Wees in deze sombere tijd als een licht dat wandelt door de nacht
en ontmoet mensen die gedoofde sterren weer aansteken...
Annemiek
Tip…Spinazie
in de reclame en kreeg ik vanzelf een menu idee.
Ingrediënten:
Een halve zak spinazie
1 beker pasta
Halve eetlepel boter
Scheut melk.
1 ei kan ook nog (ik nam een beetje mozzarella.)
Werkwijze: De pasta opzetten in ruim water en koken volgens gebruiksaanwijzing.
De spinazie wassen en met aanhangend water in een pan laten slinken.
De schaar erdoor in de pan, is het gemakkelijkste.
Op smaak maken met snuf
zout. Bij mij hoefde dat niet … de kaas gaf smaak genoeg.
Tip 2… De vloerkleed tas startte door een reep van het vloerkleed af te knippen. Natuurlijk is dat heftig en je kan elke dag een stuk verder knippen of een sterk iemand vragen je daarbij te helpen...
Het ontwerpen doet ieder voor zichzelf en we missen nog lange naalden met grote ogen.
Die worden nog aangeschaft en werden de onderdelen tas al uitgerafeld.
Er gaat geen draad verloren en geen stukje vloerkleed. Alles wordt hergebruikt. In de tas komen zomerbloeiers.
De tas komt aan de muur of aan een tuinstoel te hangen. Een groter model kan bij een tafelpoot.
Al doende werden wijzigingen in het ontwerp aangebracht
en in de mijmering zal ik de voortgang laten zien…
Tip
3… Rijstebrij is heerlijk tijdens deze koude dagen. Warm
lauw of koud gegeten.
Ingrediënten:
100 gram gebroken rijst
100 gram suiker.
Als afwerking kaneel, speculaaskruiden of marmelade
direct in de kommetjes op de warme rijst aanbrengen en hoef je niet meer te roeren.
Melk toevoegen en aan de kook brengen.
De rijst en suiker
toevoegen en even goed doorkoken.
Op lage pit laten sudderen maar wel in de buurt blijven om af en toe te roeren en pit hoger of lager zetten.
Een houten lepel tussen pan en deksel kan ook. De rijstebrij dikt nog iets, dus kook hem niet te lang, met op het laatst vaak roeren om aanbranden te voorkomen.
Tip
4…Snelle gemakkelijke prei quiche voor vier personen.
Ingrediënten:
5 blaadjes bladerdeeg of meer
4 eieren
1 doosje slagroom
Geraspte kaas
Werkwijze: De prei werd gewassen en het witte stuk in de lengte doorgesneden en in reepjes.
De groene bladeren werden ook gebruikt en bleef alleen het meest grove buitenste
stukje blad over.
De nodige bladerdeeg lapjes die in je ovenschaal passen ontdooien.
De
oven voorverwarmen op 180 graden…
In een kom de eieren loskloppen met een vork en de slagroom toevoegen.
Een vuurvaste ovenschaal met olie invetten en met het
bladerdeeg bedekken.
De prei op het deeg verdelen en met de
eieren/slagroom/kaas overgieten.
In de oven bakken tot de randjes deeg lichtbruin
zijn en de quiche bovenop middelbruin.
De quiche werd na een half uurtje afkoelen in vieren gesneden. Een deel voor morgen,
Mijn leventje…en tip… De maandagmorgen vriendinnengroep start steevast met koffie/thee en de belangrijke zaken van afgelopen week bespreken.
Daarna sport dus oefeningen die we opvoeren. Iedereen wist wel iets en is vanzelf een serie oefeningen ontstaan die we afwerken. (Thuis kan dat op woensdag en vrijdag nog eens.)
Alle onderdelen zitten in een grote doos die in de schuur wordt gezet en een flanellen laken komt over de eetkamertafel.
Een geweldige tip die vriendinnen bijeenkomst in mijn huis en je kan eens een keertje overslaan als het zo niet uitkomt.
