Mijmering 84 Spitskoolstamppotje, luxe uitspatting en een verhaaltje...

Beste mensen,

Een nederlaag is vaak een tijdelijke toestand,

Pas door op te geven wordt het permanent…

Annemiek

Mijmering 84 2024

Tip… Een dag rond de 20 graden met in de vroege ochtend dauw in de tuin. 

Een spitskoolstamppotje kan daar heel goed bij met vegaburger.

Ingrediënten spitskoolstamppotje:

1 spitskooltje

De nodige bloemige aardappels

Peper/zout/nootmuskaat/klontje boter/scheutje melk.

Werkwijze: De aardappels schillen, wassen en in stukken snijden. 

Hoe kleiner hoe sneller gaar. Met iets zout en een beker water opzetten en tot bijna beetgaar garen.

Ondertussen het kooltje afspoelen halveren en rondom de stronk in reepjes snijden. 

Wassen hoeft niet dan gaat onnodig vitamine verloren.

In de pan bij de bijna beetgare aardappels komt de kool bovenop met ietsje zout. 

Even op hoge pit en weer laag. De kool acht minuten meekoken en erbij blijven voor als misschien iets water erbij moet.

Deze werkwijze zorgt ervoor dat de vitaminen niet via het afgieten in het riool verdwijnen. 

Bovendien is beetgare kool veel lekkerder dan de doorgekookte match uit vroeger tijden.

De stamper erdoor en de verdere bovengenoemde ingrediënten. 

Bij mij kwamen twee vegaburgers erbij met wat mosterd plus yoghurt met frambozen uit de tuin.

Tip 2…Elke dag heel vroeg twee uurtjes werken in de tuin is een goede start. 

Ik kwam vijf pyjama kevertjes tegen in een tweedejaars pastinaakplant en voelde mijn spieren bij het rukken aan woekerende planten.

Daarna een cooldown tijdens een ontbijtje op het hofje en beginnen we de dag heel positief…

Tip 3… De mop emmer opgehangen in de bergruimte in de gang motiveert om nog even de keukenvloer te dweilen. 

De afwas gedaan en het pleetje nagelopen zijn de vuiltjes in de afwasbak naar de bodem gezakt. 

De bak wordt geleegd in de mop emmer maar de vuiltjes niet, die gaan door de afvoer.

Tip 4… Het verveelt nooit… het snelle “wok gerechtje” in de stoofpan. 

De nodige dagelijkse groente met wat witte boontjes uit de vriezer voor de nodige vlees
vervangend plantaardig eiwit.

Mijn leventje…Een van mijn luxe uitspattingen is Heleen de pedicure die om de twee maanden mijn voeten verzorgt. 

Ze heeft drie eksterogen onder mijn voet (nieuwe schoenen) verwijderd. 

De nagels geknipt en de nagelriemen

aangepakt. 

Mijn voetzolen gefrased en mijn voeten gemasseerd en het fijnste is wel dat ze dit bij mij thuis komt doen… 

Het is ME time oftewel IK tijd die elk mens zich zou moeten gunnen al is het maar alleen in de zomer…

Een verhaal uit het boek Onderweg naar de vrijheid. 

Eindhoven…Verhuizen…omdat mijn vader promoveerde. “Thuis is waar je werk je naar toe stuurt,” en dat was het centraal gelegen Eindhoven. Na een studie binnen het bedrijf, was vader een treetje hoger geklommen. Hij zou leiding gaan geven aan een team dat in Brabant en Zeeland pijpleidingen legde. Vanuit Limburg zou dat te ver reizen zijn.

De Gasunie gaf een flinke financiële vergoeding voor dit “ongemak.” Geld dat goed werd geïnvesteerd. Een nieuw huis moest er komen voor het grote gezin. Huren was niet meer aan de orde sinds de familie van Deursen er warmpjes bij zat. Er werd gekocht...

Als minderjarige heb je daar niets bij in te brengen. Verhuizen van een rijtjeshuurhuis in Elsloo naar een eigen woning in de nieuwe wijk Woensel in Eindhoven. Het huis was in aanbouw, twee onder een kap met een extra verlengde garage voor de vele fietsen.

Mijn ouders, Henk en Marie bouwden iets op. Drie van de acht kinderen hadden werk. Dat bracht ook geld in het laatje. De jongste dochter en de drie zonen zaten nog op school tot ze niet meer leerplichtig waren. Gerrie mijn oudste zus was getrouwd en in Limburg gebleven.

Het jaar 1969. Ik was 18 en wettelijk nog minderjarig, dat was zo in die tijd. Op kamers gaan wonen en in Limburg blijven was niet gelukt. Daar gaven mijn ouders geen toestemming voor. Er kwam maar gerotzooi van volgens moeder. Achteraf gezien leek het erop dat we zolang mogelijk inkomsten moesten binnenbrengen en zo weinig mogelijk kosten.

