Beste mensen,
Veel gepraat komt voort uit angst voor de stilte
terwijl de stilte net de inspiratiebron zou moeten zijn van al ons denken
spreken en handelen
Annemiek.
Mijmering 77 2024.
Hele ui, knoflook uit de tuin (de laatste) stukken courget en aubergine, stukken paprika en een tomaat uit de vriezer.
Op het laatst kwamen daar wat diepvrieserwtjes bij.
Floor en ik van ons etentje op het hofje.
Tip 2… De losse eindjes afwerken… Wat losse eindjes zijn? Alle spullen op de plaats, een weekendwasje en de pastinaakzaden sorteren.
Even de stofzuiger door “d’n hert,” en een afwasje en wat vieze bakjes in de week zetten en schoonmaken.
Alle eindjes zijn weer afgewerkt en is het in mijn hoofd een stuk
rustiger.
Hoe ik pastinaakzaden sorteerde? De zaadschermen gedroogd aan de planten,
Vanuit de zak werden alleen de grootste schermen
zaad geoogst en kwam in een bakje.
Dat bakje stond nog een tijd op de tuintafel om de beestjes de kans te geven eruit te kruipen.
maart 2025. De rest zaden en stengels in de GFT.
Zondag
menu…Vegaburgers met sla en champignons.
Ingrediënten:
Halve krop ijsbergsla klein gesneden
Peper/zout en iets zoets vlierbloesemsiroop of honing
Restje champignons
Twee vegaburgers die ik afgelopen week in voorraad
maakte.
Iets zout en kerriepoeder erop.
Even later de ontdooide vegaburgers middenin de pan erbij.
Ze hoeven alleen te
warmen en te bruinen aan weerskanten.
vermalen,
de smaak zit er wel in. Alleen een stipje rode paprika is te zien die ik iets groter liet.
Voor herhaling vatbaar…
De aardbei stekjes in de waterkom hadden wortels en gingen in de
grond.
Voor de derde keer kon ik een kan vol sering/hortensia vullen.
Zolang de voorraad strekt…
Net zoals met regelmaat schoonmaken je grote poetsbeurten
kan uitstellen, geldt dit met onderhoud
tuin ook zo.
We hoopten op een
droge zaterdag Floor en ikke, om de voortuin eindelijk aan te kunnen pakken met
een snoeibeurt…en onze wens werd vervult.
De niet gewenste scheuten in de rotstuin werden aan de grond afgeknipt
Een rechte lijn aan de rand is aan te raden bij een bijen/vlindertuin.
Het suggereert controle over de wilde tuin voor mensen die
het maar een wildernis vinden.
gesprek met de revalidatie arts over wat de laatste zes maanden allemaal is gebeurd.
Hoe ik er nu insta en wat de verwachtingen zijn voor de komende zes maanden.
Een
verhaaltje uit Heimwee naar Heusden.
Verkoopster.
De klant werd netjes verwelkomd bij de deur. Daarna werd de vraag gesteld: “Waarmee kan ik u helpen?” Het gemakkelijkste was, als de klant precies wist wat hij of zij wilde. Soms zochten ze een gelegenheidsschoen. Daar moest je dan in adviseren. Er kwam heel wat bij kijken. In de regel een zwarte schoen bij een blauw pakje en een bruine bij een beige. Was het voor sportief of chic, of ertussenin?
Omdat geacht werd dat je alles wist te staan, moest je vlug enkele dozen met paren schoenen uit de rekken kunnen pakken. De klant was in die tijd nog koning, dus ging zitten. De verkoopster, desnoods op de knieën, deed de schoen aan.
Dan werd gekeken of de schoen te groot of te klein was.
Misschien was een andere leest meer geschikt?
Je moest leren de klant over te halen, te overtuigen als de schoenen te duur werden bevonden. Het was niet gemakkelijk. Ik heb er veel mensenkennis opgedaan. Mensen recht aankijken en een prettige sfeer scheppen, dat hielp. Vlijen hoorde daar ook bij. “Oh, maar met zo'n rank voetje kan u dat best hebben hoor!”
Vooral mannen van middelbare leeftijd waren gemakkelijk. Een grap en een lach van een jong verkoopstertje deed wonderen. Je deed hun schoenen aan op je knieën. Dan waren ze direct verkocht, inclusief de schoenen.
De baas hield alles in de gaten en als er getwijfeld werd, zorgde hij soms net voor het laatste zetje. Het was pure psychologie en ik werd er een kei in.
Binnen afzienbare tijd had ik mijn eigen notaboekje, waarop ik het artikel en de prijs schreef. Er zat een carbonpapiertje tussen. De originele bon ging met de schoenen in de doos. De kopie bleef in mijn boekje. Onderop elke bon stond 3, mijn nummer als verkoopster. Tenslotte werden de schoenen ingepakt. Als er kinderen bij waren kregen ze een ballon met ons logo erop.
De eerste klant die ‘s morgens binnenkwam was altijd voor de
eerste verkoopster, de volgende voor de tweede enz. Op zaterdag liep alles door elkaar. Meestal moesten we twee
of meer klanten tegelijk helpen, zo druk was het dan. Je moest ze dan allemaal
het gevoel geven dat ieder de volle aandacht
kreeg.
Rennen dus, trap op en af. Stapels schoenendozen even apart zetten, om later op te ruimen. Het was natuurlijk niet voor niets dat we zo renden. Er was een gezonde concurrentiestrijd. Meneer vertelde elke week hoeveel omzet we hadden gehaald. De derde verkoopster ( ik dus) stond al snel meestal aan top.
Ik vond het heerlijk om met mensen te werken. Kreeg kijk op goed en minder goed opgevoede kinderen en leerde relaties inschatten. Wie de broek aan had, de man of de vrouw.