De
korte verhalen zijn geliefd merk ik en hierbij het eerste deel van de serie
Trip to America…
Trip to America deel 1
Landgraaf 31 Augustus 2008
Amerika is wel het laatste land waar ik met vakantie naar toe zou gaan. Samir woont in Albany N.Y. U.S.A.
Ik ga hem opzoeken en enige tijd zijn dagelijkse leven mee beleven en zien hoe hij daar leeft, studeert en werkt.
De nacht vervaagt en de dag neemt de scepter over. Mijn koffer staat klaar bij de poort inclusief de trolley met de handbagage. Verder mijn rugzak en een koeltas met broodjes en koffie voor onderweg. Hoe rijk gezegend ben ik met vrienden die me naar Schiphol willen brengen. De reis zal 24 uur duren…
De autorit verloopt voorspoedig o.a. dankzij d de navigatie en wat geluk.
Onderweg staat een tankstation in brand. Later zal blijken dat na ons, aan
beide zijden de weg wordt afgesloten. Ruim op tijd komen we aan…
De medicijnen worden ter sprake gebracht waarna de reizigers achter mij naar een ander loket verwezen worden en er een Nederlandstalige medewerker bijkomt. Er zal een katheter open gemaakt moeten worden. Men vraagt of er naaldjes inzitten.
Drank chocolade kaas tulpenbollen en zaadshops. Alle aankopen in plastic verpakt. Er wordt bij de kassa naar het ticket gevraagd omdat niet alles wat te koop is ook naar alle landen ingevoerd mag worden. Het zou vreselijk zijn als je inkopen gedaan in de wachtruimte even later bij de
douane in de vuilnisbak moet.
pompoenzaadjes kosten vijf euro. Wat een afzetters. Er mag geen zaad Amerika in weet ik dus laat ik alles maar gewoon liggen waar het ligt. Ik ga niet lopen stressen in de rij voor koffie. Ik hoef niet naar Mac Drek Café Amsterdam of wat nog allemaal in die hal ligt. Ik heb mijn flesje water en dat is voldoende.....
Even later besluit ik een fles Ierse Whisky voor Samir te kopen. Glenfiddich van 12 jaar oud. Heel betaalbaar en ik weet dat ik mijn zoon er een groot plezier mee doe. Tegen elf uur neem ik plaats op een comfortabele bank tegenover het bord waar de aankomst en vertrektijden van alle vluchten opstaan.
Bij sommige vluchten staat het woord “Gate open” en het is me niet
duidelijk of ik naar D4 gate moet als inderdaad die “Gate” open is, of eerder.
Een stel Brabanders weten het ook niet maar moeten wel hetzelfde vliegtuig
hebben. Ze besluiten nog eventjes te wachten. Mijn gevoel zegt me dat ik maar
eens moet gaan kijken.
Op welke manier ik van thuis naar Schiphol kwam en waar de koffer lag tijdens die reis. Nogmaals worden de reisdocumenten gecontroleerd en verzocht mijn bril af te zetten. Mijn schoenen moeten uit en mijn riem uit mijn broek. De handbagage wordt grondig doorzocht en ikzelf wordt uitgebreid gefouilleerd door een vrouwelijke marechaussee.....Het gaat wel met kleding aan maar de vingers komen overal. Onder bh. Beugels en tussen billen. Een onwaardige belevenis moet ik zeggen.
De schoenen kunnen aan en de riem weer om. Alles is goed bevonden en wachten op nadere orders. Even later worden de eerste namen van passagiers omgeroepen. Er is ook een “Misses van Deursen” bij. Mijn instapkaart wordt gecontroleerd en kan ik weer wachten tot de andere TIG namen de revue zijn gepasseerd. Tegen twintig voor EEN verschijnt op het bord achter DELTA het bericht: “gate open.” Direct daarna het bericht dat de vlucht een kwartier vertraging heeft. Een van de bemanningsleden vertelt dat we die vertraging gaan inhalen want we hebben wind mee…….
