Mijmering 78 De Turkse winkel, doen met wat er is, de tijd helpt je met de oven schoonmaken en een verhaaltje...

 

Beste mensen,

Pas als je nee kan zeggen,

kan je ja een ja zijn....

Annemiek

Mijmering 78 2024

Tip… In Turkse winkels zijn linzen veel goedkoper dan in de super. 

Zoals je ziet 2,49 euro per kilozak. 

Verder is kruidenmengsel Ras el Hanout (betekend hoofd van de winkel) aan te raden. 

Veel gebruikt in de Arabische keuken en bevat komijnzaad, gember, kurkuma, kaneel, chilies, kruidnagel, peper, anijszaad, paprikapoeder (zonder zout.) 

Inhoud zakje 85 gram voor 1,29 dat ik thuisgekomen via een trechtertje in hergebruik potjes deed (van Petra.) 

De naam van de kruiden werd met plakband op het potje bevestigd. 

Een deel van de strooigaatjes werd dubbelzijdig afgeplakt met ducktape, 

hoe je dat doet? 

De dop op ducktafe leggen en rondom uitknippen. 

Het rondje middendoor knippen

en de helften aan binnen en buitenkant dop plakken. 

Zo komt de plakkant niet in aanraking met de kruiden.

Zie foto’s… Het potje kan oneindig hergebruikt…

Tip 2…doen met wat er is. Voor pastasalade gebruik je een kleine soort pasta waar ik niet genoeg van had. 

Doen met wat er is, werd penne gebruikt die vanaf kookpunt 11 minuut moet garen. 

Na 3 minuut werd de kleinere soort pasta toegevoegd die 8 minuut moet garen. 

Na het garen werd in een vergiet de penne klein geknipt met een keukenschaar.

Tip 3… doen met wat er is, bleek de yoghurtdressing niet toereikend voor de pastasalade en werd in de lege flacon een schepje mosterd, 

meer yoghurt en wat mayonaise gedaan. 

Dop erop en shaken, proeven en toevoegen wat volgens jou van de drie ingrediënten erbij moet. 

Je zal merken…lekkerder dan de originele yoghurtdressing.

Tip 3…Tijdens hete dagen blijft na het luchten alles potdicht en is 30 graden buiten 22 graden binnen. 

Tijd voor klusjes binnenshuis en werd de oven schoongemaakt en ook hier weer deed de tijd mijn werk.

Je kan zover gaan als je wil. 

Te beginnen de bodemplaat  in de zon in de week leggen op een stuk hero plastic. 

Met pure sunsoda of wat je hebt van ontvetter met ietsje water dik insmeren, 

de roosters kunnen erop en ook met je vingers op vuile plekken insmeren.

Afdekken met de plastic zakken die ik natuurlijk weer hergebruik voor plasticafval. 

In de zon ligt de bodemplaat lekker te bakken en de tijd weekt het vuil los. 

In die tijd kan jij wat anders doen…

bijvoorbeeld de ovendeur schoonmaken.

De ovendeur kan meestal eruit maar hoeft niet. 

Bij mijn oven kan de deurglasplaat eruit en kan ik zelf, 

door de grote schroeven los te draaien. Daardoor is de glasplaten schoonmaken een makkie.

De stofzuiger ging over de bodem van de oven en werden wat vlekjes in de week gezet terwijl de afwas werd gedaan. 

Met een tandenborstel werd de rubber strip van kruimels ontdaan en ook in de week gezet.

Die rubber strip kon later met een vaatdoek om een mes (met rond uiteinde,) schoongemaakt.

Jeffrey mag na zijn vakantie de lade onder de oven schoonmaken. 

Hij doet wat ik niet kan en dat is alles boven en onder mijn reikhoogte.

Hoelang de bodemplaat in de week lag? Een uur of vier. 

De roosters werden met een staalspons (of hoe zoiets heet)

 gemakkelijk van vuil ontdaan en afgespoeld. 

De bodemplaat werd grotendeels schoon, heel gemakkelijk met een schuursponsje (resultaat zie foto). Ik ben heel tevreden. 

De grote bakplaten hou ik steeds bij… 

dus was een fluitje van een cent. 

De paar vlaai en biscuitplaten die ik het meest gebruik, 

gaan voortaan in de lade onderin, waar ik ze net kan pakken.

