Vierde Kerstverhaal:Bloemen strooien in een dorre wereld...

Beste mensen,

Wees teder voor de mensen om je heen.

Oordeel niet… en strooi bloemen…

kerstrozen en vergeetmenietjes…

Annemiek

Vierde Kerstverhaal…

Thomas

Aan lager wal geraakt… als mens afgeschreven. Een lieve dementerende meneer in een kleine seniorenwoning. Dertien in een dozijn... De huishoudelijke hulp in vogelvlucht elke week en af en toe de bewindvoerder… anders zag hij niemand. De kinderen kwamen bijna nooit. Ze werden door de bewindvoerder (die geen curator van vader is) aangesproken omdat vader moest verhuizen naar een plek intern in een verzorgingshuis voor dementerenden. Het werd hoog tijd… Het huis ligt 100 km verderop in een streek waar vader is geboren en een deel van zijn jonge leven doorbracht. Dergelijke huizen vind je zelden dichtbij de deur. De kinderen werd gevraagd de meubels te demonteren, een busje te huren, in te laden en elders de inboedel weer op te zetten. Wij leverden aan meneer een eenpersoons senioren bed met een waterdicht matras omdat er geen geld was door de hoge eigen bijdrage van huishoudelijke hulp, zorgverzekering en ziekenvervoer naar specialisten. Dat bed was een voorwaarde om geplaatst te worden, inclusief het nodige linnengoed dat we ruim aanvulden met goed hergebruikt spul.

De huur werd opgezegd en meneer zou afgelopen zaterdag inclusief inboedel moeten aankomen op het nieuwe adres. Zo niet dan zou de plek vervallen en was meneer….dakloos…

De kinderen lieten het daags van te voren afweten…

De bewindvoerder die ik persoonlijk ken (een van de goeie) was in alle staten en vroeg of wij iets konden betekenen. Twee van onze topmannen hebben afgelopen zaterdag meneer verhuisd met onze ouwe bestelbus. De mannen zijn volksmensen met het hart op de goede plek. Onderweg hebben ze meneer aangenaam bezig gehouden en afgeleid. De meubels pasten niet allemaal in de kamer van meneer en werden gedeeltelijk opgeslagen. Ik heb telefonisch de zaak begeleid en was blij dat onze toppers weer veilig terug waren…. Voor mij hebben ze een ridderorde verdiend… als ze die al wilden. Ze strooien bloemen in de dorre wereld waar menselijkheid met rasse schreden uit verdwijnt…. Onze kerngroep kent meer mensen die bloemen strooien…

Fransje….

Ze had het allemaal in grip… zei ze. Ze had een geweldige bewind voerder in de schuldsanering… zei ze. Als ze naar de tandarts moest kon dat gewoon, volgens haar. Ze wilde kronen laten zetten… zei ze, en de stijl van de “rijke tijd” toen alles nog kon was ze nog niet kwijt. Wat was nou twee ton schuld…die ze erfde van haar overleden echtgenoot.  Haar bewindvoerder had reserveringen die ze maar op hoefde te vragen…zei ze. Misschien een communicatie storing? Of de realiteit niet willen zien? Ik heb gezwegen…

De kronen kwamen niet en een kies die eruit moest kon niet eruit. Bij de tandarts stond nog een schuld die eerst betaald moest voordat er weer een afspraak gemaakt kon worden… Ze heeft heel wat paracetamolletjes geslikt tegen de pijn. Wekenlang. Gelukkig kennen wij een lieve tandarts in Heerlen die gratis tanden trekt bij crisis… Een gat in een tanden rij maar geen pijn is heel veel om dankbaar voor te zijn. … Fransje kon de realiteit niet aan en leefde in een hemel van fantasie….Het was gewoon een kwestie van tijd en de klap was snoeihard toen ze uit de wolken viel…Met mededogen wordt Fransje weer overeind geholpen…en “gedragen.” Een weg van ZELF DOEN, maar niet alleen.  Onze cursus volgen en leren overeind te blijven en stabiel worden en blijven. Een harde weg van wel tien jaar of langer …waarna ze nooit meer de oude zal zijn….en dat is precies de bedoeling…

Dorien…..

