Geluk is de kunst een boeket te maken
Van de bloemen die bleven staan
Na de verbijsterende storm.
Annemiek.
Mijmering 90 2024.
Tip…De zachtere blaadjes van de bloemkool worden gebruikt voor soep.
Tip
2…In mijn fietstas zit altijd een snoeischaar, de
rozenbottels die ik tegenkwam zijn prachtig voor een kransje. (nog in de maak.)
Tip 3…tijm/hoest
siroop maken…
Ingrediënten:
lichtbruine basterdsuiker en ook goed.
Op elke 100 gram tijm… 6 dl water.
Werkwijze: De tijm in de kruidentuin werd afgeknipt en even op de tuintafel gelegd zodat de beestjes eruit kunnen kruipen.
Uit laten lekken en wegen. Ik had 341 gram en werd 682 gram bruine basterdsuiker afgewogen (dus het dubbele.)
Nou ja zo ongeveer.
De tijm in het water aan de kook brengen en 10 minuut aan
de kook houden.
De tijm met de schuimspaan uit het vocht scheppen
en het vocht zeven door een fijne zeef.
Het opgevangen water in een pan met de basterdsuiker aan de kook brengen en 15 minuut zonder deksel
aan de kook houden. Dat heet inkoken.
Daarna de siroop in schone kleine potjes gieten.
Je zou daar kleine koffiemelkflesjes voor kunnen gebruiken.
Door de suiker blijft de hoestsiroop
jaren goed…De pot na opening in de koelkast bewaren.
Terracotta potjes zijn het beste al kan het ook in
plastic bloempotjes,
als er maar een gaatje onderin zit.
Gewone potgrond in de potjes en aandrukken.
Een gaatje maken (steel houten lepel) tot diep in het potje.
De onderste bladeren van de stekken verwijderen en de stekken diep in het gaatje steken en aandrukken.
De potten in bakjes zetten (alles is goed) en eenmaal goed water geven.
De mijne bleven nog een dag buiten op de tafel staan tot we boven de ramen dubbelzijdig hebben gewassen.
Dan komen de stekken op de vensterbank.
Je ziet het wel aan de potgrond.
Teveel water dan rotten ze
weg en te weinig dan wortelen ze niet.
In bosjes van drie
of vier stengels binden, dan drogen ze het snelst.
De bosjes werden met tussenruimte in het trappenhuis opgeknoopt en zijn meestal na zes weken kurkdroog.
Salie staat vooral bekend om de geneeskrachtige
werking op de luchtwegen.
De blaadjes werken ontstekingsremmend en ontsmettend bij een droge, pijnlijke of ontstoken keel.
Ze zijn ook heilzaam bij andere luchtwegaandoeningen,
Om dit soort klachten te
verlichten kan je thee trekken van salieblaadjes, vers of gedroogd.
Mijn leventje…wie niet sterk is moet slim wezen…
Jeffrey de hulp heeft toegezegd even te komen helpen.
Juffertje ongeduld heeft een kwartier voor tijd al voorbereidingen getroffen
en
een dekentje op het schoongeveegd stoepje gelegd.
Een dik touw had ik mee naar boven genomen
om het gewicht van de bed/onderdelen mee te kunnen dragen.
Nog even heb ik overwogen mezelf als anker om dat touw te binden…
hebben.
Een verhaal uit het herschreven manuscript van het boek: Onderweg naar vrijheid.
Waarom kwam steeds de gedachte bij me boven dat ik bij de
neus was genomen? Was ik vreemdgegaan en Fred niet, zoals hij me wilde laten
geloven? Of allebei niet en was “vreemdgaan” alleen als er sprake was van de
daad? Als ik Fred moest geloven was vreemdgaan als je een orgasme kreeg. Ja,
ja!
