Korte verhalen






Samen ben je sterk... oftewel hoe een zot een hele vereniging gek kan maken...

Scholen houden introductiedagen, bedrijven organiseren een personeelsfeest en wij? Volkstuinvereniging HET KNOLLENVELDJE....Wij bouwden een hekwerk! Voor heel weinig...

De aanstichtster was een vrouw die graag het beste in mensen naar boven haalt. Waardoor ze gezamenlijk voor elkaar krijgen wat een verre droom zou zijn gebleven...Samen aan de slag om elkaar beter te leren kennen, of misschien opnieuw te leren kennen, 
We bouwden niet alleen een hekwerk, we bouwden aan vriendschap, begrip, respect, trots, eigenwaarde, wat al niet.
En zie hoe ieder staat te glunderen nu de grote klus is geklaard... Misschien oefende ik toen al voor mijn latere levenswerk het consuminderhuis...

Veertien oktober 2005 was het oude hek gesloopt en vijftien oktober werd het nieuwe hekwerk geplaatst. De dag startte met een pracht zonsopgang, terwijl Charles van Heras Hekwerk zijn bestelbus het pad bij de volkstuin op reed. Vandaag was het zijn beurt... hij zou de leiding nemen. Meer dan eens heb ik de oudere leden over vroeger horen vertellen, toen het altijd zo gezellig in de volkstuin was geweest. Dat was toen en voorbij, nu kan het weer zo worden. Terwijl Charles met zijn bus het pad op reed dacht ik aan wat er allemaal aan vooraf was gegaan...

Het was begonnen met het observeren van de mensen en de volkstuin. Het kon beter.. het bouwvallig hekwerk en de sfeer. Als bestuurslid (secretaris) was het o.a. mijn taak naast voorzitter Jan Houben om een en ander te verbeteren...Tussen zaaien en oogsten door ontstond een plan in mijn hoofd hoe aan een nieuw hekwerk te komen en de saamhorigheid te verbeteren. Charles mijn over buurman werknemer bij Heras Hekwerk werd eens gepolst. Ze vervingen wel eens hekwerk wist ik...en het oude zou misschien hergebruikt kunnen worden voor onze volkstuin... Meestal ging het bij het oud ijzer....

Voor Jan Overmars de voorzitter hoefde dat niet zo... hij reageerde amper.
Alles moet zijn tijd krijgen vooral bij mannen van de pensioengerechtigde leeftijd... Maar ook bij de over buurman. ,,He, Charles hebben jullie al wat voor ons?’’
,,Annemiek, zeur niet,’’zei hij dan, of ,,wat moet je nou weer!"

En opeens kwam hij heel onverwacht de straat over gelopen ...Er was een hekwerk! 140 mtr.
Van een fabrieksterrein in Elsloo, nog pas tien jaar oud en best goed.
Heras hekwerk gaat een leven lang mee, dit hekwerk was nog in de pubertijd, of zo...
Toen wist ik nog niet hoe arm Volkstuinvereniging Het Knollenveldje was.
Dat vertelde de voorzitter Jan Overmars een dag later, daar had ik me nog niet zo in verdiept.
Er bleek net genoeg geld voor de aanschaf van een paar palen.

Jan Overmars vond het maar niets, wie zou mee helpen, wat haalde ik me op mijn hals?
Het leek onmogelijk, niet alleen de kosten van het hekwerk, maar wie zou het zetten?
We hadden geen hekkenbouwers in de vereniging, wel slopers. En toch ging ik ervoor, omdat wonderen nog bestaan, je moet er gewoon in durven geloven en wat mensen een zetje geven. En weer werd een balletje opgegooid, bij Charles, of hij de palen wilde zetten als sponsoring. Hij had immers zo'n prachtige grondboor. En wat wisten tuiniers nu van hekwerk zetten. Als hij ze eens zijn vakwerk kon laten zien.... Enne ,,hoe goedkoop wilde zijn baas het hekwerk aan ons verkopen?’’

Te duur, nog steeds te duur dat prachtig hekwerk, tot door mijn "gezeur" bij de Heras baas de prijs zo was gedaald dat het hekwerk binnen ons bereik kwam. Nou ja,…..tachtig meter van de aangeboden honderd veertig, we hadden immers maar 150 euro te missen.
Er waren al kapers op de kust, die de hele kluit wilden opkopen dus moest ik direct beslissen voelde ik wel... dus zei ik verkocht tegen 80 vierkante meter Heras Hekwerk voor 150 euro aan Volkstuin vereniging Het Knollenveldje..... Ik hoefde alleen nog maar het geld te halen....dat bleek heel moeilijk te zijn.

Jan Houben vertelde dat eerst een bestuursvergadering nodig was over de beslissing van wel of niet aankoop van het hekwerk. Ik heb maar niet vertelt dat het al gekocht was en heb ijlings gebeld om het adres van aflevering te wijziging. Niet naar de volkstuin... maar op mijn hofje die hele handel.  
Mijn spaarpot werd omgekeerd en heb ik het bedrag maar voorgeschoten. Dezelfde middag werd de grote hoop ijzer afgeleverd en heb ik direct een bestuursvergadering belegd bij mij thuis dat kan als secretaris zijnde. Een uur voor de bestuursvergadering begon ging de poort van het hofje op slot. Restte mij nog een compleet bestuur om te kletsen, peanuts toch?
Nee, ik zou er niet mee blijven zitten, geen probleem... ik zou er zelfs winst op kunnen maken en was ik opeens hekwerkverkoper...als het moest.

Tja... die bestuursvergadering. De mannen werden netjes door de voordeur ontvangen, achterom had ik immers de schat verborgen. De fietsen bleven maar op het pad voor de voordeur staan. De sleutel voor achterom was "zoek." vertelde ik. Voorzitter Jan opende de vergadering met de mededeling dat Annemiek aan wat hekwerk kon komen en voor welke prijs. Ze wilden wel weten hoe dat hekwerk eruit zag voor 150 euro....Of ik het beschrijven kon? Toen heb ik de heren naar de zijkant van mijn hofje gebracht, waar  een ijzer opslag bleek te staan. Sprakeloos hebben ze alles bekeken en enthousiast zijn ze weer naar binnen gegaan.  Overleg volgde over de afmeting van de volkstuin en werd duidelijk dat er nauwelijks genoeg was voor de zijkant. Ik ben niet zo goed in maten en had me behoorlijk verkeken op de afmetingen volkstuin en hekwerk. Wat is nu tachtig meter! Er was nog zestig meter in de opslag vertelde ik. ,,Nee!" zei Jan. ,,Geen geld!"

Of ik die nacht slapen kon? Nee dus, ik droomde van die resterende zo nodige zestig meter hekwerk, die daar eenzaam lag mooi te wezen op de opslag van Heras. Genoeg voor de achter en de voorkant als ik daar nog een riante poort voor bij elkaar schooide... Diep in de nacht volgde ik mijn ,,gevoel" en schreef een brief aan de Heras baas, voor die zestig meter morgen weg was. Of we voor 50 euro de rest konden krijgen? In mijn nachthemd sloop ik over de straat, heel zachtjes werd mijn brief in de brievenbus gedaan bij Charles huis.  Kon hij die mooi  meenemen naar zijn werk en afgeven aan zijn baas. Daarna kon ik eindelijk slapen...

En zie..... Om drie uur in de middag stopte de Heraswagen voor mijn deur en bracht de resterende zestig meter die ik snel betaalde met… 50 euro. Charles brulde ,,Hier heb je de hele rotzooi!’’
Mijn glimlach moet oogverblindend zijn geweest! Later toen ze weg waren heb ik stiekem een potje zitten janken! Terwijl ik rekende als een meikever wist ik, dat het hekwerk gemiddeld een euro vijfentwintig de meter had gekost. Wat zou jan de voorzitter zeggen...hij was een week op vakantie en zat ik danig in de piepzak...

Jan reageerde positief, er werd driftig gemeten hoe ver we ermee kwamen. Een poort zou ook nog wel komen had ik overmoedig vertelt! De tegenslag was dat pas in de herfst het hekwerk na de oogst geplaatst kon worden. Dat gaf mij tijd, om bij Charles te gaan ,,zeuren," of misschien ergens een poort lag, of iets wat erop leek? Eentje die toch weg moest misschien? Voor oud ijzerprijs? Ik schetste daar gloedvol het beeld bij, van ons rottig houten poortje gevat in stralend Heras hekwerk. Ik ben nog nooit zo vaak bij Charles en jozeetje geweest. Charles zou erelid kunnen worden en ik beschreef het standbeeld dat ik van hem zou oprichten... van peperkoek of zo.
Ondertussen lag al dat ijzerwerk op mijn hofje dat bijna barste onder al dat gaas en palen geweld. Je kon je kont niet keren. Er kon nog net een tuinstoel bij. Die zomer stond maar een geranium in een bakje op een piepklein tafeltje tussen palen en gaas waartussen ik heel gelukkig zat te wezen...

Tijdens de zomer werd veelvuldig gesproken over de megaklus die half oktober plaats zou vinden. Ik begon er gewoon met iedereen over. Al die mensen die steeds over ,,vroeger was het beter’’ vertelden. Samen er voor gaan, het kon niet zonder hen..."Jan de voorzitter had dit toch maar mooi gedaan voor de vereniging" kletste ik rond.  En door ruimtegebrek in zijn tuin lag de hele zooi bij mij achterom. Ik zou wel taarten bakken en ieder van koffie voorzien tijdens opbouw dag. Hoog tijd voor Jan Overmars om de leiding te nemen en dit mens trad weer in de klassieke vrouwenrol.

En terwijl Charles met zijn wagen 15 oktober het pad naar de volkstuin op reed gingen al die gedachten door mijn hoofd. Diep ontroert zag ik de mannen komen, in het opkomend felle zonlicht, met de schop over de schouder. Steeds meer....in een rij kwamen ze de berg op.
Ze waren er allemaal! Twee appeltaarten, dertig jampunten en een mega appelcake had ik gebakken, en sloten koffie gezet, Wat water in lege opgespaarde spaflesjes i.v.m. de lege kas.  Charles de vakman die de palen zo maar voor niets heeft gezet leerde ons hoe het gaas te spannen. Het liep als een tierelier... Ieder wist wat hij doen moest, en voelde ik opeens hoe verschrikkelijk moe ik was.

Later toen Charles en de meeste mannen naar huis waren gegaan, stond Jan Houben nog op de barricaden... en restte alleen nog de afwerking. Er waren nog enkele mannen gebleven die de tegels hoogkant onder het gaas hebben ingegraven tegen de konijnen. Tot het einde ben ik blijven kijken en terwijl de vuile kopjes en de kruimels werden geruimd zag ik dat de regisseur van deze mega klus nog wat zonnestralen strooide ...

Annemiek

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Consumindervakantie Noord Holland.

Vrijdag 11 mei 2007.

De wekker liep af om zes uur in de morgen. Wat maakt de dag ook alweer zo speciaal? VAKANTIE! Als ik bibberend net uit mijn bed door het raam kijk, zie ik een nat wegdek en hoor de wind door de dubbele beglazing heen loeien. Stiekem hoop ik dat er een storing bij de spoorwegen is maar niet echt. Lotte Loesje en Madelon krijgen nog een extra pluk hooi in het nachthok en een flinke handvol graan… Pommetje de poes extra luxe voer in haar bakje. Dag meisjes… Jozeetje past op jullie!

De fiets wordt uit de schuur gehaald. Gisterenavond heb ik meer dan de helft van de bagage al in de drie fietstassen gepakt. Alle zaken die best mogen kreuken. Ondergoed shirtjes nachthemd miniflesje doucheschuim haarborstel, föhn en een dikke trui. De sandalen moeten er nog bij en een hesje. Een schrijfblok en verrekijker fotoapparaat en telefoon plus oplader. Geld en landkaarten pleisters en paracetamol. Een reserve fietsbroek moet er nog in en eentje aan, onder een dikke broek. Alle zware veel ruimte vragende kleding draag ik aan mijn lijf. De dichte schoenen en een dik fleecevest plus…….de regenjas. Een thermos met koffie en een boterham in de rugzak. Alle dure kwetsbare zaken zitten in het fiets stuurtasje………….
Tel je zegeningen mevrouw van Deursen! De site van de spoorwegen meldt geen storing. Windkracht acht of zo is minder erg omdat het bergaf gaat richting Heerlen. Verder valt een afgebroken zware tak net achter me neer en niet op mijn hoofd. Onderweg neemt vakantiegevoel langzaam bezit van dit mens. Ik hou van dat vechten met de wind met zware bepakking. Dan voel ik mijn lijf en spieren. Een goede fietser maakt de regen en wind tot zijn/haar vriend. Er kan mij niets gebeuren. Band plakspul in de fietstas. Maar hoe dat plakken ook alweer gaat??? Ergens op mijn pad loopt wel een handige man.

Veel te vroeg arriveer ik bij het station en ga in overleg met de vriendelijke dames achter het loket. Ik vraag een uitdraai van de reis. Hoe laat en waar ik over moet stappen. In Castricum.
Op zoek naar een stevige vent stuit ik op een meneer die werkzaam is bij C.S.U. total care.

Hij helpt me graag de trap op met mijn zwaar beladen fiets. Om acht uur veertig loopt de trein binnen en ik zie direct een fietscoupe. De donkere schoonmaker die nog aanwezig is moet de trein schoonmaken en helpt me in de trein. Ik dank hem nogmaals met een stralende lach en wens hem “salem malaicum” Oh, wat een zaligheid die fietscoupe. De fiets wordt met de kabel aan twee klapstoeltjes vast gehangen zodat ik er de eerste drie uur geen omkijken naar heb. Ik installeer me met mijn thermos, een boek en mijn schrijfspul. Jas uit en met een krant onder mijn voeten leg ik mijn benen hoog. Er staan vier comfortabele stoelen. Vertrek Heerlen 8.51 uur. Aankomst Heerhugowaard om 12.24 uur.
Het regent inmiddels pijpenstelen en ik begin aan een ontbijtje.

Roermond 9.18 uur. Twee vrouwen komen de coupe binnen en kijken me vragend aan. Plaats genoeg merk ik op. Ze zien er bijna hetzelfde uit. Jonge moeders in spijkerpak. Een dagje uit en oma past misschien op de kinderen. “Wat zullen we aandoen “, hebben ze wellicht aan elkaar gevraagd. Het spijkerpak dus... met driekwart broekjes. Een zwarte bodywarmer daarover heen. Ze zijn superslank en dragen lange laarzen. De ene heeft iets dikkere kuiten zie ik en een dikke zwarte sjaal om. Die heeft het sneller koud….

De jonge blitse kaartjescontroleur is duidelijk onder de indruk van de dames en besluit ze grondig te controleren op kaartjes en stamkaart. Ik plaag hem een beetje door mijn stamkaart ter inzage aan te bieden wat hij vergeten is………Hij lacht en ik knipoog. De vrouwtjes kabbelen en babbelen over schoenen en bikinietjes. Teveel kinderspeelgoed en de woordjes die hun kindjes allemaal al zeggen. Een van de twee kocht op de rommelmarkt een loopautootje voor 5 euro. Dat is een besparing zijn ze het helemaal over eens…………Ik merk maar niet op dat de beker spoorwegkoffie die ze kochten 1.60 euro kostte. Daar heb je bijna een halve loop/auto voor. Ik zwijg omdat ik hun dag niet wil bederven en neem nog een kopje koffie uit de thermos. 9.55 uur lopen we het station in Eindhoven binnen langs een mega billboard met billen. De sloggi is weer in de reclame.


Een mevrouw met fiets dik ingepakt in regenjas maakt de coupe compleet. Ook zij is blij met de comfortabele stoel en kwakt haar fiets zonder standaard tegen de mijne. Een van de jonge vrouwtjes kijkt me aan en ik merk op dat de fietstassen mijn fiets beschermen. De oudere mevrouw doet net of ze niets hoort.

De trein hervat de reis. Inmiddels weet ik dat de jonge vrouwtjes een dagje naar de Libelle zomerweek gaan. En oma past inderdaad op de kinderen. De oudere mevrouw gaat twee weken op Silence Reading of zoiets, is kind aan huis bij een goeroe in India die haar leven redde toen ze er op vakantie was en opeens geopereerd moest worden. Doordat ze binnen de energie van de goeroe zat is ze genezen en hoefde opeens niet geopereerd. Ze heeft een grote foto van de man om haar hals die ze af en toe streelt. Geef mij de “energie” van mijn woensdaglover maar die is duidelijker aanwezig. Ik ga op Silence week tussen de koeien merk ik op en hebben we toch iets gemeen?
Ze bekijkt me verontwaardigd en geeft geen antwoord. Hoe werkt dat stil worden binnen een kring mensen die allemaal in elkaars energie zitten vraag ik me af. Te moeilijk en te duur voor mij. Ik ga gewoon een week uit ALLE energie van mensen. Ach…..ik luister al niet meer en geniet van de gezichtjes van de jonge vrouwen die ademloos aan haar lippen hangen als de vrouw vertelt te kunnen voelen welke kwalen mensen hebben. Zo dadelijk merkt ze op dat een van de twee (met de sjaal) nekklachten heeft…….. Ik knipoog naar het sjaalvrouwtje en ze kijkt verlegen terug.

Utrecht Centraal. De drie vrouwen moeten eruit! Ik wens ze een fijne dag en geniet van de Silence die ze achterlaten. Een meisje komt de coupe binnen met een installatie op haar rug. Ze verkoopt koffie. Er hangt een slang aan een rugzak die in een bekertje moet. Wat poeder erin en heet water. De koffie kost er weer twintig cent duurder dan op het perron 1.80 euro. Ze vraagt vriendelijk of ik koffie wil en ik wijs naar mijn thermos. Ze lacht en gaat verder……..Een praatgrage meneer moet naar het toilet iets verder op. Bij terugkomst vraagt hij me of ik een spoorboekje bij me heb. Nee dus…..Hij zoekt duidelijk aanspraak en gaat zitten binnen mijn “open energie.” Hij moet overstappen in Amsterdam Centraal en de trein naar Uitgeest halen. Overstaptijd drie minuut. Dan wil je wel het juiste perronnummer weten op een groot station. Hij had nog op internet gekeken welk perron en weer vergeten uit te printen. Hij zal wel druk zijn geweest op internet en onderweg naar een “blind date” misschien? Hij ziet er een beetje hanig uit. Wat hij duidelijk nog niet verleerd is door de jaren heen. Ach er rijden vandaag nog vele treinen die kant uit merk ik op. De meneer komt uit Munster Geleen en we praten over het landschap dat zo anders is dan in Limburg. Hij is bij een stichting “behoud landschap Munster Geleen” Ik vraag hem wat ze zoal doen binnen de stichting. Zorgen dat er niets wordt gedaan….Af en toe een vergadering. Nu is er niemand meer over. Alle leden gingen dood. Hij is als enige over. Ach…..de ziel.

11.20 uur Amsterdam Centraal. Delfsblauwe tegeltjes als een rand langs de muur van een oud station. De meneer stapt uit en ik wens hem veel succes in het midden latend wat ik daarmee bedoel. De trein gaat verder…..Oude geveltjes en hotel Ibis…12.28 uur Sloterdijk. Even later Zaandam. Even een plasje en mijn spulletjes bij elkaar zoeken. In Castricum heeft de aansluitende sneltrein tien minuten vertraging. Dat is geen punt. Ik heb vakantie. Om 12.34 loopt de trein station Heerhugowaard binnen…
 
Consumindervakantie Noord Holland deel 1A

Aankomst in Heerhugowaard op perron een. Ik zou bellen bij aankomst. De eigenaar van het huisje (Johan van de Broek) zou me ophalen samen met Renée de zus van mijn vriendin Madelon die in die buurt woont. Ik baal daar een beetje van en ging liever alleen op de fiets op zoek naar het huisje. Ik kijk op de plattegrond van Heerhugowaard en zie Westdijk staan. Dat is helemaal niet zo ver. Ik besluit zelf op zoek te gaan en als ik aan kom pas te bellen voor de sleutel. Even later sta ik op Westdijk bij nummer acht aan de deur en blijkt het niet het juiste adres te zijn. Westdijk in Noord Beemster daar moet ik zijn en niet Westdijk Heerhugowaard…….wat een muts ben ik.

Johan vertelde dat het twaalf kilometer zou zijn van het station. Ik besluit maar terug te gaan naar het station en braaf te bellen…….Zo gezegd zo gedaan krijg ik de vrouw van Johan aan de telefoon (Jannie). Ze verteld dat Johan niet thuis is maar me in Alkmaar op het station samen met Renée is ophalen….. Wat een chaos. Ze zal hem proberen te bellen. Ik moet maar een kop koffie ergens gaan drinken vertelt ze me nog. De laatste rest koffie wordt uit de thermos ingeschonken en ik kijk eens wat rond. Op het perron staat een vrouw die op Renée lijkt maar dat zal ze beslist niet zijn want die staat in Alkmaar. Wist ik maar waar dat huisje lag. Ik heb nog gevraagd maar nee…..ik word afgehaald als een schoolmeisje. Na een kwartier komt de vrouw die op Renée lijkt mijn richting uit en…het is Renée...

Na veel verwarrende spraakwaterval stel ik me voor aan de meneer met baard die bij haar is. Johan van de Broek. Mijn fiets wordt achterop de auto vast gezet en volgens Renée kunnen we het beste eerst naar de Aldi boodschappen voor me doen. Johan vind dat geen goed idee en ik zwijg. Ik zou liever alles alleen doen. Wat een betutteling... Onderweg komen de boodschappen nog meerdere malen ter sprake en Renée vind dat we naar haar huis moeten gaan en haar 30 kilometer autootje ophalen. Ze kan dan achter ons rijden en als we aangekomen zijn alles uitladen en de boodschappen doen. Ik zwijg. Het heeft geen zin ze doen wat ze willen dan maar direct alles achter elkaar. Een half uur later lopen we in de Aldi en doen de boodschappen voor een hele week Renée vraagt wanneer ik gezellig op bezoek kom en ik besluit ook dat direct af te werken. Diezelfde dag maar! Dan ben ik er van af.

Eindelijk alleen in het huisje aan de dijk in de verwilderde bloementuin met meneer haan en zijn kipjes slaak ik een zucht van verlichting……..Eindelijk alleen. Ik moest absoluut mijn mobiele telefoonnummer doorgeven aan de bezorgde Johan en Renée. Dat doe ik dan maar na aandringen en zet direct mijn telefoon uit als ze vertrokken zijn.
Ik dwaal wat door de boomgaard en de tuin terwijl de avond valt. Met de kippen op stok.
Morgen ga ik fietsen…
 
Annemiek.

Consumindervakantie Noord Holland dag 2.

Zaterdag 12 mei 2007. Eerst maar de dag noteren. Achter de dijk raak je dag en uur zomaar kwijt. De haan was mijn wekker toen het eerste daglicht verscheen. Met open raam en open gordijnen heb ik geslapen als een blok. Er is een slaapzolder in het huisje bereikbaar met een houten trapje vanuit de woonkamer. Boven aan de trap is er een luik dat je met een touw moet openen en neer laten. Verder bestaat het huisje uit twee delen. De voorkant is het museumgedeelte (kijk op internet noord Beemster Neeltje Pauw) Het achterste gedeelte is aangebouwd en wordt verhuurd. Jannie van der Hoek de echtgenoot van de huur/baas is in het voorste gedeelte geboren. Wat een gedoe moet dat zijn geweest. Een bevalling in de bedstee. Kokend water op het houtvuur. Hoe mensen toen leefden, zo wijd het land en zo op elkaar in kleine ruimtes. Ze moeten klein zijn geweest, de mensen uit die tijd. Als ik op mijn knieën zit kan ik aan het aanrecht werken. Ze zouden me met een schoenlepel in de bedstee moeten duwen. Laat staan bevallen. Het kind zou er niet bij kunnen...

Alles is donker en het ruikt er naar roetaanslag. Zou de kachel in koude winternachten aan zijn gebleven? Er hebben twee koeien gestaan in het vertrekje voor de keuken. Koeien geven ook warmte. In de kamer staat een oude naaimachine op tafel. Neeltje Pauw naaide kleding die ze te voet ging afleveren in de wijde omtrek. Op latere leeftijd is ze getrouwd met ene Gerrit Hartog die vijf jaar jonger was. Op haar drieënveertigste krijgt ze haar enige kind Jannie…….Ver van de bewoonde wereld groeit het meisje op. Geen kinderen om mee te spelen tot ze naar school gaat. Wat in mijn ogen nu een paradijsje is, was vroeger niet zo geweldig voor een klein meisje lijkt me zo. In het museumhuisje zie je nergens speelgoed. Zou haar moeder een lappenpop hebben gemaakt? Zou haar vader een paardje hebben gesneden uit een stuk hout? Opeens voel ik hoeveel verdriet er hangt in het museum huisje en besluit er weg te gaan……..misschien beeld ik me van alles in.

Op de fiets de polder in…Er is een museum molen waar ik eerst maar eens ga kijken en leren hoe dit land in elkaar zit. Aan het einde van de zestiende eeuw werd begonnen met de vele meren in Noord Holland droog te maken. Dat gebeurde door de vele molens die het water omhoog brachten in vaarten. Langs die vaarten werden dijken gelegd. Al fietsend over de dijk heb je aan de ene kant het “nieuwe land” wat veel lager ligt en aan de andere kant het “oude land” veel grilliger. Ik leer veel die dag. God schiep de aarde en de Hollander schiep Holland.

In 1618 viel de Beemster droog. Timmermanszoon Jan Adriaanszoon Leeghwater bouwde vele molens voor dat doel 53stuks lees ik. Ik ken hem wel van de geschiedenisles vroeger op school. Ik leer hoe zwaar het leven van de molenaar was. Dag en nacht gaat de waterbemaling door. De molenaar woonde daarom met zijn gezin in de molen. Piepkleine kamertjes en raampjes. Laddertjes en ook hier weer de bedstee……..Ik durf niet helmaal naar boven in de molen op de iele laddertjes. Ik laat de molen achter me en ga fietsen langs dijken en vaarten. Richting gemaal WILHELMINA. In 1928 werd over gestapt op elektrische bemaling waarmee de molens hun functie verloren. Tegenwoordig wonen er mensen in. Er is ook nog een gemaal EMMA en JULIANA. Tegenwoordig worden de Schermer en de Beemster droog gehouden door computer gestuurde gemalen zoals de WILLEM ALEXANDER.

De rest van de dag fiets ik door kleine dorpjes zoals Schermerhorn. Ursem, Stompe toren, Rustenburg en Hensbroek. Langs tulpkwekerijen en ontzettend veel velden met pioenrozen. Mooi landschap en kleine dorpskernen rond een kerk. Gesloten cafeetjes en piepkleine buurtwinkeltjes. De mensen lijken stug…totdat je ze aanspreekt. Ze lachen om mijn accent en vertellen me veel over de wind en het water………Er is een meneer in een volkstuin op een eilandje. Een loopplank ernaar toe. Omringt door water hoeft hij alleen maar een emmer te laten zakken in droge tijden. Hij bouwde een schutting om zijn landje zodat de wind zijn gewas niet uit de grond waait. Zelfs de bonen kweken ze voor in zaaibakjes tot het flinke planten zijn die direct aan stokken gezet worden. De wind steekt op. Het is een vochtige wind die de foam in mijn haren tot een plak pot maakt. Dit is geen land voor haarlak foam of make-up. Puur natuur is het beste. Doodmoe gevochten tegen de straffe wind kom ik aan in mijn huisje achter de dijk. Wat beschut ligt het daar in de late namiddagzon. Ik voel me erg thuis terwijl de haan en de kippen me volgen komt er een hond even buurten. Hij krijgt een snee brood en is helemaal tevreden. Ik noem hem de hond zonder naam. De stilte en de zon die door de ramen schijnt zijn aangenaam terwijl ik mijn potje ga koken. Later zwerf ik weer door de boomgaard en de tuin tot het donker wordt…


Consumindervakantie Noord Holland dag drie.

Moederdag…..mijn zoon heeft gisterenavond gebeld om even bij te praten en een fijne moederdag te wensen. 8.30 uur zit ik aan het ontbijt. Dit is geen land voor haarlak, foam of make-up. De vochtige wind maakt er een janboel van. Mijn haar is gewassen en gedroogd met niets erin. Een pet op is prima. Een dot crème op mijn gezicht tegen de wind en een dunne fietsbroek aan met een lange erover heen die snel droogt bij regen. De regenjas in de fietstas en een fleecevest aan. Klaar voor een nieuwe dag. De haan wekte me om 6.03 met een vrolijk gekraai. Ik heb me nog een uurtje omgedraaid……….. Moederdag is immers luier en feestdag.

Zonder TV en radio is er geen weerbericht. Dan kijk je naar de bomen hoe hard de wind waait en zoek je de hemel af naar donkere wolken. Het lijkt open schoenen en topjes zonder mouwen weer.

10.30 uur tien kilometer op de teller. Pauze bij een bank tegenover de paulina hoeve. Koffie en een koekje dan maar? Schapen staan in een weitje met piepjonge lammetjes erbij. Ik mijmer wat terwijl ik geniet van de omgeving. Ik zou schaap willen zijn. Dan wordt je gedekt krijgt vele lieve lammetjes en de ram is pleiten. GEWELDIG TOCH! Zoals de haan bij het huisje waar die toom kippen achteraan lopen dat is niets voor mij. De haan altijd voorop de kippen erachter. Al moet ik zeggen dat het wel een deuzige haan is. Ik weet al welke kip werkelijk de baas is en alle lekkere hapjes weg snaait voor ieders snavel. Voor de vorm laat ze meneer voorop lopen omdat het zo hoort maar hij heeft geen donder te vertellen……..zo ken ik er wel meer. Ook in de mensenwereld.

Richting Alkmaar vandaag via een omweg over de lange molenweg. Onderweg wisselde ik van lange naar korte broek zomaar langs de weg. In de verre omtrek geen mens te zien. Weiland en koeien schapen en hier en daar een paard die daar geen moeite mee schijnen te hebben. Het is stil en vredig in mezelf. Ik zou dagen zo door kunnen fietsen. De wegenkaart maar eens bekijken of ik goed zit. Oude boerderijen achter sloten met hoge hekken. Hectares grond erom heen. Via wegomleggingen kom ik in het centrum van Alkmaar en ik zou de weg niet meer terug weten… Dat is de eerste uren ook niet aan de orde.

In het hart van de stad neem ik een terrasje en ontmoet er een stel waarmee ik het eerste uur in een diep gesprek duik. De zin van het leven, de liefde voor je kinderen en elkaar…….We wisselen onze visitekaartjes uit en ik krijg nog tips waar mooie plekjes zijn. De mooie oude stad is zeker de moeite waard en ik blijf er uren genieten… Later in de middag zoek ik de weg naar “huis” en verdwaal wel drie keer. Gewoon blijven zoeken tot ik een bord vind waar Stompe toren op staat. Dat is richting Schermerhorn weet ik. In die buurt ligt “mijn” huisje. Er is een gratis expositie in de kerk van stompe toren. Nou daar ga ik even kijken omdat ik opeens erg moet plassen. Een gereformeerde kerk heeft beslist een toilet en ga je niet achter een zerk op het aangrenzende kerkhof piesen.

Ik wordt enthousiast verwelkomt door een stel ouderlingen in zwart pak gestoken. Ze wijzen me de weg naar het toilet en even later bekijk ik met opgeluchte aandacht de kunstwerken. Er zijn loten te koop voor een euro. Je kan er een schilderstuk mee winnen dat ik nog niet eens voor niks zou willen hebben. Je doet wat voor de kerk en ik koop een lot wat ik op naam van mijn zoon zet. Ha… je zal zien dat hij de rotzooi wint. Dat is mijn wraak voor alle gratis folders en informatie materiaal die hij op mijn adres liet aankomen. De keren zijn niet te tellen dat er een koeriersbedrijf aan de deur stond en vroeg of hier Napoleon Bonaparte woonde of Piet Hein.

