Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint me te
vertellen,
Waarom ik iets niet zo moet voelen als ik het voel,
Dan neem je mijn gevoelens niet serieus.
Annemiek.
Mijmering 106 2024.
Geen onderhoud meer… ruimte om
gemakkelijker de gordijnen dicht te kunnen trekken en minder kans dat ik weer
val.
Een van de zes mandjes van Floor op het hofje werd verbouwd tot een riante bungalow voor eventuele egeltjes.
Onder gesnoeide takken in een hoekje in de luwte is het verblijf geplaatst.
Ik zal nog wat herfstblad erop gooien.
Tip 2…Klussen waar ik tegenop zie worden met tijdmanagement gedaan.
Dat wil zeggen tenminste drie uur achter elkaar eraan werken al of niet met tegenzin en als beloning iets leuks.
Tip
3…Chili sin carne…
Ingrediënten:
Een halve beker gedroogde kidneybonen (rode bonen)
Stukken paprika (had ik in de vriezer)
Blikje of pakje tomaten (ik had tomaten in de vriezer)
1 ui
3 tenen knoflook
(Als je wil champignons en/of mais en voor de niet
vegetariër gehakt. Met vlees heet het gerecht chili con carne)
Werkwijze: De gedroogde bonen 24 uur in water weken.
De dag erna in een stoofpan in iets olie
de gesnipperde ui fruiten en even later de gesnipperde knoflook toevoegen.
Aan de kook brengen en op lage pit stoven.
Als
je champignons en/of gehakt wil toevoegen bak die mee met de uien.
Mais kan op het laatst toegevoegd (hou ik niet van)
De kidneybonen zorgen voor de bite in het gerecht.
Bonen houden je warm van binnen zijn dus goed tegen de kou en zijn vleesvervangers...
dus dat gehakt laat maar levende
beestjes blijven…
In eigen warmte is het gerecht verder gestoofd en ben ik in slaap gevallen.
Bij het opstaan anderhalf uur later kon ik zo aan tafel.
De chili was warm en precies goed.
In het kader van ontspullen werden drie kastladen uitgeruimd en
hoopjes gemaakt.
Doorgeven
Restafval
al of niet gescheiden
Ik heb drie uur krantenknipsels, interviews in bladen en foto’s uitgezocht.
Veel emotie kost veel energie.
Zeker bij foto’s o.a. van
mensen die overleden zijn en/of een andere koers gingen varen.
Ik kom ze regelmatig nog tegen.
Annemiek geliefd en gehaat…
Gehaat door degenen die ik zelf had opgeleid en het beter wisten.
Veel krantenknipsels uit die tijd ging bij het oud papier en de mooie interviews en gepubliceerde gedichten in kranten blijven bewaard.
Die wil ik nog eens lezen. Ik vond foto’s en een boekje uitgegeven bij de dood van Nelleke.
Dat hakt erin… Foto’s en brieven van mijn zoon mijn zorgenkind…
Het was een terugblik op een lang leven vol keihard werken… Annemiek de
strijder die menigmaal in stilte uren huilen kon.
Een verhaal
uit het herschreven manuscript van mijn boek: Onderweg naar vrijheid. 
Meer plaats in huis
In de loop
van de zondag, laat in de
Even afstand
nemen en nadenken over hoe het nu verder zou gaan. Natuurlijk deed ik geen oog
dicht. In mijn bed hing nog de geur van Mo. In mijn gedachten passeerde het
afgelopen weekend de revue. Nagenieten noemen ze dat. Op zijn manier zou hij
wel van me houden Al heeft “houden van” vele gezichten waar altijd wel een
stukje egoïsme bij zit. In onvoorwaardelijke liefde geloofde ik toen nog niet.
Op welke
manier hield ik van hem? Was dit alleen maar erotiek en passie? Een fysieke behoefte? De eer dat hij
voor mij had gekozen? Zijn schoonheid? Hoe mooi was zijn donkere huid. De lange
wimpers op zijn wangen als hij sliep. Eigenlijk had hij best grote handen en
voeten. Zijn kroeshaar voelde vreemd. Alsof het kunststof was. Het fijne
lijntje boven zijn bovenlip, zijn zware baardgroei die mijn huid ruw had
gemaakt. Het krullende borsthaar. Een beeld dat me altijd bij zou blijven. Hoe
mooi kan een slapende man zijn waarin je iets van het kind herkent…
Gebroken en
afwezig begon ik aan mijn maandagmorgen. Op mijn werk liep alles in het
honderd. Mijn handen stonden verkeerd. Er werd al eens verstoord naar me gekeken.
Naar mijn rode schrale gezicht. Werd ik ziek of zo? Steeds weer dwaalden mijn
gedachten naar mijn zoet geheim. Ik wilde het met niemand delen. Nog niet! Het
moest allemaal nog een plekje krijgen. Waar zou het eindigen? Zou het eindigen?
