Hij kwam weer thuis...
31 augustus 2006
Vlucht
U.A.957 van Washington naar Brussel aankomst 7.25 uur brengt mijn kind terug!
Daar was een korte vlucht aan vooraf gegaan van Boston naar Washington. Daarvoor vier uur in een Greyhoundbus van Albany new York naar Boston. Meer dan twintig uur onderweg van new York naar Brussel.
Het laatste stukje naar huis wil ik mijn zoon graag tegemoet komen. Zoals ik hem vroeger uit school haalde en hem meermalen in zijn leven tegemoet ben gekomen…Samir mijn zonnekind.
Ik wil zien
hoe hij door de deuren in de aankomsthal in Brussel Airport komt.
Hans Erfkemper maakte het mogelijk, door spontaan te zeggen: “Daar maak ik tijd voor” “We gaan hem samen halen!”
Twintig jaar geleden gaf Hans (directeur van basisschool De Harlekijn) een plekje op zijn school aan een weinig doorsnee kind. Vandaag haalt hij een weinig doorsnee man van het vliegveld!
Om half vijf ben ik op gestaan en werd in het donker graan bij de kipjes (Charlotte en Madelon) gestrooid. Ze moeten zichzelf redden vandaag. Alle vertrouwen in Hans, die vele malen per jaar naar vliegvelden af en aan rijd. Hij zal op tijd zijn en op tijd aankomen in Brussel.
Onderweg werd er bijgepraat en herinneringen opgehaald o.a. van een lessenaartje in basisschool “De harlekijn,” waar mandarijntjes lagen te rotten in een laatje. Elke dag kwam er eentje bij. Omdat de ma van Samir haar kind gezond wilde houden en hij geen tijd voor mandarijntjes had.
Op het moment dat Hans en ik aankwamen in Brussel Airport landde het vliegtuig vanuit Washington. Een stroom van donker gekleurde mensen kwam uit de klapdeuren. Afrika?? Even later de “Amerikanen.” En…Samir.
De eerste reactie van Hans: “Hij is niets veranderd”. En met een glimlach zag ik mijn zoon zoals ik hem zo goed ken. Zijn hoofd bedekt met een capuchon. Een baard van twee dagen, zijn rugzak en een haveloze laptoptas aan zijn lange lijf. In de ene hand de prachtige koffer die ik hem gaf. Aan de andere hand een vreselijk oud exemplaar dat nauwelijks sloot. Eigenlijk hoorde er een touw omheen. Hier en daar leek er iets uit te vallen. Zijn skateboard misschien? Zoiets past bij Samir. Daar heeft hij totaal geen moeite mee.
Toen waren zijn armen om me heen en een stralende lach voor Hans… Dat had hij niet verwacht!
Nu zit de zoveelste vuile was in de wasmachine en zijn er twee poezen aan mijn katten collectie toegevoegd.
Mijn zoon is als een te vast opgedraaide wekker. Hij praat urenlang door, mist de vrienden in Albany nu al en verdwijnt uiteindelijk naar het winkelcentrum. Gisteren deed hij nog een parachutesprong vanuit een eenmotorig vliegtuigje en was er nog een afscheidsfeest, georganiseerd door vrienden. Hij moet nog op aarde terug komen lijkt het wel.
Als een spons zuig ik al zijn bekende gebaren op. Hoe hij kijkt en beweegt. Hoe moe hij is en hoe “hyper”.
Zaak is nu zo lang mogelijk wakker blijven vertelt hij. Als hij nu naar bed gaat is hij midden in de nacht uitgeslapen. Jetlag! Tegen de avond verdwijnt hij naar Heerlen. De inhoud van de koffers geven zijn leven prijs van de laatste zeven maanden. Bijna alle kleren zijn vuil. De laatste zes weken geen tijd om naar de “laundry” te gaan. Hopen losse papiertjes en bierviltjes met gedichten. Liefdevol en macaber… Dat schrijven heeft hij van zijn ma.
De dollars werden geteld en plannen doorgesproken. Gevoelens uitgewisseld en in de man zie ik de puber en het kind.
Wat is hij wijs geworden. Zo volwassen! Ik weet… deze vijf maanden zijn even een tussenstop. Om af te studeren aan Hogeschool Fontys afdeling toegepaste natuurwetenschappen.
Zo snel als maar mogelijk is gaat hij weer terug naar de USA om verder te studeren aan de universiteit in Albany new York. Hij is gelukkig in Amerika. Mijn zoon die nooit in een rijtje passen wilde blijft nooit lang op een plek. Hij is een wereldburger geworden.
Ver weg aan de zijlijn blijft zijn ma achter… Het is goed zo. Vele offers werden al gebracht dit kan erbij. Het enige dat ik voor hem wil is: Gelukkig zijn!! Waar en met wie dan ook!!
Annemiek
Verschoven beelden…
Zaterdag 16 september 2006.
Aan het busstation staat een slanke goedverzorgde jongeman. Mo
Ghoulem? Een figuur uit vervlogen tijden?
Dan vallen de beelden weer op hun plaats en blijkt het mijn zoon te zijn die op dat moment heel even als twee druppels water op zijn vader leek. Lang slank en nee…. toch iets anders. Mo had kroeshaar en was iets korter en meer tenger van bouw.
Onze zoon heeft zeker ook iets van zijn ma en werd de kroes een losse krul en ietsje forser zijn lijf. Ik schrijf op dat moment mijn tweede boek en leef daardoor veel in het verleden. Schrijven over het verleden werkt therapeutisch en maakt me emotioneel.
Ik doorleef opnieuw alle gevoelens van liefde, wanhoop pijn en woede. Daarna kan ik het een plekje geven… Als ik schrijf duik ik terug in de tijd voor1980. Dagenlang! Is het daarom dat ik die dertig jaar oude beautycase meenam naar Eindhoven? Samsonite tijdloos en niet te verslijten. Er hoorde een koffer set bij. Dezelfde kleur indigoblauw. Die heb ik achter gelaten toen ik moest vluchten 25 jaar geleden.
Samir is in 2006 29 jaar, even oud als zijn vader, toen ik hem leerde kennen. Soms kort en soms iets langer, de hele dag door, verschuiven de beelden, zodat ik goed de zoon en zijn vader kan vergelijken. Lang genoeg om te beseffen dat Samir veel sterker is dan de man waaruit hij voortkwam. Later op de dag zal ik hem dat ook vertellen.
Terug naar het station…..Een weekend Eindhoven. De dag begon vroeg… Lunchpakket mee en wat een mens tijdens een weekend zoal nodig denkt te hebben. De trein van acht uur. Onderweg in Sittard stappen Monique, Elise en Helma in de trein. We hebben een dagcursus consuminderen in Eindhoven.
Achteraf gezien vind ik het jammer van het geld want het was duur en bracht me niets nieuws. Wel ben ik nu in het bezit van een map en wat naslag materiaal. Ook weet ik nu wat ik anders zou doen als ikzelf die cursus zou geven…
Samen met de vrouwen deze dag doorbrengen is gezellig en na afloop van de cursus gaan we eten in de stad. Samir die in Eindhoven woont kent leuke goede goedkope eettentjes en zal ons de weg wijzen. Hij stelt zich voor aan de vrouwen en we gaan op pad.
Na overleg over de begroting is er de keus tussen: “Subway”of een Japans eettentje en het wordt Japans. Er is Sushi en kip rijst gerechten soep enz. Samir is onze gids ook bij het bestellen van de gerechten. Hij trakteert zijn ma en ik besluit hem morgen te trakteren. Samir valt goed bij de vrouwen zie ik en dat was ook zo bij zijn pa. Terwijl ik luister en kijk zie ik weer de beelden verschuiven.
Dezelfde rimpeltjes bij zijn ogen als hij lacht.
We besluiten nog een ijsje te eten als nagerecht. Samir weet
een goeie ijssalon waar het lekkere ijs ook op het terras uit een bakje gegeten
kan worden. Consuminderen nietwaar!
Het is heerlijk daar te zitten in de vroege nazomeravond en het is bijna tropisch. De vrouwen besluiten de trein van zeven uur te nemen. Samir en ik zwaaien de vrouwen uit op het perron en gaan weer de stad in. Samir draagt mijn beauty case en weer verschuiven de beelden. Vele malen heeft Mo het ding gedragen terwijl ik de baby (Samir) droeg. De rest van de dag verschuift het beeld niet meer. En dat is maar goed ook! Het voelt niet goed….
Mijn zoon en ik zitten uren in het boekencafé in een geanimeerd gesprek. We praten over zijn toekomst, zijn tijd in Eindhoven de komende vier maanden en zijn gevoelens over e.e.a. Hij vertelt me dat het leven voor hem zeer de moeite waard is. Dat gevoel maakt me blij en dat hou ik vast. Later neem ik de bus naar het huis van mijn zus Petra en haar man, waar ik zal overnachten. Samir gaat nog uit en we spreken af dat hij morgen even langs komt bij zijn tante.
Er ligt een sleutel onder de mat bij de voordeur van mijn zus want ze zijn naar een verjaardag. Ik neem een douche en ga slapen en dat blijkt moeilijk na alle indrukken. Zondagmorgen om zeven uur zit ik alweer beneden en zet koffie. Petra die me heeft gehoord komt even later naar beneden en we praten bij, zoals dat tussen zussen zo kan gaan. Ik ervaar het gesprek als een uniek bijzonder moment. Zussengevoel ontbrak in ons gezin van weleer evenals zus/broer gevoel.
Moeder zette ons constant tegen elkaar op, waardoor we geen enkele broer of zus meer vertrouwden. Bij de meesten is dat wantrouwen gebleven. Als Petra hoort dat Samir die ochtend langs wil komen nodigt ze hem uit op de brunch. Zo is mijn zus…..altijd gastvrij zoals ik ook ben.
Even na tien staat Samir met een bos bloemen voor zijn tante aan de deur. Het is heel gezellig en hij vertelt over Amerika waar hij lange tijd verbleef en zijn oom en tante zijn zeer geïnteresseerd. Zijn verhaal over het sky-diving avontuur is amusant. Met een piloot en vier mensen in een eenmotorige cresna gehurkt op elkaar gepropt. Het hobbelende krakende toestelletje op de landingsbaan en even later in de lucht. Op drie kilometer hoogte vraagt Samir zich af waar hij eigenlijk mee bezig is, maar is het te laat.
Als de deuren van het toestel open gaan beseft Samir dat hij de eerste is die eruit moet in vrije val. Van drie kilometer hoogte vrije val slaat hem letterlijk en figuurlijk uit het lood en is de hele les vergeten. Als hij het vliegtuig boven zich ziet wegdraaien weet hij weer wat hij moet doen. Allereerst de hoogtemeter bekijken en tellen wanneer de parachute open moet. Maar wel op tijd! Ze landen zonder problemen. Samir en Matt zijn vriend uit Albany NY
De verhalen laat ons de tijd vergeten en is het opeens middag. Samir en ik besluiten op de stappen en bedanken voor de gastvrijheid waarna we vertrekken richting bushalte. Er is veel te doen in Eindhoven en omstreken waar ik samen met mijn zoon van wil genieten. Er is direct een aansluiting met de bus.
Samir stelt voor om naar het stadspark te gaan. Er is een concert van “The Beatles” een coverband uit Praag. We lopen ernaar toe en het lijkt opeens of ik meer zo gelopen heb naast een lange jongeman die mijn beauty case droeg. De beelden verschuiven weer en ik voel beurtelings de charme van de vader en het moeder/kind gevoel met mijn zoon. De coverband waarvan de muzikanten echt op de Beatles lijken, vergroot alleen maar het gevoel van terug in de tijd. Het publiek gaat helemaal uit zijn dak en ze dansen zelfs op de manier zoals dat ging in de zestiger jaren. “She loves you, yeah yeah yeah.”
Ik kijk wat naar de mensen om me heen en beweeg met de muziek mee. Beelden verschuiven weer enkele seconden heen en weer terug. In de pauze zitten we op een trap en vertelt Samir over het lab en de universiteit in Albany en over Lenieke en zijn verwachtingen over hun relatie. Mijn zoon is sterker geworden en het verschil duidelijk merkbaar van voor en na USA.
Hij bezit de eigenschap te zien en helder te verwoorden hoe hij tegen mensen en situaties aankijkt en zijn zelfbeeld is duidelijker. Later weet ik dat dit zelf reflexie heet. Na de pauze zijn er enkele vrienden van Samir o.a. hartelijke Tom, helemaal verliefd en gelukkig met zijn vriendinnetje. Een mooi mens uiterlijk en innerlijk.
“The Beatles” spelen aan het einde van het concert “Hey Joe” en de menigte zingt uitzinnig mee, na na na na….hey Joe! Beelden verschuiven weer enkele seconden. Dezelfde song dezelfde woorden dertig jaar geleden. Tranen maken de beelden onduidelijk en brengen verlangen naar de tijd met Mo…toen het nog goed was.
