Voor elk stuk brood dat je eet
heeft iemand een graankorrel in de aarde gelegd
daarvoor alleen al eet je ook de korstjes...
Annemiek
Mijmering 13 2025.
Rood voor de poort aan de straatkant.
Rose
voor de poort achterom.
Groen voor de achterdeur.
Verder
zie ik al die kleurigheid in de lade snel liggen.
Tip 2…Bakexperimentjes doe ik meestal op vrijdagochtend.
Verder iets voor het weekend.
Deze
keer wilde ik bladerdeeg gebakjes proberen en experimenteren is
leren.
Een
deel van een halve liter melk werd gemengd met 35 gram custard en een eetlepel
suiker.
De rest van de melk aan de kook gebracht waar het papje custard inging.
Op
elk lapje bladerdeeg kwam een schepje afgekoelde custard en abrikoos helft uit
blik.
De oven voorverwarmen op
180 graden.
Een dot frambozenconfituur en enkele schijfjes banaan bedruppeld met een beetje citroensap.
De
randjes van het lapje bladerdeeg werden daarom heen gevouwen en in de oven
gezet.
Ondertussen werd een pakje slagroom met “zahnefest” en een schepje suiker stijf geklopt.
Bij Nederlandse supers heet het klopvast.
Als je die pakjes slagroom gebruikt (moeten 24 uur voor gekoeld)
knip ze dan altijd
helemaal open want het vet zit onderin en is het hoofdbestanddeel.
De vulling mee in de oven oogt niet zo goed zoals je ziet.
Komende week maak ik alleen bakjes met eventuele blinde vulling,
Tip 3…Een volle
stofzuigerzak die nog een ronde meekan werd met twee vingers door het gaatje leeggemaakt
boven de restafvalcontainer.
Tip 4…Een paar halve abrikozen nodig uit blik?
de abrikozen ontdooid in stukjes geknipt en wat sap gebonden met aardappelzetmeel.
Een pot abrikozenjam
(Bij mij pompoenmarmelade) erbij en prachtvulling voor een
abrikozenvlaaitje.
Mijn leventje… De revalidatiearts vond het raadzaam dat ik
Ze
kan me wel weer verder helpen als het spreken onverstaanbaar is geworden en
slikken sondevoeding zal moeten worden, als ik dat al wil. Tot aan die tijd vind ik af en toe een
telefonisch consult geheel toereikend want ik blijf mijn eigen regisseur.
meer jus over de aardappels moet doen hoef ik niet te leren want ik eet zelden AGV en zeker geen vlees.
Korstjes
van brood snijden vind ik zonde en drink een slok koffie erbij. Pilletjes met
yoghurt innemen wist ik ook al.
Ik
moet gewoon rustig eten op mijn gemakje dan hoef ik ook geen heimlich methode
bij mezelf toe te passen en heb ik na schade en schande zelf wel geleerd.
Toen ik over plantaardig vlees vervangend eiwit opname en E nummers begon raakte mevrouw het spoor bijster en de stagiaire in een lachstuip.
De
ergotherapeut hou ik ook nog een tijd aan de zijlijn en roep wel hulp in als ik het nodig heb en niet als zij denken dat ik het nodig zou kunnen
hebben. Ik pas gewoon niet bij de doorsnee mens…en de medische zorg is al
overbelast genoeg. Daar hoeven we niet nog eens werkverschaffing aan toe te
voegen…
Nog een verhaaltje?
Verschoven beelden… Zaterdag 16 september 2006. Aan het busstation staat een slanke goedverzorgde jongeman. Mo Ghoulem? Een figuur uit vervlogen tijden?
Dan vallen de beelden weer op hun plaats en blijkt het mijn zoon te zijn die op dat moment heel even als twee druppels water op zijn vader leek.
Lang slank en nee…. toch iets anders. Mo had kroeshaar en was iets korter en meer tenger van bouw.
