Beste mensen,
Echte liefde bezit je pas,
als het lijden van anderen je pijn doet....
Het laatste Kerstverhaal gaat over de kinderen in ons
consuminderhuis. Kinderen van ouders in crisis. Ze hebben meestal teveel gezien
en gehoord….. We helpen hen door de ouders te helpen. Bij zes van de tien
gezinnen lukt dit ook…bij enkelen niet.
We
noemen haar Mary met haar dochtertje Bo. Mary op de vlucht voor
haar geweldadige man belande bij de opvang. De echtgenoot en vader heeft zijn vrouw en
dochtertje altijd tot de grond toe verwend en kon dat door zijn groot inkomen.
Er waren geen zorgen, alle rekeningen werden betaald en het beste was niet goed
genoeg. Het geluk straalde hen toe zou je denken maar in een gouden kooi leven
is beperkt geluk. Meneer verwachte totale onderdanigheid en nam met minder geen
genoegen. Toen Mary moeder werd kwam er verzet want moeders strijden voor hun
kind net iets harder dan voor zichzelf als meningen over opvoeding verschillen. Meneer duldde dit niet en volgde steeds
weer onenigheid… Mary is uiteindelijk gevlucht en kreeg na een tijd bij het
sociaal pension opgevangen te zijn een flatje. Tussen vader en Bo zou een omgangsregeling komen. Mary was op een
T splitsing beland in haar leven en had veel hulp nodig en nog veel te leren…
Mary zou o.a. moeten leren van haar kleine uitkering rond
te komen in een van onze budgetkringen. In afwachting daarvan vrijwilligerswerk
bij ons consuminderhuis om te wennen aan vroeg opstaan en regelmaat in
afwachting van het arbeidsproces. Voor een verwende mevrouw is deze weg heel
moeilijk…Mary kreeg van ons het voordeel van de twijfel (omdat er een kind mee
gemoeid was) en hebben we haar flatje ingericht met hergebruik spulletjes. We
maakten afspraken wanneer haar werktijden waren en de start van haar budgetkring.
Dat kon tijdens schooluren van Bo.
We hebben Mary na twee ochtenden budgetkring niet meer
gezien en werken kwam ze niet eens…. De goede weg beviel haar maar matig en ze
heeft de andere afslag genomen…Ze bewandeld nu een schimmig donker pad met
verlichting van klatergoud waar daglicht niet wordt verdragen en waarin je een
kind geen stabiel thuis kan geven…..We hebben voor het kind ons best gedaan en
dragen deze casus over aan “hij die de sla laat groeien.”
Mira
en haar kindjes…….Gescheiden omdat het niet meer ging. Goede
afspraken met haar ex en zeker geen vechtscheiding om de jongetjes zoveel mogelijk te sparen. Dat was hun
uitgangspunt…. Mira wil de tering naar de nering zetten en leren consuminderen.
We hielpen aan ontbrekende spulletjes en ze start in onze 42e budget
consuminderkring in januari in de avonduren. Mira heeft een tijdje bij ons
gewerkt op de kledingafdeling. Ze huilde uit schaamte toen ze de eerste dag bij
ons kwam maar ons blij huis en een collega die ze kent maakte alles weer goed.
Ze kon haar zoons warme winterkleding geven uit onze voorraad en de oudste
kreeg een stabiele hippe fiets. Hoe blij was hij daarmee. Hij kan de fiets aan
zijn vriendjes tonen en is daardoor een van hen….
Mira werkt niet meer bij ons maar heeft een betaalde baan
en haar kledingpas zorgt nog even voor voldoende kleding. In januari leert ze
hoe ze haar eigen budgetbeheerder kan zijn en dat kost 3,25 euro per maand (
voor het bankpasje) Op een tweede rekening bij dezelfde bank waar elke week van
de hoofdrekening het “leefgeld” wordt gestort op de sub/rekening. Hoe hoog dat
bedrag mag zijn rekent ze eerst samen met “haar kring” uit en daar hoort het
eerst jezelf betalen bij. Dat is het bedragje in de spaarpot voor onvoorziene
uitgaven.…… Mira haar kinderen zijn geen kinderen van de rekening en zullen dat
nooit worden…
We kennen de ongelofelijke kracht van moeders in crisis. Een kracht
die sloopt omdat ze veel te lang boven
hun kunnen dragen met alle gevolgen van dien. Door hen wekelijks te volgen via
hun werk bij het consuminderhuis of in de budget/consuminderkringen kunnen we
meedragen, overnemen, hoop geven en naast hen staan als alles in elkaar dreigt
te donderen als ze door de bomen het bos niet meer zien. Door de moeders
overeind te houden dragen we de kinderen….
Monica…..
