De schoonheid van een bloeiende krokus, de zonnewarmte op
een beschut plekje, waar je zegeningen kan tellen, van wat er is gebleven, als
je verwerkt hebt wat je verloor…
Mijn geliefde Floortje.. ze blijft dicht bij mij in herinnering.
Annemiek.
Mijmering 19 2025.
Tip…Ieder
zijn/haar eigen lentezon sprookje. De ene een wandeling of een terrasje.
Je kent ze wel… de mandjes gevoerd met een stuk plastic
met een plantje erin. Dat kan je zelf ook.
Een beschadigde mand die iemand weg wilde gooien werd opgelapt.
Een stuk plastic als voering met een grote steek vastgezet.
Onderin hier en daar een gat in het plastic geknipt zodat
overtollige regen weg kan, om verzuren grond tegen te gaan.
Natuurlijk ook vastgezet met de grote naald en wikkeldraad.
Een tangetje helpt als het doorsteken moeilijk gaat…
De mand komt
op een paar klinkers zodat de wind onder de bodem kan spelen om te drogen. Zo gaat de mand lang mee.
Tip
2… Nog een klusje. Aardbeienplantjes van oud blad ontdoen en de
aarde rondom de plantjes los maken.
De aarde rond de kruisbessen is los gemaakt en wat
koemestkorrels gestrooid. Nu kan de zon de aarde drogen
Gewoon over het oude hout heen, met oude winterhandschoenen aan kan je hard trekken aan de wikkeldraad.
Pure
therapie die tuinklussen in de zon…
Viooltjes krijgen
een groei en bloeispurt tot eind mei…
Tip
4…Wikkeldraad.. De kerstkrans werd ontmanteld en het
wikkeldraad kan weer hergebruikt. We gooien niets weg…
Mijn leventje… Een zak goede potgrond haal ik op de fiets.
In de hengselmand gaan wat planten die op een beschutte plek hebben overwintert.
Ja… en ongeduld plaagt me en gekregen manden die een ander weg wil doen vragen om hergebruik.
Ook zij krijgen een voering van stukken plastic van potgrond zakken.
Nee ze mogen nog niet buiten maar wel eventjes overdag om als de zon weg is naar binnen te worden gehaald.
Na de ijsheiligen in mei mogen
ze pas echt naar buiten…
Een zondagverhaal dan maar?
Zondagmorgen besluiten Samir en ik dat we even los van elkaar de dag willen doorbrengen.
Vroeg in de morgen besluit ik naar het park te gaan omdat er op
zondagmorgen altijd wel iets te doen is. Als ik bij mijn lievelingsplekje ben
aanbeland tussen de bomen hoor ik in de verte orgelmuziek en een koor.
Wat mooi
bij die bomen en het park. Ik besluit eens te kijken waar het vandaan komt. Er
blijkt een mis te zijn in de open lucht van de FIRST PRESBYTERIAN CHURCH.
Een mevrouw komt naar me toe als ze ziet dat ik belangstellend toekijk.
Of ik aan de dienst wil deelnemen? Eigenlijk wel! In ieder geval luisteren naar de muziek en het gezang.
Een dominee en zijn vrouw leiden de dienst. De dominee vertelt over het leven van alle dag.
De ouders zijn het daar niet mee eens en stellen voor dat ze eerst haar succes viert met naar de mis gaan en daarna lunchen met haar familie.
Er wordt een taart aangesneden en ooms en
tantes komen op bezoek. In de namiddag en avond zijn de vrienden en de kroeg
aan de beurt.
De vader van het gezin vertelt over de familie boom, stevig verankert in de aarde. Vader moeder broer en zus zijn de stam en de dikste takken.
De boom zou nooit overeind blijven zonder dat fundament. Dus gaat je eerste zorg, dankbaarheid en aandacht daar naar uit en vrienden komen later aan bod.
