Beste mensen,
Waar mensen in vreugde en vriendschap samen
zijn
is het feest... al is het nog zo
sober.....
Annemiek
Ontroering in de nacht....
Natuurlijk is met zorg gefotografeerd en vele
foto’s worden nooit opgeslagen......Aan iedereen werd gevraagd of de foto wel of niet
geplaatst mag worden......Vele vrijwilligers staan erop met hun kinderen en
consuminder kring leden en leiding. Maar velen niet..... De mensen op de foto’s zijn
er trots op hergebruik en duurzaamheid te leren, en daar mag je om gezien worden. Leren goed voor de aarde zijn en
velen zijn onderweg naar een beter leven om nooit meer de diepte te
bereiken.......
Wat me gisteren vooral opviel was de gezelligheid
in het thuis, groter dan ooit, de warmte en de liefde tot elkaar. De armen om
elkaar heen.......Het huiswaarts keren met de goede gaven en sommigen werden
gebracht omdat vele zieke mensen de zware tas niet kunnen dragen. De uren
vlogen om en de dag voorbij in een vlucht en een zucht... van ontroering. Er
bleven nog tassen en er werden alweer nieuwe tassen ingepakt op de maandag die ook weer
voorbij vloog. 
Bij de uitdeling op maandag werden geen foto’s gemaakt. Ik zou
niet eens mijn fotoapparaat mee durven nemen. De wanhoop en de ellende is te
groot........ die leg je niet vast maar probeert even iets te doen.....een paar
dagen troost en trachten hen aan te haken bij ons huis aan het "werk."
Misschien
ooit een kring om consuminderen te leren......Bij sommigen lukt dat nooit en afschrikken door teveel druk betekend dat ze nooit meer komen en ze niet meer geholpen kunnen worden en hun kinderen ook niet. Ik laat ze
weer gaan in de nacht van hun leven die nooit meer eindigen zal. Een knuffel
van ongeschoren wangen .....het kan je kind maar zijn dus geef je troost en
leef je mee en wie zal hen een zoen geven? Wie slaat ooit zijn armen om hen
heen? Ze zijn even blij maar nooit meer zal het de blijheid zijn van de vroege jeugd
toen alles nog goed was.... onder de blijheid van de mensen die ik nooit
fotografeer zitten tranen die nooit geschreid worden of een keertje ergens diep
in de nacht als ze het niet meer trekken dat de stroom is afgesloten.....en ze door en door koud zijn.
ik denk aan hen als ik wakker lig en de wind en de regen
tegen de ruiten hoor..... en soms moeten we ons schamen dat we ons druk maken
over een Kerstdecoratie of een extra voorgerecht.......
En breng ik toch weer wat vrolijkheid nou ja als je vrolijk kan zijn door te lezen hoe fout het soms kan gaan. door mijn
miskleun te beschrijven van de zondagavond.........de aanslag op het milieu door dit mens en het was gruwelijk....zo slecht als ik ben geweest! Ik heb er geen woorden voor hoe ik de mist in kon gaan....dit mens dat de gedachte consuminderen uitdraagt en goed voor de aarde. We zijn onderweg naar de volmaaktheid die we nooit bereiken maar we blijven onderweg.
Ik was meer dan moe dat moet het zijn geweest.....en toen Theo de laatste mensen
uitliet en de deur van het consuminderhuis sloot moet het zijn gebeurd. Hij vertelde dat hij echt niet meer
ging koken, nou ik ook niet en we besloten samen nog wat na te praten bij de goede cafetaria een
frietje te nemen en wat kibbeling aan een tafeltje ergens in een hoekje uit het
zicht. We waren niet gekleed op de dorps cafetaria. Ik in mijn Rubens
avondtoiletje en Theo in zijn goeie vest en zondagse pantalon.
Toen we bestelden
aan de balie voor in de zaak werd vertelt dat een meneer de bestelling kwam
opnemen wat prompt gebeurde. Ik denk dat hij daarvoor was aangenomen en op het
hart gedrukt vooral drankjes aan te smeren waar we niet zo in waren
geïnteresseerd. Ik had zo’n honger na die hele dag dat ik de frietjes en de vis
ging idealiseren en dat overkomt me wel meer als ik doodmoe ben. Ik wilde een grote friet en zie dan goudglanzende frietjes
voor me met in de keuken gemaakte saus op de vis, op een echt bord en een linnen dekservet.
Het papier dekservet en de
borden met teveel van zout met friet en saus in plasticbakjes instant was een
anti climax. De vis in hompjes in plastic bakjes en de saus ook in plastic bakjes die zo
van de lopende band afkwamen was een domper en al mijn energie ging op aan proberen niet te
denken waar het vandaan was gekomen. De Atlantische oceaan vol plastic en de hompjes vis vol micro plastic stukjes van wat de vis had gegeten.
De meneer kwam nog eens vragen of alles
naar wens was en ik had het hart niet om te zeggen wat ik dacht....en beet enthousiast even in een
krokant jasje om vis met veel zout en de smaak was nou ja ....honger maakt
zure druiven zoet..... Het was even nog gezellig maar dat lag niet aan het eten en er bleef op bordjes liggen. In
de nacht ben ik vele malen opgestaan om water te drinken en om mezelf te
vervloeken....... zo in de fout te kunnen gaan. Eigen schuld dikke bult. 
Toen ik in de ochtend opstond was er
weer water en nog meer water drinken.... Misschien heb ik voorgoed geleerd...... Met
vreugde heb ik later op de dag eindelijk de peertjes gestoofd en een ragout
gemaakt voor de helft van de kosten van mijn deel van de friet maaltijd had ik een hele pan vol
ragout........Een boterham met kaas was beter geweest Annemiek en een mens is
nooit te oud om te leren en om af te leren zichzelf wat wijs te
maken...... Zoals je leest blijven we allemaal mensen met leermomenten en curves in groei.
Annemiek
