Geniet van
het moment, hoe de dingen ook aflopen. Dat is leven in de wijsheid van de
onzekerheid…
Annemiek.
Mijmering 20
2025.
Ome Christ in Loon op Zand heeft een Vlaamse gaai zover gekregen dat hij komt eten uit zijn hand.
Hoe ze in het leven
staan en hun huis en hart altijd openstellen voor de medemens.
De blauwe regen heeft door zijn groeikracht een glasplaat van het afdak losgewrikt. Tussen loodrand muur en glasplaat heeft hij een weg gevonden het dak op.
Een glasplaat gescheurd en die kan niet meer dan naar beneden lazeren. Het is me ontgaan… omdat ik vorig jaar revalideerde van de heupbreuk.
Afgelopen week ben ik met de
snoeischaar en de zaag aan de slag gegaan…De blauwe regen is flink ingekort
zoals je ziet aan de afgezaagde takken.
Hedera is ook zo’n woekerplant en haalt
voegen uit muren. Je
kan hem ook beter in de gaten houden of
het moet een foeilelijke muur zijn die je wil bedekken zoals mijn tuinmuur.
verkiezen is. Maar wie ben ik nietwaar.
In deze
wereld van chaos zou een mens de groene aanslag aan de zon over kunnen laten en
onkruidjes zonder water met de hand verwijderen. Mijn bezem doet het nog steeds,
ook al blaast hij niet. Ach ja…ieder zijn/haar eigen sprookje.
Als het
warmer wordt blad van de framboos en bramenblad, bloemen van lavendel overgoten
met net
tegen het kookpunt verwarmt water dat weer afkoelt. Vlierbloesem in de
maand mei… Tafelwater of thee het is heerlijk af en toe een slokje, als je in
de tuin bezig bent.
Tip 2… Het oude vloerkleed werd verder verknipt en uitgerafeld.
Alle draden worden hergebruikt als
“naaigaren” om een tas te maken waar plantjes inkomen.
Het is zo
leuk om te doen en al doende verandert het ontwerp wel eens. Op de voorkant
kwam een vakje voor het “boodschappenbriefje.”
kan alle kanten uit door hergebruik van een vloerkleed en een grote naald.
Tip 3…Courgetsoep als basis (gemalen voedsel) en
yoghurt als toetje als slikken moeilijk gaat. Niets mis mee.
Ingrediënten waren deze keer:
1 dikke ui gesnipperd en gefruit in iets olie.
3 groente
bouillonblokken.
1 beker
linzen (voor het plantaardig eiwit.)
knoflookstengels
en takjes selderij.
De
staafmixer erdoor als de groenten gaar zijn.
Een bakje in
de vriezer als het slikken weer eens moeilijk gaat.
Mijn leventje… Een volle accu in de fiets en eentje in de fietstas ben ik afgelopen zondag op toer gegaan.
op te zoeken.
Een kaarsje werd aangestoken in het kerkje bij pater Karel in Munstergeleen.
Slimme horeca had terrasjes geopend tijdens deze wonderlijke “zomerdag” einde winter.
Mijn rug
voelde een beetje soepeler en het zacht groene waas over bomen maakte blij… 43
km genieten door het Limburgs land.
Hierbij het laatste Amerika verhaaltje en komt weer een andere “serie” binnenkort.
Dit land is niets voor mij. Ergernis over het teveel en te groot. De vreselijke
verspilling. Alles
verpakt in lagen papier en plastic. Ik zou hier nooit willen
wonen…
De zaterdag brengen Samir en ik gezamenlijk door in het park. Hij met zijn scate board en zijn ma met haar schrijfblok. Ik kocht bij een koffiehuis een prachtige kleine thermos met de opdruk STARBUCKS.
Fijn voor in de fietstas thuis en tevens een mooi souvenir met herinneringen aan park washington in Albany N.Y.
