Beste mensen,
Mensen kunnen dromen hebben en ervaringen waar geen
woorden voor bestaan.
Annemiek.
Mijmering 66 2025.
Tip…Een bos bloemen in een kan op de tuintafel al eens geprobeerd?
Neem dan wel bloemen uit de tuin of wild geplukt.
gebruikt…
Wat een nostalgie en de afgevallen blommen gewoon op tafel laten liggen en ja…wel water bijvullen op z’n tijd.
Tip 2…De eerste regen kwam in de regenton en ik heb besloten geen overloop pijpje te laten maken.
De lelijke plastic regenpijpen worden bedekt met blauwe regen takken die ik zal leiden naar de leuning. Dat is een kwestie van tijd…De kruisbes op de hoek mag ook weelderig groeien.
Tip 3…De miskleun van vorig jaar was knoflook aan de voorkant in de border poten.
De hele zomer stonden die lange lijzen met de neus vooraan.
De knoflook komt later aan de
overkant tegen de muur.
Tip 4... Vaste winterharde plantjes die in manden of potten staan zullen bevriezen.
In de volle grond niet.
Als je een hortensia in pot buiten hebt staan weet je wat je moet doen…
Vragen staat vrij…liefst met foto...
Tip
5… Groente ovenschotel.
Een
lage ovenschotel,
2
kleine uien in van schil ontdoen, halveren, en verdelen in de ovenschotel.
3
kleine aardappels met schil afborstelen, halveren en verdelen
in de schotel.
Twee
verschillende kleuren paprika in grove stukken.
Twee
flinke tomaten in stukken.
Kruiden
uit mijn tuin: tijm, salie, oregano of…gedroogde kruiden.
Halverwege
het groenten schoonmaken de oven voorverwarmen op 225 graden.
Rijkelijk olijfolie over de groente sprenkelen en de
schotel in de oven. Na 15 minuut een deksel op de schotel en nog 15 minuut
garen…
De azijn kan je hergebruiken op andere kalkplekjes of met een sprayflacon sprayen op onkruidplekjes op je stoepje.
Mijn
leventje…Het mooiste seizoen van het jaar nadert. Niet te warm en
de sfeer van herfst probeer ik te vangen in woorden. Het lukt me nooit… Het
heeft iets van gemoedelijkheid, vrede, welgedaan. Zoiets als rusten na hard
werken… Het lage licht en de warme kleuren…voelen rijk. Zullen het daar maar
bij houden?
Van horen zeggen…
Nederland is van oudsher een verzorgingsstaat. Dat zit diep in de denkwijze van mensen. “Ze moeten me helpen” is inmiddels “je zal jezelf moeten helpen,” geworden. Ik steun dit laatste van ganser harte…Altijd al zo gedacht.
Een intakegesprek,” kon dan als volgt verlopen: Na kennismaking en de vraag waar behoefte aan was werd tevens uitgelegd dat we niet van de gemeente waren maar een particuliere organisatie. Hergebruik en “voor wat hoort wat, goed voor het milieu en je portemonnee, ons motto.”
Het kwam vaak niet binnen… Ze wilden nieuw spul of kwam de opmerking: “Die rotzooi gooide mijn moeder al weg!”
“Zijn er Amerikaanse koelkasten?”
Met ijswater in de deur was de bedoeling. En een
wasmachine met droger set op
elkaar graag. “Hebt u geen IKEA meubels.”
Mijn antwoord was steevast: “Dan moet ik u toch doorverwijzen naar de woonboulevard in Heerlen.” En vergeet niet langs de kassa te gaan!
Misschien een nachtje over slapen? Als we verder gingen kregen ze mijn volle aandacht en werden zo goed mogelijk geholpen met spullen die zo dicht mogelijk bij hun smaak kwamen. Ik kon het niet laten om op te merken als ze een goedbetaalde baan hadden IKEA spul en luxe koelkasten zo gekocht waren…
Lachen als een boer met kiespijn en
ach…ik begreep het wel. De praat van de mensen waar zelden iets van klopte…
Altijd weer kwam het praatje: “Die buitenlanders, worden wel helemaal gratis nieuw ingericht.” Waren ze daar dan bij geweest? Oh…ook van horen zeggen?
