Loslaten is machteloosheid toegeven,
Loslaten is niet meer tevergeefs proberen om de ander te
veranderen of de schuld te geven.
Loslaten is minder vrezen…
Annemiek.
Mijmering 11 2025
Tip…Variatie
maaltijd groentepannetje…Als je spinazie of snijbiet kan
toevoegen aan een groentepannetje kan dat ook met witlofblaadjes.
Een flink stuk courget in stukken,
Daarna wat paprika in stukken
Twee tomaten in stukken
Roerbakken en ondertussen de witlof in de lengte
doormidden snijden.
Het harde stukje verwijderen en de kolfjes in grove stukken
snijden.
De kaas laten smelten bij de rest in de pan.
De witlof in grove stukken snijden en een minuut mee omroeren.
Verrukkelijk moet ik zeggen…
en heeft de ruimte onderaan de
oven leeggehaald en schoongemaakt.
Vergeten bakblikjes die ik niet meer gebruik staan op het doorgeefplekje op de eetkamertafel.
Ze gaan mee als ik naar de bonusfamilie ga.
Op het aanrecht rechts is het plekje van wat naar de schuur moet.
Op de traplift staat wat naar boven moet en bovenaan de trap wat
naar beneden moet…
Ook niet
meer uit de stekjes.
Tip 4 en mijn leventje… De bonus familie schildert de woonkamer en het trappenhuis.
Gerda en ik kunnen even geen handwerk les en bak les geven.
Tijd om ze te verwennen met
kaneelbroodjes en krenten mikskes.
Het recept van het snelle deegje maken kennen jullie nu
wel al zal ik de truukjes nog even vermelden…
Smeer de uitgerolde deeg lap in met zonnebloemolie waar suiker/kaneel (gelijke delen ) mee ingesmeerd wordt.
Bij de lap oprollen steeds de rand met water natmaken voor je verder rolt.
De rol steeds ietsje optillen voorkomt dat de
kaneel/suiker verschuift.
De sluiting onder houden als je de rol flink aandrukt.
De rol iets langer trekken kan ook nog.
De kopskanten van de rol kunnen bij de rest deeg als er geen kaneel opzit of een beetje.
Dunne plakjes snijden geeft kleinere broodjes.
Deze breekbroodjes blijven daardoor zacht…
De kaneelbroodjes met water bestrijken voor ze in de oven gaan.
Uit de oven direct insmeren met pompoen of abrikozen jam.
De rozijnen door bloem rollen voordat ze kort
met het deeg worden mee gekneed.
De uitgerolde plak deeg insmeren met pompoen
sinaasappelmarmelade of abrikozenjam.
Wel ook hier de rol iets optillen voordat je verder rolt.
Om te
voorkomen dat de jam eruit sprietst.
De rozijnen mikskes met water bestrijken voordat ze in de oven gaan.
Bak ze
lichtbruin en net gaar om hard worden te voorkomen…
Het laatste verhaal uit het bewerkte manuscript van mijn boek:
Onderweg naar Vrijheid.
De laatste druppel…..
Ik kon het niet meer opbrengen. Dat was wel eens anders
geweest. Een man kan ongeluksgevoel wegvrijen. Een vrouw moet zich gelukkig
voelen om er überhaupt aan te willen beginnen. Mo zocht er iets achter en dacht
dat ik een ander had. Zijn collega’s hadden wellicht gelijk toen ze vertelden
dat Nederlandse vrouwen allemaal hoeren waren? Mo zag overal minnaars die er
niet waren.
Er was een ongegronde ziekelijke jaloezie bij Mo ontwaakt. Liep toevallig een man gelijk met mij de trappen af dan was dat mijn minnaar volgens Mo en hadden we een afspraak gemaakt Hij had het immers zelf gezien en gehoord! Alweer psychoses…
Al dat geruzie is niet goed voor een kindje dus wendde ik ook
wel passie en verliefdheid voor om Mo maar te bewijzen dat hij de enige was. Faken,
noemen ze dat.
