Beste mensen,
Loslaten betekende niet dat ’t me
niet meer uitmaakte…
het betekende dat ik voor iemand
anders tijd moest maken...
Tip…Tomatenplanten hebben 6 tot 8 uur zon per dag nodig en temperatuur boven de 20 graden.
De paar tomaten die ik teelde doen het goed omdat ze werden voorgezaaid (door Sonja) en waren half mei al mooie planten.
In de volle grond zaaien in mei dan wordt het niets meer of je moet een kas hebben.
Je zal moeten voorzaaien of half mei planten kopen bij een tuincentrum.
De bonus familie leert om te gaan met het Nederlands moestuinklimaat.
Ze lopen meestal achter de feiten aan en ik kan niet wekelijks
komen kijken.
Oeiii! De diefjes in de planten hadden de “tomatenplantage” overgenomen.
Ahmed was werken en Fatima heeft echt geen groene vingers.
De planten werden getopt en van diefjes ontdaan die al planten waren geworden.
Ze heeft nog een zus erbij gehaald die bevestigde dat de
rijpe tomaten steeds van de onderkant plant waren geplukt en niet van de top.
Wat goed was gegaan? Ibtisam had wel aardbeiplantjes ontstaan aan scheuten in potjes aarde gedrukt.
jaar oud zijn.
Ze heeft op mijn aanwijzingen de plantjes losgeknipt van moeder, uit de potjes gehaald en tussen de tomatenplanten gepoot.
Ze vroeg of die wel
groeien tussen die hoge tomatenplanten…
Ze zal raar opkijken als na een nacht vorst aan de grond de tomatenplanten als snot ter aarde liggen.
Tip 2… Albino courget in een jasje… Dat ik een appel in schijven bekleed met een jasje wisten jullie al.
In een baksel kunnen daar
courgetschijven achteraan.
Ingrediënten
en werkwijze:
Boor het klokhuis van de gewassen appel eruit en snij de appel in vier schijven.
Kop
en kont kan je zo opeten. De courget in dunne schijven snijden en met de
appelboor de zaden eruit steken.
In een wok of stoofpan een bodempje zonnebloemolie.
De schijven appel door het beslag
slepen en bakken in de hete olie. Dichtschroeien en meteen op lage pit zodat de
appel ook gaart.
De courgetschijven natuurlijk zonder poedersuiker
serveren. Ik heb ze als ontbijt gegeten de dag erna…
Het beetje beslag dat over was werd een mini pannenkoekje
met stroop besmeerd die ik van Petra kreeg.
Het moeten short modellen zijn met een pijpje dat gewoon omgenaaid is.
Evenmin open
latex in de taille (latexallergie.) Een tunneltje met elastiek erdoor geregen
is goed.
Sloggi heeft regelmatig reclame… Helaas zijn ze maar tot maat 46. Ik heb maat
48 en ben eens bij de ZEEMAN gaan kijken.
Daar hadden ze alleen synthetische boxers die heel strak
gedragen moeten worden om een figuur te suggereren dat je niet hebt. Verder
periodebroekjes dus ook niet aan de orde.
Tot mijn oog viel op een rek met caprimodel katoenen
leggings die precies waren wat ik van een boxer verwachtte. Alleen zijn ze te
lang. Daar is iets aan te doen nietwaar, eerst maar eentje proberen thuis en
een maat groter genomen dan ik heb. Ik hou niet van strak, en een maat groter
dan gaan ze langer mee. De legging was perfect!!!
Spoorslags terug naar Zeeman waar ik twaalf stuks heb gekocht. Ze waren 4,99 euro per stuk. Eigenlijk hoeven de pijpjes niet korter geknipt…bedacht ik onderweg. In huis loop ik nu in mijn onderbroek heel gekleed te zijn met een lang shirt erover of een jurk. Als ik weg ga kan daar nog altijd iets overheen…In de winter kan daar een joggingbroek overheen en heb ik een soort driekwart lange onderbroek. Kniekousen erbij en wat wil je nog meer.
Wat een weelde en gaan de dure boxers van een bekend merk
bij de poetsdoeken. Eerst kwam daar een gaatje in het kruis dat gerepareerd,
ernaast kwam snel weer een gaatje…Geld weggegooid, ze waren rond de 20 euro per
stuk. Eenmaal per week gedragen en gewassen gingen ze nog geen zes maanden mee.
Twaalf stuks voor 240 euro. De ZEEMANNETJES waren twaalf stuks voor in de 50
euro. Het is maar dat je het weet…
Mijn
leventje…Sinds kort blijkt mijn rechterbeen en voet aan kracht te
hebben verloren. Testen werden gedaan en hoopte ik op ook rechts een orthese.