Samir en ik eten nog wat in de stad, drinken cappuccino en valt de moeheid als een zware deken over me heen…komt dat van alle emotie? Als we in de bus naar het station zitten vertelt mijn zoon hoe mooi die oude beautycase nog steeds is. “Die is al zo oud als ik ben hè ma?”
De trein naar huis. Dag sterke zoon, met de schoonheid van je vader. Mijn trots voor jou groeit met de dag…
Annemiek.
Trip to America deel 1
Landgraaf 31 Augustus 2008
Daar zit ik dan aan de zijkant van mijn huis, zes uur in de ochtend. Om vier uur liep de wekker af omdat ik niet wil jakkeren en mezelf dit kwartiertje afscheid nemen van de poes en het hofje gun.
Amerika is wel het laatste land waar ik met vakantie naar toe zou gaan. Samir woont in Albany N.Y. U.S.A. Ik ga hem opzoeken en enige tijd zijn dagelijkse leven mee beleven en zien hoe hij daar leeft, studeert en werkt.
De nacht vervaagt en de dag neemt de scepter over. Mijn koffer staat klaar bij de poort inclusief de trolley met de handbagage. Verder mijn rugzak en een koeltas met broodjes en koffie voor onderweg. Hoe rijk gezegend ben ik met vrienden die me naar Schiphol willen brengen. De reis zal 24 uur duren…
De autorit verloopt voorspoedig o.a. dankzij d de navigatie en wat geluk. Onderweg staat een tankstation in brand. Later zal blijken dat na ons, aan beide zijden de weg wordt afgesloten. Ruim op tijd komen we aan…
Reizigers naar Amerika moeten vier uur voor vertrek aanwezig zijn. Direct maar
“inchecken” dan weet ik tenminste dat het goed zit met al die
medicijnpaspoortjes en Engelstalige doktersverklaring. Ik vlieg met
DELTA-AIRLINE een Amerikaanse luchtvaartmaatschappij dus zitten er Amerikanen
bij de desbetreffende balie. De koffer wordt gewogen en het gewicht goed
bevonden. Net geen 23 kg wat het uiterste toegestane gewicht is.
De medicijnen worden ter sprake gebracht waarna de reizigers achter mij naar een ander loket verwezen worden en er een Nederlandstalige medewerker bijkomt. Er zal een katheter open gemaakt moeten worden. Men vraagt of er naaldjes inzitten. Ze verwarren katheters blijkbaar met insuline-spuiten voor suikerpatiënten. De Engelstalige bijsluiters en medicijnpaspoorten worden uitgebreid gelezen en goed bevonden. Ik kan doorgaan wordt me verteld. Opgelucht haal ik adem. Dat is drempel een. Eerst maar eens naar het toilet voordat ik in de vertrekhal de taxfree shops ga bekijken...
Drank chocolade kaas tulpenbollen en zaadshops. Alle aankopen in plastic
verpakt. Er wordt bij de kassa naar het ticket gevraagd omdat niet alles wat te
koop is ook naar alle landen ingevoerd mag worden. Het zou vreselijk zijn als
je inkopen gedaan in de wachtruimte even later bij de douane in de vuilnisbak
moet. Ik zie dat een zakje tulpenbollen 18,99 euro kost. Er zitten hooguit vier
stuks in het zakje. Vier pompoenzaadjes kosten vijf euro. Wat een afzetters. Er
mag geen zaad Amerika in weet ik dus laat ik alles maar gewoon liggen waar het
ligt. Ik ga niet lopen stressen in de rij voor koffie. Ik hoef niet naar Mac
Drek Café Amsterdam of wat nog allemaal in die hal ligt. Ik heb mijn flesje
water en dat is voldoende.....
Even later besluit ik een fles Ierse Whisky voor Samir te kopen. Glenfiddich
van 12 jaar oud. Heel betaalbaar en ik weet dat ik mijn zoon er een groot
plezier mee doe. Tegen elf uur neem ik plaats op een comfortabele bank
tegenover het bord waar de aankomst en vertrektijden van alle vluchten opstaan.
Er is nog steeds geen vertraging. DELTA -AIRLINES vlucht naar New York vertrekt
volgens het bord nog steeds om twintig minuten voor een. Opeens betrap ik
mezelf met een stuk chocola. Stress eten. Het winkeltje naast de bank was te
aanlokkelijk.
Bij sommige vluchten staat het woord “Gate open” en het is me niet duidelijk of ik naar D4 gate moet als inderdaad die “Gate” open is, of eerder. Een stel Brabanders weten het ook niet maar moeten wel hetzelfde vliegtuig hebben. Ze besluiten nog eventjes te wachten. Mijn gevoel zegt me dat ik maar eens moet gaan kijken.
Onderweg naar de Gate zijn door een grote glaswand meerdere vliegtuigen met DELTA AIRLINE opschrift zichtbaar. Bij D4 staat een hele rij mensen voor controle. Er staat een vuilnisbak waar de flesjes frisdrank in gekieperd worden Mijn waterflesje is zo wie zo leeg. Weg ermee. Een Marechaussee stelt even later de meest vreemde vragen. Wie mijn koffer inpakte. Of de koffer ergens onbeheerd achter bleef. Op welke manier ik van thuis naar Schiphol kwam en waar de koffer lag tijdens die reis. Nogmaals worden de reisdocumenten gecontroleerd en verzocht mijn bril af te zetten. Mijn schoenen moeten uit en mijn riem uit mijn broek. De handbagage wordt grondig doorzocht en ikzelf wordt uitgebreid gefouilleerd door een vrouwelijke marechaussee.....Het gaat wel met kleding aan maar de vingers komen overal. Onder bh. Beugels en tussen billen. Een onwaardige belevenis moet ik zeggen.
De schoenen kunnen aan en de riem weer om. Alles is goed bevonden en wachten op
nadere orders. Even later worden de eerste namen van passagiers omgeroepen. Er
is ook een “Misses van Deursen” bij. Mijn instapkaart wordt gecontroleerd en
kan ik weer wachten tot de andere TIG namen de revue zijn gepasseerd. Tegen
twintig voor EEN verschijnt op het bord achter DELTA het bericht: “gate open.”
Direct daarna het bericht dat de vlucht een kwartier vertraging heeft. Een van
de bemanningsleden vertelt dat we die vertraging gaan inhalen want we hebben
wind mee…….
Het is een gemêleerd gezelschap wat het vliegtuig binnen gaat. Een ding hebben
ze allemaal gemeen. Gemakkelijke kleding. Een mevrouw heeft al een tijdje met
haar voeten zitten draaien Ze heeft natuurlijk ook goede tips gekregen of
wellicht vliegervaring. Met een glimlach denk ik aan alle goedbedoelde “goede
raad” die me de laatste drie weken is gegeven. Ik zou maar een dik vest
meenemen bij de handbagage want in vliegtuigen is het koud.
Ik hoef geen vest en heb een natuurlijke winterjas “maatje meer” die ik vanaf mijn geboorte al draag. Verder moest ik zeer zeker steunkousen aandoen volgens mijn pedicure. Goed tegen stuwing van vocht in voeten en benen tijdens die acht uur durende vlucht. Laat ik nu nooit vocht in voeten en benen hebben dus nu ook niet neem ik aan. Wat een kul! Er was zelfs iemand die me een blijvende katheter aanraadde.
Hoefde alleen het kraantje open. Ja, ja....als iedereen van het toilet gebruik kan maken kan ik dat ook met mijn wegwerp kathetertjes... Alle goedbedoelde raad heb ik eens door gedacht, achter me gegooid en mijn eigen gezonde verstand gebruikt…
Even na 13.00 uur Nederlandse tijd komt er beweging in het vliegtuig. Mijn
stoel (nummer 42) staat op het hoekje van een rijtje van drie. Kan ik heerlijk
mijn ene been strekken in het gangpad. Er hangen wel vijf TV toestellen aan het
plafond en de cockpit met de piloot is in beeld. Lijkt me een heel capabele
meneer moet ik zeggen al versta je geen woord van wat hij vertelt door het vele
lawaai wat passagiers maken.
Als iedereen zijn/haar plaats heeft gevonden en de handbagage in de daarvoor bestemde opberging zit gaat de reis beginnen. Langzaam komt er beweging in het toestel dat zijn weg zoekt naar de startbaan. Een verlichte tekst PLEASE CLOSED YOUR SEATBELT is de volgende fase. Stewardessen lopen rond om te controleren of het ook gebeurd. Dan brullen de motoren harder en harder terwijl het vliegtuig een aanloop lijkt te nemen. Nog sneller en sneller. Alles rammelt en als ik vrees dat de vleugels er zo wel af zullen vallen en de gierende motorgeluiden niet meer aan te horen zijn gaat het toestel los van de aarde! Hoger en hoger als een vogel op de vlucht. Nog hoger terwijl mijn oren dicht gaan zitten en even slikken niet echt helpt. Mijn maag maakt een buiteling en nog hoger klimt het toestel zodat huizen kleine blokjes zijn en water kleine meertjes lijken. Daarna niets meer dan de wolken en zelfs dat niet eens meer...
16.00 uur. Enkele uren in een vliegtuigstoel, het is niet echt iets voor mij. Een kussentje in mijn nek en proberen te slapen terwijl stomme avonturenfilms draaien. Af en toe opstaan en maar eens naar de plee. Even mijn gezicht wassen en een plas. De meest vreemde lunch aller tijden is zojuist geserveerd. Pasta met tomatensaus in een bergje spinazie. Er is een broodje bij en roomboter met ceddar (Amerikaanse kaas op oliebasis) Verder wat sla en twee zoute crackers. Het toetje is een koekje met chocola. Er is koffie, thee en frisdrank.
Van Samir weet ik dat de Amerikaanse starbucks koffie slap is. Maar eens proberen. Die van mij smaakt naar thee met melk. Foutje! Zo wordt eten tijdverdrijf. Bijna de helft van de vliegreis zit erop en het valt me op dat de stewards en stewardessen zich helemaal kapot werken op de vierkante meter die “pantry” heet. De vrouwen met sjaaltje en hoedje zwaar in de make-up en de bijbehorende stralende lach die al wat star wordt.. .De mannen strak in het pak. Ze zijn allemaal ongeveer even groot en hetzelfde gewicht. Passen ze goed tussen de rijen stoelen bedenk ik...
17.00 uur. Mijn make-up bijgewerkt en een paar rondjes gelopen door de
gangpaden. Ik loop langs jolige jongelui die melig worden en verliefde
stelletjes die uit verveling gaan tongzoenen. Je moet er maar achter zitten
zoals ik en alles mee moeten krijgen. De derde film begint en er steekt een
vreselijke hoofdpijn op. Oh wat verlang ik naar de stilte van de bosrand en de
poes op mijn hofje. Rijen mensen voor een stinkend toilet waar ik naast zit en
een vergeten poederdoos ligt op de grond. Twee paracetamolletjes en verder
niets meer...
De meute is aan de wijn gegaan en wordt luidruchtiger. Nog eventjes! De
gezagvoerder komt weer in beeld en vertelt dat de vlucht er bijna op zit, hoe
warm het bij aankomst is en de tijd zes uur verder dan op onze horloges. De
vlucht is korter dan gepland. We hadden inderdaad wind mee. Het toestel
verliest hoogte met de bijbehorende mindere zaken zoals oren die dicht gaan
zitten. Slikken en gapen helpt wel. Opeens een schokje en we zijn aan de grond.
Er gaat een wanhopig geluid door de pantry en even later wordt duidelijk waarom. Er is druk verkeer van aankomende vliegtuigen dus is er geen plaats aan THE GATE. We moeten wachten tot een speciale bus die LOUNGE heet ons komt ophalen. Wachten en blijven zitten terwijl je naar buiten wil, de frisse lucht in. Drie kwartier verder zitten we in de lounge die smoorheet is. Het is buiten 32 graden en de airco is stuk. We komen in een aankomsthal en worden gesplitst in twee rijen. Amerikaanse staatsburgers rechts de overige links.
De overige worden begeleid door streng uitziende douane ambtenaren... In het vliegtuig moesten twee pagina’s vreemde vragen ingevuld worden. Of je met dieren, aarde en zaad in aanraking bent geweest. Of je handel wil drijven en waar je naartoe gaat. Je naam en adres. Hoe lang je blijft, je paspoortnummer en nog meer.. Ik hoop dat alles goed is ingevuld. Bij geslacht heb ik vrouw ingevuld i.p.v. femal. Foutje. De jolige kids vragen hulp aan me.... nou ze zoeken het maar uit.
