Je kind ter lering loslaten betekend niet onmogelijk maken,
Om in nood tijdelijk naast of achter hem/haar te gaan
staan.
Wel in rustiger vaarwater gekomen weer los laten…anders leert hij/zij nooit.
Annemiek.
Mijmering 8 2025
Ingrediënten:
1 dikke ui of enkele sjalotjes
3 tenen knoflook of knoflookstengels uit de tuin
Tijm/oregano vers of uit het potje
3 bleekselderijstengels
1 paprika
Ik had nog wat tomaatjes maar hoeft niet
Tomatensaus en/of gezeefde tomaten
Peper/zout
Geraspte kaas
Voor de niet vegetariër gehakt.
Ingrediënten
voor de bechamelsaus:
50 gram bloem
Peper snuf zout en nootmuskaat
Melk
lasagnebladen
Voor de niet vegetariër nu het gehakt mee rul bakken.
De in stukjes gesneden bleekselderijstengels toevoegen.
De wortels schillen, ik kleine stukjes toevoegen en daarna de paprika.
De saus 20 minuut laten
pruttelen op lage pit.
Voor de bechamelsaus de boter smelten (niet bruinen) en de bloem toevoegen.
Een minuut laten garen op lage pit.
De saus moet nog
net vloeibaar zijn.
De
oven voorverwarmen op 180 graden.
Een vuurvaste schaal invetten met olie en de bodem bedekken met een laagje tomatensaus.
Daarop bechamelsaus en wat geraspte kaas.
Dan lasagnebladen en weer
tomatensaus, bechamelsaus en geraspte kaas… tot alles op is.
Bijbehorende
tipjes:
De oven uitgezet kan de schaal blijven staan om gratis het gerecht na te garen.
Veertig minuut wachten met serveren.
Zoals van
ouds knip ik een hoekje van het pak.
De pot tomatensaus wordt met iets water nagespoeld en komt ook in de saus.
De potten zijn prima voor jam en marmelade of
appelmoes.
De bleekselderij blijft het langste goed in een glazen vaas in iets water.
Er komen zelfs worteltjes aan de stronk en kan hij in de tuin als alle buitenste stengels zijn opgebruikt.
Hij voorziet je een seizoen lang van vers selderijblad. Kies wel een beschut plekje dichtbij je huis,
zolang de nachtvorst heerst of dek hem in de nachten af.
Mijn leventje… De vriendinnenbijeenkomst werd afgelopen maandag een “werkochtend.”
Tot mijn verbijstering is de flat behoorlijk onderkomen en Godzijdank
heeft de nieuwe laminaat veel verbetering gebracht.
We hadden SUNSODA meegenomen en een vloertrekker. Deuren, ramen en eigenlijk alle oppervlakken zaten onder een laag achterstand vuil.
De vinyl keukenvloer en deuren werden in de week gezet met pure SUNSODA en kwam de vettige laag vuil los.
 |
| Bechamelsaus maken. |
De jonge meneer krijgt zes uur huishoudelijke hulp van MEANDER per week en de mevrouw gaat steeds na een uur werken al weer weg. En dat al maanden lang.
Er is ook geen boek waarin de huishoudelijke hulp en de cliënt moet ondertekenen dat de hulp de nodige uren heeft gewerkt.
Een mens als ik gaat dan naast de
moeder staan om moeder en zoon tijdelijk te ondersteunen.
De moeder van de jongen en ik hebben een brief achtergelaten voor de huishoudelijke hulp.
om met veel
respect en “zoete” dwang in gezelligheid haar te helpen de achterstand weg te
werken.
Verder komt er een “logboek” waarin elke week opdrachten
komen en de jonge meneer opschrijft hoe lang mevrouw is geweest. Daar worden
foto’s van gemaakt.
Een verhaal uit het bewerkte manuscript van mijn boek: Onderweg naar Vrijheid.