De bouw van het nieuwe huis vorderde gestaag… De wijk zo nieuw, dat de wegen nog in aanleg waren. Hele straten met nieuwe woningen. Ik had er niets mee. Niet met de grote stad en ook niet met het huis. Weer zou ik mijn bed moeten delen met een zus. De zolder (met een vaste trap) zou de meidenkamer worden.

pyjama kevertjes.

Er werd niet veel poespas gemaakt. Onze bedden onder het schuine dak geschoven naast de strijkplank en de kerstrommel. Waslijnen tussen de balken. Het was maar voor tijdelijk. De meiden zouden immers binnen enkele jaren uitvliegen volgens moeder. Het was er smoorheet in de zomer; gelukkig was er wel een dakraam dat open kon.

De tweeling sliep op de eerste verdieping. Ze deelden de luxe van een ruime slaapkamer met ingebouwde kastenwand en openslaande ramen. Ernaast lag de echtelijke slaapkamer. Het kleinste kamertje op de eerste verdieping was voor de jongste zoon. Er paste net een bed en een stoel.

Verder was er een gigantische badkamer met een ligbad. Dat er geen gouden kranen in zaten verwonderde me wel. De tegels hadden goud gekost volgens moeder. De jongste dochter en de drie zonen werden aangemeld bij de diverse scholen. De drie oudste dochters (op Gerrie na) waren aangenomen bij Philips, dat was niet moeilijk geweest. Werk genoeg in die tijd. Het leek wel of de hele stad werkzaam was bij Philips.

2 uur per dag tuinwerk.

Volgens mij sleepte ik het mooiste baantje binnen. Serveerster in het POC Philips Ontspanning Centrum. Het centrum bestond uit een megagroot gebouw (naast het PSV stadion) aan de Mathildelaan met o.a. drie restaurants boven elkaar. 

In twee van de restaurants werd dagelijks een lunch geserveerd. Hoe hoger de etage hoe belangrijker de gasten en hoe uitgebreider het menu. Op b.g.g. achter het restaurant lagen de keuken en spoelkeuken. Daarnaast de koffiezet hoek en de personeelskantine. Verder was er een filmzaal en een museum plus garderobe vanuit de hoofdingang bereikbaar, waar een portier in uniform achter de balie zat.

Naast de personeelskantine lag een supergrote hal ( jubileum hal) tevens personeelsingang waar ook een portiersloge was. In de jubileumhal werden grote evenementen gehouden. Bekende artiesten en grote orkesten traden er op o.a. James Last. Mijn jongere zus Tonnie werd baliemedewerkster in een fabriekskantine van een productieafdeling elders. Petra (de zus daar onder) werd productiemedewerkster.

opkomende rucola.

Medische onderzoeken en testen waren met goed gevolg doorlopen. Werkgeversverklaringen werden ondertekend. Maar voorlopig werd er nog niet verhuisd. Dat zou nog wel enkele weken duren. Het huis was nog niet helemaal klaar.

Nog even kreeg ik uitstel en kon nog genieten van het Limburgse land waar ik zo van hield. Annemiek en Hansje! Zou dat na een jaar nog zo zijn? De afstand van een provincie, zou het te doen zijn? Het boeide mijn moeder niet. Er waren belangrijkere zaken…

Alle “oude” meubels gingen naar de familie van moeder in Loon op Zand. Moeder voelde zich geweldig als “rijke zus.”

Er werden nieuwe meubels besteld van zwaar donker eikenhout. Een leren bankstel op roomkleurige wollen vloerbedekking. Een staande klok en twee perzen voor op de tafels. Allemaal uiterlijk vertoon en later heb ik begrepen waarom ze zo geworden was…

Een eethoek met leren bekleding. De openhaard en de zonneschermen met het “oog.” moeder was er weg van zoals ze vertelde aan ieder die het horen wilde. De woonkamer had ook aan de zijkant een raam. Bij wisselende bewolking kwam de zon soms van de zijkant en soms van de voorkant. Dat “oog” was een sensor die het zonnescherm liet zakken of omhooggaan, naargelang de zon erop scheen.

hergebruik sop.

Je kon erop wachten. Ik heb me vaak krom gelachen met die wapperende schermen. De binnendeuren werden van Oisterwijk eikenhout, witte deuren waren niet chiek genoeg. Geld in overvloed leek het wel. Vader die een hoger salaris kreeg en drie dochters die hun hele
salaris af moesten geven, dan kan het wel wat lijden.

Het was schijnbaar heel normaal. We kregen kost en inwoning en een zakgeld wat aan de krappe kant was. Voor mij nog steeds 25 gulden per maand. Ik kon er twee keer van met een weekendretour naar Limburg. Er bleef bijna niets over voor panty’s en de verzorgende middelen. Ik zou een bijbaan moeten zoeken of overwerk. Niet naar Limburg daar dacht ik niet eens aan.

Nog geen twee weken bij P.O.C. aan de slag of ik vroeg een gesprek aan met mijn leidinggevende. Daarvoor moest ik bij de leidinggevende daarboven zijn, werd me gezegd. Bij Philips hadden ze meer bazen dan werkmensen. Uiteindelijk kwam ik in het kantoor van juffrouw M en de heer C. Met juffrouw M. kreeg ik een gesprek...

vuil zakt altijd naar de bodem.