Vandaag geen hulpverlening. Voor straf…omdat ik uren naar die tongzoenen heb moeten kijken. Ik kruip naar voor in de rij. Ik heb het helemaal gehad en sluit aan in de rij van de meest vriendelijk uitziende meneer. Stress! De meneer bekijkt mijn paspoort en stelt enkele vragen die ik niet kan verstaan van de zenuwen. Ik bied mijn verontschuldiging aan in de Engelse taal en vertel de meneer dat ik de taal niet vloeiend spreek. Hij heeft met me te doen en vertelt dat zijn Nederlands ook miserabel is.
Dat kalmeert en ik beantwoord de vragen verder moeiteloos.” Ik ga naar mijn zoon die ik een jaar niet zag.” Dat laatste heeft hij natuurlijk niets mee te maken maar vond ik charmant klinken. Ik vertel hem het adres van mijn zoon en de dag dat ik terug ga naar Nederland.
Er wordt een foto van dit vermoeid mens gemaakt en ik moet vingerafdrukken zetten van mijn linker en rechter wijsvinger. Dan mag ik gaan. Richting bagage carrousel waar mijn koffer juist voorbij komt. Wat een geluk! Ik sleur de koffer over de reling en stuit op een volgende douane ambtenaar. Die loodst me naar een mevrouw die vraagt of ik een overstap moet halen voor een volgende vlucht of in New York blijf. Ik weet het even niet meer...Oké....New York. Dan een deur door en.....
Samir vraagt of we even moeten rusten. In Godsnaam niet zeg, liever verder
reizen. We moeten nog uren blijkt wel. Het jonge stel uit Brabant wil graag
weten hoe ze in een bepaalde wijk van N.Y. komen. Ze haken aan en met z'n
vieren reizen we een stuk met een AIRTRAIN en de METRO. Ik raak de kijk op
afstanden kwijt. Het stuk dat we afleggen is even ver als van Heerlen naar
Sittard en dat allemaal in een stad. We zitten nog steeds in N.Y. en heb ik
geen idee hoe groot de stad is. Ondergrondse stations die aan Brussel doen
denken.
Grauw donker en verwaarloosd. Het Brabants stel moet er een halte eerder uit. We belanden in MANHATTAN. Hoge wolkenkrabbers en smerigheid ten top. Vandaar uit vertrekt er een Greyhoundbus naar Albany waar we moeten zijn. Ook dat is nog steeds New York. We moeten wachten en Samir zet me in een koffieshop terwijl hij kaarten gaat kopen voor de Greyhound. Ik ben doodmoe maar kan nog alles opnemen.
In de koffieshop zit een studente uit de Oekraïne die de grote stad N.Y. Bezoekt. Ze studeert in Californië en wacht op een vriend die haar vergezellen zal op de terug reis. Ze is een beetje bang van de drukte, vertelt ze, wat me wel verbaasd van een jong kind van midden 20. Een zwerver schuimt de afvalbakken af waar hij niets vind. Hij zit onder de zweren en krabt steeds aan zijn benen in een veel te grote broek. Hij is omgeven met urinegeur. Mijn hart draait om in mijn lijf. Gelukkig komt een mevrouw die hem enkele dollars in zijn hand drukt. Hij is te ziek en te apathisch om te bedanken en schuifelt verder.
Ha, daar komt mijn zoon. De kaarten zijn gekocht en de reis kan vervolgt worden. Nog even wachten in de rij voor de bus vertrekt. De meeste mensen zitten gewoon op de vloer van de hal. Toch maar niet. Ik zou niet meer op kunnen staan vrees ik, dus hang ik tegen een pilaar. Steeds weer kijken naar Samir is mijn voornaamste bezigheid.
TRIP TO AMERICA deel twee…
Dinsdag…. Mijn zoon is strak in het pak naar zijn werk op Nanofab. Een
presentatie begrijp ik. Hij zal tegen 15 uur terug zijn dus ga ik maar eens de
stad verkennen. Wat kleine winkeltjes afstruinen. Ergens foam kopen voor mijn
melkboerenhondenhaar en nog wat kleine dingetjes die ik mis in huize Samir.
Alles is nieuw en alles is boeiend.
Hobbelige straten en trottoirs van grote betontegels van een vierkante
meter. Langs de straten staan om de paar meter grote afvalbakken die elke nacht
rond vier uur met veel lawaai door de reinigingsdienst worden geleegd. Het
schijnt nodig te zijn. Alles is wegwerp in dit land en de bewoners gooien ook
hun afval in die bakken.
Tijdens het eerste deel van de nacht trekken de zwervers door de stad. Je
hoort ze praten en het geluid van rammelende karretjes en winkelwagentjes. Vele
gegoede burgers zien het als hun taak de zwervers te helpen. Alles wat maar te
hergebruiken is wordt op de stoep gezet. Overtollige huisraad kleding schoenen
en lege flessen. Soms een compleet kostuum met kleerhanger aan een boom opgehangen,
met een paar schoenen eronder. De volgende morgen is alles weg. Er zijn teveel
zwervers dus een druppel op een gloeiende plaat.
AOW is er niet zodat bejaarden tot op hoge leeftijd baantjes proberen te houden. Lukt dat niet dan blijft er niets anders over dan bij familie aanschuiven of vuilnisbakken napluizen. Elke plastic of glazen fles brengt 0,05 dollarcent op. Blikjes worden plat geslagen en brengen ook iets op. Ik raakte hierover in gesprek met een oudere donkere meneer. Hij is nog gezond genoeg, zegt hij om zijn “zaak” te drijven.
Aan zijn winkelwagentje hangen tassen zodat hij direct kan sorteren. Aan
het eind van de dag heeft hij wellicht brood op de plank. Van hem maakte ik een
foto omdat hij dat prima vond. Hij vertelde heel gelukkig te zijn omdat God hem
een kleinzoon gaf die nog niet naar school hoefde en snelle beentjes had. Die
jongen rende langs de vuilnisbakken in het park en hoefde opa alleen maar van
de natuur te genieten. De meest trieste gevallen gaf ik een paar dollar. Dat is
beter dan vastleggen op foto. Dat zou mensonwaardig zijn.
Rondslingerend afval is er weinig maar toch maakt de stad een slordige
haveloze indruk. Ramen lappen doen ze hier niet aan. Amerikanen die onderweg
zijn omklemmen grote papieren bekers koffie of frisdrank. Alsof ze zich eraan
vast houden.
Zelfs op de fiets zag ik ze met volle bekers rijden. Hun mondiale voetstap is gigantisch. Al die wegwerp zooi gaat in de vele vuilnisbakken. Samir gooit zijn restafval ook erbij. verpakt in plastic draagzakken van de PRICE-SHOPPER. Als je naar de super gaat heb je weer 25 draagzakken of zo. Geen mens heeft een stoffen boodschappentas.
Verbijstering “You clean the floor on you nies?” “Its not good for you lady.” Ik laat de doek maar de doek die een handdoek blijkt te zijn en neem wat vaatdoeken mee. Opeens zie ik sterappeltjes liggen die in Limland zowat uitgestorven zijn. Jeugdsentiment.
Ze zijn het trouwens waard. Ik vind foam en bindmiddel waar ik eigenlijk voor kwam. Thuis gekomen maak ik een kop koffie verkeerd met melk en redder wat in huis. Niet teveel, mijn zoon wil niet dat ik bij hem schoonmaak. Dus doe ik elke dag een beetje zodat het niet teveel opvalt. Als Samir thuis komt gaan we een volgend stadsdeel bezichtigen...
Omdat mijn voet opspeelt zijn verre loopafstanden geen optie. De bus kost maar een dollar wat ongeveer 70 eurocent is. Je betaald maar een keer en kan blijven zitten zolang je wil. Samir reist gratis met een card van de universiteit. We komen door prachtige buiten wijken met droomhuizen zoals in de film.
Veel hout en veranda’s met de bekende schommelstoelen. Straten lang staan huizen te koop door de recessie. De wanhoop ligt voelbaar op de tuinpaden en waart onder de bomen. Bordjes met Te huur of te koop maar geen mens die kopen kan. Gras wat niet meer gemaaid wordt en woekerende bloemen aan gazonranden. Afbladderende verf en kapotte vitrage. Een hele spookwijk waar we doorheen rijden. Ik wordt er een beetje stil van. We eindigen de rondrit met een bezoek aan een mega winkelcentrum wat CROSSGATES MALL heet.
Even later zitten we in een jaren zestig stijl hamburgertent. Alleen muziek uit de zestiger jaren en ik geniet volop. De baliemedewerkster is zeer komisch in mimiek en gedrag. Ze spuit gezichtjes op een wegwerk kartonnen cupje waar de ketchup op moet. Af en toe gaat de hele bediening aan het dansen middenin de zaak.
De muziek wordt dan keihard gezet en krijgt geen klant zijn bestelling. We eten ontzettend ongezond vet food maar dat moet maar even zo. Amerika voelbaar in alle facetten. Samir verteld dat bovenop de rekening 20% betaald wordt als fooi. Je moet het niet wagen om het niet te doen. Verontwaardiging volgt......of het misschien niet goed was wat je kreeg?
De lonen in de horeca zijn zo laag dat het personeel het moet hebben van de fooi. Een/vijfde fooi is een verworven recht. Alleen bij de super betaal je wat ze vragen. Er werkt trouwens maar een blanke meneer. Die is de baas. Verschrikkelijk!
Terug naar huis zie ik dat bijna elk huis een airco heeft. De gevels worden
ontsierd met vele witte kastjes die een herrie maken van jewelste. Samir wil boeiende
dag voorbij gaan we huiswaarts…geen airco. Hij voelt zich goed in de hitte.
Zijn ma minder bij 32 graden maar wil ook geen airco thuis. Alleen voor warmte
in de winter.
TRIP TO AMERCA deel drie….
Woensdag:
Het was een brakke nacht. Stemmen op straat van zwervers die hun buit uit
de vuilnisbakken halen. De vuilnisdienst die klokslag vier uur de bakken
rammelend leegt met vrachtwagenmotoren die een hels kabaal maken. Daar tussendoor sirenes
van politie of ambulance. Ik kan er maar niet aan wennen. Alsof ik in een
slechte film ben beland.
Samir slaapt er doorheen ook al
staan de ramen wagenwijd open. Voor hem is het achtergrondgeluid geworden. Het
is smoorheet. Misschien wel 30 graden in de vroege morgen. Een sterke kop
koffie van eigen maalsel Daily Grind maakt het hoofd helder. Met de bus naar
UNIVERSITY ALBANY waar Samir colleges volgt. Wat een unicum om daar een kijkje
te mogen nemen. Op deze plek komt geen enkele toerist.
Het is allemaal wat onwezenlijk. De universiteit lijkt wel een regeringsgebouw met al die fonteinen vlaggen en trappen. En daar studeert mijn kind! Daar wordt een ma uit Limland stil van…
Vele foto's worden gemaakt terwijl Samir uitlegt welke gebouwen voor welke colleges zijn. Verder zijn er vele onderzoekruimtes en laboratoria o.a. waar mijn zoon met zijn uitvinding en opdracht bezig is. Die uitvinding is de reden waarom hij deze geweldige baan kreeg. Werk en studie ineen om zijn bul te halen…
Samir stelt me voor aan mede studenten. Er zijn in totaal drie Nederlanders
in de grote hoop mensen die hier studeren. Ze zien elkaar weinig.
The foodcourt is een restaurant van alle gemakken voorzien. Mensenkinderen wat worden die studenten hier verwend. Gemakkelijke zithoeken met fauteuiltjes waar je uren in kan doorbrengen. Ik bestel aan de counter koffie en een stuk crumbelcake. Er zijn zoveel soorten koffie dat ik werkelijk niet weet welke te nemen. Het dagelijkse leven van een student meebeleven van dichtbij is heel wat boeiender dan het vrijheidsbeeld bekijken.
Terwijl ik een beetje alles zit te doordenken valt me op dat studenten beter
gekleed zijn dat de jongeren downtoin. Daar zie je heel veel tatoeages op
lichaamsdelen die beter bedekt kunnen blijven. Vrouwen en meisjes lopen er vaak
schandalig sexy bij.
Borsten strak afgetekend en half uit de shirtjes. Of ze er nu het figuur
voor hebben of niet. Alles schijnt overal uit te moeten blubberen. Vele jongens
en mannen dragen wijde driekwart broeken met laag kruis. Veel te groot en
onmannelijk naar mijn mening. Maar nu spreek ik over de mensen in de straat.
Studenten zijn in de regel NET ietsje netter gekleed zie ik. Verder zijn er
natuurlijk mensen die zakelijk gekleed zijn voor hun werk. Wat me ook opvalt
dat hier overal sportschoenen bij worden gedragen. Een kostuum en jurkje, rok
of broek. Het schijnt te kunnen. Later zal deze Trent ook in Europa doorzetten.
Het is besmettelijk merk ik.
