Een nederlaag is vaak een tijdelijke toestand,
Pas door op te geven wordt het permanent…
Annemiek
Mijmering 84 2024
Tip… Een dag rond de 20 graden met in de vroege ochtend dauw in de tuin.
Een
spitskoolstamppotje kan daar heel goed bij met vegaburger.
1 spitskooltje
De nodige bloemige aardappels
Peper/zout/nootmuskaat/klontje boter/scheutje melk.
Werkwijze: De aardappels schillen, wassen en in stukken snijden.
Hoe kleiner hoe sneller
gaar. Met iets zout en een beker water
opzetten en tot bijna beetgaar garen.
Ondertussen het kooltje afspoelen halveren en rondom de stronk in reepjes snijden.
Wassen hoeft niet dan gaat onnodig vitamine
verloren.
Even op hoge pit en weer laag. De kool acht minuten
meekoken en erbij blijven voor als misschien iets water erbij moet.
Deze werkwijze zorgt ervoor dat de vitaminen niet via het afgieten in het riool verdwijnen.
De stamper erdoor en de verdere bovengenoemde ingrediënten.
Bij mij kwamen twee vegaburgers erbij met wat mosterd plus
yoghurt met frambozen uit de tuin.
Tip 2…Elke dag heel vroeg twee uurtjes werken in de tuin is een goede start.
Ik kwam vijf pyjama kevertjes tegen in een tweedejaars pastinaakplant en voelde mijn spieren bij het rukken aan woekerende planten.
Daarna een cooldown tijdens een ontbijtje op het hofje en
beginnen we de dag heel positief…
Tip 3… De mop emmer opgehangen in de bergruimte in de gang motiveert om nog even de keukenvloer te dweilen.
De afwas gedaan en het pleetje nagelopen zijn de vuiltjes in de afwasbak naar de bodem gezakt.
De bak wordt geleegd in de mop
emmer maar de vuiltjes niet, die gaan door de afvoer.
De nodige dagelijkse
groente met wat witte boontjes uit de vriezer voor de nodige vlees
vervangend
plantaardig eiwit.
Mijn leventje…Een van mijn luxe uitspattingen is Heleen de pedicure die om de twee maanden mijn voeten verzorgt.
Ze heeft drie eksterogen onder mijn voet (nieuwe schoenen) verwijderd.
De nagels geknipt en de nagelriemen
aangepakt.
Mijn voetzolen gefrased en mijn voeten gemasseerd en het fijnste is wel dat ze dit bij mij thuis komt doen…
Het is ME time oftewel IK tijd die elk mens
zich zou moeten gunnen al is het maar alleen in de zomer…
Een verhaal uit het boek Onderweg naar de vrijheid.
Eindhoven…Verhuizen…omdat mijn vader promoveerde. “Thuis is waar je werk je naar toe stuurt,” en dat was het centraal gelegen Eindhoven. Na een studie binnen het bedrijf, was vader een treetje hoger geklommen. Hij zou leiding gaan geven aan een team dat in Brabant en Zeeland pijpleidingen legde. Vanuit Limburg zou dat te ver reizen zijn.
De Gasunie gaf een flinke financiële vergoeding voor dit
“ongemak.” Geld dat goed werd geïnvesteerd. Een nieuw huis moest er komen voor
het grote gezin. Huren was niet meer aan de orde sinds de familie van Deursen
er warmpjes bij zat. Er werd gekocht...
Als minderjarige heb je daar niets bij in te brengen. Verhuizen van een rijtjeshuurhuis in Elsloo naar een eigen woning in de nieuwe wijk Woensel in Eindhoven. Het huis was in aanbouw, twee onder een kap met een extra verlengde garage voor de vele fietsen.
Mijn ouders, Henk en Marie bouwden iets op. Drie van de
acht kinderen hadden werk. Dat bracht ook geld in het laatje. De jongste
dochter en de drie zonen zaten nog op school tot ze niet meer leerplichtig
waren. Gerrie mijn oudste zus was getrouwd en in Limburg gebleven.
Het jaar 1969. Ik was 18 en wettelijk nog minderjarig,
dat was zo in die tijd. Op kamers gaan wonen en in Limburg blijven was niet gelukt.
Daar gaven mijn ouders geen toestemming voor. Er kwam maar gerotzooi van
volgens moeder. Achteraf gezien leek het erop dat we zolang mogelijk inkomsten
moesten binnenbrengen en zo weinig mogelijk kosten.
