Hou het overzichtelijk.
Doe vandaag alleen wat je ook echt aankan
En jaag jezelf niet op…
Annemiek.
Mijmering 104 2024.
Tip…Broccoli
soep.
Ingrediënten:
1 grote of 2 kleine uien
1 flinke aardappel
Enkele tenen knoflook
2 groentebouillonblokken
Even later de
gesnipperde tenen knoflook toevoegen en afblussen met 1 liter water.
De klein gesneden roosjes broccoli toevoegen inclusief de stronk.
De aardappel schillen, wassen en in klein gesneden
blokjes erbij.
Bouillonblokken toevoegen en kon nog een halve liter water erbij plus een derde bouillonblok.
(op elke halve liter water 1
bouillonblok.)
De blender erdoor en eventueel zwarte peper.
In de soepkop een scheutje room of koffiemelk op de soep.
Een paar fijngeknipte knoflookstengels uit de tuin leek me lekker
en dat was ook zo.
Tip
2… Pompoen pannenkoekjes voor bij de soep.
Ingrediënten en werkwijze: Stukken pompoen raspen en mengen met een ei, snuf zout en een beetje bloem.
De prut kneden en eventueel bloem toevoegen tot een samenhangende massa ontstaat,
Iets platgedrukt bakken in zonnebloemolie in een stoofpan. Dichtschroeien en op lage pit garen. Op tijd keren…(Foto's bereiding op scrollen)
Tip 3…experiment. De afgeknipte topjes van de fuchsia’s oftewel bellenplant werden afgeknipt toen de planten naar binnen gingen.
Eenmaal per week schoon water geven en zien wat het worden gaat…
Bij de sedum in de vaas lijkt het niet te lukken.
Misschien had ik die binnen moeten zetten.
problemen.
Het betekend dat het voor mij niet meer te volgen is als iemand snel spreekt. Ik heb me aangeleerd om te zeggen: “Even terug!”
Een antwoord formuleren gaat natuurlijk ook langzamer en iets uit mijn geheugen opdiepen idem.
Mensen met o.a. autisme alzheimer en MS, hebben daar ook last van.
Het verergert bij
stress en vermoeidheid. Er zijn compensatie theorieën voor, richtlijnen om
daarmee om te gaan waar ik me momenteel in verdiep.
Mijn hoorapparaten kan ik niet meer zelf indoen en liggen in de kast.
Ik heb er niet zo’n moeite mee moet ik zeggen want mijn vrienden houden er rekening mee.
Op de PC heb ik de grootste letters die verkleind worden
als de mijmering wordt geplaatst…
Het is wat het is en mijn glas is nog steeds halfvol en tel ik mijn zegeningen…
De zon door de ramen en een kopje koffie bij het schrijven van mijn verhalen…
Op de fiets naar KARWEI waar ik nog een stukje mat heb gekocht voor bij de keukenloper.
Kwaliteit van leven zit er nog steeds met bergen in…
Een verhaal uit het herschreven manuscript van mijn boek: Onderweg naar vrijheid.
woonden.
Met zijn allen gingen we er een keer naar toe. De eigenaar was een Marokkaan met de naam Abdellah. De mensen die er kwamen waren hoofdzakelijk Arabisch.
De
gelegenheid was duidelijk een ontmoetingscentrum. De muziek die werd gedraaid was gemixt. Arabisch en gemengd met wat er
zoal gehoord werd in het “Klaverblad”.
Hoe later de avond hoe mooier. Als er wat gedronken werd
kwam het heimwee boven. Dan dansten en zongen de mannen samen met veel
handgebaren, geklap en gezang. De strenggelovige Mohammedanen dronken trouwens
geen alcohol. Die zaten apart en aan de thee. Daar hoorde Mo niet bij… die
dronk bier. De klanken van de taal en de muziek gaven een heel bijzondere
sfeer.
Nelleke met haar
conservatorium opleiding was er weg van. Je waande je in verre landen.
Annemiek in de tijd van het verhaal
Het was
een complete cultuurschok als de avond nacht werd en we huiswaarts keerden.
Uiteindelijk werd het voor Nelleke en de zusjes wat veel van het goede. Bar
Abdellah was uit de gratie. Ik was de enige die er af en toe met Mo heen bleef
gaan.
Tunesische gastarbeiders waren in de minderheid in
Nederland, vergeleken met de vele Marokkanen Spanjaarden en Italianen. Ik
leerde de verschillen zien. In Geleen woonde een dorpsgenoot uit Tunesië van Mo
met de naam Abdesattar Marouani en ik vond hem een griezel. Hij leek veel ouder
en had gluiperige oogjes. Meestal was hij samen met een Nederlandse veel oudere
vriendin die Netty heette.