Vroeg in haar jeugd leerde ze al dat je uiteindelijk overal alleen voor staat. De dichtstbijzijnde mensen, zoals haar moeder waren er niet voor haar. In haar dromen hoort ze nog steeds haar stem… “Jullie hadden nooit geboren mogen worden.” “Aan het gas met jullie…allemaal.” Dat gas had ze als kind nooit begrepen… dat besef kwam later pas… zoals zoveel…

Het voorbeeld van het huwelijk van haar ouders was niet best geweest… Vader die door zijn werk alleen in het weekend thuis kwam en moeder die dan mooi weer speelde. Dorien kon soms zomaar stilletjes huilen als ze vader zag binnenkomen, misschien wel omdat de week zonder hem zo zwaar was geweest. Aan hem vertellen hoe het doordeweeks toe ging, deed ze niet… uit angst…Ik kon het me voorstellen…

Door de jaren heen kreeg ik in stukjes  en beetjes van Doriens leven te horen. Puzzelstukjes die op hun plaats vielen en duidelijkheid brachten. Ik ken haar al zolang ik de consuminderkringen geef. (2006)

Dorien heeft als kind veel leed verdragen, ze moest wel… verlangend naar het moment dat ze kon ontsnappen als ze meerderjarig werd. Tot aan die tijd moest er gewerkt worden. In het weekend, voor en na schooltijden en tijdens schoolvakanties. Alleen het hoog nodige geld werd aan de kinderen besteed. Afgepaste slechte voeding en kleding van anderen. Toen Dorien net dertien jaar was geworden, vond moeder een zwart baantje voor haar. Ze was nog leerplichtig en werken in loondienst niet aan de orde. Moeder zorgde met een zielig gesprek ervoor dat Dorien bij school bleef ingeschreven. Zo is het ongeveer met al de zusjes gegaan, zes in totaal….Alleen de drie zonen mochten doorleren. Het bedrag dat de kinderen gekost hadden vanaf hun geboorte moest terug betaald worden, had moeder vertelt… Trouwen zou pas aan de orde komen als ze wettelijk volwassen waren…tot aan die tijd gingen alle salarissen op de gezamenlijke bankrekening (inclusief vakantiegeld) van de ouders en kon niemand uit huis…..Volgens Dorien hebben haar ouders een deel van hun eigen huis van dit goudmijntje betaald….De jeugd van Dorien kon wel de mijne zijn geweest… inclusief het huis al hielden wij wel meer van vader…die ook geen kant uit kon. Ervaringsdeskundigheid schept inlevingsvermogen…

De jaren werden afgeteld en trauma’s geboren… Misschien niet voor alle kinderen maar zeker voor Dorien…

Ze heeft het me allemaal vertelt en ik begrijp waarom Dorien altijd alles zelf wilde oplossen. Als de dichtstbijzijnde mens, waaruit je geboren bent, je moeder…  niet eens te vertrouwen is en gevaar betekend. De kinderen werden uitgebuit…Lichamelijk en geestelijk beschadigd voordat ze volwassen werden. Dat gebeurd nu eenmaal als je geen veilige jeugd hebt doorlopen. Dorien vertrouwde het niet als iemand zomaar iets aan haar gaf…de rekening kwam altijd. Die kreeg ze in haar leven dan ook op alle mogelijke manieren gepresenteerd. Ze werkte liever overal voor.…dan hoefde ze niet iets terug te geven waar ze niet achterstond.

Menselijk contact  genegenheid…liefde… ze wist heel lang niet eens wat het betekende en kon er absoluut niet mee omgaan. Ze had het liefst zelf de regie in handen, ook in haar relaties en zorgde voor haar partner alsof hij haar kleine broertje was…. Ze hadden het beslist goed maar van een gelijkwaardige man/vrouw relatie was nooit sprake alleen van passie toen ze nog jong was…
Zoiets zal het zijn geweest en haar relaties liepen steevast stuk waarbij ze steeds alles achterliet en met niets wegging…uit schuldgevoel denk ik wel, al had de ander ook “Ja ik wil,” gezegd….Voor mij was het wel duidelijk hoe Dorien zo geworden was en heel herkenbaar maar of het voor Dorien zelf duidelijk was?  Je moet een mens niet iets gaan uitleggen waar hij/zij nog niet aan toe is….

