Mijmering 7 Voedsel redden tipjes, truukjes en verhalen...

Beste mensen,

Loslaten, is weten dat je niet alles maar je hand kan zetten

Maar elke dag nemen zoals die komt,

En jezelf gelukkig prijzen met de zegeningen…

Annemiek.

Mijmering 7 2025.

Tip…

De tijd en een nat doekje weekt papier etiketten los. Bij een verticaal vlak kan je stukjes van een nat doekje met ducktape
vastplakken. 

Na een paar uur kan je de etiketten er zo afrollen.

Tip 2…schrobschoon zonder schrobber. Mijn hulp Jeffrey en ik hebben deel twee van de grote beurt vloer woonkamer aangepakt. 

Nou ja… de tijd en SUNSODA deden het meeste werk. 

Spullen aan de kant gezet en stofzuigen. De vloer in de week gezet met warm water en klodders SUNSODA,

 die met een dweil om de vloertrekker werd verdeeld. Met de schoonmaak wc borstel werden de plinten ingezet met hetzelfde middel. 

Je verliest de dweil niet als je een gat erin knipt waar steel trekker doorheen gaat.

Terwijl de tijd aan de slag ging hebben we koffie gedronken en dat kan best een halfuur. 

Floor zette haar pootjes in de week en kreeg ook wat lekkers. Na de koffie werd het vuile sop afgetrokken en opgedweild. 

Met schoon water “naspoelen” aftrekken en drogen. 

Schrob schoon met weinig moeite, zonder schrobber. 

Jeffrey heeft nog een dansje gedaan met een oude theedoek onder zijn voeten. 

Dat droogde sneller…Hij leek een beetje op een Spaanse flamingo danser.

Tip 3…veilig.  In de bergruimte hangen veel gebruiksvoorwerpen aan de onderkant trap. 

Sommige dingen aan spijkers. Als ik iets pakken wil met mijn wapperende handen, 

valt wel eens een taartrekje of geëmailleerde kom op mijn gezicht. 

Jeffrey verwisselde de spijkers voor schroefhaken wat een stuk veiliger is voor dit mens…

Tip 4… De tijd en sunsoda haalde vlekken uit een kussenhoes. 

Wat water en een klodder van het spul op de vlekken en dichtvouwen. 

In de late avond werd op daltarief de wasmachine aangezet met nog wat andere was en een beker sunsoda als wasmiddel. 

Kost geen kneup en welkom nu alles duurder werd.

Tip 5…Hete bliksem voor een habbekrats. Het groenteboertje had wat overrijpe appels over en sjalotjes die scheuten kregen. 

Hij vraagt me of ik die wil hebben wetende dat ik graag voedsel red. 

Daarnaast heb ik weer twee meneren die ik ondersteun. 

Een meneer stuur ik wat geld voor leefgeld en de andere heeft een spaarpotje bij mij voor een droger, al weet meneer dat nog niet.

Ingrediënten hete bliksem:

Evenveel aardappels dan appels

Enkele uien of sjalotten

Handvol voorgekookte witte bonen als je hebt

Klontje boter

Nootmuskaat en zout.

Werkwijze: De aardappels schillen, wassen en in kleine stukken gesneden opzetten met iets zout en een beker water.

De appels schillen, vierendelen en de parten middendoor gesneden bij de aardappels. 

De uien van schil ontdoen in grove stukken en bakken in iets zonnebloemolie.

De bonen bij de aardappels. Als de aardappels/appels gaar zijn en je hebt nog teveel vocht in de pan, dan op hoge pit zonder deksel droog/koken.

 Zout/nootmuskaat/boter toevoegen en de stamper erdoor. Ik kook tegenwoordig voor twee dagen en morgen bak ik een vegaburger erbij… Mijn menu kost ongeveer 25 eurocent, dan kan je wel sparen...

Als je echt krap zit vraag dan op de markt wat overblijft voor de kippen. Uit ervaring weet ik dat daar veel goed bruikbare groenten en fruit bijzit...

Mijn leventje…In opdracht van de verhuurder kreeg ik een nieuwe meter in de meterkast en een extra groep voor de keuken. 

Als ik voorheen de oven en de elektrische kookplaat tegelijk gebruikte sloegen de stoppen door.

De mannen van het bedrijf heb ik met bewondering bekeken. Hun vakmanschap en de wonderen die ze hebben verricht.

 Door een gat te boren in een stukje aanrechtblad (dat stukje aanrecht heb ik zelf gekocht) kon de kabel van de kookplaat richting keukenvloer,

 waar een waterdichte stekkerdoos achter het keukenblok ligt en de stekker werd ingestoken. 

Om te voorkomen dat stofjes en water door het boorgat valt heb ik al een oplossing (in de volgende mijmering.)

Vandaag geen handwerk les want vier kinderen van de bonusfamilie hebben de griep. 

