Mijmering 114 Gevuld stokbrood, plaatkoek, een stormvaste eucalyptuskrans en een verhaaltje...

,

Beste mensen,

Wij zijn stuk voor stuk engelen met maar een vleugel;

we kunnen slechts vliegen door elkaar te omarmen.

 Annemiek

Mijmering 114 2024.

Tip…Minder is meer en werd een eenvoudige deurkrans gemaakt die regen en stormvast blijkt. 

Zelfs de grote strik die aan de zijkanten ingeregen ijzerdraad heeft, blijft  kletsnat nog
overeind.

De ondergrond is een bestaande krans waarop conifeer afgewisseld met eucalyptus is gewikkeld. 

Tegen de klok in weet je nog en het wikkeldraad mag niet te zien zijn. 

Een fors ophanglint bij de forse krans en een forse strik.

De strik onderaan leek me leuk al haal ik die wellicht weer weg…

Tip 2… Roomboter plaatkoek al mag het ook half margarine zijn. 

Ibtisam en ik hebben ieder een deegje gemaakt. 

Een deeg voor de bodem en een deeg voor de kruimels omdat we een ovenplaat vol maakten voor het grote gezin. 

Hieronder de ingrediënten voor een kleinere ovenplaat.

Ingrediënten plaatkoek.

Om te beginnen 400 gram bloem

250 roomboter of margarine

1 zakje bakpoeder

Snuf zout

150 gram suiker

Halve beker melk

1 ei

Vulling zoals pompoenmarmelade of abrikozen zie*

Werkwijze: De droge stoffen omroeren en ei en het pakje roomboter erbij. 

Met twee messen de boter in stukjes snijden en de melk toevoegen. 

Met de hand kneden en bloem toevoegen tot het deeg loslaat van je handen.

Op de vulling kwamen
nog de kruimels

Ongeveer de helft van het deeg uitrollen tot een dunne plak en de plaat (met bakpapier) ermee bedekken.

De oven voorverwarmen op 170 graden.

Kruimels maken van de rest van het deeg door met twee messen erin te snijden. 

Met een keukenschaar lukt het ook.

De vulling op het deeg en met de kruimels bedekken.

**Abrikozenvulling voor op plaatkoek.

Ingrediënten:

Ahmed maakt pannenkoekbeslag
van volle melk, snuf zout en bloem, met op elke pond bloem
een zakje bakpoeder. Er kunnen ook nog eieren bij.

1 blik abrikozen of perziken.

Aardappelzetmeel

1 pot goedkope abrikozenjam

Werkwijze: De abrikozen in kleine stukjes knippen en met de helft van het sap in een pannetje aan de kook brengen. 

Een eetlepel aardappelzetmeel in een kopje mengen met twee eetlepels sap en mengen met de rest in het pannetje. Aan de kook laten indikken en afkoelen.

Na afkoelen mengen met de pot jam. Natuurlijk kan je ook abrikozenpulp gebruiken. Te koop bij de

boerenbond of Aveve. Die kan zo op de bodem. Helaas te koop in te grote blikken. Invriezen in gedeeltes kan natuurlijk ook.

Taartvulling kersen bij de LIDL kant en klaar te koop, dat zou je ook nog kunnen gebruiken. 

De staafmixer erdoor om beter te kunnen verdelen…

Nog een vulling: Appelstukjes in een pan blancheren met wat rozijnen en kaneel plus een eetlepel water kan natuurlijk ook.

Wat je ook als vulling neemt de kruimels horen erop.

Afbakken tot de plaatkoek gaar en lichtbruin kleurt. Probeer een hoekje als je twijfelt. Meteen uit de
oven de plaatkoek in blokjes snijden en af laten koelen.

Een heerlijke lekkernij bij de koffie waar je lang mee uitkomt. Misschien wel tot aan Kerst.

Gevuld stokbrood…

Ingrediënten:

1 stokbrood

Plakjes kaas

Geraspte kaas

1 flinke ui of twee kleinere

Knoflookstengels of tijm

Eventueel teen knoflook

Olie/klontje boter.

Werkwijze: Het stokbrood in plakken snijden maar niet helemaal door. Laat het onderste
stukje aan elkaar.

Snij de ui in dunne ringen en fruit in een scheutje olie en klontje boter. Eventueel de heel fijn gesneden knoflook toevoegen. Op het laatst de tijm of knoflookstengels erbij.