Even later breekt de vrouw van de dominee het brood. Een hele mik breekt ze in
twee…
Er wordt wijn in een kelk geschonken. Er is een sanctus en een onze vader in het Engels…
Ontroert bid ik mee op deze zondagmorgen in de zomerzon. Ik weet niet of het mag maar ga ter communie.
De dominee geeft me een hompje brood dat ik in de kelk wijn doop. Hij kijkt me aan en ziet dat ik ontroert ben…
Later na de dienst geeft hij iedereen een hand. Zijn vrouw staat naast hem. Voor iedereen is er wel een praatje.
Ze nodigen me uit voor de lunch. Nou een kopje koffie dan maar…….Ik vertel
hem dat ik geniet van de sfeer, de dienst in het park het daarbij wil laten…
Het is oké…
Sunday afternoon breng ik door met wandelen door de stad. Drink hier en daar
koffie en kom later op de dag vanzelf weer in het park terecht. Vele honden en
hun baasjes rennen rond.
Maandagmorgen is het wederom stralend weer. Samir heeft het druk dus ga ik mijn eigen weg. Kathy uit Ierland groet me al op straat.
Ik heb al bekenden merk ik. Er zijn verder heel erg veel mensen met overgewicht. Daar ben ik een slanke den bij. Kinderen van rond de vijftien die 150 kilo wegen.
Waggelend naar en van de bus. Obesitas. Heel triest. Ze zullen nooit echt mee kunnen doen, naar het strand en sporten zit er al niet meer in.
Er is een moment dat ik wordt aangesproken door een jonge man in de Price-shopper.
Hij vraagt of ik wil betalen met een credit card die hij heeft.
De helft van het aankoopbedrag wil hij dan graag contant hebben. Gestolen natuurlijk! Ik reageer verontwaardigd en de meneer blijft me ook buiten de super volgen.
Vroeg in de ochtend donderdagmorgen wil ik ontbijten in het park. De nevel trekt langzaam op.
 |
| Mozes in Washington park |
Op banken zijn de zwervers nog in diepe rust. Een oudere meneer in goeden doen rent rondjes op de gravelbaan. Als hij een slapende zwerver ziet stopt hij in zijn nabijheid slaat een kruis en bid met gesloten ogen.
Dan hervat hij zijn rondje. Wat een mooi gebaar…Misschien was een broodje
beter geweest?
Albany New York. Het rijke deel van Amerika. De prachtige gebouwen en een
gedenkteken voor de gevallen brandweermannen van 9-11. Heel indrukwekkend.
Samir is een stadsmens, zijn moeder het tegendeel.
“ Als je een boom was, ma… hoe zag je er dan uit?” “Nou…brede stam en knoestig door aanslagen.
Mensen die daaronder kunnen schuilen… Zijn boom
ziet er heel anders uit vertelt hij. Ieder zijn/haar eigen groei…en bomen
hebben ook overeenkomsten…
We lachen en bekvechten. Hij voelt heel dichtbij…mijn zoon. We bespreken zaken die we nooit bespraken en toch ooit gezegd moesten worden.
En er was altijd al een diep intens contact. Hij heeft me eens verteld dat hij mijn aanwezigheid voelt alsof ik met een video camera naar hem kijk. Al zit er een halve wereld tussen……
We zaten samen in de loopgraven van het leven waarvan jaren die ik geen moment over zou willen doen. Zijn ma is zijn maat zegt hij...of dat zal blijven?
Ik hoop dat hij een echt maatje zal vinden die hem accepteert zoals hij is. Niet om zijn mooi lijf of zijn intelligentie…maar het geheel.
Hij blijft die avond bij een vriendin slapen…Ik vraag niet of het dezelfde is van vorige week. Daar gaan we weer…De jeugd van tegenwoordig kent elk plekje op elkaars lijf.
Of er overeenkomst in denkwijze interesse liefhebberij is…
Dat komt op plaats vijf of veertien…
Oh ja…Ik zou jouw boom bij jouw laten he zoon…Ik heb genoeg te stellen met mijn eigen boom.
Annemiek
