Uit elk levensverhaal, klinkt een lach, drupt een traan
en fluistert Gods glimlach.
Annemiek
Mijmering 18 2025.
De Vlaamse gaai, de kleurrijkste van de kraaienfamilie heeft zo ongeveer mijn hofje en de vogelvoermand overgenomen.
Het is een rover en heel snel, schuw en slim dus fotograferen lukt me nog steeds niet.
Hij heeft een vaste aanvliegroute en hoe het verder gaat in het komend seizoen zal me benieuwen.
Voor de mezen de roodborstjes en de mussen heb ik op een veilige plek extra voermandjes opgehangen.. . Vlakbij de laurierstruik van buur, waar de vogeltjes steevast in “vergaderen.”
Het gaat om de vetbollen die aan de touwen hangen, waar
ze met z’n allen voer kunnen pikken voor komend hongerige kroost. De hele zwerm
kan er terecht en dat is in voertijd af en aan vliegen weet ik. Elk jaar weer
is dat puur genieten.
Een afwasje laten staan betekend de besteklade zo ongeveer leeg en
werd direct mee uitgesopt. Gaat in een keer mee…
Een deel van het werkblad al schoon inclusief de
olie/azijn/hoek en schaal.
De
knoppen van het fornuis werden in de week gezet in een restje
afwassop.
Een
jampotje in de week waar nog etiket af moest.
Een
ingedroogd randje van een potje weken.
De
leren tas werd in de poets gezet om in te trekken.
Tussendoor
sunlightzeep raspen (voor sunsoda) als ik erlangs kom en even weer
kracht in mijn handen heb.
80 gram geraspte sunlightzeep in een pan aan kookpunt oplossen
in 1 liter water.
80 gram soda erbij en oplossen. Vier liter water erbij en
iets verwarmen. Roeren en in een emmertje met deksel bewaren.
bonte en witte was (zie je wel aan de lijn).
Een flinke beker per machine/was direct in de trommel is prima.
Puur gebruiken op moeilijke vlekken (vet) en achterstallig onderhoud.
Perfect voor wandtegels, badkamer, vloertegels.
Zonder gloor, zonder nog meer plastic flacons… en water
zit nog steeds in de kraan. Je zou
sunsoda zelfs met regenwater kunnen maken…
Een leeg afwasmiddelflacon werd gevuld met het spul en
altijd bij de hand op het aanrecht.
sedum.
Enkele grote graspollen werden verwijderd en de dikke stengels van de teunisbloemen van vorig jaar uitgetrokken.
Hier en daar een stomp afgezaagd zolang het leuk is. In de verte trekt de carnaval optocht voorbij van Landgraaf Schaesberg/Nieuwenhagen.
Tip
4… Een appel in beslag op carnaval dinsdag is helemaal feest. Je
kent het wel. Appel schillen, appelboor erdoor en de appel in vier schijven
snijden. De kop en kont eet je direct op.
Een beslagje van zelfrijzend bakmeel, snuf zout, eitje en
melk. Zonnebloemolie in de stoofpan en de schijven door het stevig beslag
halen.
Bestrooien met poedersuiker en beslag wat over is werd een pannenkoekje…
 |
| 24 uur later. |
Mijn leventje… de optocht op zondag bekijken in Ubach over Worms oftewel Waubach was geweldig genieten van de kleine kindjes langs de kant.
Alle werk dat werd verricht aan de wagens schept
gezelligheid en sociale contacten lijkt me zo.
Wel moest ik mijn hart vasthouden als grijpvingertjes
naar snoep tussen hoge tractorwielen graaiden.
Jongeren waren met het uitdelen belast, met een vestje aan, met de naam van de frituur achterop.
Ze doorkruisten de groepen met die bladen. De harmonie stopte direct met spelen en ging aan de vreet.
Chaos om maar zo’n ding te bemachtigen… en dan te bedenken dat frikandellen gemaakt worden van separatorvlees.
Dat zijn kleine restjes vlees die aan het karkas blijven zitten van kip, varken en soms paardenvlees.
De restjes vlees wordt van de karkassen afgespoten en gemengd.
