Soms moet je flexibel durven zijn,
Om zelfstandig te kunnen blijven.
Annemiek
Mijmering 81 2024
Tip… De hoekjes schoonmaken wordt al eens vergeten en teveel rompslomp. Ook dat kan in etappes.
Mijn moeilijkste hoek is wel achter de
sta-op-stoel en die hoek maar het eerste aangepakt.
Alles van de plaats geschoven en op mijn gemakje stofvrij gemaakt.
en met de schoonmaak pleeborstel in het hoekje de plintjes en de vloer geschrobd.
Nou ja…de vloer in de week gezet met pure SUNSODA en ietsje water en deed de tijd mijn werk.
Met een klein vloertrekkertje kwam het goed.
De staande loep en de geluidsbox heel secuur naast de sta-op-stoel zodat ik de stoel ook in ligstand kan zetten.
Zo kan je elke keer een hoekje onderhanden nemen of een kastje naar voor.
Mooie dagelijkse tijdmanagement klusjes…
Tip 2… Steeds meer zet ik de tijd in, om spullen schoon te maken.
Het raster roostertje mocht wel eens schoongemaakt
en werd 24 uur in de week gelegd in een kom met SUNSODA.
Twee kleine vlaaiplaatjes die ik nog wil gebruiken kreeg ik ooit vuiler dan vuil van iemand.
Werden ook 24 uur buiten in de week gezet
en heeft een slak zich erin verlopen.
Als ik ze gebruik, komt er altijd een bakpapiertje in.
Het dienblad van Floortje werd ook een uurtje in de week gezet,
afspoelen en doekje erover.
De tijd is momenteel mijn beste schoonmaak collega…
Tip 3… De staande “kruiwagen” is voor mij heel handig al is de bodem kaduuk.
Teveel gaten en daarvoor hoeft het ding nog niet weg.
Hij heeft nu een “voering” waar niets door valt.
Legen is een
fluitje van een cent…
Tip 4… gestoofde tomaten met ui. Het lievelingsgerecht van mijn vader al bedenk ik variaties daarop.
Deze keer geen ei en werd het eiwit
in plantaardige vorm toegevoegd door diepvries erwtjes.
met iets zout en ras el hanout kruiden of wat je maar wil.
De erwtjes kwamen even later erbij.
Stukjes donker brood en een kommetje yoghurt
met frambozenconfituur en frambozen zo uit de tuin…
Mijn leventje… Heerlijk tuttelen rond mijn huis en werden de ramen met de plumeau van stof ontdaan
en een handvegertje over de kozijnen.
Vijf minuut
en rondom mijn huis ramen en kozijnen schoon.
uitgespoeld en te drogen gehangen…de tijd doet de rest…
Schoon en droog werd de plumeau door Floor goedgekeurd.
De kaardenbol werd gesnoeid en wil ik in de kan zetten
die ik 47 jaar geleden meebracht uit Tunesië.
Geen toiletpot maar een gat in de grond met twee betegelde voetstappen
ernaast.
De kan (onder een kraantje) vol water ernaast waarmee je het kruisgebied moest wassen.
Met je linkerhand omdat je de rechterhand voor eten
gebruikt…
De kan is een pracht voorbeeld van hergebruik en duurzaamheid.
Hoe vaak is de kan opgelapt zoals je ziet.
Daar snapte ze niets van… De kan is me altijd dierbaar gebleven
en heb ik natuurlijk een nieuwe voor
Saloa gekocht…
Daarna nog wat zand bijgevuld zodat de
stengels op de plek bleven staan.
Misschien krijgt mijn “kunstwerkje” een andere plaats, of iets ingekort maar moet ik nog bedenken…
Een verhaal uit het boek Heimwee naar Heusden.
Nelleke
Mijn vriendin Nelleke kwam uit een groot gezin
waar de kinderen lang kind mochten blijven. Zo heb ik het ervaren. Met zestien
jaar op stap was niet aan de orde. Terwijl ik in het weekend naar de dancing
ging, zat Nelleke thuis, maakte huiswerk, gezelligheid rond de grote tafel en
oefende
op haar gitaar.
In onze vrije tijd door de week en op zondagmiddag deden we samen van alles wat we voorheen ook deden. In de winter veel lezen bij Nelleke thuis op zolder. Daar lagen bergen leerzame boeken o.a. de groten aller tijden en Readers Digest boekjes van “Het beste.”
Figuurzagen in de kelder hebben we ook nog gedaan. Kapstokjes gezaagd of een pannenlaprekje. Soms als een van mijn zussen kwam vragen of Annemiek bij Nelleke was ging moeder Nelly even kijken en vroeg of ik gevonden wilde worden…Ze vond het bij ons een Militair Opleidingskamp. Ik heb door dit gezin een stukje jeugd en opvoeding in muziek en kunst gekregen waar ik onbeschrijflijk dankbaar voor ben.
Nelleke had een transistorradio die overal mee naar toe ging, vooral op zondagmiddag. Dan werd de top veertig uitgezonden. We konden niet zonder, ondanks onze hang naar harmonie, fanfare, blaasmuziek en klassiek in welke vorm dan ook.
