Loslaten is geen spijt hebben van
het verleden,
Waarin je “verkeerde” beslissingen
nam.
Je kan geen dag overdoen en door
leed groeien we,
om de toekomst aan te kunnen.
Mijmering 5 2025.
Je eigen huid smeer je tegen weer en wind in met crème of olie en dat hoeft geen dure bedoening te zijn. Hoe ouder je wordt hoe meer crème.
Tip
2… Etiketten afweken van potten doet de tijd voor je, als de pot
in een net iets grotere pot of bakje wordt gezet. Bijvoorbeeld in hergebruikt
afwaswater.
De korte verhalen worden gesorteerd en met een gewijzigde titel
weer opgeslagen. Ook hier “een mens bewaard veel teveel.”
Misschien breng ik je op een idee als je niet weet wat je
koken zal.
Zoals je ziet de aardappels klein gesneden onderin de pan met een beker water en iets zout.
Een paar champignons afborstelen en kort afspoelen.
In
stukken bakken in iets olie en klontje boter. Iets zout en meer kerriepoeder.
De spruitjes eveneens mengen met klontje boter en nootmuskaat.
De puree en spruiten die over waren werden bij elkaar in een pannetje omgeroerd en ging even de stamper erdoor.
Morgen spruitjes stamppot.
Tip
6… Kaneelbroodjes.
Ingrediënten:
Twee eetlepels kaneel en twee eetlepels suiker mengen
voor de vulling.
250 gram volle yoghurt
8 eetlepels zonnebloemolie
4 eetlepels melk
1 ei (had ik niet en werd een eetlepel melk extra)
1 zakje bakpoeder
De nodige bloem.
Werkwijze: Alle ingrediënten(met uitzondering van de bloem) kort met een garde mengen.
Bloem toevoegen tot het deeg loslaat van je handen.
De
bol deeg uitrollen tot een dunne langwerpige plak en insmeren met olie.
De kaneel/suiker erover strooien en de randjes vrijlaten.
De rol goed aandrukken en de kop kanten afsnijden.
De
oven voorverwarmen op 180 graden…
De deegrol in plakken snijden en een ronde bakplaat (vlaai?)met bakpapier bedekken.
Met je vingers met water insmeren en in de oven.
Kort bakken want dit deeg
wordt snel droog en hard…
Uit de oven de broodjes direct met pompoenmarmelade of abrikozenjam insmeren.
De rest deeg heb ik tot mini toeslagjes verwerkt zoals te zien op de foto’s. Binnenin een likje pompoenmarmelade.
Bovenop natmaken en met suiker bestrooien. De randjes dichtdrukken met een vorkje.
Twee vriendinnen liepen binnen en met Samira ga ik boodschappen doen.
De verse kaneelbroodjes die over zijn worden meegegeven voor
thuis.
Het stuk is
gecomponeerd door Marc van Delft die tijdens het WMC Kerkrade bij me
overnachtte.
Ik heb indertijd een kort verhaal geschreven over de componist maar is niet voor publicatie geschikt.
Nee, denk niet aan bed taferelen. Hij schonk me een CD van zijn werk en terwijl we die draaiden dirigeerde hij in mijn woonkamer.
Zijn uitleg hoe door een gebeurtenis in zijn leven een nieuw
muziekstuk ontstond, zal ik nooit vergeten.
Schrijven is verwerken maar componeren zeer zeker ook.
Ik kneed het deeg met Lenny Kravitz en stofzuig met Janis Joplin.
Richard van bedrijf Heckert en van Lierop heeft een nieuwe orthese voor me gemaakt. Langer steviger en met uitneembare binnen voering die te wassen is.
We zijn gezegend met zoveel zorg in Nederland al hoor ik de mensen maar klagen omdat de rijkdom van het kleine voor velen niet genoeg blijkt te zijn.
Ik ben
duidelijk niet meer van deze wereld…dat is zeker.
Drijfzand…Ik keek naar de man die me vrouw en moeder had gemaakt. De man die voor het eerst in mijn leven een echte grote liefde liet ontbranden. Ik had hem vertrouwd en op hem gebouwd. Hij was een huis met een fundering van drijfzand. Een boom in de wind.
Hij is weer naar huis gegaan en beloofde de baby aan te geven op het gemeentehuis. De dag erna kwam hij met twee veel te grote taarten voor de verpleegkundigen, om te bedanken voor de zorg en de hulp bij de geboorte.
Er werd een hielprik gedaan bij mijn kind. Mijn zoon…..onze zoon. Zijn huid was wel erg geel. Er was iets met het biliribine gehalte en zijn lever. Een kinderarts kwam kijken.
Toen ben ik ingestort en brak de dam van ijs. Vuisten die sloegen op muren en kasten.
Postnatale depressie…..?
En zo kreeg Annemiek een postnatale depressie die geen echte postnatale depressie was. Het moest er allemaal even uit. Eventjes was het leven te veel tegenslag en zwaarte.
Heel stilletjes lag hij daar, bloot onder het
blauwe licht. Er was weinig beweging in zijn lijfje. Hoe moest dat nu met de
borstvoeding die ik wilde geven?
Er volgde een gesprek met de kinderarts. Borstvoeding was
niet aan de orde voorlopig. Misschien over een week of zo. Om de borstvoeding
aan de gang te houden werd aan me gevraagd om de borstvoeding af te kolven. De
beste voeding voor een tweeling met ondergewicht geboren, van een verslaafde
moeder, dus afkickverschijnselen. Verder mocht ik enkele dagen langer in het
ziekenhuis blijven. Misschien mocht mijn baby’tje toch nog samen met mij naar
huis.
Ik was meer op de couveuseafdeling dan op de afdeling. Ik zond stralen van liefde uit naar mijn kindje.
Diep in mezelf wist ik: Samir was vooral mijn kindje… Zijn vader verzaakte vanaf zijn eerste
levensuur. Zijn gewicht daalde en daalde. Van de
Nog vele malen zou je in je latere leven opnieuw worden geboren. Daar, in juni 1977 aan je kleine wiegje van plexiglas, bad ik alle heiligen uit de hemel en Samir mijn zonnekind... werd beter… op eigen kracht.
Annemiek.