Vlees is vlees… Kruiden brengen de smaak
en de dingen van hand tot hand in de optocht doorgegeven, komen daar de nodige
bacteriën bij… Ze mogen mij voorbij gaan… Ik eet liever een appeltje in beslag.
Nog een verhaaltje?
 |
| Actie in de bijen/vlindertuin. |
Samir naar college/werk en zijn ma naar de price/shopper Het is nog steeds heel erg leuk de verschillen te zien met ons landje. Het water uit de kraan smaakt naar gloor dus echt niet te drinken terwijl dat wel zou kunnen. Samir drinkt groene ijsthee die is goedkoop. Iets meer dan 2 dollar voor een gallon wat 3,8 liter is. Hij heeft geen tuin om zelf kruiden te kweken. Daar is hij ook niet het type voor. Ik pas me aan. We hebben nog pastasaus van gisteren.
Daar kook ik wat pasta bij en is het wel genoeg met wat fruit na. Tijdens
de twee weken die ik met mijn zoon doorbreng laat ik wat consumindersteekjes
vallen. Daar voel ik me heel goed bij. Onderweg langs kleine winkeltjes blijft
er wel eens iets aan mijn vingers hangen o.a. twee
bekers van DAILY Grind www.dailygrind.com en een pond vers
gebrande koffie die ter plaatse werd gemalen. Ze hebben heerlijke worteltaart
waarvan ik de ingrediënten probeer te raden en ik ben er vaste klant. De
eigenaar van de zaak zegt dat ik een country
girl ben.
In de middag naar Nanotech http://www.youtube.com/watch?v=UDFfEUZJ-Jo Op het filmpje zie je de baas van Samir. Pradeep Haldar. De rondleiding in het gebouw zal ik niet snel vergeten. De meeste indruk maakte wel het gesprek met de heer Haldar. Er was meteen een klik tussen meneer en mij en Samir was verbaasd hoe goed zijn ma met haar steenkolen Engels eh Amerikaans uit haar woorden kwam.
Hij moest dus even “fly away” met een grijns op zijn smoel. In elke man zit een kind en in mijn kind zit een man……
Na de wijnbar ging meneer zoon buiten op de trappen zitten met de violiste “nextdoor.” Tegen de ochtend zat hij gebogen over een wetenschappelijk probleem terwijl hij muziek van Eric Satie beluisterde en de dag doornam met zijn ma die toch “toevallig” wakker was.
Zo meteen gaat de man naar Nanotech om iets te onderzoeken zegt hij en stelde nog een verzoekplatenprogramma samen voor zijn ma. Piaf, Aznavour, Brell enz. Moeizaam beweeg ik mijn brak lijf richting douche.
Het helpt en ik besluit naar
de Laundromat te gaan. Heel wat anders dan de wasmachine aan huis. De
laundramat is een ontmoetingsplaats waar ik vele interessante mensen tegen
kwam…
De regen valt met bakken uit de lucht. Het JAZZ festival waar we vanmiddag naar
toe willen gaan valt misschien wel in duigen. Het festival vind plaats in de
open lucht langs de HUDSONRIVER. Lijkt me geen pretje. Daar had ik me nou zo op
verheugd. Met vele draagzakken vuile was land ik in de laundromat. Samir heeft me een megafles wasmiddel
meegegeven van de price-shopper.
Dat is goedkoper dan wasmiddel uit de automaat bij de laundromat. Ik vraag
aan mensen of ze me wegwijs kunnen maken. Elke machine gewassen was kost zeven
kwartjes. Een mega grote machine om dekbedden in te wassen kost 16 kwartjes. Er
gaan vier kwartjes in een dollar. Een dollar is ongeveer 0,70 eurocent. Er is
een wisselautomaat waar de dollarbriefjes in moeten en kwartjes eruit komen. Je
kan natuurlijk zes machines tegelijk aanzetten als je wil. De drogers zijn mega
groot.
