Wegen van vrede lopen niet door straten van geweld… Laten
we vandaag samen spelen, een helpende hand uitstrekken en blij zijn met elkaar
in wat we wel nog kunnen…
Annemiek
Mijmering 25 2025.
De Paashaas die ik jaren geleden maakte heeft een mooie bestemming gekregen.
Gericht spullen doorgeven doet goed en gemakkelijk weggooien kan ik niet.
Wel moet ik nog leren dat de mensen die ik spullen geef
daar anders mee omgaan dan ik zelf zou doen.
Afgelopen week was dat een diepgaand gesprek thema met een vriendin.
Wat voor mij waardevol is, is
voor een ander zooi…
Tip
2… De bodem uit een rotan potje betekend niet dat het weg
moet.
Onderin kwam een passend schaaltje want wie bewaard die heeft wat.
Een tweede potje kreeg een plastic zakje onderin totdat
ik een passend schaaltje heb en de twee staan vrolijk te schitteren op de
kapelletjesbank.
Tip 3… Nog een inmaakketel werd tevoorschijn geschoven en de gebruikte aarde van vorig seizoen afgeschept.
Geraniums van boven gehaald en twee stekjes waren zelfs in bloei.
Twee gekochte bloeiers
erbij voor de vrolijke noot voor nu. De welige
bloei van de geraniums komt later…
Tip 4… Ik was bij de bonusfamilie genieten van de kindertjes en zag een geweldige tip.
Einde ramadan wordt het huis opgekalefaterd en een muur in de woonkamer was met
op gelijmde latjes in vakken verdeeld.
Zoiets als Dankbaarheid
vertrouwen en nog zoiets. Kost geen
kneup alleen veel geduld en precies werk en dat hebben ze wel.
Er was een nieuw vloerkleed waar ze alle vijftien op passen bij het bidden.
De kleintjes moesten toch aan oma/Ammiek laten zien wat ze konden...
Langs de muur was een bank waar ze alle 15 naast elkaar
wel op passen denk ik wel. Ze hebben niet mijn postuur.
Tip
5… Iets heel anders... Als ik iets voor je kan doen, hoor ik het wel… Je
kent de uitspraak beslist en wordt er niets gedaan, al is daar heel goed
verandering in te brengen.
Mijn vriendin Samira heeft een beroerd jaar achter de rug
met de dood van haar vader en alles daarom heen. Daarbij de mantelzorg van drie
personen. Dat zal nog heel lang zo blijven denk ik wel. We hebben onze
capaciteiten bij elkaar gelegd en zijn aan haar tuin begonnen, ongevraagd doe
je dat, daar ben je vrienden voor.
Ik kan goed organiseren al doet mijn lijf het niet meer zo. Samira is ook niet helemaal gezond maar kan wel op haar hurken. Mijn truukjes om met de steekschop in een haal een lange lijn onkruid op stoepjes te verwijderen maak je meters mee.
Mijn armkracht is beter dan de hare al moet ik af en toe
op een stoel gaan zitten als mijn benen gaan zwabberen…
Kijken met nieuwe ogen resulteerde in hedera die langs
het pad mag blijven kruipen. Gewoon met de steekschop in een lange lijn
afsteken alsof het zo hoort.
Zo doe ik het ook met mijn bodembedekkers langs mijn pad
naar de voordeur. Ze denken dat ze het pad op mogen groeien… dus niet.
Samira en ik zijn nog zakken wegenzout gaan halen bij Cranenbroek die we eerst niet meer vonden. Dat zout moest gestrooid op de stoepjes die we schoon hadden gemaakt. We waren allebei aan het einde van onze energie en zijn ongewild in een commerciefuik gelopen
 |
| Moestuintje van bonuskids. |
helaas…Dat was voor mij net teveel…
Mijn
leventje… Cranenbroek bleek gesloten en verhuisd. Tot onze
verbijstering wees een pijl naar een tunnel over de weg heen met twee looptrappen,
aansluitend een looppad naar een nieuw gebouw. Vanaf de ingang was niet te
overzien hoe groot het was en bleek later zeker zesmaal zo groot.
Je zou fietsend geen schade aanrichten en aan gangen vol
zooi kwam geen einde, zoals potten plastic bloemen gereedschap en troep die een
mens denkt nodig te hebben en heel goed zonder kan.