Daar moet ik wegblijven want griep en hoesten kan ik niet gebruiken nu ik al slikproblemen heb. (ADCA) Gisteren heb ik weer eens bij mezelf de heimlich greep moeten toepassen omdat ik bijna stikte in een stukje brood. Gelukkig weet ik hoe haasje hupt en van de hoed en de rand…

 Een verhaal uit het bewerkte manuscript van mijn boek: Onderweg naar Vrijheid. 

“Ervaren” thuisnaaister."

Het was een tijd geleden….dat ik een tijdje in een atelier had  gewerkt bij Chas Mackintosh.  Zo had ik het bij de sollicitatie verteld. Alleen waren dat mijn zusjes geweest en ik zeker niet. Gediplomeerd? Nou nee! Er werd bedenkelijk gekeken. “Kon ik omgaan met een industriemachine?” Dat zou toch niet zo moeilijk zijn? “Ja hoor!” Ik schrok van mezelf en mijn bluf…

Oefening baart kunst, nietwaar! Toen de grote industriemachine driehoog de trap werd opgedragen schrok ik wel van het gevaarte. Er hing een loeizware motor aan een zware stalen tafel waar de machine bovenop stond. Een elektrisch aangedreven vast voetpedaal en waar zat de spoel en het spoelhuis?

Voorzichtig merkte ik op dat de machines van het atelier waar ik werkte er wel anders hadden

 uitgezien.

Er werd wat uitleg gegeven en eens gezucht. Al dat werk van het gesleep en misschien maar voor een dag. Tot diep in de nacht heb ik geoefend en gerommeld met het ding. De zware motor daverde zijn geluid door de vloer naar de onderburen. Of ze waren op stap of ze sliepen vast. Er kwam (nog) geen commentaar, ze werkten tot laat in een sportkantine wist ik. Toen ik door de snelheid van het ding in mijn duim naaide en de naald brak die ik uit mijn duim moest trekken ben ik maar eens bij Samir gaan zitten in het donker.

God, waar haalde ik nog moed vandaan? De ademhaling van het slapende kindje bracht troost en rust, voor je kind doe je alles.  Vroeg in de morgen werd het eerste naaiwerk gebracht. Ceinturen van ochtendjassen dichtnaaien en…..omkeren. Ik kreeg er een flessenschraper bij. Aan een kop/kant en de zijkant werden de ceinturen dichtgenaaid. Het was akelige stretch synthetische stof en je moest er bij het stikken iets aan trekken maar ook weer niet te hard anders kwam er ruimte in de stof.

Op het stokje van de flessenschraper werden de ceinturen gekeerd. Daar moest je handigheid in krijgen werd me verteld. Als ze naar de goede kant waren gekeerd ging het laatste naadje dicht. Het duurde een hele tijd voor ik doorkreeg dat aanhechten en afhechten van draden niet aan de orde was. Je kon het beste alle ceinturen gewoon aan elkaar vastnaaien tot een slinger van dertig stuks en dan pas afknippen. De chauffeur die af- en aanvoerde gaf me de tip. Hij zag wel dat het niet mijn dagelijks werk was geweest.

Wat een “klerewerk”. Elke dag vier pakjes van dertig stuks waar een bon aan hing met het artikelnummer. Vijf dagen in de week.

Op de bon moest mijn werknummer komen. Het kostte nog veel te veel tijd maar ervaring zou tijd besparen wist ik…..

Mijn dierbaar kindje…

Geluksgevoel alom als mijn dierbaar kindje rondkroop tussen lapjes en pluche beestjes. De deur van de “werkkamer/balkon” open. Terwijl de naaimachine zong, zong zijn ma van schaapjes en bloemetjes in de wei. Al doende leert men. Het moederen en het naaiwerk kon best tegelijk. Samir was al acht maanden oud en trok zich op aan tafeltjes en krukjes. Wat waren we gelukkig met elkaar.

De ceinturen waren ochtendjassen geworden. Bloesjes en broeken, daarna jasjes. Zij- en schoudernaden dichtnaaien. Mouwen inzetten en kraagjes opzetten 120 per dag. Zo leerde ik spelenderwijs een jasje maken. Er waren wel eens teveel onderdelen in een pak. Die legde ik mooi aan de kant. Uit enkele rugpanden van grote jassen paste wel een kinderjasje. Een patronenboek voor kinderkleding werd gekocht. Alsof ik nog niet genoeg te naaien had.

Bij C&A hing een beeldig jasje maat 98. Wit linnen met een capuchon. Er waren genoeg lichte lapjes over en een stukje voering bij de lappenkraam koste bijna niets. Het jasje van C&A werd gekocht en goed bekeken. Ik haalde zelfs in de mouw de binnen voering los en draaide het jasje binnenstebuiten om te kijken hoe het jasje vanbinnen was genaaid. In de late uurtjes werd het jasje nagemaakt. De voeringmouw van het gekochte jasje werd weer dichtgenaaid en met de bon en de labels er nog aan terug gebracht naar C&A.

De tijd en SUNSODA
werken vlekken weg.