Maarten Luther king of Willem Alexander was ook een goeie. Mijn zoon heeft gevoel voor humor. Waar heeft hij dat toch van… Ik loop even later eens over het kerkhof met de fiets aan de hand. Ik lees de teksten op de graven en fantaseer daar een geliefde of een “knotterpot” bij de tekst “hier ligt mijn echtgenoot”… In gedachten lees ik “en hij ligt hier goed”. Ach… ”Hier ligt mijn enige broer” Dat “enige” raakt me. De kindergrafjes sla ik snel over… Daar kan ik niet goed tegen… Verder maar langs velden vol pioenrozen en prachtige laantjes met bomen langszij.

Hoe welkom is het huisje achter de dijk met de haan en de kipjes. De hond zit alweer voor de deur en ik vraag beleefd wat hij komt doen... Ik klop eens op zijn kop en zijn staartje gaat kwispelen. Het staartje van een hond is zijn “lolmeter” vertelde mijn vader altijd. Hij lust wel een koekje en ik noem hem “de hond zonder naam”. Als ik in de namiddagzon door de mooie tuin loop komen er tranen van zoveel schoonheid en serene stilte... Terug in de tijd en ik zou er altijd wel willen blijven.

Ik loop weer eens naar het museumgedeelte van het huis en voel weer de kilte en de liefdeloosheid. Alsof de mensen die er woonden niet goed bij elkaar pasten. Elkaar daardoor tekort deden. In sleur met elkaar leefden en het er maar bij lieten omdat de moed ontbrak om uit te breken. Velen werden geleefd in vroegere tijden.. Nu eigenlijk nog steeds. Ach….ik denk teveel en besluit het oude huis niet meer te betreden. Het aangebouwde nieuwe huisje is zo helend. De tuin en de oude boomgaard.

In de late namiddag maak ik een ei/tomaatsalade met verse bieslook uit de tuin blaadjes van de paardenbloem  en warme broodjes uit het oventje. De eitjes van de kipjes zijn heerlijk. Ze scharrelen alleen maar en dat proef je. Een afwasje en koffie in de serre. Langzaam gaan de haan en de kipjes richting nachthok. In de serre hangt zwaar de zoete geur van bloeiende bloemen. Wat een weelde om hier te mogen zijn. Ik voel me een bevoorrecht mens… vanuit dat gevoel ruim ik elke avond na het eten een uurtje achterstallig onderhoud weg. Even stoffen of stofzuigen. Voor wat hoort wat.

Annemiek


Consumindervakantie Noord Holland dag vier.

De haan heeft zich verslapen en kraaide een half uur later…..Mijn ontbijtje dus ook. Er staat meer wind zie ik. Alles maar weer in de fietstassen de dichte schoenen regenjas en lange broek. Omkleden onderweg is zo gebeurd. Vandaag gaat mijn fietstocht naar Graft - de Rijp. Een van de mooiste dorpjes van Nederland volgens Jan Adriaans zoon Leeghwater. Hij kan het weten en hielp bij de opbouw. Het gemeentehuis is o.a. zijn ontwerp. Het dorpje is veel dichterbij dan ik dacht. Mijn fietstocht langs de Beemstervaart is maar kort.

In het hart van het prachtige dorpje besluit ik eerst koffie te gaan drinken. De wind is hard tot stormachtig. Er is appeltaart die verrukkelijk smaakt en ik praat wat met de eigenaresse van de zaak. Graft is een dorpje en de Rijp is een ander dorpje vertelt ze. Ze beconcurreren elkaar met verenigingen en hebben ieder hun eigen scholen kerken en een eigen gemeentehuis. Toch liggen ze tegen elkaar aan en zijn prachtig. Kleine bruggetjes en huisjes aan de waterkant. Ik kan er niet genoeg van krijgen en wandel er steeds weer doorheen de sfeer proevend uit vervlogen tijden. Het museum is gesloten, wat jammer! Ik besluit verder te gaan richting Noordeinde. Daar is niet veel moois en ik fiets verder langs polders en water richting Driehuizen. De wind is niet tegenop te fietsen in het open land. Ergens midden in de polder staat een bank achter een dijkje. Ik zet er mijn fiets tegen aan en haal de thermos uit mijn tas. Koffie en een boterham…

Ik zit er wat in de luwte voor me uit te dromen. Bij een boerderij is een oudere meneer met een zeis aan het werk. Het gras dat hij maait is voor de schapen zie ik……..Als hij mijn richting opkijkt zwaai ik………Hij zwaait niet terug. Weer op adem besluit ik niet verder die kant uit te fietsen. De wind is te hard. Mijn dag is niet zo goed merk ik. Spierpijn en moe. Terug maar weer fiets ik richting Grootschermer een dorp wat als een lint langs de Beemstervaart ligt. Bij de kerk aangekomen begint het te stort regenen en ik schuil onder hoge bomen. De bui duurt te lang en ik besluit verder te gaan…….Tot mijn verbazing kom ik langs een beeldentuin van Nic Jonk. www.nicjonk.nl Een expositie van Corneille zie ik. Cobra stijl. Daar hou ik zo van…….Ik heb een boek over het leven van Corneille en een door hem beschilderde fles. Cobra stijl is zo ongecompliceerd kinderlijk met de felle kleuren. Mijn slaapkamer hangt er vol mee…….Als ik wakker wordt en ernaar kijk wordt ik vanzelf blij. Tjee... De beeldentuin en het museum is dicht…

Ik besluit direct om morgen terug te komen. Verder langs de Beemstervaart kom ik de Emmacentrale tegen. De wind is moordend hard en als ik bij een molen kom val ik bijna van de fiets. Ik moet plassen en wil niet langs de weg. Goed om een blaasontsteking te krijgen. Met al die spierpijn kan ik ook niet meer hurken. Ik heb het helemaal gehad. Even uit die wind zou fijn zijn. Aankloppen bij een molen? Hoe doe je dat? Nou, er zit een deur in trut……Ik wordt vriendelijk te woord gestaan door een oudere mevrouw en ja ik mag naar het toilet en ik mag even gaan zitten in de kamer zo lang ik wil zegt ze vriendelijk. Ik krijg zelfs een kop koffie en kon zo in slaap vallen. Als mijn hoofd naar voren knikt in een halve sluimering besluit ik op te stappen……..Ik bedank hartelijk en voel me verlegen van zoveel gastvrijheid...

Richting huisje maar terwijl het nog middag is. De wind is te erg. Achter de dijk in de luwte is Johan van der Hoek (eigenaar huisje) bezig met de gasbron. Er moet iets aan gerepareerd worden. Er zit gas in het bodemwater verteld hij. Het water wordt opgepompt en het gas werd vroeger gebruikt voor de gaslampen in huis en om op te koken. Nu wordt het niet meer gebruikt maar Johan wil wel dat alles het nog doet. Ik ga koffie maken en nodig hem uit in zijn eigen huisje. We praten wat over de groenten die hij zaaide in de serre en hij is verbaasd dat ik een moestuin heb en zoveel weet van “vergeten groentesoorten’. Ik zaaide voor ik weg ging nog “boerentenen” en “knoebelbeuntjes”. Hij heeft “jin-jang” boontjes voor me en Belgische loftbonen. Hij laat me het rode boerenkoolzaad zien wat hij gaat zaaien en kijkt me met ontzag aan.

Hij weet duidelijk geen raad met dit soort vrouw wat mannen en vrouwenwerk doet. Vervolgens merkt hij op dat ik schoon heb gemaakt. Ja, als tegenprestatie voor het goedkoop huren…..en er is wat achterstallig onderhoud. Hij zegt dat tien euro per dag nog teveel is nu ik dat schoonmaakwerk deed. Omdat ik geen verplichtingen wil en genoeg vrienden heb zeg ik dat het prima is die tien euro per dag. Ik ben vrijwillig elke dag wat gaan schoonmaken. Ik ben er zeer snel in en het is voor mij een peulenschil. Hij gaat naar huis en vertelt me nogmaals dat ik moet bellen als er iets is……Wat zou er zijn! Niets als hij snel vertrekt... Ik ga een roerbakgerecht maken met rijst en vroeg naar bed met een boek van Simon Carmiggelt wat ik in de boekenkast vond. Ik ben gek op de korte verhalen van die man. doodmoe van het gevecht met de wind in dit land van wind en water… val ik na de eerste bladzijde al in slaap!

Annemiek


Consumindervakantie Noord Holland dag vijf.

Vroeg op vandaag misschien nog wel voor die luie haan! Om acht uur ontbijt na een uitgebreide douche en verzorgsessie. Alle moeheid is verdwenen. Als ik door het raam kijk zie ik aan de bomen dat het bijna windstil is. Achter de dijk krijg ik een vertekend beeld weet ik inmiddels. De zon schijnt en ik besluit vandaag naar Heerhugowaard te gaan. De stad is zeer de moeite waard beweerd “men”.

Iets meer dan 12 kilometer op mijn dooie gemakje. Soms is er iets wat me raakt en stap ik af. Een bordje aan de muur met een fiets eronder vast gemaakt aan dezelfde muur bij een cafeetje op een hoek. De tekst: Hij komt niet meer. Alleen zijn fiets die er nog staat. Een stamgast die een ongeluk kreeg? De fiets is danig aan het roesten en moet er al een jaar of zes/zeven staan in weer en wind...

Iets verder kom ik richting centrum langs een gigantisch winkelcentrum. Nog iets verder is het politiebureau de brandweer en het station……..Ik drink een kop cappuccino bij restaurant Basserhof en zit in de zon op het terras. Een vriendelijke meneer zegt dat de eigen gebakken appeltaart lekker is en als ik die bestel komt hij een beetje beteuterd even later terug…De appeltaart is op! Een broodje misschien? Nee hoor brood heb ik zelf bij me vertel ik hem lachend. Het leven is GEWELDIG vol humor en vooral VRIJ van de dagelijkse dingen. Ik ben op vakantie bij mezelf. Evalueren en eventueel bijstellen. Ik ben een bloem met een verweerde stengel vol knoesten en een enkel blad. Dat blad is volgroeid en heeft niet meer direct mijn energie nodig (Samir) Al leert de praktijk me wel anders. Boven aan de stengel komen allemaal nieuwe blaadjes. De wegen die ik kan inslaan... of niet.

Sommige wegen verkende ik al en ging er een stukje mee aan de slag…….keerde om en probeerde een nieuwe weg. Een bloem met wonden uit een verleden heeft een sterke stengel vol knoesten. Die kan wel wat tegenwind aan.

Ik reken af na mijn filosofietje en vraag waar het centrum eigenlijk is. Dat grote nieuwbouwding met al die winkels zegt de appeltaartmeneer. Ach…….verder zijn er nog wijken met daken met zonpanelen. Heerhugowaard is nieuw nieuw nieuw. Wat een gedrocht. Het winkelcentrum dan maar? Ik zet er mijn fiets vast aan een rek met dubbel slot. Ze mochten hem eens proberen te stelen. Alle winkelcentra in steden zijn hetzelfde. Dit slaat wel alles wat ik al zag….muffe overdekte gangen met koffietentjes naast de HEMA C&A enz.…Er is een zaak met “dikke damesmode” waar ik even naar binnen loop.  Er staat een slanke meneer decoratief te zijn, naast een iets vollere vrouw van het soort dat “volslank” genoemd wil worden. Op hun vraag “Kan ik u helpen” antwoord ik “Ik kijk even rond, als het mag?”

Natuurlijk mag het en de meneer vraagt nog of ik op de fiets ben? Ach ja die handschoentjes heb ik nog aan. En die fietsbroek natuurlijk… In een spiegel zie ik pas dat die me niet zo geweldig staat. Ik steek mijn tong uit naar het Michelin/vrouwtje in de spiegel en de meneer vangt mijn blik…..Vol aandacht bekijk ik de bloesjes…wat doe ik hier eigenlijk…...Verderop is een boekhandel die wegens sluiting grote kortingen geeft. Ze zullen hier wel veel huur moeten betalen voor een winkelpand. Ik zie er een supergrote adressen/telefoon map met de mogelijkheid voor e-mailadressen achter de telefoonnummers.

Deze heeft per letter van het alfabet drie pagina’s. Dat zoek ik al een tijdje en ook nog afgeprijsd tot 4,95 euro. Die koop ik dus maar. Blij met mijn buit sla ik de rest van de winkelgangen over en probeer de gang te vinden waarbij ik mijn fiets stalde.

Een mevrouw verliest een pak closetrollen van het Kruidvat zie ik. Ze fiets al weg en ik ga er achteraan op de fiets. Als ze afstapt iets verderop kijkt ze mijn kant uit, ziet het pak closetpapier en mist dan pas het hare. Ze zegt een beetje boos: “Die is van mij!” Nou zeg! Ik kom hem toch al nabrengen… Ze bedankt een beetje schuldig en ik keur haar geen blik meer waardig. Weg hier van die zotten...

Iets verderop is er een parkje met banken waar ik mijn boterhammen opeet. Snel weg uit deze stad vol beton en nieuwigheden. Ik zoek de dorpjes weer op en als ik in de buurt van Hensbroek kom, bel ik Renée die daar woont. Ze is thuis en ik ga op zoek naar haar huis verstopt achter bomen en struiken. Daar woont ze met haar kippen, konijnen katten en wat allemaal niet… De zon is warm op het bankje in haar beschutte tuin. Renée leeft van heel weinig en is net als ik gelukkig met wat ze heeft. Een boek op de rommelmarkt voor 50 cent of een gevonden pot of schaal. Ze pakt alle oude en zieke dieren op die ze tegen komt. Ze komen altijd weer op haar weg. Bijna al haar geld geeft ze uit aan de dierenarts. De beestjes zijn haar “kinderen”.

Wat een mooi mens! Het is alsof we elkaar al jaren kennen en de uren gaan voorbij. Later in de middag besluit ik naar “huis” te gaan en Renée zal me even de weg wijzen, met haar 30 km. Autootje. Ik rijd alvast aan en sla prompt de verkeerde afslag in. Het eerst volgende half uur zijn we naar elkaar op zoek. Ik rijd nog twee keer rond het dorp en sla de goede weg in die de goede niet blijkt te zijn. Een mevrouw die bij een huis staat verteld me dat ik weer naar Heerhugowaard onderweg ben…

Ach, terug maar weer. Ik fiets een lange weg af terwijl het begint te regenen. Geen bord te zien waar Ursem of Schermerhorn op staat. Op een kruising bel ik aan bij een verwaarloosd huis en vraag de weg aan een half dronken meneer die een kegel verspreid. Dronken mensen spreken altijd de waarheid nietwaar? Dus ga ik de kant uit die hij me wees. Renée ben ik niet meer tegen gekomen! Even na zeven uur in de vooravond ben ik weer bij het huisje achter de dijk. Een maaltijdsalade met brie en broodjes maakt mijn feestmaal compleet. Morgen dan maar naar het museum? Misschien…!!
 
Annemiek.


Consumindervakantie Noord Holland dag zes.

Woensdagmorgen half negen. Slecht geslapen vannacht…….. Samir belde nog tegen middernacht. De tijd in Amerika is zes uur vroeger dan hier, dus was het bij hem 18.00 uur. Een blij kind aan de telefoon. Het “kind” is bijna dertig maar blijft mijn kind de rest van mijn leven. Dat gaat zo met moeders. Nou ja met moeders die van hun kinderen houden… Mijn moeder heeft nooit van me gehouden zoals ze vertelde vanaf mijn vroegste jeugd. Dus ben ik niemands kind… Ik had nooit geboren mogen worden. Mijn “lover” de woensdagvriend  (dertien jaar ouder) noemt me “kind”. En zo voel ik me ook bij hem… Een kindvrouwtje met een Rubenslijf of zoiets... Maar niet echt.

In de nacht denk ik aan mijn kind van klein naar groot. Het kind dat altijd weer kleding wilde met New York erop. Nu is hij in Amerika en hoopt er te blijven. Hij voelt zich daar gelukkig en hoopt als werknemer aangenomen te worden bij de Universiteit in Albany. De dag dat hij belde sprak hij een doctorandus die bij de aanname bespreking aanwezig was. Zijn kansen zijn groot vertelde Samir. Ik ken zijn steeds weer terugkerende terug vallen, de reden blijven onduidelijk...

Vakantiedag zes begin ik wat dizzy.. een ontbijtje en smeer een boterham voor onderweg. Vandaag ga ik terug naar Graft-de Rijp. Het museum is open om 13.00 uur. Om elf uur wil ik in de beeldentuin zijn van Nic Jonk te Grootschermer. Op de fiets kom ik langs de mij nu al bekende volkstuinen met de schutting en het loopplankje. Ze liggen op een eiland en ik vraag me af hoe ze er een kruiwagen met mest overheen krijgen. Ik zou zo met mijn schele ogen de plomp inflikkeren.
Toch een leuk gevoel “Robinson” spelen.

Bij de beeldentuin aangekomen is de entree en kassa in een supergroot museum. De museumkaart is niet geldig omdat er geen subsidie wordt gegeven. Nic Jonk leeft niet meer en ik praat een tijdje met zijn zoon die me alles vertelt over zijn vader en moeder. Vader de beeldhouwer en moeder die eenvoudige gedichten schrijft. Het is een familiebedrijf. De kinderen geven boeken uit en exploiteren de beeldentuin en het museum als nagedachtenis aan vader. Greet de moeder leeft nog begrijp ik. Vader Nic schilderde naast het beeldhouwen en moeder zette gedichten onder zijn werk. Kopie is te koop zie ik. Ik blader door werk van Greet. Mooie gedichtjes in boekvorm en twijfel… zal ik er eentje kopen? Maar even uitstellen. Kan later op de ochtend nog. Met ontroering bekijk ik de expositie en lees de pijn over de weggevallen man en vader. In een apart gedeelte van het museum is er een expositie van Corneille waar ik eigenlijk voor kwam……Het bekende werk van hem COBRA zo herkenbaar. De vogels en de vrouwen de felle kleuren. De eenvoud trekt me het meest aan. Het zou haast door kinderen geschilderd kunnen zijn. Ik wordt met rust gelaten en laat de sfeer op me inwerken. Dit is puur genieten!

Dan komt de beeldentuin aan de beurt. Ik heb niet zoveel met beelden maar vind de mooie ronde vormen en de kleur wel mooi. Ze passen prachtig in het landschap van wind en water merk ik. Het verzacht… Helemaal stil gevallen bedank ik de zoon van Nic en stap op de fiets.

Iets verder is een cafetaria waar ik koffie drink. Er is appeltaart met weer een toef troepslagroom uit de spuitbus……..Ik wordt er opeens kwaad om. Al die zooi die mensen maar verkopen onder de naam eigen gebakken en de kwaliteit uit grootmoeders tijd suggereren. Ik hoef de troep niet meer! Ik raak in discussie met de serveerster die het wel met me eens is. De taart is oudbakken zegt ze fluisterend.

We praten over een tuintentoonstelling waar ze onlangs was en laat me een folder zien over nieuwe soorten hortensia’s. Ze wil de hare een blauwe kleur geven en moeten er zeker acht roestige spijkers per struik in de grond plus drie maanden lang een keer per maand aluinpoeder. Dat moet ik ook eens uitproberen. Ze vertelt over haar werk en dat ze sinds kort samen woont. Haar ogen schitteren als ze over “hem” praat. In het seizoen werkt ze zes dagen per week van 10 tot 23.00 uur. Haar vriend werkt in de landbouw en zit in die tijd in het hooiseizoen. Ze zien elkaar alleen ‘s nachts en als ze niet te moe zijn vertellen ze in bed hoe de dag was… Ach, hoe romantisch. In de winter wordt de kennismaking vernieuwd en voortgezet…Ik wens haar sterkte en fiets weer aan…

Museum “het houten huis” in de Rijp. Met de museumkaart kom ik gratis binnen en een mevrouw vertelt wat ik al op het aanplakbiljet las. Er is een kluisje waar mijn tas en jas in kan en ik mag er fotograferen zegt ze nog… Het museum valt erg tegen moet ik zeggen vooral omdat de vrouw me steeds naloopt en vertelt wat het voor moet stellen. Ik moet wel een achterlijke indruk maken omdat ze me de rode knopjes aanwijst waarmee de computers in gang gezet worden… teveel computer waar ik tijdens mijn vakantie “terug in de tijd” geen zin in heb. Er is een ruimte die me meer aanspreekt. Het is een kantoor van een reder uit vroeger tijden. De mensen van dit land van water leefden in vroeger tijden van de haringvisserij en de walvisvaart. Er waren touwslagerijen en vaak brak er brand uit in de hennep opslag. Hele dorpen branden af omdat de huizen overwegend van hout waren. Op de eerste verdieping is er een computertje dat verhaald over Jan Adriaans zoon Leeghwater. Te weinig naar mijn mening.

Teleurgesteld verlaat ik het museum en besluit ergens verplicht koffie te gaan drinken omdat het begint te plensregenen. Een mooi oud geveltje daar verwacht ik een restaurantje met oud interieur. Tot mijn verbazing zit er een cafetaria/frituur in met grote vitrines en lange prijslijsten boven de friet bak. Ik bestel een kop uiensoep waar ik opeens zin in heb en neem plaats aan een tafeltje. Het kind achter de toonbank heeft een navelpiercing en een te klein truitje aan…..ach je wil je handel tonen als je zestien bent nietwaar? Hoge borstjes en een plat buikje dansen boven en onder het truitje uit. Volgens mij slaapt ze onder de zonnehemel.

De kok die meer rond de vitrine hangt dan in de keuken, kan zijn handen niet van het kind afhouden zie ik. De man is grijs aan de slapen en draagt kleding die zijn zoon niet zou misstaan. Hij zou haar vader kunnen zijn en ik trek mijn wenkbrauwen op als zijn ogen de mijne kruisen en ik direct daarna naar zijn handen kijk die het blote heupje strelen…Hij laat me uiteraard lang wachten en het geroosterd brood valt ook nog op de grond. Moet hij weer even nieuw halen……ocharm.

De uiensoep is tomatensoep met ui erin, verstopt onder wat geraspte kaas. De gril is misschien wel stuk. Mijn gedachten gaan terug naar de tijd toen ik nog bij Van Hecke Catering werkte. Ik serveerde en kookte samen met de cateringmanager. Elke dag hadden we wel eten over dat werd ingevroren. Aan het einde van de week op vrijdag gooiden we alles bij elkaar. Wat een plezier en uitdaging als al de resten in een grote pan een soepje moesten worden. Water erbij en dan proeven hoe het smaakte…….wat moest er nog bij het brouwsel? Leek het al op soep? Waren er aardappels over dan werd het gebonden soep. Aan het eind van het kookproces moest een naam worden gevonden. Op het menu bord schreef ik eens “Argentijnse vrachtrijders soep”. Het was stevige kost met o.a. de resten van chili con carne. De soep was een geweldig succes en iedereen vroeg wanneer die weer op het menu zou staan. Uiteindelijk moesten we de weekmenu’s achterhalen en daar een gemiddelde van nemen.... We kregen het juiste recept nooit meer bij elkaar gehusseld. De kok van deze cafetaria zal ook wel wat gemixt hebben. Rest tomatensoep en een rest uiensoep bij elkaar.

Weer op de fiets besluit ik nog een tijd door de polder te freewheelen. Het weer klaart op en ik vind later bij een bank aan de onderdijk een beschut plekje voor mijn boterham en de thermos… In de luwte is het zelfs warm. De beeldentuin en het bijbehorende museum was het mooiste van de dag...

Thuis gekomen staat er een emmer met jonge vogeltjes in de schuur. Johan zijn auto staat aan de dijk. Die komt wel erg vaak klussen!! Nog even en hij begint over zijn vrouw waar hij niets meer aan heeft. Ik doe of ik de auto niet heb gezien en ga eten koken… Even later klopt hij aan en vertelt dat hij reparatie werkzaamheden deed op de zolder van het museumgedeelte van het huis. Het gat in de nok is gedicht en kan de moeder de vogeltjes niet meer bereiken. Hij zegt dat het jonge “kauwen” zijn en neemt ze mee naar huis om te voeren met kattenvoer. Hij deed het al eerder. Als ze groot zijn laat hij ze weer los en langzaam aan gaan ze dan weer verwilderen. Gelukkig maar. Hoe mooi zijn de naakte lijfjes met de grote open snaveltjes die schreeuwen om voer…

Elk uur zal hij ze moeten voeren… dat wordt nachtdiensten draaien met zijn vrouw…die ik vaak benoem in het gesprek. Ik reken alvast de huur van het huisje met hem af  60 euro voor zes overnachtingen en hij zegt morgen heel vroeg nog wel even aan te komen. "Breng de vrouw mee," zeg ik nog. Hij weet dat ik de twaalf kilometer naar het dichtstbijzijnde station zelf wil fietsen. Geen begeleiding meer... We kennen elkaar nu wel na een week.

Later in de avond pak ik de vuile was in de fietstassen en leg de rest klaar in de woonkamer.
Morgen ga ik naar huis… Hoe zou het thuis zijn? De kipjes de poes en de plantjes? Opeens verlang ik naar huis...

Annemiek.



Consumindervakantie Noord Holland dag zeven.

Donderdag Hemelvaart. Ik sta op met het gevoel dat het goed is om naar huis te gaan maar ook om hier weer terug te komen. Als vakantie vieren zo goedkoop is kan een mens best twee keer per jaar op vakantie. Ik ontbijt met het laatste broodje en een potje koffie. Het bed is afgehaald en de fietstassen zitten propvol. Het lijkt wel of ik met meer bagage naar huis ga dan ik meenam. Logeren bij “vrienden op de fietsadressen” heeft het voordeel dat je geen handdoeken en lakens hoeft mee te nemen. Dat scheelt een hoop bagage. Johan en Jannie komen nog even afscheid nemen en hebben hun kroost mee. De drie jonge “kauwtjes” in een emmer op een hoop keukenrol die ze constant volpoepen. Elk uur moeten ze voeding hebben en ik zie wel dat Johan de nachtdienst heeft gedraaid. Dikke wallen onder zijn ogen…

Eigenlijk moeten de jonge vogels naar de vogelopvang. Daar zijn ze niet alleen, maar bij soortgenoten. Lijkt me beter al is het geweldig leuk om vader of moeder te zijn van een vogel... Je moet op de eerste plaats aan de beestjes denken. Ze gaan erover denken vertellen ze. Tegen tien uur vertrek ik met volle bepakking richting Heerhugowaard. Alles op mijn gemakje geniet ik nog steeds van het vrije gevoel. Mijn hele huis in de fietstas voel ik me een zwerver en vrij als een vogel in de lucht

De kaartjesverkoop is in een snoepwinkel waar de verkoopster met een vriendin aan het bellen is… Als ik demonstratief op mijn horloge kijk legt ze de telefoon neer en vertelt me op welk perron de trein vertrekt… Een zwaar getatoeëerde man met een vlecht en geblondeerd haar klaagt over de spoorwegen. Er zit een mevrouw naast hem die wel eens zijn moeder kon zijn. Het mens zit klem in een rolstoel die vol liefde door de man wordt voort bewogen. Schijn bedriegt. De meest grote criminelen lopen met aktetas en maatpak…..De als boeven uitziende mensen zijn lieverdjes bedenk ik zo…
Hoera! De trein heeft een fietsencoupe en helemaal blij stap ik in. Overstap in Castricum, waar ik de trein pak van 12.06. De helft van de trein wordt in Sittard afgekoppeld weet ik en zo meteen zal ik eens kijken of ik in het goede deel (richting Heerlen) zit. In ieder geval is er een fietscoupe waar ik me eens uitgebreid ga installeren. De thermos en een krentenbol die ik gisteren in de Rijp kocht. Ik kijk wat door het raam en laat de week nog eens passeren….

In Amsterdam komt een echtpaar met een kinderwagen me gezelschap houden. Een meisje met gebroken arm en een baby. De ouders van het stel zijn vrolijke dertigers. De man is een echte Hollander fors groot en blond. De vrouw is spontaan en een voorbeeld van hoe mooi een rubensvrouw kan zijn. Alle rondingen zitten nog op de juiste plaats en ze lacht veel. We komen in gesprek en ze vertelt dat het een hele onderneming is op bezoek naar oma in Groningen. Het meisje vertelt hoe ze haar arm brak en ik moet de plakplaatjes bewonderen op het gips. Ze reizen tot Utrecht mee, de baby moet voeding en de kleuter een boterham. Terwijl de vrouw een borst uit haar truitje trekt pakt de baby al gretig naar de tepel. Automatisme bedenk ik.

De man zoekt in de tas naar een boterham voor het meisje. Je ziet dat het een heel gelukkig gezin is. Iedereen kent zijn werk en ze glimlachen naar elkaar alsof ze willen zeggen: “Wat hebben we het goed.” Uitgebreid wordt vertelt dat ze ook nog gaan kamperen bij oma in de buurt om het “ouwe mens” (even oud als ik) te ontlasten. We lachen wat bij mijn verontwaardiging.. Het was een grap begrijp ik. We praten over van alles en nog wat en opeens is daar station Utrecht. Snel gaat de tepel uit de mond van de baby en verdwijnt de borst in het truitje. De kleding wordt recht getrokken en stappen ze uit. Ik help even met de wagen. De man heeft de handen vol aan de kleuter en de vrouw met de brullende baby… Dag!!

Er stapt een ander prachtig echtpaar in met… een kinderfietsje. Ze hebben een heel donkere huid en lijken Ethiopiërs. Ze spreken Frans hoor ik en ze gaan er van uit dat ik ze niet versta… Ik speel wat luistervinkje en vraag na een poosje of de man op het fietsje gaat fietsen… Ze schrikken en antwoorden: Non, Non… met een glimlach. De rest tijd van de rit zwijgen ze. ‘s-Hertogenbosch... het echtpaar stapt uit en ik bedenk hoe grijs het buiten is geworden. Als het droog blijft ga ik het laatste stuk naar Landgraaf op de fiets. Bij regen stap ik over op de stoptrein…

Tegen 14.00 uur naderen we Eindhoven en ik zie en superhoog gebouw met de naam INKASSO erop verschijnen. Het hoort bij deze tijd. Iedereen blijft maar kopen terwijl er GENOEG gratis is…..je moet er alleen oog voor leren krijgen. Steeds meer mensen komen in de financiële problemen willen dure vakantie’s… Ik blader eens door mijn map en tel de bedragen op die mijn vakantie kostte.

De trein en de kosten van de huur van het huisje.
Elke dag wel een terrasje en musea bezocht.
Treinreis (met fiets) naar Heerhugowaard 27,10
Huur zes dagen huisje 60 euro
Beeldentuin 3,50 euro
Terrasjesbezoek 18,70 euro
Treinreis terug 24,80 euro.
Totaal een week vakantie: 134,10 euro.

Het eten voor een week (26,03) zou ik thuis ook kwijt zijn. Dus dat telde ik niet. De aankoop van de telefoonklapper zou ik thuis ook gedaan hebben.

Met opzet heb ik mijn klein föhn-tje achter gelaten… in de la van het badkamerkastje. Ken je het liedje van… een koffier in Berlijn? In de wijde polder ergens onder Schermerhorn in het land van wind en water ligt een föhn. Ik heb hem nooit meer opgehaald. Door de vragende ogen van Johan denk ik wel...

In Heerlen besluit ik op de fiets naar landgraaf te gaan. Als ik de poort van mijn boerenhofje open maak begint madelon kip al te kwekken……De zusjes communiekant doen al driftig mee met de welkom serenade………Oost west, thuis best!

Annemiek
De weg naar mijn werk …
 
Vroeg in de morgen…suis ik van de heuvel richting consuminderhuis in Molenberg. De frisse wind op de fiets in de vroegte brengt me terug in de tijd…. Voortgezet onderwijs 55 jaar geleden. Mejuffer Overbeek… Ze geeft natuurkunde en zangles… een verstokte vrijgezel met degelijke steunschoenen met veters en een lange rechte grijze of donkerblauwe rok, een hoog gesloten witte blouse met strik aan de hals…  haar grijze haar in een knot achterop haar hoofd. Ze kon zo uit 1900 zijn, tijdloos en stram….. Ik mocht haar wel, hield toen al van alles uit de oude tijd al wist ik dat zelf nog niet….