Mijn sportschoenen draag ik elke dag en mijn haar wordt niet meer geföhnd. Terwijl ik zo zit te mijmeren in de foodcourt komt Samir alweer aangelopen. Hem zo tussen de studenten te zien aankomen met een zelfverzekerde houding maakt me apetrots. Dat moest meneer Peltzer uit Landgraaf zien. De meneer (hoofdonderwijzer) wist echt niet waar hij mee bezig was. Volgens hem was regulier basis onderwijs voor Samir te hoog gegrepen. LOM zou beter zijn.
Gelukkig heeft mijn zoon een mondige ma die zelf wel meedenkt. Het kind
ging naar een school met meer uitdagingen. Terug naar de universiteit in
Albany…We bekijken de zithoekjes buiten, waar studenten in de schaduw studeren.
Enkelen zitten met hun voeten in het water zie ik. Het is best heet. De
universiteit is van vroeg tot laat open vertelt Samir.
Nu maar met de bus naar downtown. De dag is alweer bijna voorbij. We zijn
er stil van geworden. Samir omdat hij aan zijn ma alles kon laten zien en ik
omdat ik nu weet waar mijn zoon zo ongeveer mee bezig is... Nou ja, HOE hij
bezig is.. Ik ga een kopje koffie zetten… en Samir? Gaat een avond doorbrengen
bij een vriendin…
Annemiek.
TRIP TO AMERCA deel vier en vijf.
Donderdag.
Nanotech bezichtigen wordt vrijdag. De baas van Samir wil tijd voor ons vrij
maken voor een korte kennismaking met de ma van Samir... Ik begrijp dat het
niet de gewoonte is. We waarderen het zeer en passen ons aan. Om half vijf
worden we verwacht. Even daarvoor nemen we de tijd om het bedrijf NANOTECH te
bezichtigen. Er mogen geen foto's worden gemaakt. Alleen van de buitenkant van
het gebouw. Topsecret.
Terug naar donderdag…altijd een lange dag voor Samir begrijp ik. Rond acht
uur in de avond is hij terug en ik heb beloofd het eten klaar te hebben. Vroeg
in de morgen verlaten we samen het huis. Hij naar zijn werk en ik boodschappen
doen.
Later op de dag wil ik naar het park. Het is mijn lievelingsstek geworden. Elke dag loop ik er wel even naar toe. Een man speelt met zijn hond. Het baasje verliest meer energie dan de hond. Vlak naast me hoor ik geritsel. Er klimt een eekhoorn uit de boom. We bekijken elkaar vol interesse. Een lange tijd volg ik stil met mijn ogen de eekhoorn die echt heel dichtbij komt. Een wielrenner rijdt rondjes.
De donkere mensen schijnen veel minder last van de warmte te
hebben dan de blanke. Ik blijf een hele tijd onder mijn boom mensjes
kijken. Overal ter wereld een boeiende bezigheid. De meest vreemde
kleurencombinaties van kleding. Er is zoveel te zien. De zwoele namiddagzon
werpt lange schaduwen en ik voel me totaal een met de bomen en het gras.
Ontspannen. De eekhoorn zit nu boven mijn hoofd en laat af en toe een
notenschil vallen.
Hij mikt niet echt goed. Een vriendelijke opa knikt met zijn hoofd. “Madam
(Meddum).” Good afternoon Sir!” “Your welcom.” De oudere generatie is zeer
beleefd. De jongeren minder. Tijd om naar huis te gaan om te koken. Ik beloofde
pastaschotel te maken van een oud recept uit de tijd “toen ik nog koken kon,”
volgens Samir. Gehaktballetjes draaien van rundergehakt gesnipperde ui samen
roerbakken in olijfolie met een teentje knoflook. Tomatenpuree erbij en een
halve pot pastasaus. Twee preitjes in ringen erbij. Samir vind het een heerlijk
recept, ik minder met dat vlees maar ik doe hem dat plezier.
Vanavond gaan we naar de Jazzclub. We zullen er wel iets drinken maar eten doen we thuis. Diepgaande tafel gesprekken met mijn zoon waar ik me behaaglijk in wentel. We tafelen lang na en laten de afwas staan anders wordt het te laat.
Bij Justines de Jazzclub is Samir bekent merk ik. Ze spreken trouwens zijn naam hier uit als: Semmir. Hij maakt er zich niet zo druk om. De Jazzclub is een beter restaurant maar je kan er ook gewoon een glas wijn gaan drinken. Er wordt alleen maar Jazz gedraaid en elke donderdagavond is er livemuziek.
We bestellen een fles wijn die volgens de regels wordt geserveerd. Doet me goed dat ze weten hoe het hoort. Lang geleden was dat ook mijn werk bij Rotisserie de lijster. Het orkest is een trio en het klinkt best goed.
Later slenteren we naar huis... Albany bij nacht. Het is ongeveer 23 graden en velen zitten buiten. Op traptreden stoepjes en terrasjes. De zomer is hier warmer dan de zomers in Nederland. De winters zijn trouwens ook kouder. Er ligt wel vier maanden lang een meter sneeuw vertelt Samir. Bijna thuis zien we bij de buren een TV op de stoep staan. Op de trappen naar het huis zitten op elke trede mensen geboeid te kijken. Een verkiezingsprogramma van Obama... Ik hoop dat hij de verkiezingen wint!
Vrijdag.
Ik ben een ochtendmens. Mijn zoon een nachtbraker en een moeilijke
opstaander. We slapen hier in dezelfde kamer en mijn vroege opstaan vind hij
maar irritant. Omdat ik toch in zijn
huis ben doe ik veel water bij de wijn en begin rond acht uur pas te bewegen. Thuis
ben ik er dan al een tijdje uit. Even na acht uur sta ik onder de douche en
verzorg me op mijn gemakje. Tegen negen smijt ik eens met een pan en ga koffie
maken. De geur van koffie door het huis laat hem een oog open maken terwijl hij kreunt moppert en zich aanstelt. Ik
zeg niets! Ik heb leergeld betaald. Hij is te brak om naar College te gaan zegt
hij. Het valt niet op als hij er niet is, zegt hij... Ik geef nog steeds geen
antwoord en laat het brak gevoel bij hem.
Ik doe niet meer mee met zijn spel van rel schoppen en uitdaging. Hij zit
nu “brak gevoel” te demonstreren aan het tafeltje met een kom met ontbijtgranen
en melk. Het is niet mijn ding. Het werkt niet meer bij zijn ma, dus besluit
hij uiteindelijk maar gewoon te doen door te vertellen wat hij droomde. Even
later gaat hij zich verzorgen gooit een plens water door zijn haar en trekt een
sjiek ledub hemd aan op een haveloze jeans. Meneer ochtendhumeur gaat vertrekken.
Ha...ik ga shoppen enne... misschien naar de laundromed. Quality time als de
meneer uit Porto Roco aanwezig is die zo mooi vertellen kan…
Annemiek.
TRIP TE AMERICA deel zes/zeven.
Samir naar college/werk en zijn ma naar de price/shopper Het is nog steeds heel erg leuk de verschillen te zien met ons landje. Het water uit de kraan smaakt naar gloor dus echt niet te drinken terwijl dat wel zou kunnen. Samir drinkt groene ijsthee die is goedkoop. Iets meer dan 2 dollar voor een gallon wat 3,8 liter is. Hij heeft geen tuin om zelf kruiden te kweken. Daar is hij ook niet het type voor. Ik pas me aan. We hebben nog pastasaus van gisteren.
In de middag naar Nanotech http://www.youtube.com/watch?v=UDFfEUZJ-Jo Op het filmpje
zie je de baas van Samir. Pradeep Haldar. De rondleiding in het gebouw zal ik
niet snel vergeten. De meeste indruk maakte wel het gesprek met de heer Haldar.
Er was meteen een klik tussen meneer en mij en Samir was verbaasd hoe goed zijn
ma met haar steenkolen Engels eh Amerikaans uit haar woorden kwam. Samir
verwerkt indrukwekkende gebeurtenissen altijd met een poosje scate boarden. Hij
moest dus even “fly away” met een grijns op zijn smoel. In elke man zit een
kind en in mijn kind zit een man……
Het “kind” kwam laat in de avond thuis, volgens mij was het al nacht. Hij stalde het scate board en ging nog naar de wijnbar. Hij vroeg of alles “all right” was, net toen ik in de eerste slaap was gesukkeld.. Na de wijnbar ging meneer zoon buiten op de trappen zitten met de violiste “nextdoor.” Tegen de ochtend zat hij gebogen over een wetenschappelijk probleem terwijl hij muziek van Eric Satie beluisterde en de dag doornam met zijn ma die toch “toevallig” wakker was.
De regen valt met bakken uit de lucht. Het JAZZfestival waar we vanmiddag naar toe willen gaan valt misschien wel in duigen. Het festival vind plaats in de open lucht langs de HUDSONRIVER. Lijkt me geen pretje. Daar had ik me nou zo op verheugd. Met vele draagzakken vuile was. Samir heeft me een megafles wasmiddel meegegeven van de price-shopper.
Dat is goedkoper dan wasmiddel uit de automaat bij de laundromat. Ik vraag
aan mensen of ze me wegwijs kunnen maken. Elke machine gewassen was kost zeven
kwartjes. Een mega grote machine om dekbedden in te wassen kost 16 kwartjes. Er
gaan vier kwartjes in een dollar. Een dollar is ongeveer 0,70 eurocent. Er is
een wisselautomaat waar de dollarbriefjes in moeten en kwartjes eruit komen. Je
kan natuurlijk zes machines tegelijk aanzetten als je wil. De drogers zijn mega
groot.
Daar kunnen best drie machines was tegelijk in. Dat kost ook weer kwartjes. Maar eens voorzichtig beginnen met twee machines. EEN fijne was en EEN handdoeken. Er is geen temperatuurknop. Die kiest de machine zelf schijnbaar. Er is fijn, wit en een bond schema. Het wit wordt gekookt merk ik later. De mensen zetten de machines aan en gaan “next door” wat eten en drinken halen. Ze lezen een boek studeren of maken een praatje. Bijna niemand heeft een wasmachine thuis. De meest leuke contacten deed ik op in de laundromat…….Van een contact laat ik jullie meegenieten….
Zoals velen weten is Amerika een smeltkroes van emigranten. Velen kwamen naar het nieuwe land voor werk of omdat ze in eigen land niet hun geloof mochten praktiseren. Mister Burt Rivera uit Porto Rico kwam als zesjarig jongetje met zijn ouders naar New York. Terwijl de wasmachines draaien vertelt hij over de rivier in Porto Rico waar hij als klein jongetje de was deed voor zijn moeder. Samen met zijn neefjes droeg hij de vuile was en een bol zeep. Bij de rivier was het altijd gezellig vertelt hij. Ze bleven te lang omdat ze speelden. De rivier was een soort buurthuis lijkt het wel. Een ontmoetingsplek voor wassende vrouwen en spelende kinderen. Na het werk gingen de mannen er in bad. Burt heeft een melancholieke glimlach zie ik...
Het nieuwe land met de grote stad New York bracht niet veel goeds. Toen hij twaalf jaar was stierf zijn vader. Gewoon dood gewerkt volgens Burt. Een vochtig slecht huis, ziekte en slecht eten. Na de dood van haar man ging zijn moeder met Burt weer naar “huis.” Zijn moeder was toen ook al ziek en ze ging terug om bij familie te sterven.
Op veertienjarige leeftijd was Burt wees en werkzaam als ongeschoold
arbeider. Hij legde elke cent apart om naar New York terug te gaan. Een
hardwerkend man zou er veel kunnen bereiken. Er was in ieder geval beter
betaald werk. Op achttienjarige leeftijd was het zover. Hij vond werk in New
York en werd verliefd. Hij trouwde en kreeg een zoon die hij een beter leven
gunde. Zijn zoon zou later gaan studeren dus Burt werkte over zoveel hij kon.
Zijn vrouw hield de dollartjes goed bij elkaar maar ze groeiden uit elkaar
omdat Burt nooit thuis was.
Op een dag vertelde zijn vrouw dat ze een ander had gevonden. Iemand die
het al had gemaakt in zijn leven. Als Burt dit verteld heeft is het even stil.
Ik klop hem eens op zijn hand….Het leven is overal hetzelfde. Burt vertelt even
later dat hij toen een groot offer bracht. Zijn zoon was in die tijd nog jong
genoeg om hem te vergeten volgens Burt.
Burt gunt de twee een beter leven in luxe en verbreekt alle contact. Ze
vertrekken voorgoed en hij heeft ze nooit meer gezien. Een kind moet EEN vader
hebben volgens hem en geen twee. Ik ben het niet met hem eens vertel ik. Hij
vertelt hoe veel hij van kinderen houd en met zijn gitaar bij familiefeestjes
kinderliedjes speelt en zingt en elk jongetje bekijkt. Al die jaren al. Zou
zijn zoon er nu ook zo uitzien? Er komen tranen in zijn ogen en ik laat hem
maar eventjes…Misschien heeft hij zijn verhaal geromantiseerd door de jaren
heen?
