Beste mensen,
Het is de tegenwind,
Die de vlieger doet stijgen…
Annemiek.
Mijmering 102 2024.
Tip… De herfst nodigt uit om taartjes en koekjes te gaan bakken.
Ook een
manier om te feliciteren.
Tip
2…Havermoutkoekjes.
Ingrediënten:
150 gram suiker
1 ei
2 dl melk
1zakje bakpoeder
Ongeveer 250 gram havermout
Ongeveer 400 gram bloem en meer
Werkwijze: Meng de droge bestanddelen door elkaar en voeg het ei, een deel van de melk en de boter toe.
Bloem en de rest melk toevoegen
en kneden tot het deeg loslaat van je handen.
De helft van het deeg uitrollen tot een lap en koekjes uitsteken.
Bovendien ga ik voor kleine koekjes
want ze zijn heel machtig.
De
oven (halverwege het koekjes uitsteken) voorverwarmen op 180 graden.
Bak de koekjes lichtbruin anders worden ze te hard…
Wie bewaard die heeft wat en soms weet je niet eens meer wat je nog hebt.
Het ontspullen
begon met de ijzerboer appen.
Vanaf de schuurdeur ben ik rechts langs de muur begonnen met alles bekijken en sorteren.
Wat doorgegeven kon worden op een hoopje gezet.
Waar ijzer aanzat kwam op het tuinpad naar het trottoir.
Daar blijft het spul twee dagen liggen en ieder die iets bruikbaars ziet kan het meenemen.
(Zie briefje)
Een derde steekschop en kilometers spandraad.
Het is raadzaam bij ontspullen af en toe afstand te nemen en pauze maken.
Ontspullen doe je niet in een keer en gegarandeerd bij de volgende ronde gaan weer spullen weg
Tip
4… Boerenkoolstamppot met “schnitzel” van knolselderij.
Ingrediënten:
De nodige kruimige aardappels
Klontje boter
Nootmuskaat
zout/peper
Paneermeel peper/zout en een ei.
Werkwijze…De aardappels schillen, wassen en in kleine stukken gesneden opzetten met weinig water en iets zout.
De boerenkoolbladeren van de stronk scheuren, wassen en
klein snijden.
Eventueel afgieten en de stamper erdoor met
klontje boter en nootmuskaat en/of peper.
Natuurlijk is boerenkool lekkerder als de vorst erover is gegaan.
Daar wilde ik niet op wachten.
losgeklopt ei (met iets peper/zout) en weer door paneermeel.
In zonnebloemolie bakken op lage pit en op tijd keren.
Mijn leventje… Wat een energie en blijheid brengt het buitenwerk.
Oliespetters op mijn kleren, gezicht, haar en van olie druipende tuinhandschoenen.
Ik maal er niet om.
Toen de bak olie uit mijn wapperende handen viel kreeg het stoepje ook nog een oliebadje.
Rustig blijven Annemiek!
Die olie op de stoep slijt wel weg en de handschoenen en kleding werden direct in een sopje van afwasmiddel en lauw water voorgewassen.
In de avond in de wasmachine en hing alles de dag
erna alweer op de waslijn.
De friet olie was toen al heerlijk in het hout getrokken
en met een zachte handveger werden de kruimels van “De krekette” van de poort
geborsteld.
Hij sopte alle deuren terwijl ik keukenkasten schoonmaakte.
Jawel op de ladder en werd weer een tip toegepast.
Op de bovenste kastplanken liggen kranten
eh wijkblad papier dat eenmaal per half jaar wordt verschoond.
Op de plastic dozen die ik van de eega van Gerda erfde staat met permanent marker
geschreven wat erin zit. Gemakkelijker kan haast niet.
Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: Onderweg naar vrijheid.
Kookles van Mo.
Een grote pan kwam op het gasstel, daar ging olijfolie
in. Dianne en ik maakten groenten schoon terwijl Mo lamskoteletjes aanbraadde.
Dat zou Chacchouca worden vertelde Mo. Het eenpansgerecht kende vele variaties
en altijd werd plat brood erbij gegeten. Dat was te koop bij een Arabische
winkel in Geleen. Er gingen uien knoflook stukken wortel, paprika en geweekte kikkererwten in, plus een kwart witte
kool inclusief stronk. Verder Arabische tomatenpuree wat water zout en harissa.
Overal werd aan geproefd en de harissa bleek erg pittig te zijn.
Dianne en ik wilden alles weten over de Arabische keuken
en hoe couscous werd gemaakt. We spraken af om in de toekomst eens bij mij
thuis te koken. Ik had inmiddels een gasfornuis met oven en daardoor meer
mogelijkheden. Dianne zag zichzelf niet bij haar moeder thuis met een Tunesiër
aan de kookpot staan. Verder waren we een beetje bang van de norse medebewoner
van Mo. Tussen het koken door dronken we zwarte thee uit piepkleine glaasjes
met mierzoet amandelgebak dat droop van de honing. We vonden het zalig.