Kunnen mijn heupen dit nog aan… die ook al kracht hebben verloren? Het werd een
spannend moment en ik was behoorlijk aangedaan moet ik zeggen. Er werd overleg
gepleegd met revalidatiearts en collega instrumentenmaker. Zo’n orthese kost
toch bijna 3000 euro. Zou het nog de moeite (dus het geld) waard zijn? Volgens
mij kan ik daar nog een tijd mijn lijf mee overeind houden, maar wie ben ik
nietwaar. Geen medicus in ieder geval…
Kat uit de boom kijken of een warmte offensief?
Een mij bekende mevrouw ziet bij een
eerste ontmoeting altijd eerst het mindere in een mens. “Die vertrouw ik (nog) niet,”
hoor ik haar dan zeggen. Ikzelf zie altijd eerst het goede en veel “goodwill.”
natuurlijk wordt ik belazert… denken ze…dus niet!
Henk en ik plakten plakkertjes met zijn naam op het spul dat hij zou krijgen. Grijs vloerkleed, glasplaat salontafel je kent het wel. De eethoek deed er niet zo toe. Het bed moest altijd tweepersoons zijn of een twijfelaar. In de gangen stond het witgoed langs de kant o.a. een mooie koelkast, waar we al eens langs gelopen waren.
Henk kreeg keukenspul, lampen en serviesgoed. Aan het einde van de rit merkte ik op: “U hebt gebruik mogen maken van het PAPE fonds” weet ik… “Daar kunt u dan een nieuwe wasmachine van kopen en een tweedehands koelkast.”
De vrolijke lach bestierf hem op zijn gezicht. Laat meneer daar nou net een tweedehands autootje van willen kopen… (bedacht ik) Zijn ogen dwaalden naar de koelkast in de gang terwijl ik de planning al maakte wanneer het spul werd gebracht. Onze mannen van de logistiek brachten het spul tot in de gang/woonkamer van Henk, waar maar plek was. Het kleine spul voor de deur. Meneer kon dat best zelf wel binnen zetten en een bed in elkaar zetten kan elke man. Kortom we leverden maatwerk…
En die mooie koelkast? Was net de kers op de taart van een ander crisisgeval dat kapot ging van ellende en weer een beetje licht aan de horizon zag…
De logistiek mannen werkten dus ook met maatwerk…Bij een zwangere alleenstaande vrouw werd zelfs eerst het vloerkleed neergelegd met de bank erop en de stoelen op de plek waar ze moesten komen. Vaak werd het bed in elkaar gezet met het matras erop. Het waren mannen met inlevingsvermogen…
Dat doet me denken aan vele jonge moeders van tegenwoordig, die denken dat bij een baby uitzet een auto hoort. Nog zoiets leuks… Als ik bij Stoelinga plantjes ga kopen bieden ze vaak aan, om de plantjes in de auto te zetten. Ze zien dat ik slecht loop en de winkelkar als rollator gebruik. Mijn antwoord is steevast: “Krijg ik dan een auto bij de plantjes?” Tja dat blijft mijn shocking humor…
Soms had ik heel lang een vaag minder gevoel bij iemand dat ik nog eens wilde onderzoeken. Te druk en kwam dat nog wel…Bij Betsie (pseudoniem) was dat ook zo…
Betsie nam me indertijd veel administratief werk uit handen. Ze had zich spontaan aangemeld als vrijwilliger en nam deel aan de cursus en leerde snel… Ze stelde vragen waaruit ik opmaakte dat ze graag professioneel budgetbeheerder en of bewindvoerder wilde worden. Als ze dan als extra aan haar toekomstige cliënten budgetteren kon leren… Ik zag het haar denken. Niets mis mee… Ze vroeg ook steeds naar mijn draaiboek dat thuis op mijn PC stond.
Iedereen kan zich bewindvoerder noemen of budgetbeheerder en dat wist Betsie. Het ging er maar om of de rechtbank je accepteerde en het consuminderhuis was indertijd goed bekend bij vele rechters. Ik ging immers vaak mee naar rechtszittingen als ondersteuning van mensen. Vaak zag ik de herkenning in de ogen van rechters of een knikje. Betsie wilde natuurlijk meeliften in die bekendheid… Nou ze deed haar best maar…
Betsie was heel vaag over haar thuisfront. Niets mis mee. Ze was ook geen crisisgeval…
 |
| Onze zeer geliefde voorzitter Jos Arts en Annemiek. |
Betsie kreeg ook wel eens bezoek
onder werktijd waar ik niet zo blij mee was. Ze zou daar iets aan doen, maar
het bleef…en heb ik een meneer aangesproken die weer op bezoek was bij haar in
mijn kantoor.