Nelleke was na de V.G.L.O. toch nog begonnen aan de Mulo. Dat was een vereiste om op het conservatorium toegelaten te worden. Ze wilde gitaarlerares worden en vooral meer bereiken dan ik. Eindelijk zag ze in dat ze het getroffen had met ouders die doorleren stimuleerden. Daarin maakten haar ouders geen verschil tussen jongens en meisjes.
Wat had ik graag in haar schoenen willen staan. Maar het was nu eenmaal niet anders.
Het was op een warme zondagmiddag dat we weer aan het kanaal
lagen, met haar onafscheidelijke radio. Allebei in badpak op een deken, vertellend
over haar school en mijn werk, een wereld van verschil.
Nelleke nog steeds met vlechten, zonder make-up, met borsten die niet van plan leken te stoppen met groeien... Borsten groeien vaak om de beurt hadden we ontdekt.
Bij mij groeide alleen de onderkant leek het wel. In badpak had ik voor mijn heupen maat 44 nodig, terwijl ik van boven maat 42 had. Ik hoefde ook niet van die grote borsten zoals Nelleke, Zij was daar ook niet zo blij mee…
Mijn badpak had harde plastic cups, als ik een tijd op mijn buik had gelegen moesten die cups voor ik me omdraaide uitgedeukt worden. We lagen weer eens in een lachstuip toen Nelleke zei: “Je hebt een platte!” Daardoor hadden we niet gezien dat twee jongens naar ons toe kwamen.
Ze vroegen of ze ook mee mochten luisteren naar de top veertig. Ze stelden zich voor: Hans J en Hans M.
Een stel apart was het, Hans J. was lang en slank.
Altijd aan het woord en leek de bepalende.
Hans M die we al direct Hansje noemden, was kleiner en deed lange Hans in alles na. Lange Hans viel volgens mij op de grote borsten van Nelleke dat had ik zo in de gaten, dus bleef Hansje voor mij over.
Ze kregen een vertekend beeld van ons, dat was duidelijk. Waar we uitgingen, wat onze hobby’s waren, ze wilden alles van ons weten en terwijl Nelleke lange Hans het verschil in mineur en majeur uitlegde vertelde Hansje mij waar hij werkte en dat hij mijn zussen Tonnie en Petra kende die bij hem werkten op het confectie atelier. Ook vanaf hun veertiende...
Nelleke en ik vonden dit “nieuwe” wel spannend. Ik was niet op een vriendje uit, daar had ik geen goede ervaring mee, maar Hansje kon ik wel aan, daar gebeurde niets mee dat ik niet wilde. We spraken af om na het eten nog een wandeling te maken. Afspreken om uit te gaan bij de Alfa bar was niet aan de orde. Nelleke mocht immers niet van thuis en wilde ook niet. Wandelen kon geen kwaad als we bij elkaar bleven…gewoon nieuwgierigheid.
Ik voelde me al een vrouw van de wereld vergeleken bij mijn vriendin. Dat was ook de reden dat ik mee zou gaan. Om Nelleke te laten zien dat zoiets heel gewoon was, en vooral om haar te beschermen als het mis zou gaan, dan zou ik er voor haar zijn…want lange Hans leek me een graaier.
Lange Hans en Hansje hadden duidelijk overleg gepleegd over de weg die we zouden nemen. Via het kasteelpark het bos in natuurlijk. Lange Hans had al snel geregeld dat hij met Nelleke voorop liep en toen de hand van Lange Hans in die van Nelleke gleed, deed Hansje dat prompt ook bij mij. Onderweg hadden we het over ons werk, de muziek waar we van hielden en de Alfa Bar waar ik met mijn vriendenkring uitging.
We hadden het over Gerard van H. mijn beste vriend die in Beek in dezelfde straat woonde als lange Hans. Hansje woonde in Nieuwdorp Stein.
Inmiddels waren we in de buurt van de Duker gekomen, dat was een tunnel door het bos. Hansje lette constant op het paar voor ons. Hij had duidelijk instructies gekregen om de nodige afstand te bewaren.
We stopten opeens zonder enige reden, alsof we op de bus stonden te wachten midden in het bos. Ik was benieuwd wat er volgen zou. Opeens een schreeuw en het geluid van een klap, waarna Nelleke even later rennend de Duker uit kwam.
 |
| Wat heeft ze het goed.. |
”Kom mee naar huis”, riep ze. Er werd wat heen en weer gepraat, waarna Nelleke en ik voorop gingen lopen en lange Hans en Hansje op steeds groter wordende afstand volgden.
Nelleke vertelde fluisterend dat lange Hans haar op haar mond had gezoend en dat was niet leuk. Wat ze ronduit smerig vond was, dat hij zijn tong in haar mond probeerde te stoppen… Jakkes!
“Dat hoort erbij”, vertelde ik, terwijl ik ook nog nooit zoiets had ervaren, maar wel alweer drie jaar geleden verkracht was door Koen…Daar was geen tongzoen aan te pas gekomen, maar bruut geweld…
De twee trouwe vrienden togen op huis aan. Hansje een beetje spijtig neem ik aan, omdat hij helemaal niet aan zoenen toe was gekomen, daar had ik wel een stokje voor gestoken. “Kom je vanavond ook naar de Alfa bar?” riep hij nog, waar ik geen antwoord op gaf…
Annemiek
