Mijmering 109 Kerststerren waar de ongeziene werd gezocht, gevonden en gezien…

Mijmering 109 2022…

Ik vier geen Kerst en toch was afgelopen week de mooiste kerstweek van mijn leven. Voor Samira denk ik ook wel en de 24^e was de kers op de kersttaart…

Na dagenlang boodschappen te hebben gedaan voor gezinnen in nood, hebben we de eurootjes geteld die overbleven. 

Tot de 24^e was nog geld binnen gekomen. Samen met Jean en Jan van maatschappelijk werk zijn adressen opgeduikeld waar de armoede heel hoog is.

Samira en ik hebben de 24^e nog voor 1000 euro tegoed pasjes van de PLUS (waar nodig) afgegeven, en soms heel stilletjes in de brievenbus gedaan… 

Ook nu weer kende ik de meeste gezinnen wel en wat was het
emotioneel… voor hen maar ook voor ons.

Je zag meestal wel aan de voordeur hoe de vlag erbij stond maar bij sommigen net niet om de ellende achter de voordeur te houden…De schaamte is groot.

Bij een oudere mevrouw zou je zo de tuin aan willen pakken en de deur een verfje geven en wie weet kan ik e.e.a. koppelen. 

Ze huilde zo omdat ze zomaar 100 euro op een pasje kreeg op een moment dat ze het niet
meer aankon... 

Ze gaf aan Samira een engeltje en dat zegt genoeg.

Bij een ander adres gaan al weken de overgordijnen niet meer open weet ik. 

Mensen verschuilen zich in hun holletje onder dekens en koken
niet eens meer…

Ze overleven de dag en de weken door. Mevrouw kwam toch aan de deur omdat ze gekeken had wie het was. Velen kennen me…Ze kreeg ook een pasje.

Een voordeur met een verroeste brievenbus waar je niet achter wil wonen. 

Een alleenstaande mevrouw woont daar, pas verhuisd voor huiselijk geweld… 

Een heel land
door gevlucht… Dergelijke boven woninkjes verhuurd door particulieren is een veel te duur, veilig home waar dan meestal de PTSS opsteekt. 

Hopelijk wordt mevrouw daarin begeleid…en werkt ze mee…

Vaak zijn mensen met trauma’s niet te helpen omdat ze zorgwekkende zorgmijders zijn zoals Song. 

Ik trof hem thuis en kreeg hem zover dat hij de deur open deed. Hij kent mijn bepaalde manier
van bonken op de deur. 

Als hij in een psychose zit maak ik hem alleen maar bang met mijn geroffel en deze keer was dat niet zo en deed hij open…

Hij had zich al heel lang niet meer verzorgt en zijn kamer ook niet… zo te ruiken. 

Binnen laat
hij je niet en ik heb hem op de drempel in mijn armen genomen waarin hij huilde als een kind. 

En nee hij gaat nog steeds niet naar de dokter…

Toen ik wegging bij het consuminderhuis hoopte ik dat men zich over hem zou ontfermen. Tevergeefs… en voor de vele mensen zoals hij was ik al te lang gebleven. 

Uiteindelijk moet de mens voor zichzelf kiezen en het was al vijf over twaalf voor me...  

Nu is mijn energie weer op peil en de hulp van Samira en mijn bonusfamilie plus de steun van Alcander Heerlen en Bob van Bergen vormen we een sterke groep. 

Mijn werk het gedachtegoed energiezuinig en consuminderen word voortgezet. 

De boodschappen en hulp
komen direct op de goede plek, hulp in korte lijnen.

Geen kosten van een locatie of verwarming of opslag van spullen. 

Daar is het de tijd niet meer voor. Te duur, te omslachtig, teveel mensen die belangrijk willen zijn en hun eigen koers willen varen.

Eigenlijk heb ik daar 16 jaar strijd mee moeten leveren.

Je komt het steeds weer tegen in vrijwilligersorganisaties…

Al schrijvende aan mijn vijfde boek zie ik duidelijk waar het mis ging…

Terug naar Song… Ik zal hem met een zoet lijntje weer in de moestuin proberen te krijgen waar drie gezinnen hun groente verbouwen komend jaar.

De stilte en zijn handen weer in de aarde… Hem laten zien dat mijn linkerarm het ook al niet meer doet en hulp vragen… Als het spitten weer start in maart… Daarin zal hij wel meegaan denk ik.