De meiden in 1964 van onze klas…Mijn vriendin Nelleke en ik pasten daar niet bij. Nelleke met haar vlechten en eczeem en ik met mijn melkboerenhondenhaar en het ziekenfonds brilletje. De "meiden" hadden bijna allemaal hoog getoupeerd haar met veel haarlak overeind gehouden en de pil was net uitgevonden hoorden we. Sex drugs en rock en roll was het dagelijkse gespreksonderwerp. Meisjes van veertien die naar de Alpha bar mochten of gewoon stiekem gingen want “iedereen” ging.

Juf Overbeek gruwde daar duidelijk van en zie….er moest wat frisse wind komen rond de zwaar opgemaakte kinderen. Juf besloot tijdens mooie dagen in plaats van zangles wandeltochten te maken door de natuur. Berg op en af door het omringende heuvelland. Eigenlijk waren het meer mars tochten door de bossen, de paden en de lanen op, met fris gemoed….
 
De getoupeerde haartjes en de hakjes, de in mini gestoken meisjes die zwaar verweer gaven en allemaal waren ze opeens “ongesteld” want dat was het toverwoord om ergens onderuit te komen. Daar had juf Overbeek dus geen boodschap aan…. Juf galmde onderweg een lied uit de pre historie, waar je zo heerlijk op marcheren kon, vertelde ze. De stoet nylons met ladders en opkruipende mini jurkjes, de “spinnen” getoupeerd haar die inzakten en de make-up die zweterig uitliep…juf leek het niet te zien en banjerde maar door.

Ik had er geen last van want we waren nog kinderen, mijn vriendin Nelleke en ik. We droegen korte sokjes in stevige sandalen en wijde rokken, make-up mocht niet van moeder  en de bossen waren ons bekend. Het lied dat we leerden ken ik nog steeds  “Een vreemde arme snuiter, was moede van het wand’len…. Was moede… enz.… En liederen van de lente…

Drie octaven of zo... en af en toe zing ik ze nog steeds om te kijken of ik die drie octaven nog haal. Op de fiets klinkt dat lekker als je de berg af flitst…van Landgraaf naar Molenberg. Een passerende meneer kijkt me vreemd aan terwijl ik langzaam weer terug kom in 2018 en net die hoge noten probeer te halen…. Ik glimlach hem toe en neem vervolgens de berg naar de “witte wijk.” Ze denken maar wat ze willen... de meneren en duik ik de zaterdagstraat in….weer een heuvel op en op de top….ligt het Consuminderhuis Molenberg…. een groeiend thuis voor velen.

Annemiek.

Ineke….. het eerste verhaal en tevens start van mijn vijfde boek....
Hoeveel heb ik van haar gehouden…misschien nog meer dan zij van de aarde hield en al wat leeft... Nog steeds voel ik haar aanwezigheid in alles wat ik van haar leerde. Geen groter verschil in uiterlijk dan Ineke en mezelf. Haar frêle bouw paste wel tweemaal in mijn grote lijf en als ze me troosten wilde sloeg ze haar tengere armen om me heen vanaf een opstapje dat voor dat doel altijd bij de hand leek te zijn…
Ineke was heel direct op een liefdevolle manier. “Met alle respect, Annemiek” hoor ik haar nog zeggen…en dan kwam er iets wat ze kwijt moest. Ineke was boeddhist, ze hield van de aarde met al zijn bewoners en een consumindermens in hart en nieren. Hergebruik en duurzaamheid stond hoog in haar vaandel. Een voorbeeld daarvan was haar 23 jarige bovenlader wasmachine die in de kelder stond, onder het kelderraam. Naast de voordeur stond een regenton waarin ze hemelwater opving van de dakgoot van het hele huizenblok waarvan zij het hoekhuis bewoonde. Via de regenton liep een afsluitbare slang naar de wasmachine en de was deed ze bij voorkeur als het regende. Dan kon ze doorlopend over sloten water beschikken. Bij Ineke ging niets verloren en werd geen cent verspilt uit liefde voor het milieu en de Aarde….
Ineke kocht weinig, ze was voor reparatie en hergebruik spullen tot ze echt helemaal op waren, en als ze al iets kocht, was dat van hoge kwaliteit. Toen ik haar brood bakken heb geleerd en ze het deeg niet kneden kon, kwam er een duurzame kneedmachine en een apparaat met een echte molensteen die de biologische granen plette en malen kon. Bakken leren van Annemiek was een cultuurschok voor Ineke. Door haar beroep  (apothekersassistente) was ze heel secuur in receptuur terwijl mijn broodrecept op gevoel met mijn handen afgemeten ingrediënten waren.  We zijn aan de slag gegaan om de inhoud van mijn handen te meten op haar kleine weegschaaltje en werden mijn recepten “vertaalt.” Binnen korte tijd maakte Ineke prachtige biologische zuurdesembroden en een brood rijskist om het deeg in te laten rijzen. Ineke bewerkte recepten die ze uitprobeerde en aan me doorstuurde…Brood bakken ( en weggeven) werd haar nieuwe hobby...

Ineke werd ziek en ik heb van dichtbij haar vreselijke weg meegemaakt van arts naar specialist. Van een operatie die niet heeft geholpen en de pijn die bleef. Volgens de chirurg was er geen pijn meer want de operatie was gelukt en werd Ineke niet serieus genomen. Via natuurgenezer, acupuncteur naar kwakzalver werd Ineke en haar spaarpot gemolken als een koe. Het mocht niet baten en menige schriftelijke “wondergenezing” heeft ze aan me voorgelezen en mijn mening gevraagd als ze weer een of andere “dokter” leek te hebben gevonden ..…en nieuwe hoop. Geen reguliere arts nam haar nog serieus en men wilde haar opnemen op een psychiatrische afdeling om te onderzoeken of de pijn inbeelding was. Dat moet de genadeslag zijn geweest... Het idee de regie te verliezen was het ergste wat haar kon overkomen…..Ineke zag zichzelf al opgesloten en van alle vrijheid berooft...

We hebben in die tijd veel over de bevrijding van de dood gesproken. Je eigen regisseur willen blijven ten aller tijde, zelfs tot en met de laatste reis. Ineke was lid van de NVVE de vereniging voor vrijwillig levenseinde en er was nog zoiets als stichting, De Einder, waar ze inlichtingen wilde vragen. Ineke gaf aan eerst nog een buitenlandse kliniek te willen proberen….

Het is er niet van gekomen. Toen een van haar drie vrienden aan haar gesloten deur stond en er geen reactie kwam, werd Ineke op een zondag namiddag gevonden…..Wat achter bleef was een schrijven in haar precieze handschrift met de wens aan haar vrienden haar laatste wil uit te voeren zoals beschreven en bekend in haar testament……
Haar lichaam zou ter beschikking van de wetenschap gesteld moeten worden. https://www.uitvaart.nl/infotheek/begraven-cremeren-e-a/ter-beschikking-van-de-wetenschap uit liefde voor de medemens en uit consuminder overweging. De wetenschap wees het lijk af want na haar dood waren meer dan 24 uur verstreken. Ineke kreeg een technische crematie van 800 euro. Het bleek de enige kleine wijziging in het draaiboek “laatste reis” door haar zelf geschreven.

Ineke schonk al haar bezittingen aan een boeddhistisch klooster en de inboedel aan Consuminderhuis Parkstad waaronder alle persoonlijke bezittingen waar met veel liefde mee om is gegaan. Het betekende dat haar huis verkocht moest worden en zijn we een klein jaar verder…..

Drie vrienden van Ineke waaronder twee boeddhisten op weg naar haar liefste mediteerplek ergens in een bos achter een kapelletje op een heuvel. Hoge bomen en de stilte…. Een geknielde boeddhist in monnikspij die een belletje luidde en in gebed verzonken liefde en geluk creëerde op die open plek in het winters bos.  Een mantra van overwegend a klanken en voelbaar was haar aanwezigheid bij de urn die van hand tot hand is gegaan.

Ik heb haar even aan mijn hart gedrukt en bedankt… dat ik haar heb mogen kennen. Een deel van haar as heb ik verstrooit tussen de bomen waar zij zo lang al mediteerde. Ik heb haar liefde meegegeven in enkele woorden en hopelijk vind ze daar voorgoed rust en vrede...
 We hebben daar met z’n drietjes in stilte nog een tijdje gestaan terwijl de wind opstak en de toppen van de bomen in beweging kwamen…..

Daarna was er een bijeenkomst in het theehuis waar Ineke zo graag vertoefde en een persoonlijke brief van haar voor elk van ons. We hebben aan elkaar vertelt hoe lief we haar hadden en hoe bijzonder zij was. Ik heb de brood bak sessies beschreven en hoe verschillend in uiterlijk we ook waren, hoe een in onze gevoelswereld…. Na afloop van de bijeenkomst was er geen rekening, die had Ineke al voor ons betaald.

We zijn naar haar huis gegaan want de koopacte zou binnen enkele dagen passeren en afspraken moesten gemaakt voor de inboedel die naar het Consuminderhuis zou gaan.

In haar huis was het alsof ze eventjes naar de buren was gelopen en zo weer terug zou zijn. Haar jas hing aan de kapstok en haar klompjes voor de moestuin stonden bij de achterdeur, een vestje op een stoel…. Ze kwam niet meer terug ….nooit meer, hoe lang ik ook wachten zou…
We zijn door haar huis gedwaald en hebben haar gezocht en uiteindelijk gevonden, in elk bekend hoekje en menig moment terug gehaald… een traan, een glimlach en ik heb even het oude wandkoffiemolentje  van D.E. aangeraakt waarmee ze 24 snelle slagen maalde voor twee kopjes koffie. Alsof ze danste aan dat slingertje zo snel dat ging. Ik heb haar oude craquelé bordje uit de keukenkast meegenomen als herinnering. Ik wist dat ze daar het liefst van at, omdat het de tand des tijds had doorstaan er zichtbaar sporen op had achter gelaten…Haar hele leven staat erin "gegraveerd."

Toen de dag ten einde liep, zijn we in de schemering weg gegaan, met de wetenschap dat dit de mooiste manier is om afscheid te nemen van een dierbaar mens....er kwam geen "gekochte" onechte eerbied van de commercie aan te pas. Door haar zelf geschreven draaiboek voerde Ineke tot de laatste minuut de regie…. “met alle respect.”

Annemiek van Deursen.
TRIP TO AMERICA deel een……..

Landgraaf 31 Augustus 2008

Daar zit ik dan aan de zijkant van mijn huis. Zes uur in de morgen. Langzaam aan wordt het licht terwijl ik afscheid neem van mijn hofje. Amerika is wel het laatste land waar ik met vakantie naar toe zou gaan. Samir woont in Albany N.Y. U.S.A. Ik ga hem opzoeken en enige tijd zijn dagelijkse leven mee leven. Bijpraten en zien hoe hij daar leeft, studeert en werkt.

Om vier uur liep de wekker af omdat ik niet wil jakkeren en mezelf dit kwartiertje afscheid nemen gun. Afscheid…….van de poes en het hofje.

De nacht vervaagt en de dag neemt de scepter over. Mijn koffer staat klaar bij de poort inclusief de trolley met de handbagage. Verder mijn rugzak en een koeltas met broodjes en koffie voor onderweg. Hoe rijk gezegend ben ik met kennissen die me naar schiphol willen brengen. Het is een hele luxe om zo weg gebracht te worden. De reis zal 24 uur duren weet ik en daar maak ik me zorgen om. Kan mijn versleten lijf dit wel aan? Als de reis begonnen is moet ik door en kan niet meer afhaken....

De autorit verloopt voorspoedig o.a. dankzij de TOMTOM.en we pauzeren even om de benen te strekken. Onderweg staat een tankstation in brand. Later zal blijken dat even later aan beide zijden de weg wordt afgesloten. Het geluk is met ons. Ruim op tijd komen we aan bij VERTREK DELTA-AIRLINE. Alsof het zo moet zijn staat er een bagagekarretje klaar. Het afscheid is kort en de tranen zitten hoog “Niet doen, Annemiekje.” Sterk zijn...........

Reizigers naar Amerika moeten vier uur voor vertrek aanwezig zijn. Dat is zo in N.Y. America en Amsterdam schiphol. Direct maar “inchecken” dan weet ik tenminste dat het goed zit met al die medicijnpaspoortjes en Engelstalige doktersverklaring. Ik heb een E-ticket d.w.z. alleen een nummer wordt gecheckt waarna ik een instapkaart krijg. Ik vlieg met DELTA-AIRLINE een Amerikaanse luchtvaartmaatschappij dus er zitten Amerikanen bij de desbetreffende balie. De koffer wordt gewogen en het gewicht goed bevonden. Net geen 23 kg wat het uiterste toegestane gewicht is. De medicijnen worden ter sprake gebracht waarna de reizigers achter mij naar een ander loket verwezen worden en er een Nederlandstalige medewerker bijkomt. Er zal een katheter open gemaakt moeten worden. Men vraagt of er naaldjes inzitten. Ze verwarren katheters blijkbaar met insuline-spuiten voor suikerpatiënten. De Engelstalige bijsluiters en medicijnpaspoorten worden uitgebreid gelezen en......goed bevonden. Ik kan doorgaan wordt me verteld. Opgelucht haal ik adem. Dat is drempel EEN. Eerst maar eens naar het toilet voor een sanitaire stop voordat ik in de vertrekhal de taxfree shops ga bekijken......

Tegen tien uur in de morgen wandel ik ontspannen in de vertrekhal rond. Tegen half twaalf zal ik bij The Gate moeten zijn. Er zijn vele taxfreeshops. Drank chocolade kaas tulpenbollen en zaadshops. Alle aankopen in plastic verpakt. Er wordt bij de kassa naar het ticket gevraagd omdat niet alles wat te koop is ook naar alle landen ingevoerd mag worden. Het zou vreselijk zijn als je inkopen gedaan in de wachtruimte even later bij de douane in de vuilnisbak moet. Ik zie dat een zakje tulpenbollen 18,99 euro kost. Er zitten hooguit vier stuks in het zakje. Vier pompoenzaadjes kosten vijf euro. Wat een afzetters. Er mag geen zaad Amerika in weet ik dus laat ik alles maar gewoon liggen waar het ligt. Ik ga niet lopen stressen in de rij voor koffie. Ik hoef niet naar Mac Drek Café Amsterdam of wat nog allemaal in die hal ligt. Ik heb mijn flesje water en dat is voldoende.....

Even later besluit ik een fles Ierse Whisky voor Samir te kopen. Glenfiddich van 12 jaar oud. Heel betaalbaar en ik weet dat ik mijn zoon er een groot plezier mee doe. Tegen elf uur neem ik plaats op een comfortabele bank tegenover het bord waar de aankomst en vertrektijden van alle vluchten opstaan. Er is nog steeds geen vertraging. DELTA -AIRLINES vlucht ........ naar New York vertrekt volgens het bord nog steeds om twintig minuten voor een. Opeens betrap ik mezelf met een stuk chocola. Stress eten. Het winkeltje naast de bank was TE aanlokkelijk.

Bij sommige vluchten staat het woord “Gate open” en het is me niet duidelijk of ik naar D4gate moet als inderdaad die “Gate” open is, of eerder. Een stel Brabanders weten het ook niet maar moeten wel hetzelfde vliegtuig hebben. Ze besluiten nog eventjes te wachten. Mijn gevoel zegt me dat ik maar eens moet gaan kijken.

Onderweg naar de Gate zijn door een grote glaswand meerdere vliegtuigen met DELTA AIRLINE opschrift zichtbaar. Bij D4 staat een hele rij mensen voor controle. Er staat een vuilnisbak waar de flesjes frisdrank in gekieperd worden Mijn waterflesje is zo wie zo leeg. Weg ermee. Een Marechaussee stelt even later de meest vreemde vragen. Wie mijn koffer inpakte. Of de koffer ergens onbeheerd achter bleef. Op welke manier ik van thuis naar Schiphol kwam en waar de koffer lag tijdens die reis. Nogmaals worden de reisdocumenten gecontroleerd en verzocht mijn bril af te zetten. Mijn schoenen moeten uit en mijn riem uit mijn broek. De handbagage wordt grondig doorzocht en ikzelf wordt uitgebreid gefouilleerd door een vrouwelijke marechaussee.....Het gaat wel met kleding aan maar de vingers komen overal. Onder bh. Beugels en tussen billen. Een onwaardige belevenis moet ik zeggen.

De schoenen kunnen aan en de riem weer om. Alles is goed bevonden en wachten op nadere orders. Even later worden de eerste namen van passagiers omgeroepen. Er is ook een “Misses van Deursen” bij. Mijn instapkaart wordt gecontroleerd en kan ik weer wachten tot de andere TIG namen de revue zijn gepasseerd. Tegen twintig voor EEN verschijnt op het bord achter DELTA het bericht: “gate open.” Direct daarna het bericht dat de vlucht een kwartier vertraging heeft. Een van de bemanningsleden vertelt dat we die vertraging gaan inhalen want we hebben wind mee…….

Het is een gemêleerd gezelschap wat het vliegtuig binnen gaat. EEN ding hebben ze allemaal gemeen. Gemakkelijke kleding. Een mevrouw heeft al een tijdje met haar voeten zitten draaien Ze heeft natuurlijk ook goede tips gekregen of wellicht vliegervaring. Met een glimlach denk ik aan alle goedbedoelde “goede raad” die me de laatste drie weken is gegeven. Ik zou maar een dik vest meenemen bij de handbagage want in vliegtuigen is het koud. Gelukkig maar dan heb ik het eindelijk eens heerlijk koel met die winterjas “maatje meer” die ik vanaf mijn geboorte al draag. Ik hoef geen vest. Verder moest ik zeer zeker steunkousen aandoen volgens mijn pedicure Goed tegen stuwing van vocht in voeten en benen tijdens die acht uur durende vlucht. Laat ik nu NOOIT vocht in voeten en benen hebben dus nu ook niet neem ik aan. Wat een kul! Er was zelfs iemand die me een blijvende katheter aanraadde. Hoefde alleen het kraantje open. Ja, ja....als iedereen van het toilet gebruik kan maken kan ik dat dus ook met mijn wegwerp kathetertjes......Alle goedbedoelde raad heb ik eens door gedacht en mijn eigen gezonde verstand gebruikt……...

Even na 13.00 uur Nederlandse tijd komt er beweging in het vliegtuig. Mijn stoel (nummer 42) staat op het hoekje van een rijtje van drie. Kan ik heerlijk mijn ene been strekken in het gangpad. Het andere komt zeker weten in een kramp. Er hangen wel vijf TV toestellen aan het plafond en de cockpit met de piloot is in beeld. Lijkt me een heel capabele meneer moet ik zeggen al versta je geen woord van wat hij vertelt door het vele lawaai wat passagiers maken. Als iedereen zijn/haar plaats heeft gevonden en de handbagage in de daarvoor bestemde opberging zit gaat de reis beginnen. Langzaam komt er beweging in het toestel dat zijn weg zoekt naar de startbaan. Een verlichte tekst PLEASE CLOSED YOUR SEATBELT is de volgende fase. Stewardessen lopen rond om te controleren of het ook gebeurd. Dan brullen de motoren harder en harder terwijl het vliegtuig een aanloop lijkt te nemen. Nog sneller en sneller. Alles rammelt en als ik vrees dat de vleugels er zo wel af zullen vallen en de gierende motorgeluiden niet meer aan te horen zijn gaat hij......LOS! Hoger en hoger als een vogel op de vlucht. Nog hoger terwijl mijn oren dicht gaan zitten en even slikken niet echt helpt. Mijn maag maakt een buiteling en nog hoger klimt het toestel zodat huizen kleine blokjes zijn en water kleine meertjes lijken. Daarna niets meer dan de wolken en zelfs dat niet eens meer..........

Zestien uur. Enkele uren in een vliegtuigstoel, het is niet echt iets voor mij. Een kussentje in mijn nek en proberen te slapen terwijl stomme avonturenfilms draaien. Af en toe opstaan en maar eens naar de plee. Even mijn gezicht wassen en een plas. De meest vreemde lunch aller tijden is zojuist geserveerd. Pasta met tomatensaus in een bergje spinazie. Er is een broodje bij en roomboter met ceddar (Amerikaanse kaas op oliebasis) Verder wat sla en twee zoute crackers. Het toetje is een koekje met chocola. Er is koffie, thee en frisdrank. Van Samir weet ik dat de Amerikaanse starbucks koffie slap is. Maar eens proberen. Die van mij smaakt naar thee met melk. Foutje! Zo wordt eten tijdverdrijf. Bijna de helft van de vliegreis zit erop en het valt me op dat de stewards en stewardessen zich helemaal kapot werken op de vierkante meter die “pantry” heet. De vrouwen met sjaaltje en hoedje zwaar in de make-up en de bijbehorende stralende lach die al wat star wordt.....De mannen strak in het pak. Ze zijn allemaal ongeveer even groot en hetzelfde gewicht. Passen ze goed tussen de rijen stoelen bedenk ik..........

17.00 uur. Mijn make-up bijgewerkt en een paar rondjes gelopen door de gangpaden. Ik loop langs jolige jongelui die melig worden en verliefde stelletjes die uit verveling gaan zoenen waar ik toch altijd wel moeite mee heb in het openbaar. Je moet er maar achter zitten zoals ik en alles mee moeten krijgen. De derde film begint en er steekt een vreselijke hoofdpijn op. OH wat verlang ik naar de stilte van de bosrand en de poes op mijn hofje. Rijen mensen voor een stinkend toilet waar ik naast zit en een vergeten poederdoos. Twee paracetamolletjes en verder niets meer........

De meute is aan de wijn gegaan en wordt luidruchtiger. Nog eventjes! De gezagvoerder komt weer in beeld en vertelt dat de vlucht er bijna op zit, hoe warm het is en de tijd zes uur verder is dan op onze horloges. De vlucht is korter dan gepland. We hadden inderdaad wind mee. Het toestel verliest hoogte met de bijbehorende mindere zaken zoals oren die dicht gaan zitten. Slikken en gapen helpt wel. Opeens een schokje en we zijn aan de grond. Er gaat een wanhopig geluid door de pantry en even later wordt duidelijk waarom. Er is druk verkeer van aankomende vliegtuigen dus is er geen plaats aan THE GATE. We moeten wachten tot een speciale bus die LOUNGE heet ons komt ophalen. Wachten en blijven zitten terwijl je naar buiten wil de frisse lucht in. Drie kwartier verder zitten we in die lounge die smoorheet is. Het is buiten 32 graden en de airco is stuk. We komen in een aankomsthal en worden gesplitst in twee rijen. Amerikaanse staatsburgers rechts en overigen links. De overigen worden begeleid door streng uitziende douane ambtenaren.. In het vliegtuig moesten twee pagina’s vreemde vragen ingevuld worden. Of je met dieren, aarde en zaad in aanraking bent geweest. Of je handel wil drijven en waar je naartoe gaat. Je naam en adres. Hoe lang je blijft, je paspoortnummer en nog meer.. Ik hoop dat alles goed is ingevuld. Bij geslacht heb ik vrouw ingevuld i.p.v. femal. Foutje. De jolige kids vragen hulp....nou ze zoeken het maar uit. Vandaag geen hulpverlening. Voor straf omdat ik uren naar die tongzoenen heb moeten kijken. Ik kruip naar voor in de rij. Ik heb het helemaal gehad. Paspoortcontrole in de rij van de meest vriendelijk uitziende meneer. Stress! De meneer bekijkt mijn paspoort en stelt enkele vragen die ik niet kan verstaan van de zenuwen. Ik bied mijn verontschuldiging aan in de Engelse taal en vertel de meneer dat ik de taal niet vloeiend spreek. Hij heeft met me te doen en vertelt dat zijn Nederlands ook miserabel is. Dat kalmeert en ik beantwoord verder de vragen moeiteloos. Ik ga naar mijn zoon die ik een jaar niet zag. Dat laatste heeft hij natuurlijk niets mee te maken maar vond ik charmant klinken. Ik vertel hem het adres en de dag dat ik terug kom. Er wordt een foto van dit vermoeid mens gemaakt en ik moet vingerafdrukken zetten van mijn linker en rechter wijsvinger. Dan mag ik gaan. Richting bagage carrousel waar mijn koffer juist voorbij komt. Wat een geluk! Ik sleur hem over de railing en stuit op een volgende douane ambtenaar. Die loodst me naar een mevrouw die vraagt of ik een overstap moet halen voor een volgende vlucht of New York. Ik weet het even niet meer........Oké....New York. Dan een deur door en.....

DAAR STAAT SAMIR!
OH MA…….. IK BEN ZO TROTS OP JE! Zijn de eerste woorden.........Dan omhelzen we elkaar en is alles goed!

Samir vraagt of we even moeten rusten. In Godsnaam niet zeg. Liever verder reizen. We moeten nog UREN. Het jonge stel uit Brabant wil graag weten hoe ze in een bepaalde wijk van N.Y. komen. Ze haken aan en met z'n vieren reizen we een stuk met een AIRTRAIN en de METRO. Ik raak de kijk op afstanden kwijt. Het stuk wat we afleggen is even ver als van Heerlen naar Sittard en dat allemaal in EEN stad. We zitten nog steeds in N.Y. Ondergrondse stations die aan Brussel doen denken. Grauw donker en verwaarloosd. Het Brabants stel moet er een halte eerder uit. We belanden in MANHATTAN. Hoge wolkenkrabbers en de smerigheid ten top. Vandaar uit vertrekt er een Greyhoundbus naar Albany. We moeten wachten en Samir zet me in een koffieshop terwijl hij kaarten gaat kopen voor de Greyhound. Ik ben doodmoe maar kan nog alles opnemen.

In de koffieshop zit een Russische studente uit de Oekraïne die de grote stad N.Y. Bezoekt. Ze studeert in Californië en wacht op een vriend die haar vergezellen zal op de terug reis. Ze is een beetje bang van de drukte, vertelt ze, wat me wel verbaasd van een jong kind van midden 20. Een zwerver schuimt de afvalbakken af waar hij niets vind. Hij zit onder de zweren en krabt steeds aan zijn benen in een veel te grote broek. Hij is omgeven van urinegeur. Mijn hart draait om in mijn lijf. Gelukkig komt een mevrouw die hem enkele dollars in zijn hand drukt. Hij is te ziek en te apathisch om te bedanken en schuifelt verder.

Ha, daar komt mijn zoon. De kaarten zijn gekocht en de reis kan vervolgt worden. Nog even wachten in de rij voor de bus vertrekt. De meeste mensen zitten gewoon op de vloer van de hal. Toch maar niet. Ik zou niet meer op kunnen staan vrees ik, dus hang ik tegen een pilaar. Steeds weer kijken naar Samir is mijn voornaamste bezigheid. Als de bus vertrekt wordt N.Y. bij nacht zichtbaar.. We beginnen aan een diepgaand gesprek en de tijd verloopt snel. Bijna vier uur verder stopt de Greyhound Downtown Albany. We nemen een taxi omdat ik echt niet meer die steile heuvel op lopen kan met mijn voetblessure. 24 uur onderweg. Driehoog de trap op en een heerlijke douche. Naar bed en proberen te slapen met achtergrondgeluiden die me steeds weer uit mijn slaap zullen halen.........Samir woont net tussen de betere wijk en de achterbuurt. Gierende sirenes van politie en ambulances en vuilniswagens in de nacht....New York.



TRIP TO AMERICA deel twee……..

Dinsdag.

Mijn zoon is strak in het pak naar zijn werk op Nanofab. Een presentatie begrijp ik. Hij zal tegen 15 uur terug zijn dus ga ik maar eens de stad verkennen. Wat kleine winkeltjes afstruinen. Ergens foam kopen voor mijn melkboerenhondenhaar en nog wat kleine dingetjes die ik mis in huize Samir. Alles is nieuw en alles is boeiend. Hobbelige straten en trottoirs van grote betontegels van een vierkante meter. Langs de straten staan om de paar meter grote afvalbakken die elke nacht rond vier uur met veel lawaai door de reinigingsdienst worden geleegd. Het schijnt nodig te zijn. Alles is wegwerp in dit land. Tijdens het eerste deel van de nacht trekken de zwervers als ratten door de stad. Je hoort ze praten en lopen met rammelende karretjes en winkelwagentjes. Vele gegoede burgers zien het als een taak de zwervers te helpen. Alle overtollige huisraad kleding schoenen en lege flessen worden bij droog weer op de stoep gezet voor de nacht valt. Soms een compleet kostuum aan een boom gehangen met kleerhanger en een paar schoenen eronder. De volgende morgen is alles weg. Er zijn teveel zwervers dus een druppel op een gloeiende plaat. AOW is er niet zodat bejaarden tot op hoge leeftijd baantjes proberen te houden. Lukt dat niet dan blijft er niets anders over dan vuilnisbakken napluizen. Elke plastic of glazen fles brengt 0,05 dollarcent op. Blikjes worden plat geslagen en brengen ook iets op. Ik raakte hierover in gesprek met een oudere donkere meneer. Hij is nog gezond GENOEG om zijn “zaak” te drijven. Aan zijn winkelwagentje hangen tassen zodat hij direct kan sorteren. Aan het eind van de dag heeft hij wellicht brood op de plank. Van hem maakte ik een foto omdat hij dat prima vond. De meest trieste gevallen gaf ik een paar dollar. Dat is beter dan vastleggen op foto. Dat zou mensonwaardig zijn.



Rondslingerend afval is er weinig maar toch maakt de stad een slordige haveloze indruk. Ramen lappen doen ze hier niet aan. Amerikanen die onderweg zijn omklemmen grote papieren bekers koffie of frisdrank Alsof ze zich er aan vast houden. Zelfs op de fiets zag ik ze rijden met volle bekers. Hun mondiale voetstap is gigantisch. Al die wegwerp zooi gaat in de vuilnisbakken. Samir gooit er zijn restafval in, verpakt in plastic draagzakken van de PRICE-SHOPPER. Als je naar de super gaat heb je weer 25 draagzakken of zo. Geen mens heeft een stoffen boodschappentas. Teveel verpakkingsmateriaal. Heel erg veel bakjes en traytjes afhaal maaltijden en kant en klaar food is te koop en wordt verkocht boordevol Enummers. Amerikanen eten driekwart van de week buiten de deur. Er zijn dan ook vele pizzatenten en sandwichbarretjes. Als iemand een taart wil bakken koopt hij wegwerp bakvormen. Bij de PRICE-SHOPPER lagen er reken vol van. Allemaal alufolie wat zo slecht voor het milieu is. Mega grote diepvrieskasten aan weerskanten van een lange supermarktgang. Grote bakken kant en klaar maaltijden met de tekst “Hungri man” Ik probeer een dweil te vinden tussen schoonmaakmateriaal en vraag of een doek die er tussen hangt voor “clean the floor” is. Verbijstering “You clean the floor on you nies?” “Its not good for you lady.” Ik laat de doek maar de doek die een handdoek blijkt te zijn en neem wat vaatdoeken mee. Opeens zie ik sterappeltjes liggen die in Limland zowat uitgestorven zijn. Jeugdsentiment. Papieren zakjes vol rode appeltjes. Er staat een bordje bij 0,99 dollarcent lb Dat is niet duur bijna een dollar voor een zak appeltjes. Bij de kassa blijkt de zak appeltjes 0,99 dollarcent per pond te kosten. Een pond hier is 440 gram bij ons. In de zak zit bijna drie kilo dus worden het nog dure appeltjes. Al doende leert men. Ze zijn het trouwens waard. Ik vind foam en bindmiddel waar ik eigenlijk voor kwam. Thuis gekomen maak ik een kop koffie verkeerd en redder wat in huis. Niet teveel, mijn zoon wil niet dat ik bij hem schoonmaak. Dus doe ik elke dag een beetje zodat het niet teveel opvalt. Als Samir thuis komt gaan we een volgend stadsdeel bezichtigen..........