Je kan ook voor gemakkelijk gaan en in plaats van kruiden wat kruidenboter op het laatst bij
de uien laten smelten.

Schaaf plakjes kaas van een blok kaas en/of knip plakjes kaas op maat die tussen de plakken stokbrood passen. 

Plakje kaas en wat uien.

De rest uien kan bovenop met geraspte kaas. In de oven tot de kaas is gesmolten. 

Het gevulde stokbrood op een schaal leggen en met een keukenschaar
de sneetjes stokbrood waar ze nog vast zitten doorknippen.

Met cocktail tomaatjes een kleurrijke borrelhap dat weinig kost en hoge ogen scoort…

De blok kaas op de foto is van de zondag reclame. Bij PLUS Op de Kamp, elke zondag met drie euro korting voor maar 5,99 euro. De blok (950 gram) is vacuum verpakt dus blijft wekenlang goed voor hapjes en Nieuwjaarsborrel. 

Mijn leventje… Ahmed bakte pannenkoeken voor zijn grote gezin terwijl Ibtisam en ik plaatkoek maakten. 

Er was nog even tijd om Nadra te assisteren bij kussenslopen maken van lakens… Een geweldige zondagmiddag bij het bonusgezin.

Tot slot Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: Onderweg naar Vrijheid. 

Kiezen voor elkaar.

Het voorjaar vorderde. Hoe zou de zomer gaan verlopen? De eventuele reis naar “huis” werd besproken. 

Zou Mo alleen willen gaan? Twee tickets was wel erg duur. Er moest nog steeds een eethoek komen. Al kon dat ook later nog. Eigenlijk zou ik best mee willen. Zijn familie leren kennen. Als de bekende brieven kwamen vertaalde Mo wat er stond geschreven. Steeds waren er groeten voor mij.

Op foto’s zag ik zijn zussen, broers en Fatima zijn moeder. Het ging hun goed. Ze waren gezond. Er was werk en een goede toekomst voor zijn broers en zussen. Natuurlijk door de studie die ze toch maar kregen.

Inmiddels was hun jongste broertje Mo, waar ze allemaal zo bezorgd om waren geweest, in Nederland in rustig vaarwater gekomen. Ik was trots aan dat geluk een steentje bij te dragen. Ik zou zijn familie zo graag leren kennen. De jongste zus van Mo (Latifa) was verloskundige, getrouwd met een arts wist ik inmiddels. Samen hadden ze vier kinderen. Mo, Majdie, Mimi (koosnaam) en Mona. Zijn oudste broer (Ali) had een schildersbedrijfje. De broer daaronder (Joesoef) werkte bij de spoorwegen. Gezamenlijk steunden ze moeder Fatima. Mo stuurde regelmatig zijn bijdrage naar zijn zus Saloa.

Saloa was getrouwd met een weduwnaar die al een dochter had. De man heette Heddy en was tuinder. Hij bezat een flinke lap grond waar o.a. sinaasappel- en olijfbomen op stonden. Hoe meer ik wist hoe groter het verlangen ze allemaal eens te zien.

Mo vertelde over de warmte en hulpvaardigheid in zijn familiekring. De zorg voor elkaar. Een voorbeeld daarvan was zijn neefje Ghalid.

Ghalid was het oudste kleinkind uit het kinderrijk gezin van Mabrouka (nog een zus van Mo). Toen Fatoma (koosnaampje oma Fatima voor de kleinkinderen) te oud werd om alleen te wonen werd Ghalid aan haar uitbesteed. Hij ging bij oma wonen en had daar geen moeite mee.

Vanaf zijn tiende jaar stond hij haar bij. Zijn taak na schooltijd was boodschappen doen en klusjes in huis. Oma was op deze manier nooit alleen en dag en nacht omringd door zorg. Dat gaf een veilig gevoel.

De iets oudere broer van Mo (Mustapha) studeerde in Parijs. We zouden er heen kunnen gaan.

Stukken schuimrubber
tot vlokken geknipt

Ik kende alle namen en bijzonderheden van zijn grote familie. Het verhaal van zijn ouders. Zijn moeder veel jonger dan zijn vader toen ze door beide families aan elkaar werden gekoppeld en trouwden. De geletterde man en het ongeschoolde meisje dat haar man voor het huwelijk nooit had gezien.

