Beste mensen,
Geluk is een
zonovergoten winterdag.
Vooruitgang zien
en je zegeningen tellen....
Annemiek.
Mijmering 7 2024
Wat een blijdschap met mijn nieuwe kamerbewoonster. Mevrouw woont in een 200 jaar oude boerderij in Klein-Genout en ik weet waar die boerderij is. Mevrouw kent zelfs de familie van de woensdagvriend en ze schelen dan ook maar 7 jaar of zo. Johan kent de familie ook… en in zijn jeugd heeft hij daar met zijn broer de fanfare versterkt tijdens de processies. Die gingen vooraf aan de kermis en bleven de jongens natuurlijk hangen… Misschien hebben ze wel met elkaar gedanst…Annelies en Johan…
De fanfare van Klein Genhout was te klein daarom die tijdelijke versterkingen. Gerard Senden (Sjir) de echtgenoot van Annelies is inmiddels 95 en kwam elke dag in de Plataan zijn lief even knuffelen… Het liefst in de middag want hij moest zijn vijf koeien nog voeren voor de avond viel.
Vroeg in
de ochtend was hij daar ook al mee aan de slag na een vroeg ontbijt van
gebakken eieren door de boerin gemaakt. Dat zal nu zijn dochter wel moeten doen
die daar tegenover woont…
“Een boer wordt niet gemaakt maar geboren” vertelde Annelies en hij doet niets in huis. Dat is het terrein van de boerin… Tja, dat was nu een boerin met een gebroken heup en inmiddels een kindermaatje zo klein en frêle. Ze droeg zachte fluwelen pakjes en zwarte pantykousjes met schoentjes met een lakpunt en ik nam haar direct onder mijn hoede om het “alles zelfdoen” een beetje te verzachten.
Als ze de bel niet vond belde ik voor haar en ik leerde haar met de rolstoel rijden van de kamer naar de eetzaal. Ik reed dan achter haar en gaf af en toe een duw met mijn voet… als de verzorging het niet zag…Haar man vroeg me steeds “onder vier ogen” of ze wel genoeg at en we probeerden van alles om net nog dat extra hapje erin te krijgen.
Een huwelijk van 65 jaar en zoveel zorg voor elkaar...Dat is ECHTE LIEFDE en ik heb geweldig genoten dit te mogen aanschouwen...
In de eetzaal waren we tafelgenoten Annelies, een mevrouw uit Schaesberg, meneer J en ikke…
Annelies was zeer bedreven in af en toe “de zielige
uithangen” en dat mag ook op die leeftijd. Ze sloeg dan een hand voor haar ogen
en “huilde” een beetje waardoor mensen om haar heen voor haar afruimden en
verpleegkundigen haar naar haar kamer brachten als ze dat aangaf… Dan wist ik: Ze heeft het weer
voor elkaar…
Ik heb haar hele pracht familie leren kennen en het
bezoek was perfect geregeld… Een zoon en twee dochters plus vele kleinkinderen
die eerst opa ophaalden voordat ze richting Plataan kwamen. Allemaal harde werkers die
gestudeerd hadden bedrijven hadden en vooral paarden. Ergens hadden ze de
boerderij niet echt losgelaten begreep ik.
Ik vroeg natuurlijk veel over de oude boerderij en het leven van 75 jaar terug… de
schanseroven, het fruit en het vee…De tijd toen met paarden de grond werd bewerkt en wanneer de eerste tractor kwam.
Op een gegeven moment werd ik door de verpleging op de vingers getikt omdat ik Annelies teveel hielp.
Ze moest alles zelf uitvinden…Daarop ondernam ik een poging na het ontbijt me van haar los te maken zodat ze zelf haar weg moest zoeken.
Aan Bas (verpleegkundige)vertelde ik het
volgende” Een tip… als je haar nu hier houdt vlucht ik naar beneden.”
Waarop hij me antwoorde: “Een tip… laat dat aan ons over!”
Lik op stuk en heb ik me kapot gelachen om zijn antwoord… Natuurlijk bleef ik
een oogje op mijn geliefde boerinneke houden en als de lente komt, ga ik de boerderij bekijken… Dat
hebben we afgesproken…
"Ze komme dich hoale," heeft ze onder (echte tranen) beloofd...
Annemiek.