Diezelfde dag viel een grote envelop in de bus met een brief en foto’s. De meneer die ik had weggestuurd had nog vele “waardebonnen” met korting van seks uurtjes met Betsie tegoed.. . Meneer had gebruik gemaakt van een soort reclame. Zoiets als drie halen twee betalen. Betsie kwam maar niet over de brug daarom het persoonlijk bezoek bij het consuminderhuis.
Voor degenen die het nog niet begrepen: Betsie deed aan escort, had daarom twee telefoontoestellen. Een privé en een voor de klandizie. Ze kwam bij oudere heren aan huis en heeft regelmatig de cursus moeten onderbreken als er werd gebeld “door trubbels bij de kinderen.” Ze had daarvoor een bedrijfsauto nodig en een kat in het nauw maakt rare sprongen… en soms kan een mens te ver gaan.
Gelukkig waren daartussen door pracht werk momenten van mensen die ten onder waren gegaan zonder onze hulp. Ik kan me een meneer herinneren die een pracht inboedel toch niet wilde hebben. Het spul was al ingeladen door onze logistiek vrijwilligers. Het was goed, helemaal gaaf en compleet bij elkaar passend spul en ik wist dat een andere meneer juichend blij zou zijn als hij het kreeg.
Meneer twee op de lijst werd gebeld om direct te komen… De logistiek kreeg even pauze en werden meneer twee en ik in de vrachtwagen gehesen. (hydraulische klep) en wees ik hem een kast aan of hij die wilde. Hij kon het haast niet geloven. Het moest in etappes gewezen worden, om te voorkomen dat meneer twee zou barsten van geluk.
Zijn moeder stond erbij te huilen en
hebben we het spul direct naar meneer zijn lege flat gebracht… De hele
reutemeteut…
En de meneer die alles afwees? Kwam nog eens terug omdat hij het linnengoed wel wilde en de pannen en servies… Bij Stichting Samen Delen hadden ze dat ook en het spul was bij ons al weg, samen met de hele inboedel die hij afwees…Helaas…
We hebben ook miskleuners uitgehaald. Kleerkasten met een zijfront of deur die er niet bij paste. Die had iemand verplaatst en moest weer opgehaald en zelfs dat ging wel eens mis. Een opgehaalde kast waar de glasdeur van aan diggelen ging en vele PC ‘s “met een klein foutje” volgens de gevers. Zooi die zich opstapelde. Tot we geen PC meer aannamen want kapot materiaal kan je niet weggeven.
Ook zoiets: Een “goed matras” waar een hoeslaken omheen zat met een pisvlek of bloedvlek erop. De mannen van de logistiek durfden soms niets te zeggen en ik kon niet overal bij zijn.
Vaak was daar een afritsbare hoes omheen en in Molenberg Heerlen hadden we een wasmachine die onder werktijd constant liep. Als het schuimrubber schoon was gebleven hadden we wel weer een mooi matras…
Doorgelegen matrassen werden met een elektrisch mes van voeteneind en kopstuk ontdaan. Daar werden plakken en repen van gesneden en verknipt tot vlokken. Bij de naailessen werden kussens genaaid van oude lakens. We hadden altijd “nieuwe ”hoofdkussens” en zelfs kleinere kussens in vele kleuren voor op banken… Van de Zweedse buurman kregen we immers vele kussenhoezen zonder vulling.
We maakten bankstelkussens voor op loungesets gemaakt van pallets en hoe groot was de pret als deze “uitvinder” weer ideetjes had die de vrijwilligers uitvoerden…
Arabische mensen waren gek op die
kussens die bij het Suikerfeest als zitplaats dienden rondom lage tafeltjes met
lekkers.
Tot slot over onze voorzitter. Als kemphanen hebben we regelmatig tegenover elkaar gestaan in zijn kantoor bij PLUS... Beiden niet willen wijken en als ik opstapte dacht ik hij zou me het liefst van die ijzeren trap pleuren... Dan kwam zijn stem: "Pas je op Annemiek die trap is gevaarlijk." Oh wat hield ik van die man zijn karakter. Grote mond klein hartje...zoveel goed heeft hij gedaan voor het consuminderhuis ondanks die rebelse coordinator.
Ik ben zo dankbaar nog een heel diepgaand gesprek met hem te hebben gehad met zijn vriend Ruud verstegen erbij. Dat zie ik als een van de mooiste afscheidsmomenten van een boeiend dierbaar mens...