Samir vierde zijn eerste verjaardag in Tunesië. Feest tussen de bananenbomen van Ammel Heddy. Een taartje van mierzoet amandelgebak met honing en noten. De jarige job blies samen met zijn ma het kaarsje uit.
Zijn eerste stapjes zette hij in Mateur op de binnenplaats van het huis van zijn tante Saloa. Opeens waren de optrek acties aan de tafel of krukjes, kleine wiebelige stapjes geworden. Zonder steun waggelde mijn manneke als een eendje. Dikke kromme blote waggelbeentjes die richting koekje liepen. Zijn wil was sterker dan zijn beentjes. Als hij zich bewust werd dat hij losliep…..viel hij om.
Gele badstof broekjes op zijn blote lijfje en verder niets. Om het zindelijk-zijn te stimuleren. Dat kon in de tropische warmte. De luier overdag hoefde al niet meer. Als het misging was er zo een broekje gewassen en weer droog.
 |
| De onderkomen flat van de jonge meneer in Landgraaf. |
De zindelijkheidstraining was begonnen toen hij elf maanden oud was. Bij warm weer liet ik hem in de werkkamer thuis rondkruipen in zijn blootje. Met verbazing zag hij het warme vocht uit zijn plassertje komen en zijn ma die hem snel op het potje zette. Een slim kind en de link was zo gelegd.
Altijd weer bleek zijn temperament sterker dan zijn lijfje. Te vroeg
kruipen, te vroeg lopen. Als hij maar geen O-beentjes zou krijgen. Hij leerde
supersnel en kon geen moment alleen gelaten worden. Overal aanzitten en
uitproberen. In Mateur speelde Saloa babyspelletjes met het kleine manneke.
Doebel faria hadaar doebel faria hadaar tor tor tor….. Zoiets als: er kwam een
muisje aangelopen kiele kiele kiel…..
Kilometerslange marktkramen waar ik wel iets wilde kopen.
Eventjes samenzijn en me weer vrouw van een mooie man voelen die weer wat
blijer leek. Samen uit. Er werd een zilverkleurig bord gekocht met mijn naam
erop gegraveerd. Handbeschilderde aardewerken wandborden in felle kleuren vogels
en bloemen. Primitieve volkskunst sprak me aan.
Eventjes mocht ik binnen in het voorportaal van een moskee. Schoenen bleven buiten. Voeten en handen werden gewassen om het aardse slijk te weren in Allah’s huis. Ceremonieel reinigen wist ik…..
De witte stad en de vele witte gewaden. Mo en Annemiek Ghoulem-van Deursen daar ergens tussenin. Twee culturen in een huwelijk verenigd. Geen armen om elkaar heen en geen gestolen zoen, zelfs niet hand in hand.
Mo vond mijn gedachtegang en uitspraak beslist te ver gaan. Europeanen c.q. Nederlanders waren zonder fatsoen, merkte hij op. Zoenen in het openbaar? Zoals in Nederland? In de beschaving van de Arabische landen ondenkbaar. Normen, waarden en respect werden hier hoog in het vaandel gedragen. Druk in discussie merkte ik niet dat mijn tas werd gerold…..
Weg portemonnee en paspoort. Een scheur gesneden in mijn beste leren tas. Zo kwam een triest einde aan een mooie dag. Hoe kwam ik nu aan een nieuw Nederlands paspoort? Al het geld voor die dag was weg inclusief de mooie portemonnee. Aangifte doen loonde niet de moeite. Het geld en de pas zag je toch nooit meer terug. Bedrukt zijn we naar “huis” gegaan. Dat zou weer klauwen vol geld kosten, en een bezoek aan de Nederlandse ambassade.
 |
| Weer een strip geplaatst. |
“Corrupt
dievenland” mopperde ik op weg naar huis (Mateur). Samir was mooi
beziggehouden. Hij zat vredig met Galith te spelen met een nieuw autootje. Het
paspoortverhaal werd besproken. Bezorgde gezichten en Saloa die met een lach
opmerkte dat ik dan maar in Mateur blijven moest zo zonder paspoort. We hebben
elkaar eens aangekeken, mijn schoonzus en ik. “Als dat zou kunnen?” Ik schrok
van mijn eigen uitspraak.
