Mijmering 65... Slot verhaal Inge, volksdansen, loeizware potten verplaatsen, en een rits in een jas hoe doe je dat...

Beste mensen,

Als de lichten van de mensen uitgaan, en het lawaai van de ratrace stilvalt, 

komt de tijd van langzaamaan en hoor je weer de stilte van het zachte leven…

Annemiek.

Mijmering 65 2025.

Tip… koken en bakken zijn allemaal hittebronnen die je huis warmer maken.

Koele gerechten serveren heeft in deze periode mijn voorkeur. 

Als voorbeeld de tomaat en komkommer uit de tuin die samen met een halve meloen een lunch voor twee personen werd. 

Verser bestaat niet, al heb ik nog maar heel weinig groente in mijn tuin…

het wordt met aandacht gegeten.

Tip 2… Leven zonder airco…spaart energie. 

Net voordat de zon je ramen raakt…de gordijnen/zonwering sluiten. Natuurlijk is aan de buitenkant zonwering het beste, al betekend een rolluik dat je in
het donker leeft. 

Zonneschermen zijn beter en als je die niet hebt…licht gekleurde overgordijnen (ik heb lichtgeel) filteren de zon in gezellig woongenot.

Voor de bovenverdieping een rolluik aan de zonzijde bij mijn slaapkamer is helemaal goed. 

Daar mag het donker zijn overdag. 

Ik heb een airco in mijn woonkamer die ik afgelopen maanden eenmaal tijdens bezoek enkele uren heb gebruikt. 

Dus kostte geen kneup… In de winter verwarmt het ding mijn woonkamer en keuken op stroom dat binnengehaald wordt via zonnepanelen. 

Daardoor is mijn maandvoorschot energie (stroom en gas) 58 euro per maand.

Tip 3… De vrienden werken verder aan een nieuwe goot en aansluiting regenton bij het afdak. 

Het afwateringsvat onderaan het trapje past net niet en werd de zware betonnen plantenbak verplaatst.

 Vol aarde en planten was dat ding onmogelijk te tillen. 

Martien en Gio kenden een andere manier…

Niet tillen maar rollen en heb ik weer iets geleerd en jij misschien ook.

Tip 4…Planningen voor klussen staan op lijstjes… en worden door mij uitgevoerd als daar tijd voor is. 

De op dat moment hoogste prioriteit wordt aangepakt. 

Een betonnen bak waar varens
instonden werd leeggehaald. 

Dat kan ik zelf en krijgt de bak nieuwe grond en volgend seizoen courgetplanten.

 Dan kan ik in twee bakken totaal zes planten telen. 

Hoe meer courgetplanten hoe hoger de kans dat tegelijkertijd  een man en vrouw bloem bloeien. 

Dat geeft meer kans op bestuiving door bijtjes..

Het was een hele klus de bak met varens leeg te halen en wederom werden vele “kinderkoppen” keien opgedoken en verwijdert. 

Als het me uitkomt, aarde in de bak. Ik heb een half jaar de tijd nietwaar dus wordt het geen ratrace…

Tip 5… De ratrace… ik doe daar allang niet meer aan mee. Een versnelling harder lopen daar komen maar ongelukken van. 

Bij extra werk in mijn dagschema laat ik andere zaken vallen. 

Kon het niet laten...

Dan maar een dag geen crème
op mijn voeten en geen stofzuiger door de hut. 

Het is eigenlijk net als bij mijn kleding…komt er iets bij in de kleerkast? 

Dan moet iets anders eruit!

Langzaam leven is inmiddels zacht leven en mijn levensmotto geworden…in alle rust genieten van beestjes en al wat groeit. Door ontspulling nog maar weinig hoeven te onderhouden brengt veel tijd.

Zacht leven is lief zijn voor jezelf en alleen doen wat je behaagd. Niet uit verplichting en zeker niet omdat “het zo hoort.”

Wat is zacht leven? Het rondje door de tuin om zes uur in de ochtend  op mijn gemakje,
waarbij plantjes zo nodig water krijgen.

Hier en daar wat afknippen van uitlopers of uitgebloeide blommen. 

Een bloem van bernagie en O.I. kers ontdekken tussen het struweel…

Iets opzoeken in een boek en dat doordenken of alleen maar kijken naar de zonsopgang vanuit je tuinstoel. 

Dat is allemaal zacht leven en gaat duidelijk een stapje verder dan langzaam leven…

Tip 6…Hoe zet je een nieuwe deelbare  rits in een jas… Sonja leerde het vandaag in onze naailes. 

De oude rits had ze afgelopen week eruit gehaald en haar zoon was een nieuwe rits op de markt in Heerlen gaan kopen. Goede kwaliteit en betaalbaar. 

Dat kon je hem wel toevertrouwen...