Onderwerp overwerk. De reden daarvoor heb ik wel even moeten toelichten. Ze vond het maar vreemd dat ouders hun kinderen zo kort hielden. Ik moest toch naar mijn verloofde kunnen? Waarom dit ontmoedigingsbeleid? Ach, moeilijk uit te leggen allemaal en wilde ik ook niet. Als ze me maar aan overwerk hielp. Veel steun en tips heb ik door de tijd heen van haar gekregen.

Tijdens mijn vorige baan in Limburg, als verkoopster, had ik geleerd om representatief en mondig te zijn. Dat was misschien ook de reden dat ik die superbaan bij Philips heb gekregen. De dag van de sollicitatie was veel moeite gedaan om er piekfijn uit te zien. Representatief zijn kostte geld. Een goede kapper die mijn moeilijke haar (ik heb vijf weerwassen) aankon was meestal niet goedkoop. Goede make-up en verzorgende crème hoefden niet duur te zijn. Leve de Hema.

Hoe kreeg ik het allemaal rond als ik om de twee weken naar Limburg wilde? Eigenlijk wilde ik elk weekend wel gaan. Ik lag er nachten van wakker…

frambozen sparen in de vriezer.

Juffrouw M. hielp me weldra uit de brand. Ik kreeg drie avonden in de week werk in het restaurant van de tennisbaan. Daar hoefde ik niet ver voor te gaan. De tennisbaan met bijbehorend restaurant lag in de jubileumhal, een schuifwand verder dan de personeelskantine. Om vijf uur in de namiddag als iedereen naar huis ging, nam ik een uur pauze en liep daarna de trap op naar mijn avondbaan.

Met 21 jaar was je 1969 wettelijk meerderjarig, dan pas zou ik thuis weg kunnen. Een bankrekening openen op eigen naam kon al met achttien, vertelde juffrouw M. Nou… alweer wat geleerd. De salarisstrook van mijn overwerk en de afschriften van mijn eigen bankrekening kwamen op het kantoor van mijn werk. Ik bewaarde ze in mijn garderobekast achter slot en grendel.

Wederom een goeie tip… Moeder vond het vreemd, maar ze kon naar mijn werk opbellen en vragen naar juffrouw M. was de boodschap. Of ze het heeft gedaan weet ik niet. Wat was ik gelukkig met mijn bijbaan.

De hoogte van het salaris van mijn veertig-uren-baan van overdag heb ik nooit geweten. Het had geen zin, ik kreeg er toch niets van. Het kwam op de bankrekening van mijn ouders. De specificaties kwamen natuurlijk overdag met de post thuis aan. Ik heb ze nooit gezien. Vakantiegeld? Ik zou het niet weten. Daar hoorde ik collega’s over praten. Sparen voor de uitzet, zoals iedereen deed, gebeurde in mijn geval van mijn bijbaan potje.

Floor bestudeert het kapsel van Heleen.

De harde aanpak van mijn moeder voelde als ontmoedigingsbeleid. Misschien met de hoop dat mijn verloving met Hans uit raakte? Ik werd door moeders “regime” alleen maar strijdbaarder. Hans en zijn familie bleven mijn vluchtweg, zolang Hans het ermee eens was. Niets moet!

Wat hield ik van die mensen. Bij hen vond ik de gezelligheid die in ons gezin ontbrak. Ik dweepte vooral met zijn moeder.

Mijn vader leek zich nergens meer mee te bemoeien en werd helemaal opgeslokt door zijn werk, zijn nieuwe auto en zijn directiekeet. Eens zou ik vrij zijn! Ik moest gewoon mijn tijd uitzitten.

 Oh wat was ik jaloers op Gerrie geweest. Ondanks al haar zuinig oppotten van dubbeltjes en centen in het geldkistje was er net voldoende geld voor de uitzet geweest. De potten en de pannen en het linnengoed.

Haar toekomstige echtgenoot betaalde het leeuwendeel van de inboedel voor hun flatje. Er was thuis veel ruzie geweest wie de bruiloft moest betalen. Gerrie, die niet veel stress aankon, kreeg weer haaruitval. De “mooiste dag” van haar leven droeg ze een pruik. Een nylon blond geval en ik was een van de getuigen. Het moet een drama voor Gerrie zijn geweest…

Wat “romantisch” allemaal. Het gaf me weer een inkijkje “hoe het niet moest gaan.” Maar eens rustig de kat uit de boom kijken en met de stroom meegaan.

snel groente "wokje."

In ieder geval was er voor mij de zekerheid van het inkomen van mijn bijbaan. Daarnaast zou ik investeren in mezelf. Het bedrijf wilde goed opgeleid personeel. Er was een mogelijkheid om via Philips een gratis horecavakopleiding serveerster te volgen. Nou daar meldde ik me natuurlijk direct voor aan. Kennis vergaren in praktijk en theorie. Wat een wonder!