Ons kindje leek van alles niet veel mee te krijgen. Ik spon een web van licht rond het kind en hield hem ver van zijn sombere vader.
Zijn wereldje bestond uit de pluche beestjes “muisie” en de beer, het fietsje en het veldje met de bal in de zon.
Voor mij was het wel duidelijk dat het bij dit ene
kindje zou blijven. Samir zou vriendjes
moeten krijgen, hij was teveel op zichzelf gericht.
Vlakbij de flat was een peuterspeelplaats. Dat zou wellicht
iets voor hem zijn. Al was het maar voor één ochtend in de week. Zullen we daar
maar eens een kijkje gaan nemen, zonnekind van mij?
Op een slechte dag stond Mo opeens twee uur na vertrek naar zijn werk, weer thuis. Zijn gezicht en handen flink gehavend. Hij was weer geschorst wegens slaande ruzie met een collega. Hij had gelijk en die collega niet, beweerde hij. Mo was gewoon doodziek! Het bleef maar aan de gang.
Nu in 2025 weet ik dat
Mo aan een psychische storing leed die hij ontkende. Het meest lijkend op Asperger
die in 2025 een vorm van autisme wordt genoemd.
Terug naar 1980: Er zou een maatschappelijk werker van
het bedrijf komen praten. Het was niet duidelijk of Mo weer terug mocht komen.
Dat zou afhangen van de resultaten van het gesprek met de maatschappelijk
werker.
Gelukkig liet meneer niet lang op zich wachten. Het grootste
deel van het gesprek fungeerde ik als tolk. Ik vertelde wat Mo verzweeg of door
de taalbarrière niet zeggen kon. De discriminatie van Arabische collega’s omdat
Mo een Nederlandse vrouw trouwde.
Mo die de zwaarte van discriminatie niet had verwacht en
onderschat? Zeker niet aankon en in een zware depressie was beland.
Als Mo beloofde op gesprekstherapie te gaan zou hij komende
week weer voor halve dagen het werk mogen hervatten. Bij weer een volgende
slaande ruzie zou hij op staande voet worden ontslagen. PFF…..door het oog van
de naald. De therapeute die kwam, sprak vloeiend Frans. Een Arabische man houdt
de vuile was binnen. Dus kwamen de problemen niet ter sprake.
Ze babbelden wat over koetjes en kalfjes en de vrouw was
zichtbaar helemaal weg van de mooie Arabier die met zijn charme de gesprekken
leidde naar veilig gebied. Na een tijd ging het een stuk beter met hem,
vertelde Mo, dus werd de behandeling gestopt…..zonder resultaat.
De peuterspeelplaats… De eerste ochtend dat Samir naar de peuterspeelplaats zou gaan was al
 |
| De bonus familie aan het verven. |
ingepland. Wat zou ik veel doen in huis. Het kwam er niet van. Misschien was zijn ma nog wel meer van streek dan het kind. Het losmakingsproces tussen moeder en kind start bij de peuterspeelplaats. Onzin natuurlijk, maar toen voelde het wel zo.
De uren werden afgeteld naast de telefoon. Zou de juf wel
bellen als het niet meer ging? Maar natuurlijk ging het wel en af en toe ook
niet. Nee, hij was niet gemakkelijk en hij domineerde met vuur en vlam. Ik had
niet anders verwacht. Het zou goed voor hem zijn te leren dat alles gedeeld
moest worden, dat is de eerste les van omgang met leeftijdgenootjes.