Annemiek wordt grijs.

De rits/delen worden aan de binnenkant in de jas gezet en bij het eerste deel is dat gemakkelijk. 

Goed kijken hoe de oude rits zat en nog eens controleren.

Dat was perfect gegaan. Het tweede deel rits was wat moeilijker want daar moest een overslag mee gestikt die over de rits zou vallen tegen inregenen.

Dat had alle aandacht door mijn vertraagde informatieverwerking duurt dat even. Wat waren we trots… Hoe we de jas keerden? Door een stuk van de voeringmouwnaad los te halen wat veel plezier bracht… 

Mijn trots viel in duigen toen we ons realiseerden dat de tweede helft rits ondersteboven in de jas was gezet… 

Sonja leert nu voor de tweede keer hoe een rits uit een jas te tornen… Gelukkig maar aan een kant en wordt vervolgt…

In ieder geval voor jou al de tip dat je losse naden in een jas vanbinnen kan naaien door de jas te keren door de voeringmouw.

Mijn leventje…Zondag was volksdansen bij Nonke Buuske. Op “de deel” verscheen een groepje muzikanten in klederdracht 16^e eeuw of zo. Bekende liedjes klonken… die de eeuwen overleeft hebben want velen zongen mee. 

Door de hei naar Schinveld was therapie fietsen en terug in de tijd…toch weer 32 km. heen en weer.

Dinsdag werd de goot aan het afdak geplaatst en de regenton aangesloten. Klus meneren verzorgen  eist vooronderzoek want ze drinken en eten heel anders dan dit mens. Ook daar neem ik de tijd voor.

Zachte broodjes eten ze met kaas en koffie die (door Martien) meestal koud wordt gedronken. Het leermaatje Giovanni drinkt cola en ik weet nog steeds niet welk soort van het bocht. Ik geloof dat hij alles drinkt waar cola opstaat.

Kijken of ik ook broodjes gezond erin krijg… bij de mannen…of kommetjes met appelstukjes komkommer meloen en tomaat… We zullen zien al hou ik niet van verspilling… dus wat op navraag gesneden wordt, zullen ze op moeten eten! De klus werd geklaard…waar ik wederom heel dankbaar voor ben.

Alleen het overloop vat moet nog aangesloten worden. Ik heb een hoedje erop gemaakt. De kratten met aardbeiplantjes  kunnen weer op de plaats, ook wanneer het zo uitkomt… zacht leven…weet je nog?

Tot slot nog een beschrijving terug in de tijd, toen het consuminderhuis nog was zoals mijn
bedoeling  bij de oprichting…

Hoe het afliep met Inge? 

Ik heb haar al meer dan tien jaar niet meer gezien en na het toekennen van haar weduwepensioen heeft ze nog enige jaren vrijwilligerswerk verricht in het consuminderhuis.

Of ze aan traumaverwerking heeft gedaan heb ik toen niet meer gevraagd. In ieder geval bracht de rust voor Inge zelfvertrouwen en eigenwaarde. 

Daardoor alleen al daalde de angst voor haar zoon. Ze groeide en bloeide op en was een lust om te zien...

Ik was erg benieuwd hoe haar karakter zou zijn met een aanvaardbaar trauma. Vanaf haar geboorte had ze immers geen doorsnee gezin als voorbeeld gekend.  Inge vervulde in die tijd zo ongeveer alle taken van een coördinator waar niets op aan te merken was tot ze doorschoot…

Toen ik een keer de broodlijn uitgaf en een meneer met veel kinderen vele pakken melk wilde geven, gaf ze aan dat dit niet kon.

“Er waren meer mensen…”

Ze stelde zich best agressief op … met  duidelijk overwicht tegenover mij, wat een nieuw trekje van haar was. Het had mijn aandacht en werd met de mede collega’s besproken. Daarna is Inge een tijd op vakantie gegaan en is ergens in een handwerk winkeltje gaan helpen, kan ik me herinneren…

Ik heb haar nooit weggestuurd, wel met haar gesproken… Doe goed en kijk niet om…is mijn motto. Schepen varen een tijd met je mee dezelfde route. Waarna wegen scheiden...en alles is goed... 

Toezicht houden op de regels was bijna een dagtaak naast mijn werk de crisisgevallen op te vangen. Dus overal ogen en oren...

Als Gerda in de gang een grote pot met kunstbloemen neerzette… was die tegen sluitingstijd  leeggeplukt. Verstopplekken van klein spul waren de handtassen van bepaalde vrijwilligers waar de leiding wettelijk niet in mocht komen... Die tassen werden dan ook groter dan groot.