Bij Philips ontspanningscentrum was het dragen van bedrijfskleding verplicht. Dat scheelde veel in kosten. Het bedrijf betaalde de kleding en iedereen droeg hetzelfde. Dat paste wel in moeders straatje.

Ze hoefde voor ons alleen maar op de markt een stapel onderbroeken te kopen en af en toe een BH. In de opruiming een jurk voor de zondag.

Het uniform bestond uit een donkerblauwe jurk, waar je er twee van kreeg. Aan de hals van de jurk zaten knopen waar elke dag een  schoon wit gesteven kraagje in werd geknoopt. Bij het uniform hoorden drie schortjes. Elke dag een schone gesteven kraag en hagelwit schortje waren verplicht. Ik zorgde er wel voor dat er altijd een van elk reserve in mijn kast in de garderobe lag. Er kon immers een ongelukje gebeuren en de jurken waste ik zelf op de hand.

Verder waren twintig denier panty’s en dichte zwarte schoenen verplicht. Die panty’s kosten goudgeld en moest je thuis bewaken als ze uitgespoeld op de verwarming hingen. Ik kocht steeds hetzelfde merk en dezelfde kleur, dan kon ik ze bij elkaar dragen. Was er een ladder in een pantybeen dan knipte ik het been eraf en was er wel weer een andere panty met een heel been. Niemand zag de twee pantybroekjes over elkaar. Zuinigheid en vlijt bouwt huizen als
kastelen.

Met een stopnaald en een kurk heb ik zelf gaatjes in mijn oorlelletjes geprikt. Daar gingen met sterilon zilveren oor stekertjes in. Die moest je de eerste dagen steeds draaien om het gaatje niet dicht te laten groeien. Er kwam een andere bril…en veel later contactlenzen…Ik deed wat me goed leek, zonder overleg met thuis…

Gelukkig was er mijn potje. Dankzij mijn bijbaantje van wekelijks tien tot vijftien overuren.

Werkweken van zestig uur en meer, ik draaide er mijn hand niet voor om. Daar kon nog wel een cursus bij. Zelden was ik thuis en dat was heerlijk.

De tweeling werd aan mijn wekelijks huishoudelijke taak gezet, alle ramen buitenom wassen. Ik was de langste en had al jaren die taak. Daarvoor zou ik ze best iets kunnen geven volgens moeder. Dus niet!!

Het was te zot voor woorden. Hoe komt een mens op het idee? Het stoorde haar dat ik niet vertelde hoeveel ik verdiende met mijn bijbaan. Ze vond mijn bankafschriften niet tussen mijn spullen. Nee, die lagen op mijn werk. Zij gaf geen openheid? Ik ook niet! Ze had net iets te vaak gezegd: “Vuile rotjong, waren jullie maar nooit geboren.” Een van haar latere uitspraken was: “Aan het gas, met jullie” Mijn leven bleef een gevecht dat overleven heette… met in mijn kielzog de broers en zussen, alsof ik hun aanvoerder en beschermer  was.

De tweeling ging de krant rondbrengen en de jongste zoon reclameblaadjes. De jongste dochter had een poetsadresje… en daar was niets mis mee...

Annemiek

Mijmering 83 Haak les, vroege vogels, gevulde omelet en een verhaaltje...

Beste mensen,

Je weet nooit wat je kunt,

Tot je het geprobeerd hebt.

Annemiek

Mijmering 83 2024.

Tip…De ochtendstond heeft goud in de mond en was ik wederom om acht uur op de zaterdagmarkt. 

Voor ongeveer 10 euro 3 kilo appels, 3 kilo bosperziken, twee stuks paprika, een kilo bonen en een bos wortels. 

Alles ligt al in de koeling en mijn sportief rondje op de fiets gedaan.

Tip 2…Reclame. Door naar de PLUS want Floortjes harde brokjes zijn in de reclame. 

Een euro de doos goedkoper. Mooi voor in de voorraadkast. Haar lievelings natvoer meegebracht en zijn we weer voor een week onder de pannen. 

Jawel de ochtendstond heeft goud in de mond en ben je de drukte voor…

Het is tien uur als Floor van haar hapje smult en ik van twee perziken die moeders mooiste niet waren, maar helemaal top.

 Het wordt 30 graden vandaag en graven we ons in… Floor en ikke. 

De bonte was mag in de zon blakeren maar wij niet…

Tip 3…Boerenomelet op het menu.

Ingrediënten en werkwijze:

Wat boontjes schoongemaakt en gebroken.

Een wortel geschrapt en in stukjes gesneden.

Samen in een bodempje water aan de kook gebracht en beetgaar gegaard.

Een half handje diepvries erwtjes erbij.

In de stoofpan in iets zonnebloemolie een paar gesneden kastanje champignonnekes gesmoord en wat stukjes paprika.

Daar kunnen de boontjes, wortel en de erwtjes bij en ietsje zout en peper.