Het is een gemêleerd gezelschap wat het vliegtuig binnen gaat. Een ding hebben ze allemaal gemeen. Gemakkelijke kleding. Een mevrouw heeft al een tijdje met haar voeten zitten draaien Ze heeft natuurlijk ook goede tips gekregen of wellicht vliegervaring. Met een glimlach denk ik aan alle goedbedoelde “goede raad” die me de laatste drie weken is gegeven. Ik zou maar een dik vest meenemen bij de handbagage want in vliegtuigen is het koud.
Ik hoef geen vest en heb een natuurlijke winterjas “maatje meer” die ik vanaf mijn geboorte al draag. Verder moest ik zeer zeker steunkousen aandoen volgens mijn pedicure. Goed tegen stuwing van vocht in voeten en benen tijdens die acht uur durende vlucht. Laat ik nu nooit vocht in voeten en benen hebben dus nu ook niet neem ik aan. Wat een kul! Er was zelfs iemand die me een blijvende katheter aanraadde.
Hoefde alleen het kraantje open. Ja, ja....als iedereen van het toilet gebruik kan maken kan ik dat ook met mijn wegwerp kathetertjes... Alle goedbedoelde raad heb ik eens door gedacht, achter me gegooid en mijn eigen gezonde verstand gebruikt…
Even na 13.00 uur Nederlandse tijd komt er beweging in het vliegtuig. Mijn stoel (nummer 42) staat op het hoekje van een rijtje van drie. Kan ik heerlijk mijn ene been strekken in het gangpad. Er hangen wel vijf TV toestellen aan het plafond en de cockpit met de piloot is in beeld. Lijkt me een heel capabele meneer moet ik zeggen al versta je geen woord van wat hij vertelt door het vele lawaai wat passagiers maken.
Als iedereen zijn/haar plaats heeft gevonden en de handbagage in de daarvoor bestemde opberging zit gaat de reis beginnen. Langzaam komt er beweging in het toestel dat zijn weg zoekt naar de startbaan. Een verlichte tekst PLEASE CLOSED YOUR SEATBELT is de volgende fase. Stewardessen lopen rond om te controleren of het ook gebeurd. Dan brullen de motoren harder en harder terwijl het vliegtuig een aanloop lijkt te nemen. Nog sneller en sneller. Alles rammelt en als ik vrees dat de vleugels er zo wel af zullen vallen en de gierende motorgeluiden niet meer aan te horen zijn gaat het toestel los van de aarde!
Hoger en hoger als een vogel op de vlucht. Nog hoger terwijl mijn oren dicht gaan zitten en even slikken niet echt helpt. Mijn maag maakt een buiteling en nog hoger klimt het toestel zodat huizen kleine blokjes zijn en water kleine meertjes lijken. Daarna niets meer dan de wolken en zelfs dat niet eens meer...
16.00 uur. Enkele uren in een vliegtuigstoel, het is niet echt iets voor mij.
Een kussentje in mijn nek en proberen te slapen terwijl stomme avonturenfilms
draaien. Af en toe opstaan en maar eens naar de plee. Even mijn gezicht wassen
en een plas. De meest vreemde lunch aller tijden is zojuist geserveerd. Pasta
met tomatensaus in een bergje spinazie. Er is een broodje bij en roomboter met
ceddar (Amerikaanse kaas op oliebasis) Verder wat sla en twee zoute crackers.
Het toetje is een koekje met chocola. Er is koffie, thee en frisdrank.
17.00 uur. Mijn make-up bijgewerkt en een paar rondjes gelopen door de gangpaden. Ik loop langs jolige jongelui die melig worden en verliefde stelletjes die uit verveling gaan tongzoenen. Je moet er maar achter zitten zoals ik en alles mee moeten krijgen. De derde film begint en er steekt een vreselijke hoofdpijn op. Oh wat verlang ik naar de stilte van de bosrand en de poes op mijn hofje. Rijen mensen voor een stinkend toilet waar ik naast zit en een vergeten poederdoos ligt op de grond. Twee paracetamolletjes en verder niets meer...
