Loslaten is niet alles naar mijn hand willen zetten…
Maar wel nadat raad werd gegeven…
En accepteren wat daarmee wordt gedaan…
Annemiek.
Bij de maandagochtendbijeenkomst werden geen koekjes bij
de koffie geserveerd.
Tegen 11 uur een groente/fruit verrassing die echt binnen kwam…
Misschien breng ik je op een ideetje?
Zo uit de
koelkast op tafel?
Tip…De
vele verse groente in huis werden ingezet bij een pastaschotel voor twee dagen.
Haal vijf dikke tomaten uit de vriezer en leg in koud
water,(of verse tomaten in kokend water)
om zo meteen de schil te verwijderen.
1
dikke ui gesnipperd en aangefruit in iets olie in de stoofpan.
4
tenen knoflook in stukjes erbij.
De
nodige spaghetti werd ondertussen in kokend water opgezet.
courget
met
schil in stukken en …
enkele
stengels bleekselderij in smalle reepjes snijden. Alles in de
stoofpan.
Ras
al hanout en zout toevoegen plus…
5
dikke tomaten lagen
al een tijd in water te ontdooien.
De velletjes haal je nu gemakkelijk eraf.
Snij
de tomaten in schijfjes die je weer halveert. Ook in de stoofpan en op hoge
pit.
Als tussendoor de spaghetti gaar is
afgieten en terug in de pan met een scheut olijfolie.
Spaghetti op een bord, pastasaus erop en geraspte kaas die ik zelf rasp van een stuk.
De saus en de spaghetti die over waren,
werden met elkaar
vermengd voor morgen…
Tip 3…Heel verkoelend tijdens een hittegolf is watermeloen in je koelkast.
Daarbij veel water uit de kraan met eventueel citroen.
Tip 4… Tientallen jaren had ik een regenton aan de regenpijp van mijn huurhuis aangekoppeld.
Toen de regenpijp verstopt raakte en niet open te krijgen was heb ik de woningcorporatie moeten bellen.
Geen regenwater kunnen opvangen heeft me
vanaf die tijd dwarsgezeten en komt een
oplossing.
Bij de LIDL verkochten ze van de week regentonnen inhoud 240 liter (69,95 euro en kijk op de website.)
De glasplaat die sneuvelde bij een storm wordt vervangen
door een plexiglasplaat.
De goot die helemaal versleten is wordt vervangen en
een regenpijpje aan de regenton aangesloten.
Het leuke is dat volgend seizoen de regenton verborgen is achter de kruisbessenstruiken.
Die zijn al halverwege de regenton.
Aan de
buitenkant met het laatste afwassop dat als week/water in het tonnetje werd
gezwierd.
Alle opgevangen water van de “gootsteen” komt daarbij de komende dagen,
tot de vrienden de klus komen klaren…
Het kleine tonnetje van weleer komt onderaan het trapje
Wat een rijkdom zal dat zijn…
Mijn leventje… Tropenschema om zes uur ontbijt en staan deuren en ramen tegen elkaar wijd open.
De klamme nacht laat de temperatuur in huis amper zakken.
Het blijft 23 graden en dat is een weelde als de koperen ploert buiten naar de 35 graden gaat.
siererwt de stokroos en het pluis van de plant zonder naam.
Tot slot nog
een beschrijving terug in de tijd, toen het consuminderhuis nog was zoals mijn
bedoeling bij de oprichting…
Inge
Het enigst kind uit een kasteleinsgezin
van huiselijk geweld, overspel en alcohol. Ze vluchtte op 14 jarige leeftijd
weg uit haar ouderlijk huis. Haar moeder was overleden toen Inge net 12 was
geworden. Vader werd gewelddadig als hij teveel dronk…
Net iets te vaak getrapt, de blauwe
plekken op haar rug, verstopt onder kleding waar geen mens ze zien kon... Vader
wist waar hij trappen moest.
Inge kwam bij jeugdzorg terecht en mocht met begeleiding met 16 jaar op kamers wonen. Na schooltijd een Inge een baantje als vakkenvuller bij AH.
 |
| Het kleine tonnetje werd schoongemaakt met hergebruik sopjes. |
We slaan een stuk over en zien Inge volwassen en getrouwd. Een hardwerkende kasteleinsvrouw die naast de zaak ook nog een sportkantine dreef.