Laat maar sudderen terwijl je een omelet bakt in de koekenpan…

Niets heerlijker op een zaterdag namiddag…

Tip 4… Terwijl ik een middag bij mijn bonusgezin doorbracht hebben de tijd en SUNSODA de
bodem van de koekenpan schoongemaakt. 

Nou ja…ik hoefde alleen nog maar met een schuursponsje het vet te verwijderen en zo gebeurd.

Mijn leventje… Eenmaal per week geef ik de meisjes van het bonusgezin haak les en geniet van de kinderen. 

Het is prachtig te zien hoe gestroomlijnd alles verloopt. 

De kinderen leren groente eten en alle borden moeten leeg. 

Ze delen met twee een bord... sommigen eten met lepels of gebruiken stukjes brood waarmee ze eten oppakken. 

Spinazie op het menu en courget met snijbonen plus linzen (vleesvervangers) in saus en een soort grove griesmeel. 

Verder kommetjes sla. Morgen gaan de meesten weer naar school gedeeltelijk in Brunssum Landgraaf en Heerlen. 

Omdat Ahmed middagdienst heeft kan hij de kinderen brengen. Allemaal rugzakjes met boterhammen mee en flesjes drinken.

Voor de eerste pauze heb ik wafeltjes meegebracht…

Met mijn vriendin Sonja heb ik overleg gepleegd waar mijn jonge kruisbessenstruikjes moeten komen. 

Ik wil zolang mogelijk deze zelf geteelde kindjes kunnen verzorgen. 

De planning wordt als volgt: De kruisbes kindjes komen in de border voor het afdak. 

Een hortensia die daar staat wordt omgeplant naar een plek in half schaduw. Ze krijgt gezelschap van de hortensia met de naam Suaad. 

De uitvoering daarvan zal ik samen met Ahmed en Akram gaan doen. 

Omplanten kan het beste in de herfst.

Slakken houden niet van goudsbloemen en daarvan komt een border vol van zaad die Sonja zal leveren. 

De jonkies aardbeienplanten groeien gestaag in de kratten en ja mijn eigen gestekte geraniums van vorig jaar zijn ondanks hagel en stormen toch het mooiste en sterkste.

Geraniums stekken doe je in augustus maar wacht ik toch nog een maandje…

Een verhaal uit het boek Heimwee naar Heusden.

Verkering.

Dan kreeg je, als je jarig was, een mixer voor de uitzet die je geacht werd te sparen. Ook steeg je in achting, want iedereen vroeg altijd of je al verkering had. Alsof je een examen had afgelegd en iets belangrijks had bereikt. De volgende vraag was steevast wat “hij” voor de kost deed. Nou dat was schijnbaar niet zoveel. 

Als ik dat vertelde, keken ze bedenkelijk. Hansje perste broeken in Stein bij een confectieatelier. Dat vond hij al heel veel, armoe troef later. Nou dat zag ik dan wel weer, we waren nog niet zover…

Eerst maar eens het gevoel me eigen maken, dat bij verkering scheen te horen. Dat sparen voor de uitzet sprak me wel aan. Ik zag mezelf al in mijn eigen keuken eten koken en taarten bakken. Niet van die troep die mijn moeder maakte.

Voor het raam gedrapeerde rood/wit geblokte overgordijntjes en een hagelwit valletje op een koperen roede. Een Keulse pot met een bloeiende cyclaam in het midden op de vensterbank.

Ook zag ik mijn eigen slaapkamer, die ik niet meer met drie zussen hoefde te delen. Nou ja, met Hansje dan wel, die hoorde bij het plan. Zonder hem was er geen “thuis weggaan.” Vreselijk dat je daarvoor trouwen moest.

Hoe heerlijk was de verkering en veel thuis weg in het weekend. Bij Hansje zijn familie brachten we hele zondagen door met platen draaien.

Hansje zong alle nummers van Cliff Richard mee, daar was hij goed in.

Ook kon hij goed drummen, maar hij had geen drumstel. Dat moest je er dan maar bij denken. Hij roffelde overal op: Borden, pannen en de rand van de tafel. Maar het kwam niet bij hem op om een drumstel te kopen.

Hansje was erg passief. Zijn hobby’s waren eten en muziek luisteren. Gewoon een gezellige goedzak, daar was niets mis mee. Een goed gesprek was niet mogelijk. 

Hij was het overal mee eens en ik had altijd gelijk. Hij was heel voorspelbaar en voelde vooral veilig. Hij had er geen moeite mee dat ik nog steeds veel met Nelleke omging en met Gerard waar ik

regelmatig de middagpauze van mijn werk mee doorbracht. Wel zat Hansje ermee dat we weinig tot geen seks hadden. “Het” hebben we nooit gedaan. We gaven elkaar bij het afscheid een zoen zoals je bij een vriend doet. 

Echte seks, dat moesten we nog eens een keer proberen. Maar dat had geen haast. Bij moeder in de kleerkast lag achter de lakens een boek verstopt over het menselijk lichaam en we hadden voorlichting op school gekregen. Ik wist wel hoe het moest.