Even later verteld hij hoe het verder ging. Hij wilde nooit meer in
dezelfde situatie komen en bleef liever alleen. Hij dronk wel eens een glas
teveel maar verzuimde NOOIT zijn werk. Hij klom op, puur door ervaring en goed
arbeidsverleden bij het bedrijf waar hij werkte. Bijna dertig jaar lang. Er
werd in dat bedrijf vinyl gemaakt voor op vloeren en als stoelbekleding. Hij
werd voorman en kreeg de verantwoording over een groep mensen. Ik vertel hem
dat ik dat ken. Dan wil je het goed doen en werkt zelf harder dan die zes bij
elkaar waarvoor je de verantwoording hebt. Hij glimlacht en zegt dat het ook zo
was. Hij vertelt dat hij zich een oude man voelt, terwijl hij 58 is. Zijn rug
en benen versleten…..Toen kon hij oprotten.
Van het bedrijf krijgt hij nu een kleine rente. Net genoeg om in leven te
blijven. Nooit op de zak van een ander geleefd. Dat ken ik, omdat ik altijd
voor mijn zoon en mezelf kostwinner ben geweest. We vouwen samen de lakens Burt
en ik, terwijl we onze levens naast elkaar leggen. Hij vertelt van de muziek
die ze speelden voor de kinderen en vertelt een mop over Moses en God. Of ik in
God geloof? Jazeker! Ik geloof niet in een kerk maar wel in God vertel ik hem.
God droeg me toen het leven te zwaar was geworden. Ik heb zijn aanwezigheid
gevoeld in donkere nachten toen de wanhoop me ziek maakte. God gaf en geeft me
kracht, leiding en wijsheid om op het juiste moment de juiste beslissing te
nemen. Dan vertelt Burt over zijn nicht…..
Ze werd aangereden door een vrachtwagen en meer dood dan levend naar het
ziekenhuis gebracht. Haar dochter van 16 werd in de familiekring opgenomen waar
ze niet gelukkig was. Moeder zou nooit meer beter worden maar leed nog het
meest door het ongelukkig zijn van haar kind dat steeds werd doorgeschoven en
overal teveel was.
Het is een heel klein fijn gebouwd schuchter kind, vertelt hij. Het meisje gaf aan naar oom Burt in Albany te willen. Die was altijd zo vrolijk met kinderen wist ze. Om een lang verhaal kort te maken….Het meisje kwam naar Burt die binnen een week een school vond en een kamertje voor haar timmerde in zijn huis. Toen ze op haar plekje was, is haar moeder gestorven. Burt heeft haar moeder, zijn nicht, nog in zijn armen gehouden en beloofd haar kind verder groot te brengen. Tijdens de begrafenis speelde het familie orkest de kinderliedjes van weleer met een lach en een traan. Dat was haar wens geweest en allemaal pas gebeurd afgelopen Juli…
Burt vertelt dat God het kind op zijn pad bracht. Als troost omdat hij zijn eigen kind niet kon opvoeden doordat hij zichzelf een zware last oplegde. Hij vertelt dat het meisje gelukkig lijkt maar ze mist zeker haar moeder en heeft het verwerken misschien weggedrukt? Ze is altijd blij vertelt hij. “Ook in de nacht?”
Als ze slaapt gaat hij wel eens bij haar kijken of ze niet huilt zo in haar eentje. Het is niet zo, ze slaapt als een roosje.…”Op een dag komt het boven, Burt, het verwerken.” “Ik zal opletten en waken zegt hij. Als het verhaal ten einde is hebben we beiden tranen in onze ogen en vertel ik hem…..Als God een deur sluit, opent hij een venster! Burt Rivera zal nooit meer alleen zijn… Ontroert nemen we afscheid en ik weet als ik hier woonde werd hij een goede vriend. Dat zeg ik hem ook. Hij knikt… geeft me een zoen midden tussen de wasmachines en wenst me alle goeds in mijn leven en een goede vlucht “back home.” Ik wens hem veel geluk met zijn “dochter.” Wat blijft is een dierbare herinnering aan een “plek aan de rivier waar we de was deden.”
Zaterdagnamiddag… Samir is helemaal brak net als zijn ma en we doen gewoon een middagdutje. Geen Jazzfestival. We gaan uit eten. De regen blijft vallen en we passen het programma daarbij aan. Later op de avond gaan we naar de film met Jolande die net uit de wachtdienst komt van het ziekenhuis. Ze is arts en een vriendin van Samir. De film FROZEN RIVER speelt in de streek waar Samir woont en gaat over een alleenstaande moeder met twee zonen. Een puber van 15 en een kleuter van vijf. Haar man heeft haar verlaten en ze krijgt moeilijk werk. Elke dag weer gaat ze op pad om werk te vinden. Het is de realiteit vertelt Samir. De bijstand is hier zeer laag. Je kan er niet van leven en wordt ook nog moeizaam toegewezen. Uiteindelijk smokkelt de vrouw illegaal mensen vanuit Canada over een bevroren rivier naar Amerika. Er bevriest bijna een baby en de vrouw wordt opgepakt. Het is de realiteit vertellen Samir en Jolande….
Annemiek.
TRIP TO AMERCA deel acht
Zondagmorgen besluiten Samir en ik dat we even los van elkaar de dag willen
doorbrengen. Vroeg in de morgen besluit ik naar het park te gaan omdat er op
zondagmorgen altijd wel iets te doen is. Als ik bij mijn lievelingsplekje ben
aanbeland tussen de bomen hoor ik in de verte orgelmuziek en een koor. Wat mooi
bij die bomen en het park. Ik besluit eens te kijken waar het vandaan komt. Er
blijkt een mis te zijn in de open lucht van de FIRST PRESBYTERIAN CHURCH.
Een mevrouw komt naar me toe
als ze ziet dat ik belangstellend toekijk. Of ik aan de dienst wil deelnemen?
Eigenlijk wel! In ieder geval luisteren naar de muziek en het gezang. Een
dominee en zijn vrouw leiden de dienst. De dominee vertelt boeiend over het
leven van alle dag.
Hij vertelt over een studente die afstudeert
en dat met haar vrienden wil gaan vieren in de kroeg. De ouders zijn het daar
niet mee eens en stellen voor dat ze eerst haar succes viert met naar de mis
gaan en daarna lunchen met haar familie. Er wordt een taart aangesneden en ooms
en tantes komen op bezoek. In de namiddag en avond zijn de vrienden en de kroeg
aan de beurt.
De vader van het gezin vertelt
over de familie boom, stevig verankert in de aarde. Vader moeder broer en zus
zijn de stam en de dikste takken. De boom zou nooit overeind blijven zonder dat
fundament. Dus gaat je eerste zorg, dankbaarheid en aandacht daar naar uit en
vrienden komen later aan bod.
Even later breekt de vrouw van de dominee het brood. Een hele mik breekt ze in
twee…
Er wordt wijn in een kelk geschonken. Er is een sanctus en een onze vader
in het Engels…Ontroert bid ik mee op deze zondagmorgen in de zomerzon. Ik weet
niet of het mag maar ga ter communie. De dominee geeft me een hompje brood dat
ik in de kelk wijn doop. Hij kijkt me aan en ziet dat ik ontroert ben…Later na
de dienst geeft hij iedereen een hand. Zijn vrouw staat naast hem. Voor
iedereen is er wel een praatje. Ze nodigen me uit voor de lunch. Nou een kopje koffie dan maar…….Ik vertel
hem dat ik geniet van de sfeer, de dienst in het park het daarbij wil laten…
Het is oké…
Sunday afternoon breng ik door met wandelen door de stad. Drink hier en daar
koffie en kom later op de dag vanzelf weer in het park terecht. Vele honden en
hun baasjes rennen rond. Leonardo Da Vinci (een klein keffertje) is ook
aanwezig. Zijn naam is afgekort in Leo. Er is een Bob een Koko en een shorty.
Ik praat er wat met de mensen en mis opeens heel erg mijn Floortje. Lang weg
van huis is niets voor mij…
Maandagmorgen is het wederom stralend weer. Samir heeft het druk dus ga ik mijn
eigen weg. Kathy uit Ierland groet me al op straat. Ik heb al bekenden merk ik.
Er zijn verder heel erg veel mensen met overgewicht. Daar ben ik een slanke den
bij. Kinderen van rond de vijftien die 150 kilo wegen. Waggelend naar en van de
bus. Obesitas. Heel triest. Ze zullen nooit echt mee kunnen doen, naar het
strand en sporten zit er al niet meer in. Ze bewegen amper en eten…
Er is een moment dat ik wordt aangesproken door een jonge man in de
Price-shopper. Hij vraagt of ik wil betalen met een credit card die hij heeft.
De helft van het aankoopbedrag wil hij dan graag contant hebben. Gestolen
natuurlijk! Ik reageer verontwaardigd en de meneer blijft me ook buiten de
super volgen. Ik wacht hem op in de buurt van mensen en spreek hem aan met mijn
telefoon in de hand om de politie te bellen, al zou ik niet weten hoe… Hij
trapt in mijn zelfverzekerde houding en kiest het hazenpad. Met die houding ben
ik in mijn leven vaak weggekomen.
Vroeg in de ochtend donderdagmorgen wil ik ontbijten in het park. De nevel
trekt langzaam op. Op banken zijn de zwervers nog in diepe rust. Een oudere
meneer in goeden doen rent rondjes op de gravelbaan. Als hij een slapende zwerver
ziet stopt hij in zijn nabijheid slaat een kruis en bid met gesloten ogen. Dan
hervat hij zijn rondje. Wat een mooi gebaar…Misschien was een broodje beter
geweest?
Albany New York. Het rijke deel van Amerika. De prachtige gebouwen en een
gedenkteken voor de gevallen brandweermannen van 9-11. Heel indrukwekkend.
Samir is een stadsmens, zijn moeder het tegendeel.
“ Als je een boom was, ma… hoe zag je er dan uit?”
“Nou…bede stam en knoestig door aanslagen. Mensen die daaronder kunnen
schuilen…Zijn boom ziet er heel anders uit vertelt hij. Ieder zijn/haar eigen
groei…en bomen hebben ook overeenkomsten…
Samir lijkt aan te nemen dat mijn beleving w.b. Amerika en de mensen weinig
met de realiteit te maken heeft. Nou…dat kan. hij hoeft me niet om te turnen.
Ik weet dat ieders beleving is gekleurd door ervaring, karaktereigenschappen
o.a. mildheid en zelfs opgelopen trauma’s. So what? Laat mij mijn boom en hou
jij die van jou…..Ga weg met jouw boom…..
We lachen en bekvechten. Hij voelt heel dichtbij…mijn zoon. We bespreken zaken
die we nooit bespraken en toch ooit gezegd moesten worden. En er was altijd al
een diep intens contact. Hij heeft me eens verteld dat hij mijn aanwezigheid
voelt alsof ik met een video camera naar hem kijk. Al zit er een halve wereld
tussen……We zaten samen in de loopgraven van het leven waarvan jaren die ik geen
moment over zou willen doen. Zijn ma is zijn maat zegt hij...of dat zal
blijven?
Ik hoop dat hij een echt maatje zal vinden die hem accepteert zoals hij is.
Niet om zijn mooi lijf of zijn intelligentie…maar het geheel.
Hij blijft die avond bij een vriendin slapen…Ik vraag niet of het dezelfde is
van vorige week. Daar gaan we weer…De jeugd van tegenwoordig kent elk plekje op
elkaars lijf.
Of er overeenkomst in denkwijze interesse liefhebberij is…
Dat komt op plaats vijf of veertien…
Oh ja…Ik zou jouw boom bij jouw laten he zoon…Ik heb genoeg te stellen met mijn
eigen boom.
Annemiek
Trip to America slot...
Dit land is niets voor mij. Ergernis over het teveel en te groot. De vreselijke verspilling. Alles verpakt in lagen papier en plastic. Ik zou hier nooit willen wonen…
De zaterdag brengen Samir en ik
gezamenlijk door in het park. Hij met zijn scate board en zijn ma met haar
schrijfblok. Ik kocht bij een koffiehuis een prachtige kleine thermos met de
opdruk STARBUCKS. Fijn voor in de fietstas thuis en tevens een mooi souvenir
met herinneringen aan park washington in Albany N.Y.
Een benevelde meneer met een fles in de inmiddels bekende papieren zak komt
naast me zitten. Een Vietnam veteraan. Een halve hand, een beschadigde voet en
een vreselijk litteken op zijn lijf. Hij wil alles vertellen. Nou dat mag wel
eventjes. Hij lalt en bralt over Nederland en de vrije wiet die hij graag zou
willen…Tja. Hij maakte teveel mee en kan
niet vergeten, een luisterend oor kan ik hem geven…
Er is een oudere meneer die om een praatje verlegen zit. Hij wil me zijn
telefoonnummer geven voor als ik eenzaam zou zijn. Nee meneer ik ben nooit
eenzaam! Zondag ga ik Godzijdank back home….