Ach, lieve schoonzus dat wilde ik zo graag. Maar mijn kind grootbrengen in dit land leek me geen goede zaak. Voor mij persoonlijk voelde dit pure land geweldig! Voor een goede toekomst en scholing voor Samir leek het me minder.
Daarbij het uithuizige karakter van mijn moeilijke echtgenoot. Een heel normale zaak in deze cultuur. Een man kwam en ging wanneer het hem uitkwam. Bidden zoals Ammel Heddy en Ali heb ik hem nooit zien doen. Alcohol dronk geen enkel familielid, maar Mo wel. Zou hij dat hier stiekem doen bij zijn vrienden? Eigenlijk deed hij dat het laatste jaar in Nederland steeds meer. Mo was beslist verslavingsgevoelig en samen met hem in Tunesië wonen? Nee, daar koos ik niet voor. Mo was te wispelturig.
Van Saloa leerde ik nog wat recepten. Leergierig wilde ik het leven van de vrouwen
tot in details leren kennen, dus zeurde ik niet als Mo alleen ‘s
 |
| De laatste ovenwarmte verwarmt de keuken en droogt de theedoek. |
Voor zieken, zwangere vrouwen en kleine kinderen werden uitzonderingen gemaakt. Mo raakte onzeker toen hij van mijn ramadan idee hoorde. Zo gelovig was hij helemaal niet. Een ziekte bedenken zou laf zijn. Eigenlijk moest hij wel meedoen met de ramadan als zijn vrouw meedeed uit solidariteit. Het maakte hem boos en kortaf tegen me. Waar had ik hem nu weer mee opgezadeld?
 |
| Dolce far niente... |
Er waren heel wat barsten ontstaan in ons geluk. De grootste
wel bij de geboorte van Samir. Eigenlijk
wist ik nooit hoe zijn stemming zou zijn. Depressief? Dan ging hij aan de
drank. Goed? Dan was het onzeker hoelang het goed zou zijn. Zijn stemmingen
wisselden soms meerdere keren per dag en de angst voor conflicten liet mij op
mijn tenen lopen. Zijn kritische aanwezigheid bracht vaak stress.
Waar was de vrolijke charmante man van weleer gebleven? Als
hij de man was gebleven zoals ik hem had leren kennen, hoe graag zou ik dan naar Mateur zijn geëmigreerd... De eenvoud van het simpele leven. Een stuk brood en wat
groente zelf verbouwd.
Werken kan je overal, als je maar wil. De zandstormen en het
leidingwater dat soms zomaar afgesloten werd, voor een dag of zo. Het kon me
allemaal niet deren. De was op de hand en een oude stoel. Het geluk van een sinaasappel
zo van de boom warm van de zon. Ik zou daar heel gelukkig zijn.
De verantwoordelijkheid voor ons kind dat ik alle kansen
wilde geven woog zwaarder. En de verantwoordelijkheid voor een inmiddels van alcohol
afhankelijke echtgenoot in een moeilijk verlopende relatie hield me tegen om te
emigreren naar Tunesië. Die zwaarte kon ik alleen maar dragen in eigen land met alle middelen die me daar bekend waren...
De diefstal
van mijn pas had heel wat teweeg gebracht. Er zou een nieuwe pas moeten komen vóór
de datum was verstreken van de geplande terugvlucht naar Nederland. Ik wilde
echt wel terug. De komende dag maar weer naar de hoofdstad Tunis. Na
telefonisch overleg bleek dat ik een uitreisvisum kon aanvragen bij de
Nederlandse ambassade.
Terug in Nederland zou aangifte gedaan moeten worden van
diefstal. Er zou een boete betaald moeten worden bij de nieuwe pas aanvragen in
Nederland omdat ik niet goed voor staatseigendom had gezorgd. Zo zit de wet in
elkaar…
Annemiek