De relatie en goede tijden duurden voort
en er kwamen kinderen.
Haar kinderen moesten het beter krijgen dan zijzelf nam Inge zich voor...
Ze kregen alles wat hun hartje begeerde en werden flink verwend. Ze konden het immers betalen maar of dit goed was?
Een dochter en een zoon groeiden op en was er een nakomertje in de planning.
Een moeilijk verlopende zwangerschap
eindigde met de geboorte van een zwaar lichamelijk gehandicapt kind, dat vanaf de geboorte in een instelling verbleef....Later
zou blijken dat het kind ook geestelijk gehandicapt was.
Is dit gebeuren de reden dat de kastelein zijn eigen beste klant werd?
Wie zal het zeggen.....’
Inge werkte en werkte....misschien wel een vlucht om te vergeten wat hen overkwam? Elke week ging Inge als enigste het kindje opzoeken tot nu denk ik wel…
De zaak dreef steeds meer op Inge haar krachten want de kastelein werd minder geliefd wat te begrijpen was met al die glaasjes teveel.... Daarmee jaag je de klanten de deur uit.
Inge hield stand, gehard door het leven vechtend voor wat haar lief was...
Na 23 jaar samen delen valt het doek voor
haar man die stierf aan een acute hartstilstand....
Hij liet een zwaar aangeslagen echtgenote achter en een puinhoop van boekhouding, met achtergehouden rekeningen die dringend betaald moesten worden.
Inge trok de zaak weer recht met enkele
jaren keihard werken wat haar nog lukte ook... Ze was immers een geboren
kasteleinsdochter. In haar zaak was ze de vrolijke vrouw en daar komen klanten
voor.
Inge vroeg nooit hulp en ploeterde verder
dag en nacht.....vasthoudend het verstand op nul…zo heb ik het uit haar verhaal
begrepen.
De sportkantine moest ze eraan geven maar
het café liep..... nog wel... nog net.....tot.....
Het mannetje met de hamer haar neersloeg......en vluchten niet meer aan de orde was....
Wat deed ze verkeerd? Inge die zelf amper alcohol dronk werd wederom geconfronteerd met alcoholverslaving. Van jeugd tot huwelijk tot in haar zoon zat de verslaving die steeds weer voor vernietiging had gezorgd....
Hoe kon ze hem helpen? Vol schuldgevoel
ging Inge weer aan de slag, weer op de barricaden boven haar kunnen, in
een strijd die geen moeder ooit winnen kan...
We slaan weer een stukje over.... oktober 2011 en zien Inge in huiselijk geweld en bang voor haar zwaar verslaafde zoon. Ze heeft op dat moment al een angststoornis maar beseft het nog niet.
Een zoon die altijd weer geld wil, wacht haar op als ze thuis komt van haar werk. Inge die inmiddels als werkster voor inkomsten zorgt... (per uur betaald jawel zwart) geeft direct haar loon als hij maar weg gaat…
Op een dag…net weer bij bewustzijn na een harde aanpak vlucht Inge. Doodsbang met bloedend gezicht met haar 18 jarige hondje richting Brunssumse heide. Ze maakt zich een beetje schoon bij de vijver, zover het kan....
Ze nam alleen de kleren mee die ze aanheeft.....geen
geld voor eten en drinken dwaalt het tweetal twee dagen en nachten rond.....een
vrouw met een hond in het bos valt niet op overdag, als je maar in de nachten
je schuil houd. In het donker geeft een bos zelfs troost als je de kou vergeten
bent...
Drinkwater voor de vogeltjes en de beestjes.
Was er toch een mevrouw die misschien in
de gekwelde ogen heeft gekeken? Het brood wat ze meebrengt haalt Inge uit de
apathie, ze zoekt de wereld weer op en gaat op weg naar een vriendin waar ze
twee maanden mag blijven.....
Inge te ver weg in depressie wil niet meer verder en de vriendin die zelfdoding vreest schakelt een arts in....
Inge komt in sociaal pension Heugderlicht
terecht waar daklozen een plekje vinden en ze negen maanden zal verblijven
voordat er een flatje voor haar was....
(Het hondje blijft achter bij de vriendin
die het beestje goed verzorgt tot hij eind 2012 overlijd....) Zo kwam Inge bij Annemiek en het Consuminderhuis.
Inge.....een mooie goed verzorgde vrouw
van half veertig met ogen die me doen denken aan een aangeschoten hert op de
vlucht....