Onze zoon heeft zeker ook iets van zijn ma en werd de kroes een losse krul en ietsje forser zijn lijf. Ik schrijf op dat moment mijn tweede boek en leef daardoor veel in het verleden. Schrijven over het verleden werkt therapeutisch en maakt me emotioneel.
Als ik schrijf duik ik terug in de tijd voor1980. Dagenlang! Is het daarom dat ik die dertig jaar oude beautycase meenam naar Eindhoven? Samsonite tijdloos en niet te verslijten. Er hoorde een koffer set bij. Dezelfde kleur indigoblauw. Die heb ik achter gelaten toen ik moest vluchten 25 jaar geleden.
Samir is in 2006 29 jaar, even oud als zijn vader, toen ik
hem leerde kennen.
Soms kort en soms iets langer, de hele dag door, verschuiven de beelden, zodat ik goed de zoon en zijn vader kan vergelijken. Lang genoeg om te beseffen dat Samir veel sterker is dan de man waaruit hij voortkwam. Later op de dag zal ik hem dat ook vertellen.
Terug naar het station…..Een weekend Eindhoven. De dag begon
vroeg… Lunchpakket mee en wat een mens tijdens een weekend zoal nodig denkt te
hebben. De trein van acht uur. Onderweg in Sittard stappen Monique, Elise en
Helma in de trein. We hebben een dagcursus consuminderen in Eindhoven.
Achteraf gezien vind ik het jammer van het geld want het was duur en bracht me niets nieuws. Wel ben ik nu in het bezit van een map en wat naslag materiaal. Ook weet ik nu wat ik anders zou doen als ikzelf die cursus zou geven…
Samen met de vrouwen deze dag doorbrengen is gezellig en na afloop van de cursus gaan we eten in de stad. Samir die in Eindhoven woont kent leuke goede goedkope eettentjes en zal ons de weg wijzen. Hij stelt zich voor aan de vrouwen en we gaan op pad.
Na overleg over de begroting is er de keus tussen: “Subway”of een Japans eettentje en het wordt Japans. Er is Sushi en kip rijst gerechten soep enz. Samir is onze gids ook bij het bestellen van de gerechten. Hij trakteert zijn ma en ik besluit hem morgen te trakteren. Samir valt goed bij de vrouwen zie ik en dat was ook zo bij zijn pa. Terwijl ik luister en kijk zie ik weer de beelden verschuiven.
Dezelfde rimpeltjes bij zijn ogen als hij lacht.
We besluiten nog een ijsje te eten als nagerecht. Samir weet
een goeie ijssalon waar het lekkere ijs ook op het terras uit een bakje gegeten
kan worden. Consuminderen nietwaar!
Het is heerlijk daar te zitten in de vroege nazomeravond en het is bijna tropisch. De vrouwen besluiten de trein van zeven uur te nemen. Samir en ik zwaaien de vrouwen uit op het perron en gaan weer de stad in. Samir draagt mijn beauty case en weer verschuiven de beelden. Vele malen heeft Mo het ding gedragen terwijl ik de baby (Samir) droeg. De rest van de dag verschuift het beeld niet meer. En dat is maar goed ook! Het voelt niet goed….
Mijn zoon en ik zitten uren in het boekencafé in een geanimeerd gesprek. We praten over zijn toekomst, zijn tijd in Eindhoven de komende vier maanden en zijn gevoelens over e.e.a. Hij vertelt me dat het leven voor hem zeer de moeite waard is. Dat gevoel maakt me blij en dat hou ik vast. Later neem ik de bus naar het huis van mijn zus Petra en haar man, waar ik zal overnachten. Samir gaat nog uit en we spreken af dat hij morgen even langs komt bij zijn tante.
Er ligt een sleutel onder de mat bij de voordeur van mijn zus want ze zijn naar een verjaardag. Ik neem een douche en ga slapen en dat blijkt moeilijk na alle indrukken. Zondagmorgen om zeven uur zit ik alweer beneden en zet koffie. Petra die me heeft gehoord komt even later naar beneden en we praten bij, zoals dat tussen zussen zo kan gaan. Ik ervaar het gesprek als een uniek bijzonder moment. Zussengevoel ontbrak in ons gezin van weleer evenals zus/broer gevoel.
