sterk en gezond is sta je stabiel tussen de mensen en kan je alle kritiek en discriminatie aan. Onzekerheid en jaloezie waren zijn mindere karaktertrekken. Het ging met hem op de loop en dan zag hij dingen die er niet waren.

Even later was het dan weer goed als we elkaar bewezen hoe fijn het samenzijn was. We kleurden onze dagen in zonneschijn….. ”Houden van” is geven en verdragen. Schaduw weghouden bij degene die je liefhebt.

Het ging ons steeds beter af. Of ging het MIJ steeds beter af…..?