Er komt alweer een mooie donkere meneer op mijn bankje af. Hij schuift aan en
vraagt waar ik vandaan kom. Een oud militair die lange tijd in Duitsland
woonde. Hij kent het woord kartoffel en Hahnchen nog. Ook hij draagt een fles
in een papieren zak met zich mee…
Hij zou een hand willen missen om weer terug naar Duitsland te mogen
vertelt hij. So clean ma..am Hij houd van schoon en vertelt hoe de vrouwen in
Duitsland de huizen poetsten. Hij vertelt over zijn familie. Zijn vrouw die
overleden is na het zevende kind. Zijn dochter die af en toe voor hem zorgt en
dat hij elke dag in het park doorbrengt. Hij helpt wel eens met het onderhoud…
Er komt een heertje in net pak aangelopen. Hij schuift aan en vertelt dat
hij mennoniet is. Volgelingen van de Friese Menno Simonsz die leefde van 1496
tot 1561.
De Amisch volgen de iets strengere leer van de Zwitser Jacob Ammann die
leefde van 1644 tot 1712. Er ontstaat een boeiend gesprek.
Beide groepen leven heel primitief. Vele boeken las ik over The Amy’s. De mannen
zijn doorgaans gekleed in het zwart met een strohoed. De vrouwen meestal in
lange rokken. Ze bewerken hun land met paard en mankracht. Ze hebben geen elektriciteit
en geen auto. Ze reizen met paard en wagen als ze al weg moeten. Een gesloten
gemeenschap met eeuwenoude regels. Uittreden is moeilijk. Ik krijg een CD en
een boekje van meneer met korte verhaaltjes over je vijand liefhebben….
Inmiddels heeft de ex-militair de fles erbij gehaald. Het heertje spreekt
hem daarop aan. Ga met je lichaam om als de tempel van God. Daar hoort geen
alcohol in. Hij zegt het op een vriendelijke toon en zeker niet belerend. De
militair zegt dat hij van ZIJN God wel mag zuipen. Het heertje besluit verder
te gaan en ik sluit me bij hem aan om zijn meegebracht “koor” te zien en te
horen.
Ze zijn gekleed in klederdracht die zeker wel terug te voeren is naar Nederland in vroeger tijden. Ze zingen vreselijk vals maar duidelijk waarneembaar is de rust om hen heen. Opeens zou ik daar bij willen horen. Een maand of twee drie….Samen delen samen dragen, samen eten bereiden op primitieve fornuizen of open vuur. Brood bakken en koren malen of zo. Truien breien en kleren naaien met de hand… Voor het gemak vergeet ik dan maar dat ik in nederigheid de regels moet volgen. En wie controleert me dan? Daar zal toch ook wel weer een baas zijn? Even later komt een “moeie” zoon me weer op aarde zetten. Hij lacht zich helemaal kapot om zijn ma… “Heb ik overeenkomsten met die Mennonieten zoon?”
Een terrasje en een ijsje. Koffie bij Daily Grind in de schemering. De gemeente komt de weg afzetten en we zien de leukste taferelen… Grote dikke auto’s met mooie dames en heren erin. Wat het moet voorstellen? Waar gaan ze heen?
De dag dat ik weer huiswaarts keer begint met veel ergernis. De taxichauffeur die ons naar de Greyhoundbus-stop moet brengen laat het afweten… Mijn zoon vertelt dat Amerikanen op de eerste plaats incompetent zijn. Op de tweede plaats incompetent en op de derde plaats incompetent zijn. Uiteindelijk halen we net de Greyhound naar New York Manhattan. Ik begin al moe aan de terugreis. We hebben de hele nacht gepraat. Samir slaapt onderweg... In Manhattan eten we voor de laatste keer samen. Een echt restaurant met echt servies en echte prijzen. Ma trakteert. Zoon ergert zich dat ik hardop zeg hoe lang ik daar thuis van leven kan. Hij heeft gelijk. Wat is 37 dollar per persoon.Ik wordt gierig merk ik. Dat komt door het zakje dollars dat ik verstopte in mijn zoon zijn “apartment.” Ik zal hem op skype mededelen waar de buit ligt… verheug me daar al op.
De metro en de airtrain…de lift naar JFK Airport. We checken de bagage in en
het is inmiddels 16.00 uur zondagmiddag. Om 20.50 vertrekt mijn vliegtuig. We
kunnen nog New York in merkt Samir op. Ik zie de vermoeidheid op zijn gezicht.
De brakke nacht. Ik heb het helemaal gehad met Amerika en wil even bijkomen in
niemandsland.
Samir vertelt dat hij zo graag mee zou gaan om even in Nederland te zijn. Het
grijpt me bij de keel… Het kan nu niet… weten we allebei. Ik beloof hem een
ticket rond de feestdagen of wanneer hij maar wil of wat uitkomt met zijn
studie en werk. Al moet ik er een bijbaan voor nemen… We nemen afscheid met een
omhelzing… Niet meer kijken niet meer
achterom kijken! God bless you zoon…
Ik hoor niet wat de douane ambtenaar zegt. Ben even weg van de snelweg. Mijn
handbagage moet weer open. De schoenen uit. Fouilleren. Een stok met een
lichtstraal wordt langs en rondom mijn lichaam gehouden. In de vertrekhal zit
ik tijden lang ergens met een beker koffie. Gesloopt! Eens kijken waar gate 8 is waar delta
vertrekken zal. Ik kijk wat naar de vliegtuigen die opstijgen en zit naast een
Japans uitziende man die een geliefde belt. Terwijl hij luidkeels “I love you” bralt
laat hij een harde scheet… God wat een barbaars volk.
Weg alweer op zoek naar cultuur en echte menselijkheid. Ergens op een zachte leren
bank in een hoekje zit ik de tijd door te komen en probeer rustig te worden. Er
draait gevoelige muziek die flash back meevoeren. Gevoel kan ik nu niet toelaten.
Ik zou erin blijven. Weg hier!
Verstand de boventoon voerend ga ik de freeshops bekijken. Ik koop voor een
cliënt een koelkast magneet met het Vrijheidsbeeld. Ze spaart die dingen en
heeft me gevraagd er eentje mee te brengen….
Het vliegtuig heeft een uur vertraging omdat de aansluiting van Las Vegas
te laat is. Een rommelig vertrek met op het laatst binnen rennende mensen die
nog mee moeten. De vlucht zit ik uit en probeer te slapen wat niet lukt.
Schiphol en elkaar verdringende mensen rond een bagage carrousel. Iedereen is
moe en dan blijven goede manieren achterwege. Het treinstation ligt bij het
vliegveld. Wat mooi….Mijn Blokkerkaartje wordt opgeduikeld. Zo kan ik voor
14.95 euro naar Heerlen. Ik koop voor in de trein een flesje spa en drie
krentenbollen voor de afzetterprijs van bijna vijf euro. Dan schiet het
Nederlandse landschap aan me voorbij. Het is hier een stuk kouder. In Eindhoven
is er een overstap en ik vecht tegen de slaap. Even een beker koffie om wakker
te blijven. In de ene hand de zware koffer, in de andere hand de trolley en de
rugzak om. Geen hand vrij voor de broodnodige koffie, vraag ik een jonge vrouw
of ze me helpen wil de trein in. Ze helpt me met de koffie naar de eerste stoel
die vrij is. Het is inmiddels maandagmiddag. Ik ben al bijna 40 uur wakker en neem
in Heerlen een taxi… Thuis wacht een goed verzorgt Floortje. Ze komt zoentjes
en kopjes geven en loopt de rest van de dag achter me aan.
OH… wat is mijn eigen bed heerlijk na een lange warme douche. Hoe mooi mijn
huis mijn hofje en mijn woekerende tuin. Het eigen gebakken brood uit de
vriezer met de confituur van mijn land. Het eenvoudig potje morgen van een zelf
geteelde aardappel en een hoopje boontjes zonder meat. De rijkdom van eenvoudig
leven waardeer ik meer dan ooit. Op skype hoor ik dat Samir ook goed is thuis
gekomen en vertel hem waar de pot met “goud” ligt…
Annemiek.
________________________________________________________________
Consumindervakantie Noord Holland.
Vrijdag 11 mei 2007.
De wekker liep af om zes uur in de morgen. Wat maakt de dag ook alweer zo
speciaal? Een fietsvakantie in Noord Holland, maar eerst de fiets op de trein. Als
ik bibberend net uit mijn bed door het raam kijk, zie ik een nat wegdek en hoor
de wind loeien. Stiekem hoop ik dat er een storing bij de spoorwegen is maar
niet echt. Lotte Loesje en Madelon kip krijgen nog een extra pluk hooi in het
nachthok en een flinke handvol graan… Pommetje de poes extra luxe voer in haar
bakje. Dag meisjes… Jozeetje past op jullie!
De fiets wordt uit de schuur gehaald. Gisterenavond heb ik meer dan de helft
van de bagage al in de drie fietstassen gepakt. Alle zaken die best mogen
kreuken. Ondergoed shirtjes nachthemd miniflesje doucheschuim haarborstel, föhn
en een dikke trui. De sandalen moeten er nog bij en een hesje. Een schrijfblok
en verrekijker fotoapparaat en telefoon plus oplader. Geld en landkaarten
pleisters en paracetamol. Een reserve fietsbroek moet er nog in en eentje aan,
onder een dikke broek. Alle zware veel ruimte vragende kleding draag ik aan
mijn lijf. De dichte schoenen en een dik fleecevest plus…de regenjas. Een
thermos met koffie en een boterham in de rugzak. Alle dure kwetsbare zaken zitten
in het fiets stuurtasje…
Tel je zegeningen mevrouw van Deursen! De site van de spoorwegen meldt geen
storing. Windkracht acht of zo is minder erg omdat het bergaf gaat richting
Heerlen. Verder valt een afgebroken zware tak net achter me neer en niet op
mijn hoofd. Onderweg neemt vakantiegevoel langzaam bezit van dit mens. Ik hou
van dat vechten met de wind met zware bepakking. Dan voel ik mijn lijf en
spieren. Een goede fietser maakt de regen en wind tot zijn/haar vriend. Er kan
mij niets gebeuren. Band plakspul in de fietstas. Maar hoe dat plakken ook
alweer gaat? De woensdagvriend heeft het me nog voorgedaan. Ach…ergens op mijn
pad loopt wel een handige meneer.
Veel te vroeg arriveer ik bij het station en ga in overleg met de vriendelijke
dames achter het loket. Ik vraag een uitdraai van de reis. Hoe laat en waar ik
over moet stappen. In Castricum.
De lift is buiten
werking…
Op zoek naar een stevige vent stuit ik op een meneer die werkzaam is bij C.S.U.
total care.
Hij helpt me graag de trap op met mijn zwaar beladen fiets. Om acht uur veertig
loopt de trein binnen en ik zie direct een fietscoupe. De aardige schoonmaker
die nog aanwezig is, helpt me in de trein. Ik dank hem nogmaals met een
stralende lach en zeg shoekran.
Oh, wat een zaligheid een fietscoupe voor mij alleen. Er staan vier
comfortabele stoelen. De fiets wordt met de kabel aan twee klapstoeltjes vast
gehangen zodat ik er de eerste drie uur geen omkijken naar heb. Ik installeer
me met mijn thermos, een boek en mijn schrijfspul. Jas uit en met een achtergebleven
krant onder mijn voeten leg ik mijn benen hoog. Heerlen 8.51 uur. Aankomst
Heerhugowaard om 12.24 uur.
Het regent inmiddels pijpenstelen en ik begin aan een ontbijtje.
Roermond 9.18 uur. Twee vrouwen komen de coupe binnen en kijken me vragend aan.
Plaats genoeg merk ik op. Ze zien er bijna hetzelfde uit. Jonge moeders in
spijkerpak. Een dagje uit en oma past misschien op de kinderen. “Wat zullen we
aandoen, “ hebben ze wellicht aan elkaar gevraagd. Het spijkerpak dus...
met driekwart broekjes. Een zwarte bodywarmer daarover heen. Ze zijn superslank
en dragen lange laarzen. De ene heeft iets dikkere kuiten zie ik en een dikke
zwarte sjaal om. Die heeft het zeker sneller koud….
De jonge blitse kaartjescontroleur is duidelijk onder de indruk van de hippe
dames en besluit ze grondig te controleren op kaartjes en stamkaart. Ik plaag
hem een beetje door mijn stamkaart ter inzage aan te bieden wat hij vergeten
is… Hij lacht en ik knipoog. De vrouwtjes kabbelen en babbelen over schoenen en
bikinietjes. Teveel kinderspeelgoed en de woordjes die hun kindjes allemaal al
zeggen. Een van de twee kocht op de rommelmarkt een loopautootje voor 5 euro.