Een
gelukkig gezin met drie opgroeiende kinderen. Een grote dochter en twee
zoontjes waarvan eentje een nakomertje is. Waarom het misliep zal ik niet diepgaand beschrijven,
om het gezin te sparen. Meneer maakte na 20 jaar huwelijk een verandering door
en was niet meer de geliefde echtgenoot en vader van weleer. Alsof hij
gehersenspoeld werd door de jaren heen. Het omgaan met hem werd steeds meer spitsroeden lopen en moeder en kinderen werden
bang voor boos. Na een tijd sliep moeder bij de dochter en was overdag tijdens
schooluren buitenshuis en als de kinderen thuis waren altijd waakzaam…. “wat deed hij nu? Waar ging hij
heen?” De momenten als een glimp van de vader van vroeger te zien was waren gouden momenten en Monica was nooit
vergeten hoeveel ze van hem hield toen hun liefde begon en wat een geweldige
vader hij was toen de kinderen kwamen die zeer gewenst waren. Meneer leek wel
ziek te zijn….maar naar de dokter ging hij niet…
Als Monica maar zorgde dat er geen ruzie kwam zou het goed
gaan met het gezin en de buitenwereld merkte niets. Er werd tussen het echtpaar
wel eens gesproken over echtscheiding omdat de echtelieden in verschillende werelden leefden, maar meneer wilde geen scheiding maar
later misschien wel…… Monica is niet iemand die haar echtgenoot in “slechte
tijden” alleen laat en haar verantwoordelijkheidsgevoel voor meneer was en is
nog steeds groot maar voor de kinderen net iets meer.
De professionele hulpverlening kwam er toch aan te pas, ook
voor de kinderen en het duurde en duurde maar. Veel te lang naar mijn mening…De
jaren sleepten zich voort. Soms kwam Monica met een zonnebril op naar het werk
terwijl de zon niet scheen. Omdat we van alles wisten steunden we met voedsel
indien nodig en kleding voor de kinderen zodat ze daar in ieder geval geen
zorgen of ruzie over kreeg. Haar werk bij ons bracht afleiding en geborgenheid en
afwachten maar, wetende dat eraan gewerkt werd door de hulpverlening die er
ruim de tijd voor nam om welke reden dan ook…
Begin dit jaar kreeg Monica een dorp verder een woning
aangeboden voor haar en haar kinderen. Ze moest wel… want zo doorgaan zou voor
de kids fataal kunnen worden. Ik maakte me op dat moment grote zorgen om
Monica. Ze werd apathisch, haalde alles door elkaar en vergat afspraken en op
haar werk verscheen ze regelmatig niet omdat ze de dagen kwijt was. Telefonisch
was ze moeilijk te bereiken omdat de telefoon meestal uit stond en ze sjouwde
maar met haar kinderen rond alsof ze aan haar vast gegroeid zaten.…en eigenlijk
was dat ook zo…
Een mooi bankstel dat bij ons binnen kwam wilde ze niet bekijken
want dat kwam nog wel terwijl ze al de sleutel van haar nieuwe huis had, dat
daar leeg stond te staan. Een lijstje dat ze maakte van spullen die ze nodig
had was onvolledig want ze zou wel thuis wassen en strijken en bedden voor de
kinderen hoefde ze niet want die hadden ze ook thuis. Ze wist niet meer waar ze woonde en haar
verstand was soms in het nieuwe huis en haar hart altijd in het oude…….
Ik forceerde momentjes waar ze met me meekeek naar spulletjes
die ze wellicht nodig had….”later” zei ze….en op de donderdag dat ze zou komen
om het wegbrengen van de paar dingen te begeleiden kwam ze niet opdagen.
Telefonisch was ze niet te bereiken en heb ik voor haar beslissingen genomen.
Alles wat ze nodig zou kunnen hebben werd in onze bestelbus geladen en is door onze
goeie Theo naar de straat gereden van het nieuwe huis waarvan het huisnummer
niet eens bekend was. Een huis zonder
gordijnen is zo gevonden. De oudste
dochter was aanwezig en even later Monica die de jongetjes naar school had
gebracht. Onze mannen hebben vrolijk de spullen binnen gedragen en meteen op de
plaats gezet waar ze hoorden. Monica hielp mee en vertelde dat een vriendin nog
een wasmachine had “voor hier.”
Een koelkast en gasfornuis was er niet, ook niet bij ons en
toen ik Monica kon “vangen” heb ik haar direct meegenomen naar Maxwell waar we
korting krijgen op witgoed en heb ik haar een nieuwe koelkast en gasfornuis
laten uitzoeken. Toen zag ik iets van de “apathie” verdwijnen misschien omdat nieuw hoort bij opnieuw beginnen? ……Ik vertelde dat ze in de oven pizza kon bakken
voor de kinderen van recept consuminderhuis en broodjes voor ontbijtjes. Dat de
koelkast diepvriesladen had om brood van de broodlijn in te bewaren en als haar
man het oude witgoed hield zou dat prima zijn voor als de kinderen kwamen en
hij moest toch ook verder?
Toen werd het nieuwe huis eindelijk een thuis voor Monica en gingen de kaarsjes aan en de oven in gebruik. Ontbijtjes op de
vroege ochtend en vriendjes uit de buurt na school mee naar huis….