Na de verkrachting door Koen moest ik er niets van hebben. Hansje had een brommer, dat was koud in de winter. Als ik daar achterop zat, kreeg ik vaak blaasontsteking met mijn minirokje en mijn suède jasje van de geef…

Al die koude nodigde ook al niet uit. Op zijn werk blufte hij met fantastische verhalen hoorde ik wel eens van mijn zussen. Ze moesten eens weten dat het nooit in praktijk werd gebracht. Samen alleen boven op zijn slaapkamer mocht niet en was ik niet rouwig om.

Toen de zomer kwam en het gras wat hoger, lagen we wel eens aan de bosrand nadat we uit waren geweest. Het was maar een klunzig gedoe, ik werd er niet warm of koud van.

Hansje ook niet, hij vroeg zich wel eens af of hij soms homo was. Volgens mij was hij gewoon te lui voor seks, of nog te kinderachtig. Het vuur en de vlam ontbrak aan beide zijden.

We vonden de verkering verder op dat ene punt na, wel de moeite waard om mee door te gaan. Het betekende na verloop van tijd onze eigen stek.

We verheugden ons op de vrijheid die we zouden hebben. Hij baalde van zijn broer met wie hij zijn slaapkamer moest delen. Die dwarse etterbak, tijd om ervan verlost te worden.

We gingen ons verloven, dat deden op een gegeven moment alle stelletjes. Het bracht weer vele cadeautjes voor de uitzet. Achttien was ik, toen opeens uit heldere hemel, de bom viel. Vader had promotie gemaakt en moest het groot gezin verhuizen naar Brabant. Ze kochten een huis in Eindhoven, nieuwbouw met een extra bonus van de Nederlandse Gasunie, waar vader inmiddels een leidinggevende functie had…

Mijn oudste zus Gerrie wilde trouwen en in Limburg blijven. Ze had haar uitzet bij elkaar. Haar

wasmachine gebruik schema Fatima/Ahmed

toekomstige man, Ger had goed werk en ze kwamen in aanmerking voor een flatje in Sittard.

Op kamers gaan wonen was niet bespreekbaar bij mijn ouders. De ouders van Hansje zijn nog een keer gaan praten. Ze hadden kennissen op de Rijksweg in Geleen die een kamer verhuurden.

We hadden alles doorgerekend. Ik kon het gemakkelijk betalen van mijn salaris dat flink omhoog was gegaan in die vier jaar. Ik wilde in Limburg blijven. Ik had niets met Eindhoven.

Trouwen was nog niet aan de orde… Te weinig geld aan beide zijden en Hansje was goedgekeurd voor militaire dienst. Hij wachtte op een oproep.

Terwijl ik mijn strijd streed om te mogen blijven, wist ik dat het een verloren strijd was. Al mijn plannen voor de toekomst vielen in duigen. Vader ging op een dag met zijn dochters solliciteren in Eindhoven bij Philips. Er zou werk moeten komen voor de drie meiden zodat we direct na de verhuizing aan de slag konden.

Het nieuwe huis, de inrichting, het kostte bergen geld volgens moeder. Weglopen had geen zin, nog drie jaar te gaan. Heimwee naar Heusden zou Heimwee naar Elsloo worden! Wat was ik gaan houden van het Limburgse land de heuvels en de dalen. Het Julianakanaal en de Maas die ik in de zomer overzwom naar België. Als klein kind heeft vader me daar zwemmen geleerd. Daar lagen zoveel herinneringen.

De prachtige fietspaden over de dijk langs het kanaal in de zomer omzoomd met fluitenkruid. De

fietstochten met Nelleke van Elsloo tot aan Maastricht. De stilte van het “trapjesbos” in de vroege zondagmorgen. De geur van daslook in het altijd moerasachtig gedeelte van het Bunderbos. Daar kon ik geen afscheid van nemen. De eeuwenoude bomen in het kasteelpark vertelden een verhaal over Nelleke en onze klimpartijen. Hansje Nelleke en Gerard achter moeten laten…

Ik kon weer eens geen kant uit. Het was alsof een grote stalen deur met een klap voor mijn neus werd gesloten. De vrijheid leek verder dan ooit…

Annemiek

Mijmering 82 Halfjaarlijkse klussen, supertips, teamwork en een verhaaltje

Beste mensen,

De beste manier om de toekomst te voorspellen,

Is haar zelf te creëren.

Annemiek

Mijmering 82 2024.

Tip…Groeiende meters verhuizende bodembedekkers.  Met de steekschop

werden weer wat plakken bodembedekkers afgestoken van ongeveer 10 cm dik. 

De plakken werden op een plastic “onderbord” gelegd om gemakkelijk te vervoeren naar de voortuin.

Daar was de grond een beetje los gemaakt en werden de plakken neergelegd. 

Alsof ik vloerbedekking aan het leggen was. 

Zo leuk om te doen…Enkele dagen veel water geven en groeien ze verder. 

Om me te helpen het onkruid te weren…

Ik vond nog een tegel achter de schuur die ook een plekje vond onder het raam. 