Dat is een besparing zijn ze het helemaal over eens… Ik merk maar niet op dat
de beker spoorwegkoffie die ze kochten 1.60 euro kostte. Daar heb je bijna een
halve loop/auto voor. Ik zwijg omdat ik hun dag niet wil bederven en neem nog
een kopje koffie uit de thermos. 9.55 uur lopen we het station in Eindhoven
binnen langs een mega billboard met billen. De sloggi is weer in de reclame.
Een mevrouw dik ingepakt in regenjas met fiets maakt de coupe compleet. Ook zij
is blij met de comfortabele stoel en kwakt haar fiets zonder standaard tegen de
mijne. Een van de jonge vrouwtjes kijkt me aan en ik merk op dat de fietstassen
mijn fiets beschermen. De “nieuwe” mevrouw doet net of ze niets hoort.
De trein hervat de reis. Inmiddels weet ik dat de jonge vrouwtjes een dagje
naar de Libelle zomerweek gaan. En oma past inderdaad op de kinderen. De
“nieuwe” mevrouw gaat twee weken op Silence Reading of zoiets, is kind aan huis
bij een goeroe in India die haar leven redde toen ze er op vakantie was en
opeens geopereerd moest worden. Doordat ze binnen de energie van de goeroe zat
is ze genezen en hoefde opeens niet geopereerd. Ja ja…Ze heeft een grote foto
van de man om haar hals die ze af en toe streelt. Geef mij de “energie” van
mijn woensdaglover maar die is duidelijker aanwezig. Ik ga op Silence week
tussen de koeien merk ik op en hebben we toch iets gemeen?
Ze bekijkt me
verontwaardigd en geeft geen antwoord. Ze vertelt hoe zo’n Silence reading
werkt. Te moeilijk en te duur voor mij. Ik ga gewoon een week op fietstoer en noem het sabbatical time. Ik geniet van de
gezichtjes van de jonge vrouwen die ademloos aan de lippen van de Silence
mevrouw hangen. Ze vertelt te kunnen voelen welke kwalen mensen hebben. Zo
dadelijk zal ze wel opmerken dat een van de twee (met de sjaal) nekklachten
heeft… Ik knipoog naar het sjaalvrouwtje en ze kijkt verlegen terug.
Utrecht Centraal. De drie vrouwen moeten eruit! Ik wens ze een fijne dag en
geniet van de Silence die ze achterlaten. Een meisje komt de coupe binnen met
een installatie op haar rug. Ze verkoopt koffie. Er hangt een slang aan een
rugzak die in een bekertje moet. Wat poeder erin en heet water. De koffie kost 1,80
het bekertje dus twintig cent meer dan op het perron. Ze vraagt vriendelijk of
ik koffie wil en ik wijs naar mijn thermos. Ze lacht en gaat verder…
Een praatgrage oudere meneer
moet naar het toilet iets verder op. Bij terugkomst vraagt hij me of ik een spoorboekje
bij me heb. Nee dus… Hij zoekt duidelijk aanspraak en gaat zitten binnen mijn
“open energie.” Hij moet overstappen in Amsterdam Centraal en de trein naar
Uitgeest halen. Overstaptijd drie minuut. Dan wil je wel het juiste
perronnummer weten op een groot station. Hij had nog op internet gekeken welk
perron en weer vergeten uit te printen. Ach er rijden vandaag nog vele treinen
die kant uit merk ik op. De meneer komt uit Munster Geleen dus ook uit het
zuiden en we praten over het landschap dat zo anders is dan in Limburg.
Hij was bij een
stichting “behoud landschap Munster Geleen” Ik vraag hem wat ze zoal deden
binnen de stichting. “Zorgen dat er niets wordt gedaan,” zegt hij….Af en toe
een vergadering. Dat was toen, alle leden gingen dood. Hij is als enige over,
zegt hij. Vergadering op het kerkhof dan maar? Ach… de ziel.
11.20 uur Amsterdam Centraal. Delfsblauwe tegeltjes als een rand langs de muur
van een oud station. De meneer stapt uit en ik wens hem veel succes in het
midden latend wat ik daarmee bedoel. De trein gaat verder en passeert oude
geveltjes en hotel Ibis…12.28 uur Sloterdijk. Even later Zaandam. Even een
plasje en mijn spulletjes bij elkaar zoeken. In Castricum heeft de aansluitende
sneltrein tien minuten vertraging. Dat is geen punt. Ik heb vakantie. Om 12.34
loopt de trein station Heerhugowaard binnen…Daar moet ik eruit…
Consumindervakantie Noord Holland deel 1A
Aankomst in Heerhugowaard op perron een. Bij aankomst zou ik bellen was de
afspraak met Johan de eigenaar van “het huisje” dat ik voor een week huur en in
Westdijk staat. Meneer wilde me ophalen samen met de zus van een vriendin van
mij die niet ver van het huisje woont.
Voor mij hoefde dat niet want ik kom er op de fiets ook wel, een sleutel onder de mat zou voldoende zijn. Op de plattegrond van Heerhugowaard zie ik Westdijk staan. Dat is helemaal niet zo ver en ik ben vrij vroeg aangekomen. Ik besluit zelf op zoek te gaan en als ik aan kom pas te bellen. Even later sta ik op Westdijk bij nummer acht aan de deur en blijkt het niet het juiste adres te zijn. Westdijk in Noord Beemster daar moet ik zijn en niet Westdijk Heerhugowaard…wat een muts ben ik.
Johan vertelde dat het twaalf kilometer zou zijn van het station naar het huisje...In vogelvlucht of zo? Over de snelweg? Ik besluit maar terug te gaan naar het station en Johan te bellen… Ik krijg ik de vrouw van Johan aan de telefoon (Jannie). Ze verteld dat Johan in Alkmaar op het station staat, samen met Renée… Wat een chaos. Ze zal hem proberen te bellen op zijn mobiele telefoon en wacht ik braaf bij station Heerhugowaard. De laatste rest koffie wordt uit de thermos ingeschonken en ik kijk eens wat rond. Op het perron staat een vrouw die op Renée lijkt maar dat zal ze beslist niet zijn want die staat in Alkmaar volgens de vrouw van Johan. De vrouw blijkt toch Renée te zijn met een verwarrend verhaal en stel ik me voor aan de meneer met baard die naast haar staat. Johan van der Hoek.
Mijn fiets wordt achterop de auto vast gezet en volgens Renée kunnen we het beste eerst naar de Aldi boodschappen voor een week gaan doen. Ik geef aan dat dit nergens voor nodig is Ik zou liever alles alleen doen…Ze luisteren niet. Wat een betutteling...
Onderweg komen de boodschappen nog meerdere malen ter sprake en Renée vind dat we naar haar huis moeten gaan en haar 30 kilometer autootje ophalen. Ze kan dan achter ons aan rijden en bij het huisje, mijn bagage binnenzetten. Johan kan dan naar huis en Renée en ik aansluitend de boodschappen doen. Ik zwijg. Het heeft geen zin… ze doen wat ze willen… dan maar meegaan met de stroom. Een half uur later lopen we in de Aldi en doen de boodschappen voor een hele week. Renée vraagt wanneer ik gezellig bij haar op bezoek kom… Nou…
Eindelijk ben ik alleen in het huisje onderaan de dijk in de verwilderde bloementuin met meneer haan en zijn kipjes en slaak een zucht van verlichting… Johan en Renée wilden absoluut mijn telefoonnummer wat ik na heftig aandringen maar heb gegeven en zet direct mijn telefoon uit als ze vertrokken zijn.
Ik dwaal wat door de boomgaard en de tuin terwijl de avond valt. Met de
kippen op stok.
Morgen ga ik fietsen…
Dag 2.
Zaterdag… Eerst maar de dag noteren. Achter de dijk raak je dag en uur en zomaar
een halve eeuw kwijt. Ik waan me 50 jaar terug in de tijd. De haan was mijn
wekker toen het eerste daglicht verscheen. Met open raam en open gordijnen heb
ik geslapen als een blok. Er is een slaapzolder in het huisje, bereikbaar met
een houten trapje vanuit de woonkamer. Boven aan de trap is een luik dat je met
een touw kan openen en neerlaten. Verder bestaat het huisje uit twee delen. De
voorkant is een museumgedeelte (kijk op internet noord Beemster Neeltje Pauw)
Het achterste gedeelte is aangebouwd en wordt verhuurd.
Jannie van der Hoek de echtgenoot van Johan is in het voorste gedeelte
geboren. Wat een gedoe moet dat zijn geweest. Een bevalling in de bedstee.
Kokend water op de kachel. Hoe mensen toen leefden, zo wijd het land en zo op
elkaar leven in kleine hokjes. Wel achter de dijk in de luwte… Ze moeten klein
zijn geweest, de mensen uit die tijd. Als ik op mijn knieën zit kan ik aan het
aanrecht werken. In de bedstee zittend slapen of opgekruld. laat staan
bevallen. Het kind zou er niet bij kunnen...
Alles is donker en het ruikt er naar roetaanslag. Zou de kachel in koude
winternachten aan zijn gebleven? Er hebben twee koeien gestaan in het vertrekje
naast de keuken, gescheiden door een half muurtje. Koeien geven ook warmte. In
de kamer staat een oude trapnaaimachine. Neeltje Pauw naaide kleding die ze te
voet ging afleveren in de wijde omtrek. Op latere leeftijd is ze getrouwd met
ene Gerrit Hartog die vijf jaar jonger was. Op haar drieënveertigste kreeg
Neeltje haar enige kind Jannie…
Ver van de bewoonde wereld groeit het meisje op. Geen kinderen om mee te
spelen tot ze naar school ging. Wat in mijn ogen een nostalgisch paradijsje is,
was vroeger niet zo geweldig voor een klein meisje lijkt me zo. In het
museumhuisje zie je nergens speelgoed. Zou haar moeder een lappenpop hebben
gemaakt? Zal ze veel buiten hebben gespeelt met een hond of poesje? Je mag
ernaar raden… Ik mag overal komen heeft Johan gezegd, ook in het museum huisje
en door de deur tussen de huisjes ga je 50 jaar terug of vooruit in de tijd…
Op de fiets de polder in…Er is een museum molen waar best een stuk geschiedenis
zal zijn over deze streek. Aan het einde van de zestiende eeuw werd begonnen
met de vele meren in Noord Holland droog te leggen. Dat gebeurde door molens en
het water kwam in vaarten waarlangs dijken werden aangelegd. Al fietsend over
de dijk heb je aan de ene kant het “nieuwe land” (voorheen water) dat veel
lager ligt en aan de andere kant het “oude land.” Ik leer veel die dag.
God schiep de aarde en de Hollander schiep Holland.
In 1618 was de Beemster droog. Timmermanszoon Jan Adriaanszoon Leeghwater bouwde 53 molens voor dat doel. Ik ken zijn naam nog van de geschiedenisles vroeger op school. Hoe zwaar was het leven van de molenaar. Dag en nacht gaat de waterbemaling door om het land droog te houden. De molenaar woonde met zijn gezin in de molen. Piepkleine raampjes in piepkleine kamertjes. Steile ladders en ook hier weer de bedstee…Ik durf niet helemaal naar boven op de iele laddertjes. De molen laat ik na een tijdje achter me en fiets langs dijken en vaarten. Richting gemaal
WILHELMINA. In 1928 werd over gestapt op elektrische bemaling waarmee de molens hun functie verloren. Tegenwoordig zijn de molens nostalgische woningen... Er is ook nog een gemaal EMMA en JULIANA. Tegenwoordig worden de Schermer en de Beemster droog gehouden door computer gestuurde gemalen o.a. de WILLEM ALEXANDER.
De rest van de dag fiets ik door kleine dorpjes zoals Schermerhorn, Ursem,
Stompe toren, Rustenburg en Hensbroek. Langs tulpkwekerijen en uitgestrekte velden
met pioenrozen. Mooi landschap en kleine dorpskernen rond een kerk. Gesloten
cafeetjes en piepkleine buurtwinkeltjes. De mensen lijken stug…totdat je ze
aanspreekt.
Ze lachen om mijn accent en vertellen me veel over de wind en het water… Er is een meneer in een volkstuin op een eilandje. Een loopplank over de sloot ernaar toe. Omringt door water hoeft hij in droge tijden alleen maar een emmer te laten zakken. Ik vraag of ik even mag meekijken naar zijn moestuin. Hij bouwde een schutting om zijn landje zodat de wind zijn gewas niet uit de grond waait. Het zaaigoed, zelfs de bonen teelt hij binnenshuis tot het flinke planten zijn met stevige wortelkluit.
Op het land worden de planten direct aan stokken vastgezet. Daar kan ik me iets bij voorstellen in dit land van wind en water…Ik bedank meneer hartelijk voor het mee mogen kijken. Inmiddels is een storm opgestoken met wat fijne motregen. Het maakt de foam in mijn haren tot een plak/pot. Dit is geen land voor haarlak foam of make-up. Een flinke crème is meer aan de orde.