Daar kunnen best drie machines was tegelijk in. Dat kost ook weer kwartjes. Maar eens voorzichtig beginnen met twee machines. EEN fijne was en EEN handdoeken. Er is geen temperatuurknop. Die kiest de machine zelf schijnbaar. Er is fijn, wit en een bond schema. Het wit wordt gekookt merk ik later. De mensen zetten de machines aan en gaan “next door” wat eten en drinken halen. Ze lezen een boek studeren of maken een praatje. Bijna niemand heeft een wasmachine thuis. De meest leuke contacten deed ik op in de laundromat…
Zoals velen weten is Amerika een smeltkroes van emigranten. Velen kwamen naar het nieuwe land voor werk of omdat ze in eigen land niet hun geloof mochten praktiseren. Mister Burt Rivera uit Porto Rico kwam als zesjarig jongetje met zijn ouders naar New York. Terwijl de wasmachines draaien vertelt hij over de rivier in Porto Rico waar hij als klein jongetje de was deed voor zijn moeder. Samen met zijn neefjes droeg hij de vuile was en een bol zeep. Bij de rivier was het altijd gezellig vertelt hij. Ze bleven te lang omdat ze speelden. De rivier was een soort buurthuis lijkt het wel. Een ontmoetingsplek voor wassende vrouwen en spelende kinderen. Na het werk gingen de mannen er in bad. Burt heeft een melancholieke glimlach zie ik
Het nieuwe land met de grote stad New York bracht niet veel goeds. Toen hij twaalf jaar was stierf zijn vader. Gewoon dood gewerkt volgens Burt. Een vochtig slecht huis, ziekte en slecht eten. Na de dood van haar man ging zijn moeder met Burt weer naar “huis.” Zijn moeder was toen ook al ziek en ze ging terug om bij familie te sterven.
Op veertienjarige leeftijd was Burt wees en werkzaam als ongeschoold
arbeider. Hij legde elke cent apart om naar New York terug te gaan. Een
hardwerkend man zou er veel kunnen bereiken. Er was in ieder geval beter
betaald werk. Op achttienjarige leeftijd was het zover. Hij vond werk in New
York en werd verliefd. Hij trouwde en kreeg een zoon die hij een beter leven
gunde. Zijn zoon zou later gaan studeren dus Burt werkte over zoveel hij kon.
Zijn vrouw hield de dollartjes goed bij elkaar maar ze groeiden uit elkaar
omdat Burt nooit thuis was.
Op een dag vertelde zijn vrouw dat ze een ander had gevonden. Iemand die het al had gemaakt in zijn leven. Als Burt dit verteld heeft is het even stil. Ik klop hem eens op zijn hand….Het leven is overal hetzelfde. Burt vertelt even later dat hij toen een groot offer bracht. Zijn zoon was in die tijd nog jong genoeg om hem te vergeten volgens Burt.
 |
| Budgetteren in de laundromat. |
Burt gunt de twee een beter leven in luxe en verbreekt alle contact. Ze
vertrekken voorgoed en hij heeft ze nooit meer gezien. Een kind moet EEN vader
hebben volgens hem en geen twee. Ik ben het niet met hem eens vertel ik. Hij
vertelt hoe veel hij van kinderen houd en met zijn gitaar bij familiefeestjes
kinderliedjes speelt en zingt en elk jongetje bekijkt. Al die jaren al. Zou
zijn zoon er nu ook zo uitzien? Er komen tranen in zijn ogen en ik laat hem
maar eventjes…Misschien heeft hij zijn verhaal geromantiseerd door de jaren
heen?
Even later verteld hij hoe het verder ging. Hij wilde nooit meer in dezelfde situatie komen en bleef liever alleen. Hij dronk wel eens een glas teveel maar verzuimde NOOIT zijn werk. Hij klom op, puur door ervaring en goed arbeidsverleden bij het bedrijf waar hij werkte. Bijna dertig jaar lang. Er werd in dat bedrijf vinyl gemaakt voor op vloeren en als stoelbekleding. Hij werd voorman en kreeg de verantwoording over een groep mensen. Ik vertel hem dat ik dat ken. Dan wil je het goed doen en werkt zelf harder dan die zes bij elkaar waarvoor je de verantwoording hebt. Hij glimlacht en zegt dat het ook zo was. Hij vertelt dat hij zich een oude man voelt, terwijl hij 58 is. Zijn rug en benen versleten…..Toen kon hij oprotten.
 |
| Mister Burt Rivera. |
Van het bedrijf krijgt hij nu een kleine rente. Net genoeg om in leven te
blijven. Nooit op de zak van een ander geleefd. Dat ken ik, omdat ik altijd
voor mijn zoon en mezelf kostwinner ben geweest. We vouwen samen de lakens Burt
en ik, terwijl we onze levens naast elkaar leggen. Hij vertelt van de muziek
die ze speelden voor de kinderen en vertelt een mop over Moses en God. Of ik in
God geloof? Jazeker! Ik geloof niet in een kerk maar wel in God vertel ik hem.