Als een vrouw de schoenen niet kreeg die ze graag wilde hebben, dan koos ik haar kant, tegen haar man of omgekeerd. Geweldige uitdagingen waren dat. Dan kwam mijn vechtersnatuur naar boven. Een puber moderne schoenen verkopen, waar de ouders wat moeite mee hadden, was ook zoiets. Wat een blijheid kon je daarmee brengen...
En die heerlijk gemakkelijke jonge mannen, die leren laarzen van vijftig gulden of meer kochten. Die hoge laarzen waren modern in die tijd. Als er jonge mannen binnenkwamen, haalde ik ze direct weg bij de winkeldeur en zette ze met twee of drie bij elkaar. Zie zo… die waren voor mij. Een stapel leren laarzen erbij en de rest deden ze wel zelf. Zo verkocht ik met weinig moeite veel dure laarzen.
Hoe vreselijk was het als het misliep. Als in de
zaterdagdrukte opeens mensen vertrokken, omdat ze nog verder wilden kijken. Die
leuke mensen, waarna je een lege schoenendoos vond en een paar afgetrapte
schoenen onder een stoel geschopt. Diefstal…
Mijn mindere kant was, dat ik nog steeds niet representatief genoeg was. Dat merkte ik wel, ik moest gewoon meer geld van moeder zien te krijgen. Met moeite kon ik de artikelen betalen die ik nodig had. Dat was veel: Tandpasta, deodorant, panty's, tampons, handcrème en een goeie kapper. Ik kwam gewoon niet uit met mijn zakgeld. Een ijsje zat er niet eens aan.
Tot ik van mijn baas hoorde dat er “pre-schoenen” waren. Dat waren oudere modellen of paren die niet gingen. Als je die verkocht kreeg je een bonus.
Thuis ging ik onderhandelen of die bonus voor mij kon zijn. De baas betaalde die apart uit, eens per maand. Die stond niet op het loonbriefje.
Moeder wilde eerst weten hoeveel dat was. Ze kreeg een
vertekend beeld, daar had ik geen moeite mee. Toen ik haar goedkeuring had,
ging de run los...Kassa!!
Ze heeft nooit geweten hoe hoog het bedrag kon oplopen en alle ouwe overjarige modellen die ik maar kon vinden werden verkocht. Ze werden zelfs van andere van Haren schoenwinkels aangeleverd omdat ze zo goed bij ons gingen…
Wat heb ik gewoekerd met dat geld. Allereerst een goed model in mijn haar laten knippen en daarna krulspelden gekocht bij de Hema. Er ging veel oefening aan vooraf, voordat ik mijn haar kon indraaien. Vreselijk, mijn handen stonden er niet naar.
Ik kocht een lekker geurtje en een paar lappen stof met een knippatronenblad. Radeerde een patroon uit en maakte een gemakkelijk gerend rokje, plat op de heupen en uitwaaierend. Daar kon ik goed mee fietsen en op de hurken zitten bij mijn werk.
Ik hield me niet aan beschrijvingen van spelden of rijgen, en stikte het ding zo wel in elkaar. Hoe een tailleband opstikken leerde ik door in een winkel te kijken hoe dat zat... Al doende leert men en na het eerste rokje wist ik precies hoe het moest. Ritssluitingen tornde ik soms uit ouwe kleding, knipte er indien nodig gewoon een stuk af, maakte een trens erop en gebruikte moeders naaimachine.
Het was overleven, van niets iets maken, zodat ik voor een dubbeltje op de eerste rij zat.
Wat was het een geruststelling toen ik drie of
vier bonte rokken had, met diverse bijpassende effen truitjes om dagelijks te
wisselen. Toen waagde ik me aan make-up. Ging me verdiepen in oogschaduw en
mascara. Eyeliner is me met mijn schele ogen nooit gelukt.
Na een jaar had ik zelfs behoorlijke lingerie. Door dat
bonuspotje en mijn zakgeld hield ik mezelf op niveau en waste zorgzaam zelf
mijn kleding op de hand.
Mijn salaris ging automatisch elke maand op de bankrekening van moeder inclusief het vakantiegeld. Het thuisgestuurde salarisoverzicht kreeg ik nooit te zien. Het was te gek voor woorden, maar zo was het nu eenmaal.
Eindelijk voelde ik me gelijkwaardig aan de andere verkoopsters. Al had ik me niet geliefd gemaakt
door zo fanatiek te zijn. Daardoor moesten zij ook wat meer inzet tonen.
Dat probeerde ik op dinsdag weer goed te maken als de bestelling uit Waalwijk kwam. Grote dozen nieuwe schoenen, die tussen de anderen op nummer in de rekken gezet moesten worden.
Dan moest er vaak veel geschoven worden, zodat er plaats kwam en hielp ik hen waar ik kon. Dan vloog ik op mijn ladder langs de stang die daarvoor was gemaakt. Ik was dan net een acrobaat en verschoof de ladder door al staande op de ladder ermee te springen. Dat spaarde tijd, maar moest meneer niet zien hoor! Dat deed ik in zijn middagpauze…
Collegiaal zijn ....dat heeft me toen gered. Het was een boeiende leerzame tijd. Ik was tenminste geen dienstmeisje meer, maar vakbekwaam verkoopster!!! Leren tijdens werk, het was mijn enige mogelijkheid...en de hele bibliotheek uitlezen tijdens de zeven jaren die ik moest “uitzitten” naar 21 jaar en eindelijk weg kon…
In de bibliotheek vroeg ik boeken voor volwassenen, op “vraag” van mijn moeder die nooit een boek heeft gelezen. Een week lenen kostte een dubbeltje per boek, vier boeken per week… Het betekende zelfstudie…
Annemiek