Even later kwamen Nelleke en Lisa erbij en barstte het
huisje uit zijn voegen. De medebewoner vertrok na een korte woordenwisseling.
Toen werd de sfeer vrolijker. Met z’n allen gezellig rond de tafel met de pan
in het midden. Het brood had eigenlijk warm moeten zijn en we hadden net genoeg
bordjes. Mo at het gerecht met zijn handen. De groenten en de saus handig
opnemend met stukjes brood. We spraken af om bij elke ontmoeting elkaar
woordjes te leren. Zo leerden wij Arabisch en hij Nederlands.
Het eerste woord dat we elkaar leerden was: brood, “gops” in het Arabisch. “A tini gops”
(fonetisch) “ik wil brood”. Al snel kregen we in de gaten dat de Arabische taal heel moeilijk was. De keelklanken, de “hash” zoals Mo die uitsprak, was onmogelijk na te doen. We leerden die dag nog goedendag zeggen: “Salem Malaikum” met de bijbehorende hand op het hart en smakelijk eten. Fonetisch schehe taiba…
Het huisje daverde van ons gelach toen het kinderboekje
eerste klas op tafel kwam. Het boekje ging over een meisje en een hond. Mo leerde
de klemtoon op woorden te leggen. Nooit meer vergeet ik hoe hij dat deed. Heeft
de hond geen huis?? Met heel overdreven het laatste woord de hoogte in.
Wat later schreef Mo onze namen in Arabische leestekens.
Tot onze verbazing schreef hij van rechts naar links. Hij liet ons een
Tunesische krant zien die hij kocht in Geleen. De achterpagina was de
voorpagina. De letters leken in niets op wat wij kenden. Het was een leerzame
dag en het eten was verrukkelijk. De volgende les zou couscous maken zijn. Er werd
bedankt met omhelzingen en huiswaarts gekeerd. De komende dagen was Mo en zijn
huisje het gesprek van de dag.
En zo werd Mo een regelmatige gast in mijn huis. Het lag
voor de hand, Annemiek altijd in voor iets nieuws leerde couscous maken. Een
gerecht waar we wel een halve dag mee bezig waren. Echte couscouskorrels waren
in die tijd alleen te koop in Arabische winkels.
We waren samen naar zo’n winkel in Geleen geweest en ik keek er mijn ogen uit. Gedroogde peulvruchten en vele specerijen met vreemd opschrift. Een Arabisch sprekende winkelbediende prees het lamsvlees aan, dat in stukken in de vitrine lag. Halal geslacht…waar we ook van alles over wilden weten. De prachtige groenten die altijd net iets anders waren dan bij de groentewinkel van ons dorp. Er waren ook soorten die ik helemaal niet kende. Het boeide uitermate…
 |
| Kip in reparatie. |
Ik kocht een couscous pan. Die leek het meest op een
rijststomer. Het was een aluminium pan in twee delen. Onderin de pan ging water
en er bovenop kwam een soort zeef/vergiet met een deksel erop. In dat vergiet
gingen de couscouskorrels om gaar te stomen. Op de naad tussen vergiet en pan
werd een lap katoen gewikkeld om te voorkomen dat stoom ontsnapte. Zo werden
die korrels dikker… Ze moesten ook nog
kleuren begreep ik.
Tijdens het kookproces werden de couscouskorrels vele
malen vanuit het vergiet in een platte bak geschud. Vervolgens werd wat saus
uit de groenten/vlees pan over de korrels verdeeld.
Alles werd voorzichtig door elkaar gehusseld. Dat was
precies werk, de korrels mochten niet gaan plakken maar moesten wel de saus
opnemen, voordat ze weer in het vergiet gingen voor de volgende ronde.
Dit kon je alleen leren door ervaring, werd me duidelijk.
Na verloop van tijd werden de korrels dikker. De saus met vlees en groenten was
toen al lang klaar. Heerlijke geuren doortrokken mijn keuken. Het lamsvlees, de
specerijen en de vele groenten. De Arabische muziek, zeker als Mo meezong met “Oem
Kartoem” zoals hij haar noemde. En ik? Ik raakte helemaal in de ban van de
mooie Afrikaan. Hij vertaalde de tekst en ik leerde de betekenis van de woorden.
Soms kwam Nelleke kijken hoe ver we waren. Dan dekte ze alvast de tafel met mijn mooiste
 |
| Herfst hofje. |
tafelkleed en kaarsjes. Couscous eten deed je met een grote groep mensen, je dierbaren. Met familie tijdens hoogtijdagen zoals Laid Kebier of met vrienden zoals bij ons.
Als iedereen aan tafel zat en druk bezig met eten werd Mo
melancholiek. Ik zag het wel. In gedachten was hij dan thuis in zijn land bij
zijn moeder en de familie. We leefden met hem mee! Zeker toen hij vertelde dat
hij de maan een boodschap meegaf op haar weg naar zijn land. Wat een gevoelige,
poëtische man!
