Als je niet weet hoe aan het donker te ontsnappen, zal je het licht niet zoeken.
Daarvoor zal een medemens je aan de hand moeten
meevoeren…
Annemiek.
Mijmering 64 2025
Mijn afdak werd gedicht door Martien en zijn leermaatje Gio.
Om acht uur stond ik bij de LIDL om jawel cola te kopen voor Gio.
Weet ik veel dat daarin zoveel soorten zijn.
Voorbereidend werk scheelt heel veel en was beslist noodzakelijk
wat betreft de kratten vol
aardbeiplanten die van de plaats
moesten…
Na een en ander los te hebben geknipt werden de kratten door
middel van een driehaak van
de klinkers af getrokken en verplaatst.
Jeanke de
eekhoorn had daar pindanoten onder gekeild en huisjesslakken hun schaduwplek
betrokken.
Ik heb de mannen zo goed mogelijk verzorgt en misschien
doe je ideetjes op van hun werkwijze, door middel van de foto's.
De gebroken glasplaat werd een plexiglasplaat die precies
op maat werd gezaagd met een stukje oude glasplaat als mal voor het schuine
stukje.
gelaten.
De plexiglasplaat is doorzichtig als glas.…
Manuela kwam met de beestenboel en haar dochter even kijken en de vogel in het wagentje is een roze kaketoe. Die is gewend uit de kooi te mogen, al hebben we dat even niet gedaan gezien de drukte...
Het begin is er en als Lucky het met je eens is knikt hij enkele keren en komt er zoiets als "ja."
Lucky is een ware knuffelkont en de hond Layka natuurlijk ook.
Tip… Ik heb groentekoekjes voor het gezelschap gebakken die er wel ingingen
en de rest gaf ik mee inclusief de cola die over was.
Natuurlijk was ik doodmoe vanaf zes uur opstaan tot 14.00
uur en kon net nog mijn sta-op-
stoel halen voor een dutje…
Weer opgeknapt werd een ui gefruit en tomaten in stukken meegebakken.
(terug van vakantie) werd het een snelle gezonde maaltijd…
Mijn leventje… Vreemde denkstoornis deed ik op door onkunde met het kluswerk.
Toen de plexiglasplaat was geplaatst moest de kit even drogen…
voordat de rand erop kon geschroefd.
Ze gingen met z’n drieën in ieder geval een stukje
plexiglas van 5 cm zoeken dat ergens was
weggesprongen…
Daar waren ze al een kwartier of zo mee bezig en werkte behoorlijk op mijn zenuwen…
Ze hadden dat stukje volgens mijn denkwijze dus nodig om verder te kunnen,
Nee dus…dan moesten ze de
zaag weer uit de doos halen??
Toen ik wat irritant opmerkte of ze door dat gemist stukje echt niet verder konden
begrepen ze mijn verkeerde interpretatie.
Wist ik veel!
Even later nog zoiets…
Manuela gaf me enkele dropstaafjes (achteraf gezien hondenvoer waarmee ik de hond kon belonen. )
Ik zie door mijn slechte ogen echt het verschil niet.
Zo’n klusdag leert me veel… vooral dat ik steeds verder
van de doorsnee medemens sta. Gelukkig zijn in mijn vriendenkring velen die
leven zoals ik en dat is wel zo rustig…
Omdat ik de glasplaat zonder folie niet zag heb ik even met mijn stok gevoeld of hij ook echt aanwezig was.
Heel dankbaar ben ik dat de klus is gelukt!
Komende week wordt een nieuwe goot gemaakt en de regenton aangesloten…
bedoeling bij de oprichting…
Inge vervolg:
Inge haar trauma bleek wel erg groot. Het “stage” werk in de kantine van een "onderweg naar werk project “ van de sociale dienst Heerlen, was een dagelijkse kwelling.
Inge zat ze weer middenin de angststoornis van weleer. Het wegdrukken van haar trauma doormiddel van antidepressiva was niet toereikend. Ik hoefde maar in haar ogen te kijken… zag haar begeleider dat niet??
Naar mijn gevoel had ze dat trauma al vanaf haar vroegste jeugd en na de dood van haar echtgenoot acht jaar geleden had ze gekeurd moeten worden en een weduwe pensioen moeten krijgen.