Als Jeffrey de lade heeft schoongemaakt. 

De platen die ik minder gebruik gaan in een mand in de bergruimte en enkelen worden doorgegeven.

Het is gedaan met oven leegruimen voor ik ga bakken…

Nu staan twee eeuwenoude vlaaiplaten in de week met SUNSODA op de tuintafel. 

Morgen zal ik ze eens bekijken…als de tijd mijn werk heeft gedaan.

Tip 4… Floor houd van gevarieerd voer zoals de meeste poezen en ze wil altijd vers. 

Daarom geef haar drie keer (binnen een dagdeel) 

een beetje van een zakje nat voer om te voorkomen dat het uitdroogt want dan hoeft ze het niet meer.

Als dat “uitdrogen” toch gebeurd maak ik het voer weer “vers” 

door olie van een blikje tonijn op het voer te sprenkelen en is het hap, slik, weg. 

Ik bewaar de olie van blikjes tonijn die voortaan smaakverbeteraar heet in de koelkast.

Mijn leventje… Maandagmiddag heb ik bij mijn bonus gezin doorgebracht. Zeynab 11(kind van Ahmed) speelt veel met Suaad 7(kind van Fatima en Ahmed) en zo leert Zeynab Nederlands. Ze liggen wat betreft ontwikkeling ongeveer op dezelfde hoogte.

De kleine Qammar die ik battaraaf of Maantje noem, leert razendsnel van al die groten. Ze is nu drie en in de turnfase. Ze noemt me oma Ammiek en ik moet kijken hoe hoog ze kan “spingen.”

Ze zakt in een split en gaat kopje duikelen. Ze leert van haar zus met de hoelahoep en ik raak niet uitgekeken op het kind. Suaad heeft me gemist en ik haar ook. 

Ze is weer gegroeid en wordt eindelijk wat dikker en vooral rustiger. Ze blijft mijn lievelingetje al laat ik dat niet merken.

Net over de grens in Duitsland is een gratis speeltuin in een park waar ze vaak na het eten naar toe rijden met de wagen volgeladen. Er worden al schoolspullen gekocht en een meneer is aan het proberen de vrouwen boven de 18 toch nog naar school te laten gaan… Dat zijn er vier en het zou heerlijk zijn… Ik volg het op de voet…

Taal café Landgraaf is gesloten door een tekort aan vrijwilligers en Akram start binnenkort op vrijdag met Nederlandse les bij Mens Ontwikkel Bedrijf oftewel MOB waar zijn vader Ahmed indertijd een leerplek bij ARRIVA kreeg. Alles start met eerst de Nederlandse taal beheersen… We zullen zien…

Een verhaaltje uit Heimwee naar Heusden. 

Carnaval.

Tijdens het meelopen in de optocht met fanfare De Maasgalm, kregen mijn vriendin Nelleke en ik toch een beetje de carnavalssmaak te pakken.

Vader en moeder gingen ‘s avonds op stap. Na wat gezeur mocht ik ook een paar uurtjes naar de zaal waar de fanfare elke week repetitie had.

Nelleke en ik zochten wat kleren bij elkaar. We gingen verkleed als cowboy, met een plastic revolvertje en een cowboy hoed, wisten wij veel. We dachten dat dat leuk zou zijn. Nou er was geen enkele cowboy in de zaal, op ons na. Wat verlegen zagen we het spektakel aan. Geen stijldansen gelukkig. Veel gehos en weldra zaten we in de polonaise.

Toen het later en later werd en zo druk dat ik vader en moeder niet meer vinden kon, ben ik voor het gemak de tijd maar vergeten. Ik had het reuze naar mijn zin. Iedereen was zo aardig later op de avond. Dat die uitgelaten sfeer grotendeels door de drank kwam, had ik niet door.

De volgende dag ben ik van mijn zakgeld een zogenaamd Dorus T-shirt gaan kopen, met een wit petje met een pompoen. Dat had iedereen in die feestzaal, dat was “in!” Een oude broek aan, waarvan de pijpen aan franjes waren geknipt. Ik had echt de smaak te pakken.

Nelleke mocht niet mee. Haar ouders vonden één avond genoeg, maar dat had ik thuis niet verteld.