Terug naar de pasjes…Er was een gezin met een tweeling en nog meer kleintjes waar moeder in de verpleging werkt. De oudere kinderen passen op en bij de bel staat een tekst…Ze hebben het heel karig en ook daar kwam een pasje met tegoed.

Een alleenstaande mevrouw met een scootmobiel die op het einde van de dag of heel vroeg de supers afgaat voor de 35% kortingen. Ze heeft zo weinig dat ze alleen dat kopen kan en nog maar een deel want ze heeft een voedselallergie. 

Ook mevrouw kreeg een pasje met 100 euro erop.

In de middag waren Samira en ik uitgeput en ben ik in slaapgevallen met Floor op mijn buik.

De telefoon ging en de bel en ergens ben ik door wakker geraakt… Het was een warme invasie van de bonus familie…

Ze kwamen me fijne feestdagen wensen met hun armen vol cadeautjes… Suaad had van “eigen geld” uit haar tasje… oranje bloemen gekocht. 

Die vond ze het mooist voor oma Annemiek.

Qammar in een roze skipakje waar de beentjes alweer uitgroeiden en Haneen met lenzen zodat haar pracht gezichtje niet meer ontsierd werd door de vreselijke te grote bril.

Ze mochten het leven vieren van een mevrouw en dat was ook gedaan… jassen waar nodig en schoenen en laarsjes waar nodig en voor Ahmed eindelijk een winterjas… 

Vijf jaar had hij geen jas gewild omdat de kinderen voorgaan die in Nederland en Somalië. 

Hij wordt
daarin geholpen door het gezin dat elke maand 100 euro op zijn rekening stort. 

De 2^e december was het geld er alweer vertelde hij en
breng ik de dank over…

Ja en mevrouw Louisa die wilde dat het gezin het leven viert… 

Komen we weer terug op die jas voor Ahmed. 

Fatima kreeg het niet
voor elkaar maar ik dus wel want naar zijn “moeder” moet hij luisteren.

Ik heb hem afgelopen week in een kledingzaak gekregen waar ze jassen verkopen met mouwen die zijn lange armen WEL bedekken.

 Maat 48 met lange mouwen en een bijpassende sjaal. Ik had de verkoper helemaal op mijn hand, en de meneer liet  prijskaartjes
verdwijnen. 

Uiteindelijk kwam ook een broek erbij en nee niet die op de foto…

Daar heeft hij weer zijn oude jasje (hij had maar dat ene jasje) aan want de nieuwe hangt in de plastic evenals de nieuwe broek en de sjaal… 

Maar…

hij heeft de nieuwe jas al aangehad naar de cursus weet ik en dat is goed…

Komen we op de jaarafrekening energie die eindelijk bij Fatima en Ahmed binnenviel. Enkele mensen hebben daar twee maanden hun energietoeslag voor overgemaakt. 

Fatima durfde geen verwarming aan te maken omdat het gezin zich geen schulden kan veroorloven…wie wel… Minima inkomen en zoveel kosten van kinderen dertien in totaal. Zeven in Somalië en zes in Landgraaf.

Fatima heeft het zo goed gedaan en alle gezinsleden die in woonmantels kropen als ze thuis kwamen. De zon die warmte bracht door de ramen en kleiner wonen in eigen huis.

Wollen kleden op de keukenvloer en de kleine achterkamer waar ze hutje bij mutje huisden... De winter begint pas en natuurlijk wordt dit energiezuinig patroon doorgezet... Soms raakte Fatima in paniek en angstig als ze hoorde hoeveel medelanders moesten bij betalen en  in de schulden zijn beland…

De afrekening kwam uiteindelijk de 23^e december…. En ze kregen 200 euro terug!! Ze vind dat Ahmed haar moet belonen en ik heb al geopperd “Nog een kindje.” NEEEEEE! gilde ze… Dan een poesje of een hondje?… Ze is namelijk zwaar allergisch voor “huisdieren” zoals ze het zo netjes noemt.

Je begrijpt… veel geplaag en het nieuwe maandvoorschot is 520 euro en ja… dat is te zot voor woorden… Ze zet het voorschot terug op 300 euro en zoals ze leven en het prijzenplafon zal dat wel genoeg zijn denk ik wel… 

Heb het goed allemaal en de volgende mijmering komt rond de 29^e december en kort daarna een verslag van de mevrouw met de jongetjes die een aircoverwarming krijgt van jullie… Wat hebben jullie allemaal samen goed geholpen… Vooral de heren met de bedrijven waarvan ik de namen niet mag noemen… Het is een Kerst geworden zoals kerst is bedoeld!

Annemiek