Wit stond zo mooi rond het mooie bruine lijfje van mijn kind. Mijn kind! De mooiste tijd van de dag was als we samen waren. Spelen tussen het werk door en liedjes zingen. Naar buiten met het kind… Pappa thuis? Dan kwamen de spanningen. Samir was niet volgzaam. Zijn pa was niet handig met het kind. Mo had wellicht te hoge verwachtingen. Soms kwamen de verwijten. Ik voedde hem niet goed op. “In Tunis”, enzovoort.

Mo vroeg niet meer om Samir uit te besteden. Er was meer geld, al werd het moeizaam verdiend. Door de vele lapjes en het naaiwerk werd ons huis een stofnest, al hield ik de deur van de naaikamer nog zo goed dicht. Vaak te moe om alles echt goed bij te houden. Zes tot acht uur per dag achter de naaimachine voor een habbekrats. Het kind en de wisseldiensten van Mo. Altijd tijd te kort. Hoe anders was het verlopen dan verwacht.

Mijn wereld was erg klein geworden zonder collega’s. Mijn Mo die nooit meer de lieve man werd van voorheen. Of hij had een kater, was moe geprikkeld of bezopen. Ik hield nog wel van hem maar de glans was eraf. Door met mij te trouwen was zijn leven gecompliceerd geworden. Ik voelde me verantwoordelijk voor zijn “ongelukkig zijn.” Alsof ik de enige was die de stap van een huwelijk maakte. Nou we waren er samen bij geweest.

 Bijscholing op zijn werk daar had hij ook al geen zin in. Hij bleef maar in de slachtofferrol hangen. Als ik boodschappen ging doen terwijl Samir sliep, stond Mo op het balkon me na te kijken. Hij nam de tijd op en “zag” dat ik met een man flirtte waarmee ik volgens hem een afspraak maakte. Die man zou in de flat komen als Mo werken was… Natuurlijk was dat niet zo.

Nu in 2025 weet ik dat Mo op dat moment weer een psychose had en hallucineerde. Later tijdens mijn werk in het consuminderhuis heb ik veel kunnen betekenen voor vrouwen die mishandeld waren door partners in psychoses. Ik was immers ervaringsdeskundig al heeft Mo me nooit lichamelijk mishandeld.

Terug naar 1978… Ik ging zoveel mogelijk met Mo samen boodschappen doen en als hij me nakeek bleef ik ver van mensen. Wetende dat hij dingen zag die niet gebeurden. Waarom dat zo was wist ik toen niet.

De dagen verstreken in een sfeer van zwaarmoedigheid met altijd spanning in huis. Het vrolijke geluk van voorheen kwam nooit weerom. Hij moest maar eens naar Tunesië. Alle drie moesten we maar eens naar Tunesië. Naar Saloa, de sinaasappels van Ammel Heddy en Fatoma die haar kleinkind zou zien.

Oh, die sfeer weer te mogen proeven. De heel aparte geur en de zonneschijn van Noord-Afrika. Er was zoveel veranderd in mij en ons gezinnetje. Hoe heerlijk even geen naaimachine te hoeven zien. Er werden cadeautjes gekocht. Eigenlijk veel te dure cadeaus. Een TV uit de opruiming voor Saloa. Bergen handdoeken en lakens met slopen voor zussen en schoonmama.

Jeffrey bundelt kabels

Lapjes stof van de markt en een wandklok. Die zou geruild worden voor de antieke klok van Ammel Heddy. De klok die mijn hart stal. Saloa had beloofd dat de klok mee naar Nederland mocht als ik een moderne meebracht. Ze waren gek op modern en ik op hun oude spullen wat ze maar niet begrepen. Haar klok was ook nog kapot. Haar antieke handkoffiemolentje werd geruild voor een elektrische koffiemolen.

De kan van de plee mocht gewisseld voor een degelijke plastic kan. Ze begrepen maar niet waarom ik zo weg was van die ouwe troep. Mijn hang naar sober leven… Mijn katoenen zelfgemaakte rokjes en de sobere T-shirts werden met verbazing bekeken.

Tunesië met zijn goud doorstikte stoffen en opgenaaide kraaltjes in druk dessin. Sierslingers van kleurig borduursel en arabesken van brokaat. De typisch Arabische stoffen waren prachtig. Als tafelkleed of gordijnen. Als kleding hield ik er niet van.

Van Latifa en Saloa kregen we een handgemaakt koffieservies voor ons trouwen. Fatoma maakte een jasje voor Samir van okergeel grof geweven stof. Borduurseltjes langs randen en zoom. Een puntmuts met een kwastje. Ali kwam met leren muiltjes met omhoog gebogen punt voor het kind. Hoe blij en gelukkig waren ze met het kind.

Samir bleek geen gemakkelijk kind. Driftbuien kwamen en gingen. Er werd bedenkelijk gekeken. “Kief-kief Mohammed”, wist Saloa. Oh, was Mo vroeger ook zo? Ze zuchtte eens en klopte troostend op mijn hand… haar ogen in medelijden.

“Kief Mohammed?” Nou…..er zat toch zeker weten de helft van mij bij Samir…

Annemiek