Vader en moeder gingen weer op stap. Ik ging zogenaamd Nelleke halen en was even later weer naar dezelfde danszaal als gisteren. Vader en moeder zag ik niet.

Het was best spannend zo alleen naar binnengaan. Eerst maar eens een beetje onopvallend de zaak bekijken. Toen het drukker werd, viel het niet zo op dat ik alleen was. In de polonaise was het heerlijk hossen tussen de andere Dorus T-shirts. Ik hoorde er gewoon bij.

Ik leek ouder dan veertien en weldra had ik sjans, voor de eerste keer in mijn leven aandacht, dat was nieuw. Spannend, met een jongen in de polonaise die mijn middel met stevige handen omvatte en veel later schuchter een arm om me heen sloeg. 

Ik wist niet wat er van me verwacht werd en was stilletjes afwachtend toen de avond eindigde. Maar vooral bang dat vader en moeder me zouden zien met die jongen. “Kom je morgen weer?” had hij me gevraagd. Hij was nog een stukje mee naar huis gelopen, hand in hand, tot waar ik het wel genoeg vond, en dat was het dan. “Dag, tot morgen?”

Gelukkig mocht ik de volgende dag ook nog. De laatste keer voorlopig, want carnaval was bijna voorbij. Voor echt uitgaan was ik nog veel te jong volgens moeder. Ze was al lang blij dat ik niet thuis was gebleven. Dan kon ik ook geen kookexperimenten uithalen, wat ik meestal deed als de kust veilig was. Van vermicelli spaghetti maken.

Of stroop karamels van azijn en suiker die niet meer van het aanrecht af te bikken waren. Daar kwam dan hamer en beitel aan te pas.

Carnavalsdinsdag stond ik met een schoon gewassen Dorusshirt weer in de danszaal, waar het wemelde van jeugd met dezelfde outfit. Moeilijk om daartussen “mijn” jongen te vinden.

Eindelijk zag ik hem. “Hoi,” riep ik en werd meteen meegesleurd in de polonaise, waar we de eerste tijd niet uitkwamen. Tot hij zei: “Wat drinken?” Ja dus, en we vochten ons een weg naar de bar. Het volgende rondje trakteerde ik hem, wat de jongen verbaasde…

Geen verplichtingen scheppen Annemiek.

Het was weer een zalige avond en toen het later werd, moest ik echt naar huis. De jongen zou me wel weer brengen. Toen we buiten waren, sloeg hij al direct zijn arm om me heen. Dat vond ik best snel en ook wel weer prettig. Mijn nieuwsgierigheid won en daarom mocht hij wat verder mee, het paadje in achterom, tot aan de garage van vader. Door het poortje was ik zo in onze tuin…wat veilig voelde.

Toen ik dag wilde zeggen zoende hij me onverwacht. Daar zou het bij moeten blijven. Ik stond opeens met mijn rug tegen de garagemuur terwijl zijn handen op verkenning gingen.

Ik merkte op dat hij anders was dan gisteren. “Gisteren? Toen ben ik in Geulle uit geweest,” vertelde de jongen…

Ik besefte opeens dat de schuchtere jongen van gisteren niet dezelfde was als die van vandaag. Die verrekte Dorustruien ook. Iedereen liep ermee. Terwijl ik nog van de schrik aan het bijkomen was, voelde ik zijn handen onder mijn T-shirt…… Toen was ik opeens weer terug in de tijd  en zweefden rond mijn hoofd de klanken van ouverture 1812. “Nee!!!”

Mijn vuisten sloegen om dood te slaan, mijn benen trapten hard waar ik hem maar raken kon. Vol schrik sloeg de jongen op de vlucht, rende het pad af, naar de straat… en ik?? Voorlopig vroeg ik niet meer om uit te gaan…

Met Nelleke stroopte ik op zondag door de bossen, tot het donker was, bij moeder natuur was het veilig. Samen naar de boerderij van Sjeng Klaasen in Catsop waar Ida de boerin ons graag zag komen. Dat waren kennissen van de vader van Nelleke. 

Waar ik wel eens mocht strijken met het oude strijkijzer dat op de kachel werd verwarmd. Waar Jan de  zoon, ons wel eens meenam op de tractor. Jan waar Nelleke in stilte verliefd op was!! Nou zij liever dan ik…

Annemiek.