Genoeg voor vandaag en doodmoe gevochten tegen de straffe wind kom ik aan in mijn huisje achter de dijk. Wat beschut ligt het daar in de late namiddagzon. Ik voel me erg thuis terwijl de haan en de kippen me volgen komt een hond even buurten. Waar hij thuis hoort mag Joost weten. Hij krijgt een snee brood met boter en is helemaal tevreden.
Later vind ik hondenbrokken in een pot. De hond gaf me aanwijzingen door voor de pot te gaan staan. Ik noem hem de hond zonder naam.
mooi boek vind in de “bibliotheek” van het huisje. Later zwerf ik weer door de boomgaard en de tuin tot het donker wordt…Wat een paradijs…
Consumindervakantie Noord Holland dag drie.
Moederdag…..mijn zoon heeft gisterenavond gebeld om even bij te praten en een
fijne moederdag te wensen. 8.30 uur zit ik aan het ontbijt. Mijn haar is gewassen
en gedroogd zonder foam of fohn... Een pet op is prima. Een dot crème op mijn
gezicht tegen de wind en een dunne fietsbroek aan met een driekwart broek
erover heen die snel droogt bij regen. De regenjas in de fietstas en een
fleecevest aan. Klaar voor een nieuwe dag. De haan wekte me om 6.03 met zijn
vrolijk gekraai. Ik heb me nog een uurtje omgedraaid… Moederdag is immers luieren
en ik heb de tijd aan mezelf.
Zonder TV en radio is er geen weerbericht. Dus kijk ik naar de boomtoppen die
boven de dijk uitsteken. Hoe hard zal de wind zijn, en zijn er donkere wolken?
Het lijkt open schoenen en topjes zonder mouwen weer.
Nog even een krabbeltje voor Johan de verhuurder. Hij komt regelmatig
planten verzorgen of eieren rapen.
10.30 uur en tien kilometer op de teller. Pauze bij een bank tegenover de Paulina
hoeve. Koffie uit de thermos en een koekje dan maar? Schapen staan in een
weitje met piepjonge lammetjes erbij. Ik mijmer wat terwijl ik geniet van de
omgeving. Wat een heerlijk leven hebben die schapen. Je wordt vanzelf gedekt,
krijgt vele lieve lammetjes en de ram is weer de hort op. GEWELDIG TOCH!
Beter dan kip zijn in een toom en achter de haan aan scharrelen. De haan
altijd voorop de kippen erachter. Al moet ik zeggen dat het heerschap bij het
huisje wel een deuzige haan is. Ik weet al welke kip werkelijk de
baas is en alle lekkere hapjes weg snaait voor ieders snavel. Voor de vorm laat
ze meneer voorop lopen omdat het zo hoort maar hij heeft geen donder te vertellen…
zo ken ik er wel meer. Ook in de mensenwereld…
Richting Alkmaar vandaag via een omweg over de lange molenweg. Onderweg
wisselde ik van driekwart naar korte broek zomaar langs de weg. In de verre
omtrek geen mens te zien. Weiland koeien en schapen en hier en daar een paard die
daar geen moeite mee schijnt te hebben. Het is stil en vredig in mezelf. Ik zou
dagen zo door kunnen fietsen. De wegenkaart maar eens bekijken of ik goed zit.
Oude boerderijen achter sloten met hoge hekken. Hectares grond erom heen. Via
wegomleggingen kom ik in het centrum van Alkmaar en ik zou de weg niet meer
terug weten… Dat is de eerste uren ook niet aan de orde.
In het hart van de stad neem ik een terrasje en ontmoet er een stel waarmee
ik het eerste uur in een diep gesprek duik. De zin van het leven, de liefde
voor je kinderen en elkaar… We wisselen onze visitekaartjes uit en ik krijg nog
tips waar mooie plekjes zijn. De mooie oude stad is zeker de moeite waard en ik
blijf uren genieten… Later in de middag zoek ik de weg naar “huis” en verdwaal
wel drie keer. Gewoon blijven zoeken tot ik een bord vind waar Stompe toren op
staat. Dat is richting Schermerhorn weet ik. In die buurt ligt “mijn” huisje.
Er is een gratis expositie in de kerk van stompe toren. Nou daar ga ik even
kijken omdat ik opeens erg moet plassen. Een gereformeerde kerk heeft beslist
een toilet en ga je niet achter een zerk op het aangrenzende kerkhof piesen.
Ik wordt enthousiast verwelkomt door een stel ouderlingen in zwart pak
gestoken. Ze wijzen me de weg naar het toilet en even later bekijk ik met
opgeluchte aandacht de kunstwerken. Er zijn loten te koop voor een euro. Je kan
er een schilderstuk mee winnen dat ik nog niet eens voor niks zou
willen hebben. Je doet wat voor de kerk en ik koop een lot wat ik op naam van
mijn zoon zet. Ha… je zal zien dat hij de rotzooi wint. Dat is mijn wraak voor
alle gratis folders en informatie materiaal dat hij op mijn adres laat
aankomen, terwijl hij in Amerika zit. De
keren zijn niet te tellen dat er een koeriersbedrijf aan de deur stond en vroeg
of hier Napoleon Bonaparte woonde of Piet Hein.
Maarten Luther king of Willem Alexander was ook een goeie. Mijn zoon heeft
gevoel voor humor. Waar heeft hij dat toch van… Ik loop even later eens over
het kerkhof, lees de teksten op de graven en fantaseer een geliefde of een
“knotterpot” bij de tekst “hier ligt mijn echtgenoot”… In gedachten lees ik “en
hij ligt hier goed”. Ach… ”Hier ligt mijn enige broer” Dat “enige” raakt me. De
kindergrafjes sla ik snel over… Daar kan ik niet goed tegen… Verder maar langs
velden vol pioenrozen en prachtige laantjes met bomen langszij.
Hoe welkom is het huisje achter de dijk met de haan en de kipjes. De hond
zit alweer voor de deur en ik vraag beleefd wat hij komt doen... Ik klop eens
op zijn kop en zijn staartje gaat kwispelen. Het staartje van een hond is zijn
“lolmeter” vertelde mijn vader altijd. Hij lust wel een koekje… Als ik in de
namiddagzon door de mooie tuin loop komen er tranen van zoveel schoonheid en
serene stilte...Gemis van mijn vader de enige van ons gezin die daar iets van
zou begrijpen…
In de late namiddag maak ik een ei/tomaatsalade met verse bieslook uit de tuin. Blaadjes van de paardenbloem erbij en
warme afbakbroodjes uit het oventje. De eitjes van de kipjes zijn heerlijk. Ze
scharrelen in alle vrijheid en dat proef je. Een afwasje en koffie in de serre.
Langzaam gaan de haan en de kipjes richting nachthok. In de serre hangt zwaar
de zoete geur van bloeiende bloemen. Wat een weelde om hier te mogen zijn. Ik
voel me een bevoorrecht mens… vanuit dat gevoel ruim ik elke avond na het eten
een uurtje achterstallig onderhoud weg. Even stoffen of stofzuigen. Een
dweiltje hier en daar…omdat ik overloop van dankbaarheid. Voor wat hoort wat.
Annemiek
Vakantie Noord Holland dag vier.
De haan heeft zich verslapen en kraaide een half uur later…..Mijn ontbijtje dus ook. Er staat meer wind zie ik. Reserve kleding maar weer in de fietstassen de dichte schoenen regenjas en lange broek aan. Omkleden onderweg is zo gebeurd. Vandaag gaat mijn fietstocht naar Graft - de Rijp. Een van de mooiste dorpjes van Nederland volgens Jan Adriaans zoon Leeghwater. Hij kan het weten en hielp bij de opbouw. Het gemeentehuis is o.a. zijn ontwerp. Het dorpje is veel dichterbij dan ik dacht. Mijn fietstocht langs de Beemstervaart is maar kort.
In het hart van het prachtige dorpje besluit ik eerst koffie te gaan drinken.
De wind is hard tot stormachtig. Er is appeltaart die verrukkelijk smaakt en ik
praat wat met de eigenaresse van de zaak. Graft is een dorpje op zichzelf en de
Rijp is weer een ander dorpje vertelt ze. Ze beconcurreren elkaar met
verenigingen en hebben ieder hun eigen scholen kerken en een eigen
gemeentehuis. Toch liggen ze tegen elkaar aan en beiden zijn prachtig. Kleine
bruggetjes en huisjes aan de waterkant. Ik kan er niet genoeg van krijgen en
wandel er steeds weer doorheen zie steeds meer bijzonderheden en proef de sfeer
uit vervlogen tijden. Het museum is gesloten, wat jammer! Ik besluit verder te
gaan richting Noordeinde. Daar is niet veel moois en ik fiets verder langs
polders en water richting Driehuizen. De wind is in het open land niet tegenop
te fietsen. Ergens midden in de polder staat een bank achter een dijkje. Ik zet
er mijn fiets tegen aan en haal de thermos uit mijn tas. Koffie en een
boterham…
Ik zit er wat in de luwte voor me uit te dromen. Bij een boerderij is een
oudere meneer met een zeis aan het werk. Het gras dat hij maait is voor de
schapen zie ik… Als hij mijn richting opkijkt zwaai ik… Hij zwaait niet terug.
Weer op adem besluit ik niet verder die kant uit te fietsen. De wind is te
hard. Mijn conditie is die dag niet zo goed merk ik. Spierpijn en moe. Terug
maar weer fiets ik richting Grootschermer een dorp wat als een lint langs de
Beemstervaart ligt. Bij de kerk aangekomen begint het te stort regenen en ik
schuil onder hoge bomen. De bui duurt te lang en ik besluit verder te fietsen
door de regen...
Tot mijn verbazing kom ik langs een beeldentuin van Nic Jonk. www.nicjonk.nl Daar is ook nog
een expositie van Corneille zie ik. Cobra stijl. Daar hou ik zo van… Ik heb een
boek over het leven van Corneille en een door hem beschilderde fles. Cobra
stijl doet zo heerlijk kinderlijk aan met de felle kleuren. Tjee... De
beeldentuin en het museum zijn gesloten…
Ik besluit om morgen terug te komen. Verder langs de Beemstervaart kom ik de
Emmacentrale tegen. De wind is moordend hard en als ik bij een molen kom val ik
bijna van de fiets. Ik moet plassen en wil niet langs de weg. Goed om een
blaasontsteking te krijgen. Met al die spierpijn kan ik ook niet meer hurken.
Ik heb het helemaal gehad. Even uit die wind zou fijn zijn.
Aankloppen bij een molen? Hoe doe je dat? Nou, troela er zit een deur in een
molen ……
Ik wordt vriendelijk te woord gestaan door een oudere mevrouw en ja ik mag
naar het toilet en ik mag even gaan zitten in de kamer zo lang ik wil zegt ze vriendelijk.
Ik krijg zelfs een kop koffie en kon zo in slaap vallen. Als mijn hoofd naar
voren knikt in een halve sluimering besluit ik op te stappen….Ik bedank
hartelijk en voel me verlegen van zoveel gastvrijheid...
Richting huisje maar terwijl het nog middag is. De wind is te erg. Regelmatig
moet ik de pijn verbijten en keihard doortrappen tegen de wind. Achter de dijk
in de luwte is Johan van der Hoek (eigenaar huisje) bezig met de gasbron. Er
moet iets aan gerepareerd worden. Er zit gas in het bodemwater verteld hij. Het
water wordt opgepompt en het gas werd vroeger gebruikt voor de gaslampen in
huis en om op te koken. Nu wordt het niet meer gebruikt maar Johan wil wel dat
alles het nog doet. Ik ga koffie maken en nodig meneer uit in zijn eigen huisje.
We praten wat over de groenten die hij zaaide in de serre en hij is verbaasd
dat ik een moestuin heb en zoveel weet van “vergeten groentesoorten’. Ik zaaide
voor ik weg ging nog “boerentenen” en “knoebelbeuntjes”. Hij heeft “jin-jang”
boontjes voor me en Belgische loftbonen. Hij laat me het rode boerenkoolzaad
zien wat hij gaat zaaien en kijkt me met ontzag aan.
Hij weet duidelijk geen raad met dit soort vrouw dat mannen en vrouwenwerk doet
en alleen op vakantie gaat. Hij zegt gezien te hebben dat ik schoon heb
gemaakt. Ja, als tegenprestatie voor het goedkoop huren…..en er is wat
achterstallig onderhoud merk ik op. Hij zegt dat tien euro per dag huur voor
het huisje nog teveel is nu ik dat schoonmaakwerk deed. Omdat ik geen verplichtingen
wil zeg ik dat het prima is die tien euro per dag.
Anno 2025 begrijp ik pas dat dit “wild
wijf” het jachtinstinct van mannen aanwakkerde. Het heeft me nooit in ongewilde
situaties gebracht.