Samir werd op een fijne leerzame manier beziggehouden en dat voelde goed. De tekeningen die hij vol trots mee naar huis bracht werden opgeplakt op muren en deuren. Een voorbeeld van een voorgedrukte muis inkleuren lukte niet erg. Mo kon het kind daar niet voor prijzen. Wellicht had hij hogere verwachtingen van zijn ruim driejarige zoon.
 |
| Qammar oftewel Maantje. |
Wie en wat was eigenlijk wel
nog goed bij Mo, alleen hijzelf? Hij kon
een voorbeeld aan zijn zoon nemen die heel leergierig alles wilde leren. Een
eigenschap die zijn vader zeer zeker niet (meer?) bezat. Alles wat Mo deed was met eigen ogen “zien”
hoe fout iedereen was, en hij had altijd gelijk. Al die jaren heb ik niet
beseft hoe ego Mo was…
Er vielen bittere woorden tussen Mo en mij. Samir moest vooral
stil gemakkelijk en volgzaam zijn volgens Mo. Al die eigenschappen bezat het
kind dus niet! Samir was vuur en
vlam, korte concentratie en heel eigenwijs. Zoals zijn vader als kind was geweest…
Samir was verder zeer leergierig, bewegelijk en kon bij tijden moeilijk te bereiken zijn. Op zichzelf gericht, maar ook in zichzelf gekeerd, alsof hij in zijn eigen wereldje leefde. Hij hoorde je dan niet en moest je meer moeite en tijd nemen om zijn aandacht te trekken. Op ooghoogte hem aanraken en aankijken. Er kwam een moment dat hij weer eens niet “luisterde” naar zijn vader. Mo verdroeg dit niet en gaf hem een klap om zijn oren.
 |
| Suaad. |
Misschien schrok hij er zelf wel het meest van. Wie zal het
zeggen….. De klap kwam te hard aan. Wanneer zou de volgende klap zijn? Ik kan
me een nacht herinneren waarin Mo tegen de morgen pas thuiskwam.
Ik werd wakker doordat hij stond te kotsen op de plee. De
woede steeg naar ongekende hoogte en ik kon met moeite mezelf beheersen. Ik zou
willen schoppen, slaan en trappen tegen die weerzinwekkende zatlap die alle
moois uit het leven van zijn kind, mij en zichzelf beschadigde en vernielde… Dat
moest hij maar in zijn eentje verder doen… Maar waar moest ik heen?
Tijdens nachtelijk waken maakte ik vluchtplannen die in de ochtend weer niet doorgingen. Angst voor het onbekende…waar moest ik heen?
 |
| Alie |
Een lente die ten
einde liep. Geen enkel vriendelijk woord wat nog gezegd kon worden. Starre
stilte en tersluikse blikken. Onterechte beschuldigingen over gekocht vlees wat
volgens Mo wel eens varkensvlees (haloef) zou kunnen zijn. Hij smeet het in de
vuilnisbak.
Er was een harde onverschilligheid over me gekomen. Alleen
Samir kon me nog ontroeren en blijdschap brengen. Het was zo’n mooi kind vol
leven en interesse. Moeilijk ook door zijn eigenzinnigheid. Eten was tijd
verspillen volgens het kind. Je moest van goeden huize komen om hem aan tafel
te krijgen en te houden. Regels en tafelmanieren werden al jong bijgebracht.
Mo was heel snel geïrriteerd als het kind dreinde… en ging het opeens weer mis. Een flesopener met een flinke houten steel kwam neer op het kleine handje. Het zal wel niet zo bedoeld zijn geweest maar het kwam heel hard aan.
 |
| Ahmed en zijn oudste zoon Akram |
Ik heb me met het kind op de kinderkamer teruggetrokken.
Vertwijfeld en allebei van streek. Nee…..ik wilde geen sorry meer horen….. Het
snikkend ventje met de natte lap op het handje was op den duur in slaap
gevallen dicht tegen me aan. Het was alsof ik opeens buiten mezelf naar mijn
leven kon kijken. Het werd heel rustig in mij.
Dit was de laatste druppel en Genoeg!! De volgende ochtend ben ik met het kind naar de huisarts gegaan.