Moeder zette ons constant tegen elkaar op, waardoor we geen enkele broer of zus meer vertrouwden. Bij de meesten is dat wantrouwen gebleven. Als Petra hoort dat Samir die ochtend langs wil komen nodigt ze hem uit op de brunch. Zo is mijn zus…..altijd gastvrij zoals ik ook ben.
Even na tien staat Samir met een bos bloemen voor zijn tante aan de deur. Het is heel gezellig en hij vertelt over Amerika waar hij lange tijd verbleef en zijn oom en tante zijn zeer geïnteresseerd. Zijn verhaal over het sky-diving avontuur is amusant. Met een piloot en vier mensen in een eenmotorige cresna gehurkt op elkaar gepropt. Het hobbelende krakende toestelletje op de landingsbaan en even later in de lucht. Op drie kilometer hoogte vraagt Samir zich af waar hij eigenlijk mee bezig is, maar is het te laat.
Als de deuren van het toestel open gaan beseft Samir dat hij de eerste is die eruit moet in vrije val. Van drie kilometer hoogte vrije val slaat hem letterlijk en figuurlijk uit het lood en is de hele les vergeten. Als hij het vliegtuig boven zich ziet wegdraaien weet hij weer wat hij moet doen. Allereerst de hoogtemeter bekijken en tellen wanneer de parachute open moet. Maar wel op tijd! Ze landen zonder problemen. Samir en Matt zijn vriend uit Albany NY
De verhalen laat ons de tijd vergeten en is het opeens middag. Samir en ik besluiten op de stappen en bedanken voor de gastvrijheid waarna we vertrekken richting bushalte. Er is veel te doen in Eindhoven en omstreken waar ik samen met mijn zoon van wil genieten. Er is direct een aansluiting met de bus.
Samir stelt voor om naar het stadspark te gaan. Er is een concert van “The Beatles” een coverband uit Praag. We lopen ernaar toe en het lijkt opeens of ik meer zo gelopen heb naast een lange jongeman die mijn beauty case droeg. De beelden verschuiven weer en ik voel beurtelings de charme van de vader en het moeder/kind gevoel met mijn zoon. De coverband waarvan de muzikanten echt op de Beatles lijken, vergroot alleen maar het gevoel van terug in de tijd. Het publiek gaat helemaal uit zijn dak en ze dansen zelfs op de manier zoals dat ging in de zestiger jaren. “She loves you, yeah yeah yeah.”
Hij bezit de eigenschap te zien en helder te verwoorden hoe
hij tegen mensen en situaties aankijkt en zijn zelfbeeld is duidelijker. Later
weet ik dat dit zelf reflexie heet. Na de pauze zijn er enkele vrienden van
Samir o.a. hartelijke Tom, helemaal verliefd en gelukkig met zijn
vriendinnetje. Een mooi mens uiterlijk en innerlijk.
“The Beatles” spelen “Hey Joe” aan het einde van het concert en de menigte zingt uitzinnig mee, na na na na….hey Joe! Beelden verschuiven weer enkele seconden. Dezelfde song dezelfde woorden dertig jaar geleden. Tranen maken de beelden onduidelijk en brengen verlangen naar de tijd met Mo…toen het nog goed was.
 |
| Samir na afstuderen bij hogeschool Fontys. |
“Vroeger zat er jarenlang een zware Arabische zilveren ketting in” vertelt hij. Ik knik, alleen maar, want er schiet een brok in mijn keel. Er heeft ook nog een heel fijn geweven groene safsari in gezeten, doorstikt met zilverdraad weet ik….en herinneringen aan momenten met een geliefde man waarbij ik alleen maar die zware zilveren ketting droeg……
De trein naar huis. Dag sterke zoon, met de schoonheid van je vader. Mijn trots voor jou groeit met de dag…
Annemiek.