De meute is aan de wijn gegaan en wordt luidruchtiger. Nog eventjes! De gezagvoerder komt weer in beeld en vertelt dat de vlucht er bijna op zit, hoe warm het bij aankomst is en de tijd zes uur verder dan op onze horloges. De vlucht is korter dan gepland. We hadden inderdaad wind mee. Het toestel verliest hoogte met de bijbehorende mindere zaken zoals oren die dicht gaan zitten. Slikken en gapen helpt wel. Opeens een schokje en we zijn aan de grond.
Er gaat een wanhopig geluid door de pantry en even later wordt duidelijk waarom. Er is druk verkeer van aankomende vliegtuigen dus is er geen plaats aan THE GATE. We moeten wachten tot een speciale bus die LOUNGE heet ons komt ophalen. Wachten en blijven zitten terwijl je naar buiten wil, de frisse lucht in. Drie kwartier verder zitten we in de lounge die smoorheet is. Het is buiten 32 graden en de airco is stuk. We komen in een aankomsthal en worden gesplitst in twee rijen. Amerikaanse staatsburgers rechts de overige links.
 |
| Deel een tas van vloerkleed. |
De overige worden begeleid door streng uitziende douane ambtenaren... In het vliegtuig moesten twee pagina’s vreemde vragen ingevuld worden. Of je met dieren, aarde en zaad in aanraking bent geweest. Of je handel wil drijven en waar je naartoe gaat. Je naam en adres. Hoe lang je blijft, je paspoortnummer en nog meer.. Ik hoop dat alles goed is ingevuld. Bij geslacht heb ik vrouw ingevuld i.p.v. femal. Foutje. De jolige kids vragen hulp aan me.... nou ze zoeken het maar uit.
Dat kalmeert en ik beantwoord de vragen verder moeiteloos.” Ik ga naar mijn zoon die ik een jaar niet zag.” Dat laatste heeft hij natuurlijk niets mee te maken maar vond ik charmant klinken. Ik vertel hem het adres van mijn zoon en de dag dat ik terug ga naar Nederland.
Daar staat Samir! Oh ma ik ben zo trots
op je! Dan omhelzen we elkaar en is alles goed!
Grauw donker en verwaarloosd. Het Brabants stel moet er een halte eerder uit. We belanden in MANHATTAN. Hoge wolkenkrabbers en smerigheid ten top. Vandaar uit vertrekt er een Greyhoundbus naar Albany waar we moeten zijn. Ook dat is nog steeds New York. We moeten wachten en Samir zet me in een koffieshop terwijl hij kaarten gaat kopen voor de Greyhound. Ik ben doodmoe maar kan nog alles opnemen.
In de koffieshop zit een studente uit de Oekraïne die de grote stad N.Y. Bezoekt. Ze studeert in Californië en wacht op een vriend die haar vergezellen zal op de terug reis. Ze is een beetje bang van de drukte, vertelt ze, wat me wel verbaasd van een jong kind van midden 20.
Een zwerver schuimt de
afvalbakken af waar hij niets vind. Hij zit onder de zweren en krabt steeds aan
zijn benen in een veel te grote broek. Hij is omgeven met urinegeur. Mijn hart
draait om in mijn lijf. Gelukkig komt een mevrouw die hem enkele dollars in
zijn hand drukt. Hij is te ziek en te apathisch om te bedanken en schuifelt
verder.
Ha, daar komt mijn zoon. De kaarten zijn gekocht en de reis kan vervolgt
worden. Nog even wachten in de rij voor de bus vertrekt. De meeste mensen
zitten gewoon op de vloer van de hal. Toch maar niet. Ik zou niet meer op
kunnen staan vrees ik, dus hang ik tegen een pilaar. Steeds weer kijken naar
Samir is mijn voornaamste bezigheid.
 |
| Samir en Annemiek in Manhattan |
Annemiek