De bouw van het nieuwe huis vorderde gestaag… De wijk zo
nieuw, dat de wegen nog in aanleg waren. Hele straten met nieuwe woningen. Ik
had er niets mee. Niet met de grote stad en ook niet met het huis. Weer zou ik
mijn bed moeten delen met een zus. De zolder (met een vaste trap) zou de
meidenkamer worden.
pyjama kevertjes.
Er werd niet veel poespas gemaakt. Onze bedden onder het
schuine dak geschoven naast de strijkplank en de kerstrommel. Waslijnen tussen
de balken. Het was maar voor tijdelijk. De meiden zouden immers binnen enkele jaren
uitvliegen volgens moeder. Het was er smoorheet in de zomer; gelukkig was er
wel een dakraam dat open kon.
De tweeling sliep op de eerste verdieping. Ze deelden de
luxe van een ruime slaapkamer met ingebouwde kastenwand en openslaande ramen.
Ernaast lag de echtelijke slaapkamer. Het kleinste kamertje op de eerste
verdieping was voor de jongste zoon. Er paste net een bed en een stoel.
Verder was er een gigantische badkamer met een ligbad.
Dat er geen gouden kranen in zaten verwonderde me wel. De tegels hadden goud
gekost volgens moeder. De jongste dochter en de drie zonen werden aangemeld bij
de diverse scholen. De drie oudste dochters (op Gerrie na) waren aangenomen bij
Philips, dat was niet moeilijk geweest. Werk genoeg in die tijd. Het leek wel
of de hele stad werkzaam was bij Philips.
2 uur per dag tuinwerk.
Volgens mij sleepte ik het mooiste baantje binnen. Serveerster in het POC Philips Ontspanning Centrum. Het centrum bestond uit een megagroot gebouw (naast het PSV stadion) aan de Mathildelaan met o.a. drie restaurants boven elkaar.
In twee van de restaurants werd dagelijks een lunch
geserveerd. Hoe hoger de etage hoe belangrijker de gasten en hoe uitgebreider
het menu. Op b.g.g. achter het restaurant lagen de keuken en spoelkeuken. Daarnaast
de koffiezet hoek en de personeelskantine. Verder was er een filmzaal en een museum
plus garderobe vanuit de hoofdingang bereikbaar, waar een portier in uniform
achter de balie zat.
Naast de personeelskantine lag een supergrote hal (
jubileum hal) tevens personeelsingang waar ook een portiersloge was. In de
jubileumhal werden grote evenementen gehouden. Bekende artiesten en grote
orkesten traden er op o.a. James Last. Mijn jongere zus Tonnie werd
baliemedewerkster in een fabriekskantine van een productieafdeling elders.
Petra (de zus daar onder) werd productiemedewerkster.
opkomende rucola.
Medische onderzoeken en testen waren met goed gevolg
doorlopen. Werkgeversverklaringen werden ondertekend. Maar voorlopig werd er
nog niet verhuisd. Dat zou nog wel enkele weken duren. Het huis was nog niet
helemaal klaar.
Nog even kreeg ik uitstel en kon nog genieten van het
Limburgse land waar ik zo van hield. Annemiek en Hansje! Zou dat na een jaar
nog zo zijn? De afstand van een provincie, zou het te doen zijn? Het boeide
mijn moeder niet. Er waren belangrijkere zaken…
Alle “oude” meubels gingen naar de familie van moeder in
Loon op Zand. Moeder voelde zich geweldig als “rijke zus.”
Er werden nieuwe meubels besteld van zwaar donker eikenhout.
Een leren bankstel op roomkleurige wollen vloerbedekking. Een staande klok en
twee perzen voor op de tafels. Allemaal uiterlijk vertoon en later heb ik
begrepen waarom ze zo geworden was…
Een eethoek met leren bekleding. De openhaard en de
zonneschermen met het “oog.” moeder was er weg van zoals ze vertelde aan ieder
die het horen wilde. De woonkamer had ook aan de zijkant een raam. Bij
wisselende bewolking kwam de zon soms van de zijkant en soms van de voorkant.
Dat “oog” was een sensor die het zonnescherm liet zakken of omhooggaan,
naargelang de zon erop scheen.
