Beste mensen,
Geef een
mens het idee dat hij bijzonder is,
en hij gaat bijzonder doen.
Geef een mens het idee dat hij sterk is,
en hij blijft paal houden.
Annemiek.
Mijmering 6 2024…
Op zondag kwam de weekagenda waarin o.a. de dagelijkse fysiotherapie tijden stonden vermeld. Op maandag om 10.30 uur stond fysio vermeld met Mariska. Ze kwam me halen op de afdeling en nam me mee in de rolstoel naar de 1e verdieping de fysio afdeling. De klik was er direct tussen Mariska en mij en ik vertelde dat de dokter 24 januari als afzwaai datum had gesteld. Daar wilde ik tien dagen vanaf trekken door kneiterhard mijn best te doen…Gezien de feestdagen waarin niets gebeurde van fysio leek dit een moeilijk haalbare kaart.
Mariska zou proberen me zoveel mogelijk te helpen door oefeningen op te geven die ik op de afdeling zou kunnen doen. Verder merkte ze op dat de adca overal doorheen flitste. Ze vertelde me niet dat mijn doel haalbaar was maar ze gaf me moed, hoop en moedigde me aan... Ze heeft wel het meest van iedereen voor me gedaan... waar ik haar onbeschrijflijk dankbaar voor ben...
De fysio startte met opstaan uit de rolstoel en aan een brug
lopen. De meters daaraan werden dagelijks opgevoerd. Vanuit de rolstoel opstaan
naar het klimrek kon ik op de afdeling oefenen waar een dergelijk rek in de
gang was geplaatst dus dat deden we niet in de fysio. Ze liet het me wel doen om zeker te zijn dat ik mijn "huiswerk" goed zou doen...
Voorlopig was het al heel wat als ik vanaf ontbijt 8 uur tot
na de fysio van 10.30 uur in de rolstoel kon blijven zitten tot 12 uur lunch.
Dat was min of meer verplicht. In bed liggen was niet aan de orde. Dat mocht in
de middag…
Om de tijd te doden en mezelf af te leiden van de pijn ging ik elke dag wel even tot aan de ingang begane grond om de buitenlucht op te snuiven. Er was een bibliotheek
waar je voor 50 cent boeken kon kopen en daar heb ik behoorlijk gebruik van
gemaakt.
Tot mijn verbazing waren veel teveel boeken over open relaties brute sex en over domme blondjes. Niet bepaald de lectuur voor een geriatrisch revalidatie centrum.
Er was een winkeltje waar van alles te koop was en een gasterie (restaurant) waar je met bezoek kon zitten als je ze niet mee wilde nemen naar de afdeling… Ik had aan iedereen duidelijk gemaakt geen bezoek te wensen met uitzondering van Petra, Samira en eenmaal Fatima met enkele kindjes. Ik was in de Plataan om te revalideren en wilde daar alle tijd en energie aan besteden…
Bezoek zou ik weer thuis gekomen ontvangen als ik eraan toe was... De kapper kwam ook wel en liet ik mijn haar maar even in het wilde weg groeien.
Samira had inmiddels met haar rolstoelbusje mijn fiets opgehaald bij de lieve mevrouw waar ik op bezoek was geweest. Omdat niet duidelijk was waar de sleutel van het zware slot was gebleven reed ze al twee dagen met die fiets rond. De miscommunicatie voorbij… hebben Petra, haar man Pascal en Samira de fiets uit de auto in mijn schuur gekregen…
Petra deed de was en Samira was vooral bezig met haar
ernstig zieke vader die een week later stierf. Een vreselijke tijd en Petra en
ik probeerden haar zoveel mogelijk te steunen. We hadden enkele fijne
gesprekken samen in de gasterie tijdens vooravonden als het restaurant vrijwel
verlaten was…
Soms ging ik over de grens wat ik de dag erna moest bezuren…door vreselijke
spierpijn. Mariska merkte dat direct… Ik leerde mijn grenzen kennen…
Tijdens een gesprek met de diëtiste bleek dat ik thuis
een perfect voedingsschema had waaraan de Plataan niet kon voldoen. Ik zou eiwit
bij krijgen en elke dag een kommetje yoghurt extra. Ik zou maar twee plakken
kaas op die ontbijt boterham doen en een ei bij de lunch werd aangeraden… Kwam voor elkaar!
De ergo therapeut gag me een reep plastic (glijzeil) waarmee ik mijn lamme poot gemakkelijker in bed kon trekken.
Her en der hoorde ik de normen waaraan je moest voldoen
voordat je naar huis kon… Werken aan een aanrecht, koffie maken en eventueel de
was ophangen.
Intussen was het nieuwe jaar aangebroken vertrok mijn
kamergenote (ze moest wel) en kwam een allerliefste mevrouw uit Klein Genhout
me gezelschap houden… Annelies Senden en ze heeft de gezegende leeftijd van 92
jaar…
Annemiek.