Ik was perplex
toen ik hoorde dat Netty acht kinderen had. Een verlopen type met kapot geverfd lang zwart haar, een uitgezakt
lijf met te strakke kleding en te diep decolleté. Als ze uitging paste haar
ex-man op de kinderen die nog thuis woonden. Meneer woonde voor het gemak weer
bij haar in.
Als ik een kind had zou ik geen moment aan uitgaan denken. Maar wie ben ik om te oordelen/veroordelen. Bij Bar Abdellah kwamen twee soorten vrouwen leek het wel. De enkelen die een serieuze relatie hadden met een Afrikaan en de velen die van man naar man
gingen. De zogenaamde “vlinders!” Die waren zeer in trek bij de mannen die een vrouw of verloofde in hun “thuisland” achter hadden gelaten. Die lieten ze overkomen als ze een huis hadden bemachtigd. De vlinders waren als schepen in de nacht, samen een tijdje met elkaar opvaren. Daar is niets mis mee. Het is een persoonlijke keuze die je maakt…Als je het daar beiden maar mee eens bent!
Einde van een zomer.
De scholen waren weer begonnen. Nelleke was druk met haar studie en gitaarles geven. Het bracht wat extra geld op naast haar studiebeurs.
Mijn werk in de bedrijfscatering bracht weinig verdienste
en geen overwerk. Om vijf uur zat het erop.
Mo was naar Tunesië met vakantie, de bofkont. Mijn vakantie
waren lange fietstochten geweest o.a. naar Maastricht langs het kanaal en
verder. Een nieuwe hobby voor in het weekend werd geboren, steeds verdere
fietstochten tot wel 100 km per dag en ergens overnachten bij een B&B. Altijd
een blocnote bij me waar ik ervaringen in schreef of gedichten. Meestal waren
mijn trektochten alleen, dat gaf me het pure vrijheid gevoel. Volmaakt gelukkig
kon ik zijn ergens middenin de natuur met mijn thermos koffie en een boterham.
Niet weten waar de weg heenvoerde en hoe weer naar huis te komen… In de armen
van moeder natuur.
In mijn flatje werd het steeds gezelliger! Als het kouder
zou worden maar weer even wat gaan bijverdienen bedacht ik. Er was een café/zaal
in Beek op de Rijksweg waar bruiloften en partijen werden gehouden. Ze vroegen
oproepbaar personeel voor feesten in het weekend. Ik ging er maar eens solliciteren
en kwam op hun lijst na proef gedraaid te hebben.
En weer ging er een nieuwe wereld voor me open. Een
bruiloft in “Café Beek” op zaterdag betekende van te voren een koud buffet
maken. Werk genoeg! Of ik ook in de keuken wilde helpen? Ja, zeker! Ook daar
was iets te leren. De aardappelsalade werd er nog zelf gemaakt, evenals
zalmsalade en van alles wat daar bij hoorde.
Gevulde eieren opspuiten en van tomaten werden mandjes
gesneden gevuld met o.a. erwtjes en takjes peterselie. Een citroen werd
creatief omgetoverd tot een varkentje. Kilo’s gehakt werden “broden” gevuld met
gekookte eieren. Afgekoeld werden ze in plakken gesneden. Hele hammen gebraden.
Een trouwerij uit liefde. Daar ging het anders aan toe
dan die bruiloft van mij van “lang” geleden. De liefde spatte eraf. Meestal zag
je wel dat ze gek op elkaar waren. Maar evengoed kans dat het geluk over zou
gaan. Als de glans eraf was zoals het echtpaar waarvoor ik werkte. De eigenaar
van de zaak was zijn eigen beste klant. Als zijn zaak een dag in de week
gesloten was ging hij naar zijn stamkroeg een straat verder. Wat een idioot… Als
hij later op de avond wat veel ophad en zijn vrouw niet snel genoeg reageerde
schopte hij haar de keuken door. Daar was ik al eens bij geweest en wist niet
wat ik zag.
Wat een bruut! De vrouw huilde stilletjes, verzorgde een
schaafwond of kneuzing, plakte een pleister en werkte weer verder. Zou dat
vroeger ook de “grote liefde” zijn geweest?
Voor geen goud zou ik in de plaats van die vrouw willen
zijn. Geen mens die me ooit een keuken door zou schoppen. Mijn thuis was een
veilig plekje met een boek en een muziekje terwijl knippatronen en lapjes,
rokken en bloesjes werden.
Annemiek
