Loslaten lukte haar niet…dan kon ze geen leed meer
verzachten bij rampen die haar zoon aanrichtte…
Annemiek.
Mijmering 59 2025.
Tip…enkele uurtjes bij de bonusfamilie en kon ik weer wat tipjes doorgeven.
De diefjes in de oksel van de tomatenplanten herkennen en eruit knijpen.
Teveel blad aan een plant drukt de tomatenoogst.
Ibtisam ziet niet altijd het verschil van onkruid dat haar kruiden overwoekert, maar nu wel.
Bloeiende oregano werd niet meer als kruid herkent…
nu weet ze beter.
Alleen jammer dat de planten geleid werden langs vrij scherp draad dat stengels verwond.
Ik heb ze een hele zak oude panty’s meegegeven,
waar ze strookjes van kunnen knippen.
betekend nooit de goot schoongeveegd door de borstelautootjes van de gemeente.
Onkruid groeiend waar ik tussen autowielen echt niet bij kan.
de stoepjes en de goot
onkruidvrij te maken.
Een charmeoffensief voor de buren aan weerskanten.
Ik heb ze gewezen waar wegenzout 25 kilo de zak voor 5,95 euro te koop is…
De voegjes van de tegels werden ermee ingestrooid nadat onkruid was verwijdert en zijn ze een zomerlang van onkruid verlost…
Akram heeft bij de buren aangebeld en verteld dat ze een onkruidvrij stoepje hadden gekregen…
Tip
2…Basis aardappelsalade…voor beladen scheepjes…
Ingrediënten
en werkwijze:
Enkele aardappels werden in schil in een pannetje aan de kook gebracht.
Na drie kwartier werd eens gekeken en waren de aardappels gaar.
Iets afkoelen tot werkzaam werden de schillen eraf gerold.
De aardappels door de eiersnijder en
verder afkoelen.
en dat is de truuk om de draden eraf te krijgen.
In dunne plakjes snijden en in een kom.
Een
handvol witte rozijnen erbij voor de zoet.
Een
flinke eetlepel goede mayonaise mengen met twee eetlepels volle yoghurt en een
eetlepel mosterd.
Roeren en
proeven… Ik heb een eetlepel
vlierbloesemsiroop toegevoegd en omdat niet iedereen die heeft kan het ook
ietsje suiker zijn.
Naar mijn smaak hoeft daar verder niets meer bij.
Even aan de
kant zetten…
Ingrediënten
en werkwijze voor voor rode koolsalade:
Halve rode kool schaven en mengen met scheut balsamico en klein scheutje olijfolie.
Er kan klein gesneden appel bij en iets yoghurt als je wil…
Experimenteren
maar.
En de scheepjes?
Dat zijn blaadjes witlof met citroensap besprenkeld.
Met schone handen kan je ze met je vingers vullen… met rode kool salade en aardappelsalade.
Een eetbaar heel verrukkelijk kunstwerkje…
Mijn leventje… is gevuld met nieuws van de bonusfamilie… Akram (oudste zoon van Achmed) werkt in Kerkrade in een bedrijf waar in drie ploegendiensten wordt gewerkt.
Hij sport en neemt elke keer een van de jongens uit het gezin mee. Om en om.
nog een nul uren contract…
Alle kinderen gaan naar school en leren in snel tempo de Nederlandse taal. Iedereen ging over naar een volgende klas.
Toen “oma Ammiek” (volgens Maantje) kwam... bracht ze zes dozen ijs mee en fruit en slagroom voor erop… De kinderen blaken en ze hebben nu ook een zwembad in de tuin.
Tot slot nog een beschrijving terug in de tijd, toen het consuminderhuis nog was zoals mijn bedoeling was bij de oprichting…
Marlies… Ze heeft het grootste deel van haar leven getracht haar enigste zoon (met een psychische stoornis) boven water te houden…
Ze kon gewoon niet anders wetende dat de liefde eenrichtingsverkeer was...
Vanaf zijn achttiende (wettelijk volwassen) kon ze niet veel meer regelen en stond Marlies aan de kant van zijn weg toe te zien hoe hij steeds weer opnieuw in de problemen raakte, o.a. relaties begon… die gedoemd waren te mislukken. De zoon heeft meerdere kinderen in kort durende relaties verwekt. Marlies probeerde te sturen en met raad en daad bij te staan.
Marlies voelde zich als moeder verantwoordelijk om
relaties van haar zoon overeind te houden. Alleen al voor de kindjes en daar is
ze heel ver in gegaan. Het mocht niet baten…en steeds weer werden relaties
verbroken omdat met de man niet te leven was.
Marlies bleef contact houden met de ex vrouwen van haar
zoon en haar kleinkinderen waar hij niet meer naar omkeek alsof het afgedankte meubelstukken waren.
Marlies zorgde slecht voor zichzelf… werkte zich kapot in
alle soorten banen en bijbaantjes, leefde zelf van bijna niets en maakte zelfs
schulden die ze de rest van haar leven zal moeten aflossen…Wat Marlies typeert
is het feit dat ze van haar zoon heeft verdragen wat ze van geen ander mens zou
doen. De reden? Ze wilde contact met hem blijven houden om eventueel waar maar mogelijk te kunnen
blijven sturen, zover hij dat toeliet… Verder schaamde ze zich kapot dat haar zoon zo
weinig bijdroeg aan de maatschappij….