Het huis van vader bleef zoals het was….waar de kinderen zomaar binnen kunnen lopen en zijn tussen vertrouwde spulletjes maar ook weggaan als het
moeilijk werd en wordt. Monica is weer helemaal opgefleurd en draagt weer bonte
kleuren bij het zwart dat ze jarenlang droeg. Ze heeft haar inmiddels ex-man begeleid naar maatschappelijk
werk voor bewind voering en wordt er verder gezorgd voor meneer bij Mondriaan…..
Houden van is soms loslaten en daar vrede mee vinden omdat het voor de kinderen
beter zal zijn. Houden van… dan hoef je niet eens bij elkaar te wonen als dat
beter voor beiden is. Door deze constructie zijn de kinderen van Monica geen
kinderen van de rekening en hebben een thuis bij moeder en bij vader….en zullen
beiden ouders hun kinderen behouden. Ik heb oneindig veel respect voor Monica…die
nog steeds bij ons werkt in afwachting van een betaalde baan als het rustiger
is in haar hoofd…
De kindjes….Ik
denk aan het jongetje te klein voor zijn leeftijd en te tenger…. Hij zoekt in
het consuminderhuis altijd naar Petra die hij “Paula” noemt. Van haar krijgt hij meestal een speeltje dat
geluid maakt en dan trilt zijn hele lijfje van extase…
De Puber die in de luwte wordt gehouden door de ouders die
we al enige tijd steunen. Hij zal nooit meekrijgen hoe zwaar deze tijd voor
zijn ouders is geweest en nog een klein jaar moeten volhouden in de WSNP… we zorgen
voor de jongen omdat we voor zijn ouders zorgen…
Het jongetje met de krullenbol zo zacht en donker van huid
die met beide handjes het been van een van onze medewerksters steeds opzoekt en
vasthoudt….Ik denk dat hij wel eens een speeltje kreeg…
De moeder op de fiets die twee tassen Sinterklaas
cadeautjes bij ons kreeg voor haar vier kinderen. Nieuw of zo goed als nieuw….en
zo blij de donkere avond in fietste…….Sinterklaas bestaat!
Het kraaiende baby’tje bovenop tafel in haar wippertje elke
vrijdag ochtend als haar moeder komt handwerken. Truitjes breien voor het kind.
Het is een tienermoeder en de vader verdween toen het meisje niet wilde
aborteren. Ze wacht in een opvang voor moeder en kind op een flatje of zo en
krijgt dan van ons spulletjes. Ze staat op de lijst voor een budget
consuminderkring en we helpen haar en haar kind omdat familie het af liet weten…De
deur uitschoppen is het gemakkelijkste wat er is.
De jongen in de straat op zijn fiets…. Tien jaar alweer en
wat wordt hij groot en altijd roept hij “Hoi Annemiek." Ik ken hem vanaf
zijn derde jaar toen ik zijn moeder en daardoor hem heb geholpen……..Hij maakt
me blij met zijn brutale kop en toch zo lief. Hij knuffelt me nu niet meer
zoals hij vroeger deed…Hij is daarvoor te groot.
Het blonde meisje bij moeder aan de hand en ik weet nog hoe
ze geboren werd. De knappe jonge man die al elf jaar is en zo op zijn vader
lijkt die hij adoreert, maar vooral geniet ik van de twee blonde jongetjes die
met moeder en zusje meekomen elke vrijdag op de broodlijn. Baby zusje in de
kinderwagen en het jongste jongetje staat ergens voor bij de duwstang van de
wagen op een plankje. Het joch is net twee en als hij binnen de deur van het
consuminderhuis komt rent hij naar de tafel met de broodjes. Daar wil hij een
zak van hebben, dat is zijn taak. Afgelopen vrijdag merkte hij op dat de
broodjes deze keer geen pitjes hadden en onderweg naar de bus, zelfs in de bus draagt hij trouw de
broodjes tot hij thuis is. Dan worden ze direct door alle broertjes en zusjes opgegeten.......
De oudste jongen van 3.5 wervelt om de kinderwagen heen als
ze vlug vlug weer verdwijnen richting bus waar je binnen een half uur de rit
terug genomen niet hoeft te betalen…..Moeder hoor je van verre nog schreeuwen dat
hij bij de kinderwagen moet blijven. Soms blijft bij de entree een poeplucht
achter als een van de twee kleintjes een
drolletje in de luier heeft gedraaid. Moeder scheert altijd de blonde kopjes
kaal van de jongetjes, dat scheelt de kapper. Midden op hun blonde kopjes laat
ze een baantje haar staan.… Waar laat me dat toch aan denken? Al die kindjes
waar we direct en indirect voor zorgen heb ik zo heel erg lief als een
oermoeder voor velen……
Voor al die kindjes klein en groot….. willen we graag weer
tassen vullen met levensmiddelen om even met Kerst geen zorgen te hebben van
brood op de plank…. maar ik kan het niet alleen. Help jij me mee? Samen dragen?
OP rekening IBAN NL14RABO0173658903 van Consuminderhuis
Parkstad
Zet er maar Kerst actie bij…..
Dankbaar zal elke euro goed besteed worden. Er blijft niets
aan de strijkstok hangen. De foto’s zal ik delen in de mijmeringen……..
Annemiek