Omdat mijn voet opspeelt zijn verre loopafstanden geen optie. De bus kost maar een dollar wat ongeveer 70 eurocent is. Je betaald maar een keer en kan blijven zitten zolang je wil. Samir reist gratis met een card van de universiteit. We komen door prachtige buiten wijken met droomhuizen zoals in de film. Veel hout en veranda’s met de bekende schommelstoelen. Vele huizen staan te koop door de recessie en de wanhoop ligt voelbaar op de tuinpaden en waart onder de bomen. Bordjes met Te huur of te koop maar geen mens die kopen kan. Gras wat niet meer gemaaid wordt en woekerende bloemen aan gazonranden. Afbladderende verf en kapotte vitrage. Een hele spookwijk. Ik wordt er een beetje stil van. We eindigen de rondrit met een bezoek aan een mega winkelcentrum wat CROSSGATES MALL heet. Het is niet aan me besteed. Te groot en niet te overzien. Samir gaat er eenmaal per maand langs om zijn telefoonrekening te betalen. Er staan automaten waar je telefoonnummer ingetoetst moet worden. Er komt een bedrag in lichtende cijfertjes. De dollars stop je in de automaat en is het weer oké voor een maand. Internet idem. Samir heeft een internetabonnement voor 15 dollar per maand. Dat is te geef....



Even later zitten we in een jaren zestig stijl hamburgertent. In Nederland kom ik NOOIT in zoiets. Alleen muziek uit de zestiger jaren en ik geniet mateloos. De serveerster is zeer komisch in mimiek en gedrag. Ze spuit gezichtjes op een wegwerk kartonnen cupje waar de ketchup op moet. Af en toe gaat de hele bediening aan het dansen. De muziek wordt dan keihard gezet en krijgt geen klant zijn bestelling. We eten ontzettend ongezond vet food maar dat moet maar even zo. Amerika voelbaar in alle facetten. Samir verteld dat bovenop de rekening 20% betaald wordt als fooi. Je moet het niet wagen om het niet te doen. Verontwaardiging volgt......of het misschien niet goed was wat je kreeg? De lonen in de horeca zijn zo laag dat het personeel het moet hebben van de fooi. Een/vijfde fooi is een verworven recht. Alleen bij de super betaal je wat ze vragen. Terug naar huis zie ik dat bijna elk huis een airco heeft. De gevels worden ontsierd met vele witte kastjes die een herrie maken van jewelste. Samir wil geen airco. Hij voelt zich goed in de hitte. Zijn ma minder bij 32 graden. Alweer een boeiende dag voorbij gaan we huiswaarts………

Annemiek


TRIP TO AMERCA deel drie….

Woensdag:

Het was een brakke nacht. Stemmen op straat van zwervers die hun buit uit de vuilnisbakken graaien voordat de vuilnisdienst klokslag vier uur de bakken rammelend leegt. De vrachtwagenmotoren maken een hels kabaal. Om het half uur wel een sirene van politie of ambulance. Ik kan er maar niet aan wennen. Alsof ik in een slechte film ben beland. Samir slaapt er doorheen. Voor hem is het achtergrondgeluid geworden. Het is smoorheet. Misschien wel 30 graden in de vroege morgen. Een sterke kop koffie van eigen maalsel van Daily Grind maakt het hoofd helder. Met de bus naar UNIVERSITY ALBANY. Wie denkt daar nu aan er ooit op rondleiding te mogen gaan. Op deze plek komt geen enkele toerist. Het is allemaal wat onwezenlijk. De eerste indruk is overdonderend. Het lijkt wel een regeringsgebouw of een museum met al die fonteinen vlaggen en trappen. En daar………. studeert mijn kind! Daar wordt een ma uit Limland stil van……

Vele foto's worden gemaakt terwijl Samir uitlegt welke gebouwen voor welke colleges zijn. Ik kan het niet onthouden........Verder zijn er vele onderzoekruimtes en laboratoria waar onderzoeken plaats vinden. Er is een plek waar mijn zoon meestal werkt als hij met zijn uitvinding en opdracht bezig is. Samir stelt me voor aan mede studenten. Er zijn in totaal drie Nederlanders in de grote hoop die hier studeert. Ze zien elkaar weinig. Er zijn Vietnamesen, Indiërs Chinezen en Pakistanen, Amerikanen Canadezen Grieken en Filipijnen. Het zijn de bovengemiddelde studenten van al die landen. De tijd dringt en Samir moet college lopen. Hij stalt zijn ma eventjes in de foodcourt……..

The foodcourt lijkt op een restaurant van alle gemakken voorzien. Mensenkinderen wat worden die studenten hier verwend. Gemakkelijke zithoeken met fauteuiltjes waar je uren in kan doorbrengen. Ik bestel aan de counter een koffie en een stuk crumbelcake. Er zijn zoveel soorten koffie dat ik werkelijk niet weet welke te nemen. Het dagelijkse leven van een student meebeleven van dichtbij is heel wat boeiender dan het Vrijheidsbeeld bekijken. Daar komt iedereen en hier zeker niet.

Later thuis zal ik precies weten wat en waar mijn zoon mee bezig is. Daarvoor kwam ik hier. Om te zien hoe hij leeft. Amerika is wel het laatste land waar ik naar toe zou gaan en die mening is gebleven ook nadat ik het beter leerde kennen. Natuurlijk zijn er delen van het land die beter bij me passen maar daar is mijn zoon toevallig niet. Wat ik tot nu toe zag is niet mijn ding………

Terwijl ik een beetje alles zit te doordenken valt me op dat ook hier wordt versierd en mensen versierd worden. Mannetje zoekt vrouwtje. Vrouwtje zoekt mannetje. Heel erg veel tatoeages zie je in dit land. Zeker de helft van de mensen heeft wel ergens een tatoe. Verder lopen vrouwen en meisjes er vaak schandalig sexy bij. Borsten strak afgetekend en half uit de shirtjes. Of ze er nu het figuur voor hebben of niet. Alles schijnt overal uit te moeten blubberen. Vele jongens en mannen dragen wijde driekwart broeken met laag kruis. Veel te groot en onmannelijk naar mijn mening. Maar nu spreek ik over de mensen in de straat. Studenten zijn in de regel NET ietsje netter gekleed zie ik. Verder zijn er natuurlijk overal mensen die zakelijk gekleed zijn voor hun werk. Wat me ook opvalt dat hier overal sportschoenen bij worden gedragen. Een kostuum en jurkje rok of broek. Het schijnt te kunnen. Het is besmettelijk merk ik. Mijn sportschoenen draag ik elke dag en mijn haar wordt niet meer geföhnd. Terwijl ik zo zit te mijmeren in de foodcourt komt Samir weer in beeld. Hem zo tussen de studenten te zien aankomen met een zelfverzekerde houding maakt me apetrots. Dat moest Pie Peltzer uit Nieuwenhagen Landgraaf zien. De meneer (hoofdonderwijzer) wist echt niet waar hij mee bezig was. Volgens hem was regulier basis onderwijs voor Samir te hoog gegrepen. LOM wellicht beter of ZMOK. Gelukkig heeft mijn zoon een mondige ma die zelf wel uitmaakt wat goed is en zeer goed in staat de juiste beslissingen te nemen. Even later bekijken we de zithoeken buiten, waar studenten in de schaduw studeren. Enkelen zitten met de voeten in het water zie ik. Het is best heet. De universiteit is van vroeg tot laat open vertelt Samir. Er zijn altijd wel mensen ergens bezig. Morgen gaan we naar het bedrijf Nanotech waar Samir werkt. Nu maar met de bus naar downtown. De dag is alweer bijna voorbij. We zijn er stil van geworden. Samir omdat hij zijn ma alles nu eindelijk kan laten zien en ik omdat ik nu weet waar mijn zoon zo ongeveer mee bezig is......Nou ja, Ik snap van de technische kant geen snars........Ik ga een kopje koffie zetten….. en samir? Gaat een avond doorbrengen bij een vriendin……..

Annemiek.

TRIP TO AMERCA deel vijf.
Donderdag.
Nanotech bezichtigen wordt vrijdag. De baas van Samir wil eventjes tijd voor ons vrij maken voor een korte kennismaking. Ik begrijp dat het niet de gewoonte is. We waarderen het zeer en passen ons dus aan. Om half vijf worden we verwacht. Even daarvoor nemen we de tijd om het bedrijf NANOTECH te bezichtigen. Er mogen geen foto's worden gemaakt. Alleen van de buitenkant van het gebouw. Topsecret. VANDAAG dus nog even niet. Samir moet weer naar werk en college. Donderdag is altijd een lange dag voor hem weet ik inmiddels. Rond acht uur in de avond is hij terug en ik heb beloofd het eten klaar te hebben. Vroeg in de morgen verlaten we samen het huis. Hij naar zijn werk en ik boodschappen doen. Later op de dag wil ik naar het park. Het is mijn lievelingsstek geworden. Elke dag loop ik er wel even naar toe. Een man speelt met zijn hond. Het baasje verliest meer energie dan de hond. Baasje rent steeds NET iets verder. Vlak naast me hoor ik een geritsel. Er klimt een eekhoorn uit de boom. We bekijken elkaar vol interesse. Een lange tijd volg ik stil met mijn ogen de eekhoorn die echt heel dichtbij komt. Een wielrenner rijdt rondjes. De donkere mensen schijnen veel minder last van de warmte te hebben dan de blanke. Ik blijf een hele tijd lekker genieten onder mijn boom.

Mensjes kijken. Dat is hier een boeiende bezigheid. De prachtige donkere mensen die alle emotie veel heftiger beleven. De meest vreemde kleurencombinaties van kleding. Er is zoveel te zien. De zwoele namiddagzon werpt lange schaduwen en ik voel me totaal een met de bomen en het gras. Ontspannen. De eekhoorn zit nu boven mijn hoofd en laat af en toe een notenschil vallen.

Hij mikt niet echt goed. Een vriendelijke opa knikt met zijn hoofd. “Madam (Meddum).” Good afternoon Sir!” “Your welcom.” De oudere generatie is zeer beleefd. De jongeren minder. Zoals bij ons. Tijd om naar huis te gaan om te koken. Ik beloofde pastaschotel te maken van een oud recept uit de tijd “toen ik nog koken kon,” volgens Samir. Gehaktballetjes draaien van rundergehakt gesnipperde ui samen roerbakken in olijfolie met een teentje knoflook. Tomatenpuree erbij en een halve pot pastasaus. Twee preitjes in ringen erbij. Samir vind het een heerlijk recept ik minder met dat vlees maar ik doe hem dat plezier.

Vanavond gaan we naar de Jazzclub. Er speelt een Jazzband. We zullen er wel iets drinken maar eten doen we thuis. De diepgaande gesprekken met mijn zoon waar ik me behaaglijk in wentel. We tafelen lang na en laten de afwas staan anders wordt het te laat.

Bij Justines de Jazzclub is Samir bekent merk ik. Ze spreken trouwens zijn naam hier uit als: Semmir. Eigenlijk spreken weinigen zijn naam goed uit. De uitspraak is:Semmier (op de Arabische manier) met de klemtoon op de laatste lettergreep. Hij maakt er zich niet zo druk om. De Jazzclub is een beter restaurant maar je kan er ook gewoon een glas wijn gaan drinken. Er wordt alleen maar Jazz muziek gedraaid en elke donderdagavond is er livemuziek. We bestellen een fles wijn die vakkundig volgens de regels wordt geserveerd. Doet me goed dat ze weten hoe het hoort. Lang geleden was dat ook mijn werk bij Rotisserie de lijster. Het orkest is een trio en het klinkt best goed. Gerard zou dit moeten zien.

Later slenteren we naar huis......Albany bij nacht. Het is ongeveer 23 graden en iedereen zit buiten. Op traptreden stoepjes en terrasjes. De zomer is hier warmer dan de zomers in Nederland. De winters zijn trouwens ook kouder. Er ligt wel vier maanden lang een meter sneeuw. Bijna thuis staat er bij de buren van Samir een TV op de stoep. Op de trappen naar het huis zitten op elke trede mensen geboeid te kijken. Een verkiezingsprogramma van Obama.........Daar kijken ze hier gezamenlijk naar alsof het een belangrijke voetbalwedstrijd is........

Vrijdag.
Ik ben een ochtendmens. Mijn zoon een nachtbraker en een moeilijke opstaander. We slapen hier in dezelfde kamer en mijn vroege opstaan vind hij maar irritant. Omdat ik toch in ZIJN huis ben doe ik veel water bij de wijn en begin rond acht uur pas te bewegen. Thuis ben ik er dan al een tijdje uit. Om acht uur sta ik onder de douche en verzorg me op mijn gemakje. Tegen negen smijt ik eens met een pan en ga koffie maken. De geur van koffie door het huis laat hem EEN oog open maken terwijl hij kreunt moppert en zich aanstelt. Ik zeg niets! Ik heb leergeld betaald. Hij is te brak om naar College te gaan zegt hij. Het valt niet op als hij er niet is, zegt hij........Ik geef nog steeds geen antwoord en laat het brak gevoel bij hem. Ik doe niet meer mee met zijn spel van rel schoppen en uitdaging. Hij zit nu “brak gevoel” te demonstreren aan het tafeltje met een kom met ontbijtgranen en melk. Het is niet mijn ding. Het werkt niet dus besluit hij uiteindelijk maar gewoon te doen door te vertellen wat hij droomde. Even later gaat hij zich verzorgen gooit een plens water door zijn haar en trekt een sjiek ledub hemd aan op een haveloze jeans. Meneer ochtendhumeur gaat vertrekken. Ha...ik ga shoppen enne....misschien naar de laundromed. Ook hier bewaar ik de kassabonnetjes en budgetteer. Gewoon om te zien waar het blijft. Dat kan met dollars net zo goed als met eurootjes..........

Samir en ik maakten afspraken. Tijdens zijn afwezigheid doe ik de boodschappen. Het voelt fijn weer eens eventjes voor hem te zorgen. Dat spaart tijd en blijft de vrije tijd Quality time.


Annemiek


TRIP TE AMERICA deel zes.

Vrijdag.
Samir naar college/werk en zijn ma naar de price/shopper. Het is nog steeds heel erg leuk de verschillen te zien met ons landje. Het water uit de kraan smaakt naar gloor dus is het echt niet te drinken terwijl dat wel zou kunnen. Samir drinkt groene ijsthee die goedkoop is. Iets meer dan 2 dollar voor een gallon wat 3,8 liter is. Hij heeft geen tuin om zelf kruiden te kweken. Daar is hij ook niet het type voor. Ik pas me aan. We hebben nog pastasaus van gisteren. Daar kook ik wat pasta bij en is het wel GENOEG Wat fruit na. Tijdens de twee weken die ik met mijn zoon doorbreng laat ik wat consumindersteekjes vallen. Daar voel ik me heel goed bij. Een mens consumindert om zich iets te kunnen veroorloven. Onderweg langs kleine winkeltjes blijft er wel eens iets aan mijn vingers hangen. Oorbelletjes en een kat voor mijn verzameling. Twee bekers van DAILY Grind www.dailygrind.com De eigenaar van de zaak zegt dat ik een OLD HIPPY ben en zeker een COUNTRY GIRL. Hij weegt koffiebonen voor me af en maalt ze voor gebruik in Samir zijn koffiepotje. Ik zal later nog een zakje bonen meenemen naar huis voor de hele speciale gasten. Hij adviseert Samir om zijn ma mee naar een groot natuurreservaat te nemen.

We zullen zien…..Voor mij hoeft het niet. Dit dagelijkse leven meeleven van mijn zoon is voldoende. Er is dichtbij nog zoveel te zien. Verder lijk ik veel aan te kunnen maar met die voetblessure valt het tegen. Praat ik niet eens over de noodzakelijke goede hygiëne bij sanitaire stop. Even achter een boom is voorgoed verleden tijd.


In de middag naar Nanotech http://www.youtube.com/watch?v=UDFfEUZJ-Jo Op het filmpje zie je de baas van Samir. Pradeep Haldar. De rondleiding in het gebouw zal ik niet snel vergeten. De meeste indruk maakte wel het gesprek met Pradeep Haldar. Er was een klik tussen de man en mij en Samir was verbaasd hoe goed zijn ma uit haar woorden kwam. Er zijn wat foto,s van de buitenkant van het bedrijf. Samir verwerkt indrukwekkende gebeurtenissen altijd met een poosje scate boarden. De ingenieur moest dus even “fly away” met een grijns op zijn smoel van zoveel blijheid. In elke man zit een kind en in mijn kind zit een man……

Zijn ma verwerkt indrukwekkende gebeurtenissen met een kop koffie en een stuk taart dus brachten we de avond ieder op eigen manier door. Onderweg naar huis zijn we nog een tweedehands winkeltje binnen gelopen. Die zijn er hier dus ook. De prijzen waren best hoog en ik neem aan dat de opbrengst voor een goed doel is. Iets verder zijn we een groep donkere mensen tegen gekomen in feest tenue. De vrouwen in strapless lange japonnen met veel goed en zilver. Hier zou dat zwaar kitsch zijn. De mannen in smoking met vlinderdas. Een bruiloft misschien? Nee! Ze gingen naar de kerk….Wat jammer nou dat ik daar niet bij kon zijn…..


Zaterdag 9.40 uur. BRAK

Het kind kwam laat in de avond thuis, stalde het scate board en de man ging naar de wijnbar. Hij vroeg of alles “all right” was net toen ik in de eerste slaap was. Na de wijnbar ging de man buiten op de trappen zitten met de violiste “nextdoor.” De rest van de nacht zat de man gebogen over een wetenschappelijk probleem terwijl hij muziek van Eric Satie beluisterde en de dag doornam met zijn ma die toch “Toevallig” wakker was.

Zo meteen gaat de man naar Nanotech en stelde een verzoekplatenprogramma samen voor zijn ma. Piaf Aznavour Brell enz. Moeizaam beweeg ik mijn brak lijf richting douche. Het helpt en ik besluit naar de Laundromat te gaan. Heel wat anders dan de wasmachine aan huis. De laundramat is een ontmoetingsplaats waar ik vele interessante mensen tegen kwam………Daarover later meer.

Annemiek


TRIP TO AMERCA deel 7.

Zaterdagmorgen en de regen valt met bakken uit de lucht. Echt weer om naar de laundromat te gaan. Het JAZZfestival waar we vanmiddag naar toe willen gaan valt misschien wel in duigen. Het festival vind plaats in de open lucht langs de HUDSONRIVER. Lijkt me geen pretje. Daar had ik me nou zo op verheugd. Met vele draagzakken vuile was arriveer ik bij de laundromat. Eerst maar eens de apparaten bekijken en zien hoe alles werkt. Samir heeft me een megafles wasmiddel meegegeven van de price-shopper. Dat is goedkoper dan wasmiddel uit de automaat bij de laundromat. Ik vraag aan mensen of ze me wegwijs kunnen maken. Elke machine gewassen was kost zeven kwartjes. Een mega grote machine om dekbedden in te wassen kost 16 kwartjes. Er gaan vier kwartjes in een dollar. Een dollar is ongeveer 0,70 eurocent. Er is een wisselautomaat waar de dollarbriefjes in moeten. Je kan natuurlijk zes machines tegelijk aanzetten als je wil. De drogers zijn mega groot. Daar kunnen best drie machines was tegelijk in. Dat kost ook weer kwartjes. Maar eens voorzichtig beginnen met twee machines. EEN fijne was en EEN handdoeken. Er is geen temperatuurknop. Die kiest de machine zelf schijnbaar. Er is fijn, wit en een bond schema. Het wit wordt gekookt merk ik later. De mensen zetten de machines aan en gaan “next door” wat eten en drinken halen. Ze lezen een boek studeren of maken een praatje. Bijna niemand heeft een wasmachine thuis. De meest leuke contacten deed ik op in de laundromat…….Van een contact laat ik jullie meegenieten….

Zoals velen weten is Amerika een smeltkroes van emigranten. Velen kwamen naar het nieuwe land voor werk of omdat ze in eigen land niet hun geloof mochten praktiseren. Mister Burt Rivera uit Porto Rico kwam als zesjarig jongetje met zijn ouders naar New York. Terwijl de wasmachines draaien vertelt hij over de rivier in Porto Rico waar hij als klein jongetje de was deed voor zijn moeder. Samen met zijn neefjes droeg hij de vuile was en een bol zeep. Bij de rivier was het altijd gezellig vertelt hij. Ze bleven te lang omdat ze speelden. De rivier was een soort buurthuis lijkt het wel. Een ontmoetingsplek voor wassende vrouwen en spelende kinderen. Na het werk gingen de mannen er in bad. Burt heeft een melancholieke glimlach zie ik. Het nieuwe land met de grote stad New York bracht niet veel goeds. Toen hij twaalf jaar was stierf zijn vader. Gewoon dood gewerkt volgens Burt. Een vochtig slecht huis, ziekte en slecht eten. Na de dood van haar man ging zijn moeder met Burt weer naar “huis.” Zijn moeder was toen ook al ziek en ze ging terug om bij familie te sterven. Op veertienjarige leeftijd was Burt wees en werkzaam als ongeschoold arbeider. Hij legde elke cent apart om naar New York terug te gaan. Een hardwerkend man zou er veel kunnen bereiken. Er was in ieder geval beter betaald werk. Op achttienjarige leeftijd was het zover. Hij vond werk in New York en werd verliefd. Hij trouwde en kreeg een zoon die hij een beter leven gunde. Zijn zoon zou later gaan studeren dus Burt werkte over zoveel hij kon. Zijn vrouw hield de dollartjes goed bij elkaar maar ze groeiden uit elkaar omdat Burt nooit thuis was. Op een dag vertelde zijn vrouw dat ze een ander had gevonden. Iemand die het al had gemaakt in zijn leven. Als Burt dit verteld heeft is het even stil. Ik klop hem eens op zijn hand….Het leven is overal hetzelfde. Burt vertelt even later dat hij toen een groot offer bracht. Zijn zoon was in die tijd nog jong genoeg om hem te vergeten volgens Burt. Burt gunt de twee een beter leven in luxe en verbreekt alle contact. Ze vertrekken voorgoed en hij heeft ze nooit meer gezien. Een kind moet EEN vader hebben volgens hem en geen twee. Ik ben het niet met hem eens vertel ik. Hij vertelt hoe veel hij van kinderen houd en met zijn gitaar bij familiefeestjes kinderliedjes speelt en zingt en elk jongetje bekijkt. Al die jaren al. Zou zijn zoon er nu ook zo uitzien? Er komen tranen in zijn ogen en ik laat hem maar eventjes…Even later verteld hij hoe het verder ging. Hij wilde nooit meer in dezelfde situatie komen en bleef liever alleen. Hij dronk wel eens een glas teveel maar verzuimde NOOIT zijn werk. Hij klom op, puur door ervaring en goed arbeidsverleden bij het bedrijf waar hij werkte. Bijna dertig jaar lang. Er werd in dat bedrijf vinyl gemaakt voor op vloeren en als stoelbekleding. Hij werd voorman en kreeg de verantwoording over een groep mensen. Ik vertel hem dat ik dat ken. Dan wil je het goed doen en werkt zelf harder dan die zes bij elkaar waarvoor je de verantwoording hebt. Hij glimlacht en zegt dat het ook zo was. Hij vertelt dat hij zich een oude man voelt, terwijl hij 58 is. Zijn rug en benen versleten…..Toen kon hij oprotten. Van het bedrijf krijgt hij nu een kleine rente. Net genoeg om in leven te blijven. Tja, zo is het mij ook vergaan maar met liefde hoor. Ik zou niet anders gewild hebben. Nooit op de zak van een ander geleefd. Altijd voor mijn zoon en mezelf kostwinner geweest. Ook toen ik getrouwd was…….We vouwen samen de lakens Burt en ikke terwijl we onze levens naast elkaar leggen. Hij vertelt van de muziek die ze speelden voor de kinderen en vertelt een mop over Moses en God. Of ik in God geloof? Jazeker! Ik geloof niet in een kerk maar wel in God vertel ik hem. God droeg me toen het leven te zwaar was geworden. Ik heb zijn aanwezigheid gevoeld in donkere nachten toen de wanhoop me ziek maakte. God gaf en geeft me kracht, leiding en wijsheid om op het juiste moment de juiste beslissing te nemen. Dan vertelt Burt over zijn nicht…..

Ze werd aangereden door een vrachtwagen en meer dood dan levend naar het ziekenhuis gebracht. Haar dochter van 16 werd in de familiekring opgenomen waar ze niet gelukkig was. Moeder zou nooit meer beter worden maar leed nog het meest door het ongelukkig zijn van haar kind. Het is een heel klein fijn gebouwd schuchter kind, vertelt hij. Het meisje gaf aan naar Burt in Albany te willen. Die was altijd zo vrolijk met kinderen wist ze. Om een lang verhaal kort te maken….Het meisje kwam naar Burt die binnen een week een school vond en een kamertje voor haar timmerde in zijn huis. Toen ze op haar plekje was is haar moeder gestorven. Burt heeft haar moeder, zijn nicht, nog in zijn armen gehouden en beloofd haar kind verder groot te brengen. Tijdens de begrafenis speelde het familie orkest de kinderliedjes van weleer met een lach en een traan. Dat was haar wens geweest en allemaal pas gebeurd afgelopen Juli……Burt vertelt dat God het kind op zijn pad bracht. Als troost omdat hij zijn eigen kind niet kon opvoeden doordat hij zichzelf een zware last oplegde. Hij vertelt dat het meisje gelukkig lijkt maar ze mist zeker haar moeder…..Ze is altijd blij vertelt hij. “Ook in de nacht?” Als ze slaapt gaat hij bij haar kijken of ze niet huilt zo in haar eentje. Het is niet zo, ze slaapt als een roosje.…”Op een dag komt het boven, Burt.” “Ik zal opletten en waken zegt hij. Als het verhaal ten einde is hebben we beiden tranen in onze ogen en vertel ik hem…..Als God een deur sluit, opent hij een venster! Burt Rivera zal nooit meer alleen zijn………Ontroert nemen we afscheid en ik weet als ik hier woonde werd hij een goede vriend. Dat zeg ik hem ook. Hij knikt…….geeft me een zoen en wenst me alle goeds in mijn leven en een goede vlucht “back home.” …………Wat emotioneel nemen we afscheid…..van onze plek aan de rivier waar we de was deden.

Zaterdagnamiddag…..Samir is helemaal brak net als zijn ma en we doen gewoon een middagdutje. Geen Jazzfestival. We gaan uit eten. De regen blijft vallen en we passen het programma daarbij aan. Later op de avond gaan we naar de film met Jolande die net uit de wachtdienst komt van het ziekenhuis. Ze is arts en een vriendin van Samir. De film FROZEN RIVER speelt in de streek waar Samir woont en gaat over een alleenstaande moeder met twee zonen. Een puber van 15 en een kleuter van vijf. Haar man heeft haar verlaten en ze krijgt moeilijk werk. Elke dag weer gaat ze op pad om werk te vinden. Het is de realiteit vertelt Samir. De bijstand is hier zeer laag. Je kan er niet van leven en wordt ook nog moeizaam toegewezen. Uiteindelijk smokkelt de vrouw illegale mensen vanuit Canada over een bevroren rivier naar Amerika. Er bevriest bijna een baby en de vrouw wordt opgepakt. Het is de realiteit vertellen Samir en Jolande….

Door de regen met de auto naar huis………………Annemiek.



TRIP TO AMERCA deel acht
Zaterdagavond en zondagmorgen voel ik duidelijk dat mijn zoon en ik te dicht op elkaar zitten. Hij EN IK zijn gewend alleen te wonen en hebben ruimte nodig. We kunnen ons slecht aanpassen aan een huisgenoot. Vier dagen met een vreemde is het maximum. Een week met zijn ma die qua gevoel dichtbij ligt is ook het uiterste. Het is wederzijds. Na een gesprek spreken we af enige dagen ieder onze eigen weg te gaan. Vroeg in de morgen besluit ik naar het park te gaan omdat er op zondagmorgen altijd wel iets te doen is. Als ik bij mijn lievelingsplekje ben aanbeland tussen de bomen hoor ik in de verte orgelmuziek en een koor. Wat mooi bij die bomen en het park. Ik besluit eens te kijken waar het vandaan komt. Er blijkt een mis te zijn in de open lucht van de FIRST PRESBYTERIAN CHURCH. Een mevrouw komt naar me toe als ze ziet dat ik belangstellend toekijk. Of ik aan de dienst wil deelnemen? Eigenlijk wel! In ieder geval luisteren naar de muziek en het gezang. Een dominee en zijn vrouw leiden de dienst. De dominee vertelt boeiend over het leven van alle dag. Hij vertelt over een mevrouw in beginnende dementie. Even later een ander verhaal over een studente die afstudeert en dat met haar vrienden wil gaan vieren in de kroeg. De ouders zijn het daar niet mee eens en stellen voor dat ze eerst haar succes viert met naar de mis gaan en daarna lunchen met haar familie. Er wordt een taart aangesneden en ooms en tantes komen op bezoek. In de namiddag en avond zijn de vrienden en de kroeg aan de beurt. De vader van het gezin vertelt over een boom. De familie vader moeder broer en zus zijn de stam en de dikste takken. De ooms en tantes zijn de dunnere takken. De vrienden zijn de twijgen………De stam en de dikke takken zijn het fundament. De boom zou nooit overeind blijven zonder dat fundament. Dus gaat je eerste zorg, dankbaarheid en aandacht daar naar uit en niet omgekeerd. Wat een mooie preek…

Even later breekt de vrouw van de dominee het brood. Een hele mik breekt ze in twee…
Er wordt wijn in een kelk geschonken. Er is een sanctus en een onze vader in het Engels…Ontroert bid ik mee op deze zondagmorgen in de zomerzon. Ik weet niet of het mag maar ga ter communie. De dominee geeft me een hompje brood dat ik in de kelk wijn doop. Hij kijkt me aan en ziet dat ik emotioneel ben…Later na de dienst geeft hij iedereen een hand. Zijn vrouw staat naast hem. Voor iedereen is er wel een praatje. Ze nodigen me uit voor de lunch. Nou EEN kopje koffie dan maar…….Ik vertel hem dat ik geniet van de sfeer, het daarbij wil laten en niet wil praten waarom emotie hoog zat. Het is oké……..