Daar kan de hulp de emmer opzetten bij het ramen wassen.

Tip 2… Dure leren schoenen hebben nog steeds af en toe een lik schoen crème nodig. 

Zeker als ze van Annemiek zijn die als een dronkenlap rondloopt en overal tegenaan stoot. 

Lang laten intrekken die schoencrème en uitborstelen. 

Je wil de schoenen waterafstotend maken? Ledervet over de schoensmeer heen en niet
uitpoetsen.

Tip 3… Geen toilet bij je slaapkamer en in de nacht een plasje moeten doen? 

Daar zijn handige “plastuitjes” voor. Staande naast mijn bed schuif ik het witte “tuitje” hoog tussen mijn benen. 

Tussen mijn bovenbenen geklemd gaat geen druppel ernaast. 

Ondertussen wordt een velletje toiletpapier (op het nachtkastje) gepakt om na te drogen. 

Het tuitje wordt geleegd in het bakje met deksel. 

Zoek totdat je de juiste maat “tuitje” vind. Voor de meeste vrouwen past een half afgeknipte melkflacon van twee liter…

die zijn lekker soepel.

Tip 4…De halfjaarlijkse schoonmaakklussen aan de orde. Als de hulp Jeffrey komt houden we eerst werkbespreking. 

Mijn doel voor vandaag was de halfjaarlijkse schoonmaakbeurt van de radiatoren etc. 

Met een borstel werden alle stofnesten verwijdert…

Tip 5… De meterkast werd uitgemest… en staat nu alleen nog een doosje met smeltzekeringen,  

een kaarsje plus lucifers en enkele ledlampen die we hebben uitgeprobeerd. 

In een tasje de stofzuigerzakken met de filters.  

Alle stof en spinrag werd verwijdert met de stofzuiger.

Tip 6…Bovenop hoge kasten… Dat is er maar een op b.g.g. in de woonkamer, dus zo klaar.

 Daar lagen nog pompoenzaden te drogen. Weg ermee, 

stofvrij maken en staan op de kast de bloemenzaden te drogen en het pastinaken zaad.

Tip 7… Koel/vries combinatie op een tafeltje brengt vele voordelen. Jawel…Jeffrey haalde de bergruimte leeg en schoof de koel/vries combinatie iets op.

De stofzuiger past onder het tafeltje en een mand met bakvormen 

en zooi die ik nog moet uitzoeken vandaag. (is gedaan) 

Het overtollige spul doorgeven en/of naar de oud ijzer boer.

Twee geëmailleerde bakken werden terug gevonden en een mooie Arabische kom. 

Die hebben nu een vaste plek op de grond van de bergruimte en kan ik zo pakken…

Ik wil graag een mop plus mop emmer in huis bij de hand. 

Met het laatste afwas water kan ik dan nog even een vloertje “dweilen.” 

Maar waar laat je zo’n ding…

Samen zijn we eruit gekomen. 

De mop emmer past nu door de opening koelkast/deurstijl,

 (doordat Jeffrey de koelkast iets verschoof.) 

Door een touwtje aan het hengsel van de mop emmer te knopen, 

hangt de emmer nu aan een haak, zo voor het grijpen. 

De mop kan ernaast…

Tip 8… Een lade werd opgeruimd en alle decoratieve potten,

serviesgoed en de antieke geëmailleerde stoofpan kreeg een sopbeurt. 

De batterijen hebben nu een plek in een aardewerk pot. 

Alle oplaadkabels liggen in de antieke geëmailleerde stoofpan.

Tip 9… Losse sleutels gevonden in potjes werden uitgeprobeerd en werd een sleutel van de poort wedergevonden. 

Daar komt rode nagellak op dan weet ik dat hij van de poort is. In de avond aan de sleutelbos goed te herkennen…

Een tasje met zakjes kwam aan een haak aan de woonkamerkast tussen kast en gordijn. Ook weer een vaste plek.

Tip…Tot slot de prachtige tip van Dineke Woldhek. Voor een paar euro koop je een beugel voor lakrollers bij een bouwmarkt.. . 

Je kan op moeilijk bereikbare plekken je lichaam ermee in crèmen. 

De lakrolletjes kan je natuurlijk verwisselen en uitwassen met de hand. 

Dineke wast ook haar rug op deze manier. 

Met de radiator kwast kan je tussen je tenen je voeten in de crème zetten…Dankjewel Dineke voor de geweldige tip!

Mijn leventje…Toch nog rucola gezaaid in een zinken wasteil. 

Hopen dat de slakken  deze keer niet op rooftocht gaan. 

Enkele plantjes boomspinazie tussen de klinkertjes gevonden en overgeplant in de border. 

Wie weet al is het veel te laat in de zomer…

Het is je al duidelijk denk ik… Door een hulp als Jeffrey te hebben gekregen kan ik langer kwaliteit van leven genieten.

We zijn een echt team samen. 

Ik ben eens een keer met mijn blouse tussen de traplift gekomen. 