Je kon erop wachten. Ik heb me vaak krom gelachen met die
wapperende schermen. De binnendeuren werden van Oisterwijk eikenhout, witte
deuren waren niet chiek genoeg. Geld in overvloed leek het wel. Vader die een
hoger salaris kreeg en drie dochters die hun hele
hergebruik sop.
salaris af moesten geven, dan
kan het wel wat lijden.
Het was schijnbaar heel normaal. We kregen kost en
inwoning en een zakgeld wat aan de krappe kant was. Voor mij nog steeds 25
gulden per maand. Ik kon er twee keer van met een weekendretour naar Limburg.
Er bleef bijna niets over voor panty’s en de verzorgende middelen. Ik zou een
bijbaan moeten zoeken of overwerk. Niet naar Limburg daar dacht ik niet eens
aan.
Nog geen twee weken bij P.O.C. aan de slag of ik vroeg
een gesprek aan met mijn leidinggevende. Daarvoor moest ik bij de
leidinggevende daarboven zijn, werd me gezegd. Bij Philips hadden ze meer bazen
dan werkmensen. Uiteindelijk kwam ik in het kantoor van juffrouw M en de heer
C. Met juffrouw M. kreeg ik een gesprek...
vuil zakt altijd naar de bodem.
Onderwerp overwerk. De reden daarvoor heb ik wel even moeten
toelichten. Ze vond het maar vreemd dat ouders hun kinderen zo kort hielden. Ik
moest toch naar mijn verloofde kunnen? Waarom dit ontmoedigingsbeleid? Ach, moeilijk
uit te leggen allemaal en wilde ik ook niet. Als ze me maar aan overwerk hielp.
Veel steun en tips heb ik door de tijd heen van haar gekregen.
Tijdens mijn vorige baan in Limburg, als verkoopster, had
ik geleerd om representatief en mondig te zijn. Dat was misschien ook de reden dat
ik die superbaan bij Philips heb gekregen. De dag van de sollicitatie was veel
moeite gedaan om er piekfijn uit te zien. Representatief zijn kostte geld. Een
goede kapper die mijn moeilijke haar (ik heb vijf weerwassen) aankon was
meestal niet goedkoop. Goede make-up en verzorgende crème hoefden niet duur te
zijn. Leve de Hema.
Hoe kreeg ik het allemaal rond als ik om de twee weken
naar Limburg wilde? Eigenlijk wilde ik elk weekend wel gaan. Ik lag er nachten
van wakker…
frambozen sparen in de vriezer.
Juffrouw M. hielp me weldra uit de brand. Ik kreeg drie
avonden in de week werk in het restaurant van de tennisbaan. Daar hoefde ik
niet ver voor te gaan. De tennisbaan met bijbehorend restaurant lag in de jubileumhal,
een schuifwand verder dan de personeelskantine. Om vijf uur in de namiddag als
iedereen naar huis ging, nam ik een uur pauze en liep daarna de trap op naar
mijn avondbaan.
Met 21 jaar was je 1969 wettelijk meerderjarig, dan pas
zou ik thuis weg kunnen. Een bankrekening openen op eigen naam kon al met
achttien, vertelde juffrouw M. Nou… alweer wat geleerd. De salarisstrook van
mijn overwerk en de afschriften van mijn eigen bankrekening kwamen op het
kantoor van mijn werk. Ik bewaarde ze in mijn garderobekast achter slot en
grendel.
Wederom een goeie tip… Moeder vond het vreemd, maar ze
kon naar mijn werk opbellen en vragen naar juffrouw M. was de boodschap. Of ze
het heeft gedaan weet ik niet. Wat was ik gelukkig met mijn bijbaan.
De hoogte van het salaris van mijn veertig-uren-baan van
overdag heb ik nooit geweten. Het had geen zin, ik kreeg er toch niets van. Het
kwam op de bankrekening van mijn ouders. De specificaties kwamen natuurlijk overdag
met de post thuis aan. Ik heb ze nooit gezien. Vakantiegeld? Ik zou het niet
weten. Daar hoorde ik collega’s over praten. Sparen voor de uitzet, zoals
iedereen deed, gebeurde in mijn geval van mijn bijbaan potje.
Floor bestudeert het kapsel van Heleen.
De harde aanpak van mijn moeder voelde als
ontmoedigingsbeleid. Misschien met de hoop dat mijn verloving met Hans uit raakte?