Sunday afternoon breng ik door met wandelen door de stad. Drink hier en daar koffie en kom later op de dag vanzelf weer in het park terecht. Vele honden en hun baasjes rennen er rond. Leonardo Da Vinci is ook aanwezig. Een klein keffertje draagt die mooie naam. Afgekort in Leo. Er is een Bob een Koko en een shorty. Ik praat er wat met de mensen en mis opeens heel erg mijn Floortje. Lang weg van huis is niets voor mij…

Maandagmorgen is het wederom stralend weer. Alles gaat zo zijn gangetje. Kathy uit Ierland groet me al op straat. Ik heb al bekenden hier merk ik. Er zijn verder heel erg veel mensen met overgewicht. Daar ben ik een slanke den bij. Kinderen van rond de vijftien die 150 kilo wegen. Waggelend naar en van de bus. Obesitas. Heel triest. Ze zullen nooit een partner vinden en niet weten hoe het voelt om samen met jongeren naar het strand te gaan. Jong en verliefd….het is niet voor ze weg gelegd. Ze staan aan de zijkant te kijken en kunnen niet meedoen..
We gaan nog een keertje naar CROSSGATES MAL maar daarover later

Annemiek

TRIP TO AMERICA deel negen.
CROSSGATES MAL We gaan er nog een keertje langs. Winkeltjes kijken en iets kopen als souvenir. Een duiveltje komt bij mijn zoon boven en hij gaat kattenkwaad uithalen met een paspop. Alles is hier te groot en teveel. Omdat er geen oudedagvoorziening is zijn ouderen genoodzaakt tot op hoge leeftijd te blijven werken. Bij een kledingwinkel worden we geholpen door een oudere verkoopster. Ze vierde onlangs haar 85e verjaardag. Wat een leven. Ze ziet er echt fantastisch verzorgt uit met mooie nageltjes en kralenketting op mooi bloesje om de aandacht van de rimpels af te leiden. Ze helpt me heel vakkundig en correct als ik een vestje pas en koop. Iets verder is een winkel waar de verkoopsters betaald worden om er als een suikerpopje rond te dansen. Ik zou er knettergek van worden. Samir stelt voor om te lunchen bij SUBWAY Zelfs in Heerlen is er een. Alleen is hier natuurlijk alles groter. Terwijl Samir een groot blik ijsthee om de hoek in de super haalt bestel ik het stokbroodje en vertel wat er allemaal op moet. Er is een grote ruimte naast de subway waar iedereen meegebracht eten kan consumeren. Wat mooi voor de zwervers in de winter. Alleen zie je geen zwerver. Even later valt me op dat er onopvallend bewaking loopt…

Later in de week wordt ik aangesproken door een jonge man in de Price-shopper. Hij vraagt of ik wil betalen met een credit card die hij heeft. De helft van het aankoopbedrag wil hij dan graag contant hebben. Gestolen natuurlijk! Ik reageer verontwaardigd en de meneer blijft me volgen op afstand. Ook buiten de super. Ik wacht hem op in de buurt van huizen en vertel dat hij 5 minuten krijgt om op te lazeren voor ik de politie bel. Mijn mobiel in mijn hand. Hij trapt in mijn zelfverzekerde houding en kiest het hazenpad.

Vroeg in de ochtend donderdagmorgen wil ik ontbijten in het park. De nevel trekt langzaam op. Op banken zijn de zwervers nog in diepe rust. Een oudere meneer in goeden doen rent rondjes op de gravelbaan. Als hij de slapende zwerver ziet stopt hij in zijn nabijheid slaat een kruis en bid met gesloten ogen. Dan hervat hij zijn rondje. Wat een mooi gebaar……..

Annemiek.

TRIP TO AMERICA deel tien.
Albany New York. Het rijke deel van Amerika. De prachtige gebouwen en een gedenkteken voor de gevallen brandweermannen bij 9-11. Er ligt een bos bloemen bij een paaltje zie ik. Het is veel... rijk... groot. Ik ben geen stadsmens en een dag tussen al die gebouwen is voldoende. De mooiste momenten beleefde ik tussen en met de mensen de natuur en het park. Samir is een stadsmens. Volgens hem is het verspilde energie om mensen proberen te begrijpen. Hij probeert me daarvan te overtuigen. “Sluit je ogen en stel je een boom voor.” “Hoe ziet jouw boom eruit ma?” “Zoals die oude boom in het park. Brede stam en knoestig……. oud en verweerd.” Zijn boom ziet er heel anders uit vertelt hij.

Ja ja….het blijft streven, mensen proberen te volgen. Als hij maar niet mij ZIJN boom probeert op te dringen. Daar heb ik echt geen zin in. Het is als herinneringen van twee zussen. Mijn zus heeft heel andere jeugdherinneringen dan ik. De kijk op “ons vader” is verschillend. Ze probeert wel eens mij over te halen HAAR kijk op vader te zien. Ik wil graag mijn kijk (boom) behouden en die van haar bij haar laten.

Het irriteert me merk ik dat Samir lijkt aan te nemen dat mijn beleving w.b. Amerika en de mensen weinig met de realiteit te maken heeft. Nou…hij hoeft me niet om te turnen. Ik weet dat ieder zijn beleving is gekleurd door ervaring, karaktereigenschappen o.a. mildheid en zelfs opgelopen trauma’s. So what? Laat mij mijn boom en hou jij die van jou…..Ga weg met jouw boom…..

We lachen en bekvechten. Hij voelt heel dichtbij…mijn zoon. We bespreken zaken die we nooit bespraken en toch ooit gezegd moesten worden. En er was altijd al zo een diep intens contact. Hij heeft me eens verteld dat hij mijn aanwezigheid voelt alsof ik met een video camera naar hem kijk. Al zit er een halve wereld tussen……We zaten samen in de loopgraven, Dat zal het wel zijn……. Zijn ma is zijn maat zegt hij…..of dat zal blijven?

Ik hoop dat hij een echt maatje zal vinden die hem accepteert zoals hij is. Niet om zijn mooi lijf..of zijn studiekop…..Maar het geheel…….
Dat maatje zal mooi moeten zijn en intelligent zegt hij……
Wie zoekt die vind……..

Hij blijft die avond bij een vriendin slapen…
Daar gaan we weer……De jeugd van tegenwoordig kent elk plekje op elkaars lijf.
Of er overeenkomst in denkwijze interesse liefhebberij is……
Dat komt op plaats vijf of veertien…….
Oh ja…Ik zou jouw boom bij jouw laten he…

Annemiek

TRIP TO AMERCA deel elf

De tijd verloopt….Dit land is niets voor mij. De ergernis over al het veel en groot. Consuminderen is ontstaan in Amerika. Nou hier is er weinig van te merken. Ik kwam ook niet om te onderzoeken waar en hoe….Samen zijn…. met mijn zoon in zijn dagelijkse leven was mijn doel. Het is nu wel voldoende…..Ik zou hier nooit willen wonen…….

Met hoge druk wordt op het hoekje van LARKSTREET uren lang een stoep afgespoten. Gemakkelijker dan vegen lijkt de “spuiter” te denken. Alles verpakt in papier en plastic, lagen dik. Ik ontmoet nog een dronkenlap die ik maar moeilijk kwijt kom. Een Vietnam veteraan. Een halve hand, een beschadigde voet en een vreselijk litteken op zijn lijf. Hij wil alles vertellen. Nou dat mag wel eventjes. Hij lalt en bralt over Nederland en de vrije wiet die hij graag zou willen…….Tja. Daar ga ik niet op in hoor. Hij maakte teveel mee en kan niet vergeten, dat is duidelijk. Dan spoel je alles weg met drank………

Er is een oudere meneer die om een praatje verlegen zit. Ook hij is te opdringerig……Hij wil me zijn telefoonnummer geven voor als ik eenzaam zou zijn. Nee meneer! Zondag ga ik back home….

Hoe zou het met de kippetjes zijn? En de poes?

Zaterdag brengen Samir en ik gezamenlijk door in het park. Hij met zijn scate board en zijn ma met haar schrijfblok. Ik kocht bij een koffiehuis een prachtige kleine thermos met de opdruk STARBUCKS. Ik zocht er al een tijdje naar in Nederland. De meeste lekken. Deze lekt niet en is van het juiste formaat. Daar kan je veel geld mee besparen als je onderweg bent. De kopjes koffie zijn tegenwoordig duur. De thermos is tevens een mooi souvenir met herinneringen aan park washington in Albany N.Y. USA…

Er komt alweer een mooie donkere meneer op mijn bankje af. Hij schuift aan en vraagt waar ik vandaan kom. Een oud militair die lange tijd in Duitsland woonde. Hij kent het woord kartoffel en Hahnchen nog. Ook hij draagt een fles in een papieren zak met zich mee…….Hij zou een hand willen missen om weer terug naar Duitsland te mogen vertelt hij. So clean ma..am Hij houd van schoon en vertelt hoe de vrouwen de huizen poetsten. Hij vertelt over zijn familie. Zijn vrouw die overleden is na het zevende kind. Zijn dochter die af en toe voor hem zorgt en dat hij elke dag in het park doorbrengt. Hij helpt wel eens met het onderhoud……Er komt een heertje in net pak aangelopen. Hij schuift aan en vertelt dat hij mennoniet is. Is dat niet zoiets als “The Amy’s? Er ontstaat een boeiend gesprek. Mennonieten vinden hun oorsprong in Nederland. The Amy’s in Duitsland. Beide groepen leven heel primitief. Gesloten geloofsgemeenschappen. Vele boeken las ik over The Amy’s. De mannen zijn doorgaans gekleed in het zwart met een strohoed. De vrouwen in lange rokken. Ze bewerken hun land met paard en mankracht. Ze hebben geen elektriciteit en rijden geen auto. Met paard en wagen als ze al weg moeten. Een gesloten gemeenschap met eeuwenoude regels. Uittreden is moeilijk. De mennonieten…..het zal wel net zoiets zijn. Ik krijg een CD en een boekje Met korte verhaaltjes over je vijand liefhebben….

Inmiddels heeft de ex-militair de fles erbij gehaald. Het heertje spreekt hem daarop aan. Ga met je lichaam om als de tempel van God. Daar hoort geen alcohol in. Hij zegt het op een vriendelijke toon en zeker niet belerend. De militair zegt dat hij van ZIJN God wel mag zuipen. Het heertje besluit verder te gaan en ik sluit me bij hem aan om zijn meegebracht “koor” te zien. Ze zijn gekleed in klederdracht die zeker wel terug te voeren is naar Nederland in vroeger tijden. Ze zingen vreselijk vals maar duidelijk waarneembaar is de zorg die ze elkaar toedragen….Opeens zou ik daar bij willen horen. Een maand of twee drie….Samen delen samen dragen samen eten bereiden op primitieve fornuizen. Brood bakken en koren malen of zo. Truien breien en kleren naaien met de hand…..Voor het gemak vergeet ik dan maar dat de man de baas is en je hem ter wille moet zijn….Als dat al ooit is geweest nu al tijden niet meer. IK maak wel uit wanneer en hoe een man MIJ ter wille is…..Nou ja met beider goedvinden dat wel! Gelijk oversteken of zoiets. Even later komt een moeie zoon me weer op aarde zetten. Hij lacht zich helemaal kapot om zijn ma…..Een beetje toch? Heb ik overeenkomst met die Mennonieten……? Een valse grijns…….

Een terrasje en een ijsje. Koffie bij Daily Grind in de schemering. De gemeente komt de weg afzetten en we zien de leukste taferelen……Grote dikke auto’s en een meneer die een dwangneurose heeft. Maar dat is niet leuk maar triest. Hij loopt met gebogen hoofd langs de naden van de tegels op het trottoir. Hij mag niet over de lijntjes van zichzelf. Nergens zag ik zoveel psychiatrische zwervers als hier. Ze zitten te schreeuwen in bussen vreemd gekleed. Het merendeel vrouwen. Eigenlijk wil ik dat de man weg gaat…..daar voel ik me dan direct weer schuldig over. Hij loopt wel een kwartier zo voor ons langs heen en weer langs de lijntjes……In dit land is het leven vaak zwaar…….Ziek en oud en zonder inkomsten ben je zeker verloren. Ik vertel Samir over de velen die emigreerden zoals mijn vriendin Margriet en haar man John. Hij kreeg een ongeluk in Australië en ook zij kwamen terug. Een broer die ouder werd. Allemaal komen ze terug naar hun “roots” en geboorteland. Nederland is een welvaart staat. Als je de Nederlandse Nationaliteit hebt ben je een rijk mens. Als er ooit iets mis gaat zoon……..kom dan naar huis! En koester je nationaliteit…….

De dag dat ik weer huiswaarts keer begint met veel ergernis. De taxichauffeur die ons naar de Greyhoundbus-stop moet brengen laat het afweten….Mijn zoon vertelt dat Amerikanen op de eerste plaats incompetent zijn. Op de tweede plaats incompetent en op de derde plaats incompetent. Uiteindelijk halen we de Greyhound naar New York om half tien zondagmorgen. Ik begin al moe aan de terugreis. We hebben de hele nacht gepraat. Ik geniet toch wel van die reis uuuuurenlang over rechte autobanen zonder mens stad of gebouw te zien. Af en toe een auto. Geen files. Dan mijmer ik zo voor me heen. Samir slaapt. In Manhattan eten we voor de laatste keer samen. Een echt restaurant met echt servies en echte prijzen. Ach………ma trakteert. Zoon ergert zich dat ik hardop zeg hoe lang ik daar thuis van leven kan. Hij heeft gelijk. Wat is 37 dollar…Ik wordt gierig merk ik. Dat komt door het zakje geld wat ik verstopte in mijn zoon zijn apartment. Ik zal hem op skype mededelen waar de buit ligt…….Verheug me daar al op.

De metro en de airtrain de lift naar JFK Airport. We checken de bagage in en het is inmiddels 16.00 uur zondagmiddag. Om 20.50 vertrekt mijn vliegtuig. We kunnen nog New York in merkt Samir op……Tijd GENOEG. Ik zie de vermoeidheid op zijn gezicht. De brakke nacht. Ik heb het ook wel helemaal gehad met Amerika……Ik wil even bijkomen in niemandsland. En dat is de vertrekhal. Hier kies ik voor mezelf……..Samir vertelt dat hij zo graag mee zou gaan om even in Nederland te zijn. Het kan nu niet weten we allebei. Ik beloof hem een ticket rond de feestdagen of wanneer hij maar wil of uitkomt met zijn studie. We nemen afscheid met een omhelzing…….Niet meer kijken NIET MEER ACHTEROM KIJKEN ….GOD BLESS YOU…..

Ik hoor niet wat de douane ambtenaar zegt. Ben even weg van de snelweg. Mijn handbagage moet weer open. De schoenen uit. Fouilleren. Een stok met een lichtstraal wordt langs en rondom mijn lichaam gehouden. In de vertrekhal zit ik tijden lang ergens met een beker koffie. Gesloopt. Ik ga me wat wassen op een vies toilet. Eet de laatste cheeseburger voor zeer lange tijd. Wil die rotzooi niet meer zien. Eens kijken waar gate 8 is waar delta vertrekken zal. Ik kijk wat naar de vliegtuigen die opstijgen en zit naast een Japans uitziende man die een geliefde belt. Terwijl hij luidkeels “I love you” tegen haar zegt laat hij een wel gemikte scheet……God wat een barbaars volk.

Weg alweer op zoek naar cultuur en menselijkheid. Ergens op een zachte leren bank in een hoekje zit ik te tijd door te komen en probeer rustig te worden. Er draait gevoelige muziek die flash back meevoeren. Gevoel kan ik nu niet toelaten. Ik zou erin blijven. WEG! Verstand de boventoon voerend ga ik de freeshops bekijken. Ik koop voor een cliënt een koelkast magneet met het Vrijheidsbeeld. Ze spaart die dingen en heeft me gevraagd er eentje mee te brengen…..

Ach…..als ik haar er nu een plezier mee doe…

Het vliegtuig heeft een uur vertraging omdat de aansluiting van Las Vegas te laat is. Een rommelig vertrek met op het laatst binnen rennende mensen die nog mee moeten. De vlucht zit ik uit en probeer te slapen wat niet lukt. Bijna thuis….

Schiphol en de rompslomp van de bagage vinden. Elkaar verdringende mensen rond een bagage carrousel. Iedereen is moe en dan blijven manieren achter. Weg hier! Nog eventjes dan is er de stilte van mijn hofje. Het station ligt bij het vliegveld. Wat mooi….Mijn BLOKKERKAARTJE wordt opgeduikeld. Zo kan ik voor 14.95 euro naar Heerlen. Ik koop een flesje spa en een drie krentenbollen voor de afzetterprijs van bijna vijf euro. Voor in de trein. Dan schiet het Nederlandse landschap aan me voorbij. Het is hier een stuk kouder. In Eindhoven is er een overstap en ik vecht tegen de slaap. Even een beker koffie om wakker te blijven. In de ene hand de zware koffer de andere de trolley en de rugzak om. Geen hand vrij voor de broodnodige koffie vraag ik een jonge vrouw of ze me helpen wil de trein in. Ze neemt de beker koffie over en volgt me de trein in naar de eerste stoel die vrij is. Het is inmiddels maandagmiddag. Zondagmorgen ben ik vertrokken om negen uur in Albany. De zes uur tijdverschil maakt dat de tijd in Nederland zes uur verder is. Ik ben al bijna 40 uur wakker en 24 uur onderweg als ik thuis zal zijn…..Ik bel een kennis dat ik rond 16.00 uur in de middag in Heerlen zal aankomen. Hij heeft beloofd me op te halen bij het station. Ik bel de woensdagvriend dat ik weer in het land ben….Beiden ondernemen actie zodat ik in Heerlen door de kennis wordt opgehaald en de woensdagvriend de koffie klaar heeft thuis…..Een mooi gezond uitziend floortje komt zoentjes en kopjes geven en loopt de rest van de dag achter me aan. Dit mens moet echt eventjes onder de douche………Tegen 19.00 uur in de avond ben ik alleen en besluit direct naar bed te gaan………

OH…….. wat is mijn eigen bed heerlijk en hoe mooi mijn huis mijn hofje en mijn woekerende tuin. Het eigen gebakken brood uit de vriezer met de confiture van mijn land. Het eenvoudig potje van EEN aardappel en een beetje boontjes zonder meat en zelf geteeld….Geen wegwerp en alles eenvoud en overzicht…..

Mijn land mijn tuin mijn hofje en de poes……

HOME SWEET HOME….

De rijkdom van eenvoudig leven waardeer ik meer dan ooit. Ik kan er niet over uit. Zoveel geluk!

Annemiek.
________________________________________________________________


VAN EEN FYSIOTHERAPEUT EN ZEN.

Tijdens het lezen van GENOEG aug. 2008 kwam ik het artikel “liever fluisteren” tegen Geschreven door Francois de Waal. Meestal bewaar ik de column van deze prachtige man voor het laatst. Zoals ik steeds het mooiste en lekkerste voor het laatst bewaar…Deze keer bracht het lezen over mediteren een flash-back.…Lees en geniet mee…….

Het is allemaal begonnen een jaar of 20 geleden met een verwijskaart voor de fysiotherapeut. Joop Janssen zou een goede keus zijn en zeer bedreven in manuele (kraak) therapie. Telefonisch werd er een afspraak gemaakt en tot mijn verbazing was Joop een zeer fijngebouwde kleine man. Hoe zou hij dit volume mens nu moeten kraken vroeg ik me af. Hij zag de schrik in mijn ogen en gezamenlijk barsten we in gelach uit. Na wat heen en weer gepraat nam ik plaats op de behandeltafel. Bij het rekken en “kraken” gebruikte hij zijn hele lijf. Het voelde niet slecht aan moet ik zeggen. Het einde van de sessie vond steevast op de vloer plaats. Op mijn buik liggend liep hij met blote voeten over mijn rug. Er kraakte heel wat. De man wist heel goed wat hij deed want ik voelde me herboren……

Er wordt heel wat afgepraat tijdens therapieën. Hele levensgeschiedenissen passeren de revue. Volgens Joop was ik geboren om aan krachtsport te doen. Kickboksen of gewichtheffen. Misschien eerst Yoga en later Zen Wat was Zen?

Joop vertelde over een ruimte in Schaesberg waar elke zondagmorgen Zen werd gegeven. Ik mocht er best eens gaan kijken volgens hem. Er werd een telefoonnummer doorgegeven en gebeld voor een afspraak……maar misschien moest ik eerst maar eens yoga doen.

Of ik al eens aan yoga had gedaan? Nee dus. Meditatie? Ook niet! Misschien moest ik dat eerst maar eens doen? Nee hoor! Als ik Zen wilde doen deed ik Zen en daarmee uit. ...

Zondagmorgen vroeg sloop ik langs stille wegen. Iedereen lag nog op een oor. Schoon gewassen zonder make-up. Nuchter zonder ontbijt. Geen parfum of deodorant. Geen nagellak of sieraden. Liefst in het zwart. Een oud huispak zou dienst moeten doen. Later kon ik altijd nog een pij aanschaffen. Ze droegen een monnikspij begreep ik.

Het adres was snel gevonden. Er slopen in stilte allemaal mensen naar binnen. De meerderheid mannen. Een meneer die me opwachtte bij de voordeur vertelde dat ik vooral moest zwijgen. En mijn schoenen uitdoen. Proberen mijn hoofd leeg te maken en alle gedachten die bij me opkwamen af proberen te voeren….Eenieder kleedde zich om in monnikspij met capuchon. Het hoofd diep in de kap. Voor de afzondering begreep ik.

Oké….In lotushouding op een kussen met het gezicht naar de muur. De meneer merkte nog op dat lotushouding wellicht voor mij wat moeilijk zou zijn gezien mijn overgewicht. Ach wat! Dat moest kunnen…..Mijn flinke benen werden in de knup gelegd wat niet eenvoudig bleek. Ontspannen ging wel….. alleen die gedachten afvoeren bleek een probleem. Had ik de soep wel afgezet? Enne hoe laat zou dat hier gedaan zijn……Oh ja. AFVOEREN! Mijn benen begonnen te krampen. Volhouden maar. Naar mijn gevoel UREN later klonk er een belletje waarna er Aa klanken door de ruimte klonken. Eentonig en gedragen mantra. Mooi was dat. Na een tijdje stonden de mensen langzaam op. Toen was ik al zo misselijk geweest. Terwijl iedereen al stond zat ik daar maar te vechten tegen duizeligheid. De kamer draaide rond…..Toen was er niets meer……..

Weer terug op aarde vond ik mezelf languit op de grond. De meneer die me toegesproken had bij het begin fluisterde dat ik maar stil moest blijven liggen. Dat was het minst storend. De monniken liepen gedragen in een kring rondom mij. Gebogen hoofd en handen gevouwen. Je hoorde werkelijk niets. Geen stap geen zucht……Alsof ik gestorven was en aanbeland in hogere sferen met een rij zwevende monniken om me heen. Heel onwerkelijk.

Iemand zette een pot kruidenthee op een vreemd brandertje. Kommetjes werden rond gedeeld en af en toe gedronken. Daar knapte ik een beetje van op. Ik heb maar niets meer gezegd en ben vol schaamte naar huis gegaan……Een pot verse koffie en een croissantje. Er was nog veel te leren voor ik aan Zen toe was. Eerst maar eens met bodybuilding beginnen…of was het Yoga?

Het is uiteindelijk mediteren in de tuin geworden.....

Annemiek.
________________________________________________________________________________
Fietstocht naar Eindhoven.

Nou ja, of ik dat aankan? Gewoon beginnen maar met fietsen en kijken hoever ik komen zal. De fiets op de trein is zo gebeurd als ik niet meer verder kan. Dat zou zomaar moeten ergens onderweg met mijn versleten lijf en nog steeds overgewicht, maar…………..
Een goeie fiets met 24 versnellingen een gel/zadel, aan stuur en zadel extra vering en intussen enige fietservaring lange afstanden.... het moet kunnen dacht ik zo.
Na mijn eerste fietstocht wist ik wel wat ik allemaal wel en vooral niet mee moest nemen.

Beslist mee moet: warme trui, regenjas, toiletspul in de kleinste verpakking, en Linda’s wonder crème, die kan op gezicht als dag crème en op zonverbrande armen en nek, op schrale billen van randjes van slipjes en op mijn voeten.
Een katoenen nachthemd waar ik mee rond kan lopen bij mijn overnacht adres, als ik naar het toilet moet. Mijn onder/fiets/broekjes en sportbeha, T-shirt en fietshemdjes en twee korte broeken.
Alles heeft zijn eigen plekje in de drie fietstassen, ook banden plakspul al zou ik niet weten hoe een band te plakken en de telefoon-oplader niet te vergeten.
In het stuur fietstasje mijn flesjes met water, de telefoon, portemonnee en een oude verwassen theedoek om mijn gezicht en nek mee te ,,dweilen’’ onderweg.

De fietshandschoentjes aan, nog even de kippen controleren en de poes, het briefje voor Joseetje in haar brievenbus, ze gaat de beestenboel verzorgen.
Op een zaterdag begin september 2005 gaat deze dame het avontuur tegemoet, het weer zit mee, niet te warm rond de 22 graden, morgen iets warmer hebben ze voorspeld.
Om acht uur tien fiets ik de straat uit, richting Brunssum volgens de woensdagvriend is het korter naar Urmond via Hoensbroek, Vaesrade Geleen.
In Urmond begint de eigenlijke maas/route, die ik ga fietsen, veel toeristische weggetjes langs de rivier.

Het word een ramp als ik verdwaal rond Tull, mijn kaart lijkt chinees en ik besluit richting Sittard te fietsen, waar ik boven aan de windrakerberg uit kom, bekend terrein, maar kilometers om gefietst. Ik lijk wel een paard dat alleen de bekende weg naar stal ruikt.
Ik besluit via Munstergeleen, Einighausen naar Berg te fietsen langs het Fortuna stadion.
Ook dat is bekend terrein, en word ik wat rustiger, al weet ik niet of ik het halen zal met al die extra kilometers aan mijn inmiddels al poreuze billen.

In het hart van Berg besluit ik koffie te gaan drinken, geen café open, te vroeg.
Er zit een oudere meneer op een bankje en terwijl ik een boterham eet hebben we een gesprek, over de vrouwen van vroeger die geen fietstochten alleen hielden en achter het fornuis hoorden, hoe hij iedereen in het dorp kent.
,,Kijk daar gaat Mia die woont daar achter, in die seniorenwoning, ze gaat naar de kapper elke zaterdag, dat is vlakbij.’’
,,Heb ik geen man?’’,, Nee wel een kat en twee kippen’’ vertel ik met een grijns, ,, die breng ik naar het asiel als ik er genoeg van heb!’’[grapje]
,,Dat kan je met een man niet,’’ merkt hij op, hij kijkt bedenkelijk en schuift een beetje van me af, ,, wilde wijven tegenwoordig’’ hoor ik hem denken.
Ik ga weer hoor, ,,goeie reis,’’roept hij nog.

Aan de maas begint mijn eigenlijke fietstocht, de prachtige weggetjes door kleine dorpjes, soms is er een bord weg en raak ik de weg kwijt, maar niet echt want de maas is mijn leidraad.
Tegen half een in de middag ben ik via Nattenhoven en Grevenbicht in Roosteren beland en bij de Roosterhoeve besluit ik grote pauze te houden op het terras.
Het is nogal een chique gelegenheid maar de kelner heeft er geen moeite mee als ik in fietstenue op het terras ga zitten, hij vraagt waar de tocht naar toe gaat en is echt geïnteresseerd.
De koffie is er heerlijk, met een schaaltje boterkoekjes en even later zit ik echt ontspannen aan mijn tweede kopje, de spanning lost op en het vakantiegevoel komt.
Als ik het niet haal pak ik toch de trein terug, ik heb ook een nette broek bij me, en de fiets kan op de trein. Ik zit er een tijdje, er komen wat gasten met cadeautjes en netjes gekleed, zeker een receptie, met sommigen heb ik een praatje, hoeveel kilometer ik erop heb zitten bijv.

Weer op de fiets richting Ohé en Laak, hier en daar een bankje, de route staat duidelijk aan gegeven in noord Limburg.
Ik ontmoet een jong stel uit Friesland die hier op vakantie zijn, ze zitten te puffen in de hitte, ik vind het wel mee vallen.
Ze vertellen van regen en wind te houden en dat ik dat wel gek zal vinden.
Nee hoor, ik ken ook zo iemand, Bianca uit België houd ook van storm en regen en wind.
Het vrouwtje vertelt dat ze een hond hebben en om die uit te laten in noodweer met de laarzen aan tegen de wind in geleund, volmaakt geluk is.
Ze verlangen naar het vakantiehuisje en stappen weer op, ook deze twee mensen heb ik uit moeten leggen waarom ik alleen fiets, en probeer het gevoel van vrijheid te beschrijven.
Gaan zitten waar ik wil en met niemand rekening hoeven te houden, geen prietpraat aan horen en vol kunnen genieten zonder dat iemand me afleidt.
Ik vertel al heel lang alleen te wonen en dan ben je gewend alleen te zijn, en dat het een bewuste keuze is die me uitermate bevalt, alleen fietsen hoort daar ook bij.
Het is de gelukkigste tijd van mijn leven vertel ik.
Nu begrijpen ze het opeens, ieder zijn eigen sprookje, jullie met zijn tweetjes, gezellig.
Voor mij hoeft dat niet, het werkt verstikkend.

Als ,,eenzame’’ fietser heb ik vaak aanspraak merk ik, en ga er op in als de persoon me ligt en als ik in ben voor een praatje.
Richting Roermond waar de route een lus maakt rond de Maasplassen, daar voel ik niets voor en besluit door te gaan richting Buggenum.
Maar welke kant is dat? Het staat nergens aan gegeven, er is een wegomlegging en inmiddels weet ik van mezelf dat ik in deze stemming gigantisch mis kan rijden.
Ik neem een pauze en vraag aan wat mensen of ze bekend zijn.
Een jong stel op de fiets moet toch die kant uit en ik fiets achter hen aan een stukje van Horn door en wijzen ze me de weg tussen de weilanden.
Herkenningspunt is een megadisco midden in het veld.
Inmiddels is het bloedheet en de disco word gepoetst en is gesloten.
Ik mag toch op het terras zitten en kan zelfs een bitter lemon bestellen en mijn flesjes worden met koud vers water gevuld, heel hartelijke mensen.
De eigenaar vertelt hoe ik in Buggenum kom, maar iets verder word de weg opgebroken, misschien kan ik er met de fiets door.

Even later klim ik met fiets en al over een dikke rioolbuis en kom aan de maas uit en zie de Centrale van Buggenum, hoera, goed op schema, mijn zelfvertrouwen stijgt.
Als ik even later op een bankje balans op maak, vind ik het jammer dat ik in het vestingstadje Stevensweert niet langer gebleven ben, maar er zullen nog vele fietstochten volgen hoor, en weet ik al weer wat meer.
Voorbij Linne had ik ook wat langer willen blijven bij de sluis, ook later nog eens.
Ik weet nu zeker dat ik op tijd bij mijn overnacht adres van ,,vrienden op de fiets ben vanavond en dat ik dat wel vol hou, en nog aan kan, morgen zie ik dan verder.

Om vijf uur in de middag ben ik in Buggenum en langs de garage van de broer van mijn vriend Gerard Leenhouts gekomen, ik wist dat hij een broer heeft die Wil heet en een garage heeft in Buggenum, dat kon niet missen.
Even later kom ik langs een boerderij met kruiwagens vol bloemen en is er een cafeetje met een terras, pauze………….

Café friture ,,oppe berg’, de koffie in een beker maar wel lekker en die friture midden in het café was erg uitnodigend, een frietje met sla en een croquet, vette hap dus en niet mijn stijl, maar ik had er zin in. De serveerster is heel vriendelijk en onder een zonnescherm in een zachte stoel voel ik me zalig, voldaan moe en schrijf wat notities op, kijk wat mensjes.
Het word druk in de frituur en ik besluit verder te gaan, langs weilanden smalle weggetjes kom ik bij een eenzaam huis en ben het spoor bijster.

Er staat een meneer te klussen en ik vraag of hij me op de goede weg kan zetten.
We lachen wat, over die uitspraak en kan ik weer verder richting Kesseleind.
Ik suf wat achter een bejaard stel aan langs de napoleonbaan, op die leeftijd kan je ook nog fietsen bedenk ik, ik schat ze ver in de tachtig.
Opeens is er een bord waarop Kesseleind aangegeven staat en doodmoe loop ik een eindje, even rustig aan de beenspieren trekken.
Het ouder stel heeft me opgemerkt en stopt om te vragen of ik de weg kwijt ben, och eigenlijk niet, maar weten ze toevallig de peelweg?
,,Moet u bij Mia Verdellen zijn,’’vraagt de vrouw, terwijl ze kijkt naar mijn zwaar beladen fiets.
Ja dus, het dorp is klein en de sociale controle goed blijkbaar. Het echtpaar wijst me de weg, een klein weggetje langs wat boerenerf, ik ben zo moe dat ik de kluts kwijt raak en nog eens moet vragen aan twee dames die pools spreken en een man halen die precies weet waar Mia Verdellen woont.