Een benevelde meneer met een fles in de inmiddels bekende papieren zak komt
naast me zitten. Een Vietnam veteraan. Een halve hand, een beschadigde voet en
een vreselijk litteken op zijn lijf. Hij wil alles vertellen. Nou dat mag wel
eventjes. Hij lalt en bralt over Nederland en de vrije wiet die hij graag zou
willen…Tja. Hij maakte teveel mee en kan
niet vergeten, een luisterend oor kan ik hem geven…
Er is een oudere meneer die om een praatje verlegen zit. Hij wil me zijn
telefoonnummer geven voor als ik eenzaam zou zijn. Nee meneer ik ben nooit
eenzaam! Zondag ga ik Godzijdank back home….
Er komt alweer een mooie donkere meneer op mijn bankje af. Hij schuift aan en
vraagt waar ik vandaan kom. Een oud militair die lange tijd in Duitsland
woonde. Hij kent het woord kartoffel en Hahnchen nog. Ook hij draagt een fles
in een papieren zak met zich mee…
Ingang apartment Samir.
Hij zou een hand willen missen om weer terug naar Duitsland te mogen
vertelt hij. So clean ma..am Hij houd van schoon en vertelt hoe de vrouwen in
Duitsland de huizen poetsten. Hij vertelt over zijn familie. Zijn vrouw die
overleden is na het zevende kind. Zijn dochter die af en toe voor hem zorgt en
dat hij elke dag in het park doorbrengt. Hij helpt wel eens met het onderhoud…
Er komt een heertje in net pak aangelopen. Hij schuift aan en vertelt dat
hij mennoniet is. Volgelingen van de Friese Menno Simonsz die leefde van 1496
tot 1561.
De Amisch volgen de iets strengere leer van de Zwitser Jacob Ammann die
leefde van 1644 tot 1712. Er ontstaat een boeiend gesprek.
 |
| Greyhound naar Manhattan |
Een gesloten gemeenschap met eeuwenoude regels. Uittreden is moeilijk. Ik krijg een CD en een boekje van meneer met korte verhaaltjes over je vijand liefhebben….
Inmiddels heeft de ex-militair de fles erbij gehaald. Het heertje spreekt hem daarop aan. Ga met je lichaam om als de tempel van God. Daar hoort geen alcohol in. Hij zegt het op een vriendelijke toon en zeker niet belerend. De militair zegt dat hij van ZIJN God wel mag zuipen. Het heertje besluit verder te gaan en ik sluit me bij hem aan om zijn meegebracht “koor” te zien en te horen.Ze zijn gekleed in klederdracht die zeker wel terug te voeren is naar
Nederland in vroeger tijden.
Ze zingen vreselijk vals maar duidelijk
waarneembaar is de rust om hen heen. Opeens zou ik daar bij willen horen. Een
maand of twee drie….Samen delen samen dragen, samen eten bereiden op primitieve
fornuizen of open vuur. Brood bakken en koren malen of zo. Truien breien en
kleren naaien met de hand… Voor het gemak vergeet ik dan maar dat ik in
nederigheid de regels moet volgen. En wie controleert me dan? Daar zal toch ook
wel weer een baas zijn? Even later komt een “moeie” zoon me weer op aarde
zetten. Hij lacht zich helemaal kapot om zijn ma… “Heb ik overeenkomsten met
die Mennonieten zoon?”
Een terrasje en een ijsje. Koffie bij Daily Grind in de schemering. De gemeente komt de weg afzetten en we zien de leukste taferelen… Grote dikke auto’s met mooie dames en heren erin. Wat het moet voorstellen? Waar gaan ze heen?
De dag dat ik weer huiswaarts keer begint met veel ergernis. De taxichauffeur die ons naar de Greyhoundbus-stop moet brengen laat het afweten… Mijn zoon vertelt dat Amerikanen op de eerste plaats incompetent zijn. Op de tweede plaats incompetent en op de derde plaats incompetent zijn. Uiteindelijk halen we net de Greyhound naar New York Manhattan. Ik begin al moe aan de terugreis. We hebben de hele nacht gepraat. Samir slaapt onderweg... In Manhattan eten we voor de laatste keer samen. Een echt restaurant met echt servies en echte prijzen. Ma trakteert. Zoon ergert zich dat ik hardop zeg hoe lang ik daar thuis van leven kan. Hij heeft gelijk. Wat is 37 dollar per persoon. Ik wordt gierig merk ik. Dat komt door het zakje dollars dat ik verstopte in mijn zoon zijn “apartment.” Ik zal hem op skype mededelen waar de buit ligt… verheug me daar al op.