Ik ken een plaatselijk gordijnen/ vloerbedekking bedrijf dat door de gemeente werd gevraagd een woning tegenover mijn huis in te richten. De gemeente steunt immers plaatselijke winkeliers. Alle resten van het bedrijf werden in het huis opgebruikt zodat elke kamer of gang een andere kleur vloerbedekking had. Zelfs twee kleuren in een kamer met een strip ertussen. Met de gordijnen net zo en voor de volle prijs… De mensen hebben jarenlang af moeten betalen. Dat werd maandelijks van hun uitkering afgehouden.
Wat ik als laatste regels heb
meegemaakt en zeker weet, was dat vluchtelingen om te
beginnen een gratis
tafelmodel koelkast kregen met een vierpits kookplaat erop. Een wasmachine en een
bezem met stoffer en blik en op de vloer een soort novilon. Verder 400 euro om
tweedehands meubels van te kopen. Als ze geluk hadden liet de vorige bewoner
gordijnen hangen en laminaat gratis liggen.
De IND startte ontmoedigingsbeleid en gingen de beste jaren van levens voorbij van jonge mensen die een halve wereldbol van elkaar woonden. Ik heb van heel dichtbij twee zelfdodingen meegemaakt van jonge mannen die na jaren wachten zwaar depressief raakten en geen uitweg meer zagen. Ik ken een meneer uit Cuba die nooit meer zijn vrouw en kinderen zal zien… Hij is haar altijd trouw gebleven…
Maar nu wat moois! Nou ja…Er was een jong vluchtelingen gezin met twee kinderen dat een woning kreeg die zelfs helemaal was ingericht. Vader (de vorige bewoner) was als laatste overleden en het huis moest uitgeruimd. De kinderen waren zo coulant de inboedel van hun ouders achter te laten.
Ik ben met mevrouw en meneer vluchteling mee gaan kijken. Het was binnen loopafstand. In de woonkamer stond een doorgezakte bank die naar urine stonk die wedijverde met een irritante hondenstank door het hele huis... Alle meubilair was navenant. Ik was laaiend!!
“Deur open en alles in de tuin gooien” was mijn reactie… en heb ik met meneer samen het eerst die stinkbank buiten gegooid achterin de tuin. We halen het zo snel mogelijk op en brengen het direct naar het milieu park. Alles naar buiten!! Goed luchten het huis… Alles tegen elkaar open!! De vloer schrobben (daar had ik iets goeds voor) waar tegels zijn, en de stoffen vloerbedekking eruit scheuren. Daar zat die stank natuurlijk ook in.
Enkele vrijwilligers hebben geholpen om de muren te latexen. Resten latex kregen we altijd wel en twee verschillende kleuren wit kon je mengen. Mevrouw die zeer bij de pinken was heeft samen met meneer op “gratis af te halen” een “leren” hoekbank gevonden die we hebben opgehaald. Het doorgezeten stuk heeft onze klusmeneer aan de onderkant gerepareerd met planken.
De rest van de inboedel hadden we
zelf bij het consuminderhuis en een kast werd door meneer grijs geverfd. Ze
bleven maar huilen… en je had hun gezichten moeten zien toen de stank was
verdwenen.
In hun thuisland was hun huis gebombardeerd in de wijk waar mevrouw Engelse les gaf op scholen en meneer (een zeer begaafde musicus) les gaf op muziekscholen en dirigent was. En nee…dat hebben ze niet uit hun duim gezogen want als meneer de oed bespeelde (Arabisch snaarinstrument) was ik in tranen en hij in trans. Onze luit uit de middeleeuwen lijkt op dit instrument.