Dat krijg je niet als je na 1951 geboren bent (dat was ze) maar wel als een keuring uitwijst dat je te ziek bent om te werken. Dat had dus acht jaar geleden moeten gebeuren en vroeg ik me af of Inge met terugwerkende kracht alsnog gekeurd kon worden… Als ik bewijzen kon dat haar trauma in haar jeugd opgelopen was en vanaf die tijd nog steeds voortduurde??
Ik heb haar indertijd na werktijd uitgenodigd voor een gesprek in het stille consuminderhuis. Alleen Inge en ik. Een pot koffie erbij en wat gezelligheid gecreëerd… Na wat gekabbel vertelde ik waar ik onderzoek naar had gedaan, en dat ze voor mij de hele grote beerput zou moeten openen om veel doelen te kunnen bereiken. Samen met haar bij de bedrijfsarts vertellen hoe haar trauma was ontstaan.
Precies wat ik had gedacht…en kwam de ontlading. Daar had ze nooit met iemand over gesproken en hoopte ik dat het trauma minder zou worden. Daar zou een psycholoog aan te pas moeten komen maar eerst rust brengen…stapje voor stapje.
Natuurlijk werd een afspraak gemaakt bij een keuringsarts van het UVW (op
aanvraag van de sociale verzekeringsbank en op korte termijn. Daar zijn we
samen naar toe gegaan… Het voorgesprek heb ik gedaan en aan het einde vertelde
Inge hoe haar leven bij vader was geweest na de dood van moeder. De arts ging
heel goed met haar om moet ik zeggen.
Ik heb gebeden terwijl ze haar verhaal vertelde… de keuringsarts keurde Inge direct met terugwerkende kracht af…vanaf de dood van Inges echtgenoot. Omdat ze toen ook al dat vreselijke trauma meesleepte en nog steeds. Inge zou voortaan een weduwepensioen krijgen dus zonder sollicitatieplicht. We hoefden niet op een uitslag van het onderzoek te wachten, de arts vertelde meteen dat dit zijn beslissing was.
Ik heb de keuringsarts nogal emotioneel bedankt en zijn we richting Heerlen centrum gelopen. Inge apathisch… Het was nog vroeg in de ochtend en op een terras hebben we een kop cappuccino gedronken…in een stad die langzaam ontwaakte...
Heel stilletjes heeft ze daar gezeten, met nietsziende ogen… “Nu ben je vrij, Inge.” “Nu hoef je nooit meer te zijn waar je niet wil zijn.” “Vanaf nu kan je proberen te verwerken wat je is aangedaan.” ”Maar wel met professionele hulp.”Ik kende een psycholoog die als specialiteit vrouwen met een dergelijk verleden behandelde… De arts van UWV was het daarmee eens geweest. Ik zou wel zorgen dat een eerste gesprek zou plaatsvinden. Daarna zou ik Inge en haar trauma loslaten...
 |
| De toppen van de tomatenplanten kan je nu beter wegknippen. De plant heet alle kracht nu nodig om de tomaten te laten rijpen. Laat twee bladeren boven de laatste bloem. |
Later spraken ze zichzelf weer tegen… toen de ziekte ADCA ( Autosomaal Dominant Cerebellaire Ataxie) bij mij werd gediagnostiseerd.
De vele medische afspraken in Zuyderland Sittard rond de diagnose werden
vergemakkelijkt door toestemming om me met de auto van het consuminderhuis te
brengen. De gemoedelijke meneer die toen nog bevriend met me was, wilde dat toentertijd
graag doen. Ik trakteerde hem op koffie met gebak in het ziekenhuis en het was
altijd
gezellig. Later bleek dat dit toch een belasting was geweest…
Nog iets later toen WMO mijn badkameraanpassing niet wilde vergoeden en ik evenmin een traplift kreeg ( ik kon volgens hen beter naar een flat verhuizen) wilde het bestuur van sponsorgelden bedoeld voor de doelgroep consuminderhuis mijn badkamer bekostigen. Daar was dat geld niet voor gegeven en heb ik dan ook niet aangenomen... Het is belangrijk voor mij dat ook dit geschreven wordt.
Aanpassing badkamer heb ik uit mijn eigen spaarpot betaald en toen die was verwezenlijkt kon WMO geen traplift meer weigeren en kon ik in mijn huurhuis met tuin blijven wonen…In een flat zou ik zijn dood gegaan...
Hoe het met Inge afliep? Daarover nog een stukje in de volgende mijmering…