De metro en de airtrain…de lift naar JFK Airport. We checken de bagage in en
het is inmiddels 16.00 uur zondagmiddag. Om 20.50 vertrekt mijn vliegtuig. We
kunnen nog New York in merkt Samir op. Ik zie de vermoeidheid op zijn gezicht.
De brakke nacht. Ik heb het helemaal gehad met Amerika en wil even bijkomen in
niemandsland.
Samir vertelt dat hij zo graag mee zou gaan om even in Nederland te zijn. Het
grijpt me bij de keel… Het kan nu niet… weten we allebei. Ik beloof hem een
ticket rond de feestdagen of wanneer hij maar wil of wat uitkomt met zijn
studie en werk. Al moet ik er een bijbaan voor nemen… We nemen afscheid met een
omhelzing… Niet meer kijken niet meer
achterom kijken! God bless you zoon…
Ik hoor niet wat de douane ambtenaar zegt. Ben even weg van de snelweg. Mijn
handbagage moet weer open. De schoenen uit. Fouilleren. Een stok met een
lichtstraal wordt langs en rondom mijn lichaam gehouden. In de vertrekhal zit
ik tijden lang ergens met een beker koffie. Gesloopt! Eens kijken waar gate 8 is waar delta
vertrekken zal. Ik kijk wat naar de vliegtuigen die opstijgen en zit naast een
Japans uitziende man die een geliefde belt. Terwijl hij luidkeels “I love you” bralt
laat hij een harde scheet… God wat een barbaars volk.
Weg alweer op zoek naar cultuur en echte menselijkheid. Ergens op een zachte leren
bank in een hoekje zit ik de tijd door te komen en probeer rustig te worden. Er
draait gevoelige muziek die flash back meevoeren. Gevoel kan ik nu niet toelaten.
Ik zou erin blijven. Weg hier!
Verstand de boventoon voerend ga ik de freeshops bekijken. Ik koop voor een
cliënt een koelkast magneet met het Vrijheidsbeeld. Ze spaart die dingen en
heeft me gevraagd er eentje mee te brengen….
Schiphol en elkaar verdringende mensen rond een bagage carrousel. Iedereen is moe en dan blijven goede manieren achterwege. Het treinstation ligt bij het vliegveld. Wat mooi….Mijn Blokkerkaartje wordt opgeduikeld. Zo kan ik voor 14.95 euro naar Heerlen. Ik koop voor in de trein een flesje spa en drie krentenbollen voor de afzetterprijs van bijna vijf euro. Dan schiet het Nederlandse landschap aan me voorbij. Het is hier een stuk kouder. In Eindhoven is er een overstap en ik vecht tegen de slaap. Even een beker koffie om wakker te blijven. In de ene hand de zware koffer, in de andere hand de trolley en de rugzak om. Geen hand vrij voor de broodnodige koffie, vraag ik een jonge vrouw of ze me helpen wil de trein in. Ze helpt me met de koffie naar de eerste stoel die vrij is. Het is inmiddels maandagmiddag. Ik ben al bijna 40 uur wakker en neem in Heerlen een taxi… Thuis wacht een goed verzorgt Floortje. Ze komt zoentjes en kopjes geven en loopt de rest van de dag achter me aan.
OH… wat is mijn eigen bed heerlijk na een lange warme douche. Hoe mooi mijn huis mijn hofje en mijn woekerende tuin. Het eigen gebakken brood uit de vriezer met de confituur van mijn land. Het eenvoudig potje morgen van een zelf geteelde aardappel en een hoopje boontjes zonder meat. De rijkdom van eenvoudig leven waardeer ik meer dan ooit. Op skype hoor ik dat Samir ook goed is thuis gekomen en vertel hem waar de pot met “goud” ligt…
Annemiek.