Het handje bleef dik en de wachtkamer vol mensen die aan het kindje met het
dikke handje vroegen of hij gevallen was. Samir antwoorde: “Pappa daan.”
Toen we aan de beurt kwamen zag de huisarts genoeg aan mijn gezicht. “Foto’s maken en vandaag weer terugkomen,” sprak hij kortaf. Mo was werken en de weg naar het ziekenhuis snel gemaakt. Er werd een breuk geconstateerd in de middenhandsbeentjes, daar doen ze bij zo’n klein kind niet veel aan. Daarna weer naar de huisarts die net klaar was met zijn spreekuur. Hij keek me aan en vertelde dat ik de
 |
| Qammar |
lijdensweg van het kind verlengde door de relatie in stand te houden. Ik stond er immers bij en liet het gebeuren….. Zo had ik het nooit bekeken. De huisarts zou deze keer geen melding maken bij jeugdzorg vertelde hij. Bij herhaling van dergelijke misstanden zou hij dat wel doen. Op den duur zou dat uit de ouderlijke macht ontzetten kunnen worden. Of ik me dat wel realiseerde?
Nee, daaraan had ik nog niet gedacht. Er volgde een lang gesprek met de arts waarin ik aangaf niet meer te geloven dat Mo van de drank af kwam of in therapie zou gaan. Niet kunnen en/of willen. Mo bleef een zorgmijder… Als voor een kind zijn vader gevaar betekend, moet zijn moeder de verantwoording nemen. Opeens wist ik dat Mo niet weg moest gaan, maar ik… samen met Samir. Een radicale breuk zodat Mo niet steeds weer terug zou komen, stennis maken aan de deur en me ergens zou opwachten. Het kind had genoeg geleden… Maar waarheen? De band met familie was verwaterd.
 |
| Alie maakt de trap schoon. |
“Was er geen verre vriendin waar ik tijdelijk heen kon?”
Vroeg de huisarts… Nee! Wel kennissen dichtbij en ik kon en wilde geen mens in
gevaar brengen door te vragen of ik daar tijdelijk wonen mocht. De huisarts
heeft wat heen en weer gebeld waarna een adres in Geleen werd gegeven. Ik kon
er terecht vandaag nog of morgen. Het adres
was een tijdelijk opvangadres voor dakloze moeders en kinderen, geleid door
kloosterzusters. Ik kon er enkele dagen en twee nachten blijven. De ochtend
daarna vertrekken om verder weg te zoeken
naar onderdak.
 |
| De 45 jaar oude beautycase. |
Terwijl Samir nog eventjes zat te spelen zijn wat tassen en plastic
zakken gevuld met warme kindertruien terwijl het zomer was. De mooie koffers
helemaal vergeten en alleen de beautycase meegenomen. Het lievelingsspeelgoed
en het paspoort van het kind. De pas van mij. Warme jassen en een boterham voor
onderweg. De ziekenfondskaart en alle contante geld wat er maar in huis was.
Voor mezelf ben ik alle kleding vergeten. Een laatste blik
door de flat waar ik had liefgehad en een stukje ben gestorven. Niet de moed
voor een afscheidsbrief.
Te lang gewacht? Te
veel kansen gegeven? Te veel van een mens gehouden? Te veel verloren!!! Ik zou Mo wel bellen… of niet. De sleutel nam
ik mee. Samir wilde weer “zelf doen,” de trap af en vasthouden aan de spijltjes
van het ijzerwerk. Ja, “zelf doen” en sterk zijn. Een gebroken hart geneest
nooit meer. Zelf doen in een mist van tranen. Zo onbeschrijflijk moe! De straat
over naar de bushalte. Het kleine handje in mijn hand. De bus naar Geleen…
Toi et moi… et je t'aime
toujours, mais notre enfant juste un peu plus. Nos chemins doivent donc se
séparer...
Annemiek
Einde van het
herschreven manuscript van mijn boek
Overleven,
Onderweg naar vrijheid.