De sociale dienst verplichte mensen tot vrijwilligerswerk en werden bijstandtrekkers o.a. naar het consuminderhuis gestuurd. Geen slechte plek waar je spullen en kleding kon uitzoeken “voor wat, hoort wat.” Alleen als spul niet uitgeschreven werd was het stelen en daar waren velen heel gemakkelijk in. Bij diefstal werden de mensen geschorst… en daar was ik streng in.

Ze gingen zich dan aanmelden bij consuminderhuis Landgraaf waar ze met open armen werden ontvangen…Het was natuurlijk een kwestie van tijd en ontstond de hetze tegen Annemiek die wekelijks groeide... 

Lieve oude vrienden,
weer ontmoet in Nonke Buuske.

Ik herinner me in consuminderhuis Landgraaf een Arabische mevrouw die aan het stofzuigen werd gezet in de kledingafdeling. Ze schaamde zich kapot voor haar landgenoten die haar vroegen of ze weer slaaf was geworden. Ik verstond meer Arabisch dan ze dachten…

Mevrouw werd zogenaamd ziek en viel flauw terwijl ze de trap afkwam. Het flauwvallen zag ik gebeuren en was goed doordacht en fake.

Ze bleef met gesloten ogen in de gang liggen en haalde ik een bak koud water en een schone handdoek. Mevrouw werd rijkelijk met water bijgebracht en kreeg de gemoedelijke meneer opdracht mevrouw naar huis te brengen.

Verder waren enkele mensen die leiding hadden over een afdeling in het bezit van een sleutel. Tijdens een weekend zag ik opeens vreemde mensen in het gebouw rondlopen. Toen ik poolshoogte ging nemen vroegen ze verwonderd wie ik was en wat ik kwam doen… “Ik ben de coördinator van het consuminderhuis,” heb ik toen gezegd… waarna een verschrikte reactie volgde. De groep kreeg een rondleiding…

Tegen de winter heeft Gerda eens een 30 tal warme capes voor meisjes gehaakt in verschillende maten… Binnen twee uur waren ze allemaal verdwenen naar een mevrouw die verschillende mensen met haar pasje erop uit stuurde. Een cadeautje van die mevrouw naar familie in het thuisland.

Ik ging al een beetje mee in de jatbrigade door kapotte horloges op een bepaalde plek te leggen waar ze vanzelf verdwenen.

Gerda was van mening dat je arme mensen spullen en eten moet geven en mijn mening was precies het tegenovergestelde. Geef een mens een hengel en ze kunnen zelf vis vangen.

Bij mij was het leren budgetteren en energiezuinige tips toepassen enz…Vaardigheden koken en bakken zonder pakjes en zakjes en zonder E-nummers.

Het was dan ook nooit mijn bedoeling heel veel spullen op te slaan en wees ik grote giften spullen vaak af... Tweehonderd witte dekbedovertrekken van een hotel bijvoorbeeld.... Het was niet hebben om de heb...maar leren meer doen met minder!

Mensen moesten zelf leren meer te doen met minder…en niet boven hun stand leven… Zeker niet overbodige luxe eisen.

Gemakkelijk krijgen was er bij mij niet bij… Dit tegenstrijdige gebeuren was een dagelijkse bezigheid in het consuminderhuis… Je zag bijvoorbeeld een grote schaal vol o.a. gemengde drop op de pauze tafel. De mevrouw die moest stofzuigen deed heel lang over die klus rond de droptafel. De schaal was daarna half leeg…

Als ik toevallig langs kwam zei ik: “Zie je niet dat je een sleuf rond die tafel hebt
gelopen?” Keihard kon ik zijn! Plastic zeiltjes op tafels was ook niet mijn stijl… Op kasten evenmin en steeds weer was er iemand die de prul erop legde. 

Ik pleurde ze in een hoek en zorgde voor glasplaten in hergebruik op kasten, waarop dienbladen met kopjes en bekers kwamen. Daaronder lagen dan opeens weer kanten kleedjes, waar ik onder glas geen moeite mee had.

Wat is er mis met een beschadigde oude tafel met een verleden? Ik heb eentje bewerkt met een hamer om hem nog mooier te maken.

Toen we wel erg veel overgordijnen in voorraad hadden werden ze meegenomen onder het mom als raambekleding en  als voortent gebruikt te worden op de camping hoorde ik later. Een mevrouw haalde vele  pakken koffie op bij een winkel waarvan ze wisten dat mevrouw bij het consuminderhuis werkte en haar gevraagd was of we daar iets aan hadden… Ze zijn nooit bij ons terecht gekomen. We hadden ze kunnen gebruiken voor de vrijwilligers in de pauze... Mevrouw verkocht de koffie op internet. 

De weegschaal sloeg steeds weer over naar de goede kant. De "goed doen " kant bracht veel voldoening en energie en dat heeft me overeind gehouden... Daarover volgende keer meer....

Annemiek