Er hingen verkeersborden boven de gangen en onderweg een
zijweg nemen was niet aan de orde. Ik zag de mooie houten banken waarvan Manuela
er eentje kocht in Geleen. Daar moest ik natuurlijk de prijs van weten en zocht
het prijskaartje.
Een dikke meneer zat op de bank misschien wel op het kaartje? Tot ik besefte dat de banken voor de voetgangers langs de weg hoorden…
 |
| Qammar oftewel Maantje. |
Samira en ik strompelden verder naar iets wat in de verte
op potgrond leek en kwamen bij bergen mestkorrels cacaodoppen en weet ik wat.
De meneer met walkietalkie die erbij belangrijk stond te zijn vertelde dat
Cranenbroek dit jaar geen wegenzout had
ingekocht. We schoten prompt in een depressie...
We zijn buiten gekomen…vraag niet hoe en bedacht ik
opeens dat in de dorpsstraat bij de oude dorpskern ook wegenzout te koop moest
zijn.
Bij Berns waar de klantvriendelijkheid geweldig is en de
zakken door een potige mij bekende mevrouw op een karretje werden gesmeten… Ze
waren ook nog goedkoop 6,95 per 25 kilo. Geweeeeeeeeeldig en zal je mij niet
meer zien bij de mega bouwmarkt…
Nu nog een verhaaltje uit mei 2006 van mijn fietsvakantie in Noord Holland.
Vakantie Noord Holland dag vijf.
 |
| Sorteren doet Suaad het liefste en Maantje helpt mee. |
Vroeg op vandaag misschien nog wel voor die luie haan! Om acht uur ontbijt na
een uitgebreide douche en verzorgsessie. Alle moeheid is verdwenen. Als ik door
het raam kijk zie ik aan de bomen op de dijk dat het bijna windstil is. Achter
de dijk krijg ik een vertekend beeld weet ik inmiddels. De zon schijnt en ik
besluit vandaag naar Heerhugowaard te gaan. De stad is zeer de moeite waard
beweerd “men.”
Iets meer dan 12 kilometer op mijn dooie gemakje. Soms is er iets wat me raakt en stap ik af. Een cafeetje op een hoek met een fiets tegen de gevel waarnaast een bordje hangt met de tekst: Hij komt niet meer. Alleen zijn fiets die er nog staat. Een stamgast die gemist wordt? De fiets is danig aan het roesten en moet er al een jaar of zes/zeven staan in weer en wind...
Iets verder kom ik richting centrum langs een gigantisch winkelcentrum. Nog
iets verder is het
politiebureau de brandweer en het station .Ik drink een kop
cappuccino bij restaurant Basserhof en zit in de zon op het terras. Een
vriendelijke meneer zegt dat de eigen gebakken appeltaart lekker is en als ik
die bestel komt hij een beetje beteuterd terug…De appeltaart is op! Een broodje
misschien? Nee hoor brood heb ik zelf bij me vertel ik hem lachend. Het leven
is GEWELDIG. vol humor en vooral VRIJ van de dagelijkse sleur.. Ik ben op
vakantie bij mezelf. Evalueren en eventueel mijn doelen bijstellen. Ik ben een bloem met
een verweerde stengel vol knoesten en een enkel blad. Dat blad is volgroeid en
heeft niet meer direct mijn energie nodig (Samir) Al leert de praktijk me wel
anders. Boven aan de stengel komen allemaal nieuwe blaadjes. De wegen die ik
kan inslaan... of niet.
Sommige wegen verkende ik al en ging er een stukje mee aan de slag…keerde
om en probeerde een nieuwe weg. Een bloem met wonden uit een verleden heeft een
sterke stengel vol knoesten. Die kan wel wat tegenwind aan.
Ik reken af na mijn filosofietje en vraag waar het centrum eigenlijk is. Dat grote nieuwbouwding met al die winkels zegt de appeltaartmeneer.
Ach…verder
zijn er nog wijken met daken met zonpanelen. Heerhugowaard is nieuw nieuw
nieuw. Wat een gedrocht. Het winkelcentrum dan maar? Ik zet er mijn fiets vast met
dubbel slot aan een rek. Ze mochten hem eens proberen te stelen. Alle
winkelcentra in steden zijn hetzelfde. Dit slaat wel alles wat ik al zag….muffe
overdekte gangen met koffietentjes naast de HEMA C&A enz.…Er is een zaak
met “dikke damesmode” waar ik even naar binnen loop. Er staat een
slanke meneer decoratief te zijn, naast een iets vollere vrouw van het soort
dat “volslank” genoemd wil worden. Op hun vraag “Kan ik u helpen” antwoord ik
“Ik kijk even rond, als het mag?”