Ik werd door moeders “regime” alleen maar strijdbaarder. Hans en zijn familie
bleven mijn vluchtweg, zolang Hans het ermee eens was. Niets moet!
Wat hield ik van die mensen. Bij hen vond ik de
gezelligheid die in ons gezin ontbrak. Ik dweepte vooral met zijn moeder.
Mijn vader leek zich nergens meer mee te bemoeien en werd
helemaal opgeslokt door zijn werk, zijn nieuwe auto en zijn directiekeet. Eens
zou ik vrij zijn! Ik moest gewoon mijn tijd uitzitten.
Oh wat was ik
jaloers op Gerrie geweest. Ondanks al haar zuinig oppotten van dubbeltjes en
centen in het geldkistje was er net voldoende geld voor de uitzet geweest. De
potten en de pannen en het linnengoed.
Haar toekomstige echtgenoot betaalde het leeuwendeel van
de inboedel voor hun flatje. Er was thuis veel ruzie geweest wie de bruiloft
moest betalen. Gerrie, die niet veel stress aankon, kreeg weer haaruitval. De
“mooiste dag” van haar leven droeg ze een pruik. Een nylon blond geval en ik
was een van de getuigen. Het moet een drama voor Gerrie zijn geweest…
Wat “romantisch” allemaal. Het gaf me weer een inkijkje
“hoe het niet moest gaan.” Maar eens rustig de kat uit de boom kijken en met de
stroom meegaan.
snel groente "wokje."
In ieder geval was er voor mij de zekerheid van het
inkomen van mijn bijbaan. Daarnaast zou ik investeren in mezelf. Het bedrijf
wilde goed opgeleid personeel. Er was een mogelijkheid om via Philips een
gratis horecavakopleiding serveerster te volgen. Nou daar meldde ik me
natuurlijk direct voor aan. Kennis vergaren in praktijk en theorie. Wat een
wonder!
Bij Philips ontspanningscentrum was het dragen van
bedrijfskleding verplicht. Dat scheelde veel in kosten. Het bedrijf betaalde de
kleding en iedereen droeg hetzelfde. Dat paste wel in moeders straatje.
Ze hoefde voor ons alleen maar op de markt een stapel onderbroeken
te kopen en af en toe een BH. In de opruiming een jurk voor de zondag.
Het uniform bestond uit een donkerblauwe jurk, waar je er
twee van kreeg. Aan de hals van de jurk zaten knopen waar elke dag een schoon wit gesteven kraagje in werd geknoopt.
Bij het uniform hoorden drie schortjes. Elke dag een schone gesteven kraag en
hagelwit schortje waren verplicht. Ik zorgde er wel voor dat er altijd een van
elk reserve in mijn kast in de garderobe lag. Er kon immers een ongelukje
gebeuren en de jurken waste ik zelf op de hand.
Verder waren twintig denier panty’s en dichte zwarte
schoenen verplicht. Die panty’s kosten goudgeld en moest je thuis bewaken als
ze uitgespoeld op de verwarming hingen. Ik kocht steeds hetzelfde merk en
dezelfde kleur, dan kon ik ze bij elkaar dragen. Was er een ladder in een
pantybeen dan knipte ik het been eraf en was er wel weer een andere panty met
een heel been. Niemand zag de twee pantybroekjes over elkaar. Zuinigheid en
vlijt bouwt huizen als
kastelen.
Met een stopnaald en een kurk heb ik zelf gaatjes in mijn
oorlelletjes geprikt. Daar gingen met sterilon zilveren oor stekertjes in. Die
moest je de eerste dagen steeds draaien om het gaatje niet dicht te laten
groeien. Er kwam een andere bril…en veel later contactlenzen…Ik deed wat me
goed leek, zonder overleg met thuis…
Gelukkig was er mijn potje. Dankzij mijn bijbaantje van wekelijks tien tot vijftien overuren.
Werkweken van zestig uur en meer, ik draaide er mijn hand niet voor om. Daar kon nog wel een cursus bij. Zelden was ik thuis en dat was heerlijk.
De tweeling werd aan mijn wekelijks huishoudelijke taak
gezet, alle ramen buitenom wassen. Ik was de langste en had al jaren die taak.
Daarvoor zou ik ze best iets kunnen geven volgens moeder. Dus niet!!
De tweeling ging de krant rondbrengen en de jongste zoon reclameblaadjes. De jongste dochter had een poetsadresje… en daar was niets mis mee...
Annemiek