Als hij een orgasme kreeg bij zijn vrouw terwijl hij aan mij dacht, wat was
dat dan? Hij had niets meer met zijn vrouw? Vreemdgaan begint met de eerste
kus! Het moest direct stoppen!! Ik wilde geen huwelijk ontwrichten, ook geen
slecht huwelijk. En nog wat…
Kon ik wel vreemdgaan, als Hans en ik niet eens “bekend”
gingen? Ik was verloofd, ook al was het met mijn “broertje,” dan doe je dit
alles niet met een ander. Misschien was het beter om vrij te zijn, nu ik wist
dat verliefdheid en passie bestond.
Mijn ogen waren geopend. “Vaders knechtje” van weleer
bleek toch een echte vrouw te zijn. Fred die me wakker kuste als Doornroosje
uit haar slaap.
Het mocht niet, het had geen toekomst, het moest stoppen
voor er onherstelbare schade werd aangericht. Of was het al te laat?
Beiden waren we vreemdgegaan, ook al deelde Fred niet
mijn mening, het was echt wel zo. Hij was gewoon een flierefluiter en ik deugde
ook niet!
Vrachtwagen van
Stichting Samen Delen
Inmiddels wist ik wel welk type man bij me paste… Een krachtige man om naar op te kijken die me tot bloei kon brengen.
Veiligheid en
geborgenheid kon geven. Een man om mee te praten op mijn niveau om de hele
wereld voor hem te kunnen zijn.
Helaas was dit jong meisje verpest, in de knop gebroken door de verkrachting als kind en zou nooit meer een normale man/vrouw relatie aankunnen, al wist ik dat toen nog niet. Het was beter geweest nooit te trouwen…
Ik had tijd nodig om te accepteren dat ik een goedkoop avontuurtje voor Fred was
geweest.. Toen wist ik nog niets van dit soort mannen. Uiteindelijk kwam de
ontgoocheling.
 |
| Geraniums stekken in beeld. |
Hij leidde haar rond en hield haar ver van mij… Ze was zeker vijf jaar ouder
dan hij of leek veel ouder. Ze had mijn moeder kunnen zijn. Ze werd voorgesteld
aan alle belangrijke mensen van de top en van dichtbij kon ik horen hoe trots
hij was. Later hoorde ik meer… Ze was een dochter uit een van de rijkste
families van Eindhoven.
had.
Hij hield toch zo van avontuur! Vooral als zijn vrouw al
in de veertig was. Daar was hij al op uitgekeken en beslist uit berekening mee
getrouwd. Rijkdom en aanzien, op de valreep nog een huwelijk en een kind toen
het net nog kon. Ze zal hem wel dankbaar zijn geweest en hij haar.
Een jong vastgelopen meisje binnen handbereik met een opgelopen trauma gemakkelijk te manipuleren. Dat bleek met zijn ervaring en mijn hang naar liefde niet zo moeilijk.
Toen
ik instortte tijdens die maandagmiddag had hij van me af moeten blijven en juffrouw
M moeten roepen.
Toch
had ik een schuldgevoel dat lang bleef… Ik was toch meegegaan? Had
me zelfs aangeboden en laten nemen, (al had “de daad” niet plaatsgevonden) maar
toch… Hij had me niet gedwongen.
Natuurlijk
droeg Fred de meeste schuld weet ik achteraf. Hij droeg als oudere man en
vooral als mijn leidinggevende de verantwoording. Ook dat besef kwam pas jaren
later.
Er heeft nog een gesprek plaatsgevonden, tussen hem en mij, waarin hij hoofdzakelijk aan het woord was.
Hij had wel gemerkt hoe verbitterd ik was, ik moest het niet zo serieus nemen. Er was toch niets gebeurd? Wat wij beleefden zou altijd een mooie herinnering blijven. Voor hem en voor mij…
Het was voorbij! Terug
naar de realiteit! Ik moest gewoon trouwen met mijn marineman en veel kinderen
krijgen, daar had ik de lichaamsbouw voor, beweerde de kenner. Ja, dat zal hij
wel goed hebben gezien daar in dat bos.
Een blote Rubens nimf in de maneschijn die hij bespeelde als een instrument. Het was leuk geweest, volgens hem maar voorbij! Binnenkort vertrok hij naar Luxemburg.