Natuurlijk mag het en de meneer vraagt nog of ik op de fiets ben? Ach ja die
handschoentjes heb ik nog aan. En die fietsbroek natuurlijk… In een spiegel zie
ik pas dat die me niet zo geweldig staat. Ik steek mijn tong uit naar het
Michelin/vrouwtje in de spiegel en de meneer vangt mijn blik…..Vol aandacht
bekijk ik de bloesjes…wat doe ik hier eigenlijk…...Verderop is een boekhandel
die wegens sluiting grote kortingen geeft. Ze zullen hier wel veel huur moeten
betalen voor een winkelpand. Ik zie er een supergrote adressen/telefoon map met
de mogelijkheid voor e-mailadressen achter de telefoonnummers.
Deze heeft per letter van het alfabet drie pagina’s. Dat zoek ik al een tijdje en ook nog afgeprijsd tot 4,95 euro. Die wordt gekocht. Blij met mijn buit sla ik de rest van de winkelgangen over en probeer de gang te vinden waarbij ik mijn fiets stalde. Dat heeft wat voeten in aarde. Annemiek kan zelfs in een winkelcentrum verdwalen…
Een mevrouw verliest een pak closetrollen van het Kruidvat zie ik. Ze fiets al weg en ik ga er achteraan op de fiets. Als ze afstapt iets verderop kijkt ze mijn kant uit, ziet het pak closetpapier en mist dan pas het hare. Ze zegt een beetje boos: “Die is van mij!” Nou zeg! Ik kom hem toch al nabrengen… Ze bedankt een beetje schuldig en ik keur haar geen blik meer waardig. Weg hier van die zotten...
Iets verderop is een parkje met banken waar ik mijn boterhammen opeet. Snel weg uit deze stad vol beton en nieuwigheden. Ik zoek de dorpjes weer op en als ik in de buurt van Hensbroek kom, bel ik Renée die daar woont. Ze is thuis en ik ga op zoek naar haar huis verstopt achter bomen en struiken. Daar woont ze met haar kippen, konijnen katten en wat allemaal niet… De zon is warm op het bankje in haar beschutte tuin. Renée leeft van heel weinig en is net als ik gelukkig met wat ze heeft. Een boek op de rommelmarkt voor 50 cent of een gevonden pot of schaal. Ze pakt alle oude en zieke dieren op die ze tegen komt. Ze komen altijd weer op haar weg. Bijna al haar geld geeft ze uit aan de dierenarts. De beestjes zijn haar “kinderen”.
Wat een mooi mens! Het is alsof we elkaar al jaren kennen en de uren gaan voorbij. Ze stelt me voor aan haar ouders die op de schouw in urnen staan. Ze gaan steeds mee in de trein naar Limburg als ze haar zus bezoekt in Landgraaf.
 |
| Het popje van Maantje. |
Later in de middag besluit ik naar “huis” te gaan en Renée zal me even de
weg wijzen, met haar 30 km autootje. Ik rijd alvast aan en sla prompt de
verkeerde afslag in. Het eerst volgende half uur zijn we naar elkaar op zoek.
Ik rijd nog twee keer rond het dorp en sla de goede weg in die de goede niet
blijkt te zijn. Een mevrouw die bij een huis staat verteld me dat ik weer naar
Heerhugowaard onderweg ben…
Ach, terug maar weer. Ik fiets een lange weg af terwijl het begint te regenen. Geen bord te zien waar Ursem of Schermerhorn op staat. Op een kruising bel ik aan bij een verwaarloosd huis en vraag de weg aan een half dronken meneer die een kegel verspreid. Dronken mensen spreken altijd de waarheid nietwaar? Dus ga ik de kant uit die hij me wees. Renée ben ik niet meer tegen gekomen! Even na zeven uur in de vooravond ben ik weer bij het huisje achter de dijk. Een maaltijdsalade met brie en broodjes maakt mijn feestmaal compleet. Morgen dan maar naar het museum? Misschien…!!
Noord Holland fietstocht dag zes.