Ik hoor je al denken “dat gebeurt ook alleen maar Annemiek.”

De blouse heb ik waar hij vast zat rondom weggeknipt en de traplift deed het nog. 

Als ik het bedrijf bel zal ik zelf de voorrijdkosten en reparatie moeten betalen. 

Jeffrey kreeg het stuk blouse eruit. 

Hij die de sla laat groeien stuurde me weer eens een cadeautje… 

Nu nog mezelf in de hand houden omdat ik meneer steeds wil omhelzen van puur geluk…

Een verhaaltje uit het boek heimwee naar Heusden. 

Net echt

Stom om aan Hansje te vertellen dat ik uitging in de Alfa Bar…Als Lange Hans zijn jachtgebied daarnaar zou verleggen zou Hansje immers ook mee komen en mij aanspreken. Misschien kwamen ze niet…

Ze kwamen wel, ze waren wat later en zoals verwacht onafscheidelijk. Hansje vroeg me ten dans en viel eigenlijk best mee in het weinige licht van de danszaal. Hij was corpulent, maar danste leuk en voor het eerst zag ik dat hij mooi krullend haar en donkere ogen had. Ze kwamen bij de vriendengroep staan, stelden zich aan iedereen voor en deden of we elkaar al jaren kenden. Wat slim…

Lange Hans ging verder op meidenjacht en Hansje bleef bij mij staan. Door de harde muziek kon je alleen maar schreeuwen naar elkaar. Ik voelde me wel op mijn gemak bij hem. 

Voor de vriendengroep leek het of ook ik even “een scharrel” had. Dat werd wel eens tijd volgens hen. Het was net echt en och een jongen als Hansje daar zat geen kwaad in. Als hij zijn handen niet thuishield, kon ik hem gemakkelijk aan.

 Later liep hij mee naar De Gruyter, waar ik mijn fiets had staan. Daar gaf hij me een zoentje, dat verdwaalde op mijn wang, omdat ik mijn hoofd wegdraaide. “Ik moet gaan hoor, anders kom ik te laat thuis! Dag!” Hij zou nog bellen op mijn werk. Nee!! Doe maar thuis en gaf ik hem ons telefoonnummer.

Nee, ik was niet verliefd, ik voelde er niets bij. Maar ik hoorde nu bij de club van “vriendje hebben,” zo zou het normaal gesproken moeten gaan. Gerrie was een stap verder, zij had vaste verkering met Ger … Het was net echt, maar ermee doorgaan?

Wel spannend dat ik ook iemand had die me wel eens zou kunnen bellen. Met een beetje fantasie leek Hansje op de prins op het witte paard, die me zou redden, weg van thuis. Op kamers wonen mocht niet, alleen door te trouwen kon ik ontsnappen. Eens kijken hoe het verder zou gaan.

Verliefd zijn en houden van… ik wist niet hoe dat zou moeten voelen. Zoals het in de boeken werd beschreven, dat bestond niet, daar waren het boeken voor…

En zo kreeg ik “verkering.” Het was een spel “zoals het hoort,” dat Hansje en ik samen speelden, tot we er genoeg van hadden. Zijn vriend Lange Hans had inmiddels ook verkering met een meisje dat hem naar de ogen keek.

Lange Hans was intussen bij het leger en had bijgetekend, dat betekende geld verdienen en zijn rijbewijs gratis halen,

 dat paste wel bij hem. Als we met z’n vieren uitgingen zag ik wel hoe hij met zijn meisje omging. Hij oefende schijnbaar in drillen, ze had niets te vertellen. Dan had ik het beter getroffen met de willige Hansje…

Hansje voelde zich voor vol aangezien nu hij een vriendin had, dat kon je goed merken. Als we alleen waren werd er niet verliefd gedaan, daar hadden we geen behoefte aan. Zoals lange Hans jarenlang Hansje stuurde, werd hij nu door mij gestuurd. Hansje scheen er geen moeite mee te hebben.

Hij werd heel eigen, en als een jonger broertje ben ik van hem gaan houden. Hij was een goedzak en had een geweldige moeder, zo een die ik graag wilde hebben. Elke zondag bakte ze frites, dat deden we al snel samen. Ik had nog nooit zoveel warme hartelijkheid ervaren en genoot eindeloos van de huiselijke sfeer in het gezin.

Hansje luisterde muziek en mijn “schoonmoeder” en ik bakten biscuitbodems met ananas waar ik

slagroom op spoot. Dan kwam de overbuurvrouw koffiedrinken en was het hartstikke gezellig. Zo moest “thuis voelen” zijn.

Als ik jarig was kreeg ik spullen voor de uitzet, zodat ik net als mijn zus Gerrie een kastplank nodig had voor mijn groeiend stapeltje theedoeken…Een opschrijfboekje erbij voor de aantallen. Ik heb in die tijd nog een washandje gehaakt van witte katoen dat zo stijf was dat je het rechtop kon zetten. Misschien nog eens bruikbaar als scrub handschoen…

Annemiek.