De windgong moest verplaatst, inclusief haak.
Met de schaar lukt diep in het hout draaien.
Geen enkele eigenwaarde meer en zegt mijn
intuïtie dat ik haar aan het werk moet zetten in onze goede sfeer van
elkaar dragen en er voor elkaar zijn.....tussen lotgenoten. Dit is een vrouw
die door werken verwerken kan.
Inge heeft een dag invulling en ze is geen graaier en geen klaploper en ze kan wachten omdat mensen met kleine kinderen voorgaan zegt ze... De waarheid is dat ze op zichzelf wonen nog niet aankan. Ik geloof in haar genezing en zal ze eens weer in zichzelf geloven....als wij maar lang genoeg in haar geloven.
Inge start naast het werken in het consuminderhuis in een van mijn cursussen, al is ze doodsbang in de avond in het donker alleen op straat als ze weer naar het sociaal pension moet. Zal haar zoon haar ergens opwachten?
Inge werkt twee dagen per week bij het
consuminderhuis en nog heel wat dagdelen achter de coulissen bij de broodlijn
en kleding sorteren. Inge krijgt de tijd die ze denkt nodig te hebben, maar
praat nooit over de mishandelingen die ze onderging. Haar pijn leek te groot om te verwerken, dus
stopt ze het weg. Ze krijgt antidepressiva…en dan lukt wegdrukken prima.
Ik zie wel hoe ze meer aandacht krijgt voor haar omgeving en geniet ervan als ze verliefd kijkt naar een witte eethoek die binnenkomt....
Ze vraagt niet, maar elke keer weer gaan
haar ogen naar de plek waar die eethoek staat en kijkt of hij er nog is.
Ik heb er PIET opgezet. Ingewijden weten dat ik de eethoek dan aan iemand heb beloofd....
Ik laat het ding stiekem beneden in de
kelder zetten in een ruimte waar niemand komt… en zie de teleurstelling als ze
de eethoek mist....
Nu ken ik haar smaak en is het een kwestie van een zetje te geven naar het begin van de weg naar weer op eigen benen...
Ze is er klaar voor.....en laten we haar
de ruimte zien waar haar inboedel verder werd opgespaard.
Daar herkent ze heel emotioneel weer de witte eethoek.
Er komt een zwart/wit tweezits bankje bij dat later
wordt omgeruild voor een zwart leren bankstelletje dat haar toch beter bevalt.
Wat pannetjes en een servies zet ze er
neer..... een vitrinekast en wat theelichtjeshouders , linnengoed en groeit samen met haar toekomstige inboedel
haar kracht van er weer voor gaan.
Zomer 2012
Volgens heugderlicht sociaal pension is
Inge nog lang niet toe aan zelfstandig wonen, als haar een flatje wordt
aangeboden.....maar oké....dat mogen ze vinden. Haar begeleider praat heel
zelden met haar en wat weet hij nu echt…
Heugderlicht valt haar zwaar omdat er vele met een psychiatrische aandoening verblijven. Drugs en alcohol verslaafden die beweren dat ze droog staan maar dat niet zijn... In de nacht rond de tijd dat de zorgtoeslag binnenkomt heerst geheime prostitutie. Een tijdje tongzoenen kost 25 euro en uitgebreider werk wat de gek ervoor geeft.
Aardbei kindjes telen zolang het kan.
En weer zegt mijn eigenwijze intuïtie dat ik haar een gigantische (figuurlijke) schop moet geven en zeg haar dat ze nu eens zelf moet ingrijpen en niet luisteren maar wat “MEN” voor haar wil beslissen.
Ze is niet onder bewind of curatele en nu haar
een flatje aangeboden wordt moet ze de sprong wagen… “ Voer je eigen regie,”
Inge.....als je vind dat je er klaar voor bent, pak je leven op en wandel
de zon in meisje....
Het zetje was GENOEG en ze neemt de
barricade. Wat ze spaarde is voldoende voor de eerste huur en neemt ze het
flatje dat voldoende veiligheid biedt met een grote deur voor de hoofdingang.
Een huistelefoon en op de voordeur een kijkgaatje. Ze is voorlopig veilig voor
haar zoon die even niet weet waar zijn moeder verblijft (als hij geld denkt te
scoren…) De verzamelde inboedel van Inge
wordt verhuist van het consuminderhuis naar het flatje in Heerlen.