Was het wel begonnen? De twijfel sloeg toe…dit was geen goede match.
In de loop van maandagavond ging de telefoon. Zijn donkere stem klonk:
“He Annemiek!” En even later heel zacht: “ enne behabek!” (Ik hou van je).
Toen was er
een stilte gevallen. Hier had ik geen woorden voor. “Dinsdag samen koken?”
vroeg hij even later. Natuurlijk bij mij. Ik was niet weg van het minihuisje en
de huisgenoot van Mo. Wat onwennig en verlegen was ik bij ons weerzien. Zoveel
te vragen en te ontdekken, hoe hij dacht, wat hij dacht, over ons en de
toekomst bijvoorbeeld. Sinds “ons” weekend kende ik elk plekje van zijn
prachtig lijf, maar nog te weinig van zijn gedachten.
Een kaarsje
op tafel en een hele serie kaarsjes naast mijn bed. Uiteindelijk kwamen we tot
een gesprek. Hij was verbaasd dat een gescheiden vrouw zo weinig van de liefde
wist. Alsof het de eerste keer was geweest. Eigenlijk was dat ook zo. Hoe
moeilijk om zoiets uit te leggen in de
paar woorden Nederlands die hij verstond, aangevuld met mijn schoolfrans en een
enkel Arabisch woord. Ik wilde niet veel kwijt, uit respect voor Hans mijn
exman die nooit een minnaar voor me was geweest. Mo moest maar denken wat hij
wilde…
Ik was
inderdaad nog een “maagdje”. Dat had hij goed opgemerkt.
Als ik hem
vergeleek met Fred dan was er een wereld van verschil. Twee uitersten. Maar
voor beiden voelde ik passie en verliefdheid al was dat nu voor Fred niet meer.
Was dat gevoel verdwenen met de komst van Mo? Een Arabier en een Hollander
waren lichamelijk niet te vergelijken. Alleen de besnijdenis al was een groot
verschil. Maar dat wist ik toen nog niet. Met Fred was ik nooit tot het
uiterste gegaan dus wist ik niet hoe zijn mannelijkheid eruit zag. Het huwelijk
met mijn ex-man was nooit geconsumeerd omdat het een schijnhuwelijk was
geweest.
Er was zo weinig ervaring met seks en liefde
met een landgenoot dat vergelijken met een Arabier al helemaal niet aan de orde
was.
In zinnen, samengesteld uit drie talen, is dat moeilijk uit te leggen. Daar had ik ook geen behoefte aan. Ik wilde genieten van wat me overkwam.
Het werd een
ontdekkingsreis naar mijn vrouwelijke kant. “Vaders knechtje”, het meisje van
voorheen dat in de grond wroette en planten bemestte, ontdekte de tuin van de
erotiek. De vrouwenwereld die ik in mijn puberteit verafschuwde was opeens heel
dichtbij. Tot mijn verbazing was ik er dolgelukkig mee! Een nieuwe levensfase
leek aangebroken.
Ik wilde
behagen. Mo gaf me het gevoel dat ik mooi was, terwijl ik dat niet was volgens
mezelf, al zat ik er niet zo mee. Hij zei nooit iets over mijn maatverschil. Ik
voelde me aantrekkelijk en geliefd. Daardoor legde ik mijn laatste schaamte af.
Voorbij was de tijd van lichaamsdelen camoufleren of verstoppen. Ik was
compleet en bijzonder zoals ik was. Zijn reactie, wat het met hem deed als hij
naar me keek, wiste alle twijfel en minderwaardige gevoelens over mijn lichaam
uit.
 |
| Qammar van de bonusfamilie gaat naar de peuterspeelplaats. |
En terwijl
de herfst vorderde was mijn flatje ons warm paleis uit het sprookje van
“duizend-en-één-nacht.” Mijn wereld was vol van mijn Arabische prins met zijn
huid van donker goud door kaarslicht beschenen. Arabische muziek als we elkaar
beminden. Regen en wind deerden ons niet. Binnen was het warm! Dicht bij
elkaar. Weldra zou het Kerstmis zijn. Een kerstboom was heel gewoon. Ook in
Tunesië wist ik inmiddels.
Mo was
mohammedaan op een manier zoals ik katholiek was. Wel gelovig maar niet echt
kerkelijk. Hij ging nooit naar een moskee en ik heb hem nooit zien bidden. Er
was geen gebedskleedje in zijn huis. Hij dronk regelmatig een pilsje.
Mohammedanen die streng in de leer waren deden dat niet. De ramadan? Daar deed
hij wel aan mee. Maar dat was nog zo ver…..
Annemiek
