We beginnen pas naar het werkelijke leven te luisteren
als we leed ervaren...
Op de een of andere manier worden we allemaal voorzien
van de juiste hoeveelheid leed
om te zien wat werkelijk belangrijk is...
Binnen een 15 minuut hadden ze de kast gesloopt… Mijn
bonus zoon en kleinzoon. In handzame stukken die gemakkelijk in de bus van
Samira passen, om naar het milieu park te brengen als het droog is…
Zie je de lichaamstaal van Ahmed? Hij wordt steeds mooier
in mijn ogen… Hij noemt me zijn sterke moeder die hem als kwijnend plantje
water en voeding gaf waardoor hij kon groeien en zegt dat ik daardoor zijn
echte moeder ben geworden…
“Niet vragen moeder, maar opdracht geven.”
Binnen 5 minuut snoeide hij de blauwe regen en Akram komt
de wilde wingerd snoeien als de regen stopt… Daar kan ik dan weer een mand van
maken of zoiets… Zondag in het zuiden terwijl de regen van de daken gutst
wentel ik me in een bad van liefde…
Maandagmorgen en Floor kwam me vannacht weer een zoentje
geven om daarna weer een plekje te zoeken op het grote bed. De slang van de
katheter zat een keer dubbel en werd weer goed gelegd. Daar wordt ik wel eens
wakker van als de druk oploopt… Een slokje water en slaap ik meestal weer in…
We mogen blij zijn met verzorgingsstaat Nederland die
artsen hebben die je pijn kunnen verminderen en duidelijkheid brengen. Als ik
het drama van Samira hoor die zelf het afgezette been van haar vader (Marokko) moest
gaan begraven hebben we het zo slecht nog niet maar zijn we verwend…Verworven
recht? Kom nou…Stop Annemiek!! Je trapt tegen heilige huisjes…
Vroeg in de ochtend zat ik al klaar met gemengde
gevoelens. De rit naar het ziekenhuis, de narcose… kon ik op de tafel met de
klemmen? De zelfverzekerdheid van Petra gaf me steun en de rolstoel deed het
prima met mijn eigengemaakt traag schuim kussen erin.(boven en onderkant van
een verknipte traagschuimtopper)
Volgens mevrouw de top uroloog had ik last van
blaaskrampen omdat de blaas de suprapubische katheter uit wilde stoten. Verder
moeten om de zes maanden de botox injecties in de blaaswand gespoten. Dat werd
direct ter plaatse gedaan en de katheter verwisselt door het gaatje in mijn
buik.
Natuurlijk was het heftig en op een gegeven moment hield
ik mijn slecht been niet meer onder bedwang, werd het trillen te heftig en lag
ik in een plas water… Allemaal goed want het zou goed komen…
We zijn nog cappuccino gaan drinken met een broodje in
het restaurant Petra en ikke… dat moest gewoon toen de narcose de ergste pijn
nog onderdrukte…
Het gebeuren ging steeds meer op een dagje uit lijken…
zeker toen ik meneer R in de armen liep. Nou jaa zittend in de rolstoel en mijn
trouwe lezers kennen hem als “Pappa en de boys.”
Zeker acht jaar heb ik hem gedragen terwijl hij in een
slopende vechtscheiding lag en zijn bewindvoerder geen vaste lasten voor hem
had betaald en met zijn geld ervan door was gegaan. Die bewindvoerder kreeg
detentie en meneer R zijn schuld was verdrievoudigd… Hij had 40 euro per week
leefgeld en in het weekend zijn twee boys in de kost. Die moest hij ook nog
gaan halen bij zijn ex en vaak had hij geen geld voor benzine…
Meneer R was en is een volmaakte vader en ik heb menig bewijs
daarvoor mogen meemaken…Hij heeft deze tijd vol kunnen houden door zijn ouders
en mensen die hem hebben gedragen…
Hemel en aarde heb ik bewogen om voldoende eten op tafel te houden en zelfs een
vakantieweek voor meneer en de boys kunnen regelen via donaties van mijmeringfans…
Schoenen kleding en fietsen voor de boys kunnen regelen via
sponsors om de kinderen toch kind te laten zijn. Meneer R heeft vaak de
vrachtwagen gereden op onmogelijke tijden en hielp met een verbouwing
van het consuminderhuis…
Meneer R was vanmorgen in het ziekenhuis met zijn ouders en we hebben elkaar innig omarmd… Alles wat we samen meemaakten schept een band voor het leven en ook dan wordt je een kind van Annemiek…
Het gaat goed met de kids en
meneer heeft een goede vaste baan… We haalden wat herinneringen op samen met
zijn ouders die mee straalden zomaar in de hal van het ziekenhuis op maandagmorgen…en vertelde
ik hem hoe dankbaar ik was toen hij mij heeft gedragen…
Meneer R was namelijk ter plaatse toen mijn persoonlijke ramp zich aandiende. Hij heeft me bij elkaar geraapt
toen ik instortte nadat door een bestuurslid werd aangegeven dat een groep vrijwilligers een
andere koers wilden varen en me werd verzocht mijn sleutels in te leveren van
consuminderhuis Landgraaf…
Het gebeurd meer bij vrijwilligersorganisaties want
overal zijn ego mensen met andere meningen en ik heb het achter me gelaten…Maar nooit vergeet ik meer de mensen en vooral de kinderen die gered zijn door op het juiste moment
op de juiste plaats te mogen zijn… Al dat geluk heb ik onthouden...
Annemiek