In de nacht denk ik aan mijn kind van klein naar groot. Het kind dat altijd weer kleding wilde met New York erop. Nu is hij in Amerika en hoopt er te blijven. Hij voelt zich daar gelukkig en hoopt als werknemer aangenomen te worden bij de Universiteit in Albany. De dag dat hij belde sprak hij een doctorandus die bij de aanname bespreking aanwezig was. Zijn kansen zijn groot vertelde Samir. Ik ken zijn steeds weer terugkerende terug vallen in stabiliteit, de reden daarvoor blijven onduidelijk...
Vakantiedag zes begin ik wat dizzy.. een ontbijtje en smeer een boterham voor onderweg. Vandaag ga ik terug naar Graft-de Rijp. Het museum is open om 13.00 uur. Om elf uur wil ik in de beeldentuin zijn van Nic Jonk te Grootschermer. Op de fiets kom ik langs de mij nu al bekende volkstuin op het eilandje met de schutting en het loopplankje. Ik vraag me af hoe ze er een kruiwagen met mest overheen krijgen. Ik zou zo met mijn schele ogen de plomp inflikkeren.
Toch een leuk gevoel “Robinson” spelen.
Bij de beeldentuin aangekomen verbaasd me het supergroot museum. De museumkaart is niet geldig omdat er geen subsidie wordt gegeven. Nic Jonk leeft niet meer en ik praat een tijdje met zijn zoon die me alles vertelt over zijn vader en moeder. Vader de beeldhouwer en moeder die eenvoudige gedichten schrijft. Het is een familiebedrijf. De kinderen geven boeken uit en exploiteren de beeldentuin en het museum als nagedachtenis aan vader. Greet de moeder leeft nog begrijp ik. Vader Nic schilderde naast het beeldhouwen en moeder zette gedichten onder zijn werk. Kopie is te koop zie ik. Ik blader door werk van Greet. Mooie gedichtjes in boekvorm en ik twijfel… zal ik er eentje kopen? Maar even uitstellen. Kan later op de ochtend nog. Met ontroering bekijk ik de expositie en lees in de gedichtjes de pijn over de weggevallen man en vader. In een apart gedeelte van het museum is een expositie van Corneille waar ik eigenlijk voor kwam……Het bekende werk van hem en zo herkenbaar. De vogels en de vrouwen… de felle kleuren. De eenvoud trekt me aan. Het zou haast door kinderen geschilderd kunnen zijn. Ik wordt met rust gelaten en laat de sfeer op me inwerken. Dit is puur genieten!
 |
| Beeldentuin van Nic Jonk. |
Dan komt de beeldentuin aan de beurt. Ik heb niet zoveel met beelden maar vind de mooie ronde vormen en de kleur wel mooi. Ze passen prachtig in het landschap van wind en water merk ik. Het verzacht… Helemaal stil gevallen bedank ik de zoon van Nic en stap op de fiets.
Iets verder is een cafetaria waar ik koffie drink. Wederom wordt de
bekende appeltaart aangeprezen een toef troepslagroom uit de spuitbus erop. Ik
wordt opeens kwaad om al die verlakkerij . Al die zooi die mensen maar verkopen
onder de naam eigen gebakken en de kwaliteit uit grootmoeders tijd suggereren.
Ik hoef de troep niet meer! Ik raak in discussie met de serveerster die het wel
met me eens is. De taart is oudbakken zegt ze fluisterend.
We praten over een tuintentoonstelling waar ze onlangs was en laat me een folder zien over nieuwe soorten hortensia’s. Ze wil de hare een blauwe kleur geven en moeten er zeker acht roestige spijkers per struik in de grond plus drie maanden lang een keer per maand aluinpoeder. Dat moet ik ook eens uitproberen.
Ze vertelt over haar werk en dat ze sinds kort samen woont. Haar ogen
schitteren als ze over “hem” praat. In het seizoen werkt ze zes dagen per week
van 10 tot 23.00 uur. Haar vriend werkt in de landbouw en zit in die tijd in
het hooiseizoen. Ze zien elkaar alleen ‘s nachts en als ze niet te moe zijn
vertellen ze in bed hoe de dag was… Ach, hoe romantisch. In de winter wordt de
kennismaking vernieuwd en voortgezet…Dan hebben ze zeeën van tijd voor het
uitgebreidere werk. Ik wens haar sterkte en geduld en fiets weer aan…
Annemiek