Een ,,Hans en Grietje’’ huis in een verwilderde tuin met een prachtig beschilderd bord in de voortuin vind ik op Peelweg no. 3.
Een hartelijke meneer die aan het snoeien is beantwoord mijn vraag of ik hier wel goed zal zijn?
Later hoor ik dat de meneer Gerard heet, met de klemtoon op de a dus op zijn Frans uitgesproken en dat hij heel veel voor Mia Verdellen betekend. ( geheime minnaar of zo?)
De fiets achterom op het hofje, een hartelijke gastvrouw die mijn kamer wijst en verteld dat de mede gasten onder de douche staan om daarna te gaan eten in het dorp.
De kamer is met veel kleine raampjes en schuine balken, groot met een goed bed en een zitje, zelfs een wasbak op de kamer.
Wat een luxe, mijn bagage naar boven en even later zit ik op het hofje en drink wat fris.
Mia is achter op haar schema, ze moeten naar een verjaardag en ze moet nog koken.
Samen zitten we buiten, ze schilt dikke schillen van een hoop aardappelen en snijdt een spitskooltje.
,,Stamppot,’’ zegt ze, en rent naar binnen om alles op het vuur te zetten.
De was bolt in de wind, droog dus en ik pak hem af en vouw de lakens,
De douche is vrij en het is een zaligheid het warme water over mijn bezweet lijf te laten stromen.
De badkamer en een toilet op de eerste verdieping is alleen voor de gasten, wat een luxe.
Een rotan rek vol zachte handdoeken past bij het oude huis, met de oude raam klinkjes en de balken, de deuren in oude stijl
Ik voel me er zeer thuis, het uitzicht op de verwilderde tuin, de haan die gewoon de hele dag door kraait met de naam Foppe de Haan hoor ik later.
Even op bed met mijn oud katoentje wat weldadig aanvoelt, Linda’s wonder crème op de billetjes en mijn verbrand gezicht, benen en armen dommel ik wat weg.
Heerlijke geuren komen uit de keuken en Mia vind zelfs even tijd voor een praatje, als ik mijn fietskaart bestudeer.

De route naar Eindhoven door de peel, langs een knooppuntenroute raad ze aan.
Langs het kanaal, ik schrijf wat nummers van fietsroutes op en we spreken af hoe laar we ontbijten en ze geeft een telefoonnummer door waar ze vanavond zal zijn.
Sleutels worden klaar gelegd en mee gegeven aan de medegasten, een echtpaar met twee pubers uit het noorden des lands.
Mia en Gerard vertrekken, en word het stil in huis, op de hond na die een wolf probeert na te doen, het is een kluchtig gezicht hoe hij zijn kopje omhoog heft en jankt.
Hij wil mee en dat kan niet, op een stoel staat hij en kijkt door het raam waarlangs Mia en Gerard verdwenen.

Moe, verdwijn ik weldra naar boven en lees een boek in bed, te weinig licht, geen bedlampje.
Ik slaap al vlug en word wakker als de andere gasten thuis komen en later weer als Mia en Gerard thuis komen. Zullen ze nog gaan sjoelen?
Dat doen ze vaak nog tot twee uur in de nacht en kunnen dan s’morgens moeilijk op.
Geen vroege ontbijtjes hoor, half negen is vroeg genoeg.
Spierpijn doet me nog een paar keer wakker worden en om zeven uur sta ik op en was heel zachtjes mijn haar in de wasbak en verzorg mijn beurs aanvoelend lijf maar oh wat ben ik trots op deze prestatie.

Om acht uur naar beneden met de lakens en de gebruikte handdoeken
Mia in nachtjapon zegt dat ze er aan komt, rustig hoor, tijd genoeg, nog genoeg te doen.
De fiets buiten en de tassen ingepakt, ik reken vast af 16.50 euro, inclusief toeristenbelasting,
De tafel word gedekt, alles in overvloed, de koffie geurt en broodjes worden in de oven gezet.
Mia en ik hebben overeenkomst in ontbijt tafels opdekken, alleen worden bij mij de mikken niet van ver op tafel gepleurd en de kaas hompen in plastic zakken.
In mandjes en op schaaltjes van mijn boerenbont servies met een kaarsje en bijpassende servetjes, een wit tafellaken, dat is mijn stijl. Bij Mia ligt er een zeil op tafel
Ze heeft ook zelfgemaakte jam maar die zit in potten waar het etiket nog op zit van wat er eens in zat.
Het past allemaal wel bij haar en de boerderij.
Ik heb mijn eigen gebakken brood bij me en beleg dat met kaas en een tomaat, de helft eet ik op en de helft gaat mee voor onderweg.
Net als ik vertrekken ga belt Petra mijn zus en wil weten of ik naar Eindhoven kom.

Ja, hoor het is minder ver dan de tocht die ik gisteren maakte, de sleutel ligt onder de mat, vertelt ze nog en ga ik richting kanaal zoals Mia aangaf.
Helaas blijkt het kanaal gestolen, ik vind het niet... wel is er een smal onverhard weggetje langs een beekje, ik volg het een tijdje en kom langs een bord van knooppuntenroute en tot mijn verbazing kloppen de nummers met mijn notities.
Het kwartje valt, het beekje is ,,het kanaal’’ waar Mia over sprak.
Geen mens te zien op deze prachtige zondagmorgen, de stille peel... de vogels, het water de zon gezeefd door de bomen geeft me een volmaakt geluksgevoel.
Ik bedenk hoe het hier vroeger geweest moet zijn, de harde arbeid van het peelvolk.
Oud voor hun tijd van het turf afgraven, de armoe, veel kinderen, vele monden te vullen, ziekte, altijd gebogen naar de aarde.
Zouden ze de schoonheid ooit hebben gezien van een zondagmorgen in september?
Een enkele keer kruist een fietser mijn pad, de mensen zijn erg vriendelijk en ik deel mijn boterham met een vlotte meneer die me verteld dat ik al lang Meyel gepasseerd ben.
Zo door de peel omzeil ik de dorpjes, ver van de bewoonde wereld.
Hier en daar een boerderij in de verte, het word heel stil in mij, een helende rust, dankbaarheid dat ik dit allemaal nog kan, de rust en de stilte omarmen me daar op dat bankje aan het water.

Ik passeer een bordje met de tekst ,,pruimen te koop,’’ een boerderij en rijen fruitbomen, een erf en een zelfbedieningsplekje.
Er liggen appels en peren in plastic zakken te zweten met een bordje erbij, 3 euro de zak waar zes stuk in zitten. De boer kent zijn prijs, de pruimen zijn op, en boos verhef ik mijn stem:
,,Haal dat bord dan van die boom.’’
Ze kijken me verbijsterd aan, ik hoef geen appels en peren van drie euro, wat een afzetters.
Dan komt iets van de oude peelmens in me boven en ik jat een appel uit een kist, die me wonderbaarlijk goed smaakt onderweg.

Verder maar en vraag ik onderweg aan passanten nog eens waar ik ongeveer ben, heibloem en Neerkant mis ik en verlang ik naar verse koffie, nog wat boerderijen en vele weggetjes verder, nergens een terras, verlang ik opeens naar de bewoonde wereld.
Ik fietste al vier uren door de peel, stak ter hoogte van Neerkant de Noordervaart over en fietste er langs, pauzeerde aan het eind van een fietspad bij een bruggetje over een moerassig gedeelte, wat was het daar goed toeven, in de zon.
Ik passeer prachtige huisjes en gesloten cafeetjes, peel/moeheid overvalt me nu.
Eindelijk de bewoonde wereld wat mooie huizen en een tafeltje met potten honing te koop.
Er staat een blikje bij met bijen erop, het geld moet in dat blikje, met dank van de imker staat erbij.
Ik koop een pot honing voor Johan de woensdagvriend, en stop de rijkdom in mijn fietstas.
Asten………, en villa Kakelbont!
Een eethuis, terras, wat een zaligheid, grote pauze hollekiedee……
Zalige koffie boeiende mensen, broodje gezond, mijn fietskaart en schrijfspul op tafel ben ik een bezienswaardigheid merk ik.
Vele vragen, ben ik helemaal uit Limburg gefietst, en waar sliep ik, en wat als er een band lek raakt midden in de peel?
Ik vertel dat ik geen banden kan plakken en dat ik een telefoon bij me heb, maar ik zou niet weten wie ik zou kunnen bellen hier, het beltegoed is trouwens onverwacht op, vergeten een kaart te kopen in de bewoonde wereld.
Nee! Ik ben niet bang in het bos, nooit geweest, wel in drukte en groepen mensen.
Fietsers en wandelaars zijn meestal goede mensen leerde mijn ervaring.
Ik besluit bij Gerrit en Resie Stiphout langs te gaan, ze wonen in Asten en waren enkele weken mijn gasten tijdens de Heerlense fietsvierdaagse.

Wat zullen ze opkijken, als ze thuis zijn , maar wie is er nu thuis op deze prachtige zondag.....
We zullen zien....

Lees vervolg...



Annemiek
__________________________________________________________________________________


Vervolg, fietstocht naar Eindhoven.

Ja, wie is er nu thuis op zo'n mooie zondag……..
Recie en Gerrit, als ik voor hun deur sta en het huis eens bekijk zie ik de mij bekende zwarte auto, ik neem de fiets mee het pad voor het huis op, en bel aan.
Gerrit doet even later de deur open en zijn gezicht spreekt boekdelen, even is hij sprakeloos
Recie hoort mijn stem en komt uit de keuken, prachtig die verbaasde gezichten
Ik word warm onthaald en we kletsen bij, o.a. over de ervaringen van hun laatste fietst vierdaagse.
Zo gezellig als bij mij was het niet, ja dat had ik al begrepen uit de kaart die Recie stuurde.
Wat doet het goed ze te zien, ze zijn me zo eigen, alsof Recie mijn zusje is.
Ik zit er zo op mijn gemak, maar ik moet verder, anders verlies ik de moed.
Nu komt ongetwijfeld het zwaarste deel van de tocht, omdat de pijn zwaar word, van mijn versleten nek en onderrug, ik fiets nu op paracetamol.
Recie geeft me vers koud water mee, en Gerrit pakt een stuk eigengebakken peperkoek in, die ik even later vergeet, als ik de straat uit rijd.
Ze hebben een route voor me uitgestippeld, de kortste weg naar Eindhoven
Einde straat rechts, bij kruising links????

Op de kruising staat een gigantische rommelmarkt, ik besluit er om heen te gaan in de hoop dat ik de klokken van de heerbaan vind waar ik een afslag in moet.
Geen klokken, die nam iemand mee, verkocht op de rommelmarkt?
Wel de heerbaan gevonden, en langs het voetbalveld gekomen, waarna een zwarte auto me in haalt……
Gerrit met de peperkoek, wat een schat, hij had opeens aan die rommelmarkt gedacht en vroeg zich af….. en die peperkoek.
Ik zat op de goede weg vertelde hij, zo meteen het betonnen fietspad op, dat deed ik dus nadat Gerrit huiswaarts ging.

Er stonden prachtige vetplanten in potten langs dat fietspad, en was er opeens een omheining.
Ik fietste rond in een tuincentrum, gauw weg voor iemand de politie belde.
Volgende betonnen fietspad maar, onder viaduct langs Raaymakers beton, over kanaal richting Heeze volgens het briefje.
Geen kanaal gezien en werd ik een beetje wanhopig.
Uiteindelijk zat ik op de provinciale weg naar Heeze, stug in de pedalen verstand op nul en pompen, pijn lijden en weer pompen. Kom Annemiek stel je niet aan....
Ergens voor Heeze zat een groep wandelaars bij een provisorische rustplaats.
Alleen voor de club? Nee hoor ik mocht ook even zitten en een koud blikje fris kopen.
Door maar weer, richting Geldrop waar ik bij een tankstation een telefoonkaart kocht en mijn zus belde, met het bericht waar ik was, er ging een gejuich op , op de achtergrond, wat een fans, dat geeft de burger moed.

In Geldrop zochten mijn ogen terrasjes met kussentjes in de stoelen, niet dus.
Toch weer even pauze en koffie, een stukje lopen, op de wenkbrauwen kwam ik aan de rand van Eindhoven, waar een wielrenner me vertelde dat de Belgische buurt waar ik moest zijn dwars door de stad ging, nog wel acht kilometer, ,,sterkte, veel sterkte.’’ wenste hij mij, terwijl hij me meewarig bekeek, ik moet er wel erg afgepeigerd hebben uit gezien.
Bij het volgende stoplicht wat op rood stond, haalde ik hem in en kon niet nalaten op te merken dat een renfiets ook niet alles is.
Langs de Daf de borden richting centrum volgend kwam ik bij het station en kende toen de weg weer, richting Woensels winkelcentrum.

Daar heb ik lang in een bushalte gezeten op een bankje waar twee schroeven uit staken volgens mij.
Dus niet, dat waren mijn billen die ten einde raad waren, ik fietste, ik liep, ik kroop richting Leuvenlaan, waar ik bij de cafetaria op de hoek een ijsje nam en daar een eind mee de straat van Petra en Peer in liep. Halverwege zette ik nog een sprint vol bravoure en viel min of meer elegant met fiets en al de voordeur door, na onder de mat de sleutel op geraapt te hebben.
De fiets op de standaard in de gang en de trap op, kleren uit en in heerlijk warm water……
Hoe zalig kan een ligbad zijn, mijn oud katoentje aan en in Linda’s wonder crème.

Later ben ik nog op de bank in slaap gevallen, heb een boterham met peperkaas gegeten en heb koffie gezet met paracetamol. Toen Petra en Peer thuis kwamen had ik mezelf weer wat opgekrikt en onderdrukte de pijnstiller de ergste pijn.
Hoe trots waren ze op me, Samir die ook belde was apetrots op zijn dappere ma.
Weer een overwinning op mezelf, keuzes maken,afzien maar oeverloos genoten.
Bij Petra blijven slapen en vroeg weer op want ik wilde wel naar huis.
Met de fiets op de trein, dat moest ik ook nog leren, maar eerst naar het station fietsen.

Het laatste stuk hield het fietspad op en zag ik in de verte het station liggen achter ontelbare autobanen, hoe kwam ik daar nu, er was beslist een tunnel of zo die ik over het hoofd had gezien.
Het zal wel, met mijn fiets onder de arm ben ik die autowegen over gewandeld, en heb de trein gepakt, wat nerveus van alle tegenslag was ik de verkeerde coupe in geschoten.
Er stond al een fiets en een student, toen ik erbij gepropt was gingen de deuren dicht en stonden we als haringen in een ton, als iemand naar de w.c. moest was het over twee fietsen heen kruipen.
In Weert moesten er enkele mensen uit, maar moest eerst een fiets eruit, ik dus.
Vlug maar naar een ander deel van de trein, dat heb ik dus niet gehaald…….
De trein vertrok, en stonden mijn fiets en ik even later op een verlaten perron.
Van alle stress heb ik twee gevulde koeken gegeten en een megabeker koffie gedronken..

De volgende trein zou een uur later komen en had prompt een half uur vertraging.
Bij de N.S. roepen ze dat tegenwoordig heel leuk om.
Het woord vertraging hoor je niet meer, een jolige juf roept heel blij om, dat de trein van elf uur om half twaalf het station gaat binnen lopen.
Fiets erin, en in Heerlen eruit, door de vertraging de aansluiting naar Landgraaf gemist dus……

In de middaghitte de berg op, op de fiets naar huis, waar de kipjes geen drup water hadden, er was een ongelukje met de waterbak geweest wat Joseetje niet had gezien.
Arme arme beestjes, ik zag en hoorde het aan hun gekrakeel, snel water en graantjes geregeld en Charlotje even aan gehaald en bemoedigend toe gesproken.
Een golf van verdriet komt opeens over me, arme beesten, met die hitte.

Naar bed en het rolluik lekker dicht, tot het avond werd.
Met de kipjes is het wel goed gekomen en ook met de zadelpijn.
Pommetje de poes was ook reuzeblij met het toch vreemd lopende baasje.
De spierpijn is toch wat langer gebleven.
Het was het waard, zeker weten .
Mijn grenzen verkend, en verlegd, genoten en geleerd……..
Voor herhaling vatbaar, maar anders en ik weet al hoe.
Het wachten is op een mooie zomerdag!
____________________________________________________________________________________


Fietstocht in Zeeland
Vrijdag 12 Mei 2006.

De Zeeland brug voorbij juicht het in mij daar aan de rand van de Oosterschelde. 13.45 uur en neem ik een wel verdiende pauze met een boterham en een flesje water. Ik voel me krachtig en sterk. Mijn ‘stalen ros ’staat tegen een bank geleund. Hij is zwaar beladen met drie fiets tassen vol met alles wat ik een week lang nodig denk te hebben.
Om acht uur vanmorgen is deze fiets vakantie begonnen. Slecht geslapen en te vroeg op.
Onzekerheid of ik dit wel moet doen hield me uit mijn slaap. Te vroeg op het station. Vele drempels te overwinnen. Om te beginnen vragen om hulp. Mijn zwaar beladen fiets krijg ik nooit alleen in en uit de trein. Drie keer over stappen voor ik in Goes ben. Eigenlijk ben ik nu al moe! Lafbek!!

Even later ontmoet ik een consumeer meisje op het perron. Ze houd wel van een babbel. Ze heeft een nieuwe ‘Yes,’twee worstenbroodjes een flesje frisdrank gekocht. Ze is in het bezit van een mobieltje waar je het nieuws op kan horen. Plus het weerbericht. Ze hebben stapelwolken voorspeld, vertelt ze. En ze woont samen met een jongen die fietsen verkoopt. Die van mij kost wel 850 euro vertelt ze ongevraagd. Ik vraag of ze me helpen wil met mijn fiets. Dat vat ze op als een uitnodiging om bij me te blijven en het ‘gesprek’ kabbelt voort langs de rails van Heerlen via Sittard naar Roermond.
Daar moet ze over stappen. Een weldadige stilte achter latend.

In Eindhoven is er een meneer die mijn vraag naar een helpende hand positief beantwoord. Het zelfde perron over stappen op de trein naar… Breda.
In Breda wacht me een echte fiets vriendelijke trein richting Roosendaal. Plaats genoeg in een coupe waar heerlijke stoelen staan. Luxe hoor! Er zit een mooie studente te stralen. Blond engelen haar en haar bikinietje al aan onder een minuscuul truitje. Ze gaat een dagje naar het strand. We verdiepen ons in de rol van de vrouw in haar en mijn generatie. Nogal verschillend en we hebben een boeiend gesprek.....
Voor haar heel normaal een dag alleen naar het strand. Voor mijn generatie vreemd een week met de fiets op vakantie. Ze wil me graag helpen als onze trein door omstandigheden op het verkeerde perron stopt.

Ik moet de trap af en weer op naar een ander perron. Ik heb twee minuten met de fiets. Geen lift te bekennen...‘Kies voor jezelf,’vertel ik haar. ‘Haal jij je trein nu maar, ik red het niet.’Nee hoor. Ze sleurt samen met mij de fiets trap af en weer op. De blonde engel heeft ergens haar vleugels verstopt wellicht? Ze rent naar “onze” trein en roept: “Fietsen!” De conducteur heeft zijn fluitje aan de mond. YES! Met veel gelach tuimelen we met fiets en al het voor portaaltje binnen. Midden tussen de studenten in een overvolle trein. ‘Bedankt hoor, je bent een engel,’roep ik haar nog na. Ze verdwijnt met dansende krullen in de coupe. Ach!…..

Naast mij op een klapstoeltje zit een jonge man met een slecht dekkende deo. Ach….De ziel.
‘Gaat u naar Goes meneer?’ Ja dus! Mag ik u een handje hulp vragen? Verlegen zegt de ziel ‘ja!’ Om 11.45 uur sta ik in Goes voor het station. Hoera!!

Eerst maar koffie op een terras waar ik de woensdagvriend bel en vertel waar ik ben en dat het gelukt is. Hij geniet van verre mee....
Even later fiets ik de bus achterna waar Zierikzee op staat. Nog even op mijn kaart kijken. Dat ziet er interessant uit. Ik word er niet echt wijzer van en volg de bus die af en toe weer in zicht komt na een stopplaats. Wat een avontuur. Ik ruik de zoute lucht naar mate de Zeeland brug nadert. Krijsende meeuwen en de altijd aanwezige wind.
Het vlakke land. Zee….land….Zeeland.

Even een pittig sprintje de brug op. Het zingt en juicht in mij en pompend ga ik het gevecht met de wind aan. Zeilboten links en vrachtwagens rechts. De toren van Zierikzee word groter en groter. Het restaurant aan de wal word zichtbaar. Ik weet dat een plasje doen daar, een euro kost. De afzetters!Aan dit alles denk ik terug tijdens mijn wel verdiende pauze tegenover het dure restaurant. Zwaar hangt de geur van fluitenkruid over het eiland. Ik deel mijn brood met een verrukkelijk moeder schaap. Overal lammetjes met eigenwijze kopjes..... in puur geluk. De zon schijnt warm. Het rode hes met capuchon gaat uit.

Dat klem ik ergens tussen het zadel en een tas. De wind blaast nder mijn bloesje op mijn blote huid en ik zet mijn pet op. Die kreeg ik van de woensdagvriend die een overnachting sponsorde. Mijn zus de tweede. De andere drie betaalde ik zelf.
Van Goes naar Renesse blijkt 42 kilometer te zijn.

In de sta caravan beland gooi ik alle ramen en deuren open. De fietstassen worden geleegd.
Alles krijgt een plekje in de kast. Het bed word op gemaakt en ik bezoek wat kennissen aan de overkant van het pad. Eerst maar boodschappen doen in het dorp.
Weer stap ik op mijn fiets en koop brood, groenten en fruit. Een vismoot bij de visboer. Leve Zeeland.

Terug ‘thuis,’ga ik lekker in bad. Een caravan met een bad een afwasmachine en een D.V.D. speler. Alleen het bad is aan mij besteed en…. De schone gezelligheid. Het zalige bed.
Er is een zitkamer, eetkamer en keukentje. Twee slaapkamers en een badkamer plus een schuurtje. Een terras met een grote parasol of hoe heet zo een vierkant ding. Tuinstoelen ook nog. Ligkussens enz….Ik maak nog een strandwandeling en doodmoe opeens zet ik mijn geblakerd lijf in de crème…..het was 25 graden vandaag. Het bed in en…Welterusten!


______________________________________________________________________________

Fiets vakantie Zeeland dag twee.

Wakker worden van de koude. Krijsende meeuwen en de geur van zoute lucht. Dan zoek je nog een dekbed erbij.
Een kop koffie is zo gemaakt en kruip ik nog even in mijn warm holletje. Met een dwaze glimlach lig ik gewoon te genieten. Vandaag ga ik langs de Oosterschelde toeren
Om acht uur zit ik op de fiets met een boterham voor onderweg, flesjes water en een peer.
Iedereen slaapt nog op de camping, het is nog fris mijn fleece vest moet aan.
Dwars door het dorp kom ik uit op de hoge zoom. Richting Burgh Haamstede door een laantje omzoomd met fluitenkruid en knotwilgen. Langs de ‘blommentuun.’
Blindelings vind ik de weg naar Burghsluis. In de verte ligt het bekende huisje langs de slinger weg. In een bed van fluitenkruid gedrapeerd als in een wolk van Brussels kant. Blijheid golft door me heen. Dit alles weerzien, na die te lange winter! Ik heb een afspraakje……. met de Oosterschelde. Daar past verder geen mens bij. Er ligt een fietspad langs het water. Geen auto die er komen kan.
Eerst langs de stompe toren in Koudekerke. Even verder verdwijn ik in het natuur reservaat.
Er zijn wat banken bij gezet zie ik. Zal ik er pauzeren? Nee! Ik wil alles zien! En NU!
Ik kan niet wachten! Er is zoveel moois……

Bij Schelphoek rust ik, even verder begint project de ‘Tureluur!’ Landbouw grond wat terug werd gegeven aan de natuur. Broedplaatsen voor….de tureluur eenden kieviten meeuwen enz….Mijn vest gaat uit en in de beschutting van het dijkje bespied ik met mijn verrekijker de broedplaatsen. Stilte alom. Geen mens te zien.
Rond elf uur kom ik aan in Heerenkeet. Een hotelletje restaurant aan de waterkant. De waardin heeft een metamorfose ondergaan. Ze is wat af gevallen en een lichter kleurtje in het haar. De tweeling is ‘op reep.’ Mee met opa, aas steken op het strand.
Ik mis de oude kater. Die is overleden afgelopen November. De waardin verteld vol emotie hoe dat zo is gegaan. En ik vertel van mijn goeie Pommetje die 14 December is overleden.
Mijn stem begeeft het en ik zwijg maar even. De honden komen een koekje schooien en krielkipjes lopen op het terras. Zoals weleer.
Ach zo is het leven. Onze dierbare poezen liggen begraven dicht bij huis.
In de verte schemert de toren van Zierikzee. Dag dag!

Weer op de fiets. Rechts van mij de Oosterschelde. Links de dijk waarlangs schapen met lammetjes soezen in de zon.
Geweldig dat ik mijn eigen fiets mee heb. Daar houd ik het langer op uit dan een onbekende huurfiets.
Ik kom aan bij de pier. Dat is de plaats die Samir en ik omdoopten tot: De plek van zijn weder geboorte. Nooit zal ik vergeten hoe hij daar op die oude fiets de pier afreed. Omringt door meeuwen. Aan het eind stond hij lang stil. Keek met nieuwe ogen naar de zee, de meeuwen en zochten zijn ogen de dijk. De schapen en……zijn ma. Wat ging er toen allemaal door me heen. Al die jaren had hij over geslagen in zichzelf gekeerd met lege ogen…
En terwijl hij weer op zijn fiets stapte en terug fietste van het verste punt van de pier wist ik……..HIJ KOMT TERUG NAAR HET LEVEN!
Ook dacht ik aan het gedicht wat hij schreef

Zomaar!
Weet je nog hoe de zon onder ging?
En hoe de hond zich droog schudde….
Dat de geur van hars me gelukkig maakte,
En stenen mooie kleuren aan het licht brachten,
Als je ze stuk sloeg.
Hoe het natte gras mijn schoenen zeiknat maakte……..
Weet je nog?
Wil je nog…..??

En terwijl hij terug fietste van het verste punt van de pier voelde ik dat hij weer wilde.
Allemaal herinneringen die door me heen gingen.
Mijn zonnekind die dagen met gouden randjes beleefde daar in Zeeland.
De dagen werden gouden weken en maanden.
Als een feniks herrezen.

Op deze plek zal eens iemand mijn as verstrooien over vijftig jaar of zo.
Daar wil ik voor altijd zijn bij de zee en de meeuwen de golven en de stilte!
Verder maar weer genoeg emotie.

In het zicht van Zierikzee. Twintig kilometer op de teller.
Ik zit er lang op een bankje in de zon. In de luwte van een dijkje eet ik mijn boterham.
Ik blijf er een tijd. Geen mens te zien. In de verte de Zeelandbrug.
Alleen vogel geluiden in de stilte. Hoe helend is de natuur. Het zon overgoten landschap.
Verder weer. Aan de havenzijde kom ik de stad binnen. Ik kijk er wat rond. Koop een halfje brood in een klein bakkerijtje. Het is druk in de oude stad. Te veel mensen voor mij……
Ik ben er niet voor in de stemming. Een beetje weemoedig...Weldra rijd ik richting foei lelijk gemeente huis.
Daar vind ik het fietspad richting Renesse.

Halverwege verdwijn ik weer het natuur reservaat in en eet er op een bankje mijn peer.
Ik besluit nog naar Burgh te gaan. 35 kilometer op de teller, dat moet kunnen.
Later op de dag geniet ik nog van de laatste zonnestralen op mijn terras. 48.5 op mijn kilometer teller. Bij Sonnemans kocht ik zoethout en een stroop soldaatje en een wijnbal.
Nostalgie
Deze prachtige dag besluit ik met een een boek en een glaasje wijn en de stilte....

Annemiek.
__________________________________________________________________________________

Fietsvakantie Zeeland dag drie.

Acht uur in de morgen. Moederdag. Mijn dagelijks hand wasje hangt onder het afdak. Een b.h.tje en een fietsbroek. Die was ik elke dag in het badwater. Even spoelen en op een kleerhanger onder het afdak. Donkere wolken aan de lucht. Er komt beslist regen vandaag. Mijn dichte schoenen aan en de fleece trui. Het is fris, zo vroeg in de morgen.
Deze moeder gaat vandaag langs de Noordzee fietsen. Via Brouwershaven naar Zonnemaire. Vandaar door naar Dreischor. Als het weer het toe laat. Er staat een flinke wind aan zee.
Mijn flesjes water een boterham en de bekende peer, in de fiets tas.

Om negen uur vijftien ben ik in het centrum van Brouwershaven. 9.5 kilometer op de teller.
Sjee Bee is nog gesloten. Ik drink er graag een kop koffie. De eigenares is een leuk mens. Graag had ik met haar bij gekletst. Ze is steeds geïnteresseerd hoe het jaar zoal is verlopen.
Volgende keer?
Alle kroegen en koffie huizen zijn gesloten. Alleen de gereformeerde kerk is open. Een gestage stroom overwegend in zwart geklede mensen verdwijnt achter de hoge deuren.
Aan de voeten van Jacob Cats [standbeeld] zit ik even op een bank.
Bij de vvv gaan de deuren open. He….toerisme doorbreekt de zondag rust. Verder maar naar Zonnemaire……

11.00 uur en 20 kilometer op de teller. Ik ben in Dreischor aangeland waar ik naar het landbouw museum wil gaan. Goemanszorg.! Ik was er al eens vlak voor sluitingtijd, tekort dus. Vandaag wil ik er op mijn gemak uren door brengen. Helaas is het museum om 12 uur pas open. Ik wandel wat door het prachtig dorpje. Er staat een meneer bij de kerk waar ik een praatje mee maak. Er is nergens een kop koffie te krijgen vertelt hij. Alleen bij hem thuis.
Er staat een bank voor zijn huis. Daar mag ik wel even zitten terwijl hij koffie zet.
Hij vertelt van het uitgestorven dagdeel op zondag en we belanden in een boeiend gesprek over calvinisme de katholieke kerk het jodendom en de islam maar ook hoe graag hij in limburg vakantie viert.
Als hij er weer eens komt staat bij mij de koffie klaar vertel ik hem. Ik geef hem mijn adres.
Hij maakt nog een foto van me en ik bekijk de kerk nog even. Drie ganzen bewaken de ingang. Wat een gesnater. Prachtig zijn ze. In het hart van het dorp heerst alom vredigheid. Zoals het hoort op Moederdag! Vlakbij het museum geniet ik van de zon op een bankje, en eet een boterham. Mijn trui kan uit en de landelijke sfeer ontroert me. Ik ben twaalf en achttien dertig en vijftig tijdloos…..leeftijdloos! In de warme zon en met de geur van het nabije bos voel ik me een… met het voorjaar. Twaalf uur tien, gaan de poorten open van het erf van Goemanszorg. Eerst maar koffie. De serveerster woonde een tijd in Limburg vertelt ze me. Ze werkte in de Winselerhof. Haar man was er op dat moment eigenaar. Te hoog gegrepen bleek weldra. Bij de kassa zit een behulpzame vrouw die over het ontstaan van het museum vertelt. De volgende uren verdwijn ik in de tijd.

Ik verbouw vlas en meekrap. Er is een film over hoe dat zo ging in vervlogen tijden.
Veel oud gereedschap is aanwezig. Het ging door vele handen. Ik werd honderd jaar te laat geboren. Wat zou ik graag in die tijd hebben geleefd. De wasketel en het wasbord de karnton en de melkemmers enz.…Kar en paard. De ploeg waar paarden voor gespannen werden.
Het kost me even tijd om terug te keren naar Moederdag 2006.