Meneer en mevrouw spraken vloeiend drie talen: Engels Frans en Arabisch naast hun dialect en hadden normen en waarden waar velen iets van kunnen leren… Meneer durfde bijna niet te gaan slapen want dan kwamen de nachtmerries met de vele doden en gewonden nadat de bommen hun werk hadden gedaan. Meneer was duidelijk de gevoelige van het stel. Mensen met een gave (muziek of andere kunstvorm beheersen) zijn meestal zo. Mevrouw was meer nuchter en samen kwamen ze er wel. Hun liefde was sterk zag ik.
Het leuke was dat het zoontje net zo gevoelig en muzikaal was als zijn vader en zijn jonger zusje hem op de kop zat en hem commandeerde. Later zijn ze verhuisd naar de randstad waar voor het echtpaar meer kans op werkgelegenheid was en is. Ze hebben wel nog een cursus bij mij gevolgd…Om de beurt. Wat zou ik hem nog graag horen spelen…
Elly…Het leukste was wel als na vele gesprekken bij sociale dienst en maatschappelijk werk een mevrouw/meneer helemaal niets meer verwachtte en werd doorgestuurd naar ons. Zo was het met Elly ook gegaan. Dergelijke afspraken waren meestal na werktijd in de stilte…en Elly had een flatje gekregen.
“Wat hebt u nog van inboedel?” Was mijn vraag aan Elly.… “Eh ik was bij mijn zus en heeft mijn man andere sloten op de deur gezet.” Ze had dus echt niets! Dus nam ik haar mee naar het geheim hok waar we extra mooi en/of nieuw binnengekomen spul opsloegen. Ik gaf haar nieuwe onderbroekjes nog in de verpakking en mocht ze servies en vaak nieuwe pannen en bestek uitzoeken.
Ik zorgde wel dat we alleen waren in het hok want de emoties kwamen los. We hadden lege bananendozen staan voor het spul die zich opstapelden. We maakten even pauze met koffie of thee en polste ik of er kans was op delen van de inboedel.
Ik probeerde altijd of een vechtscheiding was te vermijden door haar man zoveel mogelijk te laten houden. Of er kinderen waren en kans was op een co-ouderschap of omgangsregeling? We hielden daar in ieder geval rekening mee.
Na de koffie gingen we naar de linnen en meubelafdeling waar ze doodmoe maar in gelukkig spul mocht uitzoeken. Op het plein stond een grote zeecontainer waar de bedden instonden. Daar werd ook nog langs gegaan. Als we bedden voor haar kinderen uitzochten kwamen natuurlijk weer de tranen. Ik troostte haar zo goed mogelijk…Een omgangsregeling zou altijd komen en als haar man erachter kwam hoeveel zorg kinderen nodig hebben… Wie weet…kwamen ze dan bij haar.
Wasmachines hadden we bijna nooit en als een koelkast, gasstel of fornuis aanwezig was waren we al heel blij. Bij Elly was dat ook zo… Dat fornuis had ze over kunnen nemen vertelde ze.
We hadden resten nieuw laminaat of novilon van onze Zweedse buurman (van assortiment vorig jaar) en Elly had een handige broer. Latex kreeg ze van de familie en toen iedereen aan het klussen en schoonmaken was belde ik Elly op dat ik de hand had kunnen leggen op een tweedehands wasmachine voorlader.
Een oudere mevrouw wilde liever een bovenlader. Hij zou door de zoon van de oudere mevrouw gebracht worden in een busje… Dan moest ze wel thuis zijn…
Ik kon me wel voorstellen hoe ze zou kijken als cool blue een nieuwe wasmachine bracht…”Nee, dat kan niet,” een ander adres misschien? De bon stond op haar naam en adres…en was al betaald. Ze belde me verwart op en wenste ik haar veel geluk en plezier met haar verrassing wasmachine… Later kwam ze persoonlijk bedanken…en kwam eindelijk de rust en de kracht om verder te gaan. Ook Elly heeft een cursus bij mij doorlopen en even vrijwilligerswerk bij ons gedaan in de administratie op kantoor.
Ze had snel een parttime baan naast co-ouderschap voor de kinderen en haar baan was administratief medewerkster bij een bewindvoerder… waar ze heel goed werk deed want ze had veel inlevingsvermogen.