Ze heeft kleding van het consuminderhuis en een dak boven haar hoofd en dat is haar wondere wereld van vangnet en veiligheid. Inge kan goed met een naaimachine overweg en vernaaid dikke gordijnen, die nooit open gaan op de galerij zijde van haar flat.
Er kwam nog een vriezer zodat ze gekregen
voedsel in kan vriezen en inbetween glasgordijnen aan de voorkant flat waar
haar woonkamer en slaapkamer zijn. Geen mens kan daar van buiten doorheen
kijken.....Zeker niet driehoog. Warme overgordijnen en een antieke romantische slaapkamer
waar ze helemaal weg van was. Een vreselijk matras ligt daar op waar haar
beschadigde rug niet op kan liggen en Inge slaapt op de bank wat ik een hele
tijd niet weet...
Ze heeft reumatische artrose en loopt soms
als een oudere mevrouw....tot ik doorvraag en een vrij nieuwe matras wordt
gebracht met een zachte topper. Ze durfde niet te vragen.
Inge in haar coconnetje van rust heelt met grote stappen en als ik een keertje ga kijken voel ik de knusse warmte van haar helend huis maar er moet nog een modern tafeltje bij zie ik.... Ze krijgt geen kans op pleinvrees ontwikkeling want ze komt met liefde twee dagen per week naar het consuminderhuis waar ze een goed stuk werk neerzet....en als ze naar huis gaat wacht haar een warm thuis....
Haar angststoornis blijft …onderweg op straat in de avond maar ook overdag. Ze breit en haakt als ze thuis is en legt contact met haar dochter en kleinkindjes die ze te weinig zag, want in sociaal pension mag je geen bezoek ontvangen....en verwende dochters zoeken niet altijd moeders op ergens op een terrasje. Wie zal garanderen dat haar dochter haar zoon niet inlicht waar moeder woont?
Ze zou een snel vervoermiddel moeten
hebben zodat ze niet op openbaar vervoer was aangewezen. Dan loop je in de
gaten… 
Als de kindjes wortels hebben,
worden ze van moeder losgeknipt.
Alweer 6 zelfstandige kindjes.
Er zijn nog heel wat schulden van de zaak die ze moet betalen en ze leeft van 30 euro per week. Dat is GENOEG als je kleding en schoenen bij het consuminderhuis mag meenemen en groenten en brood dat nog goed is.....Daar kom je de week wel mee door....maar vooral kom je de week door omdat je nodig bent Inge..... daar waar je welkom bent....en de zorg meedragen wil bij Annemieks werk van warmte geven aan dolende zielen, kapot geslagen moe gestreden mensen op drift, zoals jij toen je binnen kwam.....Nu hoor ik af en toe je schaterende lach en de sjaal in bonte kleuren die je breidt voor je kleinkind en geniet ik van je ZIJN....
Op een dag neem ik haar mee naar een bromfietszaak en koop een nieuwe scooter voor haar. Dat is het leukkste wat er is... Meimaand vakantiegeld en ik ga toch nergens heen. De scooter kostte in die tijd 1200 euro en de helm kreeg ze voor niets erbij als de naam van de zaak op onze website kwam. Een helm en een zonnebril en op een scooter was Inge moeilijker te herkennen. Reizen kostte veel minder en elke week kon ze naar haar dochtertje in de buurt van Geleen. Ik zie al die kwartjes bij haar vallen die ik al bedacht had...Hoe gelukkig kan je een mens maken...
Het viel niemand op dat ze nooit een echte vriendschap met mannen aanging. Ze sprak ze wel aan in de werksfeer en dat was het dan. Zo kan je levenslang verder leven, zoals zovelen beschadigde mensen. Helaas stak sociale dienst Heerlen een spaak in je wiel.
Bij het voor haar veilige consuminderhuis mocht ze niet meer werken als ze uitkering wilde ontvangen. Ze moest zo snel mogelijk naar het arbeidsproces… en omdat ze zweeg over haar trauma’s werd ze als gezond beschouwd met een beetje lichamelijke slijtage…
Ik brak mijn hoofd erover hoe ik haar zou kunnen helpen….Lag daar nachten van wakker en…vond een oplossing!
Wel een heel heftige…maar het kon niet anders…. De volgende keer meer daarover…
Annemiek