Ik trakteer mezelf op een Moederdag ijsje met aardbeien en slagroom. Het leven is volmaakt op dat boerenerf in de zon. Heel Nederland is er vertegenwoordigd.
Er zit een echtpaar uit Leiden en een uit het Westland. We praten wat met elkaar over de natuur en de vogels. Waar ze hun vakantie doorbrengen en……Waarom ik alleen ben.
En zo ver met de fiets.
De vrouwen vinden het maar knap, maar ook een beetje vreemd…
De mevrouw van de kassa komt er ook bij zitten.
Als iedereen weg is vertelt ze me haar trieste verhaal van ,de echtscheiding.’
Hoe ze boerin was op een boerderij, en nu in het dorp in een klein huisje woont.
Door de scheiding verloor ze even het contact met haar zoon. Die partij koos voor zijn vader.
Ja, zo gaat dat. Maar zonen worden volwassen en wijzer. Nu weet hij dat er geen partij gekozen hoeft te worden. Zijn vader blijft altijd zijn vader en zijn moeder altijd zijn moeder. Ook al wonen ze niet meer samen op de boerderij. Opeens schrikt de mevrouw dat ze me zoveel vertelde. Dat doen wel meer mensen aan de laagdrempelige Annemiek.
Ze geeft me nog een folder over alle musea van het eiland. De zon schijnt nog steeds en in mijn bloesje fiets ik verder……

Dwars over Schouwen Duiveland langs akkers. Mooi in vakken verdeeld en met slootjes afgezet. Waar knotwilgen langs staan. Geel bloeiend koolzaad, aardappelvelden en opkomend graan. Kilometers geen auto te zien. Hier en daar een boerderij door hoge bomen omringd.
Uiteindelijk kom ik uit bij Moriaanshoofd bij de molen.
Even verder verdwijn ik weer het natuur reservaat in. Maar drink eerst koffie bij schelphoek.
Er staat een wagen. Friet en worsten te koop maar ook koffie. Leve de senseo.
Er zijn wat stoelen, ik rust er even uit en drink mijn koffie.

Als ik thuis kom ga ik eerst lekker in bad zet mijn wasje in de week. Waar is nu mijn wasbord?? Och ja, in Goemanszorg. 48 kilometer op de teller.
In badpak zit ik nog even op het terras van de caravan.
Een boek en vroeg naar bed…….
Het was een SUPERDAG! Een zondag. Een Moederdag maar zonder kind.

Annemiek.

____________________________________________________________________________________

Fiets vakantie Zeeland dag vier.

Maandag. Vandaag doe ik het wat rustiger aan. Boodschappen in het dorp. Winkeltjes kijken. Vroeg in de morgen als het nog niet druk is.
Het schelpen pad fietsen door de ,duunen.’ Van Renesse naar Haamstede. Even langs de vuurtoren. Koffie op een terras in de dorpskern. Rond de meeldijk de natuur bekijken.
Niet veel kilometers….. morgen wacht me een mega toer.. 13.00 uur en 22.8 kilometer op de teller.

Ik was nog even op het naturisten strand gelegen langs het schelp pad. Het was warm genoeg en het poortje stond uitnodigend open.
Het strand is er geweldig breed en de duinen boden beschutting. Geen mooier strand dan deze verlatenheid. Een enkele naturist die vriendelijk groet. Naturisten gaan met respect met elkaar en de natuur om.
Ze groeten en gaan verder en laten je met rust. Dat kan je niet altijd zeggen van het ,,aangeklede’’ strand. Er zijn geen ijsco karren of strandstoelen. Geen dikke Duitsers die kuilen graven[Sorry].

Verder maar weer. Later eet ik een boterham aan de voet van een duin. Even krachten verzamelen. Ik moet een mega helling op.
Ik tref er Henk uit Zwolle. Hij loopt elke dag dertig kilometer of zo. Deed het Pieterpad en zwierf samen met zijn vrouw in de caravan door Europa.
Toen was hij net in de fut vertelt hij. Hij loopt alleen en zijn vrouw staat ,gestald’ in de caravan voor de T.V. met de koffiepot.’ Je hebt er niets aan vertelt hij.’
Met mij zou hij wel wat kunnen vertelt zijn blik.
Ja ja! Ik vertel hem dat veel mannen in midlifecrisis vertellen dat hun vrouw hen niet begrijpt.
En in de fut ,,hebben ze er niets aan.’’ ‘Houd haar maar in ere Henk. Je zou raar opkijken als ze niet meer voor de T.V zit in de caravan als je thuis komt’. Hij zwijgt een poosje en helpt me overeind als ik vertrekken wil. ‘Pas op Henk ik ben zwaar hoor!’ ‘Dat had hij wel gezien daar houd hij wel van,’ vertelt hij.
‘Dat was mijn avontuur van vandaag’ vertelt hij nog. Een ,,lekkere vrouw’’ ontmoeten.
Hoe ik heet? Marieke van Vlijmen [ mijn naam in de korte verhalen die ik schreef].
Lachend stapt de ‘lekkere’ vrouw weer op de fiets. Ach…..een man blijft een jager. Daar heb ik wel begrip voor. Daar hoeft niet eens een prooi of buit bij.
Alleen dat een vrouw naar hem luistert geeft hem het gevoel dat hij [nog] mee telt. De ziel…..

Later zit ik langs een dijk met de Oosterschelde in zicht. Burghsluis.
Er komt een met goud behangen Duitser naast me zitten met een lieve hond. De Duitser is minder. Ik heb het wel gehad en vertrek. Verder maar weer.

Aan de meeldijk bij het bokkebosje een prachtig huisje sta ik ademloos te genieten. Was het toch van mij. Dat huisje.
Mijn kipjes mee en een schaap langs de dijk. Een geit en wol spinnen, truien breien en hout hakken. Groenten inkuilen en nooit een mens meer zien…….Nou ja soms!
Op woensdag: Huisje boompje beestje dag bijvoorbeeld.....

Bij de visboer koop ik een mega stuk vis.
De rustige dag werd er toch weer een met 38.5 kilometer op de teller.
Later zit ik op mijn terras te eten en lees mijn boek over een boeren gezin. Dat past in deze vakantie. Het is best warm. Ik ga in bad mijn wasje doen en in de crème. Welterusten.


Annemiek

____________________________________________________________________________________


Fiets vakantie Zeeland dag vijf.

Vandaag maak ik een mega trip naar Ouwerkerk. Ik wil er het watersnoodmuseum gaan bezoeken. Het museum is gevestigd in een van de vier sluiting caissons die indertijd op die plaats werden gebruikt om het gat in de dijk te dichten.
De watersnoodramp in 1953 heeft me altijd geboeid omdat mijn vader er met zijn roeiboot mensen heeft gered. Hij sprak daar niet vaak over. Later toen hij dementerende was na zijn hersenbloeding waren er periodes dat hij vol emotie over de ramp kon praten. Ik vroeg ernaar wilde meer weten helaas………Ik kan het niet meer aan hem vragen.

Het museum is om 13.00 uur pas open, reden om niet te vroeg te vertrekken.
Om negen uur zit ik op de fiets, een regenjas en lunch pakketje mee. En mijn flesjes water. De kaart van Schouwen Duiveland in mijn stuurtasje.
Afgelopen nacht heeft het geregend en gestormd. Nu is het droog de zon schijnt zelfs.
Ik besluit niet de lange route naar Zierikzee te kiezen. Ik weet niet hoe ver Ouderkerk is en of ik niet verdwaal. Over de provinciale korte weg maar en de kilometers vliegen door mijn benen.
Het is heerlijk zo te fietsen. Mijn vest gaat uit en het hesje zonder mouwen aan.
Veertien kilometer verder sta ik bij het gemeentehuis in Zierikzee.

Ik besluit uitgebreid koffie te gaan drinken in het centrum. Koffie met appeltaart. In de zon met zicht op mijn fiets zit ik een tijdje op een terras. De appeltaart van grootmoeders recept valt vies tegen. Synthetisch gebak noem ik dat. Gort droog. De appel smaakt niet naar appel maar naar abrikoos uit blik. Jakkes…….Eigen schuld dikke bult. Je weet het toch Annemiek van Deursen!!

De kelner is wel leuk. Hij wijst me de weg. Dwars door het centrum over de brug en dan links aan houden. Ik deed iets verkeerd, ik zit op de autoweg.
Snel terug maar. Ik zie een bord Nieuwerkerk, waar is Ouwerkerk? Mijn kaart vertelt me dat de twee dorpen niet ver van elkaar liggen. Richting Nieuwerkerk dus.
Prachtige fietspaden, mijn conditie is gestegen deze week lijkt het wel. Later zal ik erachter komen dat het eiland vanaf Renesse naar Ouwerkerk vals plat [iets dalende dus] afloopt.
De vrolijke sufferd op de fiets heeft dat niet in de gaten. Conditie hè ?????!!!!!!
Vergeet het maar.

Veel sneller dan verwacht staat er een bord Ouwerkerk. Ik ben uren te vroeg en besluit in het dorp eerst koffie te gaan drinken. Alles gesloten zelfs de bakker.
Dan maar het bord ,,watersnoodmuseum’’ volgen. Misschien is er een restaurant.
Het bord stuurt me het dorp weer uit naar de weg van de buitenlandse pers. Wat een naam. Het zal wel een reden hebben. Op een heuvel staat een gigantisch restaurant. Ernaast het museum in een caisson. Ik wandel wat rond en zie nog drie caissons liggen in het landschap.
Ontroert sta ik bij een monument ter nagedachtenis van allen die verdronken.

Even naar het restaurant. Het is pas twaalf uur. Opeens is het koud. Ik doe mijn vest aan de wind is op gestoken Toch blijf ik buiten op het terras.
Om 12.30 stal ik mijn fiets en lees de inlichtingen bij de ingang van het museum. Ik voel dat mijn vader dicht bij me is. Ik voel zijn aanwezigheid. Hij zit naast me op het muurtje bij de ingang en ik hoor zijn stem. ,, Ik heb ze van de daken moeten slaan.” Ouwe mensen in het zwart………..Allemaal in het zwart.” ,, Hun handen los moeten trekken van dakranden en schoorstenen.’’ Dan verwaaid zijn stem in de wind. Er komt een meneer het pad op.

,, U komt voor het museum,” vraagt hij. Even later zijn we in een boeiend gesprek. Hij was erbij, als kind. Hij weet veel van de verhalen. We moeten wachten op zijn collega die de sleutel van het museum heeft. Ondertussen vertel ik hem waarom het museum me boeit.
Ik kan mijn vader geen vragen meer stellen. Dus stel ik ze aan de meneer bij de ingang.
Hoe kwam mijn vader met zijn roeiboot in Zeeland?
En waarom hij? Die toen al getrouwd was en drie kinderen had?

De meneer vertelt dat de opblaasboten van het leger binnen de kortste keren lek waren door hekwerk en prikkeldraad net onder het water oppervlak. Er waren veel te weinig boten.
Er werden oproepen in den lande gedaan. Particulieren met bootjes trokken richting Zeeland.
Vrachtwagens vol bootjes. Mijn vader die in het vesting stadje Heusden woonde hoefde de maas maar af te zakken vertelt de meneer.. Het water stond zelfs in Brabant. Zo zal het zijn geweest………

Even later komt de collega en opent de deur. Ik hoef niet direct te betalen. De meneer zet direct een film aan met beelden uit 1953. De tranen lopen over mijn wangen. En weer voel ik mijn vader. De vader van….. toen ik klein was. De slanke arbeider met zijn alpinopet en zijn onafscheidelijk sigaretje. ,,Het is verrekte koud Godverdomme!!!!!!!” Zegt hij. Zijn te dunne kleding voor dit werk is doornat Hij vloekt van emotie zo ken ik hem wel.
De regen en de koude voelt hij niet echt. Hij telt niet de mensen die hij redde. Hij telt de mensen die hij moest achter laten………

Het polygoon journaal is aangrijpend. Oude beelden en de krakende stem van de nieuwslezer.
Even later lees ik de namen van zij die omkwamen. Even verder staat een tafel met oude telefoon toestellen. Als ik de hoorn opneem hoor ik de oude radio berichten.

Ik zie ons oud bakeliet radio toestel in de kamer op het dressoir. Met grote letters staat er PHILIPS op, met gouden letters. Daar zal moeder wel naar geluisterd hebben terwijl vader mensen redde.
Ik kijk en kijk naar die oude filmbeelden verstikt van tranen. Het kost me veel energie dit museum waar mijn vader zo dichtbij voelt.
Ik kom een andere keer terug. Naar buiten moet ik, terug naar 2006.
Ik ga te diep te ver, de emotie van mijn nabije vader sloopt me. Ik mis mijn vader, meer dan ooit.

Bij de kassa betaal ik de verlate entree en koop een boek met foto’s. Het boek werd gedrukt in 1953 en is al oud. Later zal ik het lezen thuis in Landgraaf.
Ik stap op mijn fiets en rijd 2006 weer in. Langs wegen en wegjes, langs slootjes en knotwilgen.

Langs fluitenkruid. Langzaam word het warmer om me heen. Hoe mooi is dit land van de zee terug gewonnen. Natuur reservaten en meertjes van wat eerst onder water heeft gestaan.
Ik ben doodmoe van alle emotie en wil alleen nog maar naar Renesse.
In een ruk rijd ik door langs Zierikzee Moriaanshoofd. Linea recta naar de caravan.
Renesse bleef droog in 1953. Omdat het hoger ligt. Nu valt me op dat ik gestaag bergop fiets.
Haast onmerkbaar maar toch. Zware benen wind tegen. Moeizaam rijd de eenzame fietster langs de wegen………

In bad en direct naar bed met een boek en warme melk.
Dag pap! Hoe fijn was het vandaag dicht bij jou te zijn vandaag…….



Annemiek.
___________________________________________________________________________________

Fiets vakantie Zeeland 2006. Dag zes.

Als ik wakker word weet ik direct…..Dit is de laatste vakantie dag. Ik maak een kopje koffie en duik nog een poosje in mijn bed. De dag van gisteren passeert de revue. Hoe geweldig is deze week geweest. Pluspunt was toch wel dat ik mijn eigen fiets bij me had.
Daar vertrouw ik op. Daar durf ik mee verderop. De caravan is duurder dan een pension of ‘vrienden op de fiets adres.’ 45 euro per overnachting. Ik heb er mijn privacy. Geen mensen bij het ontbijt. Terug kunnen komen wanneer ik wil. Naar bed wanneer ik wil. Na een lange fietstocht even een uurtje liggen.
Niet hoeven te praten als ik de stilte prefereer. Bij iemand anders in huis kost me veel energie. Ik die het alleen wonen zo lief heb. Als ik in pension zat moest ik in de avond uit gaan eten. Dat kost ook wat. Nu maak ik mijn maaltijdsalades zoals ik het wil.
Toch moet ik eens elders in het land ,,vrienden op de fiets,’’ adressen zoeken waar ik overnachten kan in een huisje op het erf bijvoorbeeld. Ze zijn er wel!

Langzaam word ik wakker……..Ik sta op en ga het ‘huis’ schoon maken. Alles weer in de fiets tassen proppen. Dat hoeft niet zo precies. Alles mag kreuken. Ik betaal de toeristen belasting in het kantoortje van de camping. 1.50 euro per nacht. Praat nog even bij met kennissen die ik maakte. De flesjes water zijn gevuld een boterham gesmeerd voor onderweg.

Tegen de middag fiets ik de camping uit, omzeil het dorp en neem de korte weg naar Zierikzee. Nog even koffie drinken in mijn favoriet restaurant op de markt van Zierikzee.
Gisteren zag ik een bordje ‘Zeelandbrug.’ Dat zoek ik op.
Er zit ander weer in de lucht. De wind is hard tot stormachtig. Mijn linkerknie doet pijn. Overbelasting weet ik uit ervaring. Ik fietste afgelopen week honderden kilometers.
Mijn contact allergie steekt de kop op. Ik word er een beetje zenuwachtig van.
Als mijn huid maar heel blijft. Alles tintelt op de gevoelige plekken.
Toch heb ik mijn huid goed verzorgt. Nou ja! Vanavond ben ik thuis en fiets enkele dagen niet. Dan komt alles wel goed. 15.00 uur. 28 kilometer op de teller. Even voor Goes.

Ik vraag me af of de terug reis met de trein net zo voorspoedig zal gaan als de heen reis.
Bij een tankstation maak ik een pauze en koop een ijsje en een zak Engelse drop. Er staat een bank waar twee pubers zitten. Elke dag fietsen ze van en naar de middelbare school via de Zeeland brug. In de winter met de bus vertellen ze.
Mijn gezicht is teveel verbrand merk ik, als ik weer op de fiets stap. Mijn petje was niet genoeg beschutting tegen wind en zon. De crème zit onder in de tas. Laat maar.

Dwangmatig eet ik drop tot ik er misselijk van word. Stomme trut! Te laat ben ik me bewust…….. De val van stress eten weer ingevallen. De rest van de drop gaat in een prullenbak langs de weg.

43 kilometer op de teller als ik het station in loop. De loketten zijn gesloten. Een kaartje bij de automaat en het bord met trein traject verteld mij dat ik om 17.45 een trein naar Roosendaal heb. De fiets in de trein mag pas na het spits uur. Na 18.00 uur. Zal ik het riskeren?
Nog even de stad in en zit ik op een terras. Ik maak er een praatje met twee dames en drink koffie. Ook zoiets. Koffie kan ik ook mee nemen in een thermos. Maar het geeft me een luxe vakantie gevoel in een gemakkelijke stoel op een terras te zitten. Daar heb ik graag de kosten van een kop koffie voor over hoor. Opeens wil ik naar huis en vertrek richting station.

Op het perron waar ik veel te vroeg ben, zitten drie vrouwen met een Limburgse tongval.
‘Uit Limburg dames?’ Vraag ik. Uit Roermond dus, op vriendinnen vakantie in een hotelletje. Een van de drie doet het woord. De andere twee zijn ja knikkers. Als ik vraag of een van hen me helpen wil met mijn fiets zegt de ,,aanvoerder” ‘Ich hup pas de baarmoeder oet gepak en de angere hant ’t in de ruk.’ ‘Veer hant genog bagage, veur os allein.’ ??????? Oké!
Neerbuigend kijkt de ,,aanvoerder” naar mijn fietsbroek bloesje en mijn verwaaide hoofd. ‘Verbrend, do kries se las van. Mien zuster do de man va……voor ik haar gillend ga schoppen ga ik iets verder op.

De trein is een fiets vriendelijke trein en ik kan er zo in zonder hulp van wie dan ook.  De ,,aanvoerder” zit met haar meelopers in dezelfde coupe. Ze ziet eruit om door een ringetje te halen. Elk haartje op zijn plaats en een modern pakje aan. Chiek dat heeft wat gekost! Ze vertelt dat ze vergeten zijn de trein kaartjes af te stempelen. Maar dat daar geen conducteur over zal vallen Drie vrouwen op vakantie die word zoiets niet aangerekend toch? Ze hebben wel een air moet ik zeggen....

Ik zwijg en betrap mezelf erop dat ik de conducteur actief wens. Wat een lelijk mens kan ik soms zijn……… Als de boete 35 euro per persoon geïnd word kan ik het niet laten om de ,,aanvoerder” aan te kijken. Met een glimlach. Zwijgend! Foei Annemiek.

In Roosendaal helpt een oudere man me met de fiets. Ik bedank hem stralend. De trein in richting Breda. Doodmoe opeens en mijn gezicht brand. Ik voel me vies.
Mijn fiets moet ik goed vast houden de trein waggelt en bonkt.

Eindhoven! Daar moet ik even wachten, vertraging! Ik vraag alvast een handje hulp aan een meneer die met zijn vrouw dezelfde trein moet hebben.
Ze zijn met me begaan, ik zie er ongetwijfeld afgepeigerd uit. De meneer helpt me geweldig en komt later nog vragen waar mijn eind bestemming is. Jammer! Zij moeten er in Roermond uit. Ik bedank hem hartelijk voor het mede leven.

Langzaam aan komt Heerlen in zicht. Ik zet de fiets in de lift en pak een zak friet en een kroket tegenover het station. Stress eter!!! Nou! MAG HET EVEN!
Als ik wat rustiger ben fiets ik op huis aan…………

Ik duik direct onder de douche en zet de wasmachine aan.
Crème op mijn geblakerde huid en knuffelen met de poes die goed verzorgt werd. Even later breekt er een noodweer los. Regen en storm.

Ik ben weer thuis!!!


Annemiek





___________________________________________________________________________________
 
Fietstocht van overal en nergens heen!


Vrijdag acht september. Het lijkt een prachtige dag te worden. Mijn moestuin is inmiddels klaar voor de winter. De prei uitgeplant en de boerenkool gezet. Nog wat veldsla gezaaid, van zaad die een goede vriendin me stuurde. Als het kouder word zal ik de bietjes “inkuilen”in een diep gat in de aarde dichtbij de keukendeur. Het gat bekleed met gaas om de muisjes geen voerplek aan te bieden. Wat voel ik me rijk met al die wintergroenten in de tuin. Pastinaken, schorseneren winterwortel prei en kool en de bewaargroenten in de kuil binnenkort. Genoeg biologisch groen voor mij en mijn twee kipjes Charlotte en Madelon. De bewaar aardappels zijn gerooid en liggen te drogen onder mijn afdak. Die zal ik een dezer dagen sorteren en opslaan in de schuur.

Nog meer rijkdom brengt me deze mooie septemberdag. Na al die gedane arbeid is het goed een dag vakantie te nemen. Het is fietsweer. Niet te warm daar kan ik niet goed tegen. Heel vroeg ben ik opgestaan en de kipjes wat extra voer gegeven. Het word een lange dag. Twee flesjes water en een thermos koffie voor onderweg in de vele fietstassen. Een dikke boterham met kaas van eigen gebakken brood. De regenjas en een fleece-vest en…..mijn nieuwe fietsbroek aan. Aan het eind van de zomer willen de sportzaken wel eens afprijzen.

Berg aan de maas! 28.7 km op de teller. Ik zit op een bank bij het veer. Er is volop bedrijvigheid. Heen en weer, heen en weer! België Nederland. Tijd voor een kopje koffie. De bank is nog nat van de dauw. Daar heb ik een handdoek op gelegd die altijd meegaat. Op den duur word een mens vindingrijk. Tevergeefs zoek ik naar mijn boterham en besef dat mijn broodtrommeltje in Landgraaf op het aanrecht staat. Ach…..Er zal wel ergens onderweg een bakkertje zijn.

Ik zit er wat in gepeins verzonken. Ik ben de laatste dagen wat depri. Mijn zoon Samir die over vierenhalve maand voorgoed naar Amerika zal gaan. Ik weet het wel. Daar waar onze kinderen starten, finishen wij. Maar aan de zijlijn zijn we onafscheidelijk aanwezig. MAAR HET IS ZO VER!

Hoe zal het gaan? Er is nog zoveel te doen! Zijn eindexamen en het speciale visum en terwijl ik naar de maas kijk komt het besef; Ik moet zijn als een steen in een rivier waarlangs het water kabbelt. Wat er ook gebeurd in mensenlevens, de rivieren blijven stromen. Moed en vertrouwen. Geen zorgen voor morgen en genieten van de rijkdom van een mooie herfstdag.

Er stopt een dikke auto met een Duits kenteken. Een sjiek ouder echtpaar stapt uit. Beiden met een witte pantalon met de vouw erin. Mooi bloesje en hemd. Uit de kofferbak komen sportfietsen van een duur merk. Ze keuren me geen blik waardig terwijl ze witte handschoentjes aandoen. Een gele trui word nonchalant om de schouders gedrapeerd. Dat moet je kunnen. Zou er een cursus voor zijn? Elegant kleding op en om je lijf draperen? Ach….ieder het zijne. Ik rits mijn oud fleece-vest dicht, mijn handschoentjes hebben door het vele wassen hun kleur verloren. Ze doen het nog. De gebutste thermos [van den Aldi] gaat weer in mijn fietstas. Het bordje van LF Maasroute word opgezocht.

Voorlopig fiets ik richting Roosteren langs de maas. Ik kom door slaperige dorpjes. Nattenhoven, Brugstraat Obbicht. Bakkerij Puts. Ik koop er twee krentenbollen met noten erin. Nee, ze hebben geen boter voor erop. Ik mag er naar het toilet en krijg nog een klein “kinderbolletje”voor “bij de koffie”. Wat lief! De vriendelijkheid van de kleine dorpswinkel. Daar kan geen super tegen op. En weer zoek ik de waterkant. Een fietspad over de dijk. De zon begint te schijnen. Een opa wandelt er met zijn kleinkinderen. Er staat een bank aan de waterkant. Pauze! De thermos en een krentenbol. Mijn ontbijt heb ik overgeslagen vanmorgen. Het brood was nog bevroren. Dat zal nu wel ontdooid zijn in de doos op het aanrecht.

Ik maak een praatje met de wandelende opa. Hij is oppas opa vertelt hij. De dochter werkt hele dagen. Ze mist zoveel van de “kids”. Al die mensen die achter luxe aanrennen. De nieuwste mode de dikste auto en de dure vakantie. Ze weten niet wat ze missen op de fiets door het Limburgs land. Met een krentenbol aan de waterkant. Maar dan moet je wel opletten! De “opa”vertelt dat ik de verkeerde kant uit fiets. Richting Maastricht i.p.v. Roermond.

Ach ja, Gelukkig weet ik het op tijd. Anders was ik toch naar Maastricht gegaan. Zal ik dat maar doen?

Aan de overkant van het water werkt een mooie stevige man. Hij verzamelt met een riek hooi en gooit het op een kar. Voor de kar staat een tractor. Dat had een paard moeten zijn. Een paard is een vriend die je helpt met het werk. Af en toe een aai geven en wat lekkers. Langs de dijk hooi verzamelen kan alleen met de hand….en de riek. Ik stel me zo voor dat het een oudere boer is die nog meewerkt op het bedrijf van zijn zoon. “Ik haal het hooi wel van de dijk vandaag”. Heeft hij gezegd. “Dat is weer gratis voer voor de beesten”. De zon begint te schijnen en ik zwaai naar de “boer”aan de overkant. Hij zwaait terug en ik pak mijn boeltje weer in. Verder, richting Roosteren!

Soms ben ik de bordjes kwijt en fiets ik op gevoel. Daar ben ik niet zo goed in. Verdwaald in Berghaven. Een binnen haventje met oude woonschuiten. Het is een idyllisch plekje.

Aan de plant en bloem begroeiing zie je dat de schepen al tientallen jaren niet van hun plaats zijn geweest. Er ligt een hond lui op het dek en een mevrouw hangt de was buiten. Weet zij de weg naar Roosteren misschien? Dat weet ze wel en ik kijk nog wat rond. Er staat een bestelauto met een logo erop “Dondersgoeie broodjes” staat erop. Ik stel me zo voor dat de eigenaar Donders heet en een eigen zaakje heeft met die broodjes. In een weilandje staat een kinderbox en een zwembadje. Savooiekool en prei op een veldje. “De schipper”heeft ook zijn groentetuin.

Een goed gevoel is over me gekomen. Stil geluk en berusting. Geloof in eigen krachten. Bevrijding ook van triestheid. Ik hoef niet naar de psychiater en aan de antidepressiva.. Vrij in Gods natuur. Ik kom langs velden met bijna zwart graan. Regen schade! Iets verder ligt Illikhoven. Een bank in de zon. In de verte een weiland met koeien. Daar besluit ik te blijven. Voor even. Er is nog koffie in de thermos. De hitte van de zomer voorbij heeft het gras zich hersteld. De augustus regenmaand van deze zomer vol uitersten, zorgde voor genoeg water. Warme herfstdagen doen hun helend werk. Het is 22 graden. Perfect weer.

Roosterhoeve. Daar heb ik goede herinneringen aan. Maar een kopje cappuccino op het terras? Er is alleen maar koffie verteld de serveerster. Die blijkt oud en veel te sterk te zijn. Wat erg! Jammer van het geld! De heerlijke roomboterkoekjes maken het goed. Ik kijk naar wat witte schapenwolkjes aan een blauwe lucht. Er komt een vrachtauto aan. De leverancier! Er stapt een meneer uit met een handdoek om zijn nek en een boos gezicht. Even later blijkt waarom al die boosheid. Hij moet 200 kratjes frisdrank uitladen. Die moeten door het hele gebouw verspreid aan geleverd worden. Hij doet dit werk al twintig jaar verteld hij. Zijn baas is gek! Tien kratten leveren dan krijgt hij een extra man mee. Tweehonderd moet hij alleen doen. De ziel!

Ik vul mijn water flesjes op het toilet en hervat mijn tocht. Ohé en laak.
Soms zie ik een bordje LF Maasroute soms ben ik ze kwijt en zoek ik plaatsnaamborden. Zo kom ik op de vreemdste plaatsen. Bij een heel klein kerkje pauzeer ik weer even. 52 kilometer op de teller. Sint Anna kapel staat er op het kerkje. Nu pas begint de eerste zadelpijn. Leve de fietsbroek van de firma Willems. Half drie in de middag drink ik het laatste restje koffie uit de thermos. Het is zo vredig in mij dat ik tijd plaats vergeet. Ik zit wat te dromen in de zon bij dat kerkje. Diepe rust en tijdloos deze plek. Het interesseert me niet waar ik heen ga. Mijn neus achterna. Dit is de fietstocht van”Overal en nergens heen”.

Voorlopig via Stevensweert richting Maasbracht. Ik zie wel………
Wat is de wereld klein! Bij de brug in Maasbracht staat de bestelauto met het logo: Dondersgoeie broodjes. Er staat een vriendelijke jongeman achter een geopend luikje. Hij verkoopt ook ijs. Twee bolletjes chocolade dan maar? Het is een beetje feest vandaag! Even later komt hij uit zijn auto en maken we een praatje. Ik vertel hem dat hij heel mooi woont daar aan de berghaven. Hij is verbaasd dat ik dat weet. Het weiland en het stukje land met de kool en de prei dat is ook van hem. Hij verteld dat hij er al twintig jaar woont en de boot kocht voor een schijntje. Die is nu veel meer waard maar hij wil er nooit meer weg. Ligplaatsgeld kost er maar 400 euro per jaar. Hij leeft er als God in Frankrijk! Ik ben het helemaal met hem eens. Zijn eerste vrouw wilde er niet meer wonen. Er volgde een scheiding. Toen is het wel moeilijk geweest... kiezen tussen vrouw of bootje...Ik vertel hem dat de vrouw niet van hem heeft gehouden maar meer van zichzelf. Van iemand houden is immers vooral geven en een ingelukkig mens daardoor krijgen. Nu heeft hij een nieuwe vrouw en een zoon. Vol trots verteld hij over het meest geweldige kind van deze aardbol. Ik weet waar hij het over heeft. Ik heb er ook zo een!

Bij de bank stopt een ouder sjiek echtpaar met dure fietsen. Beiden met een pantalon met de vouw erin………… Wat is de wereld klein!
Ze stappen zeer moeizaam van de fiets. Het is duidelijk dat ze geen fietsbroek uit de opruiming aanhebben. De prachtige truien zitten onder de snelbinder. De mooie blouse en hemdje zijn wat smoezelig geworden. Ze kopen broodjes en blikjes fris voor een vermogen. Ach…..”Dondersgoed” moet ook verdienen. Ze vragen een beetje wanhopig de kortste weg naar Berg. Niet aan mij hoor, ik tel niet mee! Met mijn oud vest en mijn verzameling fietstassen. Een man vraagt altijd eerst aan een man de weg. De heer Donders is Dyslectisch zie ik. Ik haal mijn wegenkaart voor de dag. Dan word ik pas interessant voor het sjiek echtpaar. “U moet terug naar de auto bij het veer in Berg”, vraag ik. De vrouw herkent me en lacht. Met fietskaart ben ik de moeite waard merk ik. De meneer wil de kortste weg verteld hij kortaf. Nou dat is dezelfde weg weer terug hoor. Veertig kilometer of zoiets! De broodjes meneer bederft mijn grap door te vertellen dat het hooguit 30 kilometer is. Ik maak een lijstje van plaatsnamen waar ze doorheen moeten fietsen. Steeds langs de waterkant. Dan kom je vanzelf bij het veer in Berg. Ze stappen zeer moeizaam op hun fiets. Even later liggen de broodjes meneer en ik in een deuk van het lachen onder de tafel. Als ik vertel dat het sjiek echtpaar me geen blik waardig keurde in Berg.
De broodjesmeneer heet Mark Donders zoiets had ik al verwacht. Dag! Tot de volgende keer…………

Ik besluit richting Echt te fietsen zes kilometer. Tussen Echt en Koningsbos neem ik een pauze op een bank aan de bosrand. Ik zit er een stukje van de weg af. Er is nog water en een krentenbol. Half vijf. 69 kilometer op de teller. De kilometers beginnen te tellen. Ik beloof mezelf een cappuccino in Koningsbos bij de kerk.