Drie keer was ze al op de voedsellijn geweest en na elke eerste keer weer weggebleven… Als ze maar een brood en chocoladepasta had leefde ze daar een week van wist ik. “Geef het maar aan de mensen  in nood” zei ze dan. Bij haar laatste relatie kreeg Dorien een zoon die ze vrijwel alleen heeft groot gebracht…Iets van haar zelf… eigen vlees en bloed. Hij werd haar grote liefde en was alles… Ze hield van hem in onvoorwaardelijke liefde… Moeder/kind liefde… misschien wel de enigste soort liefde waartoe Dorien in staat was…

Ze heeft werkelijk alles voor hem gedaan waar hij grof gebruik (misbruik) van heeft gemaakt. Hij moet het als vanzelfsprekend hebben gevoeld. Hij wist niet beter omdat hij van jongs af aan als een prinsje werd behandeld. Dorien kende geen maat in de liefde voor haar zoon en hij werd niet tot de orde geroepen. Ze gaf meer dan verantwoord was, ver boven haar krachten. Ik zie dit meer in ons consuminderhuis… Over/moederlijke gevoelens vooral bij moeders met zonen waar geen vaderhand aan te pas kwam. Het zijn de moeders die in hun jeugd veel hebben meegemaakt. Ze beseffen niet dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken… Ze willen dat hun kind het beter krijgt dan zij zelf en zijn blind voor de gevolgen. Het is niet anders en geen fout. Het is onkunde en ik zie dat velen hiermee strijden en geen inzicht hebben of de realiteit niet aankunnen. In deze tijd van korting op uitkering bij volwassen inwonende kinderen is het een ramp… het gevolg is creperende moeders en huiselijk geweld…

Dorien haar zoon leefde voor de lol… als hij al werkte maakte hij dat schoon op. De gebraden duiven vielen toch wel uit de hemel. Uitgaan… vrouwen en zijn auto hoorde bij zijn leven waar hij als jonge man recht op had vond hij. Steeds als het misging breidde moeder alles weer recht….voor de lieve vrede… de mensen… of omdat ze de realiteit niet aan kon. Wie zal het zeggen…Ze is hier zover in gegaan dat ze zwaar roofbouw op zichzelf pleegde op lichaam en geest…Uiteindelijk is de zoon het huis uit gegaan toen hij een vriendin vond die goed in de slappe was zat. Dorien kon voorkomen dat hij weer terug kwam…toen de relatie over was al hielp ze nog steeds…

Ze heeft een plekje in mijn hart Dorien… en ik weet dat ze nu bijdraagt aan het kind dat haar zoon ergens bij een naïef vrouwtje heeft verwekt. Ze kwam en komt als oudere dame soms met de meest gekke vragen bij ons… Of we speelgoed hadden en nu is dat een tiener bed…of een hippe lamp. Haar totaal versleten lijf aan de zuurstof in de scootmobiel rijdt ze elke week in weer en wind een keertje naar ons consuminderhuis en deelt mee in de broodlijn…Dat heeft ze in ieder geval geleerd…om regelmatig te komen en te durven ontvangen. Dat is ook wel nodig want haar pensioentjes heeft ze allemaal afgekocht indertijd om haar zoon weer eens uit de schulden te halen. Daardoor krijgt ze geen pensioen uit haar werkzaam leven. Ze leeft van een AOW waarop 10% beslag is gelegd. De laatste schuld van een lening die ze… jawel voor zoonlief heeft gemaakt om hem weer eens onderdak te krijgen…de zoveelste keer. Regelmatig kan ze niet naar een consult in het ziekenhuis omdat ze geen geld heeft voor de eigen bijdrage van de regiotaxi. En soms belt ze huilend af omdat haar zieke lijf niet in de scootmobiel wil en niemand haar deel van de voedsellijn wil ophalen. Dan spreek ik met haar af dat ze morgen of overmorgen opnieuw probeert want ik laat haar in haar waarde. Dorien zal het wel niet meer leren en dat hoeft ook niet want ze is al hoog bejaard en helemaal op… De tijd dat ze nog leeft zullen we ervoor zorgen dat ze krijgt wat ze nodig heeft…. Elke week, ook met Kerst en daarna…

Komende weken kunnen we weer een extra glans in haar ogen brengen en een warme omhelzing geven met onze armen en het Kerstpakket… Hopelijk de week erop weer…

Help jij ons mee? Elke euro is er een…en het aantal crisis gezinnen meer dan ooit… minder zichtbaar... in stille armoede.

Graag op bankrekening:

IBAN NL14RABO 0173658903 van Consuminderhuis Parkstad te Landgraaf. Zet er maar Kerstactie bij….

Om het gemakkelijk te maken kan je ook overmaken via onderstaande link….

  https://bunq.me/consuminderhuis   

Alle goeds van een zeer dankbare Annemiek en haar team.