God droeg me toen het leven te zwaar was geworden. Ik heb zijn aanwezigheid
gevoeld in donkere nachten toen de wanhoop me ziek maakte. God gaf en geeft me
kracht, leiding en wijsheid om op het juiste moment de juiste beslissing te
nemen. Dan vertelt Burt over zijn nicht…..
Ze werd aangereden door een vrachtwagen en meer dood dan levend naar het
ziekenhuis gebracht. Haar dochter van 16 werd in de familiekring opgenomen waar
ze niet gelukkig was. Moeder zou nooit meer beter worden maar leed nog het
meest door het ongelukkig zijn van haar kind dat steeds werd doorgeschoven en
overal teveel was.
Het is een heel klein fijn gebouwd schuchter kind, vertelt hij. Het meisje gaf aan naar oom Burt in Albany te willen. Die was altijd zo vrolijk met kinderen wist ze. Om een lang verhaal kort te maken….Het meisje kwam naar Burt die binnen een week een school vond en een kamertje voor haar timmerde in zijn huis. Toen ze op haar plekje was, is haar moeder gestorven. Burt heeft haar moeder, zijn nicht, nog in zijn armen gehouden en beloofd haar kind verder groot te brengen. Tijdens de begrafenis speelde het familie orkest de kinderliedjes van weleer met een lach en een traan. Dat was haar wens geweest en allemaal pas gebeurd afgelopen Juli…
Burt vertelt dat God het kind op zijn pad bracht. Als troost omdat hij zijn eigen kind niet kon opvoeden doordat hij zichzelf een zware last oplegde. Hij vertelt dat het meisje gelukkig lijkt maar ze mist zeker haar moeder en heeft het verwerken misschien weggedrukt? Ze is altijd blij vertelt hij. “Ook in de nacht?”
Als ze slaapt gaat hij wel eens bij haar kijken of ze niet huilt zo in haar eentje. Het is niet zo, ze slaapt als een roosje.…”Op een dag komt het boven, Burt, het verwerken.” “Ik zal opletten en waken zegt hij. Als het verhaal ten einde is hebben we beiden tranen in onze ogen en vertel ik hem…..Als God een deur sluit, opent hij een venster! Burt Rivera zal nooit meer alleen zijn… Ontroert nemen we afscheid en ik weet als ik hier woonde werd hij een goede vriend. Dat zeg ik hem ook. Hij knikt… geeft me een zoen midden tussen de wasmachines en wenst me alle goeds in mijn leven en een goede vlucht “back home.” Ik wens hem veel geluk met zijn “dochter.” Wat blijft is een dierbare herinnering aan een “plek aan de rivier waar we de was deden.”
Zaterdagnamiddag… Samir is helemaal brak net als zijn ma en we doen gewoon een middagdutje. Geen Jazzfestival. We gaan uit eten. De regen blijft vallen en we passen het programma daarbij aan. Later op de avond gaan we naar de film met Jolande die net uit de wachtdienst komt van het ziekenhuis. Ze is arts en een van de vele vriendinnen van Samir. De film FROZEN RIVER speelt in de streek waar Samir woont en gaat over een alleenstaande moeder met twee zonen. Een puber van 15 en een kleuter van vijf. Haar man heeft haar verlaten en ze krijgt moeilijk werk. Elke dag weer gaat ze op pad om werk te vinden. Het is de realiteit vertelt Samir. De bijstand is hier zeer laag. Je kan er niet van leven en wordt ook nog moeizaam toegewezen. Uiteindelijk smokkelt de vrouw illegaal mensen vanuit Canada over een bevroren rivier naar Amerika. Er bevriest bijna een baby en de vrouw wordt opgepakt. Het is de realiteit vertellen Samir en Jolande….
Annemiek.
