Beste mensen,
Liefde in welke vorm dan ook is als kwikzilver
in de palm van je hand.
Houd je hand open en de liefde blijft.
Grijp het vast en het ontglipt je....
Annemiek.
Mijmering 5 2024…
Een van de sterretje in de verpleging is beslist Dwight.
(pseudoniem) Hij wilde niet gefotografeerd worden al zullen zijn collega’s hem
na mijn beschrijving beslist herkennen…
Ik raakte er zelfs door ontroerd… Om te beginnen de
dagelijkse injectie in de avond in mijn bovenbeen door hem gezet waren niet
voelbaar… hij legde ook uit hoe dat kwam. Ik zet die injecties nu zelf ( zoals hij
voordeed) want ze moeten gezet tot zes weken na de operatie.
Bij patiënten die van een vlieg een olifant maakten, bracht hij door directe aandacht geven de nodige rust. Mijn zorg over mijn medicatie die volgens mij niet compleet was nam hij zeer serieus en kwam met de laptop met gegevens naast me zitten en werd e.e.a. nagetrokken. Een telefoontje en de zaak was duidelijk en de zorg daarover opgelost… Dwight is iemand die in oplossingen denkt, situaties snel inschat en onverstoorbaar zijn gang gaat… Een top man in de verpleging en er waren er meer…
Eigenlijk was iedereen vriendelijk al vielen er steken door
de onderbezetting waardoor je veel te lang op toilet of aan de wasbak moest
hangen al belde je 8 keer…. Er waren nachten dat een verpleegkundige twee
etages moest runnen van ongeveer 25 patiënten per etage…
Enkele nachten was het niet gelukt mijn urinezak te legen en
lag een ballon naast mijn bed, mijn blaas vol en de slang naar de zak idem. Ze
werkten zich kapot en ik deed mijn uiterste best zo weinig mogelijk beslag op
hen te leggen…
Een ijzer kleerhanger had ik verbogen tot een hengel met haak waarmee ik vanuit de rolstoel handdoeken washandjes en kleding uit kasten kon plukken. Ik trok ermee mijn dekbed over me heen. Met een sjaal om mijn been sleurde ik mijn lamme linkerbeen in bed… Opeens kregen ze in de gaten dat ik zelf via rollator uit bed in de rolstoel zat en mezelf daarin kon wassen aan de wasbak in de grote badkamer… Ik kon zelf douchen alleen niet mijn voeten wassen drogen en crèmen…
Dan maar met natte voeten in mijn schoenen… Onderweg naar de
eetzaal nam ik een handdoek mee crème en sokken en klampte de eerste de beste
verpleegkundige aan… Ze hadden al genoeg te doen en ik was vrij…
Elke dag was er fysiotherapie in de therapiezaal maar met
Kerst en Nieuwjaar werkten de fysiotherapeuten niet… Daar vond ik ook een
oplossing op want stilstand is achterstand…
Annemiek.
Ps Voor de duidelijkheid ik ben al 5 dagen thuis… en
beschrijf eerst de weg naar dat heugelijk moment…