Er was een hotel gekocht aan de Sûre. Natuurlijk met het
geld van zijn vrouw. Hij zou weggaan bij Philips, zijn contract werd niet
verlengd. Waarom niet? Ik heb het niet gevraagd. Lamgeslagen door de mededeling.
Onze laatste weken van samenwerking in POC! Het was een rustige tijd middenin de vakantieperiode, dan verliep alles wat meer ontspannen.
De
radio in de keuken werd wat harder gezet. Arbeidsvitaminen met tussendoor de
verslagen van de Tour de France. In die tijd kwam het nummer Que sera van José
Feliciano vaak voorbij. Fred zong meestal mee. Hij kende vele talen en wist wat
de tekst betekende.
Hij vertaalde het voor me. “Wat voorbij is, is voorbij, en komt nooit weer…..!” Oh ja, was het goed dat het voorbij was? Waarom had hij dan tranen in zijn stem toen hij woest tegen me zei: “ik heb geen spijt!”
Wat was er gebeurd? Opeens viel bij mij het kwartje…..Had
iemand van de leidinggevenden gemerkt dat er iets was geweest tussen Fred en
mij? Was daarom zijn contract niet verlengd of zelfs ontslagen? Hij wilde er
niet over praten, keek weg van mijn vragende ogen, en zong zijn Que sera. Na
een kort zwak moment kreeg hij zichzelf weer in de hand.
Hij vertrok….. Ons afscheid was zonder woorden geweest. Tranen in ogen en monden die niets meer zeggen konden. Gevoelsmatig had het hem toch wel iets gedaan? Voor een laatste keer zijn krachtige armen om me heen, voor een kort moment. Het was goed zo. Geen huwelijk ontwricht.
Ik bleef achter
met de hoop dat ik misschien ooit nog eens op dezelfde manier van iemand
Geraniums die het moeilijk hadden worden
niet gestekt en gaan binnenshuis overwinteren
om een tweede jaar in zomer 2025 tot volle bloei
te komen
zou
kunnen houden. Misschien wel iemand waar ik net zo tegenop kon zien als naar
Fred... Vol vuur en passie. Iemand die me “meidje” of kind zou noemen en mentor
en minnaar tegelijk voor me zou zijn.
Vele jaren lang heeft het verdrietig gemis en de
hunkering geduurd van even te hebben beleefd hoe totaal opgaan in de liefde zou
kunnen zijn. En eigenlijk ben ik Fred nooit vergeten.
Misschien
omdat hij me liet ervaren hoe het zou kunnen zijn als ik als kind niet door
Koen verkracht zou zijn? Fred had me net zo goed misbruikt…misbruik makend van
de puin die Koen achterliet.
Hij
was niet voor mij! Niets was voor mij… Niet de zachte lieve moeder, nooit de
schoolreis, niet de studie, en ook niet de grote liefde.
De
trouwe lezer van de mijmeringen weet inmiddels dat ik tientallen jaren later en
drie mislukte huwelijken verder een man ontmoette die “de woensdagvriend” werd.
Johan,
dertien jaar ouder, intelligent, met normen en waarden, veel geduld en begrip
waardoor hij voor mij de volmaakte minnaar werd. We waren aan elkaar gewaagd en
beiden vrij…
Alhoewel…het
trauma van het kind zat nog steeds in mij en na wat miscommunicatie werd onze
“relatie” wekelijks een dag met elkaar doorbrengen. Meer was ondoenlijk en
zelfs een weekend bleek te lang.
We
noemden de woensdag “huisje, boompje, beestje dag” en heeft ruim 25 jaar geduurd.
Daarna kwam een periode van vijf jaar dagelijks laat in de avond telefonisch
contact en is nog steeds zo…
Het
was/is wederzijds de grote liefde… in een vorm die we beiden aankonden… Het
bewijst dat je niet samen hoeft te wonen om intens van elkaar te houden…
Annemiek