Ze kwam uit een klein gehuchtje en was nooit op school geweest. Ze vertrouwde op de keuze van haar ouders. De moeder van Mo wist niet hoe oud ze was. Het moest ergens in de burgerlijke stand staan. Als haar geboorte al ooit was aangegeven. Dat aangeven werd nogal eens vergeten bij de berbervolkeren in de woestijn.

Bij het huwelijk was een bruidsschat van geiten en schapen geweest, die de man aan de familie van zijn toekomstige vrouw had moeten schenken. Dat was zo in die tijd. Het huwelijk was door een Imam gesloten, zoiets als het hoofd van de moskee. Daarmee was alles geregeld. Een generatie later was het al heel anders en werden huwelijken ook wettelijk gesloten en geregistreerd. Kinderen werden meteen na hun geboorte aangegeven bij de burgerlijke stand.

De vader van Mo was tot zijn ziekte en overlijden ambtenaar van de burgerlijke stand in Mateur geweest. Het grootste deel van de familie woonde daar nog steeds. Alle kinderen (zeven stuks) waren daar geboren. Een groot dorp ongeveer 60 kilometer van Tunis.

vele handen vullen een kussen
dat te dun was geworden.

De moeder van Mo  was gebleven die ze was vanaf de begintijd van haar huwelijk. Ze droeg alleen safsari’s, met daaronder een lap als wikkelrok en een kort bovenstukje. Een henna-tekening van stippen op haar kin en lang inmiddels grijs haar dat ze altijd in een vlecht droeg. Ze hield niet van veranderingen en was nog steeds analfabeet.

Arabische mannen (en niet alleen Arabische) houden er wel van als hun vrouw blijft zoals ze is. Hoe modern denkend moet de ambtenaar zijn geweest wat betreft zijn kinderen, ondanks zijn hoge leeftijd. Hij leek wel een generatie te hebben overgeslagen.

Al zijn kinderen werden na de lagere school naar (intern) voortgezet onderwijs in de hoofdstad Tunis gestuurd, de jongens maar ook  het meisje Latifa. Wat vooruitstrevend.

Alleen dochter Mabrouka en Saloa hadden geen studiehoofd en na de lagere school thuis in het huishouden gebleven. Ze waren beiden al jaren getrouwd. Oh, wat wilde ik graag kennismaken met het land van Mo en zijn familie. Het leek een warm nest vol liefde. Alle kinderen waren gewenst en zijn moeder had nooit gezegd “waren jullie maar nooit geboren.” Misschien kon ik er de liefde vinden waar ik in mijn jeugd tevergeefs altijd naar op zoek was geweest….. Maar of ze zaten te wachten op een Europese schoondochter?

Zomer 1975…

Avonden en halve nachten is er bij- en doorgepraat. Het was te vroeg om samen naar Tunesië te gaan volgens Mo. Hij moest eerst onze relatie persoonlijk gaan uitleggen.

Aan de kop van Afrika gelegen was Tunesië het meest Europees gericht, maar het was te veel gevraagd om er een maand te gaan logeren terwijl we samen leefden als een getrouwd stel maar het niet waren. Mo wist er geen raad mee. Trouwen wilde ik (nog) niet. Alleen als we aan een kind toe waren. Er waren nog vele barricades te nemen...

“Houden van” was niet genoeg. Het racisme waarmee we beiden moesten zien te leven. Samenwonen kwam in Nederland meer en meer in zwang, maar was in Tunesië niet aan de orde. Zijn familie zou geschokt zijn. Mo hakte de knoop door. Hij zou kort alleen naar Tunesië gaan en de eethoek werd gekocht.

Handgemaakte stoelen van zwaar eikenhout met biezen zittingen en een vol eiken kloostertafel, gekocht in de Mauritslaan in Geleen. (Nu in 2024 staat de tafel tegen de zijgevel van mijn huis en is klustafel.)

Mo zou twee weken naar Tunesië gaan. Het afscheid was zwaar en terwijl hij weg was, zweefde mijn gevoel tussen teleurstelling en gemis. Wat voelde ik me alleen. Ik realiseerde me dat er weinig vrienden waren overgebleven. Mijn hele leven draaide om Mo.

Nu 2024 weet ik dat Mo me niet opsloot, maar ikzelf… om problemen te voorkomen.

Annemiek.