Ik zit er even later in mijn fietshemdje op het terras. De serveerster heeft de nieuwe herfst mode al aan. Een wijde knielange rok met grijzige banen. Knie lange leren laarzen en een zwarte trui met driekwart mouwen. Oh jee.... het seizoen van dwaze combinaties is weer begonnen. Mensen met T-shirt en korte broek naast een jasje met een bontkraag.

Ik geniet van mensje kijken……..De werkdag voorbij, komen er wat bouwvakkers naar de kroeg. Werkschoenen vol cement en stof. Een hele dikke meneer loopt naar de frituur en komt terug met een zak en wat blikjes bier. Misschien woont hij alleen en zit zo meteen voor de T.V. Je bent wat je eet. Dat geld ook voor deze dikke dame. Verder weer……. Schinveld Brunssum en onder aan de Toeristenweg moet ik echt van de fiets. Bijna 90 kilometer op de teller. Lopen! De pijn is niet te harden. Ik beloof mezelf een warm bad als ik thuis kom. Het badwater kan zo in de wasmachine die ernaast staat. Een wasje draaien op daltarief. Een flinke kop courgette soep en de boterhammen die ik was vergeten, ze moeten ook op. Op de bank lekker warm onder een dekbed besluit ik mijn dag met een telefoongesprek met mijn zoon! Blije ma …..die nergens meer mee zit en de hele wereld weer aankan na een geweldige fietsdag met een gouden randje! Dag kind van mij Welterusten!


Annemiek

 
__________________________________________________________________________________
De componist.....


Nu is de stilte weder gekeerd op mijn boerenhofje, en draait de ,,wasmachien.”
Lijnen vol handdoeken, en lakens spelen in de wind.
Bergen was en herinneringen die achter bleven.....
Met een glimlach kijk ik terug op een periode die ik voor geen goud had willen missen.
Twee dames die precies weten hoe het hoort en een zweverige componist tegelijk als gast in mijn huis, dat kost energie om alles in goede banen te leiden.
Een van de dames is er al voor de derde keer en ze willen graag mee eten van groenten uit mijn biologische moestuin.
De dames gaan zwerven door het Limburgs land met de bus.
Ikzelf zou met de fiets gaan maar iedereen zijn/haar eigen sprookje….

Goed dat de dames de aankomst niet meekrijgen van de componist.
Als de bel gaat staat hij met het voorwiel van zijn fiets tegen de voordeur en het lijkt wel of hij zo de gang in rijden wil. Later zal blijken dat de standaard van zijn fiets ontbreekt.
Het is bloedheet en zijn fietstassen puilen uit van bagage.
Hij heeft geen andere keus dan zijn volle gewicht op het stuur te leggen anders wordt zijn fiets een steigerend paard.
Ik neem direct het heft in handen, neem de bagage aan die naar boven moet, de fiets kan even achterom gezet tegen de muur.
Eerst tijd voor de mens die geen heuvels kent en tegen steile hellingen van het station kwam gefietst, bezweet, moe, en een beetje wanhopig, want hij moet over drie kwartier in Kerkrade zijn bij het Wereld Muziek Concours.
Hij heeft vooral honger, vergeten te eten en al uren onderweg.
Waar waren die treinrestauraties gebleven vroeg hij zich af.
In hogere sferen in vroegere tijden zweeft de componist.

Naar de badkamer met die man, even verfrissen terwijl ik dikke boerenboterhammen voor hem smeer van eigen gebakken brood en vele flesjes water vul.
Alles in een tasje en zit mijn componist even later weer op de fiets richting Kerkrade
De weg voert stijl omhoog. Maar dat heb ik wijselijk verzwegen.
Over een half uur wordt een door hem gecomponeerd stuk uitgevoerd bij het WMC
Dat haalt hij NOOIT.
De sleutel van de achterdeur ligt onder de kleine zwaan, heb ik nog op een papiertje geschreven en bij de boterhammen ingepakt. Wellicht komt hij bij nacht en ontij weerom………
,,Bedankt!” Roept hij nog voor hij om de hoek verdwijnt.
Waarvoor is mij een raadsel.

Zijn bagage bestaat uit ontelbare scheurende draagtasjes die ik op zijn kamer zet.
Hij droogt de was aan de lijn zie ik. De waspinnen zitten nog aan de zoom van t-shirts die ooit wit zijn geweest.
Ik sluit ramen en gordijnen die hij opende omdat hij contact met de hemel wilde.
Nu even niet, de hemel is een blakende schijf, en het is dertig graden.
Het rolluik omlaag tot de late avond, dan mag alles open en kan hij de sterrenhemel zien……

De volgende morgen is de componist voor dag en dauw op gestaan en wil graag ontbijt om halfacht, daar is niets mis mee. Alleen klopt hij op mijn slaapkamerdeur om half zeven omdat hij de tijd even kwijt is……..
Een rijk beladen tafel doet hem in eerste instantie concluderen dat het aanbod gedeeld moet met de andere gasten.
,Nee hoor, die staan veel later op, alles is voor de componist.’
Als een kind in een speelgoedwinkel doet hij zich te goed, en neemt nog een lunchpakket mee, gek op het boerenbrood wat zijn leven gisteren redde zegt hij.
De poes is verliefd op hem en dat is wederkerig.
Hij schenkt me twee c.d. s van eigen werk die ik draai als alle gasten weer onderweg zijn naar hun dagbestemming en de afwas word gedaan.
Na een uur vind ik mezelf terug met de theedoek in mijn handen, terwijl tranen van ontroering over mijn wangen lopen…..en het afwassopje koud is geworden.
Hij maakt prachtig werk! Mijn componist.....
Wat een talent......het is een eer hem onder mijn dak te hebben, al is hij nog zo vreemd.

Later in de week legt hij mij zijn moeilijk te begrijpen composities uit. De Michael symfonie geschreven tijdens een psychose en oh hoe aangrijpend..... Middenin de kamer staat hij vol vuur te dirigeren en zijn gezicht een boek vol passie en tederheid naar gelang het stuk wat speelt. Ik hoor gevechten tussen de demonen en een fagot stelt de duivel lucifer voor. Een steeds weer terugkerend thema lichtvoetig triangel is de engel Michael.

Er is een nacht later in de week dat ik in de woonkamer op de grond op een matras slaap, omdat door omstandigheden opeens een gastenkamer te weinig bleek te zijn in mijn huis. 
Half twee en de componist zit aan tafel al neuriënd een mega stuk appeltaart te eten. Zijn maag is een bodemloze put weet ik inmiddels. Ik kan er alle resten in kwijt. Hij vertelt met volle mond hoe geweldig zijn muziek die avond werd gespeeld.
Bijna zoals hij het bedoeld had, soms doen ze zijn geesteskinderen geweld aan maar dit was bijna goed. Hij lijkt het normaal te vinden dat zijn gastvrouw op een matrasje in de,, goei” kamer ligt en met een dekbed omgeslagen aan zijn lippen hangt.

Dan gaat hij slapen, na nog een pleister gevraagd te hebben, hij was gestruikeld over de kruiwagen die op de hof stond. Er was weinig zicht tijdens een onweersbui.
Ja, dat had ik gehoord en de dames ook vrees ik…….
De dagen kwijt want het is altijd zondag als ik gasten heb, bak en kook ik en draai wasjes.

De week van de Heerlense fietsvierdaagse breekt aan.
Twee gasten liggen op de rommelkamer naast de wasdroger en de strijkplank in afwachting van het vertrek van de dames, volle bak bij het ontbijt op maandag.
De fietsers ontbijten om zeven uur en de dames willen na de componist aan tafel die steevast ontbijt met een pianoconcert van eigen werk op hoge geluidsterkte.

Als iedereen vertrokken is naar huis na ontroerende teksten in mijn logboek geschreven te hebben, worden de gastenkamers schoon gemaakt de bedden verschoont het sanitair gedaan en trakteer ik mezelf op een stukje Michael symfonie....van die heerlijke componist.
 
 
Annemiek als gastvrouw bij stichting "Vrienden op de fiets.
_____________________________________________________________________________


VERSCHOVEN BEELDEN…..

Zaterdag 16 september 2006.

Aan het busstation staat een slanke goedverzorgde jongeman. Een figuur uit vervlogen tijden? Mo Ghoulemallah in flash back? Dan vallen de beelden weer op hun plaats en blijkt het mijn zoon te zijn die op dat moment heel even als twee druppels water op zijn vader lijkt. Lang slank getint en nee…. toch iets anders. Mo had kroeshaar en was iets korter en iets tengerder van bouw. Zijn/mijn zoon heeft zeker ook iets van zijn ma en werd het kroeshaar een losse krul en wat forser zijn lijf. Ik schrijf op dat moment mijn tweede boek en leef daardoor veel in het verleden. Schrijven over het verleden werkt therapeutisch en maakt me emotioneel, brengt bewustwording en verwerking. Ik doorleef opnieuw alle gevoelens van liefde wanhoop pijn en razernij. Daarna kan ik het een plekje geven….voorgoed! Samir is op dat moment 29 jaar, even oud als zijn vader, toen ik hem leerde kennen. Verschuiven daardoor de beelden?

Soms kort en soms iets langer de hele dag door verschuiven de beelden zodat ik goed de zoon en zijn vader kan vergelijken. Lang genoeg om te beseffen dat de zoon veel sterker is dan de man waaruit hij voortkwam. Later op de dag zal ik hem dat ook vertellen.

Als ik schrijf duik ik terug in de tijd. Dagen lang! .Is het daarom dat ik die dertig jaar oude beauty case meenam naar Eindhoven? Samsonite tijdloos en niet te verslijten. Er hoorde een kofferset bij. Dezelfde kleur indigoblauw. Die heb ik achter gelaten toen ik moest vluchten 25 jaar geleden.

Terug naar het station…..Een weekend Eindhoven. De dag begon vroeg om zes uur ben ik opgestaan. Lunchpakket mee en wat een mens tijdens een weekend zoal nodig heeft. De trein van acht uur. Onderweg in Sittard stappen Monique, Elise en Helma in de trein. We hebben een dagcursus consuminderen in Eindhoven. Achteraf gezien vind ik het jammer van het geld want het was duur en bracht me niets nieuws maar wel duidelijkheid hoe ik het niet zou doen. Samen met de vrouwen reizen is gezellig en na afloop van de cursus gaan we eten in de stad. Samir die in Eindhoven woont kent leuke goede goedkope eettentjes en zal ons de weg wijzen. Hij stelt zich voor aan de vrouwen en we gaan op pad.

Na overleg over de begroting is er de keus tussen: “Subway”of een Japans eettentje en het wordt Japans. Er is Sushi en kip rijst gerechten soep enz.…… Samir is onze gids ook bij het bestellen van de gerechten. Hij trakteert zijn ma en ik besluit hem morgen te trakteren. Samir valt goed bij de vrouwen zie ik zoals voorheen met zijn pa. Terwijl ik luister en kijk zie ik weer de beelden verschuiven. Dezelfde rimpeltjes bij zijn ogen als zijn pa als hij lacht.

We besluiten nog een ijsje te eten als nagerecht. Samir weet een goeie ijssalon waar het lekkere ijs ook buiten zonder extra kosten gegeten kan worden op een terrasje. Consuminderen nietwaar! Het is heerlijk daar te zitten in de vroege avond, en de nazomeravond is bijna tropisch. De vrouwen besluiten de trein van zeven uur te nemen. We zwaaien ze uit op het perron en gaan weer de stad in. Samir draagt mijn beauty case en weer verschuiven de beelden. Vele malen heeft Mo het ding gedragen terwijl ik de baby (Samir) droeg. De rest van de dag verschuift het beeld niet meer. En dat is maar goed ook! Het voelt niet goed….


We zitten uren in het boekencafé in een geanimeerd gesprek. We praten over zijn toekomst, zijn tijd in Eindhoven de komende vier maanden en zijn gevoelens over e.e.a. Hij vertelt me dat het leven voor hem zeer de moeite waard is. Dat gevoel maakt me blij en dat hou ik vast de verdere avond. Later neem ik de bus naar het huis van mijn zus Petra en haar man. Samir gaat nog uit en we spreken af dat hij morgen even langs komt bij zijn tante.

Er ligt een sleutel onder de mat bij de voordeur van mijn zus en zwager want ze zijn naar een verjaardag.

Even na tien staat Samir met een bos bloemen voor zijn tante aan de deur. Het is heel gezellig en hij vertelt over Amerika waar hij lange tijd verbleef en afstudeerde aan de universiteit in Albany New York. Zijn oom en tante zijn zeer geïnteresseerd en vooral zijn verhaal over het sky-diving avontuur is amusant. Met een piloot en vier mensen in een eenmotorige cresna gehurkt op elkaar gepropt. Het hobbelende krakende toestelletje op de landingsbaan en even later in de lucht. Op drie kilometer hoogte vraagt Samir zich af waar hij eigenlijk mee bezig is maar is het te laat. Als de deuren van het toestel open gaan is hij de eerste is die eruit moet in vrije val.

Van drie kilometer hoogte vrije val slaat hem letterlijk en figuurlijk uit het lood en is de hele les vergeten. Als hij het vliegtuig boven zich ziet wegdraaien weet hij weer wat hij moet doen. Allereerst de hoogtemeter bekijken en tellen wanneer de parachute open moet MAAR WEL OP TIJD! Ze landen zonder problemen. Samir en Matt zijn vriend uit Albany NY

De verhalen laat ons de tijd vergeten en is het opeens middag en we besluiten op de stappen. Er is veel te doen in Eindhoven en omstreken waar ik samen met mijn zoon van wil genieten. Er is een concert in het stadspark van “The Beatles” een coverband uit Praag. Onderweg te voet daar naar toe verschuiven de beelden weer en is Samir weer Mo die de beauty case droeg Terwijl de beelden verschuiven voel ik beurtelings de charme van de vader en het moeder/kindgevoel met mijn zoon. De coverband waarvan de leden echt op de Beatles lijken vergroot alleen maar het gevoel van terug in de tijd.

Het publiek gaat helemaal uit zijn dak en danst op de manier zoals dat ging in de zestiger jaren. “She loves you yeah yeah yeah……….”. Ik kijk wat naar de mensen om me heen en beweeg met de muziek mee. Beelden verschuiven weer enkele seconden heen en weer terug. In de pauze zitten we op een trapje ergens en vertelt Samir over het lab en de universiteit in Albany en over Lenieke en zijn verwachtingen over hun relatie. Mijn zoon is sterker geworden en het verschil duidelijk merkbaar van voor en na USA.

Hij bezit de eigenschap helder te verwoorden hoe hij tegen mensen en situaties aankijkt en zijn zelfbeeld is duidelijker. Na de pauze zijn er enkele vrienden van Samir o.a. Tom die hartelijk is en helemaal verliefd en gelukkig met zijn vriendinnetje. Een mooi mens uiterlijk en innerlijk.

The Beatles spelen “Hey Joe” aan het einde van het concert en de menigte zingt uitzinnig mee, na na na na….hey Joe! Beelden verschuiven weer enkele seconden. Dezelfde song dezelfde woorden dertig jaar geleden en tranen maken de beelden onduidelijk en brengen verlangen naar de tijd met Mo…..toen alles nog goed was.

We eten nog wat in de stad drinken cappuccino en valt de moeheid als een zware deken over me heen…komt dat van alle emotie? Als we in de bus naar het station zitten vertelt mijn zoon hoe mooi de oude beauty case nog steeds is. “Die is al zo oud als ik ben hè ma”? “Vroeger zat er jarenlang een zware Arabische zilveren ketting in” vertelt hij. Ik knik, alleen maar, want er schiet een brok in mijn keel. Er heeft ook nog een heel fijn geweven groene safsari in gezeten door stikt met zilverdraad weet ik…., herinneringen aan momenten met een geliefde man waarbij ik alleen maar die zware zilveren ketting droeg……

De trein naar huis. Dag sterke zoon, met de schoonheid van je vader. Mijn trots voor jou groeit met de dag……….

Anemiek
_____________________________________________________________________________
GLAMOURGIRL.



Vijf uur in de morgen en de wekker loopt af. Langzaam wakker worden behoord tot een van mijn vaste rituelen dus loopt de wekker nog een keer of zes af voordat ik opsta. Met een grijns lig ik te denken aan wat de dag me brengen zal. Een fotoshoot voor het blad LIBELLE in een landhuis in Heemstede-Aerdenhout. De productie heet GELD MAAKT GELUKKIG… Nou dat ga ik dus eens rechtzetten. Vier totaal verschillende vrouwen werden uitgenodigd voor een interview en een fotoshoot. De dames worden door twee visagisten opgemaakt (Wilma en Ronald) en met veel over de top bling-bling gefotografeerd door Anouk de Kleermaker. Het artikel met de titel GELD MAAKT GELUKKIG in LIBELLE nummer 1 van 2009 ligt 24 december in de winkels….

Ik kruip nog eens diep onder het dekbed en denk met leedvermaak aan Ronald. Hij belde me afgelopen week op om mijn maten door te nemen i.v.m. de styling. Tja…..toen werd het indrukwekkend stil aan de overkant. “Geen gangbare maat” merkte hij voorzichtig op. Glamour girl in megaformaat. “Alles is groot aan mij Ronald.” “Ben je lang?” Vroeg hij voorzichtig. 1.76 meter en maat 43 schoenmaat. “Wellicht heb je nog een paar zilveren naaldhakken van een travestiet”, merkte ik op, “van een vorige sessie?” Die zou hij meebrengen indien voorradig. Enne…..of ik zelf wat glamourkleding had? Ik zou wel eens neuzen achterin de kast van afgelopen jaren Kerst. Ook maar eens kijken in de zak van het consuminderhuis, daar zat wellicht nog iets…met een zilverdraadje….een tafelkleed of zo. We hebben veel geschaterd aan de telefoon en volgens mij valt Ronald op man….

Rond zes uur in de morgen gaat de mijmering de deur uit en zijn de kipjes en de poes gevoerd. Een koffertje staat klaar, gevuld met een lange rok een wijde avondbroek, een top, twee jasjes en..een zwart met zilver sjaal. Daar kunnen we wel iets mee lijkt me zo. Twintig over zes verlaat ik mijn huis, tasje jasje trolley en de thermos koffie met de boterham. Moeder gaat op stap helemaal gratis en voor niets naar een fotoshoot in een landhuis. LIBELLE betaald de reis en de lunch. De foto’s en het betreffende blad komen als aandenken.. Het voelt als vakantie…..

Bij de bushalte staat een vroege bonte vogel van het vrouwelijke geslacht. Ze gaat naar haar werk bij de LICOM. We babbelen een eindje weg en ik beluister een verhaal van fuserende bedrijven. In Januari is alles voorbij volgens de vroege vogel. Ze zag het al lang aan komen en ze heeft nog gewaarschuwd maar nu niet meer. Ze zorgt alleen nog maar voor zichzelf. Straks is er geen werk meer alleen maar schoffelen in de gemeenteborders en de schoonmaak. Alleen de “ergen” mogen blijven vertelt de vroege vogel……Terwijl ik me een beeld van de “ergen” probeer te maken komt de bus in zicht. De chauffeur blijkt de grote liefde van de vroege vogel te zijn. Ik ben nu uit de gratie er wordt geen woord meer tegen me gesproken en dat is goed zo…..Tegen zeven uur haal ik mijn treinkaartje uit de automaat. Geen korting deze keer gezien het vroege tijdstip. Dat is niet erg want LIBELLE wil een vroege afspraak dus betaald daarvoor. Glamourgirl voor een dag. Lachen. Ik deed eraan mee omdat mijn levensstijl, doen en denken haaks op dit soort bezigheden staat. Het is niet mijn ding maar HEERLIJK even de sfeer te proeven. Alles moet een mens eens geprobeerd hebben nietwaar? Ik kan nog net de trein halen en installeer op mijn gemakje mijn spul. Het gratis krantje de thermos en een boterham. Zalig dat treinreizen……

Tegen acht bereiken we Eindhoven de studentenstad en enkele ingedommelde figuren ontwaken. De laptop en het huiswerk wordt hier en daar ingepakt en de benen gestrekt. Lege pakjes vloeibaar ontbijt blijven achter wel of niet in de prullenbak. Ik schenk nog een bekertje koffie in waar jaloers naar wordt gekeken en eet mijn boerenboterham verder op. De trein loopt vol en de mensen worden al wat luidruchtiger. Nederland ontwaakt….

Een lieve conducteur buigt zich samen met mij over mijn probleem Heemstede Aerdenhout. Ik kwam op internet routeplanner niet verder dan Amsterdam Centraal. Ha….daar moet ik overstappen op spoor 1. Een boemeltreintje gaat via Haarlem naar Aerdenhout.

Even na acht wordt het lichter. Een paardenhoofd in een rokje van nevelslierten. Fietsers op een dijk. De peel en de polder. Ruim op tijd arriveer ik op een piepklein stationnetje in Heemstede-Aerdenhout en ik bel conform de afspraak. Anouk die opneemt vertelt dat ik opgehaald wordt in een lichtgrijze Saab Ik zou niet weten hoe een Saab eruit ziet. Voor mij is alles auto. De aankomst in het landhuis is hartelijk. Er is verse koffie en de eerste twee glamourgirls zitten al in de make-uphoek. Voldoende tijd om het huis te bekijken. Het ligt in een kakbuurt en de poetsvrouw is ziek of met vakantie. De feestjurken hangen klaar naast een doos met goud zilver en paarlen sieraden. Er zijn zilveren en gouden schoentjes van een maatje die ik als kind ooit heb gehad. Cola de retriever schaats een baantje over de marmer vloer. We zijn direct dikke vriendjes. Er is een open servieskast zie ik, met veel zilver dat nodig aan de poets moet. Dat doen glamourgirls niet dus neem ik een bonbonnetje. Er is een mega kookeiland. Waarschijnlijk weinig in gebruik want de administratie ligt erop. De telefoon heeft er een vaste hangplek wellicht handig voor de afhaalchinees…..

Net als ik dagblad de telegraaf open heb geslagen komt iemand een stapel LIBELLES brengen. Dat is beter, zegt ze en ik ben het daar niet mee eens want ik verafschuw damesbladen. Horen zien en zwijgen Annemiek…..

Na een poosje komt een bloedmooi meisje binnen die zich voorstelt als Olcay. Ze lijkt amper 25 en is ontwerpster en eigenares van een bedrijf met een mode lijn met accessoires tasjes en schoenen. Haar lijn gaat over de hele wereld en ze is schatrijk hoor ik. Het mooiste aan haar is wel haar manier van bewegen. Ze loopt “gedragen” en is bij vlagen zeer hartelijk. Samen met haar ga ik in de make-up. Olcay bij Marlies en ik bij Ronald. De goede vrolijke toon is gezet als Ronald en ik over het telefoongesprek van gisteren vertellen. Het valt allemaal reuze mee met die glamourgirl in megaformaat. Ach het was maar opstangen…..Ik heb veel zelfspot en openhartigheid wat sfeer bepalend is. Hij begint vrolijk aan mijn wenkbrauwen en ik gooi het gesprek op OBAMA en de Amerikaanse presidentverkiezingen. We zijn het er over eens dat hij een betere keus is dan Mac Cain. Hij is tegen het Homohuwelijk merk ik op. In NO TIME zijn we het unaniem eens dat welk huwelijk dan ook niets voor Ronald en mij is. Ronald en ik wisselen knipoogjes en kleuren onze verhalen een tikje. Hij vertelt dat hij op mannen valt wat ik al vermoede. Nou ik ook, dus hebben we voldoende gespreksonderwerp. Ik vertel tegen het huwelijk te zijn wat wel heel bijzonder is voor iemand die driemaal getrouwd is. Olcay valt bijna van haar stoel en wil alles weten. De eerste keer om thuis weg te komen. HIJ was het daar trouwens helemaal mee eens. De tweede keer uit liefde voor een prachtige Noord Afrikaan. Tja dat was een beetje veel van alles. Na een tijdje krijg je dan toch het gevoel dat je tegen een te hoge berg op klautert als rustige Hollandse dame. Marlies kent die ervaring en we blijven een beetje kabbelen over het voor en tegen van afro mannen die zo viriel zijn en het voordeel van een besneden man. Olcay hangt aan mijn lippen en vraagt hoe het verder ging? Tja…. toen heb ik maar een gezapige Hollander geprobeerd en dat was helemaal niets! Ik heb de sfeer weer eens gezet, iedereen is openhartig  en hoef alleen nog maar te luisteren. Ronald vertelt stukjes uit zijn leven en Wilma doet daar nog een schepje bovenop. Het mooie meisje is duidelijk in shock. Zo rijk en zo naïef? Eerst dacht ik dat het een pose van haar was maar het is echt zo………Ze is echt verbijsterd. Deze rijke zakenvrouw weet niets van levens van de gewone mens. Nou ja GEWOON……

Janny komt erbij en breid verder aan het truitje van bijzondere verhalen. Ze vertelt van de tijd toen ze met een zeer rijke man trouwde. En zijn uithangbord was. Dat is al tijden voorbij en ze leeft inmiddels heel primitief op een natuurcamping met eega nummer twee en een “maatje.” Het “maatje” heeft haar gebracht en wacht vol liefde gelaten tot alles voorbij is. Met een prachtig jurkje aan valt Janny naadloos in de lady rol en vertelt dat ze de rol nog goed kan spelen. Ik speel helemaal niets en heb jeuk onder de foundation die lagen dik op mijn gezicht lijkt te zitten. Ronald komt met een top in zwart/wit grijs die op mijn wijde avondbroek kan. Even later als ik in een stoel zit, draperen ze de broekspijpen mooi over mijn laarsjes bij gebrek aan de juiste maat zilver pumps. De mooie Olsay ligt aan mijn voeten op een nep minkjas. Ze is duidelijk eigen met modellenwerk want ze beweegt haar hoofd bij elke shot steeds iets anders. Ik beweeg helemaal niet want mijn benen zitten in een kramp. Wat een hitte in dit huis. Het is wel 20 graden en dat is niets voor mij. Achter mijn stoel brand een open haard als een waanzinnige. Dat hoort bij glamour en er wordt weer een blok hout op gepleurd.

Er wordt wat aan jurkjes getrokken vullingen geplaatst en handen weg gemoffeld waar geen redden meer aan was. Janny moet echt even plassen dan lijkt ze dunner zegt ze en we mogen geen centimeter bewegen in de tussentijd. Wat een beroep fotomodel……Janny blijft best lang weg en ze vertelt na binnenkomst dat ze zichzelf heeft staan bewonderen en in de spiegel geoefend hoe ze kijken moet. Ze zegt dat haar rug aan een kant niet zo mooi is en ze dus beter anders kan staan. Ze zag het gelukkig in de spiegel van de plee. Wat een flauwekul allemaal. Iemand moet haar buik intrekken anders is het elastiek van de panty te zien door de jurk. Het verrekte nepkonijn wat om mijn schouders hangt valt voor de zoveelste keer naar beneden en ze spelden hier en daar wat vast. Weer opnieuw! De kaartjes die in de kleding zitten prikken overal. Ze mochten er niet uit want de kleding moet terug naar de winkel heb ik begrepen. Op het konijn staat met grote letters 50% korting….Zal me een mooie foto worden Vegetariër met een bontje om. De foto’s worden tussendoor bekeken en er moet weer iets verschoven en gedraaid. Twee vrouwen links en twee rechts. Daartussen komt het nietje van het blad……

“Bij Annemiek komen rode vlekken in haar hals” merkt er iemand op. De foundation lijkt vloeibaar te worden. Het bontje wordt wat verschoven en even later is het gelukkig helemaal voorbij…. Ik ga buiten in de tuin staan met mijn armen wijd. Diep inademen en de wind door mijn haren. Ze zijn keihard van de lak dus beweegt er niets daarboven. Vreemde gewaarwording. De kleertjes moeten DIRECT uit en de schoenen worden gered en in dozen gestopt. De sieraden gaan bij de bling-bling en dan is er een lunchje van de cateraar…….

Als ik mijn eigen kleren aan heb maakt Anouk nog een paar foto’s in de deuropening van de tuindeuren. Het groen van mijn vestje staat zo mooi bij mijn ogen vertelt ze. PRACHTIGE sprekende ogen volgens haar. Tja een open boek helaas…en mijn sleutelbenen niet vergeten hoor. Die zijn ook mooi. We schateren de zoveelste keer die dag. Wat een nep. Ze voelen wel dat ik de draak steek met hun wereldje van Glamour. Tussendoor vertel ik hoe ik leef. Over consuminderen en de mooiste gelukkigste momenten in het leven die niets met geld te maken hebben. De eerste krop sla in het voorjaar voelt als een gevonden goudklompje. De geur van aarde na een regenbui. Ze kijken me aan of ik een oneerbaar voorstel heb gedaan. Budgetteren? Daar zou Olsay dood zenuwachtig van worden verteld ze. Petra de vierde vrouw, net uit de schuldsanering heeft nooit gebudgetteerd maar “op was op” drie jaar lang met weinig geleefd. Ze is heel dankbaar dat schuldsanering kon. Daardoor kon haar gezin met twee kinderen opnieuw beginnen. Zij en haar man hebben al die tijd gewerkt en nog steeds. Haar hele salaris ging naar de schuldeisers en een groot deel van het salaris van haar man. Ik spreek mijn bewondering uit. Waar is rijke vrouw vijf eigenlijk? Die heeft de fotoshoot afgezegd. Bang voor de rijen bedelaars aan de deur als bekend wordt dat ze een vermogen erfde? Petra is ook met de trein. Nadat we naar het station zijn gebracht reizen we een eindje samen. Dan is er de stilte en dut ik zomaar in slaap…….. In de buurt van Sittard schrik ik wakker en heb het opeens koud. Vermoeidheid weet ik……..

Thuis bij de poes nog eventjes op de bank. Met watten schijfjes wordt de zooi van mijn gezicht gehaald en ik sta een tijdje onder de douche met een gewoon stuk zeep van de super. Haren wassen en een heel erg schoon gevoel valt over me heen als ik in mijn oude verwassen flanelletje sta. Er zitten wat rode plekjes rond mijn ogen en hier en daar trekt er iets. Een flinke laag goeie nachtcrème van den ALDI erop en wacht mijn zalig bedje…De nacht valt en ik ben zo blij niet ergens in een landhuis te wonen met een chauffeur en een rijk/gevoel zo breekbaar als kristal. Rijkdom veroverd door een rijke vent te trouwen of een lijfje wat niet altijd mooi en jong zal zijn zien te behouden. Wat een zwaard van Damocles boven je hoofd. Geef mij maar de rijkdom van eenvoudig leven waar altijd een leven lang grip op is…Je hoeft het alleen maar te leren en te ZIEN!!! Geld maakt gelukkig? Integendeel…Het is een grote aanslag op het milieu van dikke auto’s en vliegreizen. Veel te grote huizen die verwarmd moeten worden voor kouwe vrouwen in blote jurken die niets durven te eten omdat elastiek van panty’s dan zichtbaar wordt…….wat een arm leven!



Annemiek.