De zoon van Marlies is in rustiger vaarwater gekomen…
Godzijdank en was Marlies te vroeg voor haar leeftijd, lichamelijk gesloopt en
getraumatiseerd…Je zou het een PTSS kunnen noemen. Een vrouw die een zichzelf opgelegde, veel te zware kar heeft
getrokken uit moederliefde en verantwoordelijkheidsgevoel. Liefde die alleen
maar van haar kant kwam...en een deel van haar kleinkinderen toen ze nog klein waren.
Maantje
Ik ken Marlies al heel lang en ze is me zeer dierbaar. Ik
kan zo de herinnering ophalen waarin ze emotioneel weer babykleertjes vroeg. We
keken elkaar aan en wisten” het is weer zo ver.” later kinderkleertjes en warme
jasjes en ik gaf haar altijd wat ze nodig had…wetende dat haar zoon weer eens
ergens iets had verwekt bij een “grote liefde” die dan zes maanden duurde of
zo.
Mijn collega’s die de achtergrond niet kenden (privacy)
veroordeelden het maatwerk dat ik toepaste bij Marlies. “Als je maar vriendjes
was met Annemiek.” Terwijl het maatwerk een heel andere lading had dan werd
ingevuld… Marlies deed voor ons wat ze kon…en zat dagdelen op “gratis op te
halen” te grasduinen waar ze een keer in Sittard zo ongeveer een voetbalveld heugafeld
tapijttegels opduikelde bij “Beter Bed.”
We moesten ze zelf oprapen en afvoeren waar we een heel
weekend mee bezig zijn geweest. Wat hebben we daar vele gezinnen mee kunnen
helpen...
Terug
naar Marlies…
Marlies leefde al jaren van 25 euro per week (bewind voering)
en doordat gaandeweg al wat schulden waren afbetaald werd de 25...35 euro per week.
Ze moest daar alles van doen… Eten, kleding enz. We gaven haar eenmaal per week
de voedsellijn en dat hielp natuurlijk. Ze hoopte zolang te blijven leven tot
alle schulden waren afbetaald….
Marlies had een scootmobiel en huishoudelijke hulp
gekregen van WMO. Haar wekelijkse “uitje” op donderdag was eerst naar het
consuminderhuis om haar voedselpakket op te halen met aansluitend in de super kopen wat nog ontbrak. Daarna was haar energie ver op…en rolde ze weer de Moltberg
af…naar haar piepklein huisje.
Maantje met eetbare oorhangers.
Ze had veel aandoeningen vooral artrose en een slangetje
in haar neus aan een zuurstofapparaat. COPD. Ze kon in het consuminderhuis de
trap niet op naar de kledingafdeling en ze zou naar Molenberg moeten komen waar
alles begane grond was… Ze kon daar zo langs de rekken rijden… maar het was te
ver voor haar en ze wist niet of ze het redde ook nog terug… Dus deed ze het
met wat er was…of wat ik voor haar vond en wel leek te passen.
Marlies spaarde haar goede kleding voor de “uitjes” en
een BH droeg ze al lang niet meer, daardoor kreeg ze smetplekken onder haar
borsten die ze behandelde met sudocrem met lapjes erop. (Ja dat had ze van
mij.) Thuis gekomen kleedde ze zich direct om in een dunne katoenen nachtpon.
De katoen kon ze in de huidplooien leggen wat helpt, (met daarover heen mega wollen
truien en een deken) De verwarming natuurlijk laag…
Ze leefde op de bank voor de TV of de PC en waggelde wat in huis
rond… moeizaam dingen doen en ze had veel last van bijwerkingen van de
medicijnen die ze moest nemen (duizelig misselijk en moe) Als ze bij moest
betalen nam ze de medicijnen niet. Ze had toen al geen vrienden meer… alleen
haar huishoudelijke hulp waar ze wat aanspraak aan had een ochtend per week. Haar
kleinkinderen en zoon kwamen steeds minder…Ego mensen erg op zichzelf gericht…dat
had ze altijd al geweten, het hoort bij de stoornis die haar zoon heeft… en de opgroeiende kleinkinderen waren met andere dingen bezig dan met naar een ziek mens te
gaan…Het verstand komt met de jaren…
Als de hergebruik bank die ze van ons kreeg versleten
was, brachten we weer een andere… Ik
herinner me een keer toen ze huilde tijdens haar voedsel ophaal dag en heb ik
haar voor laten gaan en gevraagd of ik iets voor haar kon doen…. Ze schudde
haar hoofd en kon verder niets zeggen van de pijn. Toen heb ik haar maar eens voorzichtig
geknuffeld…
Maantje en haar pappa Ahmed.
Soms kon ze niet komen en was te ziek. Dan belde ze af en
hoorde ik aan het wanhopig naar lucht happen hoe slecht het met haar ging. De
stap was op dat moment te groot om in
weer en wind de berg op te rijden in haar scootmobiel. Ze koos er dan voor om
een week te leven op boterhammen met chocolade pasta of zo.
Dat wist ik intussen wel en zocht mooie boodschapjes voor haar uit of ging ze kopen… wetende wat ze lekker vond. Een lekkere douche crème erbij, een megapot zalf en een luisterend oor… met een bloeiend plantje erbij… Daar knapt een mens van op…
Je
moegestreden lijf zal wel niet meer onder de levenden zijn lieve Marlies want
ik heb je nooit meer gezien…en ben je eindelijk vrij…
Annemiek.
